Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 171/15
POSTANOWIENIE
Dnia 27 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Anna Owczarek (sprawozdawca)
SSN Maria Szulc
w sprawie z wniosku A. N., An. N., M. N. oraz M. W. i K. S. - następców prawnych
po S. W.
przy uczestnictwie J. P., S. S., B. P., E. K., A. G., S. K., J. M. i A. M.
o ustanowienie drogi koniecznej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 sierpnia 2015 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawczyni M. N.
od postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 30 stycznia 2014 r.,
uchyla postanowienie Sądu Okręgowego w K. z dnia 30
stycznia 2014 r. sygn. akt […] oraz postanowienie Sądu
Rejonowego w W. z dnia 3 września 2013 r. sygn. akt […].
UZASADNIENIE
2
Wnioskodawcy M. W., S. W., A. N., M. N. i An. N. wnioskiem z dnia 20
grudnia 2011 r. wnieśli o ustanowienie na nieruchomościach, stanowiących działki
ew. nr 5145, 5144/3 służebności drogi koniecznej na rzecz każdoczesnych
właścicieli innych oznaczonych nieruchomości. We wniosku wskazali jako
uczestników postępowania S. S., B. P., J. P. oraz nieznanych spadkobierców
zmarłych właścicieli nieruchomości E. K., A. G., S. K., J.M. i A. M., co do których
zgłoszony został wniosek o ich wezwanie poprzez dokonanie ogłoszenia na
podstawie art. 672 k.p.c.
Sąd Rejonowy w W. zarządzeniem, doręczonym w dniu 14 lutego 2012 r.,
wezwał wnioskodawców do przedłożenia w terminie 1 miesiąca postanowienia o
stwierdzeniu nabycia spadku lub podania sygnatury akt sprawy o stwierdzenie
nabycia spadku po E. K., A. G., S. K., J. M. i A. M. Wnioskodawcy w piśmie
procesowym z dnia 1 marca 2012 r. wskazali że, mimo dołożenia najwyższej
staranności, nie są w stanie ustalić spadkobierców ani przedłożyć postanowień o
stwierdzeniu nabycia spadku lub dowodów wszczęcia takich postępowań, stąd sąd
powinien poczynić dochodzenie w celu ustalenia miejsca pobytu zainteresowanych
na podstawie art. 510 § 2 k.p.c., a na wypadek gdyby okazało się ono
bezskuteczne złożyli jako ewentualny wniosek o ustanowienie kuratora dla
nieznanych z miejsca pobytu spadkobierców wskazanych b. właścicieli
nieruchomości.
Postanowieniem z dnia 13 lipca 2012 r. Sąd Rejonowy w W. zawiesił
postępowanie wskazując jako przyczynę niewykonanie w zakreślonym terminie
zarządzenia w przedmiocie przedłożenia postanowienia o stwierdzeniu nabycia
spadku po E. K., A. G., S. K., J. M. i A. M. lub podania sygnatury akt
potwierdzającej wszczęcie takiej sprawy, powołując jako podstawę prawną
czynności art. 177 § 1 pkt 6 w zw. z art. 1 3 § 2 k.p.c.
Odpis postanowienia o zawieszeniu postępowania, z datami wydania
i posiedzenia niejawnego błędnie oznaczonymi jako „3 sierpnia 2012 r.",
został doręczony pełnomocnikowi wnioskodawców, który tak oznaczając
przedmiot zaskarżenia wniósł zażalenie. Przewodniczący Wydziału nie
przeprowadził postępowania naprawczego wyjaśniającego rozbieżność
3
dat. Postanowieniem z dnia 30 października 2012 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił
zażalenie, określając przedmiot rozpoznania jako orzeczenie wydane w dacie
„13 lipca 2012 r.".
Pełnomocnik wnioskodawców, pismem procesowym złożonym w urzędzie
pocztowym w dniu 30 lipca 2013 r., wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania
i zwrócenie się przez sąd na podstawie art. 180 § 2 k.p.c. do sądu spadku
o ustanowienie kuratora spadku po uczestnikach postępowania.
Sąd Rejonowy w W. postanowieniem z dnia 3 września 2013 r. umorzył
postępowanie, stwierdzając że roczny termin do złożenia wniosku o podjęcie
postępowania, biegnący od daty wydania postanowienia o zawieszeniu, upłynął w
dniu 13 lipca 2013 r. Jako podstawę umorzenia postępowania wskazano art. 182 §
2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Wnioskodawcy wnieśli zażalenie na powyższe
postanowienie podnosząc, że wniosek o podjęcie został złożony w terminie
ustawowym biegnącym od daty postanowienia o zawieszeniu.
Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił
zażalenie wskazując, że z akt sprawy wynika, iż postanowienie o zawieszeniu
postępowania zostało wydane w dniu 13 lipca 2012 r., a w dniu 3 sierpnia 2012 r.
jedynie wysłane do wnioskodawców, stąd roczny termin upłynął przed dniem
złożenia wniosku o podjęcie zawieszonego postępowania.
Po otrzymaniu odpisu powyższego orzeczenia pełnomocnik wnioskodawców
ustalił na podstawie akt sprawy rzeczywistą datę wydania postanowienia
o zawieszeniu postępowania i złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia
wniosku o podjęcie zawieszonego postępowania. Postanowieniem z dnia 25 marca
2014 r. Sąd Rejonowy w W. odrzucił wniosek o przywrócenie terminu i odmówił
podjęcia zawieszonego postępowania wskazując na jego prawomocne umorzenie.
Wnioskodawcy zaskarżyli skargą kasacyjną postanowienie Sądu
Okręgowego w K. z dnia 30 stycznia 2014 r. Wnosząc o uchylenie powyższego
postanowienia oraz postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 3 września 2013
r. w przedmiocie umorzenia postępowania, zarzucili naruszenie art. 378 § 1 w zw. z
art. 397 § 2 k.p.c. poprzez nieprzyjęcie przez Sąd odwoławczy nieważności
postępowania w związku z naruszeniem art. 182 § 1 k.p.c. w zw. z art. 357 § 2 k.p.c.
4
wobec pominięcia niedoręczenia prawidłowego odpisu postanowienia o
zawieszeniu postępowania; naruszenie art. 382 w zw. z art. 397 § 2 oraz art. 233 i
244 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez nieprawidłową ocenę dowodów
wskazujących na dopuszczenie się przez Sąd błędu w zakresie dat i treści
czynności podejmowanych w sprawie.
Sąd Najwyższy zważył:
Nie ulega wątpliwości, że zgodnie z art. 182 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
początkowym terminem rocznego terminu, po upływie którego sąd umarza
postępowanie, jest data postanowienia o zawieszeniu postępowania, a nie dzień
jego uprawomocnienia się (por. m.in. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia
25 października 1974 r., III PRN 45/74, OSNC 1975, nr 4, poz. 70, które w tym
zakresie zachowało aktualność). Umorzenie zawieszonego postępowania jest
dopuszczalne w wypadku kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: braku
wniosku o jego podjęcie i upływu ustawowego terminu. Sąd Najwyższy w obecnym
składzie podziela stanowisko judykatury, oparte na wykładni językowej
i celowościowej, w myśl którego przyczyną umorzenia postępowania jest
niezgłoszenie w ustawowym terminie wniosku o podjęcie postępowania.
Jeżeli jednak wniosek został zgłoszony to, niezależnie od jego skuteczności,
w tym usunięcia przyczyn zawieszenia, nie ma podstaw do umorzenia
postępowania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1998 r.,
III CKN 921/97, Glosa 1998, nr 12, z dnia 5 marca 2002 r., I CKN 446/2001,
nie publ., z dnia 3 grudnia 2003 r, I CK 273/03, nie publ., z dnia 6 października
2010 r., II CSK 170/10, nie publ., z dnia 28 listopada 2014 r., I CSK 733/13,
nie publ.). Oznacza to, że umorzenie postępowania uzasadnia jedynie brak
aktywności procesowej strony. Innym zagadnieniem jest niedopuszczalność
umorzenia postępowania na podstawie art. 182 § 1 k.p.c., jeżeli nie zachodziły
wskazane w postanowieniu sądu przyczyny jego uprzedniego zawieszenia.
W tym przedmiocie obecnie judykatura przyjmuje w zasadzie zgodnie, że kognicja
sądu orzekającego o umorzeniu postępowania oraz sądu drugiej instancji
rozpoznającego zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania,
w następstwie upływu przewidzianego prawem terminu jego zawieszenia,
obejmuje badanie przyczyny zawieszenia postępowania (por. postanowienia Sądu
5
Najwyższego z dnia 5 kwietnia 1972 r., I CZ 45/72, nie publ., z dnia 14 września
1977 r., III CRN 194/74, OSPiKA 1978, nr 4, poz. 80, z dnia 3 marca 1977 r.,
I CZ 20/77, OSNCP 1977, nr 12, poz. 238, uchwała z dnia 11 kwietnia 1985 r.,
III CZP 8/85, nie publ., z dnia 18 sierpnia 1999 r., I CKN 535/99, nie publ., z dnia
4 września 2008 r. IV CSK 213/08, OSNC - ZD 2009 A, poz. 23, z dnia 25 marca
2010 r., I CSK 252/09, nie publ., z dnia 6 października 2010 r., II CSK 170/10,
nie publ, z dnia 4 kwietnia 2014 r., II CSK 384/13, nie publ., z dnia 4 czerwca
2014 r., II CSK 561/13, nie publ., z dnia 24 kwietnia 2015 r., II CZ 14/15, nie publ.).
Istota problemu występującego w obecnej sprawie sprowadza
się do rozstrzygnięcia czy w opisanych okolicznościach zawieszone
postępowanie podlegało umorzeniu ex lege na podstawie art. 182 § 1 w zw. z art.
13 § 2 k.p.c. Normatywna treść tego przepisu przemawia za przyjęciem,
że termin umorzenia uzależniony jest wyłącznie od daty wydania postanowienia
o zawieszeniu postępowania, zatem irrelewantna jest okoliczność, czy
postanowienie o zawieszeniu postępowania było prawomocne, a nawet czy
w ogóle zostało doręczone stronie. Niemniej wydając orzeczenie w przedmiocie
umorzenia sąd powinien po pierwsze ponownie ocenić czy wystąpiła ustawowa
przyczyna zawieszenia oraz czy strona, na którą nałożono obowiązek dokonania
czynności mogła uczynić mu zadość, po drugie czy zachodzą przesłanki umorzenia
postępowania.
W tym zakresie wskazać należy, że niemożność zachowania przez
wnioskodawców terminu do złożenia wniosku o podjęcie postępowania, skutkujące
jego uchybieniem i upływem ustawowego terminu zawieszenia, było następstwem
błędu u którego podstaw legły nieprawidłowe działania sądu. Takie zaniedbania,
stanowiące podstawę czynności strony, która działając w zaufaniu do treści
doręczonego jej odpisu orzeczenia podjęła prawidłową co do zasady, jakkolwiek
spóźnioną, aktywność procesową, nie uzasadniają zastosowania wobec niej
rygorów procesowych. Właściwą konstrukcją prawną, umożliwiającą usunięcie
negatywnych skutków opóźnień przy dokonywaniu czynności procesowych, jest
przywracanie terminu. Judykatura i piśmiennictwo podkreślają jej gwarancyjną
funkcję zapewniającą stronie, której nie można przypisać winy uchybienia terminu,
prawo do sądu. Skoro zatem orzeczenie o umorzeniu postępowania stanowi
6
ustawową przeszkodę dla rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do złożenia
wniosku o podjęcie postępowania standardy ochrony prawnej oraz względy
słuszności i sprawiedliwości przemawiają za jej usunięciem poprzez uchylenie
postanowienia.
Chybiona jest podstawa kasacyjna w zakresie wskazującym na zarzut
nieważności postępowania. W okolicznościach sprawy brak podstaw do przyjęcia,
że wnioskodawcy zostali pozbawieni możności obrony praw w rozumieniu art. 379
pkt 5 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Jednolicie przyjmuje się bowiem, że taka przyczyna
nieważności zachodzi, gdy z powodu wadliwości procesowych sądu lub strony
przeciwnej, będących skutkiem naruszenia konkretnych przepisów kodeksu
postępowania cywilnego, strona nie mogła brać i nie brała udziału w postępowaniu
lub jego istotnej części (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 1974 r.,
II CR 155/74, OSP 1975, nr 3, poz. 66, z dnia 13 czerwca 2002 r., V CKN 1057/00,
z dnia 7 października 2009 r., III CSK 35/09, postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 6 marca 1998 r., III CKN 34/98, Prok. i Pr. - wkł. 1999, nr 5, poz. 41).
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 w zw. z art.
13 § 2 k.p.c. orzekł jak w postanowieniu.

III CSK 171/15

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia