Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 189/15
POSTANOWIENIE
Dnia 8 października 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z wniosku A. S.
przy uczestnictwie M. S.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 października 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni
od postanowienia Sądu Okręgowego w O.
z dnia 10 grudnia 2014 r.,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2) zasądza od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika kwotę
3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania.
2
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze nadzwyczajnym.
Ma przede wszystkim na celu - w interesie publicznym - ujednolicenie orzecznictwa
sądów powszechnych, rozstrzyganie sporów precedensowych oraz o istotnym
znaczeniu dla rozwoju prawa i judykatury sądowej. W związku z tym jednym
z koniecznych elementów skargi kasacyjnej jest wniosek o przyjęcie skargi do
rozpoznania oraz jego uzasadnienie, w którym skarżący powinien wskazać,
że zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
i związku z tym istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy.
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze kasacyjnej
wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli
skarżący w odrębnym wywodzie wykaże, że w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących
poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów,
zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być
zatem osiągnięty jedynie przez powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek
o charakterze publicznoprawnym, które będą mogły stanowić podstawę oceny
skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych jedynie
przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź
odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
W skardze kasacyjnej od postanowienia Sądu Okręgowego w O. z dnia 10
grudnia 2014 r. skarżąca A. S. powołała się na przesłankę, o której mowa w 3989
§
1 pkt 4 k.p.c. Podniosła, że skarga kasacyjna jest oczywiście zasadna ponieważ w
toku postępowania apelacyjnego i podejmowanych czynności decyzyjnych
związanych z wydaniem zaskarżanego orzeczenia nie została zrealizowana funkcja
rozpoznawcza i kontrolna sądu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie przyjmuje się, że powołanie
się przez podmiot wnoszący skargę kasacyjną na przesłankę zawartą w art. 3989
3
§ 1 pkt 4 k.p.c. zobowiązuje do przedstawienia odrębnego wywodu prawnego
zmierzającego do wykazania kwalifikowanej postaci naruszenia przepisów prawa
materialnego lub procesowego polegającej na jego oczywistości, widocznej prima
facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej, bez potrzeby
wchodzenia w szczegóły, czy dokonywania pogłębionej analizy tekstu
wchodzących w grę przepisów i doszukiwania się ich znaczenia, co daje podstawy
do uznania skargi za oczywiście uzasadnioną (tak np. Sąd Najwyższy
w postanowieniach z dnia 16 września 2003 r., IV CZ 100/03, niepubl.; z dnia
26 kwietnia 2006 r., II CZ 28/06, niepubl; z dnia 10 sierpnia 2006 r., V CSK 204/06,
niepubl.; z dnia 5 października 2007 r., III CSK 216/07, niepubl.; z dnia 20 czerwca
2007 r. II CSK 184/07, niepubl.; z dnia 9 stycznia 2008 r., III PK 70/07, niepubl.;
z dnia 11 stycznia 2008 r., I UK 283/07, niepubl.; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK
218/07, niepubl.; z dnia 26 lutego 2008 r., II UK 317/07, niepubl.; z dnia z 3 kwietnia
2008 r., II PK 352/07, niepubl.; z dnia 9 maja 2008 r., II PK 11/08, niepubl.; z dnia
21 maja 2008 r., I UK 11/08, niepubl. i z dnia 9 czerwca 2008 r., II UK 38/08,
niepubl.). W judykaturze podkreśla się, iż przesłanką przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania nie jest oczywiste naruszenie konkretnego przepisu prawa
materialnego lub procesowego, lecz sytuacja, w której naruszenie to spowodowało
wydanie oczywiście nieprawidłowego orzeczenia. Sam zarzut naruszenia
(nawet oczywistego) określonego przepisu (przepisów) nie prowadzi wprost
do oceny, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (postanowienia: Sądu
Najwyższego z dnia 7 stycznia 2003 r., I PK 227/02, OSNP 2004 Nr 13, poz. 230,
z dnia 11 stycznia 2008 r., I UK 285/07, niepubl., z dnia 11 kwietnia 2008 r., I UK
46/08, niepubl. i z dnia 9 czerwca 2008 r., II UK 37/08, niepubl.).
Analiza skargi kasacyjnej wskazuje, że skarżąca nie wykazała wystąpienia
tak rozumianej oczywistej zasadności skargi. Ograniczyła się bowiem jedynie
do przedstawienia własnej, bardzo ogólnej oceny sprawy. Nie sprecyzowała bliżej,
w tym miejscu skargi kasacyjnej, na czym polegały uchybienia w zakresie realizacji
funkcji rozpoznawczej i kontrolnej sądu. Tego wymagania nie może zastąpić
uzasadnienie podstaw skargi kasacyjnej.
4
Z tych względów uznając, że nie zostały spełnione przesłanki przejęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania Sąd Najwyższy na podstawie art. 3989
§ 1 i 2 w zw. z art.
13 § 2 k.p.c. postanowił jak wyżej.
Sąd Najwyższy o kosztach postępowania kasacyjnego orzekł jak w pkt 2
sentencji na podstawie art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1, art. 391 § 1 i 39821
k.p.c.
oraz § 6 pkt 7, § 7 ust. 1 pkt 10 i § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jedn. tekst: Dz. U.
2013 r., poz. 490).
eb

IV CSK 189/15

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia