III CZ 59/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-02-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 59/15
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi D.S. o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa D. S.
przeciwko R. S. i Skarbowi Państwa - Sądowi Okręgowemu w K.
o ochronę dóbr osobistych i zapłatę,
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 października 2014 r., po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie
Cywilnej
w dniu 21 stycznia 2016 r.,
zażalenia skarżącej D. S.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 maja 2015 r.,
1) oddala zażalenie,
2) oddala wniosek Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej
Skarbu Państwa o zasądzenie kosztów postępowania
zażaleniowego przed Sądem Najwyższym,
3) przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego radcy
prawnemu A. K. kwotę 1800 (tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu
kosztów pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu w
postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Najwyższym,
powiększoną o należny podatek od towarów i usług.
UZASADNIENIE
2
D. S. pozwała R.S. oraz Skarb Państwa - Sąd Okręgowy w K. o ochronę
dóbr osobistych i zapłatę. Postępowanie w tej sprawie zakończyło się
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 października 2014 r.
Powódka była obecna podczas ogłoszenia tego wyroku.
W dniu 9 marca 2015 r. D. S. wniosła skargę o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 października
2014 r. Jako podstawę skargi wskazała nieważność postępowania wskutek
pozbawienia jej możności działania (art. 401 pkt 2 k.p.c.).
Postanowieniem z dnia 21 maja 2015 r. Sąd Apelacyjny odrzucił na
podstawie art. 410 § 1 k.p.c. skargę D. S. z powodu jej wniesienia po upływie
przepisanego w art. 407 § 1 k.p.c. trzymiesięcznego terminu. Zgodnie z art. 407 §
1 k.p.c., skarga ta mogła być - według Sądu Apelacyjnego - wniesiona skutecznie
jedynie do dnia 30 stycznia 2015 r.
W zażaleniu na postanowienie z dnia 21 maja 2015 r. skarżąca zarzuciła
Sądowi Apelacyjnemu naruszenie art. 407 § 1 k.p.c. Podniosła, że trzymiesięczny
termin określony w tym przepisie powinien być liczony, uwzględniając podstawę
wniesionej przez nią skargi, nie od dnia, w którym dowiedziała się ona o wyroku
kończącym postępowanie w sprawie - jak przyjął Sąd Apelacyjny w zaskarżonym
postanowieniu - lecz od dnia, w którym dowiedziała się ona o dokładnej sentencji
tego wyroku wraz z jego uzasadnieniem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 407 § 1 k.p.c. skargę o wznowienie postępowania wnosi się
w terminie trzymiesięcznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona
dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie
możności działania - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ
lub jej przedstawiciel ustawowy.
W judykaturze przyjmuje się, że dowiedzenie się przez stronę o wyroku
oznacza w art. 407 § 1 k.p.c., uzyskanie przez stronę informacji nie tylko
o samym fakcie wydanie wyroku, lecz także o jego treści, tj. sposobie
rozstrzygnięcia sprawy, dopiero bowiem znajomość sposobu rozstrzygnięcia
sprawy pozwala stronie podjąć decyzję co do złożenia skargi o wznowienie
postępowania (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 2009 r.,
3
III CZ 33/09). Natomiast data doręczenia odpisu wyroku z uzasadnieniem
i możliwość zapoznania się z treścią uzasadnienia, jak i sama chwila
uświadomienia sobie istnienia podstawy do wznowienia postępowania, są tu
bez znaczenia (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2004 r.,
II CZ 87/04 i 3 lutego 2012 r., I CZ 132/11).
Obecność skarżącej w dniu 30 października 2014 r. podczas ogłoszenia
wyroku Sądu Apelacyjnego, kończącego postępowanie w sprawie, dawała
podstawy do przyjęcia, że skarżąca tego dnia dowiedziała się o tym wyroku
w zakresie wymaganym przez art. 407 § 1 k.p.c., tj. nie tylko o fakcie jego wydania,
ale i o jego treści, czyli sposobie rozstrzygnięcia sprawy tym wyrokiem
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2013 r., II CZ 42/13).
Sposób liczenia przez Sąd Apelacyjny terminu określonego w art. 407 § 1
k.p.c., leżący u podstaw zaskarżonego postanowienia, pozostawał zatem w zgodzie
z tym przepisem. Sugerowane przez skarżącą odmienne liczenie tego terminu przy
ocenie dopuszczalności wniesionej przez nią skargi nie ma uzasadnionych podstaw.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. oddalił zażalenie.
Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego nastąpiło
zgodnie z art. 102 k.p.c., a podstawę rozstrzygnięcia o kosztach pomocy
prawnej udzielonej skarżącej z urzędu stanowiły przepisy § 15 i 16 w związku
z § 12 ust. 2 pkt 2, § 6 pkt 5 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej
przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490) oraz § 21
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015.1804).
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi D.S. o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa D. S.
przeciwko R. S. i Skarbowi Państwa - Sądowi Okręgowemu w K.
o ochronę dóbr osobistych i zapłatę,
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 października 2014 r., po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie
Cywilnej
w dniu 21 stycznia 2016 r.,
zażalenia skarżącej D. S.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 maja 2015 r.,
1) oddala zażalenie,
2) oddala wniosek Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej
Skarbu Państwa o zasądzenie kosztów postępowania
zażaleniowego przed Sądem Najwyższym,
3) przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego radcy
prawnemu A. K. kwotę 1800 (tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu
kosztów pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu w
postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Najwyższym,
powiększoną o należny podatek od towarów i usług.
UZASADNIENIE
2
D. S. pozwała R.S. oraz Skarb Państwa - Sąd Okręgowy w K. o ochronę
dóbr osobistych i zapłatę. Postępowanie w tej sprawie zakończyło się
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 października 2014 r.
Powódka była obecna podczas ogłoszenia tego wyroku.
W dniu 9 marca 2015 r. D. S. wniosła skargę o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 października
2014 r. Jako podstawę skargi wskazała nieważność postępowania wskutek
pozbawienia jej możności działania (art. 401 pkt 2 k.p.c.).
Postanowieniem z dnia 21 maja 2015 r. Sąd Apelacyjny odrzucił na
podstawie art. 410 § 1 k.p.c. skargę D. S. z powodu jej wniesienia po upływie
przepisanego w art. 407 § 1 k.p.c. trzymiesięcznego terminu. Zgodnie z art. 407 §
1 k.p.c., skarga ta mogła być - według Sądu Apelacyjnego - wniesiona skutecznie
jedynie do dnia 30 stycznia 2015 r.
W zażaleniu na postanowienie z dnia 21 maja 2015 r. skarżąca zarzuciła
Sądowi Apelacyjnemu naruszenie art. 407 § 1 k.p.c. Podniosła, że trzymiesięczny
termin określony w tym przepisie powinien być liczony, uwzględniając podstawę
wniesionej przez nią skargi, nie od dnia, w którym dowiedziała się ona o wyroku
kończącym postępowanie w sprawie - jak przyjął Sąd Apelacyjny w zaskarżonym
postanowieniu - lecz od dnia, w którym dowiedziała się ona o dokładnej sentencji
tego wyroku wraz z jego uzasadnieniem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 407 § 1 k.p.c. skargę o wznowienie postępowania wnosi się
w terminie trzymiesięcznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona
dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie
możności działania - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ
lub jej przedstawiciel ustawowy.
W judykaturze przyjmuje się, że dowiedzenie się przez stronę o wyroku
oznacza w art. 407 § 1 k.p.c., uzyskanie przez stronę informacji nie tylko
o samym fakcie wydanie wyroku, lecz także o jego treści, tj. sposobie
rozstrzygnięcia sprawy, dopiero bowiem znajomość sposobu rozstrzygnięcia
sprawy pozwala stronie podjąć decyzję co do złożenia skargi o wznowienie
postępowania (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 2009 r.,
3
III CZ 33/09). Natomiast data doręczenia odpisu wyroku z uzasadnieniem
i możliwość zapoznania się z treścią uzasadnienia, jak i sama chwila
uświadomienia sobie istnienia podstawy do wznowienia postępowania, są tu
bez znaczenia (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2004 r.,
II CZ 87/04 i 3 lutego 2012 r., I CZ 132/11).
Obecność skarżącej w dniu 30 października 2014 r. podczas ogłoszenia
wyroku Sądu Apelacyjnego, kończącego postępowanie w sprawie, dawała
podstawy do przyjęcia, że skarżąca tego dnia dowiedziała się o tym wyroku
w zakresie wymaganym przez art. 407 § 1 k.p.c., tj. nie tylko o fakcie jego wydania,
ale i o jego treści, czyli sposobie rozstrzygnięcia sprawy tym wyrokiem
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2013 r., II CZ 42/13).
Sposób liczenia przez Sąd Apelacyjny terminu określonego w art. 407 § 1
k.p.c., leżący u podstaw zaskarżonego postanowienia, pozostawał zatem w zgodzie
z tym przepisem. Sugerowane przez skarżącą odmienne liczenie tego terminu przy
ocenie dopuszczalności wniesionej przez nią skargi nie ma uzasadnionych podstaw.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. oddalił zażalenie.
Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego nastąpiło
zgodnie z art. 102 k.p.c., a podstawę rozstrzygnięcia o kosztach pomocy
prawnej udzielonej skarżącej z urzędu stanowiły przepisy § 15 i 16 w związku
z § 12 ust. 2 pkt 2, § 6 pkt 5 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej
przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490) oraz § 21
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015.1804).
kc