Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 346/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc (przewodniczący)
SSN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)
SSN Władysław Pawlak
Protokolant Hanna Kamińska
w sprawie z powództwa D. G.-J.
przeciwko Bankowi Spółdzielczemu w Z.
o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej
w dniu 5 lutego 2016 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Okręgowego w B.
z dnia 11 lutego 2015 r.,
1) uchyla zaskarżony wyrok i zmienia wyrok Sądu
Rejonowego w B. z dnia 10 października 2014 r., w ten sposób, że
oddala powództwo,
2) nie obciąża powódki kosztami procesu w sprawie.
2
UZASADNIENIE
Powódka, obecnie nosząca nazwisko D. G., a wcześniej D. G.-J., w pozwie
przeciwko Bankowi Spółdzielczemu w Z. wniosła o pozbawienie wykonalności
tytułu wykonawczego - nakazu zapłaty Sądu Rejonowego z dnia 17 maja 2012 r.
zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 22 czerwca 2012 r. Nakazem tym
Sąd Rejonowy zasądził od D. G.-J. na rzecz Banku Spółdzielczego w Z. kwotę
50.386,92 zł na podstawie wystawionego przez T. J. weksla, zawierającego
poręczenie D. G.-J. za T. J. T. J. w chwili wystawienia weksla był mężem powódki.
Pozostawał nim do chwili rozwiązania małżeństwa orzeczeniem z dnia 8 kwietnia
2010 r.
Sąd Rejonowy wyrokiem z 10 października 2014 r. uwzględnił powództwo.
Apelację pozwanego Sąd Okręgowy oddalił wyrokiem z dnia 11 lutego
2015 r.
Z ustaleń stanowiących podstawę obu wyroków wynika, że w dniu 20 marca
2006 r. T. J., prowadzący działalność gospodarczą w dziedzinie przemysłu
mięsnego i przetwórstwa, zawarł z pozwanym bankiem umowę o preferencyjny
kredyt inwestycyjny w wysokości 300.000 zł na okres do 31 stycznia 2014 r. W
umowie określono środki prawne zabezpieczenia kredytu. Przewidziano m.in.
poręczenie wekslowe powódki za T. J. jako wystawcę weksla na rzecz pozwanego
banku oraz przystąpienie przez powódkę do zaciągniętego przez T. J. długu
kredytowego wobec pozwanego banku. W konsekwencji powódka podpisała
weksel in blanco wystawiony przez T. J. w charakterze poręczycielki za niego oraz
deklarację wekslową i zawarła z pozwanym bankiem umowę o przystąpienie po
stronie kredytobiorcy do długu wynikającego z umowy kredytowej zawartej w dniu
dnia 20 marca 2006 r.
W kwietniu 2009 r. wskutek perturbacji na rynku mięsnym doszło do
ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy T. J. Na liście wierzytelności zgłoszonych w
toku dotyczącego go postępowania upadłościowego znalazły się opiewające na
łączną kwotę 521.606,16 zł wierzytelności pozwanego banku, wynikające z różnych
umów, w tym umowy o kredyt, którą T. J. zawarł 20 marca 2006 r.
Zakończenie postępowania upadłościowego nastąpiło już po wydaniu
nakazu zapłaty na podstawie weksla podpisanego przez powódkę w charakterze
3
poręczycielki za wystawcę i po powstaniu zwalczanego przez nią tytułu
wykonawczego. Postanowieniem z dnia 2 lipca 2013 r. sąd stwierdził zakończenie
postępowania upadłościowego i orzekł na podstawie art. 369 ustawy z dnia
28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (jedn. tekst:
Dz.U.2009.175.1361, obecnie: Dz.U. 2015.233 ze zm.- dalej: p.u.n.) umorzenie
niezaspokojonych w postępowaniu upadłościowym zobowiązań, m.in. zobowiązań
wobec pozwanego banku.
Umorzenie postanowieniem z dnia 2 lipca 2013 r. długu upadłego wobec
pozwanego banku spowodowało w ocenie Sądu Rejonowego wygaśnięcie także
zobowiązań powódki wobec pozwanego banku, wynikających z udzielonego przez
powódkę poręczenia wekslowego za upadłego i z przystąpienia do długu
kredytowego upadłego. Sąd Rejonowy uznał, że wygaśnięcie zobowiązania osoby,
za którą poręczenie zostało udzielone, powoduje - bez względu na przyczynę
wygaśnięcia - ustanie odpowiedzialności poręczyciela wekslowego. Wygaśnięciu
wskutek umorzenia długu kredytobiorcy także zobowiązania powódki wynikłego
z przystąpienia do długu kredytobiorcy nie mógł według Sądu Rejonowego stać na
przeszkodzie solidarny charakter ich odpowiedzialności. Sąd Rejonowy wykluczył
również zastosowanie w sprawie w drodze analogi dotyczącego postępowania
układowego art. 291 ust. 1 p.u.n., postanawiającego, że układ nie narusza praw
wierzyciela wobec poręczyciela upadłego oraz współdłużnika upadłego ani praw
wynikających z hipoteki, zastawu, zastawu rejestrowego i hipoteki morskiej, jeżeli
były one ustanowione na mieniu osoby trzeciej.
W konsekwencji Sąd Rejonowy przyjął, że dokonane w dniu 2 lipca 2013 r.
umorzenie zobowiązań upadłego wobec pozwanego banku stanowiło zdarzenie
wchodzące w zakres hipotezy art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. i tym samym uzasadniało
uwzględnienie wytoczonego przez D. G.-J. powództwa przeciwegzekucyjnego.
Sąd Okręgowy podzielił co do zasady oceny Sądu Rejonowego. Odnosząc
się do wpływu umorzenia na podstawie art. 369 p.u.n. długów T. J. na
zobowiązanie powódki podkreślił wyjątkowość regulacji zawartej w tym przepisie,
szczególną jej funkcję, oddziaływanie zarówno na interesy upadłego jak i jego
wierzycieli, pozostawienie ocenie sądu ziszczenia się przesłanek umorzenia. W tym
kontekście silny w okolicznościach sprawy związek łączący odpowiedzialność
4
poręczyciela wekslowego z odpowiedzialnością wystawcy weksla uzasadniał,
zdaniem Sądu Okręgowego, wygaśnięcie zobowiązania poręczyciela wekslowego
(powódki) wskutek wygaśnięcia zobowiązania wystawcy weksla (upadłego).
W przeciwnym razie powódka po wykonaniu zobowiązania z tytułu poręczenia
miałaby regres wobec upadłego, a to podważałoby sens umorzenia długów
upadłego na podstawie art. 369 p.u.n.
To samo według Sądu Okręgowego dotyczy oddziaływania wygaśnięcia
długu, do którego powódka przystąpiła, na zobowiązanie powódki wynikające z jej
przystąpienia do długu.
Oceniając treść stosunku prawnego łączącego pozwany bank i powódkę
zarówno w ramach poręczenia wekslowego, jak i przystąpienia do długu, Sąd
drugiej instancji stwierdził, że powódka stała się dłużnikiem pozwanego banku
w związku z umową kredytu zawartą przez jej męża, a nie beneficjentem korzyści
uzyskanych przez kredytobiorcę, dlatego nieuzasadnione byłoby odpowiednie
stosowanie w sprawie powoływanych przez pozwany bank przepisów ustawy
o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Zaskarżając w całości wyrok Sądu Okręgowego z dnia 11 lutego 2015 r.
pozwany bank przytoczył jako podstawy kasacyjne naruszenie art. 366 i 373 k.c.
w związku z przepisami: art. 291 ust. 1 oraz art. 369 ust. 1 i 2 p.u.n., art. 10 i 32
ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz.U. 1936.37.282 ze zm. –
dalej: pr.weksl.), art. 1 ust. 2, art. 28 i 29 ustawy z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz.U.2014.1438), przepisami
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji
niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
(Dz.U.2009.22.121 ze zm.), przepisami rozporządzenia Ministra Rolnictwa
i Rozwoju Wsi z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie szczegółowych przesłanek
odroczenia, rozłożenia na raty lub umorzenia należności Agencji Nieruchomości
Rolnych oraz trybu postepowania w tych sprawach (Dz.U.2009.210.1619 ze zm.),
przepisami prawa Unii Europejskiej regulującymi zasady finansowego wsparcia
rolnictwa, zawartymi w trzech rozporządzeniach (nr 1535/2007 z dnia 21 grudnia
2007 r., Dz.Urz.UE z 21.12.2007 L 337, s. 35; nr 1857/2006 z dnia 15 grudnia
2006 r., Dz.Urz.UE z 16.12.2006 L 358, s. 3; nr 1698/2005 z dnia 20 września
5
2005 r., Dz.Urz.UE z 21 października 2005 L 277, s. 1), oraz wytycznymi wspólnoty
w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007-
2013.III.Zasady ogólne, Dz.Urz.UE C z 27.12.2006.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W związku z tym, że podstawę nakazu zapłaty w tytule wykonawczym
zwalczanym przez powódkę stanowił weksel, a ściślej wyrażone w nim
zobowiązanie powódki w charakterze poręczycielki wekslowej za wystawcę, co do
którego jako upadłego nastąpiło dopuszczone przez art. 369 p.u.n. umorzenie
długu, powinny pozostać w sprawie poza zakresem rozważań kwestie dotyczące
przejęcia długu przez powódkę z umowy kredytowej i oddziaływania
wspomnianego umorzenia na zobowiązanie powódki wynikające z przejęcia tego
długu. Dotyczy to także nawiązujących do tych kwestii zarzutów kasacyjnych
skarżącego.
Niezależnie od tego, zarzuty skarżącego, odnoszące się w nawiązaniu do
przejęcia długu przez powódkę i mogących stąd wynikać konsekwencji, do
powołanych w skardze rozporządzeń dotyczących Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa oraz aktów prawa unijnego, nie spełniają, ze względu na
swoją ogólnikowość, przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c. wymagania
dotyczącego oznaczenia w skardze kasacyjnej podstaw kasacyjnych. Z jednym
wyjątkiem, dotyczącym rozporządzenia nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r.,
skarżący nie wskazuje określonych przepisów, naruszonych jego zdaniem, lecz
całe obszerne akty prawne.
Oczywiście bezzasadny jest także podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut
naruszenia art. 10 pr. weksl. Artykuł 840 § 1 pkt 2 k.p.c. wyklucza kwestionowanie
w sprawie zgodności wypełnienia przez pozwany bank weksla, stanowiącego
podstawę nakazu zapłaty w zwalczanym tytule wykonawczym, z otrzymanym
upoważnieniem do jego uzupełnienia. Badanie tej zgodności, a tym samym
powstania zobowiązania wekslowego powódki, prowadziłoby do niedopuszczalnej
w wyniku powództwa opozycyjnego kontroli merytorycznej zasadności tytułu
egzekucyjnego.
Zasadnicze znaczenie w sprawie ma w świetle art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. ocena
wpływu umorzenia długu wystawcy weksla na podstawie art. 369 p.u.n. na
6
zasądzone od powódki zobowiązanie, które ona zaciągnęła w charakterze
poręczycielki za wystawcę weksla.
Artykuł 369 p.u.n. – inspirowany rozwiązaniami prawa amerykańskiego oraz
niemieckiego i niemający swego odpowiednika we wcześniej obowiązującym
w Polsce prawie upadłościowym – stanowi, w brzmieniu mającym zastosowanie
w sprawie, że w postanowieniu o zakończeniu postępowania upadłościowego
obejmującego likwidację majątku upadłego będącego osobą fizyczną sąd może na
wniosek upadłego, jeżeli spełnione są przesłanki wskazane w ust. 1 pkt 1-3, orzec
o umorzeniu całości lub części jego zobowiązań, które nie zostały zaspokojone
w postępowaniu upadłościowym, z wyjątkiem zobowiązań określonych w ust. 3;
umorzeniem objęte są jedynie wierzytelności umieszczone na liście wierzytelności
oraz wierzytelności, które mogły zostać zgłoszone, jeżeli ich istnienie stwierdzone
było dokumentami upadłego (ust. 2). Przepis ten nie rozstrzyga wyraźnie, czy
umorzenie na jego podstawie długu upadłego wywiera jednocześnie skutek
umarzający również wobec poręczyciela i współdłużnika oraz praw wynikających
z hipoteki i zastawu zabezpieczających umorzony dług. Różni go to od,
obowiązującego w tym samym czasie, art. 291 p.u.n., dotyczącego układu
(uprzednio art. 68 Prawa o postępowaniu układowym, Dz.U. 1934.93.836 ze zm. –
dalej: „p.p.u.”, a obecnie art. 167 Prawa restrukturyzacyjnego, Dz.U.2015.978 ze
zm.).
Według art. 291 p.u.n. – podobnie jak jego poprzednika oraz następcy –
układ nie narusza praw wierzyciela wobec poręczyciela dłużnika oraz
współdłużnika ani praw wynikających z hipoteki, zastawu, zastawu rejestrowego
i hipoteki morskiej, jeżeli były one ustanowione na mieniu osoby trzeciej; dotyczy to
odpowiednio także praw wynikających z przeniesienia na wierzyciela własności
rzeczy, wierzytelności lub innego prawa w celu zabezpieczenia wierzytelności
(zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2003 r., II CK 210/02 i 26
września 2014 r., IV CSK 689/13). Artykuł. 291 p.u.n. ogranicza zatem w zakresie
swego zastosowania akcesoryjny charakter poręczenia i innych praw
zabezpieczających. Do istoty prawa akcesoryjnego należy to, że jego istnienie
i treść, w tym zakres, zależą od innego określonego prawa, z którym jest ono
funkcjonalnie powiązane (prawa samoistnego). Poręczyciel może więc zgodnie
7
z art. 883 § 1 k.c. podnieść przeciwko wierzycielowi wszelkie zarzuty, które
przysługują dłużnikowi, a o zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga
każdorazowy zakres zobowiązania dłużnika (art. 879 § 1 k.c.). Artykuł 291 p.u.n.
czyni wyłom w sferze wskazanego oddziaływania prawa samoistnego na byt i treść
prawa akcesoryjnego. Na mocy art. 291 p.u.n. prawa zabezpieczające
wierzytelności, objęte układem, mimo akcesoryjnego charakteru, trwają nadal
w nienaruszonym kształcie.
Artykuł 291 p.u.n. wymienia ponadto współdłużników układającego się, jak
też takie prawa, użyte do zabezpieczenia wierzytelności objętych układem, które
nie mają ze swej istoty charakteru akcesoryjnego, a funkcję zabezpieczającą
w danym przypadku pełnią jedynie wskutek porozumienia stron, o charakterze
fiducjarnym, czyli - innymi słowy - powierniczym (własność, wierzytelność lub inne
prawo przeniesione w celu zabezpieczenia). Objęcie art. 291 p.u.n. także tych praw
oraz współdłużników układającego się usuwa ewentualne wątpliwości mogące
powstawać w praktyce co do odziaływania układu w tym zakresie.
Przyjmuje się, że art. 291 p.u.n. ma zastosowanie także do poręczenia
wekslowego (art. 30-32 pr. weksl.), choć nie zostało ono w nim wymienione (por.
w odniesieniu do art. 68 p.p.u. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września
2014 r., IV CSK 689/13), a akcesoryjność tego poręczenia (art. 32 ust. 1 i 2 pr.
weksl.) istotnie różni się i jest znacznie słabsza od akcesoryjności poręczenia
unormowanego przepisami prawa cywilnego (por. co do relacji zobowiązania
poręczyciela wekslowego do zobowiązania dłużnika wekslowego, za którego
poręczenie zostało udzielone np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia
1998 r., III CKN 60/98, 21 września 2006 r., I CSK 116/06, 20 czerwca 2008 r.,
IV CSK 65/08, 12 grudnia 2008 r., II CSK 360/08, 3 listopada 2009 r., III CSK
207/09, 17 marca 2011 r., IV CSK 371/10, i 12 maja 2011 r., III CSK 254/10).
W każdym razie nie powinno budzić wątpliwości, że skoro układ nie narusza praw
wierzyciela w stosunku do poręczyciela, o którym mowa w art. 876-887 k.c.), to tym
bardziej nie powinien naruszać praw wierzyciela względem poręczyciela
wekslowego.
Dominuje pogląd, że jeżeli poręczyciel lub współdłużnik albo inna osoba,
objęta zakresem zastosowania art. 291 p.u.n. z tytułu zabezpieczenia
8
wierzytelności objętej układem, zapłaciła wierzycielowi po zawarciu układu pełną
kwotę należności, to może ona tytułem regresu żądać od dłużnika „tylko tyle, ile
układ ten przyznaje wierzycielowi”. Odmienne rozwiązanie podważałoby sens
układu - wynikającej z niego redukcji zobowiązań dłużnika.
Choć art. 369 p.u.n., inaczej niż art. 291 p.u.n., nie przewiduje tego wyraźnie,
to jednak również z jego treści wynika ograniczenie skutków dokonanego na jego
podstawie umorzenia jedynie do długów upadłego, tj. innymi słowy wynika z niego
norma statuująca nienaruszalność przez to umorzenie zobowiązań współdłużnika
upadłego oraz wszelkich praw wierzyciela wobec osób trzecich z przysługujących
mu zabezpieczeń umorzonego długu, w tym także takich, które mają charakter
akcesoryjny. Sąd Okręgowy trafnie podkreślił wyjątkowość regulacji zawartej w tym
przepisie, szczególną jej funkcję, oddziaływanie zarówno na interesy upadłego, jak
i jego wierzycieli. Wywiódł stąd jednak całkowicie błędne wnioski. Wyjątkowość tej
regulacji przemawia, nie jak przyjął Sąd Okręgowy, za objęciem skutkami
umorzenia długów upadłego także osoby odpowiadające wobec wierzyciela
z tytułu udzielenia zabezpieczenia umorzonych długów, lecz przeciwnie, za
zacieśnieniem skutków umorzenia do samych tylko długów upadłego, także wtedy,
gdy prawo, które zabezpiecza te długi, ma charakter akcesoryjny.
Artykuł 369 p.u.n. dopuszcza umorzenie tylko długów upadłego będącego
osobą fizyczną. Udzielić wierzycielowi akcesoryjnego zabezpieczenia,
obejmującego dług upadłego będącego osobą fizyczną, mogą także osoby prawne.
Gdyby wskutek umorzenia długu upadłego wygasała jednocześnie
odpowiedzialność osoby prawnej, która udzieliła zabezpieczenia o charakterze
akcesoryjnym, podmiotowy zakres zastosowania art. 369 p.u.n. wykroczyłby poza
granice zakreślone przez ustawodawcę.
Co więcej, dopuszczone przez art. 369 p.u.n. umorzenie uzasadnione jest
względami humanitarnymi oraz społecznymi i uzależnione od wystąpienia
szczególnych okoliczności: niezależnych od upadłego, wyjątkowych przyczyn
niewypłacalności, rzetelnego postępowania upadłego zarówno przed ogłoszeniem
upadłości, jak i w toku postępowania upadłościowego (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 7 stycznia 2009 r., II CSK 411/08). Rozciągnięcie skutków
umorzenia na osoby odpowiedzialne wobec wierzyciela z tytułu akcesoryjnego
9
zabezpieczenia umorzonego długu upadłego czyniłoby wszystkie te osoby,
zarówno prawne, jak fizyczne, beneficjentami rozwiązania przyjętego w art. 369
p.u.n. z oczywistym naruszeniem wskazanych wyjątkowych przesłanek
zastosowania tego przepisu.
Tym bardziej brak w świetle poczynionych wyjaśnień podstaw do objęcia
skutkami dokonanego na podstawie art. 369 p.u.n. umorzenia zabezpieczeń
niemających charakteru akcesoryjnego. Nie są one powiązane z zabezpieczoną
wierzytelnością tak, aby jej umorzenie mogło na nie oddziaływać – jak w przypadku
praw akcesoryjnych - niejako ze swej istoty. Jeżeli wyklucza się wpływ umorzenia
długu także na takie zabezpieczenia, decyduje o tym potrzeba usunięcia
ewentualnych wątpliwości mogących powstawać w praktyce co do oddziaływania
umorzenia w tym zakresie.
Artykuł 369 p.u.n. nie daje zatem podstaw do wnioskowania w zestawieniu
z art. 291 p.u.n. a contrario, że skoro nie wyłącza on wyraźnie, inaczej niż art. 291
p.u.n., odziaływania umorzenia długu upadłego na odpowiedzialność osób trzecich
wobec wierzyciela z tytułu zabezpieczenia umorzonego długu, to odziaływanie to
jest w jego świetle dopuszczalne. Choć nie zostało to w art. 369 p.u.n. wyraźnie
zastrzeżone, z jego treści wynika norma podobna do wysłowionej w art. 291 p.u.n. -
że dokonane na jego podstawie umorzenie nie narusza praw wierzyciela wobec
poręczyciela upadłego oraz współdłużnika upadłego ani praw wynikających
z innych zabezpieczeń umorzonego długu przez osoby trzecie. Należy przyjąć,
z tych samych przyczyn, co podane przy rozpatrywaniu kwestii regresu w związku
z art. 291 p.u.n., że jeżeli poręczyciel lub współdłużnik albo inna osoba, objęta
zakresem zastosowania art. 369 p.u.n. z tytułu zabezpieczenia wierzytelności
objętej umorzeniem, zapłaci wierzycielowi po umorzeniu należną kwotę, to nie
może żądać jej zwrotu od dłużnika tytułem regresu. Odmienne stanowisko
podważałoby sens umorzenia.
W rezultacie pozwany trafnie zarzucił wydanie zaskarżonego wyroku
z naruszeniem art. 369 p.u.n.
Jeżeli chodzi o pozostałe zarzuty kasacyjne, dotyczące art., 32 pr. weksl.
oraz art. 366 i 373 k.c., ich ocena przedstawia się następująco.
10
Artykuł 32 ust. 1 pr. weksl., stanowiący, że poręczyciel wekslowy odpowiada
tak samo, jak ten, za kogo poręczył, nie sprzeciwia się zwolnieniu przez posiadacza
weksla dłużnika wekslowego, za którego poręczenie zostało udzielone, z długu
(art. 508 k.c.), ze skutkiem zwalniającym również poręczyciela. Umorzenie
dokonane na podstawie art. 369 p.u.n. nie stanowi jednak oczywiście zwolnienia
z długu w rozumieniu art. 508 k.c., a poza tym wszelkim próbom ocen
o rozszerzonej jego skuteczności na poręczyciela wekslowego stoi na
przeszkodzie, jak wynika z wcześniejszych wyjaśnień, art. 369 p.u.n.
Brak skutku zwalniającego umorzenia długu wystawcy weksla wobec
powódki jako poręczycielki za wystawcę pozostaje także w zgodzie z art. 373 k.p.c.
Stosownie do art. 47 pr. weksl. poręczyciel wekslowy i osoba, za którą on poręczył,
odpowiadają wobec posiadacza weksla solidarnie. Mimo iż solidarna
odpowiedzialność dłużników wekslowych różni się znacznie od solidarnej
odpowiedzialności dłużników w ujęciu art. 366 i nast. k.c., art. 373 k.c. ma
niewątpliwie zastosowanie także do solidarnej odpowiedzialności dłużników
wekslowych (por. co do solidarnej odpowiedzialności dłużników wekslowych np.
wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2010 r., I CSK 249/09, i 12 maja
2011 r., III CSK 254/10). Artykuł 373 k.c. stanowi, że zwolnienie z długu lub
zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników
solidarnych nie ma skutku względem współdłużników. Należy podzielić pogląd
o dopuszczalności stosowania art. 373 k.c. w drodze analogii również do
umorzenia zobowiązania współdłużnika solidarnego decyzją administracyjną lub
orzeczeniem sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1999 r., I CKN
1147/97).
Z przedstawionych przyczyn Sąd Najwyższy na podstawie art. 39816
k.p.c.
uchylił zaskarżony wyrok i zmieniając poprzedzający go wyrok oddalił powództwo,
a o kosztach procesu rozstrzygnął zgodnie z art. 102 k.p.c. ze względu na
precedensowy (por. w związku z tym wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia
1973 r., I PR 188/73 oraz postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia
2013 r., III CZ 75/12, i 26 września 2012 r., II CZ 95/12) charakter sprawy.
11
eb