Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III PK 70/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dawid Miąsik (przewodniczący)
SSN Krzysztof Staryk
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Z. G.
przeciwko "T.S." spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.
o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 lutego 2016 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w S.
z dnia 16 stycznia 2015 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Okręgowemu w S. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w S. oddalił powództwo Z.
G. przeciwko T. S. Spółce z o.o. w S. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za
czas pozostawania bez pracy.
Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia. Powód
zatrudniony był w pozwanej Spółce ostatnio na stanowisku mistrza zmianowego. W
dniu 26 kwietnia 2012 r. pracodawca wypowiedział mu umowę o pracę z
zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Powództwo powoda o
przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy zostało
oddalone wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 16 października 2013 r., a Sąd
Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 22 maja 2014 r. oddalił apelację powoda. W dniu
14 maja 2012 r. strona pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę bez
wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych
polegającego na samowolnym opuszczeniu stanowiska pracy w czasie pełnienia
nadzoru mistrzowskiego na II zmianie w dniu 26 kwietnia 2012 r.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za
bezzasadne, stając na stanowisku, że przyczyna rozwiązania z powodem umowy o
pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia była prawdziwa i uzasadniona. Sąd
pierwszej instancji stwierdził ponadto, że w świetle art. 60 k.p. brak było podstaw
prawnych do zgłoszenia przez powoda żądania przywrócenia do pracy i
wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. W ocenie tego Sądu, skoro w
sytuacji objętej art. 60 k.p. roszczenie o przywrócenie do pracy nie przysługuje, to
żądanie zasadzenia odszkodowania nie jest żądaniem alternatywnym i bez
modyfikacji roszczenia przez stronę powodową nie może zostać uwzględnione.
Tymczasem powód, mimo reprezentowania go przez zawodowego pełnomocnika,
któremu zwrócono - w trybie art. 477 zdanie drugie k.p.c. - uwagę na treść art. 60
k.p., podtrzymał żądanie przywrócenia do pracy. Nie było żadnych przeszkód do
sformułowania przez powoda żądania ewentualnego o zasądzenie odszkodowania
przewidzianego w art. 60 k.p. na wypadek, gdyby jego roszczenie o przywrócenia
do pracy wynikające z dokonanego mu przez pracodawcę wypowiedzenia umowy o
pracę zostało prawomocnie oddalone, do czego istotnie doszło w dniu 22 maja
2014 r.
3
Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy w S. oddalił apelację
powoda od powyższego wyroku.
Sąd odwoławczy uznał, że doszło do niezgodnego z prawem rozwiązania z
powodem stosunku pracy bez wypowiedzenia, jednak ocena ta nie ma wpływu na
prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji.
Zdaniem Sądu odwoławczego, powód mógł domagać się wyłącznie zapłaty
odszkodowania w związku z rozwiązaniem - w okresie wypowiedzenia - umowy o
pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o
pracę w tym trybie, a takie roszczenie nie zostało przez niego zgłoszone, mimo
reprezentowania powoda przez zawodowego pełnomocnika. Tymczasem z
brzmienia art. 60 k.p. wynika, że jedynym przysługującym pracownikowi
roszczeniem z tytułu bezprawnego rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia
w okresie wypowiedzenia jest odszkodowanie. W sytuacji określonej w tym
przepisie wyłączone jest zatem przewidziane w art. 56 § 1 k.p. roszczenie
pracownika o przywrócenie do pracy, pomimo że zarówno art. 56 § 1 k.p. jak i art.
60 k.p. odnoszą się do sytuacji, w której rozwiązanie przez pracodawcę umowy o
pracę bez wypowiedzenia nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu
umów o pracę w tym trybie. W rezultacie, niezgodne z prawem rozwiązanie przez
pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia w okresie prawidłowo dokonanego
wypowiedzenia rodzi po stronie pracownika wyłącznie określone w art. 60 k.p.
roszczenie o odszkodowanie i wyłącznie w wysokości ograniczonej do
wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia, z pominięciem regulacji
art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p. Taka możliwość została bowiem wyraźnie
wyłączona w art. 60 k.p. Skoro wadliwe rozwiązanie umowy o pracę bez
wypowiedzenia nastąpiło w okresie prawidłowego wypowiedzenia powodowi
umowy o pracę (co zostało przesądzone prawomocnym wyrokiem), powodowi nie
przysługiwało z tego tytułu roszczenie o przywrócenie do pracy, chociaż
pracodawca naruszył przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia
(tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 września 2005 r., II PK 305/04, Prawo
Pracy 2005 nr 10, s. 34), a przysługiwało mu wyłącznie roszczenie o
odszkodowanie.
4
Sąd drugiej instancji stwierdził, że zgodnie z art. 321 § 1 k.p.c., sąd nie może
wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad
żądanie, a więc nie może, wbrew żądaniu powoda (art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c.),
zasądzić czegoś jakościowo innego albo w większym rozmiarze, czy też zasądzić
powództwo na innej podstawie faktycznej niż wskazana przez powoda. Sąd nie
może zmienić podstawy faktycznej powództwa, ponieważ wówczas, przekraczając
jej granice i nawet uwzględniając zasługujący na ochronę interes prawny jednej ze
stron, staje się jej adwokatem, pozbawiając przegrywającego możności obrony
swych praw. Co prawda według art. 4771
k.p.c. sąd w postępowaniu odrębnym z
zakresu prawa pracy może uwzględnić inne roszczenie alternatywne pracownika
niż żądanie zgłoszone w pozwie, które okazało się bezzasadne, jednak żądanie
zasądzenia odszkodowania z art. 60 k.p. nie jest żądaniem alternatywnym, które
sąd może uwzględnić z urzędu, gdyby przywrócenie do pracy okazało się
niemożliwe lub niecelowe. Przepis art. 60 k.p. znajduje zastosowanie w przypadku
niewadliwego wypowiedzenia umowy o pracę. Skoro wypowiedzenie jest
niewadliwe, to - pomimo niezgodności z prawem rozwiązania niezwłocznego -
umowa rozwiązałaby się z upływem okresu wypowiedzenia (w analizowanym
przypadku z dniem 31 lipca 2012 r.). Niecelowe byłoby więc w przypadku
wadliwego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przywracanie
pracownika do pracy na czas do zgodnego z prawem rozwiązania umowy z
upływem okresu wypowiedzenia. W takiej sytuacji konstrukcja w zakresie roszczeń
zbliżona jest do przyjętej w odniesieniu do umów terminowych co do ich rodzaju -
wyłącznie odszkodowanie (art. 50 § 3 i art. 59) i wysokości - do czasu, do którego
umowa miała trwać (art. 50 § 4 i art. 58 zdanie drugie).
W ocenie Sądu drugiej instancji, niedopuszczalne było zgłoszenie przez
powoda żądania zasądzenia odszkodowania przewidzianego w art. 60 k.p. dopiero
na rozprawie apelacyjnej w dniu 9 stycznia 2015 r. Zgodnie bowiem z art. 383
k.p.c., na etapie postępowania apelacyjnego nie można ani rozszerzać żądania
pozwu, ani występować z nowymi roszczeniami. Niedopuszczalne jest zatem
dokonywanie zmiany powództwa, czy to poprzez zmianę podstawy faktycznej
dochodzonych pierwotnie roszczeń, czy też przez wyeksponowanie nowego
uzasadnienia zgłoszonego żądania, wynikającego z powołania się na przesłanki
5
innego przepisu prawa materialnego, wskazanego jako nowa podstawa
materialnoprawna dochodzonego roszczenia.
W skardze kasacyjnej powód zarzucił: I. naruszenie prawa materialnego, tj.:
1) art. 60 k.p., przez niewłaściwą wykładnię przejawiającą się w błędnym uznaniu,
że w realiach niniejszej sprawy brak było podstaw prawnych do przywrócenia
powoda do pracy, gdyż w razie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę w
okresie wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje jedynie odszkodowanie, podczas
gdy przepis ten znajduje zastosowanie tylko do niewadliwego rozwiązania umowy o
pracę za wypowiedzeniem, natomiast powód kwestionował prawidłowość i
zasadność wypowiedzenia mu umowy o pracę, a w dniu wydania wyroku przez Sąd
pierwszej instancji oczekiwał na rozpoczęcie biegu terminu do złożenia skargi
kasacyjnej od wyroku oddalającego jego roszczenie co do bezzasadności
wypowiedzenia umowy o pracę (co wykluczało zastosowanie art. 60 k.p. jako
podstawy prawnej wyroku) i w dacie orzekania przez Sąd drugiej instancji
okoliczność ta nie została uwzględniona, 2) art. 56 § 1 i § 2 w związku z art. 45 § 2
k.p., przez ich niezastosowanie i brak orzeczenia dla powoda odszkodowania,
pomimo że w dacie wydania zaskarżonego wyroku - ze względu na niemożność
dokonania przekształcenia powództwa przez powoda w postępowaniu apelacyjnym
- Sąd odwoławczy zobowiązany był do zasądzenia odszkodowania zamiast
roszczenia o przywrócenie do pracy, bądź do uchylenia wyroku i przekazania
sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania; II. naruszenie
przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: 1) art. 321 §
1 k.p.c., przez jego zastosowanie i uznanie, że w realiach niniejszej sprawy Sądy
obu instancji - bez zmiany powództwa przez powoda - nie mogły zasądzić
odszkodowania, pomimo iż powyższy przepis ulega modyfikacji w postępowaniu w
sprawach z zakresu prawa pracy i w niniejszej sprawie dopuszczalne było
orzeczenie odszkodowania w dacie wyrokowania przez Sąd drugiej instancji
zamiast uwzględnienia roszczenia o przywrócenie do pracy, bądź Sąd ten mógł
przekazać sprawę do ponownego rozpoznania w tym zakresie Sądowi pierwszej
instancji; 2) art. 4771
w związku z art. 13 § 1 zdanie drugie k.p.c., przez ich
niezastosowanie i nieuwzględnienie z urzędu roszczenia o odszkodowanie zamiast
roszczenia o przywrócenie do pracy, pomimo że powód wybrał jedno z
6
przysługujących mu alternatywnie roszczeń i w dacie wydania wyroku przez Sąd
odwoławczy istniały postawy do zasądzenia odszkodowania z urzędu, bądź Sąd
ten mógł przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji
w tym zakresie; 3) art. 316 § 1 i 2 w związku z art. 386 § 1 i 4 k.p.c., przez ich
niezastosowanie i niedokonanie uchylenia lub zmiany wyroku Sądu pierwszej
instancji, pomimo że Sąd ten wydając wyrok, przyjął stan rzeczy, który zaistniał już
po zamknięciu rozprawy a nie w chwili jej zamknięcia, co naruszyło dyspozycję art.
316 § 1 k.p.c. Rozprawa w tej sprawie została bowiem zamknięta w dniu 19 maja
2014 r., a więc przed wydaniem wyroku Sądu drugiej instancji z dnia 22 maja
2014 r. w sprawie wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Zatem w dacie
zamknięcia rozprawy nie zapadł jeszcze wyrok dotyczący kwestii prawidłowości
wypowiedzenia powodowi umowy o pracę, a w konsekwencji - nie była
prawomocnie przesądzona kwestia prawidłowości wypowiedzenia.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości oraz przekazanie sprawy temu Sądowi lub sądowi
równorzędnemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna okazała się usprawiedliwiona, aczkolwiek nie wszystkie
podniesione w niej zarzuty mogą być uznane zasadne.
Niezasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd drugiej instancji art. 316 § 1 i 2
w związku z art. 386 § 1 i 4 k.p.c. w sposób wskazany przez skarżącego.
W myśl art. 316 k.p.c., po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za
podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; w szczególności
zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono
wymagalne w toku sprawy (§ 1). Rozprawa powinna być otwarta na nowo, jeżeli
istotne okoliczności ujawniły się dopiero po jej zamknięciu (§ 2). Przepis ten
ustanawia, z jednej strony - zasadę aktualności orzeczenia, zgodnie z którą sąd
orzekający jest obowiązany brać pod uwagę zaistniałe w toku procesu zmiany w
stanie faktycznym i prawnym sprawy, wpływające na treść rozstrzygnięcia, a z
drugiej strony - powinność sądu otwarcia zamkniętej rozprawy na nowo, jeżeli po jej
7
zamknięciu ujawniły się nowe fakty istotne dla rozstrzygnięcia. Inaczej rzecz
ujmując, okoliczność faktyczna, która miała miejsce po zamknięciu rozprawy, nie
może mieć wpływu na treść orzeczenia, jeżeli sąd nie otworzył rozprawy na nowo.
Skarżący upatruje naruszenia przez Sąd odwoławczy art. 316 § 1 i 2 k.p.c. w
nieuwzględnieniu, że w dacie zamknięcia rozprawy przez Sąd pierwszej instancji
nie została prawomocnie przesądzona prawidłowość dokonanego mu
wypowiedzenia umowy o pracę. W ocenie skarżącego, doprowadziło to do
zaniechania uwzględnienia apelacji, a w konsekwencji obrazy art. 386 § 1 k.p.c.
bądź też do nieuchylenia wyroku Sądu pierwszej instancji na podstawie art. 386 § 4
k.p.c. w celu umożliwienia skarżącemu przekształcenia powództwa. Po pierwsze,
zarzut obrazy art. 316 § 1 i 2 k.p.c. skarżący odnosi do postępowania
pierwszoinstancyjnego, pomijając, że w odniesieniu do kwestii procesowych w
postępowaniu apelacyjnym znaczenie mają tylko takie uchybienia prawu
procesowemu, które zostały podniesione w apelacji i nie są wyłączone spod kontroli
na podstawie przepisu szczególnego. Sąd odwoławczy może wziąć pod uwagę
uchybienia procesowe popełnione przez sąd pierwszej instancji jedynie na zarzut
podniesiony w apelacji. Bez ich podniesienia zarzutów tych nie może rozważać,
chociażby w ocenie sądu drugiej instancji miały one wpływ na wynik sprawy (por.
posiadającą moc zasady prawnej uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008 nr 6, poz. 55).
Tymczasem skarżący nie twierdzi, aby w apelacji sformułował zarzut naruszenia
przez Sąd pierwszej instancji art. 316 § 1 i 2 k.p.c. Po drugie, podstawę
rozstrzygnięcia tego Sądu stanowiło przede wszystkim uznanie rozwiązania ze
skarżącym umowy o pracę bez wypowiedzenia za zgodne z prawem. Na taką
ocenę nie wpływa stwierdzenie prawidłowości lub wadliwości dokonanego
wcześniej wypowiedzenia umowy o pracę.
Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 321 §1 k.p.c. (stanowiącego,
że sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani
zasądzać ponad żądanie), upatrywany przez skarżącego w pominięciu przez Sąd
odwoławczy, że przepis ten ulega modyfikacji w postępowaniu w sprawach z
zakresu prawa pracy w sytuacjach określonych w art. 4771
k.p.c. (według którego,
jeżeli pracownik dokonał wyboru jednego z przysługujących mu alternatywnie
8
roszczeń, a zgłoszone roszczenie okaże się nieuzasadnione, sąd może z urzędu
uwzględnić inne roszczenie alternatywne).
Formułując ten zarzut skarżący pomija, że - wskutek przesądzenia
prawomocnym wyrokiem zgodności z prawem dokonanego wcześniej
wypowiedzenia umowy o pracę - w dacie wyrokowania przez Sąd drugiej instancji,
przysługiwało mu jedynie odszkodowanie na podstawie art. 60 k.p., z wyłączeniem
przewidzianego w art. 56 § 1 k.p. roszczenia o przywrócenie do pracy. W
orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że „przysługujące” pracownikowi
roszczenia alternatywne, o których stanowi art. 4771
k.p., to tylko te, które
ustawodawca określił tak w prawie materialnym (por. wyrok z dnia 8 stycznia
2008 r., I PK 192/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 57 i powołane w nim orzeczenia).
Niezależnie od tego wyrażany jest pogląd, że kodeksowe roszczenia pracownika z
tytułu bezprawnego rozwiązania (wypowiedzenia) umowy o pracę nie mają
charakteru roszczeń alternatywnych w rozumieniu art. 4771
k.p.c., gdyż przepis ten
umożliwia sądowi uwzględnienie z urzędu innego roszczenia alternatywnego tylko
wtedy, gdy wybrane przez pracownika jedno z przysługujących mu alternatywnie
roszczeń okaże się nieuzasadnione. Tymczasem sąd pracy orzeka o przywróceniu
do pracy albo o odszkodowaniu tylko w przypadku uznania zasadności zarzutów
dotyczących bezprawności dokonanego rozwiązania umowy o pracę i zasądza
jedno z tych roszczeń na podstawie przepisów Kodeksu pracy, bez potrzeby
odwoływania się do dyspozycji art. 4771
k.p.c. (por. wyroki z dnia 25 lutego 2009 r.,
II PK 181/08, LEX nr 736728 oraz z dnia 4 lutego 2015 r., III PK 81/14, LEX nr
1654746). Podkreśla się, że określenie „nieuzasadnione” w rozumieniu art. 4771
k.p. oznacza stanowiące nadużycie prawa, a więc sprzeczne z zasadami
współżycia społecznego lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa (por.
wyroki z dnia 22 kwietnia 2010 r., III PK 70/09, OSNP 2011 nr 19-20, poz. 253 oraz
z dnia 2 grudnia 2010 r., II PK 131/10, LEX nr 794786 i przywołane w nich
wcześniejsze orzecznictwo).
Z kolei zarzut obrazy art. 56 § 1 i 2 w związku z art. 45 § 2 k.p. wskutek jego
niezastosowania mógłby mieć uzasadnione podstawy jedynie wówczas, gdyby
dokonane skarżącemu wypowiedzenie umowy o pracę okazało się wadliwe. Tylko
bowiem w takiej sytuacji roszczenia przysługujące pracownikowi z tytułu
9
bezprawnego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia regulowane są przez
art. 56 k.p. bez ograniczeń wynikających z art. 60 k.p. (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 10 lipca 2007 r., I PK 241/06, OSNP 2008 nr 17-18, poz. 254).
W sytuacji, gdy zgodność z prawem dokonanego skarżącemu
wypowiedzenia umowy o pracę została przesądzona prawomocnym wyrokiem
zapadłym w toku postępowania w sprawie, w której wniesiona została
rozpoznawana skarga kasacyjna, zasadny okazał się zarzut naruszenia art. 60 k.p.,
chociaż w inny sposób niż wskazany przez skarżącego. Zgodnie z tym przepisem,
jeżeli pracodawca rozwiązał umowę o pracę w okresie wypowiedzenia z
naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia,
pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje
w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia.
Trafne jest stanowisko Sądu drugiej instancji, że niezgodne z prawem
rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia w okresie
prawidłowo dokonanego wypowiedzenia rodzi po stronie pracownika wyłącznie
prawo do odszkodowania określonego w art. 60 k.p., z pominięciem regulacji art. 56
§ 1 i art. 58 k.p. Uszło jednak uwagi tego Sądu, że podstawą ograniczenia
przysługujących pracownikowi roszczeń z tytułu bezprawnego rozwiązania umowy
o pracę bez wypowiedzenia jest uprzednie stwierdzenie, iż wcześniejsze
wypowiedzenie zostało dokonane zgodnie z prawem lub nie zostało przez
pracownika zaskarżone. Jeżeli pracownik zaskarżył obie te czynności poprzez
wystąpienie z roszczeniami przysługującymi mu na podstawie art. 45 § 1 i art. 56 §
1 k.p., to ustalenie zgodności z prawem wypowiedzenia jest warunkiem wstępnym
do zastosowania art. 60 k.p. Dopiero wówczas jest bowiem możliwe przyjęcie
założenia stanowiącego podstawę rozważanej regulacji, że gdyby stosunek pracy
nie został rozwiązany bez wypowiedzenia, to i tak ustałby z upływem jego okresu.
Jeżeli zatem pracownik zakwestionował zarówno rozwiązanie stosunku pracy w
trybie natychmiastowym, jak i wypowiedzenie dokonane wcześniej i w sprawie
zostanie ustalone, że rozwiązanie bez wypowiedzenia jest wadliwe, a
wypowiedzenie zostało dokonane prawidłowo, sąd powinien zastosować art. 60 k.p.
niezależnie od tego, czy pracownik - dokonując wyboru jednego z roszczeń
przysługujących mu z tytułu bezprawnego rozwiązania umowy o pracę bez
10
wypowiedzenia na podstawie art. 56 § 1 k.p. - dochodził przywrócenia do pracy, czy
odszkodowania w wysokości określonej w art. 58 k.p. (por. także uzasadnienie
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2005 r., II PK 305/04, Prawo Pracy
2005 nr 10, s. 34).
Podobne rozwiązanie przewidziano w art. 59 k.p. Przepis ten - w odróżnieniu
od wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony, z tytułu którego w
ogóle nie przewiduje się roszczenia o przywrócenie do pracy (art. 50 § 3 k.p.) -
modyfikuje roszczenia pracownika, który dochodził przywrócenia do pracy na
podstawie art. 56 § 1 k.p., jednak z uwagi na wystąpienie okoliczności wskazanych
w art. 59 k.p. przysługuje mu tylko odszkodowanie. Mianowicie sąd nie może
uwzględnić wybranego przez pracownika roszczenia restytucyjnego, jeżeli w dacie
wyrokowania upłynął już termin, do którego umowa miała trwać lub gdy uzna, że
przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki
pozostał do upływu tego terminu. W takim wypadku sąd może jedynie orzec o
przysługującym pracownikowi odszkodowaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 12 stycznia 2016 r., I PK 15/15, niepublikowany).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie
art. 39815
§ 1 i odpowiednio stosowanego art. 108 § 2 k.p.c.
eb