III PK 141/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-04-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III PK 141/14
POSTANOWIENIE
Dnia 1 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa Z.B.
przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej w R.
o odszkodownie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 1 kwietnia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w R.
z dnia 20 lutego 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna nie kwalifikuje się do przyjęcia jej do merytorycznego
rozpoznania. Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę
kasacyjną do rozpoznania, jeżeli: 1) w sprawie występuje istotne zagadnienie
prawne, 2) istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, 3) zachodzi
nieważność postępowania lub 4) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Nie spełnia obowiązku określonego w art. 3984
§ 2 k.p.c. powołanie się przez
skarżącego na jakiekolwiek względy, które w jego ocenie uzasadniają przyjęcie
skargi do rozpoznania. Argumentacja uzasadniająca taki wniosek powinna
nawiązywać do wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. przesłanek przedsądu
2
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2006 r., II CSK 65/06, LEX nr
189753).
Skarżący we wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
przedstawił wątpliwości, co do zastosowanej przez Sąd drugiej instancji wykładni
art. 264 k.p. Przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania uzasadniał potrzebą
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów. W jego ocenie treść art. 264 § 2 k.p. nie
pozwala stwierdzić, że żądanie odszkodowania wniesione w terminie 14 dni od
doręczenia wypowiedzenia jest bezskuteczne, gdy pracownik nie określił w nim
właściwie pozywanego pracodawcy (w szczególności w sytuacji, gdy
wypowiadający nie jest pracodawcą, a pouczenie o środku zaskarżenia nie
wskazuje strony pozwanej). Skarżący wskazał, że takie stanowisko zajął Sąd
Najwyższy w wyroku z dnia 1.06.2012 r., II PK 262/11, publ. M.P.Pr. 2012 nr 11,
s. 603-605, podkreślił jednak, że istnieje wcześniejsze orzecznictwo Sądu
Najwyższego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 maja 1980 r., 11 CR 131/80,
OSNC 1980 nr 11, poz. 223, LEX nr 2521), z którego wynika, iż pozwanie
podmiotu, który nie jest legitymowany biernie, nie przerywa biegu terminu z art. 264
k.p. do żądania odszkodowania od pracodawcy, a podmiotowe przekształcenie
procesu po stronie pozwanej nie ma mocy wstecznej.
W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy rozstrzygając przedmiotową sprawę
przychylił się do drugiego ze wskazanych wyżej stanowisk Sądu Najwyższego.
Dla spełnienia wymagania z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. konieczne jest
przedstawienie, jakie poważne wątpliwości budzi wykładnia określonych przepisów
prawa lub wskazanie rozbieżnych orzeczeń sądowych wydanych w oparciu o różną
wykładnię tych przepisów (postanowienia Sądu Najwyższego z 25 października
2007 r., V CSK 357/07, LEX nr 621244; z 13 grudnia 2007 r., I PK 233/07, OSNP
2009 nr 3-4, poz. 43).
Skarżący kwestionuje stanowisko Sądu Okręgowego, które jest utrwalone w
orzecznictwie (por. także wyrok Sądu Najwyższego z 2 czerwca 20056 r., I PK
271/05, OSNP 2007 nr 11-12, poz. 157, LEX nr 271239 oraz wyrok Sądu
Najwyższego z 2 grudnia 2009 r., I PK 109/09, LEX nr 884969). Odmienne
stanowisko skarżącego w tym względzie nie stanowi uzasadnienia wniosku o
3
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Zarzuty stawiane w skardze
kwestionują w istocie sędziowska ocenę ustalonego w stanu faktycznego w
niniejszej sprawie. Należy wskazać, że przy tak skonstruowanej skardze nie można
w motywach zaskarżonego orzeczenia Sądu drugiej instancji dostrzec błędu w
zastosowaniu prawa lub jego wykładni. Sąd Okręgowy nie był związany treścią
wniosku apelacyjnego, co do sposobu rozstrzygnięcia. Wynika to z tego, że sąd
miał obowiązek wydać prawidłowe orzeczenie i nie wiązała go w tym zakresie
ocena prawna zawarta we wniosku apelacyjnym. Zgodnie z art. 382 k.p.c.
postępowanie apelacyjne polega na merytorycznym rozpoznaniu sprawy, a wyrok
sądu drugiej instancji musi opierać się na jego własnych ustaleniach faktycznych i
prawnych (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 1999 r., III CZP 59/98,
OSNC 1999 nr 7-8, poz. 124). W niniejszej sprawie Sąd drugiej instancji ocenił stan
faktyczny niniejszej sprawy, zgodnie z akceptowaną wykładnią w orzecznictwie
sądowym. Fakt przywołania odmiennego stanowiska w indywidualnej sprawie
sądowej, która nie jest tożsama z ustalonym stanem faktycznym i prawnym w
niniejszej sprawie przez skarżącego, czyni podnoszone w skardze zarzuty i ich
uzasadnienie oczywiście bezzasadnymi.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
eb
POSTANOWIENIE
Dnia 1 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa Z.B.
przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej w R.
o odszkodownie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 1 kwietnia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w R.
z dnia 20 lutego 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna nie kwalifikuje się do przyjęcia jej do merytorycznego
rozpoznania. Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę
kasacyjną do rozpoznania, jeżeli: 1) w sprawie występuje istotne zagadnienie
prawne, 2) istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, 3) zachodzi
nieważność postępowania lub 4) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Nie spełnia obowiązku określonego w art. 3984
§ 2 k.p.c. powołanie się przez
skarżącego na jakiekolwiek względy, które w jego ocenie uzasadniają przyjęcie
skargi do rozpoznania. Argumentacja uzasadniająca taki wniosek powinna
nawiązywać do wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. przesłanek przedsądu
2
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2006 r., II CSK 65/06, LEX nr
189753).
Skarżący we wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
przedstawił wątpliwości, co do zastosowanej przez Sąd drugiej instancji wykładni
art. 264 k.p. Przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania uzasadniał potrzebą
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów. W jego ocenie treść art. 264 § 2 k.p. nie
pozwala stwierdzić, że żądanie odszkodowania wniesione w terminie 14 dni od
doręczenia wypowiedzenia jest bezskuteczne, gdy pracownik nie określił w nim
właściwie pozywanego pracodawcy (w szczególności w sytuacji, gdy
wypowiadający nie jest pracodawcą, a pouczenie o środku zaskarżenia nie
wskazuje strony pozwanej). Skarżący wskazał, że takie stanowisko zajął Sąd
Najwyższy w wyroku z dnia 1.06.2012 r., II PK 262/11, publ. M.P.Pr. 2012 nr 11,
s. 603-605, podkreślił jednak, że istnieje wcześniejsze orzecznictwo Sądu
Najwyższego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 maja 1980 r., 11 CR 131/80,
OSNC 1980 nr 11, poz. 223, LEX nr 2521), z którego wynika, iż pozwanie
podmiotu, który nie jest legitymowany biernie, nie przerywa biegu terminu z art. 264
k.p. do żądania odszkodowania od pracodawcy, a podmiotowe przekształcenie
procesu po stronie pozwanej nie ma mocy wstecznej.
W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy rozstrzygając przedmiotową sprawę
przychylił się do drugiego ze wskazanych wyżej stanowisk Sądu Najwyższego.
Dla spełnienia wymagania z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. konieczne jest
przedstawienie, jakie poważne wątpliwości budzi wykładnia określonych przepisów
prawa lub wskazanie rozbieżnych orzeczeń sądowych wydanych w oparciu o różną
wykładnię tych przepisów (postanowienia Sądu Najwyższego z 25 października
2007 r., V CSK 357/07, LEX nr 621244; z 13 grudnia 2007 r., I PK 233/07, OSNP
2009 nr 3-4, poz. 43).
Skarżący kwestionuje stanowisko Sądu Okręgowego, które jest utrwalone w
orzecznictwie (por. także wyrok Sądu Najwyższego z 2 czerwca 20056 r., I PK
271/05, OSNP 2007 nr 11-12, poz. 157, LEX nr 271239 oraz wyrok Sądu
Najwyższego z 2 grudnia 2009 r., I PK 109/09, LEX nr 884969). Odmienne
stanowisko skarżącego w tym względzie nie stanowi uzasadnienia wniosku o
3
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Zarzuty stawiane w skardze
kwestionują w istocie sędziowska ocenę ustalonego w stanu faktycznego w
niniejszej sprawie. Należy wskazać, że przy tak skonstruowanej skardze nie można
w motywach zaskarżonego orzeczenia Sądu drugiej instancji dostrzec błędu w
zastosowaniu prawa lub jego wykładni. Sąd Okręgowy nie był związany treścią
wniosku apelacyjnego, co do sposobu rozstrzygnięcia. Wynika to z tego, że sąd
miał obowiązek wydać prawidłowe orzeczenie i nie wiązała go w tym zakresie
ocena prawna zawarta we wniosku apelacyjnym. Zgodnie z art. 382 k.p.c.
postępowanie apelacyjne polega na merytorycznym rozpoznaniu sprawy, a wyrok
sądu drugiej instancji musi opierać się na jego własnych ustaleniach faktycznych i
prawnych (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 1999 r., III CZP 59/98,
OSNC 1999 nr 7-8, poz. 124). W niniejszej sprawie Sąd drugiej instancji ocenił stan
faktyczny niniejszej sprawy, zgodnie z akceptowaną wykładnią w orzecznictwie
sądowym. Fakt przywołania odmiennego stanowiska w indywidualnej sprawie
sądowej, która nie jest tożsama z ustalonym stanem faktycznym i prawnym w
niniejszej sprawie przez skarżącego, czyni podnoszone w skardze zarzuty i ich
uzasadnienie oczywiście bezzasadnymi.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
eb