Pełny tekst orzeczenia

WYROK CZĘŚCIOWY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2016r.

Sąd Okręgowy w Płocku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący – SSO Małgorzata Tetkowska

Protokolant: sekretarz sądowy Izabela Bending

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2016r.

z powództwa D. W. (1) i D. W. (2)

przeciwko (...) S.A w W.

o zadośćuczynienie

1.  zasadza od pozwanego (...) S.A w W. na rzecz powódki D. W. (1) kwotę 60.000zł (sześćdziesiąt tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 07 marca 2012r. do dnia 31 grudnia 2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A w W. na rzecz Skarbu Państwa Sadu Okręgowego w Płocku kwotę 5.143zł ( pięć tysięcy sto czterdzieści trzy złote) tytułem kosztów procesu;

4.  przyznaje radcy prawnemu W. L. kwotę 3.600zł (trzy tysiące sześćset złotych) plus 23% podatku VAT tytułem wynagrodzenia dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu, którą nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Płocku;

5.  nie obciąża powodów kosztami zastępstwa procesowego;

6.  pozostałe koszty przejmuje na rachunek Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Płocku.

Sygnatura akt I C 1750/11

UZASADNIENIE

29 sierpnia 2011 r. D. i M. W. (1) wytoczyli powództwo przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zespołowi Zakładów Opieki Zdrowotnej w G. z siedzibą w G. i wnieśli o zasądzenie na rzecz powódki D. W. (3) kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu ( na podstawie art. 445 § 1 k.c.)i zasądzenie na rzecz powódki D. W. (1) kwoty 100.000. zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu( na podstawie przepisu art. 446 k.c) oraz o zasądzenie na rzecz powoda M. W. (2) kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (w oparciu o art. 446 k.c.) z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu, ustalenie, że pozwany szpital będzie ponosił odpowiedzialność za szkody, które powstaną w przyszłości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazali, że wskutek zaniedbań pozwanego szpitala w prowadzeniu ciąży II D. W. (1) i połogu po ciąży II doszło do uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia powódki D. W. (1). W czasie sprawowania opieki nad powódką pozwany dokonał niewłaściwego wyboru pomiędzy koniecznym wówczas zabiegiem cięcia cesarskiego, a kontynuowaniem prób zachowawczego leczenia nadciśnienia indukowanego ciążą i w jego następstwie opóźniono przekazanie ciężarnej powódki do leczenia z pozwanego szpitala do Szpitala w P. tzn o wyższej referencyjności, gdzie w związku z narastającymi objawami zagrażającej rzucawki, czyli preeklampsji ciążowej związanej z powikłaniami o charakterze nadciśnienia indukowanego ciążą, pilnie rozwiązano ją na drodze cięcia cesarskiego, ale wcześniejsze powikłania towarzyszące końcowemu okresowi ciąży wywołało już w okresie połogu objawy zatorowości płucnej, a czego najpewniej można było uniknąć dokonując wcześniejszego rozwiązania ciąży obarczonej ogromnym zagrożeniem jej przebiegu oraz dającymi się przewidzieć zagrożeniami późniejszego okresu połogowego.

Obok tego powódka zarzucała brak prawidłowej i fachowej opieki udzielanej w późniejszym okresie, czyli w okresie połogu po ciąży II, gdyż kiedy występowały w tym połogu w fazie wczesnej objawy o charakterze mogącym wskazywać na realizację zaburzeń układu krzepnięcia krwi i zagrożenia zatorowością płuc lub zatorem płuc. Specjaliści chorób wewnętrznych będący pracownikami pozwanego szpitala, bez koniecznej konsultacji neurologicznej, stawiali nieprawdziwe rozpoznania neuralgii nerwu międzyżebrowego, czyli opóźnili właściwą interwencję, mogącą zminimalizować istniejące wówczas rzeczywiste zagrożenie zdrowia i życia w postaci zatorowości płucnej. Powodowi podnosili też, że w wyniku nieprawidłowego prowadzenia ciąży II D. W. (1) zmarło ich drugie dziecko.

Pozwany w odpowiedzi na pozew z dnia 3 października 2011 r. wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany nie uznał powództwa co do zasady i co do wysokości zadośćuczynienie i ustalenia odpowiedzialności na przyszłość. Pozwany podniósł, że powódka D. W. (1) została przyjęta na Oddział Ginekologiczno – Położniczy pozwanego szpitala w dniu 18 stycznia 2008 r. w 32 tygodniu ciąży z powodu nadciśnienia indukowanego ciążą. Badanie oraz leczenie było typowe dla szpitala o I poziomie referencyjności. Ponieważ leczenie było nieskuteczne w dniu 24 stycznia 2008 r. zdecydowano i przekazano powódkę do Wojewódzkiego szpitala (...) w P. o wyższym poziomie referencyjności. W dniu 25 stycznia rozwiązano ciążę powódki cesarskim cięciem. Noworodek urodził się w stanie ogólnym dobrym. Otrzymał 8 pkt Agpar. Odnośnie pobytu powódki w pozwanym szpitalu w lutym 2008 r., wskazał, że jak sama powódka przyznaje, diagnozę zapalenia nerek wydał nie pracownik pozwanego, lecz lekarz Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) w G.. Natomiast decyzję o niepozostawaniu na Oddziale Wewnętrznym pozwanego szpitala i udaniu się na własną rękę do szpitala w P. w dniu 6 lutego 2008 r. powódka, jak zaznacza w pozwie, podjęła sama. Oznacza to, że świadomie wzięła na siebie pełną odpowiedzialność za następstwa swojej decyzji. Tym samym bezpodstawne jest teraz kierowanie w tym zakresie zarzutów do pozwanego. Powodowie mimo ciążącego na nich obowiązku nie udowodnili swoich roszczeń. Nie przedstawili żadnych dowodów, które uzasadniałyby żądanie w zakresie zadośćuczynienia, czy też zasądzenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Nie wykazali też sposobu i podstawy wyliczenia swoich żądań. Podnoszone przez nich argumenty są bardzo ogólne, uniemożliwiają zajęcie merytorycznego stanowiska – k. 79-81.

Na rozprawie w dniu 9 stycznia 2012 r. powodowie wnieśli o wezwanie (...) S.A w W. do udziału w sprawie - 119.

Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2012 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie (...) S.A. w W.- k. 146.

Pozwany (...) S.A. w W. w odpowiedzi na pozew z dnia 19 marca 2012 r. wniósł o oddalenie powództwa przede wszystkim z uwagi na przedawnienie roszczeń. Pozwany podniósł, iż do roszczeń kierowanych przez ubezpieczonego do ubezpieczyciela obowiązuje art. 819 § 2 kc stanowiący, że bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do zakładu ubezpieczeń rozpoczyna się w dniu, w którym nastąpiło zdarzenie objęte ubezpieczeniem. Roszczenia powodów i zarzuty co do nieprawidłowego postępowania personelu medycznego pozwanego SPZZOZ dotyczą okresu od dnia 18 stycznia 2008 r. do dnia 24 stycznia 2008 r. Zatem ewentualne zaniedbania personelu medycznego ubezpieczonego nastąpiło najpóźniej w dniu 24 stycznia 2008 r. Upływ więc terminu przedawnienia nastąpił w dniu 24 stycznia 2011 r., natomiast przedmiotowe zdarzenie zostało zgłoszone do (...) S.A. w dniu 17 października 2011 r. , a więc po upływie trzyletniego terminu przedawnienia określonego w art. 819 § 1 k.c. Ponadto pozwany podnosił, iż z uwagi na w/w przedawnienie roszczeń, nie dokonywał dotychczas wnikliwej oceny merytorycznej żądań powodów. Tym niemniej wstępnie ocenia jako niezasadne. W tym zakresie popiera stanowisko zaprezentowane przez pozwany szpital w odpowiedzi na pozew, co do braku podstaw w niniejszej sprawie do odpowiedzialności tego pozwanego. Skoro zaś jest brak podstaw do odpowiedzialności pozwanego szpitala (...), to tym bardziej jego jako ubezpieczyciela. Ponadto podniósł, że żądanie zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c. jest bezpodstawne, gdyż zdarzenie nastąpiło przed wejściem w życie tego przepisu (03.08.2008 r.)- k. 189- 190.

Pismem z dnia 15 maja 2012 r. pozwany Samodzielny Publiczny Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej w G. podniósł zarzut przedawnienia na podstawie art. 442 ¹§1 i 3 k.c. Podniósł, że zdarzenia, z których powodowie dochodzą swoich roszczeń miały miejsca w styczniu i lutym 2008 r.. Powodowie o zdarzeniach, ich skutkach i ewentualnych osobach odpowiedzialnych do naprawienia szkody posiadali wiedzę od samego początku, o czym świadczy zawiadomienie o popełnienie przestępstwa złożone organom ścigania przez powodów w maju 2008 r. Natomiast z roszczeniami w mniejszej sprawie powodowie wystąpili w sierpniu 2011 r. Z powyższego wynika, że trzyletni okres przedawnienia, o którym stanowią w/w przepisy minął. Tym samym roszczenia powodów przedawniły się najpóźniej z końcem maja 2011r.

Na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2016r. pełnomocnik powodów zmodyfikował powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanego ubezpieczyciela na rzecz powódki kwoty 152.652zł z tytułu zadośćuczynienia z powodu doznanej krzywdy ( art. 445 § 1 kc) z ustawowymi odsetkami od dnia 4 kwietnia 2016r. do dnia zapłaty oraz kwoty 152.652zł z tytułu zadośćuczynienia z powodu śmierci dziecka ( art. 446 k c) z ustawowymi odsetkami od dnia 4 kwietnia 2016r. do dnia zapłaty i na rzecz powoda kwoty 152.652zł z tytułu zadośćuczynienia z powodu śmierci dziecka ( art. 446 k c) z ustawowymi odsetkami od dnia 4 kwietnia 2016r, do dnia zapłaty, podnosząc, iż wskazane kwoty obejmują dotychczas żądane wysokości zadośćuczynienia wraz ze skapitalizowanymi odsetkami ustawowymi za okres od 28 sierpnia 2011r. do 3 kwietnia 2016r. – k. 547.

Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Płocku na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c. zawiesił postępowanie w stosunku do pozwanego Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej spółki. z o.o. w G. powstałej w wyniku przekształcenia Samodzielnego Publicznego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej w G. ( KRS (...)) w związku z ogłoszeniem upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika- 505.

Postanowieniem z dnia 15 lutego 2016 r. Sąd Okręgowy w P. podjął zawieszone postępowanie z udziałem syndyka masy upadłości Samodzielnego Publicznego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej w G. spółki z oo. w upadłości likwidacyjnej i, zawiesił postępowanie w stosunku do pozwanego wskazanego w pkt 1 na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 145 ust. 1 prawa upadłościowego – k. 519.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

D. W. (3) w styczniu 2008 r. była w trzecim trymestrze ciąży . W trakcie ciąży doszło do wystąpienia u ciężarnej nadciśnienia tętniczego. Pierwsza hospitalizacja powódki D. W. (3) miała miejsce w okresie od 18 do 24 stycznia 2008 r. na Oddziale G. – Położniczym w Samodzielnym Publicznym Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej w G.. Przyczyną hospitalizacji było podwyższone ciśnienie tętnicze ciężarnej w dniu przyjęcia 170/100 mmHg. Zastosowano wówczas leczenie farmakologiczne – D., Siarczan magnezu, C., N., monitorowano ciśnienie ciężarnej, podano D. (w dawce 2 x 12 mg przez dwa dni – 23 – 24.01.2008 r.) w pełnej dawce celem przyspieszenia dojrzewania płuc płodu. Ponieważ nie uzyskano normalizacji ciśnienia tętniczego, a w dniu 24 stycznia 2008 r. doszło do jego dalszego wzrostu (180/120 mmHg) przewieziono powódkę do szpitala o wyższej referencyjności – do (...) Szpitala (...) w P..

W trakcie pobytu w Szpitalu w G., dwukrotnie wykonano USG ciąży – pierwsze w dniu 21 stycznia 2008 r., gdzie poza trofią płodu również wykonano dopplerowską ocenę układu krążenia u płodu (tętnica środkowa mózgu – S/D =4,46 , RI =0,75, Pl=1,56). D. płodu monitorowano również za pomocą badania (...) (6 zapisów (...) wyniki prawidłowe, zapisy reaktywne). W miesiącu styczniu 2008 r. pozwany szpital w G. posiadał urządzenie do badania USG metodą Dopplera i przeszkolony do jego obsługi personel medyczny. Natomiast w tym czasie nie posiadał tomografu komputerowego. Urządzenie to zostało zainstalowane w 2009 r.

dowód: historia choroby, k. 91, skierowanie do szpitala k. 92, historia choroby k. 93 – 106, k. 136, zeznania powódki D. W. (1) k. 120 – 121, zaświadczenie k. 198, zeznania świadków: D. O. k. 201, I. G. k. 205, T. Ż. k. 207 – 210, D. P. k. 211 -212, R. K. k. 256 – 257, M. B. k. 257- 260).

Druga hospitalizacja D. W. (3) miała miejsce w okresie od 24 stycznia 2008 r. do 29 stycznia 2008 r. w Oddziale Ginekologiczno – Położniczym (...) Szpitala (...) w P.. Powódka została przyjęta na oddział tuż przed północą. Na salę porodową została przyjęta o godz. 8.00 dnia następnego. Stwierdzono wówczas ciśnienie tętnicze podwyższone (150/100 mmHg), stan ogólny dobry. U powódki wykonano badanie usg ( pojedynczy płód w położeniu podłużnym miednicowym, II stopień dojrzałości płodu wg Granumma. Przepływ w tętnicy pępowinowej poniżej normy (RI=0,83), cechy centralizacji krążenia u płodu (CPR˃1). Wykonano również dwie konsultacje – nefrologiczną i okulistyczną. Konsultacja nefrologiczna miała miejsce 25 stycznia 2008 r. , w której stwierdzono, że z uwagi na konieczność zakończenia ciąży, ze wskazań położniczych, zalecono dalsze kontynuowanie infuzji leku hipotensyjnego. Konsultacja okulistyczna miała miejsce 25 stycznia 2008 r. Stwierdzono dno oczu w normie. Z powodu stanu przedrzucawkowego, zagrażającej zamartwicy wewnątrzmacicznej płodu i położenia miednicowego zdecydowano o cięciu cesarskim i 25 stycznia 2008 r. o godzinie 14.20 rozwiązano ciążę drogą cięcia cesarskiego. Narodził się noworodek płci żeńskiej o masie ciała 1200 g, skali Abgar 8 w pierwszej i piątej minucie życia (łożysko o ciężarze 300 g, wymiarach 14x12 cm, kształtu owalnego, bez nieprawidłowości, pępowina długości 60 cm, błony płodowe prawidłowe). Noworodek po porodzie był w stanie ogólnym dobrym. (Żywotność krzycząca. Skóra prawidłowa, oddechy 40/min. Szmer osłuchowy prawidłowy, symetryczny. Czynność serca 130/min).

Dziecko po wydobyciu było wydolne krążeniowo i oddechowo. W badaniu przedmiotowym noworodka stwierdzono cechy wcześniactwa i hipotrofii wewnątrzmacicznej. Noworodek został umieszczony w inkubatorze. Otrzymał tlenoterapię. W sposób ciągły monitorowano u niego saturację krwi za pomocą pulsoksymetru. Co 2 godziny odnotowywano wartości mierzone przez pulsoksymetr (akcję serca i saturację). U noworodka wykonano wszystkie konieczne badania biochemiczne, które nie wykazały nieprawidłowości, w szczególności czterokrotne badania gazometryczne (25 i 26 stycznia 2008 r.) , które nie wykazały jakichkolwiek zaburzeń wentylacji. RTG klatki piersiowej z dnia 25 stycznia 2008 r. nie wykazał nieprawidłowości, w szczególności w płucach, nie wykazał też zmian niedodmowych, ani zmian zapalnych. Badania dodatkowe (morfologia, białko C-reaktywne) nie wykazały cech infekcji wrodzonej. Włączono antybiotyk. Noworodek miał założoną drogę centralną (pępowinową) przez rozpoczęte – zgodnie z wytycznymi – od 25 stycznia częściowe, a od 26 stycznia całkowite żywienie pozajelitowe wspomagane minimalnym żywieniem troficznym (MEF) drogą doustną. Żywienie centralne było dobrze tolerowane, nie obserwowano ulewań, ani wymiotów. W dniu 25 stycznia 2008 r. w godzinach wieczornych zaobserwowano u noworodka jeden krótkotrwały bezdech, który wystąpił w trakcie niepokoju dziecka, po działaniach pielęgnacyjnych. W pierwszej dobie życia 25 stycznia 2008 r. u noworodka wykonano badanie USG głowy oraz badanie ECHO serca. Oba badania nie wykazały nieprawidłowości z wyjątkiem badań adaptacyjnych w układzie krążenia. W drugiej dobie życia 26 stycznia 2008 r. stan noworodka nie uległ zmianie – nadal stan stabilny. W inkubatorze noworodek był wydolny oddechowo i krążeniowo, bez odchyleń w badaniu przedmiotowym. Stwierdzono także, dobrą tolerancję karmienia, kontynuowano ciągłe monitorowanie pulsoksymetryczne. O godzinie 7.50 dnia 27 stycznia 2008 r., w 33 godzinie życia noworodka doszło do nagłego zatrzymania akcji serca. W momencie zdarzenia na sali noworodkowej znajdował się personel medyczny. Pomimo natychmiastowego wdrożenia pełnego postępowania resuscytacyjnego (masaż serca, wentylacja workiem samorozprężalnym następnie intubacja i wentylacja przez rurkę intubacyjną, podaż leków reanimacyjnych – adrenalina, wodorowęglan sodu) przez lekarza pediatrę i lekarza anestezjologa nie uzyskano przywrócenia akcji serca. Po 30 minutowej reanimacji stwierdzono zgon dziecka. U noworodka przeprowadzono sekcję zwłok, w której stwierdzono zaburzenia odżywiania noworodka. Nie stwierdzono obecności wad wrodzonych, cech aspiracji pokarmu, czy też wykładników przewlekłego niedotlenienia. Za wyjściową przyczynę zgonu uznano wcześniactwo.

dowód: zeznania powódki k. 121- 123, dokumentacja medyczna k. 141, zeznania świadków I. G. k. 205, J. S. k. 244 – 245, E. R. k. 245 – 246, M. K. (1) k. 247 - 249).

Okres pobytu powódki na oddziale, po cięciu cesarskim przebiegał bez powikłań. Stwierdzono stan ogólny dobry, prawidłową inwolucję macicy, prawidłowe gojenie się rany pooperacyjnej. W trakcie pobytu stosowano następującą farmokoterapię: siarczan magnezu, relanium, D., C., kroplówki z 0,9% Na Cl i 5 % glukozy, metoklopramid, hydroksyzynę, oksytocynę, parlodel, A., kwas foliowy.

Powódka wypisana została ze szpitala na własną prośbę, wbrew zaleceniom, w dniu 29 stycznia 2008 r.

dowód: zeznania powódki k. 122, dokumentacja medyczna k. 141

Powódka nie uczestniczyła w pogrzebie swojego dziecka, gdyż się źle czuła.

Dowód: przesłuchanie powódki k. 122

W dniu 4 lutego 2008 r. D. W. (3) zgłosiła się na wizytę lekarską przeprowadzoną przez lekarza internistę. Powodem zgłoszenia się do poradni był ból w okolicy klatki piersiowej występujący po stronie prawej. Zalecono: badanie ogólne moczu oraz konsultację ginekologiczną ( z rozpoznaniem kamicy nerkowej). Zostało wystawione skierowanie do szpitala na oddział chorób wewnętrznych.

dowód: zeznania powódki k. 123, dokumentacja medyczna k. 143.

W okresie od 4 lutego 2008 r. do 6 lutego 2008 r. D. W. (3) przebywała na Oddziale Internistycznym pozwanego szpitala w G.. Powódka została przyjęta na ww. oddział z powodu utrzymujących się silnych dolegliwości bólowych w prawej części klatki piersiowej nasilających się podczas oddychania. W trakcie pobytu, rozpoznano u powódki neuralgię międzyżebrową oraz dyskopatię odcinka L-S kręgosłupa .Podczas tego pobytu powódki w pozwanym szpitalu nie wysunięto podejrzenia zatorowości płucnej, nie wykonano żadnych badań diagnostycznych w tym kierunku, nie przeprowadzono konsultacji neurologicznej. Wykonano u powódki badania krwi, ogólne badanie moczu, RTG płuc. W trakcie pobytu była przeprowadzona także konsultacja ginekologiczna, w której stwierdzono brak wskazań do hospitalizacji powódki w oddziale ginekologicznym. Zastosowano leczenie farmakologiczne: K., M., L.. Powódkę wypisano do domu w stanie ogólnym dobrym, z zaleceniem stosowania w/w leków.

dowód: zeznania powódki k. 123, zeznania świadków: S. G. k. 202, E. B. k. 203, M. A. k. 246 – 247, opinia biegłego k. 342.

Bezpośrednio po powrocie ze szpitala w G. powódka poczuła się gorzej, miała problemy z oddychaniem, miała bóle okolic nadbrzusza . Mąż powódki wezwał karetkę pogotowia. Lekarz pogotowia zalecił hospitalizację. Powódka wraz z mężem ponownie trafiła do pozwanego szpitala. Na izbie przyjęć wezwano do powódki lekarza z Oddziału Wewnętrznego, a nie pulmonologicznego, czego żądała powódka . Wówczas mąż powódki zawiózł ją do szpitala w P..

Dowód: przesłuchanie powódki k. 123, powoda k. 125

W okresie od 7 lutego 2008 r. do 10 marca 2008 r. powódka przebywała na Oddziale Chorób Płuc i Gruźlicy (...) Szpitala (...) w P., gdzie rozpoznano i leczono zator tętnicy płucnej (dolnej prawej) i wysiękowe zapalenie płuc. Powódka została przywieziona do szpitala w P. w dniu 6 lutego 2008 r. o godz. 22.53 i początkowo przebywała na SOR. Powodem przyjęcia była gorączka, silny ból w prawej części klatki piersiowej połączony z nasiloną dusznością oddechową.

Na podstawie wyniku rtg płuc u powódki zastosowano szerszą antybiotykoterapię (3 antybiotyki dożylnie). Rozpoznanie zatorowości płucnej postawiono w dniu 8 lutego 2008 r. na podstawie wykonanego badania CT klatki piersiowej.

dowód: zeznania powódki k. 123, zeznania świadków: S. G. k. 202, E. B. k. 203 – 204, I. G. k. 205 – 206, B. G. k. 241 – 242, E. K. k. 243 - 244.

W okresie od 31 marca 2008 r. do 3 kwietnia 2008 r. powódka była ponownie hospitalizowana na Oddziale Kardiologicznym i Rehabilitacji Kardiologicznej w pozwanym szpitalu z powodu utrzymujących się wysokich wartości ciśnienia tętniczego. W trakcie pobytu obniżono parametry ciśnienia tętniczego do wartości prawidłowych i w stanie ogólnym dobrym wypisano powódkę do domu.

dowód: opinia biegłego k. 343

W dniu 14 maja powód D. W. (4) złożył do Prokuratury Rejonowej w P. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa polegającego na niedopełnieniu obowiązków personelu medycznego na dyżurze na Oddziale Noworodkowym Szpitala (...) w P., w wyniku czego doszło do zgonu nowonarodzonego dziecka .

Dowód: zawiadomienie k. 1-2 akt 2 Ds. 818/08

Postanowieniem z dnia 29 lipca 2010 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w (...)umorzył śledztwo w sprawie nieumyślnego spowodowania śmierci w dniu 27 stycznia 2008 r. w P. w (...) Szpitalu(...) w P. noworodka urodzonego w dniu (...) przez D. W. (1), w następstwie nienależytego sprawowania nad nim opieki tj. o czyn z art. 155 k.k. na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. z uwagi na brak znamion czynu zabronionego. Postanowieniem z dnia 8 października 2010 r. Sąd Rejonowy w P. w sprawie (...) postanowił zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy .W uzasadnieniu swojej decyzji Sąd odniósł się także do leczenia i diagnostyki prowadzonej przez pozwany szpital podczas pobytu powódki w tym szpitalu w okresie od 4 do 6 lutego 2008r.

dowód: postanowienie o umorzeniu śledztwa k. 277 – 281, postanowienie k. 300 – 302 akt 2 DS. 1232/10)

Samodzielny Publiczny Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej w G. był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w zakresie szkód związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w (...) spółka akcyjna w W. . Umowa była zawarta 30 marca 2007r. i obowiązywała od 1 kwietnia 2007r. do 31 marca 2008r. Suma ubezpieczenia wynosiła 750.000zł

Dowód : umowa ubezpieczenia z dnia 30.03.2007r. k. 84., ogólne warunki ubezpieczenia OC k.192 - 197

D. W. (1) ma 36 lat, posiada dwoje dzieci w wieku 15 lat i 5 lat. Młodsze dziecko urodziło się po przedmiotowym zdarzeniu. Przed II ciążą nie leczyła się na nadciśnienie. Była osobą zdrowa. Po leczeniu zatorowości płucnej miała ograniczoną zdolność do pracy przez rok. Po upływie tego czasu, nie stawała przed komisją lekarską, nie podejmowała żadnych działań w tym kierunku.

dowód: przesłuchanie powódki k. 549 00.49.01,k.550 00.51.41, 00.57.50

W trakcie pobytu w szpitalu powódka korzystała z pomocy psychiatry. Po opuszczeniu szpitala nie korzystała już z tej pomocy.

dowód: przesłuchanie powódki, k. 124.

Przez ponad pół roku po wyjściu ze szpitala powódka codziennie jeździła do szpitala w celu wykonywania badań po to aby ustalić prawidłową dawkę leku. Po upływie tego czasu i ustaleniu dawki leku, powódka rzadziej robiła badania. Od trzech lat prowadzi działalność gospodarczą, zajmuje się sprzątaniem. Z tytułu prowadzonej działalności uzyskiwała dochód od 1500 do 1.600zł miesięcznie.

Dowód: przesłuchanie powoda k. 550 00.55.08, powódki k. 549v 00.44.16

Powódka obecnie przeszła operację biodra. Na zabieg oczekiwała dwa lata. Miała być operowana pierwotnie w szpitalu przy ul. (...) w W., ale szpital odmówił wykonania zabiegu z uwagi na to , że powódka przeszła zatorowość płucną. Przebywa teraz do czerwca 2016r. na zasiłku rehabilitacyjnym. Jest pod opieką kardiologa. Na leki wydaje ok. 60zł miesięcznie

Dowód: przesłuchanie powódki k. 549v 00.41.34 i 00.44.16

Powódka nie może przyjmować leków hormonalnych. Łatwo się męczy, ma duszności. Obawia się każdego przeziębienia z uwagi na przebytą zatorowość płuc. Ma zalecenie przeprowadzenia zabiegu ginekologicznego, ale placówki lecznicze nie chcą się podjąć tego zabiegu, gdyż zabieg ten łączy się z przyjmowaniem leków hormonalnych przez powódkę.

Dowód: przesłuchanie powódki k. 549 v 00.44.16- 00.47.14

Powód ma 38 lat. Prowadził warsztat samochodowy do 2011 r.. Obecnie pracuje dorywczo, finansowo rodzinie pomagają rodzice powoda..

D. W. (2) po śmierci dziecka nie korzystał z pomocy psychiatry. dowód: przesłuchanie powoda k. 125, k. 550 00.52.33.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o :

Przesłuchanie powódki k. 120 -124 i k. 549v 550 od 00.40.49 do00.51.41 i 00.57.50, powoda k. 125, k. 200 i k. 550 od 00.52.07 do 01.00.18, zeznań świadków:D. O. k. 200- 201, S. G. k. 202 – 203, I. B. k. 203 -204, I. G. k. 204 – 206, M. K. (2) k. 206 -, T. Ż. k. 207 210, G. N. k. 210 -211, D. P. k. 211 – 212, B. G., k. 241 – 242, E. K. k. 242 -244, J. S. k. 244 -245, E. R. k. 245 – 246, M. A. k. 246 -247, M. K. (1) k. 247 – 249, W. K. k. 249, R. K. k. 256 – 257, M. B. k. 257 – 260, opinii biegłych : z zakresu położnictwa i ginekologii G. S. k. 337 – 350 i k. , opinii z zakresu neonatologii M. K. (3) k. 395 – 399 i k. 548v -549 od 00.11.11 do 00.34.12, opinii z zakresu pulmonologii M. G. k. 441 – 443 i k.485 – 486 i k. 509 , z zakresu neurologii R. O. k. 444 -446 i k.483- 484 , a także w oparciu o w/w dokumenty.

Zarzuty do opinii biegłego z zakresu położnictwa i ginekologii złożyła powódka wnosząc o wezwanie biegłego na rozprawę i wydanie wspólnej opinii przez zespół wszystkich biegłych wskazanych przez Sąd w postanowieniu o dopuszczeniu tego dowodu – k. 365-366. Powódka podniosła jednocześnie fakt, iż badanie usg , które zostało uwzględnione przez biegłego w opinii, nie było podpisane przez lekarza przeprowadzającego „ rzekome „ badanie oraz podniosła, iż biegły w opinii przedstawił wnioski z zakresu pulmonologii, do czego nie był uprawniony ( w zakresie dotyczącym zatorowości płucnej)- k. 530

Pozwany ubezpieczyciel wniósł o pominięcie dowodu z opinii biegłego neurologa, , gdyż, jego zdaniem, decydująca dla rozstrzygnięcia przedmiotowego roszczenia jest opinia biegłego pulmonologa – k. 461.

Biegły z zakresu ginekologii i położnictwa , podtrzymał swoją opinię i „ wycofał się” z tej części opinii i wniosków, jakie zawarł w zakresie zakrzepicy płucnej ,uznając, iż wykroczył poza swoja specjalność.- k. 539v.

Biegły jednocześnie wskazał, że same nieprawidłowości dotyczące dokumentacji lekarskiej ( brak podpisów na badaniu usg) nie pozostają w związku przyczynowym z prawidłowością leczenia powódki w zakresie jego specjalności ( k. 539v i k. 346).

W ocenie Sadu, opinie sporządzone w niniejszej sprawie są spójne, dają się zweryfikować w sposób logiczny. Zostały sporządzone rzetelnie i w sposób profesjonalny. Z powyższych względów Sad oparł się nich wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Sąd oddalił wniosek dowodowy strony powodowej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków , którzy sporządzili, na zlecenie powodów, opinię prywatną dotyczącą przebiegu leczenia, diagnozowania powódki, przebiegu porodu w oparciu o dokumentację im dostarczoną, jako nieprzydatny dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania, gdyż świadkowie ci nie uczestniczyli w procesie leczenia, nie badali powódki i sporządzili opinię w oparciu o dokumentację niezawartą w aktach niniejszej sprawy.

Sąd oddalił także wniosek pełnomocnika pozwanego ubezpieczyciela dotyczący udzielenia mu terminu do zajęcia stanowiska co do uzupełniającej ustnej opinii biegłego neonatologa złożonej na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2016r. – k. 549 00.37.22 ( zastrzeżenie pełnomocnika 00.38.16), gdyż biegły podtrzymał swoją opinię wcześniej złożoną na piśmie w całości, której strona pozwana notabene nie kwestionowała.

Sad zważył co następuje: .

Bezspornym w sprawie jest , iż pozwanych łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w rozumieniu art. 822 § 1 – 4 kc, który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Odpowiedzialność ubezpieczyciela ma charakter akcesoryjny, ubezpieczyciel ponosi bowiem odpowiedzialność tylko wtedy i tylko w takim zakresie, w jakim odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony sprawca. Odpowiedzialność ubezpieczonego sprawcy musi bowiem mieścić się w granicach ochrony udzielonej przez ubezpieczyciela, a poza tym musi wystąpić wypadek ubezpieczeniowy, czyli zdarzenie, które strony w umowie ubezpieczenia określiły jako przyczynę uzasadniającą odpowiedzialność ubezpieczyciela. Powodowie w niniejszej sprawie wystąpili z roszczeniami wynikającymi z odpowiedzialności deliktowej przeciwko szpitalowi w G..

Istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w pierwszej kolejności było więc ustalenie, czy pozwany szpital ponosi odpowiedzialność, gdyż ta warunkowała odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela.

Bezspornym w sprawie jest , to , że zdarzenia na podstawie których powodowie dochodzą swoich roszczeń objęte były przedmiotem ubezpieczenia.

Powodowie nie kierowali roszczeń bezpośrednio wobec żadnego lekarza prowadzącego proces leczenia w tej jednostce.

Postawą prawną odpowiedzialności pozwanego Szpitala w G. jest art. 430 k.c., zgodnie z którym kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Odpowiedzialność za szkody wyrządzone pacjentom w toku leczenia powstaje zatem, jeśli szkoda zaistniała z winy personelu medycznego szpitala, czy to umyślnej, czy nieumyślnej i pozostaje w normalnym związku przyczynowym z działaniem lub zaniechaniem personelu medycznego szpitala (art. 361 § 1 k.c.). W takim przypadku podmiot odpowiedzialny zobowiązany jest do naprawienia szkody pacjenta poprzez przyznanie mu odpowiedniego zadośćuczynienia za krzywdę lub odszkodowania za wyrządzoną szkodę (art. 445 k.c., art. 444 kc). Odpowiedzialność zakładów opieki zdrowotnej opiera się więc głównie na zasadzie winy, którą polski ustawodawca statuuje jako fundamentalną zasadę odpowiedzialności cywilnej. Może to być wina lekarza, personelu medycznego lub wina organizacyjna. Dla odpowiedzialności placówki medycznej wystarczy tzw. wina anonimowa, gdy zostanie dowiedzione, że popełniono zaniedbanie, na skutek którego pacjent doznał szkody, chociaż nie można ustalić, który z lekarzy leczących pacjenta lub kto z personelu medycznego dopuścił się winy.

Przesłankami odpowiedzialności deliktowej jest łączne spełnienie następujących przesłanek: powstanie szkody rozumianej jako uszczerbek w dobrach prawnie chronionych o charakterze majątkowym, a w przypadkach określonych w ustawie - także o charakterze niemajątkowym, wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym, polegającym na bezprawnym i zawinionym zachowaniu sprawcy szkody, związku przyczynowy pomiędzy czynem niedozwolonym a powstaniem szkody.

Między szkodą a zawinionymi działaniami, zaniechaniami pozwanego musi zachodzić adekwatny związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 § 1 k.c.

W procesach lekarskich nie jest konieczne wykazanie związku przyczynowego o charakterze bezpośrednim i stanowczym, lecz wystarczy ustalenie odpowiedniego stopnia prawdopodobieństwa wystąpienia następstw typowych. Jednak nawet tak rozumiany związek określony w art. 361 § 1 k.c. musi zachodzić pomiędzy nieprofesjonalnym i niestarannym, a więc zawinionym zachowaniem strony pozwanej, a szkodą na zdrowiu powstałą u pacjenta (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2014 r., II CSK 296/2013). Przytoczone przepisy dotyczą jedynie podstawy odpowiedzialności pozwanego szpitala, nie przesądzając jakie roszczenia przysługują poszkodowanemu, który doznał szkody na osobie. Kwestia ta została uregulowana w art. 444 i 445 k.c.

Zgodnie z art. 445 k.c., w wypadku doznania szkody na osobie sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W niniejszej sprawie powodowie dochodzili również zadośćuczynienia z tytułu śmierci nowonarodzonego dziecka.

Najbliższemu członkowi rodziny zmarłego, ( w tym przypadku rodzicom) przysługuje zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1k.c., gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed 3 sierpnia 2008r. tj. wejścia w życie art. 446 § 4 k.c., a więc tak jak w niniejszej sprawie( dziecko zmarło w styczniu 2008r.). Wprowadzenie art. 446 § 4 k.c. doprowadziło bowiem jedynie do zmiany w sposobie realizacji roszczenia przez skonkretyzowanie osób uprawnionych do jego dochodzenia oraz przesłanek jego dochodzenia (wyrok Sądu Najwyższego z 11 maja 2011r ICSK621/10). Sąd w pełni akceptuje w/w wyrok Sądu Najwyższego w odniesieniu do przedmiotowej sprawy.

Podstawową kwestią dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy , tak jak Sąd podniósł to powyżej, jest ustalenie, czy pozwany szpital ponosi odpowiedzialność. Konkluzje zawarte w opiniach biegłych z zakresu ginekologii i położnictwa oraz neonatologii należy uznać za jednoznaczne i stanowcze, że proces leczenia powódki w czasie jej pobytu w dniach 18 – 24 stycznia 2008 r. w Oddziale Ginekologiczno – Położniczym pozwanego szpitala w G. został przeprowadzony zgodnie ze sztuką i wiedzą lekarską. Zastosowano standardowe leczenie dla zwalczania nadciśnienia tętniczego w ciąży, właściwie monitorowano dobrostan płodu wykonując m.in. badanie NST oraz USG.

USG ciąży powódki wykonano dwukrotnie w trakcie pobytu .Wykazały one prawidłową ilość płynu owodniowego, cechy hipotrofii u płodu, przez braku cech wewnątrzmacicznego zahamowania jego wzrostu i świadczyły o zachowanym dobrostanie układu krążenia (badanie dopplerowskie). Również wyniki wykonanych badań laboratoryjnych (z krwi i moczu) nie wskazywały na konieczność szybkiego ukończenia ciąży i nie świadczyły o stanie zagrożenia zdrowia powódki. Pozwany szpital nie zapomniał o zastosowaniu u powódki sterydoterapii celem zapobieżenia niewydolności oddechowej wcześniaka w razie konieczności ukończenia ciąży w 32 – 33 tygodniu ciąży. Biegły ginekolog położnik jednoznacznie określił, żeby pomiędzy 18 a 24 stycznia 2008 r. nie istniała konieczność wykonania innych badań, niż te które przeprowadził pozwany celem ustalenia prawidłowej diagnozy i dalszego leczenia powódki. Pozwany szpital postawił prawidłową diagnozę, a ponieważ zastosowane leczenie nie odniosły skutku przekazano ciężarną do ośrodka wyższej referencyjności. Pozwany postąpił prawidłowo w przedmiocie przewiezienia powódki do szpitala o wyższej referencyjności w P.. Cięcie cesarskie nie zostało wykonane zaraz po przyjęciu do szpitala, albowiem nie było zagrożenia życia płodu i ciężarnej. Stan noworodka po urodzeniu był dobry. U powódki nie wystąpiła rzucawka oraz brak było objawów, podejrzenia, czy też diagnozy zakrzepicy u powódki przy przyjęciu jej na oddział ginekologiczno – położniczy w P.. Przewóz ten nie odbył się też za późno (opinia biegłego położnika i ginekologa).

Podkreślenia przy tym wymaga fakt, że u pozwanego istniały nieprawidłowości dotyczące prowadzenia dokumentacji lekarskiej (z hospitalizacji powódki w dniach 18 – 24 stycznia 2008 r.): brak jest obserwacji lekarskich w historii choroby powódki, brak podpisów pod wynikami obydwu wykonanych badań USG (choć złożona do akt kserokopia historii choroby z ww. pobytu jest podpisana przez ordynatora oddziału). Sama w sobie nieprawidłowość prowadzenia dokumentacji nie musi mieć związku z przebiegiem choroby, porodu, czy też śmiercią pacjenta jeśli nie kryją się za nią określone zaniedbania, czy też błędy lekarskie. W niniejszym przypadku strona powodowa nie udowodniła takiego związku przyczynowo – skutkowego ( art. 6 kc).

Należy zatem stwierdzić, że działania personelu pozwanego szpitala w okresie od 18 do 24 stycznia 2008r. były prawidłowe.

W tej sytuacji Sad uznał roszczenia powodów o zadośćuczynienie z powodu śmierci nowonarodzonego dziecka za niezasadne.

Zgoła odmiennie kształtuje się odpowiedzialność pozwanego szpitala podczas pobytu powódki w okresie od 4 do 6 lutego 2008r. Lekarze zajmujący się powódką podczas pobytu w Oddziale Internistycznym pozwanego szpitala w G. w tym właśnie okresie( w szczególności lekarz prowadzący i ordynator oddziału) popełnili błąd nie biorąc pod uwagę różnicowania w zatorowości płucnej u powódki D. W. (3) i nie dokonując z tego powodu koniecznych do rozpoznania tej choroby badań. W sytuacji przebytego zabiegu operacyjnego przed 10 dniami przez przyjęciem do szpitala ( cięcie cesarskie) należało takie rozpoznanie brać pod uwagę w różnicowaniu, gdyż zarówno ból w klatce piersiowej, jak i wyższe ustawienie kopuły przepony rtg klatki piersiowej oraz tachykardia, należą do zespołu objawów, które w zatorowości płucnej mogą wystąpić. ( opinia biegłego sądowego z zakresu chorób płuc i pulmonologii M. G. k. 441 – 443i k. 485 – 486).

Obecnie u powódki D. W. (1) rozpoznaje się stan po późno rozpoznanym zatorze prawej tętnicy płucnej stanowiącej powikłanie cięcia cesarskiego wykonanego z powodu zagrożenia życia płodu na skutek zatrucia ciążowego i obawy, że wystąpi rzucawka ciążowa, zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa z bólami korzeniowymi z poziomu lędźwiowo – krzyżowego. Powódce w lutym 2008 r. towarzyszył nerwoból międzyżebrowy. Jej dolegliwości wynikały z zatoru płucnego przebiegającego z wysiękiem do prawej jamy opłucnowej. Nerwoból ma zawsze tor bólowy wzdłuż przebiegu nerwu, a ból przy oddychaniu jest charakterystyczny dla zmian w opłucnej. Nerwoból jest zawsze wyrazem ucisku albo niedokrwienia nerwu, a w konkretnej sytuacji powódki był wyrazem obecności płynu w jamie opłucnowej i obrzęku tkanki płucnej w przebiegu zatoru płucnego i obrzęku tkanki płucnej w przebiegu niedokrwienia spowodowanego zatorem, a nie rozpoznanej wyłącznie jako nerwoból. Ból w klatce piersiowej po zabiegu operacyjnym ( cięcie cesarskie) winien od razu budzić podejrzenie zatorowości. Z. płucna została rozpoznana z opóźnieniem (opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii R. O. k. 444-446).

W konsekwencji, nie dokonano prawidłowej diagnozy u powódki i wypisano ją z pozwanego szpitala.

Wobec powyższego powódka, zdaniem Sadu, wykazała winę personelu medycznego i związek przyczynowo skutkowy pomiędzy zawinionym działaniem personelu, a zaistniałą u powódki szkodą, co pozwala na przypisanie pozwanemu szpitalowi odpowiedzialności deliktowej za szkodę wyrządzoną u powódki.

Oceniając wysokość należnego powódce na mocy art. 445 § 1 kc zadośćuczynienia, Sąd miał na względzie, iż ma ono na celu złagodzenie zarówno już doznanych cierpień, jak i tych, które zapewne wystąpią w przyszłości (por. wyr. SN z dnia 4 lipca 1969 r. IPR 178/69, OSNCP 1970/4/71) oraz że musi dla poszkodowanego przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (por. uzasadnienia wyr. SN z dnia 8 sierpnia 2012 r. I CSK 2/12, i z dnia 14 stycznia 2011 r. I PK 145/10, OSNP 2012/5-6/66). Za decydujące kryterium tej oceny przyjął, zgodnie z najnowszą linią orzecznictwa, rozmiar szkody niemajątkowej, uwzględniając w tym szeroki zakres cierpień fizycznych i psychicznych powódki wywołanych brakiem diagnozy zatorowości płucnej, odesłaniem do domu bez diagnozy wraz z dotychczas utrzymującymi się objawami : bólem i problemami z oddychaniem, w okresie popołogowym , po śmierci nowonarodzonego dziecka.

Przy określaniu zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze także wiek powódki ( w chwili zdarzenia miała 30 lat), długotrwałość leczenia szpitalnego, uciążliwości związane z ponad półrocznymi, codziennymi badaniami, obecnie odczuwane dolegliwości, problemy związane z ewentualnymi zabiegami operacyjnymi.

W ocenie Sądu, mając na względzie następstwa nieprawidłowego leczenia zastosowanego przez personel medyczny pozwanego Szpitala Sąd zasądził na rzecz powódki zadośćuczynienie w kwocie 60.000 złotych. W ocenie Sądu kwota dochodzona przez powódkę jest zdecydowanie wygórowana, nie uwzględnia poziomu zamożności polskiego społeczeństwa, a w konsekwencji uwzględnienie powództwa w tym rozmiarze prowadziłoby nie do kompensaty doznanych szkód, a do wzbogacenia powódki.

Pozwany szpital podniósł zarzut przedawnienia w oparciu o art. 442 ¹ § 1 i 3 k.c.

Zgodnie z wyżej wskazanym przepisem roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Z mocy § 2 tegoż artykułu jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Przepis art. 442 ¹ k.c. stosuje się nie tylko do roszczeń powstałych po nowelizacji kodeksu cywilnego tj. od 10 sierpnia 2008r.,, ale także do wcześniej powstałych roszczeń z tytułu czynów niedozwolonych i nieprzedawnionych w dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej kodeks cywilny, a więc w dniu 10 sierpnia 2007 r. (. art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny Dz.U.2007.80.538).

Roszczenia powodów w niniejszej sprawie oparte są na zdarzeniach, które miały miejsce w styczniu i lutym 2008r. , a więc na dzień nowelizacji wskazanego przepisu nie były przedawnione.

W przedmiotowej sprawie powód złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa 14 maja 2008r. Powodowie na ten okres mieli jednak tylko świadomość krzywdy związanej ze śmiercią dziecka, którą upatrywali w działaniach personelu szpitala (...) w P., a nie pozwanego szpitala.. Przebieg postępowania przygotowawczego wskazuje na to, że czynnościami procesowymi objęte zostały w konsekwencji także działania pozwanego szpitala. Podnieść należy, iż powodowie zlecili także wykonanie prywatnej opinii lekarskiej mającej dokonać oceny przedmiotowych zdarzeń . Opinia ta została sporządzona dnia 31 sierpnia 2008r. ( k. 20) W tej sytuacji w ocenie Sądu najwcześniejszy termin rozpoczęcia biegu przedawnienia można liczyć od dnia , w którym powodowie dowiedzieli się o umorzeniu postępowania przez prokuraturę tj. od 9 sierpnia 2010r. ( k. 287 i 288 akt 2 Ds. 1232/10. W tym zakresie Sad podzielił poglądy SN, który stwierdził, że datą rozpoczęcia biegu przedawnienia jest data uzyskania przez poszkodowanego pełnej wiedzy o szkodzie, następstwach zdarzenia szkodzącego oraz o osobie zobowiązanej do naprawienia szkody. (. wyrok SN z dnia 19 maja 1999 r., II UKN 647/98, OSNP 2000, nr 15, poz. 589; wyrok SN z dnia 19 lutego 2003 r., V CKN 207/01, LEX nr 78272; wyrok SN z dnia 13 stycznia 2004 r., V CK 172/03, LEX nr 182118, wyrok z dnia 16 kwietnia 1999 r. II UKN 579/98, (...) 1999, nr 10, s. 40)

Reasumując Sąd uznał , iż roszczenie powodów nie jest przedawnione.

Przepis art. 442 ¹ k.c. przewiduje dłuższy termin przedawnienia roszczeń z deliktu, jeżeli szkoda jest wynikiem zbrodni lub występku. W sytuacji, w której w postępowaniu karnym nie stwierdzono popełnienia przestępstwa ,tak jak w niniejszej sprawie, sąd cywilny jest uprawniony do dokonania własnej oceny, czy popełnione zostało przestępstwo w oparciu o własne ustalenia dotyczące istnienia podmiotowych i przedmiotowych znamion przestępstwa, według zasad przewidzianych w prawie karnym, do których należy między innymi bezprawność działania i wina sprawcy szkody. (wyrok SN z 18 grudnia 2008 r. (III CSK 193/08 LEX nr 487538). Natomiast nie jest konieczne imienne wskazanie sprawcy przestępstwa (orzeczenie SN z dnia 21 grudnia 1967 r., III PZP 34/67, OSN 6/68, poz. 94).

Art 156.§1.kk pkt.2 stanowi, że kto powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci: mi.in, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. § 2. Tego przepisu przewiduje, że jeżeli sprawca działa nieumyślnie, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Jak wynika z materiału dowodowego ( opinii biegłego pulmonologa i neurologa) lekarze pozwanego szpitala dopuścili się tzw. błędu lekarskiego , polegającego na tym, że nie wykonali badań i nie zdiagnozowali powódki w sposób prawidłowy, czym spowodowali ciężki uszczerbek na jej zdrowiu w postaci nieleczenia zatorowości płucnej, która jest chorobą zagrażająca życiu.

Przez chorobę realnie zagrażającą życiu rozumie się taką chorobę, która może w sposób rzeczywisty i jednoznaczny spowodować zagrożenie dla życia ludzkiego. Nie musi być ona długotrwała, a dla jej przyjęcia wystarczające jest stworzenie bezpośredniego zagrożenia dla życia ludzkiego (zob. A. Marek, Kodeks..., s. 320–321). W ocenie Sądu działanie personelu pozwanego szpitala miało charakter winy nieumyślnej ( niedbalstwo).

Roszczenie powódki o zadośćuczynienie za błędne leczenie w lutym 2008r. wynika z występku, a zatem nie jest przedawnione . Sad przyjął bowiem , że termin przedawnienia roszczeń powódki w tym zakresie wynosi 20 lat.

Pozwany ubezpieczyciel także powołał się na zarzut przedawnienia wskazując przepis art. 819 § 2 kc w brzmieniu przed nowelizacją tego przepisu z dnia 13 kwietnia 2007. Zgodnie z obowiązującą do 10 sierpnia 2007 r. regulacją z art. 819 § 1 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech.

§ 2. Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do zakładu ubezpieczeń rozpoczyna się w dniu, w którym nastąpiło zdarzenie objęte ubezpieczeniem.

§ 3. W wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

§ 4. Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia.

§ 2 tego artykułu został uchylony przez art. 1 pkt 17 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. (Dz. U. 2007.82.557) zmieniającej nin. ustawę z dniem 10 sierpnia 2007 r. Jednocześnie art. 5 tej ustawy ustawodawca nakazał do stosunków z umów zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy, stosować przepisy dotychczasowe.

Świadczenia ubezpieczyciela wynikają ze stosunku umownego, ale przyczyną zawarcia umowy ubezpieczenia był zamiar zabezpieczenia się przed odpowiedzialnością cywilną związaną ze zdarzeniami objętymi tym ubezpieczeniem. W okolicznościach sprawy z powództwa małżonków W. pamiętać należy, że powodowie złożyli pozew 29 sierpnia 2011r. Pozwany szpital otrzymał odpis pozwu 26 września 2011r. ( k. 76). W dniu 17 października 2011r. pozwany szpital zgłosił zdarzenie objęte umową ubezpieczenia , co pozwany ubezpieczyciel sam przyznał w piśmie skierowanym do pozwanego Szpitala ( k. 191)., w którym oświadczył, że odmawia wypłaty odszkodowania z uwagi na przedawnienie roszczenia.

Sąd podzielił te poglądy orzecznictwa i doktryny, które wiążą bieg terminu przedawnienia z rozsądnie rozumianym terminem wymagalności roszczenia. Przed chwilą powstania samej szkody, nie można mówić ani o jej wymagalności, ani o wystąpieniu roszczenia (por. wyrok SN z dnia 21 maja 2003 r. IV CKN 378/01, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 124; wyrok SN z dnia 23 lutego 2005 r. III CK 295/04, Lex nr 151650).

Istota sprawy dotyczy przede wszystkim ustalenia zdarzenia, które stanowi początek biegu przedawnienia roszczeń przysługujących przeciwko pozwanemu ubezpieczycielowi i wiąże się z trzyletnim terminem przedawnienia z art. 819 § 1 k.c. Stosować tego przepisu nie można bez uwzględnienia ogólnej reguły zawartej w art. 120 § 1 k.c. zgodnie z którą bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, a jeżeli ta wymagalność zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Pozwany Szpital dowiedział się o przysługującym mu uprawnieniu do dochodzenia świadczenia z umowy ubezpieczenia OC najwcześniej z chwilą otrzymania odpisu pozwu tj. 26 września 2011r. i dopiero z tym momentem mógł skutecznie zgłosić swoje roszczenie do ubezpieczyciela .

Sąd podzielił stanowisko wyrażone w wyroku z dnia 15 października 2009 r., I CSK 59/09, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że w razie konieczności dalszego stosowania art. 819 § 2 k.c., początek biegu terminu przedawnienia roszczeń ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej przeciwko ubezpieczycielowi rozpoczyna się w dniu, w którym ubezpieczony mógł najwcześniej (art. 120 § 1 k.c.) realizować swoje uprawnienia z umowy ubezpieczenia; najpóźniej jest to dzień ogłoszenia wyroku, z którego wyniknęła odpowiedzialność ubezpieczonego objęta jego ubezpieczeniem OC. Identyczny pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 24 stycznia 2013 r. I ACa 471/12 LEX Nr 1314870.

W ocenie Sądu zastosowanie art. 819 § 2 k.c., w sposób wskazywany przez pozwanego ubezpieczyciela, byłoby sprzeczne z regułami rozsądnego rozumowania i elementarnym poczuciem sprawiedliwości. Nie może przecież stosowanie go prowadzić do sytuacji, w której roszczenie o świadczenie pieniężne wierzyciela przedawnia się, zanim stanie się wymagalne w stosunku do dłużnika, a nawet zanim wierzyciel poweźmie wiadomość o jego powstaniu. W przypadku ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczonego przeciwko ubezpieczycielowi mogłoby ulec przedawnieniu, zanim ubezpieczony dowiedział się o szkodzie, która powstała na skutek zdarzenia objętego zawartą przez niego umową ubezpieczenia. Można by wywodzić, że zarzucenie przedawnienia takiego roszczenia ubezpieczonego podniesione przez ubezpieczyciela stanowiłoby stałe nadużywanie przez niego wykonywania jego prawa podmiotowego (art. 5 k.c.).

Takie rozumienie wymienionego przepisu odpowiada rozsądnemu ujęciu przedawnienia w stosunku do roszczeń, których dotyczy przedawnienie w razie umowy ubezpieczenia OC. Zachowane też zostaną istotne powody, dla których przewiduje się, poza nielicznymi wyjątkami, zasadę przedawnienia ogółu roszczeń majątkowych. Jednocześnie nie wystąpią sytuacje, budzące oczywiste zastrzeżenia moralne każdego uczciwego człowieka, że zanim w ogóle było możliwe dochodzenie przez niego roszczenia, bo jeszcze nie mógł o nim wiedzieć, to już uległo ono przedawnieniu. Łączenie początku biegu terminu przedawnienia z chwilą powstania zdarzenia bezpośrednio wyrządzającego szkodę jest niezasadne wobec umów, funkcjonujących dopiero po pewnym czasie lub zależnych od jakiejś czynności lub zdarzeń. Umowa ubezpieczenia OC jest podstawowym i powszechnym w praktyce takim zdarzeniem (Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 15 września 2011 r., I ACa 505/11).

W tych warunkach uznając zarzut przedawnienia za nieuzasadniony na podstawie łączącej strony umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej., Sąd zasądził wskazaną w wyroku kwotę .

O odsetkach za opóźnienie Sąd orzekła na podstawie art. 481 kc .

Powodowie nie zgłosili swoich roszczeń przed wytoczeniem procesu do pozwanego ubezpieczyciela. Takie zgłoszenie nastąpiło z chwilą kiedy pozwanemu został doręczony odpis pozwu tj. 6 lutego 2012r. – k. 159. Sąd przyjął, że roszczenie w oparciu a przepis art. 455kc w zw. z art. 817§ 1 kc powinno być wypłacone w terminie 1 miesiąca. Opóźnienie w zapłacie nastąpiło więc od 7 marca 2012r.

O kosztach procesu orzekł po myśli art. 100 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces w 20 % i sąd stosunkowo rozdzielił koszty postępowania między strony.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na postawie i § 6 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 490) uwzględniając przede wszystkim nakład pracy pełnomocnika, ilość rozpraw, ilość składanych przez niego pism ( zdecydowana ilość pism procesowych była składana przez samych powodów). Sąd nie znalazł podstaw do podwyższenia stawki wynagrodzenia dla pełnomocnika powodów .

Orzekając o kosztach Sad miał na uwadze fakt, iż powodowie byli zwolnieni z kosztów sądowych w całości k. 71 i mieli pełnomocnika ustanowionego z urzędu. Na koszty postępowania złożyły się kwoty: 54,12 k. 148- za dokumentacje, 1.523,20zł – k. 356, 1.852,58zł – k. 407, 598,34zł – k. 414, 5.006,95zł – k. 450, 1.679,89 – k. 490, 10.715,08zł , opłata sądowa 15.000zł plus wynagrodzenie pełnomocnika 3..600zł .

Ogłoszony wyrok jest częściowy, ponieważ w stosunku do drugiego pozwanego postępowanie zostało zawieszone.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.