Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2016 r. w Gliwicach

sprawy L. D. (D.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania L. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 13 lipca 2015r. nr (...)- (...)

oddala odwołanie.

(-) SSR del. Renata Stańczak

Sygn. akt VIII U 1514/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13.07.2015r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu L. D. ( D. ) ponownego ustalenia wysokości emerytury na podstawie art.110a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ponieważ nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury nie przekroczył 250%.

W odwołaniu od decyzji sprecyzowanym w pismach procesowych z dnia 05.11.2015r., 21.12.2015r. i z dnia 26.04.2016r. ubezpieczony domagał się jej zmiany przez przeliczenie świadczenia w oparciu o art.110a w/w ustawy, po uprzednim ustaleniu przed Sądem zarobków z lat 1970 – 1979. Ubezpieczony zaznaczył, iż z dostarczonego przez niego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1980 – 1994 wskaźnik wysokości wynosi 262,08%, co kwalifikuje go do przeliczenia świadczenia. Wskazał również, iż domaga się obliczenia wysokości swojego wynagrodzenia na podstawie dokumentacji płacowej ( pasków wynagrodzeń ) pracownika zatrudnionego na stanowisku równorzędnym.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko. Organ rentowy dodał, iż ubezpieczony przedstawił zarobki za lata 1980 – 1995 i przy przyjęciu tych zarobków oraz przy przyjęciu za lata 1970 – 1979 najniższego wynagrodzenia – z powodu braku danych, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie osiągnął 250%.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony L. D. urodzony w dniu (...) od dnia 27.01.1995r. jest uprawniony do emerytury górniczej, która przyznana została decyzją z dnia 05.03.1995r.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 6 lat kalendarzowych, to jest z okresu
od stycznia 1984r. do grudnia 1989r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 330,63% i został ograniczony do 250%.

W dniu 26.05.2015r. ubezpieczony złożył w organie rentowym wniosek o przeliczenie świadczenia w oparciu o art.110a ustawy o emeryturach i rentach z FUS przedkładając zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu ( druk Rp – 7 ) z dnia 17.06.2015r. z wykazanymi zarobkami ubezpieczonego za lata 1980 – 1995 zatrudnienia w KWK (...).

W rozpoznaniu tego wniosku organ rentowy wydał decyzję zaskarżoną omówioną
na wstępie. Organ rentowy wyliczając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego na potrzeby wydania tej decyzji ustalił, iż wynosi on 206,26% z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia, czyli z lat 1970 – 1973
i 1980 – 1995 przy przyjęciu za lata 1970 – 1973 najniższego wynagrodzenia.

Ubezpieczony od dnia 07.11.1969r. do dnia 07.03.1995r. był zatrudniony w Kopalni (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach:

- od dnia 07.11.1969r. do dnia 31.03.1973r. – pracownika niewykwalifikowanego pod ziemią,

- od dnia 01.04.1973r. do dnia 01.01.1975r. – młodszego górnika pod ziemią,

- od dnia 02.01.1975r. do dnia 16.03.1978r. – górnika pod ziemią,

- od dnia 17.03.1978r. do dnia 31.12.1979r. – spawacza pod ziemią,

- od dnia 01.01.1980r. do dnia 30.09.1987r. – ślusarza pod ziemią,

- od dnia 01.10.1987r. do dnia 30.09.1991r. – górnika przodowego drużyny rabunkowej pod ziemią,

- od dnia 01.10.1991r. do dnia 07.03.1995r. – spawacza pod ziemią.

Za okres tego zatrudnienia ubezpieczony przedłożył do akt organu rentowego wzmiankowane wcześniej zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 17.06.2015r. z wykazanymi zarobkami ubezpieczonego za lata 1980 – 1995 ( w aktach ZUS brak jest wynagrodzeń za jakiekolwiek inne lata pracy ubezpieczonego ). Nie zachowała się dokumentacja płacowa za wcześniejsze lata zatrudnienia ubezpieczonego w Kopalni, w tym za lata sporne 1970 – 1979.

Z powołanego zaświadczenia wynika, iż ubezpieczony uzyskał wynagrodzenia roczne w następujących kwotach:

- w 1980r. – 126.626,00 zł ( wskaźnik wysokości – 174,70% ),

- w 1981r. – 191.034,00 zł ( wskaźnik wysokości – 207,04% ),

- w 1982r. – 234.996,00 zł ( wskaźnik wysokości – 168,37% ),

- w 1983r. – 345.158,00 zł ( wskaźnik wysokości – 198,71% ),

- w 1984r. – 570.163,00 zł ( wskaźnik wysokości – 282,18% ),

- w 1985r. – 615.225,00 zł ( wskaźnik wysokości – 256,28% ),

- w 1986r. – 1.046.896,00 zł ( wskaźnik wysokości – 362,07% ),

- w 1987r. – 1.361.178,00 zł ( wskaźnik wysokości – 388,68% ),

- w 1988r. – 2.304.647,00 zł ( wskaźnik wysokości – 361,75% ),

- w 1989r. – 8.785.854,00 zł ( wskaźnik wysokości – 354,11% ),

- w 1990r. – 34.026.898,00 zł ( wskaźnik wysokości – 275,40% ),

- w 1991r. – 46.442.127,00 zł ( wskaźnik wysokości – 218,65% ),

- w 1992r. – 76.285.596,00 zł ( wskaźnik wysokości – 216,60% ),

- w 1993r. – 115.630.800,00 zł ( wskaźnik wysokości – 240,64% ),

- w 1994r. – 144.542.200,00 zł ( wskaźnik wysokości – 226,07% ),

- w 1995r. – 2.956,99 zł ( wskaźnik wysokości - 37,35% ).

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczony z w/w 16 lat wynosi 248,04%.

W aktach osobowych ubezpieczonego z okresu spornego zatrudnienia na Kopalni znajdują się między innymi:

- przeszeregowanie z dnia 31.03.1973r. – do stawki 94 zł i kategorii IV na stanowisku młodszego górnika pod ziemią od dnia 01.04.1973r.,

- przeszeregowanie z dnia 02.01.1975r. – ze stawki 124 zł i kategorii IV do stawki 136 zł i kategorii V na stanowisku górnika od dnia 02.01.1975r.,

- przeszeregowanie z dnia 01.01.1980r. – ze stawki 172 zł i VI kategorii do stawki
184 zł i kategorii VII na stanowisko ślusarza od dnia 01.01.1980r.,

- karta personalna pracownika, z której wynika, iż ubezpieczony otrzymał nagrodę jubileuszową: za 15 lat pracy – w dniu 15.11.1984r., za 20 lat pracy w dniu 15.11.1989r.,
za 25 lat pracy – w dniu 15.11.1994r.

Brak jest w aktach osobowych innej dokumentacji, która dotyczyłaby wynagrodzeń otrzymywanych przez ubezpieczonego w latach spornych.

Z uwzględnieniem treści tej dokumentacji można wyliczyć wynagrodzenia roczne ubezpieczonego w następujących wysokościach ( przy przyjęciu 25 dniówek roboczych
w miesiącu ):

- w 1974r. – w kwocie 37.200 zł ( 124 zł x 25 dni x 9 miesięcy ), wskaźnik wysokości 97,33 % ( średnia krajowa 38.220 ) ,

- w 1975r. – w kwocie 40.800 zł ( 136 zł x 25 dni x 12 miesięcy ), wskaźnik wysokości 86,89% ( średnia krajowa 46.956 ),

- w 1976r. – w kwocie 40.800 zł ( 136 zł x 25 dni x 12 miesięcy ), wskaźnik wysokości 79,42% ( średnia krajowa 51.372 ),

- w 1977r. - w kwocie 40.800 zł ( 136 zł x 25 dni x 12 miesięcy ), wskaźnik wysokości 73,98% ( średnia krajowa 55.152 ),

- w 1978r. – w kwocie 48.644 zł ( 136 zł x 25 dni x 2 miesiące + 136 zł x 13 dni +
8 dni x 172 zł + 9 miesięcy x 25 dni x 172 zł ), wskaźnik wysokości 82,95% ( średnia krajowa 58.644 zł ),

- w 1979r. – w kwocie 51.600 zł ( 172 zł x 25 dni x 12 miesięcy ), wskaźnik wysokości 80,72% ( średnia krajowa 63.924 zł ).

Na podstawie akt osobowych odwołującego brak jest możliwości ustalenia wynagrodzenia ubezpieczonego za lata 1970 – 1972, ponieważ brak jest jakiejkolwiek dokumentacji wskazującej jakie ubezpieczony w tym czasie otrzymywał zarobki. Odnośnie 1973r. znajduje się przeszeregowanie z dnia 31.03.1973r., gdzie jednak wykazano zmianę stawki od dnia 01.04.1973r. – brak jest informacji jaką stawkę ubezpieczony uzyskał
w miesiącach od stycznia do marca 1973r. Przy przyjęciu za cały ten rok stawki 94 zł, wynagrodzenie roczne wyniesie 28.200 zł, a wskaźnik wysokości 83,99%, przy średniej krajowej 33.576. Odnośnie 1974r. - z przeszeregowania z dnia 02.01.1975r. wynika, iż od 02.01.1975r. ubezpieczonemu podwyższono stawkę zaszeregowania ze 124 zł do 136 zł, lecz brak jest możliwości ustalenia, od kiedy odwołującego obowiązywała stawka 124 zł. Sąd ostatecznie przyjął, iż obowiązywała ona od stycznia 1974r.

Za okres od stycznia 1976r. do dnia 16.03.1978r. przyjęto stawkę wykazaną
w przeszeregowaniu z dnia 02.01.1975r., ponieważ brak jest dokumentacji, na podstawie której można byłoby ustalić inną stawkę zaszeregowania. Za okres od dnia 17.03.1978r.
do końca 1979r. przyjęto natomiast stawkę zaszeregowania 172 zł wskazaną
w przeszeregowaniu z dnia 01.01.1980r. – Sąd przyjął, iż stawka ta obowiązywała od dnia 17.03.1978r., gdy z tym dniem ubezpieczony został przeszeregowany na stanowisko spawacza pod ziemią.

Przy przyjęciu wynagrodzeń wykazanych w zaświadczeniu o zatrudnieniu
i wynagrodzeniu z dnia 17.06.2015r. oraz czterech najkorzystniejszych lat z okresu spornego, to jest lat 1974, 1975, 1978 i 1979, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 215,83% ( przy ewentualnym przyjęciu wynagrodzeń z 1973r. w kwocie 28.200 zł, w miejsce wynagrodzeń za 1979r., wskaźnik wysokości wyniósłby 215,99 % ).

Z przedłożonych przez ubezpieczonego kserokopii pasków wynagrodzeń J. K. za lata 1976 – 1979 ( poszczególne miesiące tych lat ) wynika, iż J. K. uzyskał następujące wynagrodzenia:

- odnośnie 1976r. – w styczniu 9.142,24 zł, w lutym 6.700,61 zł, w marcu 6.708,98 zł, w kwietniu 7.015,16 zł, w maju 7.313,76 zł, w czerwcu 5.921,16 zł, w lipcu 6.076,12 zł,
w sierpniu 6.439,06 zł, we wrześniu 6.849,07 zł, w październiku 6.712,72 zł, w listopadzie 7.688,44 zł, w grudniu 6.847,17 zł, to jest łącznie 83.414,49 zł ( wskaźnik wysokości za ten rok wynosi 162,37% ),

- odnośnie 1977r. – w styczniu 8.394,68 zł, w lutym 11.641,72 zł, w marcu 9.516,47 zł, w kwietniu 8.679,61 zł, w maju 7.525,81 zł, w czerwcu 8.960,04 zł, w lipcu 8.302,16 zł, w sierpniu 11.979,31 zł, we wrześniu 11.759,12 zł, w październiku 13.770,93 zł, w listopadzie 12.053,18 zł, w grudniu 12.411,16 zł, to jest łącznie 124.994,19 zł ( wskaźnik wysokości 226,64% ),

- odnośnie 1978r. – w styczniu 13.057,05 zł, w lutym 13.336,73 zł, w marcu 15.495,87 zł, w kwietniu 14.494,20 zł, w maju 13.132,07 zł, w czerwcu 10.155,63 zł, w lipcu 11.180,23 zł, w sierpniu 7.188,04 zł, we wrześniu 10.655,69 zł, w październiku 14.540,44 zł, w listopadzie 8.433,42 zł, w grudniu 14.508,86 zł, to jest łącznie 146.178,23 zł ( wskaźnik wysokości 249,26 % ),

- odnośnie 1979r. – w styczniu 12.218,58 zł, w lutym 11.059,63 zł, w marcu
9.536,81 zł, w kwietniu 7.611,05 zł, w maju 8.170,09 zł, w czerwcu 10.517,88 zł, w lipcu 8.914,40 zł, w sierpniu 10.949,86 zł, we wrześniu 10.437,24 zł, w październiku 9.579,44 zł, w listopadzie 10.310,77 zł, w grudniu 10.789,37 zł, to jest łącznie 120.095,12 zł ( wskaźnik wysokości 187,87% ).

Na rozprawie w dniu 26.09.2016r. ubezpieczony zeznał, iż pracował ze starszym
o kilka lat J. K. w KWK (...) w tym samym oddziale, lecz w różnych brygadach i stąd nie miał z nim dziennie kontaktu. Pracowali
w przodku, lecz nie zawsze, przy czym ubezpieczony nie jest w stanie wskazać, który z nich miał więcej dniówek przodkowych. Ubezpieczony dodał, iż otrzymywał dodatkowe świadczenie w postaci „ Barbórki ”, „ 13 ” i „ 14”, a w latach 1983 – 1984 przeszedł
na wynagrodzenie akordowe. Po przejściu na emeryturę ubezpieczony pracował w firmie ochroniarskiej, lecz tam miał wynagrodzenie w wysokości wynagrodzenia najniższego.

Powyższe Sąd ustalił na podstawie dokumentacji akt organu rentowego, akt osobowych ubezpieczonego dotyczących jego zatrudnienia w KWK (...), zeznań ubezpieczonego ( rozprawa z dnia 26.09.2016r. czas 00:08:28 – 00:31:16 ), jako okoliczności bezsporne, bo jednoznacznie wynikające z tych dowodów i nie kwestionowane przez strony.

Sąd oddalił wniosek ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z kserokopii pasków wynagrodzeniowych dołączonych do pisma ubezpieczonego z dnia 26.04.2016r. oraz oddalił wniosek ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego uznając, iż zgromadzony materiał dowodowy w sprawie jest wystarczający do jej stanowczego rozstrzygnięcia, o czym mowa poniżej.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego L. D. nie zasługuje na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie kwestia sporna sprowadzała się do ustalenia, czy ubezpieczony spełnia warunki do przeliczenia emerytury górniczej na podstawie art.110a ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz.U. z 2015r., poz.748 ze zm. ). Ubezpieczony domagał się takiego przeliczenia z uwzględnieniem zarobków z 20 wybranych lat z okresu zatrudnienia w KWK (...) wykazanych w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 17.06.2015r. i dalszych z lat 1970 – 1979, po ich uprzednim ustaleniu przed Sądem.

Zgodnie z powołanym przepisem wysokość emerytury oblicza się ponownie
od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art.15, z uwzględnieniem art.110 ust.3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia:

- z kolejnych 10 lat kalendarzowych przypadających w ostatnich 20 latach kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek
o ponowne ustalenie emerytury od przeliczonej podstawy,

- dowolnie wybranych przez emeryta 20 lat kalendarzowych, w których podlegał ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia o ponowne ustalenie wysokości emerytury, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art.15 ust.5, jest wyższy niż 250%.

Ustalenie wysokości emerytury w sposób wskazany powyżej może nastąpić tylko raz.

Szczegółowe zasady postępowania w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe określa rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11.10.2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011r. nr 237, poz. 1412). Rozporządzenie to w § 21 pkt 1 przewiduje, iż środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Powyższy przepis zakłada istnienie optymalnych warunków, tj. wymaga, by zachowała się dokumentacja płacowa pracodawcy. Natomiast w sytuacji, gdy nie zachowała się stosowna dokumentacja płacowa, wysokość zarobków może być ustalona na podstawie dokumentacji zastępczej z akt osobowych pracownika (np. umów o pracę, angaży, wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej oraz innych pism dotyczących zatrudnienia, które zawierają informacje o wynagrodzeniu), a także zeznań świadków.

Trzeba jednak wskazać, że w postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia,
co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty określone w § 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11.10.2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997r., sygn. akt II UKN 186/97, OSNP 1998/11/342, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006r., sygn. akt I UK 115/06, OSNP 2007/17-18/257).

Ponadto, w sytuacji, gdy fakt zatrudnienia odwołującego jest niewątpliwy, dopuszczalne jest ustalenie wysokości wynagrodzenia na podstawie dowodów pośrednich (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 19.01.1994r., III AUr 494/93, PS-wkł 1994/6/18).

Jak wyżej wykazano Sądu nie wiążą ograniczenia dowodowe, takie jak
w postępowaniu przed organem rentowym i Sąd może ustalać wysokość wynagrodzenia na podstawie dowodów pośrednich. Kluczową jednak kwestią jest, że muszą jednak w rzeczywistości istnieć takie dowody jak choćby szczątkowa dokumentacja osobowa, w oparciu o którą można by potwierdzić takie dowody pośrednie, jakimi mogą być zeznania świadków, czy też zapisy w ich dokumentacji emerytalnej.

Nie można wysokości zarobków, stanowiących podstawę do wyliczenia składek na ubezpieczenie społeczne ustalać w sposób hipotetyczny, oparty jedynie
na domniemaniu. Przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych są bowiem normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalenie wysokości wynagrodzenia w sposób przybliżony lub prawdopodobny. Przy obliczaniu wysokości podstawy emerytury, bierze się zatem pod uwagę dokładnie ustaloną wartość - wysokość uzyskiwanego w określonym czasie wynagrodzenia. Tym samym, w sprawie o ustalenie podstawy wymiaru składki, należy dokładnie określić wysokość wszystkich składników wynagrodzenia, które mają być uwzględnione – wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22.09.2015r. III AUa 370/14 (LEX nr 1927664).

W przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację zastępczą znajdującą się w jego aktach osobowych, tj. umowy o pracę czy angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia. W takim jednak wypadku uwzględnić można tylko takie składniki, które są pewne, stałe, wypłacane były w danym okresie
i w określonej wysokości. Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można zatem ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego – wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 3 czerwca 2015r. III AUa 535/14 (LEX nr 1781979).

Nie ma możliwości wyliczenia wysokości wynagrodzenia, a co za tym idzie - wysokości składek na ubezpieczenie społeczne oraz wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury w oparciu o wyliczenia hipotetyczne, uśrednione, wynikające
z porównania do wynagrodzenia innych pracowników. Uśrednione obliczenie wysokości wynagrodzenia - oparte na wynagrodzeniu otrzymanym przez innych pracowników - nie może oddać indywidualnych cech właściwych dla danego stosunku pracy. Obliczenie wysokości wynagrodzenia musi być oparte na dokumentacji,
z której wynikają określone kwoty wynagrodzenia. Dopiero zebrana dokumentacja może zostać poparta zeznaniami świadków. Kwestia pobieranego wynagrodzenia musi zostać zatem udowodniona w sposób bezwzględny. Nie jest możliwe udowadnianie jej jedynie przy pomocy zeznań świadków. Tylko dokumentacja stanowi precyzyjny dowód w zakresie wysokości wynagrodzenia w postępowaniu sądowym. Na podstawie innych dowodów nie jest możliwe dokładne określenie kwoty wynagrodzenia, a co zatem idzie - ustalenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury - wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 31.03.2015r. III AUa 1807/14 (LEX nr 1814849).

Odnosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznania niniejszej sprawy należy zauważyć, iż odnośnie spornych lat zatrudnienia ubezpieczonego w KWK (...) 1970 - 1979 nie zachowała się dokumentacja płacowa. Natomiast
w aktach osobowych ubezpieczonego znajdują się zaledwie trzy przeszeregowania, które dotyczą tych lat: z dnia 31.03.1973r., 02.01.1975r. i 01.01.1980r. Na podstawie tych dokumentów, przy przyjęciu wykazanych w nich stawek zaszeregowania można odtworzyć wynagrodzenia ubezpieczonego za lata 1974 ( ewentualnie za 1973r. ) - 1979, w zakresie wynagrodzenia zasadniczego. Przy uwzględnieniu tych wynagrodzeń w kwotach jak wskazano wcześniej, a także wynagrodzeń wyszczególnionych w zaświadczeniu Rp – 7 z dnia 17.06.2015r., wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z 20 takich lat wyniósł niewiele ponad 215%. Nawet gdyby doliczyć do wynagrodzeń za lata sporne dodatkowego wynagrodzenia takiego jak „ Barbórka ”, „ 13” i „ 14 ” i dalej jeszcze wynagrodzenie z Karty Górnika i deputat węglowy, do których ubezpieczony niewątpliwie był uprawniony jako pracownik kopalni, to wskaźnik wysokości za te poszczególne lata wzrósłby zaledwie o kilkanaście procent, co i tak ostatecznie, przy obliczeniu wskaźnika wysokości z 20 lat kalendarzowych, nie spowodowałoby, iż przekroczyłby wymagany poziom 250%.

W ocenie Sądu nieprawdopodobnym jest, aby ubezpieczony w latach spornych, które były początkowymi latami jego zatrudnienia otrzymywał wynagrodzenie przekraczające wskaźnik 250% ( a tylko wynagrodzenie w takiej wysokości umożliwiłoby uzyskanie przez niego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przekraczającego 250% obliczonego z 20 lat kalendarzowych, gdy wskaźnik wysokości obliczony z 16 lat pracy na Kopalni wyszczególnionych w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 17.06.2015r. wyniósł 248,04% ) w sytuacji, gdy w następnych latach 1980 – 1983 wskaźnik ten kształtował się na poziomie około 200% i dopiero w 1984r. przekroczył 250%.

Ubezpieczony domagał się wyliczenia wynagrodzenia za lata sporne w oparciu
o zarobki J. K. wykazane w kserokopiach pasków wynagrodzeń za lata 1976 – 1979. Sąd jednak uznał, iż dowód ten jest nieprzydatny w sprawie w sytuacji, gdy ubezpieczony nie wykazał w toku postępowania jaką faktycznie pracę J. K. wykonywał, czy była to praca tożsama z pracą ubezpieczonego, jakie J. K. posiadał kwalifikacje, jakie zajmował stanowiska i wreszcie jakim dysponował stażem pracy, co mogłoby wpływać na wysokość jego wynagrodzenia. Ubezpieczony nie wnosił o przesłuchanie J. K. w charakterze świadka
na podane okoliczności. Natomiast z zeznań samego ubezpieczonego wynika, iż J. K. pracował w innej brygadzie niż ubezpieczony, był też od niego kilka lat starszy i stąd mógł mieć dłuższy staż pracy. Co więcej ubezpieczony twierdził,
iż wynagrodzenie J. K. obejmowało również dodatkowe wynagrodzenie z tytułu wykonywania pracy w przodku, przy czym brak jest możliwości ustalenia w jakim wymiarze J. K. pracę przodkową wykonywał. Niemniej jednak nawet gdyby przyjąć, iż ubezpieczony w latach 1976 – 1979 uzyskiwał wynagrodzenia takie jak J. K., to wskaźnik wysokości obliczony z 20 lat, nie przekroczyłby 250%, bo wyniósłby 239,74%. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż Sąd nie dał wiary zeznaniom ubezpieczonego, iż paski wynagrodzeń J. K. nie obejmują dodatkowych jeszcze składników wynagrodzenia w postaci „ Barbórki ”, „ 13 ” i „ 14 ” , gdyż ubezpieczony nie przedstawił na tę okoliczność żadnych dowodów, a z pasków wynagrodzeń wynika, iż J. K. w niektórych miesiącach ( np. w styczniu 1976r. ) uzyskiwał znacznie wyższe wynagrodzenie niż w miesiącach pozostałych,
co wskazuje, iż mieściły się w nim inne jeszcze dodatkowe wynagrodzenia. Nadto nieprawdopodobnym jest, żeby J. K. nie pozostawił dokumentów potwierdzających wypłatę tych dodatkowych wynagrodzeń w sytuacji, gdy skrupulatnie zbierał i następnie przez wiele lat zachowywał wszystkie paski wynagrodzeń za poszczególne miesiące w/w lat.

Zajmując takie stanowisko Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako bezzasadne.

(-) SSR del. Renata Stańczak