Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

1) T. M. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od 20 lipca 2012 r. do 21 lipca 2012 w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z S. L. oraz S. S. (1) po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali przez posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 14 palet o wartości 5 237,40 zł na szkodę w/w firmy

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

II.  w okresie od końca lipca 2012 r. do początku sierpnia 2012 r. w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu ze S. L., S. S. (1) oraz D. S. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 28 palet o wartości 10 474,80 zł na szkodę w/w firmy

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

III.  w okresie od początku sierpnia 2012 r. do końca sierpnia 2012 r. w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z S. L. oraz D. S. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 14 palet o wartości 5 237,40 zł na szkodę w/w firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

IV.  w okresie od końca sierpnia 2012 r. do 19 października 2012 r. w Ł., woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu ze S. L. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami 2 krotnie zabrał w celu przywłaszczenia łącznie 12 stalowych blatów nie nadających się do wykorzystania w produkcji kostki brukowej o łącznej wartości 1656 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

V.  w okresie od 20 października 2012 r. do początku stycznia 2013 r. w Ł. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu ze S. L. oraz Z. L. 4 krotnie zabrali w celu przywłaszczenia 84 stalowe blaty służące do produkcji kostki brukowej, z tym, iż 30 sztuk zabranych blatów nie nadawało się do wykorzystania w produkcji kostki brukowej o łącznej wartości 40 671 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

VI.  w okresie od lutego 2013 r. do kwietnia 2013 w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu ze S. L., M. Z. oraz inną nieustaloną osobą po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia 3 palety kostki brukowej N. 6 cm o wartości 1221 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

VII.  w dniu 24 maja 2013 r. w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z S. L. oraz Z. L. zabrał w celu przywłaszczenia 22 stalowe blaty służące do produkcji kostki brukowej z tym, iż 11 sztuk zabranych blatów nie nadawało się do wykorzystania w produkcji kostki brukowej o łącznej wartości 8 959,50 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

VIII.  w dniu 18 czerwca 2013 r. w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu ze S. L. oraz Z. L. zabrał w celu przywłaszczenia 20 stalowe blaty służące do produkcji kostki brukowej które już nie nadawały się do wykorzystania w jej produkcji o łącznej wartości 2760 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

IX.  w okresie od czerwca 2013 r. do sierpnia 2013 w Ł. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu ze S. L., M. Z. oraz jednokrotnie z R. K. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami 2 krotnie zabrał w celu przywłaszczenia łącznie 14 palet kostki brukowej N. 6 cm o wartości 5698 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

X.  w dniu 6 lipca 2013 r. w Ł. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu ze S. L. zabrał w celu przywłaszczenia 7 sztuk blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej, które już nie nadawały się do wykorzystania w jej produkcji o łącznej wartości 966 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o., Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

XI.  w okresie od 18 lipca 2013 r. do 26 sierpnia 2013 r. w Ł., woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z N. D., trzykrotnie po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu przez siebie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał łącznie w celu przywłaszczenia 36 sztuk pogiętych blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej, nie nadających się do jej produkcji o wartości 4968 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XII.  w okresie od końca lipca 2013 r. do 3 sierpnia 2013 r. w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. Z., po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu przez siebie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał łącznie w celu przywłaszczenia 30 sztuk pogiętych blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej, nie nadających się do jej produkcji o wartości 4140 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XIII.  w dniu 22 sierpnia 2013 r. w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu ze M. Z. oraz R. K. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia 15 sztuk blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej przy czym nie nadawały się do jej produkcji o wartości łącznej 2070 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XIV.  w okresie od 28 sierpnia 2013 r. do 29 sierpnia 2013 r. w Ł., woj. (...) wspólnie i w porozumieniu z M. Z. oraz R. K., po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu przez siebie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał łącznie w celu przywłaszczenia 6 palet kostki brukowej N. 6 grafit o wartości złotych 2442 zł na szkodę w/w firmy

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XV.  w okresie od 6 września 2013 r. do 7 września 2013 w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. Z. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia 45 sztuk blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej przy czym 30 sztuk blatów nadawało się do produkcji kostki brukowej, a pozostałe nie nadawały się do jej produkcji o wartości łącznej 22365 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XVI.  w okresie od 16 października 2013 r. do 26 października 2013 r. w Ł., woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z M. Z. oraz R. K. trzykrotnie po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu przez siebie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał łącznie w celu przywłaszczenia 135 sztuk blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej przy czym 60 sztuk blatów nadawało się do produkcji kostki brukowej, a pozostałe nie nadawały się do jej produkcji o wartości łącznej 50940 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2) S. L. został oskarżony o to, że:

XVII.  w okresie od 20 lipca 2012 r. do 21 lipca 2012 w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz S. S. (1) po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali przez posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 14 palet o wartości 5 237,40 zł na szkodę w/w firmy

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XVIII.  w okresie od końca lipca 2012 r. do początku sierpnia 2012 r. w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2), S. S. (1) oraz D. S. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 28 palet o wartości 10 474,80 zł na szkodę w/w firmy

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XIX.  w okresie od początku sierpnia 2012 r. do końca sierpnia 2012 r. w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz D. S. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 14 palet o wartości 5 237,40 zł na szkodę w/w firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XX.  w okresie od końca sierpnia 2012 r. do 19 października 2012 r. w Ł., woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami 2 krotnie zabrał w celu przywłaszczenia łącznie 12 stalowych blatów nie nadających się do wykorzystania w produkcji kostki brukowej o łącznej wartości 1656 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XXI.  w okresie od 20 października 2012 r. do początku stycznia 2013 r. w Ł. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz Z. L. 4 krotnie zabrali w celu przywłaszczenia 84 stalowe blaty służące do produkcji kostki brukowej, z tym, iż 30 sztuk zabranych blatów nie nadawało się do wykorzystania w produkcji kostki brukowej o łącznej wartości 40 671 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XXII.  w okresie od lutego 2013 r. do kwietnia 2013 w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2), M. Z. oraz inna nieustaloną osobą po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia 3 palety kostki brukowej N. 6 cm o wartości 1221 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XXIII.  w dniu 24 maja 2013 r. w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz Z. L. zabrał w celu przywłaszczenia 22 stalowe blaty służące do produkcji kostki brukowej z tym, iż 11 sztuk zabranych blatów nie nadawało się do wykorzystania w produkcji kostki brukowej o łącznej wartości 8 959,50 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

XXIV.  w dniu 18 czerwca 2013 r. w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz Z. L. zabrał w celu przywłaszczenia 20 stalowe blaty służące do produkcji kostki brukowej które już nie nadawały się do wykorzystania w jej produkcji o łącznej wartości 2760 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

XXV.  w okresie od czerwca 2013 r. do sierpnia 2013 w Ł. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2), M. Z. oraz jednokrotnie z R. K. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi kluczami 2 krotnie zabrał w celu przywłaszczenia łącznie 14 palet kostki brukowej N. 6 cm o wartości 5698 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XXVI.  w dniu 6 lipca 2013 r. w Ł. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu T. M. (2) zabrał w celu przywłaszczenia 7 sztuk blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej, które już nie nadawały się do wykorzystania w jej produkcji o łącznej wartości 966 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

3) M. Z. został oskarżony o to, że:

XXVII.  w okresie od lutego 2013 r. do kwietnia 2013 w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu ze S. L., T. M. (2) oraz inną nieustaloną osobą po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali przez pracowników w/w firmy posiadanymi przez nich kluczami zabrał w celu przywłaszczenia 3 palety kostki brukowej N. 6 cm o wartości 1221 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XXVIII.  w okresie od czerwca 2013 r. do sierpnia 2013 w Ł. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu ze S. L., T. M. (2) oraz jednokrotnie z R. K. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali przez pracowników w/w firmy posiadanymi kluczami 2 krotnie zabrał w celu przywłaszczenia łącznie 14 palet kostki brukowej N. 6 cm o wartości 5698 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XXIX.  w okresie od końca lipca 2013 r. do 3 sierpnia 2013 r. w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2), po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu przez T. M. (1) bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi przez niego kluczami zabrał łącznie w celu przywłaszczenia 30 sztuk pogiętych blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej, nie nadających się do jej produkcji o wartości 4140 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XXX.  w dniu 22 sierpnia 2013 r. w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu ze R. K. oraz T. M. (2) po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali przez T. M. (1) posiadanymi przez niego kluczami zabrał w celu przywłaszczenia 15 sztuk blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej przy czym nie nadawały się do jej produkcji o wartości łącznej 2070 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XXXI.  w okresie od 28 sierpnia 2013 r. do 29 sierpnia 2013 r. w Ł., woj. (...) wspólnie i w porozumieniu z T. M. (1) oraz R. K., po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu przez T. M. (1) bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi przez niego kluczami zabrał łącznie w celu przywłaszczenia 6 palet kostki brukowej N. 6 grafit o wartości złotych 2442 zł na szkodę w/w firmy

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XXXII.  w okresie od 6 września 2013 r. do 7 września 2013 w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi przez T. M. (1) kluczami zabrał w celu przywłaszczenia 45 sztuk blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej przy czym 30 sztuk blatów nadawało się do produkcji kostki brukowej, a pozostałe nie nadawały się do jej produkcji o wartości łącznej 22365 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XXXIII.  w okresie od 16 października 2013 r. do 26 października 2013 r. w Ł., woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz R. K. trzykrotnie po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu przez T. M. (1) bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi przez niego kluczami zabrał łącznie w celu przywłaszczenia 135 sztuk blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej przy czym 60 sztuk blatów nadawało się do produkcji kostki brukowej, a pozostałe nie nadawały się do jej produkcji o wartości łącznej 50940 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

4) R. K. został oskarżony o to, że:

XXXIV.  w okresie od czerwca 2013 r. do sierpnia 2013 w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu ze S. L., M. Z. oraz T. M. (2) po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie przez T. M. (1) bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi przez niego kluczami zabrał w celu przywłaszczenia 7 palet kostki brukowej N. 6 cm o wartości 2849 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XXXV.  w dniu 22 sierpnia 2013 r. w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. Z. oraz T. M. (2) po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi przez T. M. (1) kluczami zabrał w celu przywłaszczenia 15 sztuk blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej przy czym nie nadawały się do jej produkcji o wartości łącznej 2070 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XXXVI.  w okresie od 28 sierpnia 2013 r. do 29 sierpnia 2013 r. w Ł., woj. (...) wspólnie i w porozumieniu z M. Z. oraz T. M. (1), po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu przez siebie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi przez T. M. (1) kluczami zabrał łącznie w celu przywłaszczenia 6 palet kostki brukowej N. 6 grafit o wartości złotych 2442 zł na szkodę w/w firmy

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XXXVII.  w okresie od 16 października 2013 r. do 26 października 2013 r. w Ł., woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z M. Z. oraz T. M. (1) trzykrotnie po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu przez siebie bramy wjazdowej i drzwi do hali posiadanymi przez T. M. (1) kluczami zabrał łącznie w celu przywłaszczenia 135 sztuk blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej przy czym 60 sztuk blatów nadawało się do produkcji kostki brukowej, a pozostałe nie nadawały się do jej produkcji o wartości łącznej 50940 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

5) Z. L. został oskarżony o to, że:

XXXVIII.  w okresie od 20 października 2012 r. do początku stycznia 2013 r. w Ł. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz S. L. 4 krotnie zabrali w celu przywłaszczenia 84 stalowe blaty służące do produkcji kostki brukowej, z tym, iż 30 sztuk zabranych blatów nie nadawało się do wykorzystania w produkcji kostki brukowej o łącznej wartości 40 671 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XXXIX.  w dniu 24 maja 2013 r. w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz S. L. zabrał w celu przywłaszczenia 22 stalowe blaty służące do produkcji kostki brukowej z tym, iż 11 sztuk zabranych blatów nie nadawało się do wykorzystania w produkcji kostki brukowej o łącznej wartości 8 959,50 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

XL.  w dniu 18 czerwca 2013 r. w Ł. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz S. L. zabrał w celu przywłaszczenia 20 stalowe blaty służące do produkcji kostki brukowej o łącznej wartości 2760 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

6) D. S. został oskarżony o to, że:

XLI. w okresie od końca lipca 2012 r. do początku sierpnia 2012 r. w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2), S. L. oraz S. S. (1) po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali przez pracowników w/w firmy posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 28 palet o wartości 10 474,80 zł na szkodę w/w firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XLII w okresie od początku sierpnia 2012 r. do końca sierpnia 2012 r. w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz S. L. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali przez pracowników w/w firmy posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 14 palet o wartości 5 237,40 zł na szkodę w/w firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

7) S. S. (1) został oskarżony o to, że:

XLIII.  w okresie od 20 lipca 2012 r. do 21 lipca 2012 w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz S. L. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali przez pracowników w/w firmy posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 14 palet o wartości 5 237,40 zł na szkodę w/w firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

XLIV .w okresie od końca lipca 2012 r. do początku sierpnia 2012 r. w Ł., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2), S. L. oraz D. S. po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali przez pracowników w/w firmy posiadanymi kluczami zabrał w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 28 palet o wartości 10 474,80 zł na szkodę w/w firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

8) N. D. został oskarżony o to, że:

XLV. w okresie od 18 lipca 2013 r. do 26 sierpnia 2013 r. w Ł., woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2), trzykrotnie po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o.o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali przez pracownika w/w firmy (...) posiadanymi przez niego kluczami zabrał łącznie w celu przywłaszczenia 36 sztuk pogiętych blatów stalowych służących do produkcji kostki brukowej, nie nadających się do jej produkcji o wartości 4968 złotych na szkodę w/w firmy oraz Impuls (...). o.o. oraz (...) S.A

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

9) P. G. (1) został oskarżony o to, że:

XLVI . w okresie od września 2012 roku do 26 października 2013 r. w D., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru nabył stalowe blaty służące do produkcji kostki brukowej w łącznej ilości 301 sztuk o wartości łącznej 76 540,50 zł wiedząc, iż pochodziły one z czynów zabronionych popełnionych przeciwko mieniu z tym, iż w okresie:

- od końca sierpnia 2012 r. do 19 września 2012 r. 2-krotnie nabył od S. L. i T. M. (1) łącznie 12 sztuk stalowych blatów służących do produkcji kostki brukowej o wartości łącznej 1656 zł

- od 20 października 2012 r. do początku stycznia 2013 r. 4-krotnie nabył od S. L., T. M. (1) i Z. L. łącznie 84 sztuki stalowych blatów służących do produkcji kostki brukowej o wartości łącznej 40 671 złotych

- w okresie od 24 maja 2013 r. do 25 maja 2013 r. nabył od S. L., T. M. (1) i Z. L. 22 sztuki stalowych blatów służących do produkcji kostki brukowej o wartości łącznej 8959,50 złotych

- w okresie od 18 czerwca 2013 r. do 19 czerwca 2013 r. nabył od S. L., T. M. (1) i Z. L. 20 sztuk stalowych blatów służących do produkcji kostki brukowej o wartości łącznej 2760 złotych

- w okresie od 6 lipca 2013 r. do 7 lipca 2013 r. nabył od S. L., T. M. (1) 7 sztuk stalowych blatów służących do produkcji kostki brukowej o wartości łącznej 966 złotych

- w okresie od 18 lipca 2013 r. do 26 sierpnia 2013 r. 3-krotnie nabył od T. M. (1) i N. D. łącznie 36 sztuk stalowych blatów służących do produkcji kostki brukowej o wartości łącznej 4968 złotych

- w okresie od końca lipca 2013 r. do 3 sierpnia 2013 r. nabył od T. M. (1) i M. Z. 30 sztuk stalowych blatów służących do produkcji kostki brukowej o wartości łącznej 4140 złotych

- w okresie od 6 września 2013 r. do 7 września 2013 r. nabył od T. M. (1) i M. Z. 15 sztuk stalowych blatów służących do produkcji kostki brukowej o wartości łącznej 2070 złotych

- w okresie od 16 października 2013 r. do 17 października 2013 r. nabył od T. M. (1), R. K. i M. Z. 45 sztuk stalowych blatów służących do produkcji kostki brukowej o wartości łącznej 6210 złotych

- w okresie od 23 października 2013 r. do 24 października 2013 r. nabył od T. M. (1), R. K. i M. Z. 15 sztuk stalowych blatów służących do produkcji kostki brukowej o wartości łącznej 2070 złotych

- w okresie od 25 października 2013 r. do 26 października 2013 r. nabył od T. M. (1), R. K. i M. Z. 15 sztuk stalowych blatów służących do produkcji kostki brukowej o wartości łącznej 2070 złotych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II K 325/14, Sąd Rejonowy w Łowiczu:

1.  oskarżonego T. M. (1) uznał za winnego dokonania czynów zarzucanych mu w punktach I, II, III, VI, XII, XIII, XIV, XV aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż uznał, że oskarżony działał w ramach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycję art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. i art. 60 par. 3 k.k. wymierzył oskarżonemu T. M. (1) karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  oskarżonego T. M. (1) uznał za winnego dokonania czynów zarzucanych mu w punktach IV, IX, XI, XVI aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż oskarżony działał w ramach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycję art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. i art. 60 par. 3 k.k. wymierzył oskarżonemu T. M. (1) karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  oskarżonego T. M. (1) uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w punkcie V aktu oskarżenia, wyczerpującego dyspozycje art. 278 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, z mocy art. 278 par. 1 k.k. w zw. z art. 60 par. 3, 6 pkt 4 k.k. i art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu T. M. (1) karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

4.  oskarżonego T. M. (1) uznał za winnego dokonania czynów zarzucanych mu w punktach VII, VIII, X aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż oskarżony działał w ramach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycję art. 278 par. 1 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 278 par. 1 k.k. i art. 4 par. 1 k.k. i art. 60 par. 3, 6 pkt 4 k.k. wymierzył oskarżonemu T. M. (1) karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

5.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 par. 1 i 2 k.k., art. 91 par. 2 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego T. M. (1) w punktach pierwszym, drugim, trzecim i czwartym wyroku kary pozbawienia wolności i kary grzywny połączył i jako jedną łączną wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

6.  na podstawie art. 69 par. 1 i 2 k.k. i art. 70 par. 1 pkt 1 k.k., art. 73 par. 1 k.k. w zw. z art. 60 par. 3 k.k. i art. 4 par. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego T. M. (1) łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat, oddając oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

7.  oskarżonego S. L. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XVII, XVIII, XIX, XXII aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż uznał, że oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się działając w ramach ciągu przestępstw określonych w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycje art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu S. L. karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

8.  oskarżonego S. L. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XX, XXV aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż uznał, że oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się działając w ramach ciągu przestępstw określonych w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycje art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu S. L. karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

9.  oskarżonego S. L. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XXIII , XXIV , XXVI aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż uznał, że oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się działając w ramach ciągu przestępstw określonych w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycje art. 278 par. 1 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 278 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu S. L. karę 1 roku pozbawienia wolności;

10.  oskarżonego S. L. uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w punkcie XXI aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycje art. 278 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, z mocy art. 278 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu S. L. karę 1 roku pozbawienia wolności;

11.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 par. 1 k.k., art. 91 par. 2 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego S. L. w punktach siódmym, ósmym, dziewiątym i dziesiątym wyroku kary pozbawienia wolności połączył i jako jedną łączną wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności;

12.  na podstawie art. 69 par. 1 i 2 k.k. i art. 70 par. 1 pkt 1 k.k., art. 73 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego S. L. łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat, oddając oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

13.  oskarżonego M. Z. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XXVII, XXIX, XXX, XXXI, XXXII aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż uznał, że oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się działając w ramach ciągu przestępstw określonych w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycje art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu M. Z. karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

14.  oskarżonego M. Z. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XXVIII, XXXIII aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż uznał, że oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się działając w ramach ciągu przestępstw określonych w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycje art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu M. Z. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

15.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 par. 1 k.k., art. 91 par. 2 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego M. Z. w punktach trzynastym i czternastym wyroku kary pozbawienia wolności połączył i jako jedną łączną orzekł wobec oskarżonego karę 1 roku i 11 miesięcy pozbawienia wolności;

16.  na podstawie art. 69 par. 1 i 2 k.k., art. 70 pr. 1 pkt 1 k.k., art. 73 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M. Z. łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 4 lat, oddając oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

17.  oskarżonego R. K. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XXXIV, XXXV, XXXVI aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż uznał, że oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się działając w ramach ciągu przestępstw określonych w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycje art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu R. K. karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

18.  oskarżonego R. K. uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w punkcie XXXVII aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, z mocy art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu R. K. karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

19.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 par. 1 k.k., art. 91 par. 2 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego R. K. w punktach siedemnastym i osiemnastym wyroku kary pozbawienia wolności połączył i jako jedną łączną wymierzył mu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności;

20.  na podstawie art. 69 par. 1 i 2 k.k. , art. 70 par. 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego R. K. łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 4 lata;

21.  oskarżonego Z. L. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XXXIX i XL aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż uznał, że oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się działając w ramach ciągu przestępstw określonych w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycję art. 278 par. 1 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 278 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu Z. L. karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

22.  oskarżonego Z. L. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXVIII aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycje art. 278 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, z mocy art. 278 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu Z. L. karę 1 roku pozbawienia wolności;

23.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 par. 1 k.k., art. 91 par. 2 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego Z. L. w punktach dwudziestym pierwszym i dwudziestym drugim wyroku kary pozbawienia wolności połączył i jako jedną łączną wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

24.  na podstawie art. 69 par. 1 i 2 k.k., art. 70 par. 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego Z. L. łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 4 lat;

25.  oskarżonego D. S. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XLI i XLII aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż uznał, że oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się działając w ramach ciągu przestępstw określonych w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycję art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu D. S. karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

26.  na podstawie art. 69 par. 1 i 2 k.k., art. 70 par. 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego D. S. w punkcie dwudziestym piątym wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 4 lat;

27.  oskarżonego S. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XLIII i XLIV aktu oskarżenia z tą tylko zmianą, iż uznał, że oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się działając w ramach ciągu przestępstw określonych w art. 91 par. 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycję art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. i za to, z mocy art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu S. S. (1) karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

28.  na podstawie art. 69 par. 1 i 2 k.k., art. 70 par. 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego S. S. (1) w punkcie dwudziestym siódmym kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 4 lat;

29.  oskarżonego N. D. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XLV aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, z mocy art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu N. D. karę 1 roku pozbawienia wolności;

30.  na podstawie art. 69 par. 1 k.k. i art. 70 par. 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego N. D. w punkcie dwudziestym dziewiątym wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat;

31.  oskarżonego P. G. (1) uznał za winnego dokonania zarzucanego mu w punkcie XLVI aktu oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycje art. 291 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, z mocy art. 291 par. 1 k.k. w zw. z art. 60 par. 3, 6 pkt 4 k.k. w zw. z art. 4 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu P. G. (1) karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na kwotę 150 złotych;

32.  na podstawie art. 46 par. 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia szkody, w części, popełnionej przestępstwem poprzez zapłatę:

a.  na rzecz pokrzywdzonego (...) sp. zoo:

- solidarnie od oskarżonych T. M. (1), S. L. kwoty 1656 złotych;

- solidarnie od oskarżonych T. M. (1), S. L. i Z. L. kwoty 52390,50złotych;

- solidarnie od oskarżonych T. M. (1) i S. L. kwoty 966 złotych ;

b. na rzecz pokrzywdzonego (...) Sp. z (...):

- solidarnie od oskarżonych T. M. (1) i N. D. kwoty 4968 złotych;

- solidarnie od oskarżonych T. M. (1) i M. Z. kwoty 4140 złotych;

- solidarnie od oskarżonych T. M. (1), M. Z., R. K. kwoty 53010 złotych;

- solidarnie od oskarżonych T. M. (1) i M. Z. kwoty 22365 złotych;

33. zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem zwrotu kosztów sądowych od oskarżonych T. M. (1), S. L., M. Z., R. K., Z. L., D. S., S. S. (1) kwoty po 416 złotych, od oskarżonego N. D. kwotę 296 złotych, zaś od oskarżonego P. G. (1) kwotę 1616 złotych.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. w Ł., prokurator, obrońcy oskarżonych R. K., M. Z., S. L., Z. L., D. S. i S. S. (1), a także oskarżony N. D..

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. w Ł. zaskarżył wyrok w odniesieniu do wszystkich oskarżonych w całości. Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił rozstrzygnięciu:

a)  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia: art. 413 § 2 pkt. 1 kpk - poprzez niedokładne określenie przypisanych oskarżonym czynów polegające na pominięciu, iż oskarżeni dokonali zaboru w celu przywłaszczenia kostki brukowej i stalowych blatów po otwarciu bramy wjazdowej drzwi do hali dorobionymi przez S. L. kluczami,

b)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że część z blatów stalowych, których zaboru dokonali oskarżeni, nie nadawało się do wykorzystania w produkcji, podczas gdy z dowodów w postaci zeznań świadków Z. P., J. G., wyjaśnień P. G., opinii biegłego L. P. oraz pisma (...) S.A. wynika, że wszystkie blaty nadawały się do produkcji, w praktyce nie występuje ich zużycie techniczne, a okres ich przydatności wynosi 20 lat od daty produkcji.

W zakresie pkt. 32 skarżący zarzucił wyrokowi naruszenie art. 46 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w zakresie obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej zaborem kostki brukowej oraz błędne zastosowanie w zakresie obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej zaborem blatów stalowych.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie opisu czynów o określenie, że oskarżeni dokonali zaboru w celu przywłaszczenia kostki brukowej i stalowych blatów po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali dorobionymi przez S. L. kluczami, a także o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie obowiązku naprawienia szkody poprzez ustalenie wartości jednego blatu stalowego na kwotę 676,50 zł i ustalenie obowiązku naprawienia szkody w wysokości odpowiadającej ilości blatów, będących przedmiotem przestępstwa oraz ww. wartości jednego blatu, a nadto orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody w zakresie kostki brukowej, której zabór przypisano oskarżonym.

Prokurator Rejonowy w Łowiczu zaskarżył wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze na niekorzyść oskarżonych T. M. (1), S. L., M. Z., R. K., D. S. i S. S. (1).

Skarżący na podstawie art. 438 pkt 1 i 4 k.p.k. zarzucił wyrokowi:

a) obrazę prawa materialnego:

- art. 60 § 6 pkt 3 k.k. poprzez jego wadliwe zastosowanie przy wymierzaniu kary T. M. (1) w pkt 1 i 2 wyroku poprzez wymierzenie mu kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za każdy z przypisanych mu ciągów przestępstw, a więc powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia za przypisane mu przestępstwo mimo, iż w przypadku nadzwyczajnego złagodzenia kary za czyn zagrożony karą pozbawienia wolności której dolna granica wynosi 1 rok pozbawienia wolności kara pozbawienia wolności może być orzeczona w wymiarze poniżej dolnej ustawowej granicy, a nadto nie wskazanie w/w artykułu jako podstawy wymierzanym oskarżonemu kar pozbawienia wolności;

- art. 60 § 3 kk poprzez wadliwe jego zastosowanie przy orzekaniu warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec T. M. (1) w pkt 6 wyroku w sytuacji, gdy podstawą zastosowania w/w wymienionej instytucji winien być art. 60 § 5 k.k.;

b) rażącą niewspółmierność orzeczonego wobec oskarżonych T. M. (1) S. L., M. Z., R. K., D. S. oraz S. S. (1) środka karnego w postaci częściowego obowiązku naprawienia szkody poprzez nie orzeczenie wobec T. M. (1), S. L., M. Z., R. K., D. S. oraz S. S. (1) obowiązku naprawienia szkody (art. 46 § 1 k.k.) w zakresie szkody wynikającej z czynów z pkt I, II, III, VI, IX, XIV, XVII, XVIII, XIX, XXII, XXV, XXVII, XXVIII, XXXI, XXXIV, XXXVI, XLI, XLII, XLIII, XLIV aktu oskarżenia, podczas gdy ocenia zachowania oskarżonych, fakt odniesienia przez nich realnych korzyści majątkowych, a także względy prewencji indywidualnej i generalnej wskazują iż mimo niezłożenia przez pokrzywdzonych wniosku o naprawienie szkody we wskazanym zakresie winien takowy środek kamy zostać orzeczony.

W konkluzji apelacji oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a)  uzupełnienie podstawy orzeczenia kar pozbawienia wolności wobec T. M. (1) w pkt 1 i 2 wyroku o art. 60 § 6 pkt 3 k.k.;

b)  zmianę orzeczonych w pkt 1 i 2 wyroku kar pozbawienia wolności wymierzonych T. M. (1) i wymierzenie oskarżonemu za każdy z przypisanych mu w pkt 1 i 2 wyroku czynów kar po 11 miesięcy pozbawienia wolności;

c)  zmianę w treści pkt 6 wyroku podstawy prawnej stosowanej instytucji z art. 60 § 3 k.k. na art. 60 § 5 k.k.;

d)  orzeczenia na podstawie art. 46 § 1 k.k. wobec:

- T. M. (1), S. L. i S. S. (1) obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz firmy (...) Sp. z o.o. solidarnie kwoty 5237,40 zł (dot. czynu z pkt. I, XVII, XLIII),

- T. M. (1), S. L., D. S. i S. S. (1) obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz firmy (...) Sp. z o.o. solidarnie kwoty 10474,80 zł (dot. czynu z pkt. II, XVIII, XLI, XLIV),

- T. M. (1), S. L. i D. S. obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz firmy (...) Sp. z o.o. solidarnie kwoty 5237,40 zł (dot. czynu z pkt. III, XIX, XLII),

-T. M. (1), S. L. i M. Z. obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz firmy (...) Sp. z o.o. solidarnie kwoty 4070 zł (dot. czynu z pkt. VI, XXII, XXVII oraz IX, XXV, XXVIII),

- T. M. (1), S. L., R. K. i M. Z. obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz firmy (...) Sp. z o.o. solidarnie kwoty 2849 zł (dot. czynu z pkt. IX, XXV, XXVIII, XXXIV),

- T. M. (1), R. K. i M. Z. obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz firmy (...) Sp. z o.o. solidarnie kwoty 2442 zł (dot. czynu z pkt. XIV, XXXI, XXXVI).

Oskarżony N. D. zaskarżył wyrok w części jego dotyczącej odnośnie zarzutu XLV w całości, zarzucając rozstrzygnięciu:

1.  na zasadzie art. 438 pkt. 3 k.p.k.. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów, że oskarżony N. D. dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 279 par. 1 k.k.w zw. z art. 12 k.k. wyrażającej się w błędnej ocenie strony podmiotowej przedmiotowego przestępstwa, polegającej na przyjęciu, iż oskarżony działając umyślnie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dopuścił się przedmiotowego czynu, podczas gdy ujawnione dowody w postaci logicznych i spójnych wyjaśnień w. wym. oskarżonego i częściowo oskarżonego T. M. (1), poddane prawidłowej ocenie i po wyeliminowaniu sprzeczności prowadzą do odmiennego wniosku, a mianowicie do ustalenia, że oskarżony ten nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa z powodu działania w usprawiedliwionej nieświadomości jego bezprawności;

2.  na zasadzie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie procesowych zasad skodyfikowanych, tj.:

a)  zasady prawdy materialnej wyrażonej w art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. stwierdzającej, że podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne, a celem postępowania karnego jest wykrycie i pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa, a osoba, której winy nie udowodniono nie poniosła odpowiedzialności, co skutkowało niewłaściwą oceną dowodów i wywiedzeniem na tej podstawie błędnych wniosków w kwestii przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu czynu, podczas gdy zebrane dowody (wyjaśnienia oskarżonego N. D. i częściowo oskarżonego T. M. (1)) poddane prawidłowej ocenie prowadzą do odmiennego wniosku w tym zakresie;

b)  zasady domniemania niewinności stwierdzającej, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem (art. 5 par. 1 k.p.k.) i zasady in dubio pro reo wyrażonej w art. 5 par. 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., stwierdzającej, że wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym rozstrzyga się na korzyść oskarżonego;

c)  zasady bezstronności ( art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.) nakładającej na organy prowadzące postępowanie karne obowiązek badania i uwzględniania okoliczności na korzyść i niekorzyść oskarżonego;

d)  zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. stwierdzającej, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenionych swobodnie ( lecz nie dowolnie ) z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co skutkowało skonstruowaniem orzeczenia w wadliwy sposób na selektywnie wybranych składnikach materiału dowodowego obciążających oskarżonego i w ten sposób doprowadziło do sprzeczności między ujawnionym materiałem dowodowym, a dokonanymi przez Sąd ustaleniami w kwestii:

- usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności czynu przypisanego oskarżonemu tempore criminis i objęcia swym zamiarem dokonania przedmiotowego przestępstwa,

- w kwestii zabezpieczenia i usytuowania zagarniętego mienia w postaci 36 sztuk pogiętych blatów stalowych,

- wysokości gratyfikacji pieniężnej za przewóz w/ wym. blatów wypłaconej oskarżonemu,

- braki logiczne w rozumowaniu Sądu, w tym wyciągnięcie wniosków wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i przyjęcie tylko jednej alternatywy, podczas gdy w danych warunkach istnieje inna możliwość, a mianowicie oskarżony N. D. godząc się na propozycję wywozu na składnicę złomu samochodem lawetą 36 sztuk przedmiotowych blatów stalowych, złożoną mu przez znanego mu osobiście pracownika firmy (...) w Ł., który dysponował kluczami od pomieszczeń zakładu i wózkiem widłowym, oraz zapewnieniu go, że ma na to zgodę swego pracodawcy, działał bowiem w przekonaniu, że nie popełnia czynu zabronionego, który mógłby wyczerpać znamiona przestępstwa z art. 279 par. 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.(kradzieży z włamaniem), ewentualnie z art. 278 § k.k. (kradzieży) lub z art. 291 par. 1 k.k. (paserstwa umyślnego), ewentualnie z art. 292 par. 1 k.k. (paserstwa nieumyślnego). Nadto nie usunięto sprzeczności w tym zakresie na drodze stosownych konfrontacji między oskarżonym N. D. a oskarżonym T. M. (2).

W konkluzji apelacji oskarżony N. D. wniósł o uniewinnienie od dokonania zarzucanego mu czynu opisanego w pkt XLV aktu oskarżenia, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części w stosunku do oskarżonego N. D. i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonych S. S. (1) i D. S. zaskarżył wyrok w całości, zarzucając orzeczeniu:

1.  na mocy przepisu art. 438 pkt 2 k.p.k. mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę prawa procesowego, a mianowicie art. 4 w zw. z art. 5 § 1 i 2 oraz art. 7 k.p.k., poprzez wydanie orzeczenia skazującego wobec oskarżonych S. S. (1) oraz D. S. bez dowodów wystarczająco uprawdopodobniających fakt zawinienia, a także poprzez naruszenie podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy i zastąpienie ich przez domniemanie winy oskarżonych oraz poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i ukształtowaniu swojego przekonania nie w oparciu o wszelkie ujawnione dowody z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, tylko w oparciu o ich część z pominięciem okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżeni zabrali w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 14 palet o wartości 5.237,40 złotych na szkodę firmy (...) Sp. z o. o., a także, że oskarżeni w okresie od końca lipca 2012 roku do początku sierpnia 2012 roku w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z T. M. (2) oraz S. L., po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) Sp. z o. o. po otwarciu bramy wjazdowej i drzwi do hali przez pracowników wyżej firmy posiadanymi kluczami zabrali w celu przywłaszczenia kostkę brukową w rodzaju (...) 8 cm w ilości 28 palet o wartości 10.474,80 złotych na szkodę firmy (...) Sp. z o. o., podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w żaden sposób nie można wywieść winy oskarżonych.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonych S. S. (1) i D. S. od dokonania zarzucanych im czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonych S. L. i Z. L. zaskarżył wyrok w części dotyczącej w/w oskarżonych w całości, zarzucając orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, w szczególności przez naruszenie norm art. 4 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 oraz art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegającą na dowolnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz zaniechaniu wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, sprowadzając się do oparcia wydanego rozstrzygnięcia na pomawiających oskarżonych wyjaśnieniach T. M. (1), uznając te wyjaśnienia za w pełni wiarygodne, podczas gdy modyfikował on treść tych wyjaśnień w zależności od etapu postępowania i sytuacji procesowej, w której się znajdował,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu oskarżonych Z. L. i S. L. za winnych dokonania przypisanych im czynów, mimo że nie pozwala na to zebrany i ujawniony w sprawie materiał dowodowy.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonych Z. L. i S. L. od dokonania zarzucanych im czynów.

Obrońca oskarżonych R. K. i M. Z. zaskarżyła wyrok w części dotyczącej w/w oskarżonych w całości, zarzucając orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

a.  naruszenie art. 46 k.k., polegającą na nałożeniu na oskarżonych R. K. i M. Z. tytułem środka karnego o jakim mowa w art. 46 k.k., obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...) sp. z o.o., w sytuacji, w której wniosek w tym przedmiocie, złożony przez pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. na etapie postępowania sądowego dotyczył tylko i wyłącznie oskarżonego T. M. (1) a nie oskarżonych R. K. i M. Z., a jednocześnie orzeczenie naprawienia szkody w określonych wysokościach na rzecz (...) sp. z o.o. mimo, iż nie ustalono czy szkoda rzeczywiście istnienie, czy i w jakim zakresie szkoda została pokryta w ramach ubezpieczenia przedmiotu szkody w postaci blatów stalowych w (...) S.A. na podstawie zawartej odrębnej umowy ubezpieczenia przedmiotu leasingu;

b.  art. 279 § 1 k.k. poprzez błędne uznanie, iż zachowania oskarżonych R. K. i M. Z. wyczerpują znamiona czynów zabronionych stypizowanych w art. 279 § 1 k.k. w sytuacji, gdy oskarżeni nie dokonali kradzieży z włamaniem wspólnie i w porozumieniu z innymi oskarżonymi po uprzednim dostaniu się na teren firmy (...) sp. z o.o. poprzez otwarcie bramy wjazdowej i drzwi do hali i przywłaszczenie kostki brukowej i blatów stalowych, z uwagi na brak wypełnienia elementów strony podmiotowej ww. typu przestępstwa, tj. działania z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, a w konsekwencji oskarżonym nie można przypisać zamiaru i sprawstwa zarzucanych czynów.

W konkluzji apelacji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych R. K. i M. Z. od przypisanych im czynów, alternatywnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wyrok w stosunku do oskarżonego P. G. (1) uprawomocnił się wobec skutecznego cofnięcia apelacji w części dotyczącej tego oskarżonego przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych oraz pozostawienia przedmiotowej apelacji w cofniętej części bez rozpoznania, postanowieniem z dnia 27 października 2016 roku (k. 1385).

Postanowieniem z dnia 9 marca 2016 roku Sąd Rejonowy w Łowiczu zasądził solidarnie od oskarżonych T. M. (1), S. L., Z. L., D. S., S. S. (1), R. K., N. D., M. Z. i P. G. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) spółka z o.o. z/s w Ł. kwotę 1008 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Przedmiotowe postanowienie zaskarżyli zażaleniami oskarżony N. D. i obrońca oskarżonych R. K. i M. Z..

Oskarżony N. D. zarzucił postanowieniu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, a mający wpływ na jego treść przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów, że oskarżony N. D. dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., co doprowadziło do nieprawomocnego (w zażaleniu „prawomocnego”) skazania w/wym. oskarżonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Łowiczu z dnia 18 grudnia 2015 roku (w zażaleniu „2016 r.”) w sprawie sygn. akt II K 325/14 oraz wydania postanowienia z dnia 9 marca 2016 roku w przedmiotowej sprawie w przedmiocie zasadzenia solidarnego, m. in. od oskarżonego N. D. zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W konsekwencji skarżący ten wniósł o uchylenia zaskarżonego postanowienia w całości i nieobciążanie go kosztami zastępstwa procesowego.

Obrońca oskarżonych R. K. i M. Z. zarzucił postanowieniu naruszenie art. 627 k.p.k. poprzez jego bezzasadne zastosowanie i solidarne zasądzenie od R. K., M. Z. kosztów na rzecz oskarżyciela posiłkowego podczas, gdy wyrok I instancji nie uprawomocnił się.

W konsekwencji skarżący ten wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia w zaskarżonym zakresie poprzez nieobciążanie oskarżonych kosztami na rzecz oskarżyciela posiłkowego i w konsekwencji uznanie, iż koszty procesu ponosi Skarb Państwa, alternatywnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Wniesione apelacje i zażalenia okazały się zasadne w takim stopniu, że skutkować musiały uchyleniem zaskarżonego wyroku oraz postanowienia w stosunku do oskarżonych T. M. (1), S. L., Z. L., D. S., S. S. (1), R. K., N. D. oraz M. Z. i przekazaniem w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, mimo że nie wszystkie podniesione w nich zarzuty i wnioski końcowe zasługują na uwzględnienie. Z uwagi zaś na konieczność wydania w sprawie orzeczenia kasatoryjnego nie zachodzi potrzeba aktualnego odnoszenia się do wszystkich zarzutów ujętych w złożonych środkach odwoławczych.

Przeprowadzona kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwoliła na stwierdzenie, iż Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, zaś dostrzeżone uchybienia polegały w szczególności na uchyleniu się przez Sąd Rejonowy od dokonania rzetelnych i jednoznacznych ustaleń faktycznych, znajdujących oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, na ogólnej i zbyt pobieżnej ocenie tegoż materiału, a w szczególności wyjaśnień T. M. (1), co doprowadziło do uznania wszystkich oskarżonych za winnych zarzucanych im czynów (zasadniczo w warunkach ciągu przestępstw lub czynie ciągłym), mimo odstąpienia od zweryfikowania strony podmiotowej i przedmiotowej przypisanych czynów oraz braku wykazania, z jakich względów w odniesieniu do niektórych z nich przyjęto, iż wypełniają one znamiona zwykłej kradzieży, podczas gdy pozostałe zakwalifikowano jako kradzież z włamaniem. Dostrzeżone naruszenia przepisów postępowania karnego wiązać należy przede wszystkim z obrazą art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia niepełnych ustaleń faktycznych oraz dokonania nieprzekonującej subsumcji, a w konsekwencji obrazy art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.

Nie ulega żadnej wątpliwości, że uzasadnienie wyroku jest podstawowym elementem pozwalającym na skontrolowanie przez sąd odwoławczy zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia. Uzasadnienie wyroku musi przedstawiać tok rozumowania Sądu meriti i to w taki sposób, by można było zweryfikować słuszność tego rozumowania i jego zgodność z materiałem dowodowym, a także dać wyczerpującą i logiczną odpowiedź na pytanie, dlaczego właśnie taki, a nie inny wyrok został wydany (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 22.02.1982r, II KR 337/81, OSN PG 1983, nr 2, poz. 22; z dnia 14.06.1984r, I KR 120/84, OSN PG 1984, nr 12, poz. 115).

Konieczne jest w tym wypadku podkreślenie, że uzasadnienie wyroku służy nie tylko do jego kontroli instancyjnej, ale stanowi także zasadniczy element gwarancyjny dla stron postępowania, pozwalający na skontrolowanie przez nie zapadłego rozstrzygnięcia i przyczyn, które legły u jego podstaw. Prawidłowość sporządzenia uzasadnienia wyroku jest więc podstawowym elementem dającym uprawnienie do korzystania przez strony z prawa do odwołania się. Wadliwość sporządzonego uzasadnienia wyroku, w szczególności, gdy wady te są istotne, czyni to uprawnienie stron – pomijając nawet możność skutecznego prawidłowego skontrolowania wyroku przez Sąd II instancji – iluzorycznymi, naruszając tym samym ich prawa (tak też Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyrokach z 19.01.2000 roku; II AKa 231/99 – KZS 2000, Nr 2, poz.26; 1.03.2005 roku, II AKa 23/05 – KZS 2005, Nr 4, poz.37).

Sąd oczywiście ma świadomość zmiany przepisów procedury oraz preferowanych w aktualnym stanie prawnym zasad ich interpretowania, w kontekście nieprawidłowości i braków uzasadnienia zapadłego w sprawie wyroku (np. art. 455a k.p.k.). Sygnalizuje jednak powyższe stanowisko wobec oczywistej niejasności treści wyroku i jego uzasadnienia, zupełnym brakiem możliwości ustalenia na jakich w rzeczywistości dowodach lub ich fragmentach oraz z jakich względów oparł się Sąd Rejonowy wydając orzeczenie w sprawie, jakie poczynił ustalenia faktyczne, jaki jest związek i oparcie czynionych ocen oraz rozważań (w tym prawnych) w ustaleniach faktycznych, jak również z jakich dowodów te ustalenia faktyczne wynikają.

Warto tu zasygnalizować wypracowane przez lata w orzecznictwie i doktrynie uwagi odnośnie wymogów, jakie muszą być spełnione, aby można było mówić o prawidłowości dokonanej w sprawie oceny dowodów oraz poczynionych ustaleń faktycznych, a przez to również, by uzasadnienie wyroku sporządzone przez Sąd I instancji mogło być uznane za prawidłowe.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż uzasadnienie wyroku musi jasno i precyzyjnie wskazywać na ustalone przez Sąd I instancji fakty, które ściśle odnosić się będą do strony przedmiotowej czynu (czynów), a więc okoliczności stanowiących znamiona czasownikowe czynności sprawczych i przedmiotu czynności wykonawczych. Wszelkie istotne fakty i okoliczności przebiegu zdarzenia (zdarzeń) będącego przedmiotem rozpoznania winny być ustalone przez Sąd I instancji. Niedopuszczalne jest, aby to sąd odwoławczy domyślał się faktów będących podstawą rozstrzygnięcia (tak też: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11.04.2007 roku, V KK 226/06 – Prok. i Pr. 2007, Nr 12, poz.19; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 31.01.2006 roku, II AKa 5/06 – KZS 2006, Nr 3, poz.38).

Dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne muszą opierać się na konkretnie wskazanych i precyzyjnie określonych dowodach. W tym aspekcie niezbędne jest przeprowadzenie wszechstronnej analizy zgromadzonych w sprawie dowodów. Sąd rozpoznający sprawę obowiązany jest przeprowadzić analizę wszystkich zebranych w sprawie dowodów, podać przyczyny dania wiary tym, na których oparte zostały ustalenia faktyczne, a także precyzyjnie określić oraz podnieść argumenty przemawiające za odmową dania wiary dowodom przeciwnym. Jak słusznie ujął to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13.05.2008 roku wydanym w sprawie V KK 435/07: „Ustalenia faktyczne tylko wtedy mieszczą się w ramach swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. Kierując się treścią przepisu art. 7 k.p.k. sąd może dać wiarę określonym zeznaniom świadka, pod warunkiem, że przekonanie swoje w sposób przekonujący uzasadni w konfrontacji z całością dowodów” (LEX nr 398541). Dokonanie pełnej, wszechstronnej i przekonującej analizy zebranych w sprawie dowodów jest niezbędne w każdej sprawie, a już w szczególności, gdy dowody te są sprzeczne, rozbieżne, wzajemnie wykluczające się, niekonsekwentne. W takim wypadku konieczne jest wyjątkowo precyzyjne nie tylko ustalenie stanu faktycznego w sprawie, ale także dokonanie w pełni logicznej i zgodnej z zasadami wiedzy życiowej oceny dowodów potwierdzających, w niebudzący wątpliwości sposób, ustaloną przez ten Sąd wersję przebiegu zdarzenia, jak i odrzucenie wersji przeciwnych (zob. tak też: Sądy Apelacyjne: we W. w wyroku z dnia 14.12.2006 roku, II AKa 333/06 – LEX nr 211745; w K. w wyroku z dnia 9.11.2006 roku, II AKa 161/06 - KZS 2007, Nr 1, poz.48; w K. w wyroku z dnia 19.10.2006 roku, II AKa 145/06 – LEX nr 217105; w L. w wyroku z dnia 9.03.2006 roku, II AKa 36/06 – Prok. i Pr. 2006, Nr 10, poz.18; w Ł. w wyroku z dnia 18.04.2001 roku, II AKa 246/00 – Prok. i Pr. 2002, Nr 10, poz.28).

Należy w pełni podzielić pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z dnia 01.04.2005 roku w sprawie V KK 360/04, a mianowicie: „Z uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji powinno w sposób klarowny wynikać, iż dokonał oceny wszystkich zebranych dowodów, a także to, które z tych dowodów uznał za wiarygodne, które zaś odrzucił (art. 424 § 1 kpk). Jedynie w oparciu o uzasadnienie odpowiadające tym wymogom można ocenić, czy sąd wypełnił swoim procedowaniem dyspozycje norm art. 92 i art. 410 kpk” (LEX nr 148230). Na tym tle należy podkreślić, iż nie ulega żadnej wątpliwości, że w każdym wypadku Sąd meriti ma obowiązek odnieść się do wyjaśnień oskarżonego i dokonać ich przekonującej i pełnej oceny, jak i dowodów powołanych na obronę oskarżonego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.11.2007 roku, V KK 186/07 – OSN w SK 2007, nr 1, poz. 2669; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 9.02.2000 roku, II AKa 211/99 – KZS 2000, nr 4, poz. 46).

Zamykając kwestie sposobu procedowania w sprawie, przeprowadzania dowodów, ich oceny, jak i wyłuszczania tych zagadnień ze sfery faktycznej i motywacyjnej w uzasadnieniu wyroku koniecznie należy podkreślić, iż aby uznać, że nie doszło do naruszenia podstawowych zasad procedury (art. 4, art. 7, art. 410, art. 424 § 1 pkt 1 kpk) niezbędne jest, aby przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych:

a) było poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy;

b) stanowiło rozważenie wszelkich okoliczności przemawiających tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (oskarżonych);

c) było zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy oraz w logiczny i wyczerpujący sposób uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak też Sąd Najwyższy: w postanowieniu z dnia 12.07.2006 roku, II KK 12/06 – LEX 193084; w wyroku z dnia 23.07.2008 roku, IV KK 208/06 – LEX 445353; w wyroku z dnia 28.02.2008 roku, V KK 326/07 – LEX 362203; w postanowieniu z dnia 18.01.2007 roku, III KK 271/06 – OSN w SK 2007, nr 17, poz. 9; w wyroku z dnia 23.07.2003 roku, V KK 375/02 – LEX 80278; Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 20.03.2002 roku, II AKa 49/02 – Prok. i Pr. 2004, nr 6, poz. 29).

Nie ulega również najmniejszej wątpliwości, że uzasadnienie wyroku skazującego nie może pomijać ustaleń i ocen w kwestiach zasadniczych dla rozstrzygnięcia, jakie winno zapaść w sprawie, mianowicie zagadnień związanych ze znamionami strony podmiotowej czynów odnoszących się do zamiarów, motywów charakteryzujących stany i procesy psychiczne uczestników zdarzeń, jak i oczywiście zagadnień winy i jej stopnia (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11.04.2007 roku, V KK 226/06; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 12.01.2006 roku, II AKa 448/05 – Prok. i Pr. 2006, nr 7-8, poz. 35).

Jest również oczywiste, że w uzasadnieniu wyroku nie wystarczy powołać się - co do zasady - jedynie na zastosowany przepis prawa, ale wyjaśnić podstawę prawną rozstrzygnięcia, powody i przyczyny, dla których to nastąpiło (tak też Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 31.05.2007 roku, WA 25/07 – OSNwSK 2007, nr 1, poz. 1207; z dnia 28.02.1983 roku, II Kr 25/83, OSNPG 1984, nr 3, poz. 17; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 20.04.2000 roku, II AKa 32/00 – KZS 2000, nr 6, poz. 22).

Sąd podnosi wyżej przedmiotowe okoliczności, aby zobrazować wymogi, jakie stawiane są przed wyrokiem Sądu I instancji, a konsekwencji jego uzasadnieniem zgodnie z treścią art. 424 k.p.k. oraz skutki niespełnienia wskazanych kryteriów, w tym rzutujące na naruszenie innych norm procedury o zasadniczym znaczeniu, choćby art. 7 k.p.k., czy art. 410 k.p.k.

Rozstrzygając kwestię odpowiedzialności karnej oskarżonych Sąd Rejonowy, w świetle przepisów w oparciu o które procedował, winien mieć także w polu widzenia dyrektywę dociekania prawdy usytuowaną w art. 2 § 2 k.p.k. oraz zasadę obiektywizmu wyrażoną w art. 4 k.p.k. Sąd meriti powinien także dążyć do realizacji obowiązku nakładającego na organ procesowy wymóg wyjaśnienia za pomocą możliwych do przeprowadzenia i dostępnych środków dowodowych wszystkich istotnych faktów w obszarze ustaleń, w granicach wyznaczonych aktem oskarżenia, pozwalających na odtworzenie inkryminowanego zachowania w sposób poddający się obiektywnemu i miarodajnemu osądowi, czy rzeczone zachowanie miało charakter bezprawny i zawiniony – podlega subsumcji pod określoną normę ustawy karnej typizującą czyn zabroniony w postaci, którą zarzucono i przypisano, albo przeciwnie, że nie zawiera ono elementów warunkujących odpowiedzialność karną oskarżonych, więc pozostaje obojętne z punktu widzenia prawa karnego materialnego.

Wskazane wyżej kwestie mają wprost przełożenie na rozstrzygnięcie jakie winno zapaść w sprawie przed sądem II instancji. Wymogi podniesione wyżej nie zostały w przedmiotowej sprawie zachowane. Zasadnicze problemy jakie zaistniały w niniejszej sprawie sprowadzają się do braku poczynienia przez Sąd Rejonowy jakichkolwiek przekonujących ustaleń faktycznych i ich oparcia w konkretnie powołanych dowodach, które mają przymiot wiarygodności, braku poczynienia przekonującej, pełnej i jasnej oceny dowodów, w dalszej perspektywie zaś niemożności ustalenia na jakich dowodach oraz ustalonych faktach opiera się przypisanie poszczególnym oskarżonym konkretnych czynów, niemożności określenia na czym polegało zachowanie poszczególnych oskarżonych w ujęciu przedmiotowym, jakim było ono objęte zamiarem (zakresem podmiotowym), a nawet, przy hipotetycznym przyjęciu zasadności przypisania poszczególnych czynów, poważnymi błędami w zakresie sfery prawnej, kwalifikacji poszczególnych czynów oraz ich całości, a przez to wtórną obrazę norm materialnych, przy jednoczesnym ograniczeniu się w zakresie uzasadnienia kary do skopiowania ich wymiaru ujętych w wyroku. Jak widać z powyższego w zasadzie żadne elementy wymagające ustaleń i ocen nie zostały poczynione przez Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy.

Przechodząc do meritum zagadnień wskazać należy, iż niewątpliwie podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie stanowiły przede wszystkim wyjaśnienia oskarżonego T. M. (1), które Sąd meriti w zasadzie uznał za wiarygodne. Oskarżony M. podał okoliczności, w jakich odchodziło do popełnienia przestępstw na szkodę spółki (...), przybliżone daty ich popełnienia oraz wskazał osoby, które wraz z nim brały udział w przestępczym procederze. Wprawdzie wyjaśnienia te stanowiły dowód z pomówienia, niemniej jednak sam ten fakt nie mógł podważyć ich wiarygodności, zwłaszcza że T. M. (1) decydując się na zrelacjonowanie biegu wydarzeń nie umniejszał jednocześnie swojej roli w inkryminowanych działaniach. Co więcej, znalazły one częściowo potwierdzenie w wyjaśnieniach P. G. (1), prawomocnie skazanego za czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a także w relacjach współoskarżonych R. K., M. Z. oraz N. D., którzy potwierdzili swój współudział w przestępstwach objętych zarzutem, kontestując jedynie to, iż świadomi byli bezprawności podejmowanych działań, przy czym w wypadku N. D. odmiennie zostało to ujęte w głosie końcowym oskarżonego.

W odniesieniu do oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego T. M. (1) Sąd nie podziela stanowiska skarżących odnoszących się do istoty aktualnego rozumienia i znaczenia dowodu z pomówienia. W tym zakresie należy bowiem podkreślić, że polska procedura karna nie posługuje się zasadą tzw. legalnej teorii dowodów, nie określa ani rodzaju, ani charakteru, ani ilości dowodów, których istnienie może decydować o konieczności wydania określonego rozstrzygnięcia w sprawie, czy przesądzać o pierwszeństwie określonych dowodów przed innymi. Wszystkie dowody bowiem podlegają tym samym, obiektywnym kryteriom oceny i nawet, gdy w sprawie istnieje tylko jeden dowód, a jest on wiarygodny, to daje on podstawę do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu czynu. Podobnie przepisy kodeksu postępowania karnego nie uzależniają wartości dowodowej poszczególnych dowodów od trybu życia, cech osobowości, uprzedniej karalności (nawet za składanie fałszywych zeznań) osoby, od której pochodzą (tak też Sądy Apelacyjne: w L. w wyroku z dnia 15.12.2005 roku, II AKa 171/06, KZS 2006, nr 6, poz. 94; w K. w wyroku z dnia 16.06.2005 roku, II AKa 179/05, LEX 164573). Nie ulega również wątpliwości, że nawet istnienie po stronie osoby będącej źródłem dowodowym pewnego zainteresowania w rozstrzygnięciu sprawy, nie daje podstaw do automatycznego dyskwalifikowania treści jej zeznań, czy wyjaśnień. Przekonują o tym choćby aktualne regulacje prawne dotyczące instytucji świadka koronnego, czy też treść art. 60 § 3 kk. Nie budzi również żadnych wątpliwości w orzecznictwie fakt, iż tak określony dowód może być podstawą wydania wyroku skazującego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.01.2006 roku, II KK 29/05, OSN KW (...), nr 4, poz. 41; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 08.02.2006 roku, III KK 154/05, LEX nr 176050).

W tym wypadku istniała hipotetycznie możliwość wydania wobec oskarżonych wyroku skazującego w oparciu o treść wyjaśnień T. M. (1), ale do tego niezbędnym było wyjaśnienie wszelkich wątpliwości i okoliczności dotyczących złożenia przez oskarżonego określonej treści wyjaśnień, jak też ich pełna i przekonująca ocena.

Konstruując stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ograniczył się jednak do ogólników, przedstawiając jedynie skrótowo opis przestępczego procederu, którego głównymi animatorami byli (mieli być) T. M. (1) i S. L., a następnie przytoczył (przepisał) treść zarzutów z aktu oskarżenia. Również przeprowadzając ocenę zgromadzonego materiału dowodowego Sąd meriti nie odniósł się do kluczowych zagadnień, istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonych. Skoro zaś Sąd Rejonowy wymogom wskazanym wyżej nie sprostał, to jedynie ten fakt potwierdza słuszność wydania przez Sąd orzeczenia kasatoryjnego.

Niezależnie od powyższych uwag brak jest aktualnie podstaw i przesłanek do dyskwalifikacji wyjaśnień T. M. (1), co nie zmienia faktu, iż koniecznym jest w dokonanie prawidłowych, pełnych i przekonujących ocen oraz rozważań, które uczynią zadość stawianym wyżej wymogom, a czego w sprawie zupełnie zabrakło. Niewątpliwie jednak wyjaśnienia T. M. (1) z całą pewnością wskazują na prawdopodobieństwo popełnienia przez oskarżonych określonych czynów zabronionych. Poprzestając jednak na tego typu ocenie należy zauważyć, iż ów materiał dowodowy oraz dokonane ustalenia faktyczne (przepisane zarzuty), jak też poczynione oceny nie dają odpowiedzi na podstawowe pytanie, dlaczego poszczególnym oskarżonym przypisano określonej treści czyny zabronione (przestępstwa).

I tak w pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na to, że w uzasadnieniu skarżonego rozstrzygnięcia brak jest ustaleń, gdzie składowane były materiały, które stanowiły przedmiot zaboru przez sprawców, a konkretnie czy zabrany towar składowany był w hali czy też w innym, niezabezpieczonym miejscu. Z protokołu oględzin przeprowadzonych w dniu 15 listopada 2013 r. przez upoważnionego pracownika ubezpieczyciela spółki (...) wynika, że na terenie zajmowanym przez firmę (...) znajduje się m.in. hala produkcyjna oraz skład magazynowy, całość zaś jest ogrodzona z jedną czynną bramą wjazdową. Oznacza to, że w obrębie siedziby pokrzywdzonej firmy funkcjonował skład towaru, który nie był w żaden szczególny sposób zabezpieczony. Ustalenie, które z zabranych materiałów składowane były na placu gospodarczym, które zaś w hali produkcyjnej ma fundamentalne znaczenie dla kwestii kwalifikacji prawnej czynów analizowanych w przedmiotowym postępowaniu. Charakter prowadzonej przez spółkę (...) działalności gospodarczej przekonuje o tym, iż nie jest prawdą, aby w zasadzie wszelkie skradzione składniki majątkowe w postaci blatów i kostki brukowej były przechowywane w hali. Doświadczenie życiowe przekonuje, że nie jest to możliwe. Naturalną rzeczą w firmach produkujących kostkę brukową jest składowanie wyprodukowanych rzeczy poza halą produkcyjną na placu magazynowym, gdzie również musiała znajdować się cześć blatów służących do produkcji owej kostki z uwagi na ich ogólną liczbę. Jest to rzecz normalna, naturalna i zwykła dla każdej firmy prowadzącej tego typu działalność gospodarczą. Sąd a quo w istocie zaś nie przeprowadził żadnego dowodu z którego wynikałoby, na czym polegała kradzież z włamaniem, stanowiąca kwalifikowany typ kradzieży. Jak wiadomo, dla przypisania przestępstwa w tej postaci koniecznym jest, aby sprawca dokonał zaboru mienia w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zamknięciem tego pomieszczenia utrudniającym dostęp do jego wnętrza. Oczywiście, dla bytu tego przestępstwa, obojętny jest sposób pokonania przeszkody materialnej broniącej dostępu do mienia oraz użyte do tego natężenie siły fizycznej, zaś kradzieżą z włamaniem będzie zatem także otwarcie drzwi dopasowanym kluczem. Tym niemniej czyn z art. 279 § 1 k.k. wymaga pokonania zabezpieczeń (zamkniętego pomieszczenia), a o tym nie sposób mówić w wypadku przechowywania rzeczy poza halą (zamkniętym pomieszczeniem) na placu magazynowym. Kwestia ta jednak pozostała zupełnie poza zainteresowaniem Sądu I instancji.

Z wyjaśnień oskarżonego T. M. (1) wynikało, że przedostanie się przez bramę na teren zakładu nie wymagało użycia klucza, gdyż brama otwierała się przy mocniejszym pchnięciu, natomiast palety z blatami stały również na zewnątrz zabudowań, obok hali z silosami i stamtąd zostały wywiezione. Nie bacząc na taką treść wyjaśnień T. M. (1), choćby dotyczących zachowań z października 2013 roku, Sąd Rejonowy przypisał temuż oskarżonemu popełnienie kradzieży z włamaniem. Czyniąc to, jednocześnie obdarzył wyjaśnienia tego oskarżonego przymiotem wiarygodności, co stoi w oczywistej sprzeczności z rodzajem i charakterem przypisanych mu czynów z tego czasu, jak również przepisanymi fragmentami zarzutów, które miały stanowić ustalenia faktyczne dokonane w oparciu o dowody ocenione jako wiarygodne i do tego z nich wynikać. Jednocześnie zaś warto podkreślić, że przedstawiciele pokrzywdzonej spółki wyrażali m.in. stanowisko, że stalowe blaty wykorzystywane do produkcji wyrobów betonowych składowane były wewnątrz hali produkcyjnej w różnych miejscach, przy czym kradzież blatów w ilości 520 – 540 sztuk miała zostać stwierdzona w dniu 29 października 2013 r., podczas gdy cztery dni wcześniej zeskładowane blaty były jakoby widziane po raz ostatni w komplecie. W ocenie Sądu odwoławczego oczywistym jest, że takie twierdzenia pokrzywdzonych (zeznania J. G., Z. P.) nie mogą być uznane za wiarygodne, bowiem ukierunkowane są, jak należy wnosić, na uzyskanie odszkodowania od towarzystwa ubezpieczeniowego z racji tego, że blaty we wskazanej ilości objęte były umową ubezpieczenia mienia od wszelkiego ryzyka, zaś okres ubezpieczenia rozpoczynał swój bieg od daty 27 czerwca 2013 r. (certyfikat k. 327). Przyjęcie, że zabór mienia nastąpił z przełamaniem właściwych zabezpieczeń pozwoliłoby na skorzystanie przez pokrzywdzonych z ochrony ubezpieczeniowej, co zresztą wprost wyraził pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego w apelacji. Zebrany materiał dowodowy, jak również ustalenia i oceny poczynione przez Sąd Rejonowy, aktualnie kompletnie nie pozwalają na określenie charakteru czynów zabronionych przypisanych poszczególnym oskarżonym oraz pewne przyjęcie, że konkretne przypisane czyny, faktycznie i zgodnie z rzeczywistością, stanowiły kradzież z włamaniem, a nie zaś kradzież zwykłą. Skoro jest to w aktualnym stanie rzeczy niemożliwe, to jedynie ta kwestia przesądza o konieczności wydania orzeczenia kasatoryjnego przez Sąd.

Mając na uwadze powyższe rozbieżności stwierdzić trzeba, iż omawiana kwestia o doniosłym wszak charakterze znalazła swoje odbicie w zasadzie wyłącznie w przyjętej przez Sąd a quo kwalifikacji prawnej czynów przypisanych poszczególnym oskarżonym, co pozwala na wyprowadzenie wniosku, że część materiałów została zabrana z zamkniętej hali, pozostała zaś część z placu gospodarczego. Brak jest natomiast odzwierciedlenia tych okoliczności w przyjętym stanie faktycznym, co stanowi poważne uchybienie dyskwalifikujące skarżony wyrok.

W dalszej kolejności wskazania wymaga, iż Sąd meriti w uproszczony sposób potraktował kwestię wartości poszczególnych blatów stanowiących przedmiot zaboru. Zgodnie z końcowymi wnioskami opinii biegłego z zakresu wyceny maszyn, urządzeń i pojazdów przyjął, że wartość jednego blatu stalowego, który mógł być wykorzystany do produkcji kostki brukowej wynosiła 676,50 złotych, natomiast wartość blatu nienadającego się do produkcji została określona na kwotę 138 złotych. Jak zatem widać, różnica we wskazanych kwotach jest znacząca. Ocenę, czy dany blat nadawał się do produkcji kostki czy też nie Sąd oparł wyłącznie na wyjaśnieniach oskarżonego M., który wskazywał, iż część blatów była krzywa, wygięta i w związku z tym odrzucona z produkcji. Przyjmując powyższe Sąd zignorował zawarte w opinii stwierdzenie, iż w praktyce nie występuje zużycie eksploatacyjne blatów. Może się zdarzyć, że w procesie produkcji zostaną one uszkodzone mechanicznie, kiedy nastąpi ich pogięcie i wtedy rzeczywiście traktowane są jako złom, niemniej jednak takowych uszkodzonych blatów nie stwierdzono u właściciela firmy (...) (opinia k. 605-606). Świadkowie Z. P. (2) i J. G. (k. 1002v) wskazywali, iż w firmie nie było przypadku złomowania blatów, żaden z blatów nie został odrzucony jako nieprzydatny do produkcji, co znalazło także pośrednio potwierdzenie w treści pisma przedstawiciela (...) S.A., z którego wynika, że okres ponad 20-letniej eksploatacji stalowych blatów nie powoduje ich zużycia technicznego, dyskwalifikującego je do dalszego użytkowania (pismo k. 1051). Mając na uwadze zasadniczą różnicę w podanej wartości blatów obu kategorii, kwestia rzeczywistego charakteru skradzionych materiałów winna podlegać ponownemu zbadaniu i zweryfikowaniu, rzutuje ona bowiem nie tylko na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonym, wpływając w ten sposób na wymiar orzeczonej kary, ale też determinuje wysokość szkody istniejącej po stronie pokrzywdzonego, a przez to także kwot orzeczonych tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Warto bowiem zaznaczyć, że Sąd Rejonowy przyjął, iż zasadnicza większość skradzionych blatów miała jedynie wartość złomową, co stoi w oczywistej sprzeczności z treścią wskazanych wyżej dowodów, w tym mających również obiektywny charakter.

Zamykając problematykę związaną z zagadnieniem oceny dowodów oraz czynieniem w oparciu o nią ustaleń faktycznych w sprawie podkreślić należy, iż w kontekście sprawstwa czynów zarzucanych oskarżonym koniecznym jest ustosunkowanie do takich kluczowych kwestii jak strona przedmiotowa oraz podmiotowa przestępstw, co zostało zupełnie pominięte przez Sąd Rejonowy. Warunkiem odpowiedzialności za kradzież z włamaniem jest ustalenie, że stanowiąca przedmiot zaboru rzecz ruchoma była zabezpieczona, a to zabezpieczenie zamykało dostęp do niej dla osób nieuprawnionych. Do znamion strony podmiotowej tego przestępstwa należy umyślność, przyjmująca postać zamiaru bezpośredniego, nacechowanego chęcią przywłaszczenia przedmiotu zaboru i będącego wyrazem świadomej realizacji przez sprawcę znamion strony przedmiotowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 września 1996 r., III KKN 58/96, OSNKW 1996, nr 11-12, poz. 81). Cel działania sprawcy stanowi okoliczność, która także podlega udowodnieniu, czemu nie sprostał Sąd meriti. W szczególności Sąd nie odniósł się do okoliczności podnoszonych przez oskarżonych N. D. (choć w głosach końcowych zawarł inne stanowisko), R. K. i M. Z., którzy wskazywali, iż nie mieli wiedzy oraz świadomości, że uczestniczą w nielegalnym procederze, jako że byli zapewniani przez pracownika firmy (...), że uzyskał on pozwolenie od pracodawcy na zezłomowanie stalowych blatów oraz na udzielanie zniżki na zakup kostki brukowej. W ocenie Sądu tak prezentowane stanowisko mogło oczywiście stanowić jedynie realizację przyjętej przez nich linii obrony, przy czym tego typu konstatacja Sądu meriti nie została jednak wsparta logiczną analizą okoliczności towarzyszących zaborowi materiałów. Tym samym wniosek w tej postaci należało uznać za arbitralny, nie znajdujący oparcia w prawidłowej ocenie materiału dowodowego, która opierała się w zasadzie wyłącznie na przyznaniu prymatu wyjaśnieniom oskarżonego T. M. (1), co zdaniem Sądu a quo automatycznie przesądzało o konieczności odmowy waloru wiarygodności relacjom pozostałych oskarżonych. O ile założenie to może być słuszne, o tyle wymaga jednak pogłębienia rozważań w tym przedmiocie, jako że niezbędnym warunkiem przypisania oskarżonym odpowiedzialności jest wykazanie, że działali oni z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, tak w przypadku kradzieży z włamaniem, jak i w przypadku kradzieży zwykłej. Ponadto zweryfikowaniu będą podlegały okresy popełnienia poszczególnych czynów zabronionych, bowiem nie wszystkie daty przyjęte zgodnie z zarzutami aktu oskarżenia pokrywają się z wyjaśnieniami oskarżonego M.. Zresztą w tym elemencie Sąd I instancji nie określił zupełnie na jakiej części wyjaśnień oskarżonego T. M. (1) oparł się, a w ich treści zauważalne są pewne rozbieżności czasowe.

Niezależnie od powyższych uchybień uzasadnione wątpliwości budzi także przyjęta przez Sąd meriti kwalifikacja prawna w stosunku do czynów przypisanych oskarżonym T. M. (2), S. i Z. L., R. K. i M. Z.. Sąd dostrzegł, że czyny zarzucone oskarżonym faktycznie znajdują się w zbiegu realnym oraz w istocie popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw, o jakim mowa w art. 91 § 1 k.k. (poszczególne ich grupy). Wyszedł jednak z błędnego założenia, iż przypisanie oskarżonym sprawstwa niektórych czynów w warunkach czynu ciągłego, podczas gdy pozostałe o tożsamej kwalifikacji prawnej nie zostały popełnione w ramach czynu ciągłego, wyklucza możliwość przyjęcia, że całokształt inkryminowanych zachowań stanowił ciąg przestępstw opisany w art. 91 § 1 k.k. Mylne rozumowanie Sądu a quo doprowadziło do tego, że oskarżeni zostali skazani osobno za czyny wyczerpujące dyspozycję art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. oraz art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., mimo iż zachodziły podstawy ku temu, by wszystkie te zachowania uznać za jeden ciąg przestępstw przy założeniu, że spełnione zostały przesłanki warunkujące zastosowanie tej instytucji. Analogiczny błąd został powielony w przypadku przestępstw zwykłej kradzieży.

Jak wiadomo, instytucję przewidzianą w przepisie art. 91 § 1 k.k. jako instytucję prawa karnego materialnego, sąd ma obowiązek zastosować, o ile spełnione zostały wszystkie określone w nim przesłanki. Zaniechanie stosowania instytucji prawa karnego materialnego, do respektowania której sąd jest zobowiązany, stanowi rażącą obrazę prawa materialnego, uzasadniającą ingerencję w zaskarżony wyrok nawet poza granicami wniesionego środka odwoławczego (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 21 października 2014 r., II AKa 22/14; LEX nr 1587263).

Ciąg przestępstw jest odmianą zbiegu rzeczywistego przestępstw rozumianego jako popełnienie przez sprawcę dwóch lub więcej przestępstw, zanim zapadł wyrok, choćby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich. Zgodnie z brzmieniem omawianego przepisu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (z dniem 1 lipca 2015 r.), dodatkowymi przesłankami warunkującymi istnienie ciągu przestępstw były krótkie odstępy czasu i popełnienie przestępstw w podobny sposób. Nie ulega też wątpliwości, że podstawę ciągu przestępstw mogą stanowić jedynie takie zachowania, z których każde wyczerpuje identycznie określony zestaw znamion typu czynu zabronionego, mają jednorodną stronę podmiotową i w tożsamy sposób określone ustawowe granice kary (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 7 sierpnia 2013 r., VII Ka 657/13; LEX nr 1715886; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2014 r., V KK 145/14; LEX nr 1621621).

Odnosząc się natomiast to kolejnej instytucji prawa karnego materialnego, jaką stanowi czyn ciągły w rozumieniu art. 12 k.k., wskazać należy, iż mowa w tym przypadku o kompleksie dwóch lub więcej zachowań, traktowanym jako jedna, integralna całość w sytuacji, gdy sprawca dopuścił się tych zachowań z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu. Kumulatywne spełnienie wymienionych przesłanek decyduje o tym, że zachowanie sprawcy stanowi jednolitą całość, choćby w jej skład wchodziły różnorakie czynności (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 października 2013 r., II AKa 311/13; LEX nr 1391898). Skoro całokształt zachowań sprawcy w takich specyficznych warunkach traktowany jest jak jeden czyn zabroniony, brak jest przeszkód ku temu, by potraktować je jako element ciągu przestępstw na równi z pozostałymi czynami o tożsamej kwalifikacji prawnej, nie popełnionymi jednakże w warunkach czynu ciągłego. Czyn ciągły bowiem jest jednym przestępstwem, niezależnie od wielości zachowań nań się składających.

I tak dla przykładu, uznając sprawstwo oskarżonego T. M. (1) w zakresie wszystkich zarzucanych mu czynów Sąd prawidłowo winien przypisać mu popełnienie dwóch ciągów przestępstw, wyczerpujących dyspozycję art. 279 § 1 k.k. i art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. oraz dyspozycję art. 278 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., za każdy z tych ciągów przestępstw należało wymierzyć karę zgodnie ze wskazaniami art. 91 § 1 k.k., a następnie orzec karę łączną w oparciu o art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k., oczywiście przy stosowaniu normy art. 4 § 1 k.k. Zastosowana przez Sąd a quo kwalifikacja prawna nie dość, że nie odzwierciedlała poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, to zawierała błędy rzutujące na sferę prawa materialnego. Oczywistym jest bowiem, iż aby dojść do etapu prawidłowej kwalifikacji prawnej poszczególnych przestępstw jako ciągu przestępstw, wpierw należy dokonać prawidłowych ustaleń i ocen poszczególnych, indywidualnie określonych czynów. W tej sprawie nie doszło zaś do prawidłowego ustalenia i oceny w obu tych sferach, co dyskwalifikuje przedmiotowy wyrok.

Na marginesie należy dodać, iż błędne było także zastosowanie przez Sąd meriti podstawy nadzwyczajnego złagodzenia kary opisanej w art. 60 § 3 k.k. w sytuacji, gdy sprawca miał zarzut działania wspólnie i w porozumieniu z jedną osobą, podczas gdy powołany przepis wymaga współdziałania z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, a zatem zakłada co najmniej trzyosobową konfigurację przestępczą. Jak również słusznie zauważył prokurator, nadzwyczajne złagodzenie kary stosownie do treści art. 60 § 6 k.k. polega na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary łagodniejszego rodzaju, podczas gdy Sąd Rejonowy decydując się na skorzystanie z tej instytucji wymierzył również karę powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, sprzecznie z dyspozycją wskazanego przepisu, czyli błąd dotykał zarówno możności wykorzystania owej instytucji, jak i wtórnie wymiaru kary przy jej zastosowaniu.

Wreszcie, zwrócić należy także uwagę na uchybienie procesowe, którego dopuścił się Sąd meriti, a które nie zostało zasygnalizowane przez skarżących. Jak wynika z protokołów rozprawy głównej, Sąd wielokrotnie prowadził sprawę pod nieobecność niektórych oskarżonych, wskazując jako podstawę prawną tej decyzji art. 376 § 2 k.p.k. z racji tego, że oskarżeni ci złożyli już wyjaśnienia w sprawie, a następnie zawiadomieni o terminie odroczonej rozprawy nie stawiali się na nią bez usprawiedliwienia. W analogicznej sytuacji procesowej Sąd stosował jednak także art. 377 § 1 i 2 k.p.k. (np. k. 1061), co nie znajdowało odzwierciedlenia w okolicznościach sprawy i przepis ten nie mógł stanowić podstawy do prowadzenia rozprawy pod nieobecność oskarżonych. Jednocześnie jednak Sąd Rejonowy prowadził rozprawę pod nieobecność oskarżonych z powołaniem się na art. 479 § 1 k.p.k. (rozprawy z dni 20.01. i 26.05.2015 roku – k. 1001v, 1080v), który stanowił podstawę prowadzenia postępowania bez udziału oskarżonego, a także wydania wyroku zaocznego, ale wyłącznie w postępowaniu uproszczonym. Niniejsza sprawa była zaś rozpoznawana w postępowaniu zwykłym, stąd prowadzenie rozprawy pod nieobecność części oskarżonych w oparciu o art. 479 § 1 k.p.k. oraz przesłanki określone w tym przepisie, było niedopuszczalne i stanowiło ważkie uchybienie procesowe.

W tym zakresie wskazać należy, że zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, na czas procedowania przez Sąd Rejonowy, w wypadku wskazanych terminów rozprawy, obecność oskarżonego na rozprawie w postępowaniu zwyczajnym była jego obowiązkiem. Przesądzała o tym treść art. 374 § 1 k.p.k., co oznaczało, że nawet wówczas, gdy prawidłowo zawiadomiony (wezwany) oskarżony o terminie rozprawy nie stawił się na nią, rozprawy prowadzić nie było wolno, choć w takim wypadku trudno dopatrywać się naruszenia jego gwarancji procesowych. Przeprowadzenie rozprawy z pogwałceniem art. 374 § 1 k.p.k. stanowiło bezwzględną przyczynę odwoławczą skutkującą uchyleniem zaskarżonego wyroku i to bez badania wpływu tego uchybienia na treść wyroku (tak też Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 21.08.2013 roku, IV KK 230/13, Lex nr 1350318; z dnia 31.08.2011 roku, II KK 99/11, Lex nr 898597).

Wskazana wyżej zasada doznawała jednak z woli ustawodawcy szeregu wyjątków. Wszystkie zasadniczo wyjątki miały wspólną cechę, dającą możliwość prowadzenia lub kontynuowania postępowania pod nieobecność oskarżonego, ale nie mogło to powodować naruszenia jego gwarancji. Zasadniczo cechą wspólną owych wyjątków była konieczność prawidłowego powiadomienia oskarżonego o terminie rozprawy i istnienie po jego stronie faktycznej możliwości stawiennictwa (Sąd pomija tutaj art. 375 § 1 k.p.k. z uwagi na jego specyficzny charakter). Takie też wymogi stawiały dyspozycje art. 376 § 2 k.p.k. i art. 377 § 1 i 3 k.p.k., na które, w innych wypadkach (ale § 2 art. 377 k.p.k.), powołał się Sąd Rejonowy, oprócz dodatkowej kwestii dotyczącej uprzedniego złożenia wyjaśnień przez oskarżonego, w wypadku art. 376 § 2 k.p.k. Żaden jednak wyjątek, od wskazanej reguły ujętej w uprzednio obowiązującym art. 374 § 1 k.p.k., nie przewidywał możliwości prowadzenia rozprawy pod nieobecność oskarżonych w postępowaniu zwyczajnym, w oparciu o wyjątkowy przepis regulujący tego typu tryb postępowania uproszczonego - art. 479 § 1 k.p.k., ani tym bardziej nie istniała możliwość wydania wyroku zaocznego w postępowaniu zwyczajnym. Ten sposób procedowania przez Sąd meriti stanowił więc istotne uchybienie procesowe, bliskie wręcz tzw. bezwzględnej przesłance odwoławczej ujętej w art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k. Niewątpliwie więc to uchybienie natury formalnoprawnej, naruszające zasadę obowiązkowej obecności oskarżonego na rozprawie głównej, obowiązującą do dnia 30 czerwca 2015 r., w konsekwencji rzutowało na prawo oskarżonych do obrony i w zasadzie stanowiło samodzielną podstawę uchylenia zaskarżonego orzeczenia, przynajmniej w stosunku do części oskarżonych.

W ocenie Sądu odwoławczego żadnych wątpliwości nie budzi zasadnicza nieprawidłowość przyjętej przez Sąd I instancji metody postępowania, jest ona bowiem sprzeczna z podstawowymi założeniami swobodnej oceny dowodów, której dokonywać należy w sposób wszechstronny, w świetle wszystkich ujawnionych w toku sprawy okoliczności, a nadto w istotny sposób naruszała normy proceduralne. Sąd Rejonowy miał obowiązek poddać weryfikacji i starannej analizie wszystkie, z istotnych dla meritum dociekań, faktów ujawnionych w sprawie. Konieczność rozstrzygania sprawy na podstawie pełnych i prawdziwych ustaleń powodowała z jednej strony obowiązek rzetelnego merytorycznego przeanalizowania zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych oraz rozważenia ewentualnej linii obrony prezentowanej przez oskarżonych, tak w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym, przy jednoczesnej analizie zeznań świadków, opinii biegłych oraz innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Niezbędne było zatem rzeczowe odniesienie się do zachodzących ewentualnych rozbieżności w istotnych osobowych źródłach dowodowych, po czym skonfrontowanie ich z innymi dowodami i porównania z odmiennymi twierdzeniami, i dopiero wówczas wyrażenie przekonania co do wiarygodności jednych oraz niewiarygodności innych dowodów. W sprawie zwłaszcza niezbędnym było wyjaśnienie wszelkich podniesionych wyżej zagadnień, dokonanie konkretnych, jasnych, rzetelnych i prawdziwych ustaleń faktycznych, co niestety nie nastąpiło, zaś Sąd Rejonowy dopuścił się szeregu błędów i uchybień mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia.

Reasumując, stan faktyczny ustalony przez Sąd Rejonowy w szczególności na podstawie wyjaśnień oskarżonego T. M. (1) był niepełny, fragmentaryczny, nie zawierał kluczowych ustaleń dotyczących strony podmiotowej oraz przedmiotowej przestępstw przypisanych poszczególnych oskarżonym, a także nie pozwalał na jednoznaczne przyjęcie, iż dane zachowanie sprawców stanowiło kradzież zwykłą, podczas gdy inny czyn kwalifikować należało jako kradzież z włamaniem. Sąd nie rozróżnił obu tych form sprawczych działań, w zasadzie w ogóle nie ustalił faktów, ograniczając się w zasadzie do przytoczenia treści zarzutów postawionych oskarżonym, nie weryfikując ich ponadto należycie z materiałem dowodowym, chociażby w postaci wyjaśnień T. M. (1). Czyniąc zbiorcze i ogólnikowe ustalenia co do przebiegu zdarzeń Sąd meriti nie sprostał wymogom określonym w art. 7 k.p.k., nie uargumentował bowiem należycie wniosków co do niewiarygodności określonych dowodów, z góry odrzucając wersję pozostałych oskarżonych, którzy próbowali forsować stanowisko o własnej niewiedzy odnośnie nielegalnego charakteru procederu, w którym brali udział. Obowiązkiem Sądu była staranna analiza wszystkich istotnych dla meritum okoliczności wynikających z materiału dowodowego, przy czym nadmienić wypada, iż sprawy niniejszej, mimo wieloosobowej konfiguracji oskarżonych, nie można uznać za szczególnie skomplikowaną pod względem faktycznym i prawnym.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należało, iż zaskarżony wyrok nie mógł się ostać z uwagi na zasygnalizowane uchybienia natury procesowej, mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a których to uchybień nie sposób usunąć w toku kontroli instancyjnej. Niezbędne jest bowiem przeprowadzenie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, a następnie rzeczowa analiza jego rezultatów w świetle dyrektyw określonych w art. 7 k.p.k., skutkująca dokonaniem rzetelnych i konkretnych ustaleń faktycznych oraz prawidłową ich subsumcją, co powodowało konieczność wydania orzeczenia kasatoryjnego. Stąd też Sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 k.p.k. uchylił wyrok w zaskarżonej części i przekazał w tym zakresie sprawę Sądowi Rejonowemu w Łowiczu do ponownego rozpoznania. Konsekwencją przedmiotowego rozstrzygnięcia jest również konieczność uchylenia zaskarżonego postanowienia z dnia 9 marca 2016 roku, w tym samym zakresie przedmiotowym i podmiotowym. Postanowienie to bowiem jest niejako integralną częścią wyroku, gdyż dotyczy orzeczenia o ponoszeniu przez oskarżonych kosztów ustanowienia w sprawie pełnomocnika z wyboru przez oskarżyciela posiłkowego. Kwestia zaś ewentualnego obciążenia tymi kosztami oskarżonych jest warunkowana sposobem rozstrzygnięcia w zakresie zarzucanych im czynów, a to będzie przedmiotem ponownego procedowania przez Sąd I instancji.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe dążąc do wyjaśnienia zasygnalizowanych w niniejszym wywodzie wątpliwości, a następnie dokona oceny całego zgromadzonego materiału dowodowego wedle dyrektyw art. 7 k.p.k., ze szczególnym uwzględnieniem wyjaśnień oskarżonego T. M. (1). Sąd poczyni pełne ustalenia faktyczne dotyczące czynów zarzucanych oskarżonym, ustali, w jaki sposób dochodziło do zawiązania między nimi przestępczej współpracy, gdzie składowany był i skąd konkretnie pochodził materiał stanowiący przedmiot zaboru. W miarę możliwości Sąd zweryfikuje również czasookres popełnienia czynów pozostających w ciągu przestępstw, a także odniesie się do strony podmiotowej przestępstw, jako że działanie sprawcy w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, jak każda inna okoliczność, dotyka sfery ustaleń faktycznych i podlega udowodnieniu. Wyjaśnieniu podlegać także będzie kwestia wartości poszczególnych blatów stalowych w zależności od ustaleń, czy nadawały się one do produkcji, ewentualnie jaki był ich stopień zużycia, czy też nosiły ślady eksploatacji dyskwalifikujące je do dalszego użycia w procesie wyrobu kostki brukowej, co znajdzie swoje przełożenie na orzeczenie w zakresie obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego. Ustalenia w tej mierze nie powinny być czynione wyłącznie w oparciu o osobiste przekonania oskarżonych, ale o dowody o obiektywnej wymowie, jako że zarówno z zeznań właścicieli pokrzywdzonej firmy, opinii biegłego, jak i pisma spółki (...) wynika, że stalowe blaty mają zasadniczo trwałość przekraczającą 20 lat od daty produkcji. Wówczas dopiero Sąd I instancji oceni, czy i jakie konkretnie zachowania można przypisać oskarżonym w sprawie. W tym elemencie niezbędnym jest podkreślenie oczywistej konieczności poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych zgodnych z rzeczywistością, odpowiadających wiarygodnym dowodom, z których wynikają przedmiotowe okoliczności, ale też wskazujących na słuszność zapadłego orzeczenia, czego w przedmiotowej sprawie zabrakło. Wydając orzeczenie w sprawie Sąd Rejonowy będzie baczył, aby spełniało ono kryteria zakreślone przez art. 413 k.p.k., a w razie potrzeby stanowisko swoje uzasadni stosownie do wymogów art. 424 k.p.k. W tych zakresach Sąd I instancji weźmie pod uwagę zasygnalizowane i przedstawione wyżej kryteria stawiane orzeczeniu i jego uzasadnieniu, czego w niniejszej sprawie aktualnie zabrakło.

Z tych wszystkich względów należało orzec jak w części dyspozytywnej.