Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2015r.

Sąd Rejonowy w Rzeszowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2015r. w Rzeszowie

sprawy z powództwa R. B.

przeciwko Jednostce W. nr (...) w R.

o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda R. B. na rzecz pozwanego Jednostki W. nr (...) w R. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Beata Bury

Edward Wajda Anna Kostyra

Sygn. akt. IV P 380/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 grudnia 2015 r.

Pozwem z dnia 2 lipca 2015 r. skierowanym przeciwko pozwanej Jednostce W. nr (...) w R. powód R. B. wniósł o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony, wręczonego w dniu 25 czerwca 2015 r., ewentualnie - w przypadku upływu okresu wypowiedzenia - o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz o zasądzenie kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego) wg norm przepisanych lub wg spisu kosztów przedstawionego najpóźniej przed zamknięciem rozprawy poprzedzającej wydanie wyroku.

W uzasadnieniu powód podał, że jest zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, począwszy od dnia 1 stycznia 1996 r., że w dniu 1 czerwca 2015 r. strony podpisały porozumienie zmieniające umowę o pracę, na mocy którego doszło do zmiany dotychczasowego stanowiska powoda z kierowcy na mechanika. Do obowiązków pozwanego należało m.in. utrzymanie sprzętu w odpowiedniej sprawności oraz ocena techniczna tego sprzętu, w tym informowanie Szefów S. o konieczności skierowania sprzętu do naprawy w zakładach remontowych. Podkreślił, że przed podpisaniem porozumienia zmieniającego nie został poinformowany o stanie technicznych sprzętu, a po podpisaniu porozumienia stwierdził, iż znajdujące się w Jednostce samochody są w złym stanie technicznym: ostatnie obowiązkowe przeglądy techniczne wykonano w 2012 r. Powód wystosował do zastępcy komendanta (...) (...) Oddziału (...) w R. ppłk J. B. oświadczenie, w którym zwrócił uwagę na bardzo zły stan samochodów i prosił o sporządzenie protokołu stanu technicznego pojazdów przez diagnostę, które to oświadczenie powoda spotkało się z natychmiastową reakcją pracodawcy, który przystąpił do sprawdzenia stanu technicznego pojazdów. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że samochody wymagają gruntownego remontu, a większość z nich nie nadaje się do użytku. Pomimo takiej sytuacji, w dniu 25 czerwca 2015 r. powodowi zostało wręczone oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem ze wskazaniem jako przyczyny odmowy wykonania obowiązków określonych w porozumieniu zmieniającym umowę o pracę.

Dalej powód podkreślił, że do skutecznego powstania odpowiedzialności pracownika za powierzone mienie koniecznym jest - w świetle art. 124 KP - dokonanie prawidłowego powierzenia pracownikowi mienia pracodawcy z obowiązkiem zwrotu lub rozliczenia się (co poparł wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25 marca 2010 r., III APa 1/10 i postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2012 r., II PK 134/12). Powód wskazał, że pozwany nie dokonał prawidłowego zabezpieczenia mienia, pojazdy nie są garażowane, stoją na otwartej przestrzeni, co sprawia, że każdy pracownik ma do nich dostęp, co stwarza ryzyko kradzieży, ingerencji osób nieuprawnionych, a także pogorszenia stanu pojazdów. Nie ma warunków do utrzymania sprawności samochodów, gdyż pozwany nie dysponuje warsztatem, który umożliwiałby ich naprawę i konserwację. Zarzucił, że w niniejszej sprawie nie doszło do protokolarnego przekazania konkretnego mienia, a powód nie miał żadnej możliwości sprawowania pieczy nad powierzonym mieniem.

Powód zarzucił, że wypowiedzenie umowy należy uznać za niezasadne. Podniósł, że wystosowane przez niego oświadczenia miały na celu zwrócenie uwagi na bardzo zły stan techniczny samochodów. W wyniku zaś oświadczenia został sporządzony protokół stanu technicznego pojazdów, który wykazał, że większość pojazdów jest niesprawna i wymaga gruntownego remontu, że samochód S. (...) o numerach rejestracyjnych (...) został skierowany do (...) Rejonowych W. T. w R. w celu remontu kabiny i nadwozia, skąd jednak został odesłany ze stwierdzeniem, że samochód nie nadaje się do naprawy blacharsko-lakierniczej. Zarzucił, że przyczyna wypowiedzenia wskazana przez pracodawcę jest nieprawdziwa i krzywdząca.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana Jednostka W. nr (...) w R. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że na podstawie porozumienia z dnia 1 czerwca 2015 r. powód wyraził zgodę na zmianę zajmowanego dotychczas stanowiska pracy – kierowcy na mechanika. Jednocześnie z dniem 1 czerwca 2015 r. powód przyjął na siebie zakres obowiązków przypisany do nowego stanowiska pracy. Zgodnie z nowym zakresem obowiązków powód był zobowiązany m.in. do protokólarnego przyjęcia - przekazania sprzętu i mienia 123 brem (batalionu remontowego) wraz z wyposażeniem (pkt 2 ppkt 3 zakresu obowiązków). Jeżeli więc pismem z 16 czerwca 2015 r. powód oświadczył, iż nie przyjmie na stan samochodów 123 brem, pracodawca potraktował przedmiotowe oświadczenie jako odmowę wykonania przyjętych przez pracownika obowiązków, co skutkowało uzasadnionym, w świetle obowiązujących przepisów prawa, wypowiedzeniem umowy o pracę.

Dalej strona pozwana podniosła, że obowiązek wykonywania przez pracownika poleceń pracodawcy wynika z samej istoty stosunku pracy, powołując się przy tym na art. 22 § 1 KP oraz art. 100 § 1 KP, który wyraźnie przewiduje obowiązek stosowania się do poleceń przełożonych, a nieusprawiedliwiona odmowa wykonania polecenia jest uznawana za ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Kodeks pracy w art. 100 wymaga jedynie, aby polecenie dotyczyło pracy oraz nie było sprzeczne z przepisami prawa lub z umową o pracę.

W kontekście przyczyny pozwana powołała się na przebieg przyjmowania w/w pojazdów. Wbrew twierdzeniom powoda, ani pracodawca, ani żaden z jego przedstawicieli nie zwrócił się do niego z propozycją zawarcia umowy o odpowiedzialności materialnej, w czasie, gdy powód złożył oświadczenie o odmowie dalszego przejmowania pojazdów ze 123 brem, odbywał się pierwszy etap przejęcia, tzn. powód komisyjnie dokonywał oglądu zewnętrznego pojazdu, w wyniku którego wskazywał na stan, w jakim według takiego oglądu znajduje się dany pojazd, a wszystkie jego sugestie i uwagi były przez pracodawcę realizowane, ponieważ właśnie ze względu na długoletnie doświadczenie powoda jako pracownika wojska i kierowcy pozwany podjął decyzję o powierzeniu mu tego sprzętu. Podczas odbywającego się pierwszego etapu przejęcia pojazdów powód wraz z komisją dokonywał oglądu ich stanu zewnętrznego i miał prawo zgłaszać wszelkie uwagi co do zastanego stanu pojazdów, na co zresztą, jak wskazuje sam powód, pracodawca od razu reagował.

Pozwana podkreśliła, że stwierdzenie powoda, iż przed zawarciem stosownego porozumienia nie miał wiedzy o stanie technicznym pojazdów, które na mocy nowych warunków umowy o pracę miały pozostawać pod jego opieką, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu, albowiem to właśnie powód - jako mający wiedzę i doświadczenie w powyższym zakresie - miał określić stan techniczny przedmiotowych pojazdów zgodnie z pkt 3. ppkt 2) zakresu obowiązków.

Jeżeli chodzi o stwierdzenie powoda, iż nie ma on możliwości utrzymania w sprawności przejmowanych pojazdów, strona pozwana podniosła, że nikt tego od niego nie wymaga, ponieważ zgodnie z pkt 2. ppkt 5) zakresu obowiązków powód zobowiązany jest do utrzymania w pełnej sprawności technicznej i czystości przydzielony sprzęt (urządzenia), znajdujący się na wyposażeniu 123 brem, a nie pojazdy, o których jest mowa w pkt 3. zakresu obowiązków powoda.

Poza tym pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda, że pojazdy nie są garażowane i stoją na otwartej przestrzeni. Wskazał, że część pojazdów stoi w garażach, a część pojazdów na wyodrębnionej ogrodzeniem przestrzeni, na którą mają dostęp tylko osoby upoważnione. Podkreślił, że powód posiada wiedzę, jako długoletni pracownik w., uprzednio zatrudniony na stanowisku kierowcy, że pozwany w swojej strukturze nie posiada warsztatu, jednakże nie oznacza to, że nie ma możliwości skierowania pojazdów do warsztatu, zresztą taki warsztat, będący częścią (...), znajduje się w obrębie tego samego obiektu wojskowego, który jest siedzibą pozwanego, a ponadto (...) struktury (...) dysponują odpowiednią stacją diagnostyczną do której po spełnieniu wymaganych formalności, w razie potrzeby, kierowane są pojazdy znajdujące się na wyposażeniu (...) jednostek w.. Powód zresztą sam stwierdza, iż wskazywał pozwanemu na konieczność skierowania określonych pojazdów do naprawy w zakładach remontowych, a więc zdaje on sobie doskonale sprawę jak wygląda procedura postępowania z pojazdami znajdującymi się na wyposażeniu pozwanego, czy też pojazdów, za które ten ponosi odpowiedzialność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Powód R. B. został zatrudniony w dniu 1 października 1994 r. w Jednostce W. (...) w R. na podstawie umowy o pracę na czas określony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku mechanika sprzętu i urządzeń technicznych. Następnie strony zawierały kolejne umowy o pracę na czas określony, a od dnia 1 stycznia 1996 r. łączyła je umowa o pracę na czas nieokreślony. Z dniem 1 września 2011 r. powód został przejęty w trybie art. 23 ^{( 1 )}KP przez pozwaną Jednostkę W. (...) w R.. Przez cały okres powód był zatrudniony na stanowisku kierowcy.

Miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 2.609,41 zł brutto.

(dowód: akta osobowe powoda, zaświadczenie o wynagrodzeniu - k. 35)

W dniu 1 czerwca 2015 r. strony zawarły porozumienie zmieniające umowę o pracę zgodnie, z którym, uległo zmianie stanowisko pracy powoda na stanowisko mechanika. Jednocześnie zmianie uległ zakres obowiązków powoda. I tak, powód - jako mechanik - miał odpowiadać za realizację powierzonych zadań oraz rzetelne, sumienne i prawidłowe wykonywanie stawianych zadań, utrzymanie we właściwym stanie ilościowym i jakościowym powierzonego mienia 123 brem, protokólarne przyjęcie – przekazanie sprzętu i mienia 123 brem wraz z wyposażeniem, wykonywanie obsługi powierzanego sprzętu (urządzeń) i mienia 123 brem, utrzymanie przydzielonego sprzętu (urządzeń) powierzonego mienia 123 brem w pełnej sprawności technicznej i czystości oraz utrzymanie porządku w miejscu pracy.

Do obowiązków mechanika należało m.in.: wykonywanie obsług bieżących i okresowych pojazdów znajdujących się na przechowywaniu okresowym „Roczny harmonogram czynności obsługowo-konserwacyjnych dla sprzętu objętego przechowywaniem w 123 brem”, ocena stanu technicznego sprzętu w. 123 brem i przekazanie informacji do Szefów S. o konieczności skierowania sprzętu do naprawy w zakładach remontowych szczebla nadrzędnego, zgłaszanie do S. S.b potrzeb w zakresie taśm, na podstawie karty obsług technicznych. Wskazany sprzęt 123 brem należy do zapasów w., nie jest eksploatowany na co dzień, a jego przeglądy techniczne odbywają się z reguły w cyklach 5-letnich.

(dowód: akta osobowe powoda)

W dniu 8 czerwca 2015 r. powód uczestniczył w szkoleniu przed inwentaryzacyjnym. W jego trakcie został zwolniony przez przełożonego celem przekazania samochodu S. (...) do innej jednostki. R. B. podpisał dokumentację dotyczącą udziału w szkoleniu i nie zgłaszał uwag oraz braków wiedzy odnośnie procedury związanej z przyjmowaniem pojazdów, a miało to nastąpić w dwóch etapach: przyjęcie składników majątkowych (przez komisję inwentaryzacyjną) oraz sprawdzenie stanu technicznego i sporządzenie na tę okoliczność protokołu zawierającego dane o faktycznym/rzeczywistym stanie pojazdów. W przypadku stwierdzenia niesprawności pojazdów, miały być one opisywane, a następnie – sukcesywnie usprawniane w warsztacie. Powodowi wielokrotnie wyjaśniano zasady przejmowania mienia i przyjmowano zgłaszane przez niego uwagi. Wówczas były podejmowane decyzje o kierowaniu pojazdów do naprawy.

W dniu 16 czerwca 2015 r. powód złożył oświadczenie skierowane do Zastępcy Komendanta (...) (...) Oddziału (...) w R., iż nie przyjmie na stan samochodów z 123 brem ze względu na bardzo zły stan techniczny i że samochody te nadają się jedynie do remontu. Powód wniósł o sporządzenie protokołu stanu technicznego samochodów, zaznaczył, że nie będzie ponosił odpowiedzialności za ich zły stan techniczny, ponieważ jest to szkoda w mieniu. W konsekwencji, komisja inwentaryzacyjna w dotychczasowym składzie zaprzestała pracy.

Tego samego dnia powód skierował także pisemne oświadczenie do S. Logistyki (...) (...) Oddziału (...) w R., iż nie będzie ponosił odpowiedzialności za zły stan techniczny nadwozi, podwozi i kabin z 123 brem, gdyż samochody te są w bardzo złym stanie technicznym. Wniósł o sporządzenie protokołu stanu technicznego tych pojazdów przez diagnostę.

(dowód: pisma powoda z dnia 16 czerwca 2015 r. - k. 16-17)

W dniu 25 czerwca 2015 r. w obecności J. S. (1) Logistyki, J. S. (2) Wydziału (...), I. K. - Kierownika Sekcji Personalnej, M. S. – dowódca (...) przeprowadził rozmowę z powodem. Przedmiotem rozmowy były pisma przedłożone przez powoda dotyczące odmowy przyjęcia odpowiedzialności. Pracodawca wskazał, że powód podpisał zakres obowiązków, z którego wynika jednoznacznie, iż przejmuje mienie 123 brem, a następnie złożył oświadczenie, że tego mienia nie przejmie. Poinformował powoda, iż zacznie on ponosić odpowiedzialność za całość sprzętu 123 brem dopiero od chwili formalnego przejęcia mienia i nie ma mowy o odpowiedzialności za stan sprzed przejęcia mienia. W związku z tym, działania komisji inwentaryzacyjnej mają ustalić ten stan techniczny – wyjściowy mienia. Powód stwierdził, że napisał oba pisma, ponieważ chciał wskazać, że samochody 123 brem są w złym stanie technicznym i nie chce ponosić za to odpowiedzialności. W takiej sytuacji, pracodawca zdecydował się wręczyć powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. W pisemnym oświadczeniu wskazał, że umowa o pracę ulegnie rozwiązaniu z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął z dniem 30 września 2015 r. Jako przyczynę pracodawca wskazał dokonaną przez powoda w dniu 16 czerwca 2015 r. odmowę - wbrew wcześniejszym ustaleniom i obowiązującego powoda zakresu obowiązków - przyjęcia odpowiedzialności materialnej za samochody ze 123 brem, co stanowi również odmowę realizacji przez powoda przyjętych na siebie w ramach stosunku pracy zadań objętych wiążącym go zakresem obowiązków.

(dowód: akta osobowe powoda, notatka służbowa z dnia 25 czerwca 2015 r. - k. 40, dokumentacja fotograficzna – k. 41-50, dokumentacja dotycząca komisji inwentaryzacyjnej – k. 69-82, zeznania świadków: W. J. – k. 87-89, J. W. – k. 89-91, E. K. – k. 103, częściowo zeznania powoda R. B. – k. 59, 104-105, zeznania pozwanego J. Ś. – k. 60, 105-107)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów, których autentyczność i rzetelność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków: W. J., J. W. i E. K. jako zgodne z rzeczowym materiałem dowodowym i odpowiadające wskazaniom doświadczenia życiowego. Analogicznie należało ocenić zeznania pozwanego J. Ś., albowiem były one logiczne, spójne oraz korespondowały wzajemnie ze sobą, jak również z pozostałym materiałem dowodowym. Istotnych wątpliwości nie budziły również zeznania powoda R. B.. Sąd nie dał jednak wiary jego wypowiedziom w zakresie, w którym podawał, że pozwany pracodawca nie reagował na jego monity w przedmiocie stanu technicznego pojazdów z tym, że i co do tej kwestii powód relacjonował ten stan rzeczy niekonsekwentnie.

Sąd zważył, co następuje:

W spornej sprawie powód R. B. nie negował formalnej poprawności wypowiedzenia mu umowy o pracę, a jedynie jego zasadność. Dokonane wypowiedzenie odpowiadało bowiem wymogom formalnym, w szczególności było sporządzone w formie pisemnej, wskazywało przyczynę wypowiedzenia, zawierało pouczenie o sposobie odwołania, a ponadto zostało prawidłowo doręczone. Powód nie kwestionował również konkretności i jasności podanych mu przyczyn, a o tym, że je zrozumiał i dostatecznie rozeznał świadczy fakt szczegółowego odniesienia się do nich w pozwie.

W ocenie powoda podana przyczyna miała charakter pozorny, a samo wypowiedzenie było nieuzasadnione, stanowiło przejaw chęci pracodawcy „pozbycia się go”. Wobec powyższego, konieczne było ustalenie, czy przyczyna, która legła u podstaw wypowiedzenia powodowi R. B. umowy o pracę, była przyczyną prawdziwą.

W myśl art. 30 § 4 KP w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę na czas nieokreślony, także w drodze wypowiedzenia, powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca rozwiązanie umowy o pracę. Przyczyna ta powinna być wskazana w sposób konkretny i spełniać wymóg prawdziwości. Powinna także uzasadniać wypowiedzenie, przy czym ocena zasadności (istnienia rzeczywistej przyczyny) wypowiedzenia dotyczy zawsze stanu rzeczy, jaki istnieje w chwili składania stosownego oświadczenia woli przez stronę, a nie tego, czy z uwagi na stan rzeczy w chwili wyrokowania jest ono uzasadnione, czy też bezzasadne. Wypowiedzenie umowy o pracę jest zasadne albo bezzasadne w momencie jego składania, a to oznacza, że stan rzeczy, który ukształtował się już po jego złożeniu, nie ma znaczenia z tego punktu widzenia.

Według uchwały pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 czerwca 1985 r. (III PZP 10/85) przyczyna wypowiedzenia powinna być prawdziwa i konkretna. Ma to na celu nie tylko zaspokojenie ,,ciekawości” pracownika co do przyczyny zwolnienia go z pracy, lecz stworzenie mu gwarancji, że w ewentualnym sporze, ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę będzie rozważana tylko w granicach przyczyn ujętych w piśmie do niego skierowanym i nie będzie podlegać modyfikacji. Podanie pracownikowi przyczyny wypowiedzenia ma zatem na celu umożliwienie dokonania racjonalnej oceny, czy ta przyczyna w rzeczywistości istnieje i czy w związku z tym zaskarżenie czynności prawnej pracodawcy może doprowadzić do uzyskania przez pracownika odpowiednich korzyści.

Naruszeniem obowiązku wskazania przyczyny jest więc brak takiego wskazania, ujęcie przyczyny w sposób zbyt ogólnikowy, niewystarczająco jasny i konkretny, a także podanie innej przyczyny niż ta, która pracodawcę motywowała, a więc wskazanie przyczyny "nierzeczywistej". Wskazanie skonkretyzowanej przyczyny wypowiedzenia jest ściśle związane z zakresem oceny jego zasadności, która powinna być dokonywana przez sąd w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez pracodawcę. Kwestia dostatecznie konkretnego i zrozumiałego dla pracownika wskazania przyczyny jest podlegającą ustaleniu okolicznością faktyczną. Podana przyczyna wypowiedzenia powinna być dostatecznie skonkretyzowana i jasna przede wszystkim dla adresata – pracownika. Rzeczą zaś sądu rozpoznającego sprawę odwołania od wypowiedzenia jest ustalenie – w razie sporu, czy sformułowanie zawarte w oświadczeniu pracodawcy było dla pracownika dostatecznie zrozumiałe (por. wyrok SN z dnia 19 stycznia 2000 r., I PKN 481/99). Z utrwalonego orzecznictwa sądowego wynika, że w toku postępowania przed sądem pracy ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę następuje jedynie w granicach przyczyn i okoliczności w nim wskazanych, niedopuszczalne jest natomiast jej uzupełnianie czy też modyfikowanie.

Jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę pozwany pracodawca wskazał niewykonanie przez powoda polecenia służbowego - dokonaną w dniu 16 czerwca 2015 r. odmowę - wbrew wcześniejszym ustaleniom i obowiązującego powoda zakresu obowiązków - przyjęcia odpowiedzialności materialnej za samochody ze 123 brem, co stanowi również odmowę realizacji przez powoda przyjętych na siebie w ramach stosunku pracy zadań objętych wiążącym go zakresem obowiązków. Wydane w tym zakresie pracownikowi polecenie było jednoznaczne i wyraźne. Powód świadomie odmówił jego wykonania, zaniechując dalszego przyjmowania pojazdów, nie był uprawniony do analizowania tego polecenia pod kątem jego zasadności i celowości. W toku podejmowanych działań konsultował się w tej sprawie z pracodawcą, każdorazowo uzyskując wyjaśnienia i pomoc.

Podkreślić należy, że powód pracował u pozwanego od wielu lat, jest osobą obeznaną z mieniem pracodawcy i jego specyfiką, w tym z pojazdami 123 brem. Tłumaczenie powoda, że był zobowiązany do przyjęcia jako sprawnego mienia – w istocie niesprawnego – jest gołosłowne. Powód, zgodnie z regułami powierzania mienia i odpowiedzialności materialnej pracowników, powinien opisać przyjmowane mienie – z jego usterkami i brakami – i jego odpowiedzialność za to mienie byłaby wyznaczona tym stanem. Powód nie odpowiadałby zatem za stan, na którego powstanie nie miał wpływu. Pracodawca zresztą tłumaczył mu to wielokrotnie i trudno przyjąć, aby taka zasada nie była mu znana także z wieloletniej pracy. Dodatkowo wskazać należy, że pozwany reagował na ustne i pisemne monity powoda dotyczące stanu technicznego pojazdów i z pewnością nigdy nie wystąpiła sytuacja, aby powód musiał ukrywać wskazywane przez siebie usterki. Wprost przeciwnie, powód wskazywał, że nie opisywał tych usterek, choć powinien to czynić i leżało to w jego interesie. Pamiętać należy, że powód z dniem 1 czerwca 2015 r. zgodził się na zmianę stanowiska pracy z kierowcy na mechanika, nie może zatem argumentować – również jako wieloletni pracownik pozwanego – że stan techniczny pojazdów jest dla niego materią obcą wymagającą posługiwania się diagnostą.

Ponadto wskazać należy, że powierzenie mienia nie wymaga, aby strony stosunku pracy zawierały „umowę o odpowiedzialności materialnej”. Wystarczające jest prawidłowe powierzenie mienia przez pracodawcę i jego przyjęcie do pieczy przez pracownika. W zaistniałej sytuacji odmowa powoda przyjęcia mienia uprawniała pracodawcę do rozwiązania umowy o pracę, kolidowało to bowiem z jego interesem i tokiem organizacji procesu pracy. Odmowa podporządkowania się poleceniom pracodawcy dotyczącym organizacji i sposobu wykonania umówionego rodzaju pracy stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę (wyrok SN z dnia 7 lutego 2007 r., I PK 221/06, Pr. Pracy 2007, nr 6, poz. 22). W wyroku tym stwierdzono również, iż polecenie pracodawcy nie zostało w przepisach prawa pracy (z wyjątkiem dotyczącym niektórych poleceń w służbie publicznej) obwarowane wymogiem szczególnej formy. Kodeks pracy wymaga jedynie, aby polecenie dotyczyło pracy oraz nie było sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. Niewykonywanie poleceń może być też przesłanką rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 KP. Brak zgody powoda na odbiór powierzonego mienia tym bardziej mógł stanowić podstawę do wypowiedzenia stosunku pracy.

Końcowo, przypomnieć należy, że wypowiedzenie stanowi zwykły sposób rozwiązania umowy (por. wyroki SN: z dnia 4 grudnia 1997 r., I PKN 419/97, z dnia 28 października 1998 r., I PKN 398/98, z dnia 5 października 2005 r. w/w). I tak, uzasadnioną przyczyną mogą być okoliczności leżące po stronie pracownika, choćby wynikały ze względów obiektywnych i nie były przez niego zawinione. W szczególności chodzi o te, które wynikają ze sposobu wykonywania przez niego pracy oraz z jego osobą – psychiczną i fizyczną możliwością świadczenia pracy. Sąd orzekający podziela przy tym stanowisko SN zawarte w wyroku z dnia 8 stycznia 2007 r. (I PK 187/06), że zasadność wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony należy oceniać z uwzględnieniem podlegających ochronie słusznych interesów pracodawcy.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekający doszedł do przekonania, że pozwany pracodawca mógł zasadnie wypowiedzieć powodowi umowę o pracę w ramach realizacji zasady doboru pracowników w sposób zapewniający najlepsze wykonywanie realizowanych zadań, jeżeli można przewidywać, że zatrudnienie nowych pracowników pozwoli na osiąganie lepszych rezultatów pracy (por. wyrok SN z dnia 2 października 1996 r., I PRN 69/96). Przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę musi być konkretna i rzeczywista; nie musi jednak mieć szczególnej wagi, czy nadzwyczajnej doniosłości. Postępowanie dowodowe nie wykazało założenia powoda, że pracodawca nie stworzył należytych warunków umożliwiających realizację obowiązków pracowniczych. Niektóre pojazdy są garażowane, pozostałe stoją wprawdzie na otwartej przestrzeni, ale na terenie zamkniętym i szczególnie chronionym, nieprawdą jest, że każdy pracownik ma do nich dostęp, co stwarza ryzyko kradzieży, ingerencji osób nieuprawnionych, a także pogorszenia stanu pojazdów. Pozwany nie dysponuje wprawdzie warsztatem, który umożliwiałby ich naprawę i konserwację, jednakże istnieje warsztat, będący częścią (...), w obrębie tego samego obiektu wojskowego, który jest siedzibą pozwanego, a ponadto (...) struktury (...) dysponują odpowiednią stacją diagnostyczną do której, po spełnieniu wymaganych formalności, w razie potrzeby, kierowane są pojazdy znajdujące się na wyposażeniu (...) jednostek wojskowych. Powód zresztą sam stwierdził, iż wskazywał pozwanemu na konieczność kierowania określonych pojazdów do naprawy w zakładach remontowych, a więc zdawał on sobie doskonale sprawę z tego, jak wygląda procedura postępowania z pojazdami znajdującymi się na wyposażeniu pozwanego, czy też pojazdów, za które ten ponosi odpowiedzialność. Analogicznie należy ocenić twierdzenia powoda na temat braku kompetencji do oceny stanu technicznego pojazdów, zważywszy na to, że z dniem 1 czerwca 2015 r. wyraził zgodę na zmianę zakresu obowiązków, wiedząc wówczas, że zgodnie z nim, zostanie zobowiązany m.in. do protokólarnego przyjęcia - przekazania sprzętu i mienia 123 brem (batalionu remontowego) wraz z wyposażeniem (pkt 2 ppkt 3 zakresu obowiązków).

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 22 § 1 KP w zw. z art. 100 § 1 KP w zw. z art. 45 § 1 KP, Sąd oddalił powództwo.

Rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego oparto o treść art. 98 KPC i § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z Nr 163, poz. 1349) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 lipca 2015 r. (§ 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 lipca 2015 r. zmieniające 2 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – Dz. U. z 2015 r., poz. 1078).