Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2016r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2016r. w Suwałkach na rozprawie

sprawy z powództwa J. D.

przeciwko Urzędowi (...) P.

o odszkodowanie za nie wydanie w terminie świadectwa pracy oraz o sprostowanie świadectwa pracy

na skutek apelacji powódki J. D.

od wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 9 listopada 2015r. sygn. akt IV P 79/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki J. D. na rzecz Urzędu Gminy P. kwotę 960 (dziewięćset sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt III Pa 11/16

UZASADNIENIE

Powódka J. D. w pozwie skierowanym przeciwko Urzędowi(...) P. domagała się sprostowania świadectwa pracy, wydanego przez pozwany Urząd w dniu 22 czerwca 2015r. poprzez zmianę informacji zawartej w pkt 3a) „Stosunek pracy ustał w wyniku: na zasadzie rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia na podst. art. 52§1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 z późn. zm.)” i zamieszczenie informacji zgodnie z art. 97 §3 Kodeksu pracy – rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę oraz zasądzenie od pozwanego Urzędu odszkodowania w wysokości 8.457 zł w celu naprawienia szkody wyrządzonej przez Urząd (...) P. wskutek wydania niewłaściwego świadectwa pracy, zgodnie z art. 99 §1, §2 Kodeksu pracy, a także o zasądzenie od pozwanego Urzędu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż była zatrudniona w Urzędzie (...) P. na stanowisku Skarbnika Gminy na podstawie powołania w okresie od 1 listopada 1990r. do 8 grudnia 2014r. Natomiast oświadczeniem z dnia 29 maja 2013r. Wójt (...) P. rozwiązał z nią umowę o pracę na podstawie art. 52 §1 kodeksu pracy, wskazując na dopuszczenie się przez nią ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych. Sąd Rejonowy w Suwałkach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 13 stycznia 2015r. w sprawie IV P 109/13 uznał jednak to wypowiedzenie umowy o pracę za bezprzedmiotowe i bezskuteczne, wskazując, iż prawo odwołania (...)przysługuje wyłącznie radzie(...). Jednocześnie sąd pracy zasądził na jej rzecz kwotę 75.486,90 zł brutto tytułem wynagrodzenia za gotowość do pracy w okresie od dnia 15 października 2013 r. do dnia 5 grudnia 2014r. i kwotę 5.519,93 zł tytułem skapitalizowanych odsetek. Wyrok ten został utrzymany w mocy przez Sąd II instancji. Pismem z dnia 3 czerwca 2015r. zwróciła się ona do Urzędu (...) P. o sprostowanie świadectwa pracy, ale nie otrzymała żadnej odpowiedzi. Dopiero po interwencji Państwowej Inspekcji Pracy w dniu 22 czerwca 2015r. pozwany Urząd wydał jej świadectwo pracy, które jednak zawiera nieprawidłową podstawę prawną i tryb rozwiązania stosunku pracy.

W odpowiedzi na pozew Urząd (...) P. domagał się oddalenia powództwa oraz zasądzenia od powódki na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazał, iż w świadectwie pracy zawarto prawdziwą informację, iż stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie art. 52 §1 kp. Sąd Rejonowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 13 stycznia 2015r. ustalił, iż w dniu 5 grudnia 2014r. Rada (...) P. podjęła uchwałę o odwołaniu powódki ze stanowiska skarbnika w trybie natychmiastowym, która to uchwała została doręczona powódce na rozprawie w dniu 08 grudnia 2014r. Sąd Rejonowy uznał wówczas, iż stosunek pracy powódki z pozwanym Urzędem(...) ustał w dniu 8 grudnia 2014r. Z opisanego orzeczenia nie wynika jednak, że rozwiązanie z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia z jej winy przez Radę (...) P. nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę. Sąd Rejonowy uznał, że oświadczenie Wójta z dnia 29 maja 2013r. było bezskuteczne, natomiast Rada (...) P. w dniu 5 grudnia 2014r. skutecznie rozwiązała w trybie natychmiastowym stosunek pracy z powódką, dlatego też Sąd Rejonowy nie zasądził odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy oraz nie przywrócił powódki do pracy, lecz zasądził wynagrodzenie za gotowość do pracy w okresie od dnia 15 października 2013r. do 5 grudnia 2014r. oddalając pozostałe roszczenia powódki.

Wyrokiem z dnia 9 listopada 2015r. Sąd Rejonowy w Suwałkach nakazał pozwanemu Urzędowi (...) P., aby sprostował świadectwo pracy z dnia 22 czerwca 2015r. wydane powódce J. D. w ten sposób, iż w jego pkt 3 jako sposób rozwiązania stosunku pracy wskaże – „odwołania równoznacznego z rozwiązaniem stosunku pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 70 § 1 i § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.) w zw. z art. 18 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2013 r. poz. 594) w zw. z art. 52 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.)” (punkt I), w pozostałym zakresie powództwo oddalił (punkt II) i zasądził od powódki J. D. na rzecz pozwanego Urzędu(...) P. kwotę 960 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III).

Z ustaleń Sądu I instancji wynikało, iż przed Sądem Rejonowym w Suwałkach toczyło się w sprawie za sygn. akt IV P 109/13 postępowanie z powództwa J. D. przeciwko Urzędowi (...) P. o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy, zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, ewentualnie ustalenia istnienia stosunku pracy. W toku tego procesu powódka zmodyfikowała roszczenie, w ten sposób, że domagała się dopuszczenia do pracy i zasądzenia wynagrodzenia za gotowość do pracy, określając je ostatecznie na dzień 05 grudnia 2014r., na kwotę 85.312,19 zł wraz ze skapitalizowanymi odsetkami. Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2015r. w tej sprawie IV P 109/13 Sąd Rejonowy w Suwałkach w punkcie I zasądził od pozwanego Urzędu(...) P. na rzecz powódki J. D. kwotę 75.486,90 zł brutto tytułem wynagrodzenia za gotowość do pracy w okresie od dnia 15 października 2013r. do dnia 05 grudnia 2014r., w pkt II zasądził od pozwanego Urzędu (...) P. na rzecz powódki J. D. kwotę 5,519,93 zł tytułem skapitalizowanych odsetek, w pkt III oddalił powództwo w pozostałym zakresie. W sprawie IV P 109/13 Sąd Rejonowy podzielił stanowisko powódki, że wójt gminy nie może rozwiązać umowy o pracę ze (...), a takim powódka niewątpliwie była. Wskazał, że za taką oceną stanu prawnego przemawiają stanowiska Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego. I tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 maja 2006r. (II PK 273/05) stwierdził, iż nie ma żadnych podstaw prawnych do uznania, iż stosunek pracy na podstawie powołania, zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym, nawiązuje się i ustaje dwuetapowo, poprzez podjęcie stosowanej uchwały przez radę gminy, a następnie potwierdzenie jej w oświadczeniu złożonym przez wójta. Czynnością prowadzącą do rozwiązania stosunku pracy ze (...)jest wyłącznie chwała rady (...)o odwołaniu ze stanowiska nie zaś oświadczenie powołujące się na tę uchwałę.

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 czerwca 2010 r. (II OSK 825/10) stwierdził, iż uchwała rady gminy o odwołaniu sekretarza gminy ze stanowiska jest jednocześnie aktem rozwiązującym stosunek pracy z powołania.

Jednak Sąd Rejonowy w tej sprawie IV P 109/13 nie przywrócił powódki do pracy. Rada(...) P. uchwałą bowiem w dniu 5 grudnia 2014r. nr lIl/3/14 odwołała już powódkę ze stanowiska (...). W tej sytuacji uzasadnione było tylko żądanie, co do zasądzenia wynagrodzenia za gotowość do pracy wraz ze skapitalizowanymi odsetkami. Po złożeniu mianowicie przez Wójta gminy oświadczenia o rozwianiu z powódką stosunku pracy nie została dopuszczona do pracy. W sprawie tej jednak wykazała gotowość do pracy. Sąd Rejonowy nie uwzględnił jednak całości żądania powódki, gdyż w okresie od 30 maja 2013r. do dnia 14 października 2013r. pozostawała niezdolna do pracy i z tego tytułu został jej wypłacony zasiłek chorobowy, a zatem z powodu przeszkód psychofizycznych pracy świadczyć nie mogła. Stąd Sąd oddalił jej roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za gotowość do pracy w tym okresie, natomiast w pozostałym zakresie roszczenie uwzględnił, zgodnie z wyliczeniami powódki z dnia 8 grudnia 2014r. Sąd uwzględnił również roszczenie o zapłatę odsetek skapitalizowanych obliczonych od wynagrodzenia za gotowość do pracy począwszy od dnia 15 października 2014r.

Od wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach w sprawie IV P 109//13 Sąd Okręgowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 02 czerwca 2015 r. za sygn. akt III Pa 17/15 oddalił apelację pozwanego Urzędu (...)

W dniu 22 czerwca 2015r. Urząd (...) P. wydał powódce świadectwo pracy, w którym wskazał, iż stosunek pracy ustał z nią w dniu 08 grudnia 2014r. na zasadzie rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie art. 52 §1 kp.

W tych okolicznościach faktycznych i prawnych Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie uznał, iż przedmiotowe powództwo, co do zasady nie zasługuje na uwzględnienie, a kwestionowane świadectwo pracy podlega korekcie jedynie w zakresie błędnej podstawy prawnej ustania stosunku pracy, nie uwzględniającej, iż powódkę łączył z pozwanym stosunek pracy na podstawie powołania, nie zaś umowy o pracę. Wskazując na art. 97 kp Sąd Rejonowy podniósł, iż z uwagi na fakt, iż wniosek powódki o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie sposobu rozwiązania stosunku pracy nie został uwzględniony przez pracodawcę, podlegał on w tym zakresie ocenie sądu pracy. W sprawie niewątpliwie przecież jest, że Rada (...) w P. w dniu 5 grudnia 2014r. zadecydowała, poprzez swoją funkcję kontrolną, o odwołaniu powódki z zajmowanego stanowiska skarbnika ze względu na wskazane wobec niej zarzuty we wniosku Wójta (...) Odwołanie nastąpiło ze skutkiem natychmiastowym. Jednak w zaistniałej sytuacji pracownik zatrudniony na podstawie powołania (tak jak powódka), który z naruszeniem art. 52 kp został odwołany ze stanowiska ze skutkiem przewidzianym w art. 70 §3 kp, może dochodzić tylko przed sądem pracy odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 56 i 58) lub ustalenia, że odwołanie nastąpiło z naruszeniem art. 52 kp (por. uchw. SN z 11.12.1978 r., I PZP 30/78, OSNCP 1979, Nr 6, poz. 111 z aprobującą glosą J. Brola, OSPiKA 1979, Nr 12, poz. 215; podobnie wyr. SN z 2.10.1990 r., I PRN 29/90, OSA 1992, Nr 12, poz. 5). Niezachowanie formy pisemnej, brak uzasadnionej przyczyny lub upływ terminu z art. 52 §3 kp stanowią podstawę uzasadniającą przyznanie pracownikowi odszkodowania w granicach określonych w art. 56 i 58 kp, z zastrzeżeniem zawartym w art. 60 KP (post. SN z 22.3.1977 r., I PRN 25/77, OSNCP 1979, Nr 5, poz. 100). Następnie jednak SN wyjaśnił, że po nowelizacji KP z 1989 r. i 1996 r. odwołanie ze stanowiska równoznaczne z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 70 § 1 i 3) powinno być dokonane na piśmie (art. 70 § 11), ale nie musi wskazywać przyczyny odwołania (wyr. SN z 21.11.2000 r., I PKN 95/00, OSNAPiUS 2002, Nr 12, poz. 286 z glosą Z. Niedbały, OSP 2003, Nr 5, poz. 65).

Natomiast powódka nie wystąpiła z roszczeniami z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy, nie wykazała również, iż przedmiotowa uchwała Rady (...)o odwołaniu jej ze stanowiska została wzruszona w trybie administracyjnym. W tych okolicznościach, zdaniem Sądu Rejonowego, nie może domagać się sprostowania świadectwa pracy w części dotyczącej stwierdzenia przyczyn rozwiązania przez pracodawcę stosunek pracy. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 4.11.2009 r. I PZP 4/09, pracownik nie może skutecznie dochodzić sprostowania świadectwa pracy w części dotyczącej stwierdzenia, że stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika, kwestionując zgodność z prawem tego rozwiązania, bez wystąpienia z powództwem o roszczenia z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 56 KP.

Dodatkowo Sąd Rejonowy podniósł, iż w rozpoznawanej sprawie nie ma zastosowania art. 97 §3 kp wskazany w pozwie jako podstawa roszczenia. Jak wynika bowiem z orzeczenia w sprawie IV P 109/13, przedmiotem postępowania w tej sprawie nie była ocena zasadności odwołania powódki przez Radę (...) P. w dniu 05 grudnia 2014 r. Zatem wyrok ten nie może stanowić podstawy wskazania w świadectwie pracy fikcji prawnej, iż rozwiązany w taki sposób stosunek pracy pociąga za sobą skutki prawne, jakie przepisy prawa pracy wiążą z wypowiedzeniem umowy o pracę przez pracodawcę. Skoro zatem powódkę J. D. i pozwany Urząd (...) P. łączył stosunek pracy na podstawie powołania, to kwestionowane świadectwo pracy nie może wskazywać, iż podstawą tego stosunku była sama umowa o pracę. Mając więc to na uwadze Sąd dokonał jedynie formalnej korekty świadectwa pracy nakazując pozwanemu Urzędowi, aby sprostował świadectwo pracy z dnia 22 czerwca 2015 r. wydane powódce J. D. w ten sposób, iż w jego pkt 3 jako sposób rozwiązania stosunku pracy wskaże – odwołanie równoznaczne z rozwiązaniem stosunku pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 70§1 i §3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 Kodeks Pracy w zw. z art. 18 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w zw. z art. 52 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (pkt I sentencji wyroku).

W konsekwencji – w pozostałej części powództwo zostało oddalone (pkt II sentencji wyroku). W szczególności wskazać należy, iż wobec ustalenia, że kwestionowane świadectwo pracy zgodnie ze stanem faktycznym wskazuje jako tryb rozwiązania stosunku pracy rozwiązanie tego stosunku bez wypowiedzenia z winy pracownika, to powódce nie należy się odszkodowanie przewidziane w art. 99 k.p.

O kosztach procesu (pkt III sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i §3 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. obciążając tymi kosztami powódkę stosownie do zasady odpowiedzialności za przegrany proces. Wskazać przy tym należy, iż powództwo zostało uwzględnione jedynie w nieznacznej części.

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:

1. przepisów postępowania:

- art. 233 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i błędną
ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, co skutkowało nie uwzględnieniem powództwa.

2. przepisów prawa materialnego :

- art. 70 § 1 i §3 kp, art. 18 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8.03.1990r. o
samorządzie gminnym poprzez ich błędną wykładnię i błędne zastosowanie,

- art. 70 § 2 kp poprzez jego niezastosowanie.

Wskazując na powyższe wniosła o:

1. zmianę wyroku poprzez:

a) orzeczenie o sprostowaniu świadectwa pracy, wydanego jej przez pozwany
Urząd(...) P. w dniu 22.06.2015r. poprzez zmianę informacji zawartej w punkcie 3a) „Stosunek pracy ustał w wyniku: na zasadzie art. 52 § 1
ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze
zm.)” i zastąpienie jej informacją: „Stosunek pracy ustał w wyniku: wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę”;

b) zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania w wysokości 8.457 zł tytułem wyrządzonej szkody wskutek wydania niewłaściwego świadectwa pracy - na podstawie art. 99 § 1 i § 2 kodeksu pracy

c) stosowną do zmiany wyroku w punkcie I i II zmianę wyroku w pozostałej części
poprzez zasądzenie od pozwanego na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w
tym kosztów zastępstwa procesowego;

2. ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania przez sąd pierwszej instancji;

3. zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i na ich podstawie wywiódł trafne wnioski. Sąd Okręgowy aprobuje stanowisko Sądu I instancji wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy przyjmuje za własne. Argumentacja prawa przyjęta przez Sąd Rejonowy była właściwa.

W pierwszej kolejności rozważeniu podlegały zarzuty co do błędnych ustaleń faktycznych, albowiem jedynie w poprawnie ustalonym stanie faktycznym możliwa jest ocena prawidłowości zastosowanych przepisów prawa materialnego. Zgodnie z treścią art. 233 §1 kpc sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a ponadto powinna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego.

Skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc wymaga wskazania, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając - to jest - czy i w jakim zakresie analiza ta jest niezgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzą lub doświadczeniem życiowym, względnie - czy jest ona niepełna. Tylko takie skonstruowanie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc pozwala na skuteczne podważenie przeprowadzonej przez Sąd oceny dowodów, a także będących jej konsekwencją ustaleń stanu faktycznego i subsumowanie ich pod określony przepis prawa. Zarzut sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego może tylko wówczas wzruszyć zaskarżony wyrok, gdy istnieje dysharmonia między materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do jakiej doszedł Sąd na jego podstawie. To natomiast, że określone dowody ocenione zostały niezgodnie z intencją strony skarżącej nie oznacza jeszcze, iż Sąd dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 kpc.

Przekładając powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy wskazać należy, iż zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, ani nie dopuścił się dowolności w jego ocenie. Po pierwsze podkreślenia wymaga, iż Sąd procedował w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie. Nie budziło wątpliwości Sądu II instancji, iż Sąd Rejonowy właściwe rozdzielił przedmiot sporu w sprawie niniejszej, od tego, co powódka próbowała uzyskać niniejszym pozwem. W rzeczywistości przecież skarżąca dążyła do uzyskania orzeczenia, iż do rozwiązania z nią stosunku pracy doszło z innej podstawy prawnej, niż miało to miejsce w rzeczywistości. Natomiast postępowanie w sprawie o sprostowane świadectwa pracy nie ma na celu prowadzenie postępowania w celu badania prawidłowości rozwiązania stosunku pracy. Jest to tylko postępowanie, które ma na celu weryfikację, czy formalnie dokument w postaci świadectwa pracy odpowiada prawdzie – stanowi faktycznemu jaki wynika z dokumentacji. Wynika zaś z niej, że stosunek pracy rozwiązano z powódką bez wypowiedzenia, gdyż z dniem podjęcia uchwały przez Radę (...) Wprost sformułowano w uchwale: „odwołuje się z dniem 5 grudnia 2014r. Panią J. D. ze stanowiska (...)”, „ z powodu rozwiązania umowy o pracę w Urzędzie(...) P.”. Powody zaś rozwiązania umowy o pracę z powódką przez Urząd (...) P. wskazane przecież były jako określone w art. 52 §1 kp.

Powołać tu należy utrwalony dorobek judykatury, z którego wynika, że rozwiązanie stosunku pracy - nawet sprzeczne z prawem lub nieuzasadnione - nie jest nieważne z mocy prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z 16 maja 1997r., I PKN 170/97, OSNAPiUS 1998 nr 8, poz. 239, wyrok Sądu Najwyższego z 10 marca 2005r., II PK 241/04, OSNP 2005 nr 24, poz. 393). W niniejszym przypadku przytoczenia wymaga również wyrok Sądu Najwyższego w sprawie II PK 273/05, w którym stwierdził, iż z konstrukcji i treści odpowiednich przepisów kodeksu pracy (np. art. 44 i 45 kp, czy art. 56 kp) wynika, że zarówno nieuzasadnione, jak i sprzeczne z prawem wypowiedzenie, czy rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę jest skuteczne i prowadzi do ustania stosunku pracy, a skutek ten może być zniwelowany jedynie z woli pracownika (wyrażonej przez wniesienie pozwu do sądu pracy) orzeczeniem sądu o bezskuteczności wypowiedzenia, czy przywróceniu do pracy. Czynność prawna pracodawcy zmierzająca do rozwiązania stosunku pracy, chociażby oczywiście wadliwa prawnie, jest więc skuteczna. Przepisy Kodeksu pracy nie przewidują w żadnej sytuacji nieważności takiej czynności prawnej. Sprzeczne z prawem wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę prowadzi do rozwiązania umowy (por. wytyczne Sądu Najwyższego dotyczące wykładni art. 45 kp i praktyki sądowej stosowania tego przepisu w zakresie zasadności wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony; uchwała pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985r., III PZP 10/85, OSNCP 1985 nr 11, poz. 164). Stwierdzenie wadliwości prawnej takiej czynności prawnej może nastąpić jedynie w orzeczeniu o jej bezskuteczności, o przywróceniu pracownika do pracy, a także w orzeczeniu zasądzającym na jego rzecz odszkodowanie, jeżeli pracownik nie żąda przywrócenia do pracy albo jeżeli nie może domagać się przywrócenia do pracy. Skoro zaś przepisy prawa pracy normują skutki sprzecznych z prawem czynności prawnych pracodawcy, zmierzających do rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę, nie jest dopuszczalne w tej mierze stosowanie -wbrew treści art. 300kp - art. 58 § 1 i § 2 kc.

Dlatego w okolicznościach sprawy niniejszej niedopuszczalne było dokonywanie zmiany podstawy ustania stosunku pracy z powódką, nawet gdyby jego podstawa była inna. Sąd w niniejszym postępowaniu nie przesądził przy tym o prawidłowości rozwiązania tego stosunku pracy, a jedynie wskazał, iż niniejsze postępowania nie mogło skutkować lustracją podstawy rozwiązania stosunku pracy. Sąd Rejonowy prawidłowo przeanalizował poszczególne etapy związane z rozwiązaniem z powódką umowy o pracę i właściwe orzekł o braku podstaw do sprostowania świadectwa pracy w zakresie, jak domagano się pozwem.

Apelacja zatem, jako bezzasadna na mocy art. 385 kpc podlegała oddaleniu.

O kosztach procesu za II instancję orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z §10 ust. 1 pkt 1 i w zw. z §9 ust. 1 pkt 2 i §2 oraz §9 ust. 3 i §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804).

PW/mt

(...)