Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 31 grudnia 2014 r. przeciwko A. N. powódka (...) S.A. w W. domagała się zasądzenia kwoty 10.599,68 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lipca 2014 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona kwota stanowi nienależnie wypłaconą pozwanemu odprawę, którą otrzymał on w następstwie wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika. Odwołał się jednak od tego wypowiedzenia i wyrokiem z dnia 4 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Siedlcach przywrócił go do pracy na poprzednich warunkach. Wyrokiem z dnia 3 lipca 2014 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach utrzymał w mocy wyrok sądu I instancji. W następstwie tego pozwany podjął pracę u powoda z dniem 16 lipca 2014 r. W ten sposób wypłacona pozwanemu odprawa stała się nienależna i podlega zwrotowi wraz z odsetkami. Pracodawca wezwał pozwanego do zwrotu odprawy, ale ten odmówił. Następnie mimo złożonego pracownikowi oświadczenia o potrąceniu, pracodawca zapłacił mu kwotę 1.797,51 zł, wynikającą z wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 4 grudnia 2013 r. Powodowa spółka powołała się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, przemawiające za przyjęciem, że w razie przywrócenia pracownika do pracy przez sąd odpada podstawa wypłaty odprawy, która w ten sposób staje się świadczeniem nienależnym i podlega zwrotowi na podstawie art. 410 kc w zw. z art. 300 kp. Według pracodawcy pozwany wnosząc pozew o przywrócenie do pracy musiał liczyć się z tym, że jego powództwo zostanie uwzględnione i wtedy odpadnie podstawa wypłaty odprawy, którą otrzymał w dniu 10 kwietnia 2013 r. na podstawie ustawy o zwolnieniach grupowych. W ocenie powoda bez znaczenia pozostaje przy tym okoliczność ewentualnego zużycia odprawy przez pracownika, gdyż liczy się tylko świadomość liczenia się z obowiązkiem zwrotu świadczenia, gdy okaże się ono nienależne. Na koniec powodowa spółka wskazała, że odsetek za zwłokę domaga się od dnia uprawomocnienia się wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 4 grudnia 2013 r.

W dniu 5 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy w Siedlcach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym uwzględnił w całości roszczenie powoda (k. 24).

W ustawowym terminie sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty wniósł pozwany, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa (k. 28-31).

Pozwany podniósł zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda występującego w pozwie od pod nazwą (...) SA w W., zarzut braku należytego umocowania pełnomocnika powoda oraz zarzut niewłaściwego oznaczenia wartości przedmiotu sporu. Odnośnie pierwszego zarzutu to zdaniem pozwanego oznaczenie powodowej spółki zawarte w pozwie różni się od tego wynikającego w KRS, gdzie widnieje firma (...) SPÓŁKA AKCYJNA. Zdaniem pozwanego łączy się to częściowo z drugim zarzutem, gdyż pełnomocnictwo udzielone radcy prawnemu L. C. zostało udzielone właśnie przez (...) Spółka Akcyjna, a nadto jedną z osób, która złożyła podpis jako udzielająca pełnomocnictwa jest K. K., dyrektor ds. zarządzania finansami. Tymczasem zgodnie z zasadami reprezentacji (...) Spółka Akcyjna, wynikającymi z rejestru przedsiębiorców osoba zatrudniona na takim stanowisku nie jest uprawniona do reprezentacji spółki. Dalej pozwany zakwestionował dochodzoną przez powodową spółkę kwotę. Jego zdaniem nie wykazano, aby pozwanemu została wypłacona odprawa właśnie w wysokości 10.599,68 zł. Ponadto pozwany jako argument przemawiający, według niego, za oddaleniem powództwa wskazał fakt, iż zgodnie z art. 411 pkt 1 kc w zw. z art. 300 kp, nie można żądać zwrotu świadczenia, jeśli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do niego zobowiązany. Przyczyny wypowiedzenia pozwanemu umowy o pracę były zaś pozorne. Nie były to bowiem przyczyny niedotyczące A. N., ale związane z jego osobą, bo dotyczące korzystania przez pozwanego ze zwolnień lekarskich. Powodowa spółka miała więc, zdaniem pozwanego, świadomość, że nie była zobowiązana do wypłaty odprawy, gdyż wypłata odprawy wymaga rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika, które w dacie wypowiedzenia umowy A. N. nie zachodziły. Odprawę wypłacono zaś dopiero w kwietniu 2013 r. Niezasadnie też, zdaniem pozwanego, powód domaga się odsetek od dnia uprawomocnienia się wyroku sądu II instancji. Pozwany powrócił bowiem do pracy po tej dacie. Nadto w wezwaniu do zapłaty powód nie zastrzegł dochodzenia odsetek w razie braku zapłaty żądanej kwoty.

W toku postępowania powodowa spółka doprecyzowała powództwo na kwotę 10.599,44 zł (k. 81-83). Pozwany wnosił o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 21 lutego 2013 r. A. N., zatrudniony w (...) S.A. w W., otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem skróconego do jednego miesiąca okresu wypowiedzenia. Pracodawca jako przyczynę wypowiedzenia wskazał trudną sytuację ekonomiczną i finansową spółki, spadek liczby i rentowności kontraktów prowadzonych przez Segment Budownictwa (...) i Zakład (...) oraz zmianę struktury organizacyjnej spółki na segmentową i konieczność dostosowania stanu zatrudnienia do zmian organizacyjnych (k. 7 akt sprawy IV P 188/13).

W dniu 28 lutego 2013 r. A. N., za pośrednictwem swojego pełnomocnika radcy prawnego J. J., wniósł do Sądu Rejonowego w Siedlcach pozew o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę, ewentualnie o przywrócenie go do pracy na dotychczasowych warunkach i zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, kwestionując podaną przez pracodawcę przyczynę wypowiedzenia (k. 2-8, 19 akt sprawy IV P 188/13).

W dniu 10 kwietnia 2013 r. A. N. otrzymał od pracodawcy odprawę w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika, w kwocie 10.599,44 zł netto. Odprawa została wypłacona wraz z wynagrodzeniem oraz odszkodowaniem za skrócony okres wypowiedzenia (lista płac k. 16, pismo k. 68, potwierdzenie przelewu k. 69, zeznania świadka E. S. k. 78-79v).

Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Siedlcach przywrócił A. N. do pracy w (...) S.A. w W. na poprzednich warunkach pracy i płacy, zasądzając na jego rzecz od pozwanego dodatkowo kwotę 2.579,48 zł brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, pod warunkiem podjęcia pracy po przywróceniu do niej. Wyrokiem z dnia 3 lipca 2014 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach utrzymał w mocy wyrok sądu I instancji, oddalając apelację wywiedzioną przez pozwanego pracodawcę i odrzucając apelację powoda (k. 201, 268 akt sprawy IV P 188/13 i IV Pa 17/14).

Po uprawomocnieniu się wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach A. N. podjął na powrót pracę w (...) S.A. w W. z dniem 16 lipca 2014 r. (zeznania pozwanego k. 139v).

W dniu 22 sierpnia 2014 r. pracodawca wezwał A. N. do zwrotu wypłaconej odprawy w wysokości 8.484,50 zł, uwzględniając potrącenie z odprawy zasądzonego przez Sąd Rejonowy w Siedlcach wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy i powołując się na fakt, iż wobec przywrócenia go wyrokiem sądu do pracy, pobrana wcześniej przez nią odprawa stała się świadczeniem nienależnym, gdyż odpadła podstawa prawna takiej odprawy (wezwanie do zapłaty k. 20-20v).

Ostatecznie, mimo złożonego oświadczenia o potrąceniu, powodowa spółka faktycznie go nie zrealizowała i w dniu 16 października 2014 r. wypłaciła A. N. zasądzone wyrokiem Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 4 grudnia 2013 r. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w kwocie netto 1.797,51 zł (potwierdzenie przelewu k. 23).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione, co spowodowało jego uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie bezsporna była kwestia, iż pozwany pobrał kosztem strony powodowej odprawę na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. nr 90, poz. 844 ze zm.). Sporna pozostawała kwestia czy wobec przywrócenia pozwanego do pracy w (...) S.A. w W. i podjęcia przez niego pracy po przywróceniu, zachodzą okoliczności uzasadniające zwrot pobranej odprawy, a jeśli tak, to w jakiej wysokości.

Odnosząc się na wstępie do zarzutów formalnych podniesionych przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty stwierdzić należy, iż są one bezzasadne.

Tak należy bowiem ocenić zarzut braku legitymacji czynnej po stronie pozwanego. Niewątpliwie pozew w niniejszej sprawie został wniesiony przez (...) S.A. w W., który jest pracodawcą pozwanego i który wypłacił mu wcześniej odprawę w związku z rozwiązaniem z nim umowy o pracę za wypowiedzeniem z przyczyn niedotyczących pracownika. W rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego firma powodowej spółki oznaczona jest jako (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.. Zgodnie zaś z art. 305 § 2 ksh dopuszczalne jest używanie w obrocie skrótu „S.A.” Nie ma więc wątpliwości co do tożsamości powoda w niniejszej sprawie i z pewnością pozew został wniesiony przez właściwy podmiot.

Równie bezpodstawny jest zarzut niewłaściwego umocowania pełnomocnika powoda. Pełnomocnictwo zostało bowiem udzielone przez (...) S.A. w W. radcy prawnemu L. C. przez upoważnione do tego osoby. Zgodnie z odpisem z KRS organem uprawnionym do reprezentacji spółki jest zarząd. W przypadku zarządu wieloosobowego uprawnieni do składania oświadczeń woli w imieniu spółki są w szczególności jeden członek zarządu, działający łącznie z prokurentem. Pełnomocnictwo z dnia 8 kwietnia 2014 r. (k. 13) zostało zaś udzielone radcy prawnemu L. C. przez członka zarządu – wiceprezesa spółki (...), działającą łącznie z prokurentem K. K.. Rzeczone pełnomocnictwo zostało więc udzielone zgodnie z prawem i nie ma co do tego wątpliwości.

Przechodząc do meritum sprawy wskazać należy, iż obowiązek wypłaty przez pracodawcę odprawy powstaje w dniu, w którym umowa o pracę ulega rozwiązaniu na skutek wypowiedzenia jej przez pracodawcę z przyczyn niedotyczących pracownika. Obowiązek ten istnieje także wówczas, gdy wypowiedzenie było wadliwe. Nawet takie prowadzi bowiem do rozwiązania umowy o pracę i jest skuteczne, dopóki nie zostanie podważone w drodze odpowiedniego powództwa. Jeśli w toku procesu zostanie ustalone, że u podłoża oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę nie leżały przyczyny niedotyczące pracownika, które uzasadniałyby rozwiązanie umowy o pracę z tym pracownikiem, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa o pracę uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy albo o odszkodowaniu.

Zgodnie z art. 410 § 1 i 2 kc w zw. z art. 405 kc, które to przepisy znajdą zastosowanie w niniejszej sprawie poprzez art. 300 kp, jeżeli podstawa świadczenia odpadła ten, kto je uzyskał kosztem innej osoby obowiązany jest do jego zwrotu, jako świadczenia nienależnego.

Jak wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 7 października 2007 r. (sygn. akt II PK 29/07, M. P. Pr. 2008/1/30) skutkiem ustalenia w toku procesu sądowego braku przyczyn niedotyczących pracownika, które uzasadniałyby wypowiedzenie umowy o pracę, musi być uznanie bezpodstawności wypłaty odprawy pieniężnej. Świadczenie to przysługuje bowiem tylko wówczas, gdy rozwiązanie umowy o pracę następuje właśnie z tych przyczyn. W konsekwencji wyrok zasądzający przywrócenie do pracy (albo stosowne odszkodowanie) przesądza o konieczności zakwalifikowania wypłaconej pracownikowi odprawy jako świadczenia nienależnego w rozumieniu art. 410 kc. Świadczenie to powinno być więc zwrócone podmiotowi, który dokonał jego wypłaty.

Z kolei w wyroku z dnia 3 października 2005 r. (sygn. akt. III PK 82/05, OSNP 2006/15-16/239) Sąd Najwyższy wskazał, iż pracownik, który odwołał się od wypowiedzenia umowy o pracę, złożonego na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, kwestionując istnienie przyczyny wypowiedzenia, powinien liczyć się z obowiązkiem zwrotu odprawy wypłaconej na podstawie tej ustawy (art. 409 kc w związku z art. 300 kp).

Warto nadmienić, że pracownik nie może odmówić zwrotu uzyskanej odprawy zasłaniając się okolicznością, że odprawę tę zużył. Jak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 26 czerwca 2006 r. (sygn. akt II PK 330/05, OSNP 2007/13-14/188), pracownik wnosząc pozew o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie musi liczyć się z tym, że powództwo może zostać uwzględnione i wtedy odpadnie podstawa zapłaty odprawy, a odprawa stanie się świadczeniem nienależnym.

Zdaniem Sądu nie ulega żadnej wątpliwości, iż składając pozew przeciwko (...) S.A. w W. i wnosząc o uznanie wypowiedzenia dokonanego mu przez pracodawcę na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, za bezskuteczne, tudzież wnosząc o przywrócenie do pracy, A. N. powinien był liczyć się z tym, że w razie uwzględnienia przez Sąd jego powództwa odpadnie podstawa prawna zapłaty mu odprawy i stanie on w obliczu konieczności jej zwrotu. Wszak po to powód wnosił odwołanie od wypowiedzenia, aby zostać przywróconym do pracy. Taki był jej cel i do tego konsekwentnie dążył, po to poniósł koszty zatrudnienia fachowego pełnomocnika, który w jego imieniu rzeczony pozew skierował do sądu. W takiej sytuacji powinien był wykazać się roztropnością i powstrzymać się przed wydatkowaniem odprawy do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia kwestii przywrócenia go do pracy.

Zdaniem Sądu nie stanowi argumentu na obronę stanowiska pozwanego okoliczność, że odprawa została mu wypłacona dopiero w kwietniu 2013 r. Jest to wręcz okoliczność dodatkowo obciążająca A. N.. Swój pozew zawierający odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę złożył bowiem w dniu 28 lutego 2013 r. za pośrednictwem fachowego pełnomocnika. Po otrzymaniu odprawy powinien więc skonsultować się z pełnomocnikiem co do możliwości jej zatrzymania. Pozwany przyznał przy tym, że zauważył, iż wypłacone mu świadczenia w kwietniu 2013 r. są znacząco wyższe niż zazwyczaj, bo sięgały 18.000 zł. Jeśli miał wątpliwości co się na nie składa powinien zasięgnąć informacji u pracodawcy, ewentualnie poradzić się swojego pełnomocnika, który powinien pouczyć go o możliwych konsekwencjach, w szczególności o możliwości konieczności zwrotu odprawy w razie uzyskania przywrócenia przez sąd do pracy na poprzednich warunkach.

Pozwany podnosił, że wypłacona mu odprawa nie podlega zwrotowi, gdyż zgodnie z art. 411 pkt 1 kc w zw. z art. 300 kp nie można żądać zwrotu świadczenia, jeżeli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany. Zdaniem pozwanego świadomość pracodawcy co do tego, że nie był zobowiązany do wypłaty pozwanemu odprawy z tytułu rozwiązania z nim umowy o pracy z przyczyn niedotyczących pracownika wyraża się bowiem w tym, iż przyczyna tego wypowiedzenia została przez Sąd Rejonowy w Siedlcach uznana jako pozorna, co spowodowało przywrócenie pozwanego do pracy wyrokiem tego Sądu z dnia 4 grudnia 2013 r. Z twierdzeń pozwanego wynika, że jego pracodawca wiedział, że przyczyna wypowiedzenia mu umowy o pracę była z gruntu nieprawdziwa, więc nie było konieczności wypłaty mu odprawy. Zarzut ten jest jednak nietrafny.

Skoro bowiem wypowiedzenie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika jest ważne aż do jego wzruszenia przed sądem pracy, to podstawa do wypłaty odprawy istnieje dopóty, dopóki na skutek orzeczenia przywracającego pracownika do pracy nie nastąpi reaktywacja stosunku pracy. W związku z tym pracodawca jest zobowiązany do świadczenia, czyli wypłaty odprawy po rozwiązaniu stosunku pracy, nawet jeżeli do niego dochodzi na skutek wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę. W konsekwencji, podstawa świadczenia istnieje w pewnym przedziale czasu i jest ważna, a dopiero następnie odpada na skutek orzeczenia sądowego reaktywującego stosunek pracy. Następcze zaś odpadnięcie podstawy świadczenia wyklucza z góry zastosowanie art. 411 pkt 1 kc. Przepis ten koresponduje bowiem wyłącznie z momentem spełnienia świadczenia. Przy takiej korelacji temporalnej status prawny wypłaconej należności zmienia się z należnego w nienależny, a więc w jego początkowej fazie świadczenie jest należne, co stoi w sposób naturalny na przeszkodzie do przyjęcia stanu świadomości dłużnika, że spełnił świadczenie, nie będąc do tego zobowiązany. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 1 kwietnia 2015 r. (sygn. akt II PK 134/14, Lex nr 1682206). Innymi słowy, skoro pracodawca rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę z zachowaniem wypowiedzenia, na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, to miał świadomość, że konsekwencją tego jest konieczność wypłaty mu stosownej odprawy, o której mowa w art. 8 ust. 1 powołanej ustawy. Był więc w chwili jej wypłaty do tego zobowiązany. W rezultacie nie ma usprawiedliwionej podstawy zarzut, że wskazanie w wypowiedzeniu umowy o pracę pozornej, nierzeczywistej jego przyczyny jest równoznaczne ze świadomością pracodawcy, że nie jest zobowiązany do zapłaty odprawy.

Odprawa wypłacana w trybie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników jest rekompensatą za utratę pracy, a skoro przywrócenie do pracy restytuuje stosunek pracy, staje się ona świadczeniem nienależnym w rozumieniu 410 kc i podlegającym obowiązkowi zwrotu. W przypadku pozwanego z chwilą przywrócenia do pracy odpadł skutek utraty stanowiska pracy, więc nie nastąpiła przyczyna warunkująca prawo do odprawy, co przesądza o zakwalifikowaniu wypłaconej odprawy jako świadczenia nienależnego.

W ocenie Sądu nie budzi również wątpliwości wysokość odprawy wypłaconej pozwanemu przez pracodawcę. Chociaż w pozwie powodowa spółka domagała się zasądzenia kwoty 10.599,68 zł, a ostatecznie wnosiła o zasądzenie kwoty 10.599,44 zł, to jednak tę minimalną różnicę przekonująco wyjaśniła z powołaniem się na konieczność zaokrąglenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych do pełnych złotych. W świetle zaświadczenia o wynagrodzeniu pozwanego (k. 57) i wysokości jego wynagrodzenia brutto, nie budzi to już wątpliwości. Zarzut pozwanego, że sprecyzowanie roszczenia nie nastąpiło na piśmie, a tylko ustnie do protokołu jest niezasadny, gdyż ostateczna kwota roszczenia została wskazana właśnie w piśmie procesowym powoda z dnia 24 marca 2015 r. (k. 81-83).

Zgodnie z art. 481 § 1 kc w zw. z art. 300 kp, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Powód domagał się zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty roszczenia od dnia 3 lipca 2014 r., kiedy to uprawomocnił się wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 4 grudnia 2013 r., przywracający pozwanego do pracy. Zdaniem Sądu takie określenie biegu odsetek nie byłoby jednak właściwe. W przypadku wyroków przywracających pracownika do pracy, orzeczona restytucja stosunku pracy ma bowiem warunkowy charakter, gdyż uzależniona jest od spełnienia tej przesłanki, jaką jest zgłoszenie przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w ciągu 7 dni od przywrócenia rozumianego jako uprawomocnienie się wyroku sądowego. Tak więc data uprawomocnienia się wyroku sądowego nie jest tożsama z datą zniweczenia rozwiązującego skutku oświadczenia woli pracodawcy o wypowiedzeniu pracownikowi umowy o pracę, a tym samym odpadnięcia prawnej podstawy wypłaty należnej z tego tytułu odprawy pieniężnej. Będąca konsekwencją zgłoszenia przez pracownika gotowości do pracy restytucja stosunku pracy, o ile w ogóle do niej dochodzi, następuje z reguły później niż wydanie prawomocnego wyroku sądowego orzekającego o przywróceniu do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2015 r., III PK 83/14, Lex nr 1663410). Zdaniem Sądu nawet jednak po zgłoszeniu swojej gotowości do pracy w przewidzianym przez przepisy terminie i po podjęciu pracy po przywróceniu do pracy, pozwany jeszcze nie pozostawał w zwłoce z zapłatą świadczenia na rzecz pracodawcy, gdyż ten się tego od niego jeszcze nie domagał, wszak mógł zrezygnować z realizacji takiego uprawnienia. Pozwany dowiedział o takim zobowiązaniu dopiero z wezwania do zapłaty, które otrzymał w dniu 22 sierpnia 2014 r. Od tego dnia pozostaje więc w zwłoce z zapłatą dochodzonej w niniejszej sprawie należności, a pracodawcy przysługują od tego momentu odsetki ustawowe. Należy dodać, że możliwość domagania się odsetek ustawowych od kwoty należności nie jest uzależniona od zastrzeżenia ich naliczania w wezwaniu do zapłaty.

Mając na uwadze, że zwrot odprawy przez pozwanego będzie dla niego i tak stanowił pewną dolegliwość finansową, aby jej nie pogłębiać Sąd, poza obowiązkiem zwrotu pracodawcy poniesionej przez niego opłaty od pozwu w wysokości 530 zł (k. 14-15), zasądzonej zgodnie z art. 98 § 1 i 2 kpc, zwolnił pozwanego na podstawie art. 102 kpc z obowiązku ponoszenia kosztów zastępstwa procesowego na rzecz strony przeciwnej, mimo przegrania sprawy.

W związku z powyższym Sąd orzekł, jak w wyroku.