Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Gabriela Sobczyk

Sędzia SO Marcin Rak (spr.)

Sędzia SR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska

Protokolant Beata Michalak

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2017 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy R.

przeciwko J. F.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 20 maja 2016 r., sygn. akt I C 1493/15

I.  prostuje oznaczenie powódki w zaskarżonym wyroku określając ją jako Gmina R.;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że:

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki 107,12 zł (sto siedem złotych dwanaście groszy) z odsetkami:

a)  od kwoty 82,38 zł (osiemdziesiąt dwa złote trzydzieści osiem groszy) ustawowymi od 1 września 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r.;

b)  od kwoty 24,74 zł (dwadzieścia cztery złote siedemdziesiąt cztery grosze) ustawowymi od 14 marca 2014 r. do 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r.;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  oddala apelację w pozostałej części;

IV.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego 600 zł (sześćset złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Maryla Majewska – Lewandowska SSO Gabriela Sobczyk SSO Marcin Rak

Sygn. akt III Ca 1117/16

UZASADNIENIE

Pozwem z 14 marca 2014 roku powódka domagała się od pozwanego 31.870,04 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 15.165,96 zł od dnia 1 września 2013r. i od kwoty 16.704,08 zł od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu. Dochodzona pozwem kwota stanowiła należność za zajmowanie przez pozwanego lokalu przy ulicy (...) w R. w okresie od 1 września 2002 roku do 1 listopada 2004 roku na podstawie umowy najmu (4.943,64 zł) oraz w okresie od 2 listopada 2004 roku do 31 stycznia 2006 roku bez tytułu prawnego (3.028,80 zł), a także za zajmowanie na podstawie umowy najmu lokalu przy ul. (...) R. w okresie od 1 lutego 2006 roku do 1 lutego 2009 roku (1.796,24 zł) oraz od 02 lutego 2009 roku do 31 sierpnia 2013 roku bez tytułu prawnego (5.397,28 zł). Dochodzona pozwem kwota obejmowała nadto skapitalizowane na dzień 31 sierpnia 2013 roku odsetki od tych należności w wysokości 16.704,08 zł.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwany zaskarżył ten nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, a nadto zakwestionował podstawę dochodzonych roszczeń oraz ich wysokość w tym wyliczenie odsetek. Wyjaśnił, że od 21 października 2009 r. przebywa i jest zameldowany w Państwowym Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie (...) w R. (o czym powódka wiedziała bo skierowała tam wezwanie do zapłaty), wobec czego nie powinien ponosić kosztów bezumownego korzystania z lokalu.

Uwzględniając zarzut przedawnienia powódka ograniczyła żądanie pozwu do kwoty 3.671,83 zł i odsetkami ustawowymi od 3.715,44 zł od 1 września 2013 roku i od 496,33 zł od dnia wniesienia pozwu. Ostatecznie dochodzona pozwem należność stanowiła odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu przy ul (...) w R. w okresie od 1 kwietnia 2011 roku do 31 sierpnia 2013 roku. Do pisma załączyła zestawienie wskazujące na wysokość naliczeń za każdy miesiąc wraz z skapitalizowanych wysokością odsetek.

Na rozprawie w dniu 11 maja 2016r. pełnomocnik pozwanego ostatecznie podniósł, że pozwany opuścił lokal przy ul. (...) w lipcu 2011r. podtrzymując zarzut niewykazania roszczenia i wywodząc, że było ono zawyżone, gdyż przy wyliczaniu opłat dodatkowych naliczono je za dwie osoby.

Wyrokiem z 20 maja 2016 roku Sąd Rejonowy umorzył postępowanie co do kwoty 28.198,21 zł a w pozostałym zakresie powództwo oddalił i zasądził od powódki na rzecz pozwanego 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wyrok ten zapadł po ustaleniu, że umową z dnia 27 marca 2001 roku między Gminą R., a pozwanym nawiązany został stosunek najmu lokalu mieszkalnego położonego w R. przy ul. (...) na czas nieokreślony. Wraz z pozwanym w lokalu tym zamieszkał także jego brat. W związku z zaległościami w płatnościach związanych z mieszkaniem pismem z 2 sierpnia 2004 roku powódka wypowiedziała umowę najmu z dniem 1 listopada 2004 roku. Zaległości z tytułu czynszu najmu tego lokalu za okres od 1 września 2002 roku do 1 listopada 2004 roku wyniosły 4.943,64 zł. Następnie od 2 listopada 2004 roku do 31 stycznia 2006 roku lokal ten był zajmowany bez tytułu prawnego w związku czym powódka naliczyła odszkodowanie w wysokości 3.028,80 zł.

Sąd Rejonowy ustalił też, że umową z 6 lutego 2006 r. między powódką a pozwanym i jego bratem nawiązany został stosunek najmu lokalu mieszkalnego położonego w R. przy ul. (...) na trzy lata (tj. od 1 lutego 2006r. do 1 lutego 2009r.). Ze względu na stan zdrowia pozwany umieszczony został w Państwowym Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie (...) w R. i od 7 lipca 2011 roku jest tam zameldowany, o czym wynajmująca wiedziała. W lokalu pozostał brat pozwanego. Ponieważ odnośnie tego lokalu także powstały zaległości w płatnościach pismem z dnia 20 czerwca 2013 roku powódka wezwała obu najemców do uregulowania zaległych i bieżących należności w terminie 7 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Zaległości z tytułu czynszu najmu tego lokalu za okres od 1 lutego 2006 roku do 1 lutego 2009 roku wyniosły 1.796,24 zł. Następnie od 2 lutego 2009 roku do 31 sierpnia 2013 roku lokal ten był zajmowany bez tytułu prawnego wobec czego powódka wyliczyła odszkodowanie za bezumowne korzystanie w wysokości 5.397,28 zł.

Jak ustalił Sąd Rejonowy brat pozwanego w 2015 roku zawarł nową umowę najmu dotycząca lokalu ul. (...).

Czyniąc ustalenia faktyczne Sad Rejonowy przyjął, że w okresie od lipca 2011 roku do sierpnia 2013 roku w lokalu przy ul. (...) w R. mieszkał brat pozwanego. Ocenił, że wskazywały na to zasady logiki i doświadczenia życiowego - stronami umowy najmu byli pozwany i jego brat, opłaty dodatkowe naliczane były przy uwzględnieniu dwóch osób i wreszcie brat pozwanego w 2015 roku nawiązał nowy stosunek najmu odnośnie tegoż lokalu.

Sąd Rejonowy oddalił złożony na rozprawie wniosek pełnomocnika powódki o zakreślenie terminu celem wykazania zasadności stawek przyjętych przy wyliczeniach odszkodowania jako spóźniony albowiem stronie powodowej doręczając sprzeciw zakreślono 14-dniowy termin celem ustosunkowania się co do sprzeciwu pod rygorem pominięcia spóźnionych twierdzeń i dowodów, a już w sprzeciwie zakwestionowano zasadność wyliczenia odszkodowania co winno skłonić powódkę do reakcji i złożenia stosownych wniosków dowodowych w zakreślonym terminie.

Uwzględniając te ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy po pierwsze za dopuszczalne i skuteczne w świetle art. 203 k.p.c. uznał ograniczenie powództwa i dlatego na podstawie art. 355 k.p.c. umorzył w tej części postępowanie.

Rozstrzygając o zasadności żądania zapłaty ostatecznie spornej należności wywiódł, że miała ona podstawę w art. 18 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. 2005, nr 31, poz. 266) stanowiącym, że osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie to odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu.

Sąd Rejonowy wskazał tu, że pozwany nie zajmował lokalu od lipca 2011r. (o czym powódka wiedziała), a opuszczając lokal nie mógł go zdać, gdyż lokal nadal był zajmowany przez jego brata. Nadto Sąd Rejonowy ocenił, że powódka w żaden sposób nie wykazała wysokości dochodzonego roszczenia zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Żaden z przedstawionych przez powódkę dokumentów nie potwierdzał zasadności obliczeń dokonanych przez nią w zakresie odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu. Ustosunkowując się do odpowiedzi na sprzeciw powódka także nie złożyła stosownych wniosków dowodowych, które zresztą według tegoż Sądu powinny być powołane już w pozwie

Jako podstawę rozstrzygnięcia o kosztach Sąd Rejonowy powołał art. 98 k.p.c..

Apelację od tego wyroku w części oddalającej powództwo i orzekającej o kosztach procesu wniosła powódka zarzucając naruszenie:

- art. 217 k.p.c. w zw. z art. 224 k.p.c. przez oddalenie wniosku powódki o zakreślenie terminu na wykazanie zasadności stawek przyjętych do wyliczenia odszkodowania gdy zarzut niewykazania zasadności stawek został złożony dopiero na rozprawie,

- art. 233 k.p.c. wyrażające się w sprzeczności ustaleń Sądu z zebranym materiałem dowodowym w zakresie ustalenia, że w lokalu po udaniu się przez pozwanego do szpitala mieszkał jego brat,

- art. 471 k.c. w zw. z 675 k.c. poprzez przyjecie, że pozwany pomimo naruszenia obowiązku zwrotu lokalu nie był zobowiązany do zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z tego lokalu.

Domagała się nadto przeprowadzenia dowodu z załączonych do apelacji dokumentów na okoliczność prawidłowości wyliczenia odszkodowania obciążającego pozwanego w ostatecznie spornym okresie.

W uzasadnieniu wywodziła m. in, że lokal przy ul (...) nie został zdany przez oboje najemców a nie było rzeczą powódki rozstrzyganie sporów i nieporozumień między byłymi najemcami co do wykonania tego obowiązku.

Formułując te zarzutu i wnioski domagała się zmiany wyroku w zaskarżonej części i zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki 3.671,83 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 3.175,44 zł od 1 września 2013 roku i od kwoty 496,33 zł od dnia 14 marca 2014 roku oraz kosztami procesu.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wyrok Sądu Rejonowego, stosownie do normy art. 378§1 k.p.c. podlegał kontroli instancyjnej tylko w zaskarżonej części, w pozostałym zakresie jako prawomocny miał bowiem charakter wiążący, co wynikało z art. 365 k.p.c.

Ostatecznie spornym pozostawał zatem obowiązek zapłaty przez pozwanego odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu przy ulicy (...) w okresie od 1 kwietnia 2011 roku do 31 sierpnia 2013 roku.

Sąd Rejonowy ferując zaskarżone rozstrzygnięcie przyjął, że pozwany nie przebywał w tym lokalu od 1 lipca 2011 roku a nadto, że w lokalu tym przebywał jego brat, przez co pozwany nie mógł zdać lokalu powódce.

Powódka kwestionuje w apelacji te ustalenia stawiając zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. Zgodnie natomiast z jednolitymi poglądami orzecznictwa, dla skuteczności tego zarzutu niezbędne jest wykazanie - przy użyciu argumentów jurydycznych - że sąd naruszył ustanowione w art. 233§1 k.p.c. zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów, a więc że uchybił podstawowym regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów oraz że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Strona chcąca podważyć sędziowską ocenę dowodów nie może ograniczać się do przedstawienia własnej ich oceny, ponieważ jest to zwykłą polemiką ze stanowiskiem sądu nie mogącą odnieść skutku. Konieczne jest wskazanie w takiej sytuacji przyczyn, dla których ocena dowodów nie spełnia kryteriów określonych w art. 233 § 1 k.p.c., czyli np. błędów sądu w logicznym rozumowaniu, sprzeczności oceny z doświadczeniem życiowym, braku wszechstronności, czy też bezzasadnego pominięcia dowodów, które prowadziłyby do odmiennych wniosków. Innymi słowy to ujmując okoliczność, że z tych samych dowodów wyciągnąć można wnioski odmienne, czy też odmiennie ocenić można moc poszczególnych dowodów, sama w sobie nie może stanowić podstawy do podważenia trafności ustaleń opartych na odmiennym przekonaniu sądu I instancji, gdy przekonanie to także zgodne jest z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i prawidłowego kojarzenia faktów. Same, nawet poważne, wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 23 marca 1999 r. w sprawie III CZP 59/98, OSNC 1999/7-8/124, wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., III CKN 1169 /99, OSNC z 2000/7 – 8/139, z dnia 7 stycznia 2005 r., IV CK 387/04, Lex nr 177263, z dnia 29 września 2005 roku, II PK 34/05, Lex nr 829115, z dnia 13 listopada 2003 r., IV CK 183/02, Lex nr 164006, wyroki Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 stycznia 2014 roku, V ACa 655/13, LEX nr 1428104 oraz z dnia 11 czerwca 2015 roku, III AUa 1289/14 Lex nr 1771487).

Zważywszy na te założenia nie sposób było zarzucić Sądowi Rejonowemu naruszenia art. 233§1 k.p.c. Wyprowadzone przez Sąd Rejonowy wnioski – w zakresie faktu opuszczenia lokalu przez pozwanego i dalszego zajmowania tego lokalu przez jego brata – nie naruszają zasad logiki, doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów. Sąd Rejonowy wystarczająco umotywował podstawę takich ustaleń i motywacja ta jest przekonywująca.

Dodać w tym aspekcie wypada, że podstawą skutecznego żądania odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu jest przede wszystkim wykazanie faktu zajmowania lokalu przez osobę, od której dochodzone jest odszkodowanie. Ciężar tego dowodu, stosownie do art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. obciąża powoda. W rozpoznawanej sprawie obowiązek dowodowy był dodatkowo potęgowany faktem zaprzeczenia przez pozwanego aby korzystał z lokalu od lipca 2011 roku i poparcia tego twierdzenia dokumentacją potwierdzającą stały pobyt w szpitalu, co łączyło się z zameldowaniem tamże. Powódka nie przedstawiła w istocie żadnego dowodu na poparcie swoich twierdzeń argumentując, że pozwany formalnie nie zdał jej lokalu. Rzecz jednak w tym, że w sytuacji gdy pozwany lokal opuścił, a w mieszkaniu postał drugi z byłych najemców, to pozwany nie miał możliwości wydania lokalu powódce. Jedyne bowiem co mógł zrobić to poinformowanie o opuszczeniu lokalu – a ten fakt był powódce znany jak ustalił Sąd Rejonowy i co nie było w sprawie kwestionowane. Zatem działanie pozwanego w okresie od 1 lipca 2011 roku nie skutkowało powstaniem żadnej szkody w majątku powódki. Nie było bowiem tak, że ze względu na zajmowanie lokalu po tej dacie przez pozwanego powódka nie mogła korzystać z lokalu tzn. wynająć go innym osobom. Jeszcze raz podkreślenia wymaga, że określone w art. 18 cytowanej ustawy o ochronie lokatorów odszkodowanie ma zrekompensować szkodę powstałą na skutej zajmowania przez lokatora lokalu po ustaniu tytułu prawnego do zamieszkiwania, co nie jest jednoznaczne z odszkodowaniem za fakt niewykonania formalnego obowiązku zwrotu lokalu przez jednego z kilku byłych najemców. Pozwany natomiast lokal opuścił i ze względu na okoliczności od siebie niezależne nie mógł wydać go powódce. W okolicznościach sprawy wyłączało to obowiązek odszkodowawczy.

Zatem zasadność zapłaty spornego odszkodowania mogła być rozważana jedynie za okres od 1 kwietnia do 30 czerwca 2011 roku, nie było bowiem ostatecznie sporne, że w tym czasie pozwany zajmował lokal przy ul. (...) w R. należący do powódki. Sąd Rejonowy w tym aspekcie zwracał uwagę na niewykazanie przez powódkę wysokości roszczenia wobec jego zakwestionowania co do wysokości już w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Oddalił też złożony na rozprawie wniosek pełnomocnika powódki wniosek o zakreślenie terminu na jej wykazanie – co przy remonstrancji w trybie art. 162 k.p.c. było kwestionowane w apelacji.

Wskazać tu trzeba, że jak wynika z art. 207§6 k.p.c. w zw. z art. 210§1 k.p.c., w zależności od zakresu spornej między stronami materii, wnioski dowodowe powinny być składane w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym złożonym przed rozprawą, względnie na samej rozprawie. Przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie przewidują podstawy do odraczania rozprawy w celu umożliwienia stronie złożenia wniosków dowodowych, a powołany art. 207§6 k.p.c. stanowi podstawę do obligatoryjnego pominięcia wniosków spóźnionych. Skoro pozwany już w sprzeciwie zakwestionował podstawę i wysokość dochodzonych roszczeń powódka zobowiązana był do złożenia stosownych wniosków dowodowych w piśmie stanowiących odpowiedź na sprzeciw, względnie na samej rozprawie. Skoro tego nie uczyniła, Sąd Rejonowy był uprawniony do oddalenia wniosku o zakreślenie terminu do złożenia tych wniosków. Działanie takie znajdowało podstawę w art. 207§6 k.p.c. w zw. z art. 210§ k.p.c i nie naruszało art. 217§1 k.p.c. – wszak do czasu zamknięcia rozprawy powódka nie zgłosiła skutecznie dalszych wniosków dowodowych na poparcie swoich wyliczeń. Złożenie wniosku o zakreślenie terminu na złożenie wniosku dowodowego nie jest bowiem jednoznaczne ze złożeniem wniosku dowodowego, którego wymogi określone są w art. 236 k.p.c. Przepis ten, jakkolwiek jest kierowany do sądu, to rzutuje on na wymogi wniosku dowodowego, jaki strona – w szczególności reprezentowana przez fachowego pełnomocnika – powinna zgłosić (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 12 listopada 2015 roku, I ACa 386/15, Legalis).

W konsekwencji za spóźnione uznać też należało wnioski dowodowe złożone w apelacji. Zgłoszenie wniosków dopiero na etapie postępowania odwoławczego i to bez odpowiedniego wykazania, że potrzeba ich powołania nie istniała już w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, stanowiło podstawę do zastosowania art. 381 k.p.c., zgodnie z którym sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. W orzecznictwie przyjmuje się, że wydanie niekorzystnego dla strony wyroku nie może stanowić samoistnej podstawy powołania się w postępowaniu apelacyjnym na nowe fakty i dowody. Strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni (por. wyroki Sądu Najwyższego z 9 września 1998 roku, II UKN 183/98, OSNP 1999/17/557 oraz z 24 marca 1999 roku, I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389, a także wyroki Sądów Apelacyjnych w Katowicach z 26 lutego 2015 roku, I ACa 968/14, LEX nr 1661163 i w B. z 20 maja 2014 roku, III AUa 1912/13, LEX nr 1473665).

Ocena wysokości roszczenia mogła być zatem dokonywana tylko na podstawie tych dokumentów, które zostały powołane jako dowody do momentu zamknięcia rozprawy przed Sądem Rejonowym. Dokumenty te nie dowodziły natomiast obowiązku pozwanego do zapłaty odszkodowania w dochodzonej przez powódkę należności. W szczególności nie dowodziły jej nie poparte dokumentacją źródłową wygenerowanej przez powódkę wydruki z kartoteki księgowej lokalu, które miały jedynie walor dokumentu prywatnego, nie dowodzącego – zgodnie z art. 245 k.p.c. – okoliczności w nim stwierdzonych.

Zgodnie z cytowanym już art. 18 ust 1 i 2 ustawy o ochronie lokatorów, odszkodowanie do jakiego zapłaty zobowiązane są osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Jak wskazano - powódka nie udowodniła zasadności roszczenia w dochodzonej pozwem kwocie. Umknęło jednak Sądowi Rejonowemu, że pośród przedłożonych przez powódkę dokumentów znajdowała się zawarta z pozwanym w dniu 6 lutego 2006 roku umowa najmu lokalu przy ulicy (...) określająca wysokość czynszu za ten lokal. Dokument ten – zgodnie podpisany przez strony – dowodził zatem tego, że powódka mogłaby otrzymać, co najmniej czynsz i opłaty określone w tej umowie.

Sąd Okręgowy uznał zatem, że roszczenie pozwu zostało wykazane do kwoty 27,46 złotych za każdy miesiąc w okresie od kwietnia do czerwca 2011 roku, co obejmowało czynsz w wysokości 10,30 zł, zaliczkę za dostawę wody i kanalizację 12,48 zł, opłatę za odbiór nieczystości stałych w wysokości 2,68 zł a także opłatę za energię elektryczną w korytarzu budynku w wysokości 2 złote. Skapitalizowane, zgodnie z żądaniem powódki, na dzień odsetki 31 sierpnia 2013 roku odsetki od należnej co miesiąc kwoty, przy założeniu jej wymagalności 10 dnia każdego miesiąca, wynosiły odpowiednio 8,54 zł za kwiecień, 8,25 zł za maj i 7,95 zł za czerwiec 2011 roku, co dawało łącznie 24,74 zł.

Z tych też względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386§1 k.p.c. zmienił zaskarżone rozstrzygnięcie i zasadził od pozwanego na rzecz powódki 107,12 zł obejmujące 82,38 zł tytułem głównej należności odszkodowawczej na korzystnie z lokalu z okresie od 1 kwietnia do 30 czerwca 2011 roku oraz 24,74 zł jako skapitalizowane odsetki od tej należności. O odsetkach od zasądzonych należności Sad Okręgowy orzekł na podstawie art. 481 k.c. przy uwzględnieniu zmiany treści tego przepisu z dniem 1 stycznia 2016 roku oraz na podstawie art. 482 k.c.

W pozostałej części apelację jako bezzasadną Sąd Okręgowy oddalił z mocy art. 385 k.p.c. Nie zachodziła przy tym podstawa do zmiany rozstrzygnięcia o kosztach procesu albowiem dokonana w II instancji korekta wyroku w zakresie roszczenia głównego pozwu była niewielka, co sprawiało, że obciążenie powódki całymi kosztami sporu znajdowało uzasadnienie w treści art. 100 k.p.c.

Sąd Okręgowy działając na podstawie z art. 350§3 k.p.c. uznał za zasadne sprostowanie oznaczenia strony powodowej. Powódką była bowiem Gmina R., która posiadała osobowość prawną oraz zdolność sądową i procesową. Zbędnym było zatem oznaczanie powódki przez dodatkowe oznaczanie jednostki, z działalnością której związane było dochodzone pozwem roszczenie, gdy jednostka ta nie posiadała odrębnej od gminy osobowości prawnej.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł także na podstawie art. 100 k.p.c. albowiem pozwany ostatecznie uległ tylko co do nieznacznej części żądania określonego apelacją. Zasądzona na jego rzecz tym tytułem należność obejmowała wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości stawki minimalnej, odpowiedniej do wartości przedmiotu zaskarżenia, obliczonej na podstawie zgodnej z § 2 pkt 3 w zw. z §10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia apelacji.

SSR del. Maryla Majewska – Lewandowska SSO Gabriela Sobczyk SSO Marcin Rak