Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 4 sierpnia 2016 roku, odmówił S. Ż. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że od 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie uwzględnił okresów:

- od 1 czerwca 1993 roku do 31 lipca 1993 roku, ponieważ wnioskodawca w tym okresie korzystał z urlopu bezpłatnego,

- od 18 lipca 1972 roku do 31 sierpnia 1993 roku z powodu braku świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, a wystawione z dnia 31 sierpnia 1993 roku świadectwo pracy przez Państwowy Ośrodek (...) w Ł. potwierdza jedynie, że w powyższym okresie był on zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy i że ostatnio wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku brygadzista – spawacz. Ponadto wnioskodawca nie przedłożył sporządzonych przez archiwum kserokopii dokumentów z akt osobowych, natomiast na podstawie znajdujących się w aktach kapitału początkowego sporządzonych przez archiwum kserokopii kart wynagrodzeń nie można ustalić przynależności resortowej zakładu pracy, rodzaju pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia oraz na jakich stanowiskach pracy i w jakich okresach był zatrudniony, a ponadto czy nazwa stanowiska pracy na jakim był zatrudniony odpowiada nazwie wymienionej w wykazie aktu resortowego. Organ rentowy wskazał, że przedłożone zeznania świadków nie stanowią środka dowodowego w postępowaniu przed organem rentowym na udowodnienie wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

(decyzja – k. 65 – 66 akt ZUS zainicjowanych wnioskiem o emeryturę z dnia 4 sierpnia 2016 roku)

W dniu 24 października 2016 roku odwołanie od powyższej decyzji wniósł S. Ż. wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury od dnia zgłoszenia wniosku o świadczenie, tj. od dnia 4 sierpnia 2016 roku. Ewentualnie ubezpieczony wniósł o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpoznania.

(odwołanie – k. 2 – 4)

Odpowiedź na odwołanie z dnia 18 listopada 2016 roku wniósł Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wnosząc o jej oddalenie. W uzasadnieniu organ rentowy przytoczył argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 6 -6 verte)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. Ż. urodził się w dniu (...).

(bezsporne)

Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(bezsporne)

W 1971 roku wnioskodawca ukończył Zespół Szkół Zawodowych w G. i uzyskał uprawnienia ślusarza mechanika.

(bezsporne, a nadto odpis świadectwa ukończenia szkoły – k. 17 znajdującego się w kopercie zatytułowanej „załączniki do pisma z 24 stycznia 2017 r.” – k. 35)

S. Ż. starał się o przyjęcie do pracy w Państwowym Ośrodku (...) w lipcu 1972 roku w charakterze ślusarza – mechanika do brygady instalacyjno – montażowej.

(kwestionariusz osobowy – k. 36 znajdujące się w kopercie zatytułowanej „załączniki do pisma z 24 stycznia 2017 r.” – k. 35; podanie z dnia 11 lipca 1972 roku – k. 37 znajdujące się w kopercie zatytułowanej „załączniki do pisma z 24 stycznia 2017 r.” – k. 35)

Od 18 lipca 1972 roku wnioskodawca był zatrudniony w Państwowym Ośrodku (...) w P. na dwutygodniowy okres próbny, a po jego upływie na czas nieograniczony na stanowisku ślusarza w grupie instalacyjno – montażowej.

(umowa o pracę z dnia 17 lipca 1972 r. – k. 33 znajdująca się w kopercie zatytułowanej „załączniki do pisma z 24 stycznia 2017 r.” – k. 35)

Od dnia 27 października 1972 r. ubezpieczony odbywał służbę wojskową, a od 4 listopada 1974 r. został ponownie przyjęty do pracy w Państwowym Ośrodku (...) i zatrudniony na stanowisku ślusarza w grupie instalacyjno - montażowej.

(karta obiegowa zmian – k.34 znajdująca się w kopercie zatytułowanej „załączniki do pisma z 24 stycznia 2017 r.” – k. 35; karta wynagrodzenia wnioskodawcy od 4 listopada 1974 r. znajdująca się w kopercie zatytułowanej S. Ż. 1972 – 1993r., która znajduje się w kopercie zatytułowanej „załączniki do pisma 216.03.2017 – k. 90)

Komisja kwalifikacyjna zakładu zaproponowała dalsze zatrudnienie wnioskodawcy na stanowisku montera – ślusarza.

(karta kwalifikacyjna z 9 VIII 1976 roku – akta osobowe 35)

Faktycznie wnioskodawcy powierzono obowiązki montera w Wydziale (...) Montażowym.

(angaż z dnia 2 stycznia 1976 r. dot. powierzenia obowiązków montera wnioskodawcy – k. 31, angaż z 1 sierpnia 1977 r. dot. powierzenia obowiązków montera – k. 30, angaż z dnia 15 września 1980 r. dot. powierzenia obowiązków montera – k. 25, angaż z dnia 31 października 1980 r. dot. powierzenia obowiązków montera – k. 24, pismo z dnia 1 sierpnia 1982 r. przyznające monterowi wnioskodawcy wynagrodzenie zasadnicze – k. 22, angaż z dnia 1 lutego 1983 r. dot. powierzenia obowiązków montera – k. 21, pismo z dnia 1 sierpnia 1983 r. dot. przyznania wynagrodzenia wnioskodawcy – monterowi – k. 20, angaż z dnia 1 kwietnia 1984 r. dot. przyznania wnioskodawcy – monterowi wynagrodzenia zasadniczego – k. 18, angaż z dnia 1 lutego 1988 r. dot. powierzenia obowiązków montera wnioskodawcy– k. 13, angaż z dnia 2 czerwca 1989 r. dot. powierzenia obowiązków montera wnioskodawcy – k. 12, angaż z dnia 30 kwietnia 1990 r. dot. powierzenia obowiązków montera – k. 11 znajdujące się w kopercie zatytułowanej „załączniki do pisma z 24 stycznia 2017 r.” – k. 35 )

Od 1 stycznia 1981 roku S. Ż. powierzone zostały obowiązku brygadzisty w Wydziale (...) Montażowym. Był brygadzistą pracującym.

(angaż z dnia 3 stycznia 1982 r. – k. 23 znajdująca się w kopercie zatytułowanej „załączniki do pisma z 24 stycznia 2017 r.” – k. 35)

W grupie, w której pracował wnioskodawca zatrudnieni byli monterzy, ślusarze, spawacze, pomocnicy. Zajmowała się ona głównie wykonywaniem usług dla rolników polegających na montażu uwięzi dla zwierząt, wiat, kojców itp.

(zeznania wnioskodawcy S. Ż. e-protokół z 7 III 2017 roku 00:03:20 i 00:10:35 w zw. z 00:58:10, zeznania świadka Z. C. e-protokół z 7 III 2017 roku 00:22:34, zeznania świadka J. J. e-protokół z 7 III 2017 roku 00:31:56)

Monterzy przygotowywali prace dla spawaczy, którzy spawali.

(zeznania świadka J. J. e-protokół z 7 III 2017 roku 00:31:56)

Zdarzało się, że pracownicy wykonywali przez miesiąc lub dwa w roku prace w warsztacie.

(zeznania świadka Z. C. e-protokół z 7 III 2017 roku 00:27:05)

Ubezpieczony otrzymywał dodatek do wynagrodzenia za pracę w szczególnych warunkach, w różnych kwotach przez większość swojego okresu zatrudnienia. W kartach wynagrodzeń stanowisko pracy odwołującego określone było jako ślusarz, monter bądź ślusarz – monter.

(karty wynagrodzeń k.90)

Uprawnienia spawacza wnioskodawca nabył w dniu 15 lutego 1984 roku, a kolejne w dniu 28 czerwca 1985 roku i w 1988 roku.

(kserokopia książki spawacza – k. 82 – 82 verte)

Od 1 sierpnia 1985 roku S. Ż. otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 48 zł/godzi pracując w Państwowym Ośrodku (...) w Ł. na stanowisku spawacza.

(pismo z dnia 4 listopada 1985 r. – k. 14 znajdująca się w kopercie zatytułowanej „załączniki do pisma z 24 stycznia 2017 r.” – k. 35)

Z dniem 31 lipca 1993 roku wnioskodawcy zostały wypowiedziane warunki pracy i płacy z zachowaniem skróconego 1 – miesięcznego okresu wypowiedzenia. Umowa o pracę pomiędzy wnioskodawcą a Państwowym Ośrodkiem (...) w Ł. została rozwiązana z dniem 31 sierpnia 1993 roku.

(pismo dot. rozwiązania stosunku pracy – k. 10 znajdujące się w kopercie zatytułowanej „załączniki do pisma z 24 stycznia 2017 r.” – k. 35)

W związku z zatrudnieniem wnioskodawca otrzymał świadectwo pracy, z którego wynika, iż w Państwowym Ośrodku (...) w Ł. zatrudniony był w okresie od 18 lipca 1972 roku do 31 sierpnia 1993 rokuw pełnym wymiarze czasu pracy, ostatnio na stanowisku brygadzisty - spawacza.

(świadectwo pracy akta osobowe k.35, karta obiegowa zmiany z dnia 23 sierpnia 1993 roku – k. 9 znajdująca się w kopercie zatytułowanej „załączniki do pisma z 24 stycznia 2017 r.” – k. 35)

G. T., J. B. i J. J. zatrudnieni byli w Państwowym Ośrodku (...) w Ł. odpowiednio w latach: 1981 - 1991 na stanowisku monera, 1979 – 1991 na stanoiwsku montera i montera ślusarza, 1983 – 1991 na stanowisku monter- hydraulik i monter.

( akta osobowe k.90).

Przy ustalaniu stanu faktycznego sąd odmówił wiary zeznaniom zarówno wnioskodawcy jak i świadków, w zakresie w jakim twierdzili, iż odwołujący w całym spornym okresie zatrudnienia wykonywał jedynie prace spawacza. Przeczą temu dowody w postaci dokumentacji osobowej wnioskodawcy, innych pracowników a także legitymacja spawacza załączona przez ubezpieczonego. W dokumentacji osobowej informacja o wykonywaniu przez wnioskodawcę pracy spawacza pojawia się dopiero w roku 1985, co wydaje się korelować z przedstwioną legitymacją spwacza, z której wynika, iż stosowne uprawnienia odwołujący nabył dopiero w grudniu 1984 roku. Wbrew wcześniejszym twierdzeniom wnioskodawca nie był w stanie przedstawić innych dokumentów potwierdzających wcześniejsze posiadanie uprawnień spawacza. Z doświadczenia życiowego wynika, iż legitymacja taka była wydawana, co do zasady, jednarazowo, a następnie aktualizowana. Zdaniem sądu wnioskodawca w rzeczywistości nie przedstawił wcześniejszej legitymacji ponieważ jej nigdy nie posiadał. Nadto analiza zapisów akt osobowych prowadzi do jednoznacznego wniosku, że ubezpieczony nie był przed uzyskaniem uprawnień zatrudniony na stanowisku spawacza, ani takich prac nie wykonywał. Świadczą o tym nie tylko angaże, ale także podanie o zatrudnienie, z którego wynika, że chciał zostać zatrudniony na stanowisku ślusarza – mechanika, co jest w pełni zgodne z jego ówczesnymi kwalifikacjami, a także z zawartą umową. Nadto komisja kwlifikacyjna zakładu również opisała stanowisko ubezpieczonego jako stanowisko montera – ślusarza. W związku z tym zeznania świadka W. K., który twierdził, iż błędnie określone stanowisko w angażach jest skutkiem pierwotnej pomyłki pracownika kadr, są całkowicie niewiarygodne. Nawet jeśli możliwy byłby taki błąd pracownika to z całą pewnością komisja kwalifikacyjna dostrzegłaby ten błąd i prawidłowo określiła stanowisko wnioskodawcy. W aktach osbowych znajduje się też odręczne pismo, prawdopodobnie przełożonego ubezpieczonego z 2 I 1980 roku, w którym również wskazano, że wnioskodawca pracuje na stanowisku montera.

Szczególnie mało wiarygodne są zeznania świadka U. P., która pełniła w zakładzie pracy funkcję księgowej. Twierdziła, ona że wnioskodawca pracował wyłącznie jako spawacz chociaż nigdy go nie widziała przy pracy. Świadek U. P. twierdziła, że znała wnioskodawcę i że rozliczała go oraz innych pracowników pod względem finansowym. Podkreślenia wymaga fakt, że z kart wynagrodzeń, za sporny okres, pracy wprost wynika, że wnioskodawca zajmował stanowisko ślusarza lub montera. Oczywistym jest zatem, iż świadek zeznał nieprawdę.

Zdaniem Sądu zeznania świadków: Z. C., J. J., W. K. oraz U. P. są niewiarygodne, ponieważ wskazane wyżej osoby bardzo dobrze znały wnioskodawcę i miały interes w tym, żeby zeznawać na jego korzyść z uwagi na ich długoletnią wspólną pracę w Państwowym Ośrodku (...).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie jest zasadne.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych oraz przeprowadzonej wyżej oceny dowodów, należy uznać, że odwołanie S. Ż. od zaskarżonej decyzji ZUS nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 184 ust. 1 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 877 z późn. zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40 Ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zaś ust. 2 w/w przepisu stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Według treści § 3 i 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11.2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl § 2 ust. 2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778). Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, Lex 34199). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art. 473 §1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art. 246 i 247 k.p.c.). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także gdy z dokumentów wynika co innego. W orzecznictwie (wyroki Sądów Apelacyjnych: w S. z dnia 20 września 2012 roku, III AUa 374/12 Lex 1223476, w Ł. z dnia 3 kwietnia 2013 roku, III AUa 1267/12 - Lex 1312036, w B. z dnia 17 kwietnia 2013 roku, III AUa 10430/12 - Lex 1314677) przyjmuje się, że „dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. Inaczej mówiąc moc dowodowa zeznań świadków, jest tak niska, że dowody z zeznań świadków nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Z tej zatem przyczyny na takich dowodach nie można oprzeć orzeczenia pozytywnego dla strony.” W tej kategorii spraw podkreśla się, że same zeznania świadków czy ubezpieczonego, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420). Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599).

W przedmiotowym stanie faktycznym ostatecznie nie budzi wątpliwości fakt, że wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe, co do wieku, okresów składkowych i nieskładkowych oraz nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. W ocenie Sądu wnioskodawca nie wykazał natomiast spełnienia przesłanki posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Regulacja wskazanego wyżej rozporządzenia § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

W toku procesu wnioskodawca własnymi zeznaniami, zeznaniami świadków i załączoną dokumentacją nie udowodnił, że w spornym okresie zatrudnienia od 18 lipca 1972 roku do 31 sierpni 1993 roku faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym oraz gazowym. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż wnioskodawca uzyskał uprawnienia spawacza dopiero w 1984 roku, co podważa kwestię jego pracy na stanowisku spawacza od 1972 roku i przeczy zeznaniom wszystkich świadków w tym zakresie. Wskazać należy, że z treści dowodu z dokumentu w postaci pisma z dnia 4 listopada 1985 roku dotyczącego wynagrodzenia wnioskodawcy na stanowisku spawacza wynika, iż wnioskodawca od 1 sierpnia 1985 roku był na stanowisku spawacza, ale nie można stwierdzić, że wykonywał prace spawacza stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zeznania świadków, którym Sąd odmówił wiarygodności świadczą o tym, że podczas pracy wnioskodawcy w latach 1972 – 1993 jego obowiązki były takie same i nie ulegały zmianie. Żaden ze świadków, którzy byli jego bliskimi współpracownikami ani nawet sam wnioskodawca, nie podniósł, że od momentu uzyskania przez niego uprawnień spawacza – czyli od 1984 roku – zakres jego obowiązków diametralnie się zmienił. Zeznania świadków na okoliczność pracy wnioskodawcy jako spawacza wskazywały jednoznacznie na fakt wykonywania takich obowiązków od początku jego pracy. Zeznaniom świadków i wnioskodawcy przeczą zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów. Podobnie na podstawie dowodu z dokumentu – karty obiegowej z dnia 23 sierpnia 1993 roku można wywnioskować, że S. Ż. z dniem 31 sierpnia 1993 roku został zwolniony z pracy w Państwowym Ośrodku (...) w Ł., gdzie pracował na stanowisku spawacza, jednak nie pozwala to na ustalenie od kiedy pracę tę wykonywał. Na uwagę zasługuje również okoliczność, że żadna z powołanych osób współpracujących razem z wnioskodawcą w spornym okresie, które w opinii jednego ze świadków zajmowały stanowisko spawacza, rzeczywiście okazały się monterami.

Nie bez znaczenia jest przy tym okoliczność, jak zeznali świadkowie i wnioskodawca, że w zakładzie byli zatrudnieni monterzy i zajmowali się przygotowaniem pracy dla spawaczy. Bliższe prawdzie jest zatem ustalenie, że wnioskodawca był właśnie takim monterem. W ocenie sądu ubezpieczony pracował w grupie, w której niewątpliwe wykonywane były prace spawalnicze, ponieważ grupa ta zajmowała się montażem, kojców, uwięzi, wiat. Powszechnie wiadomo jednak, iż taki montaż wymaga wielu czynności jak spawanie ale także przycinanie, skręcanie, zbijanie itp. Brak jakichkolwiek wiarygodnych dowodów, iż wnioskodawca zajmował się spawaniem przed 1985 rokiem, a tym bardziej aby praca ta była wykonwana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Stanowisko montera i ślusarza nie jest wymienione w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Bezspornym jest fakt, iż wnioskodawca w okresie od 18 lipca 1972 roku do 31 sierpnia 1993 roku pracował w Państwowym Ośrodku (...) i od 18 lipca 1972 roku była to praca na stanowisku ślusarz – monter w brygadzie instalacyjno – montażowej. Podkreślenia wymaga, iż nie sposób ustalić, czy następnie pracował na stanowisku spawacza, a jeśli tak, to od kiedy i czy była to praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nawet, jeżeli hipotetycznie Sąd przyjąłby, iż wnioskodawca od momentu nabycia uprawnień spawacza, czyli od 1984 roku do końca zatrudnienia, czyli do 1993 roku pracował na tym stanowisku, to nie zostałby spełniony wymagany warunek pracy w okresie 15 lat w warunkach szczególnych.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na stwierdzenie, że w okresie co najmniej 15 lat wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał czynności zaliczane do pracy w warunkach szczególnych.

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, iż zaskarżona decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest prawidłowa i odpowiada obowiązującemu prawu.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie wnioskodawcy jako bezzasadne oddalił, o czym orzekł w sentencji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć ubezpieczonemu.

10 VII 2017 roku

A.M.