Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 marca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 7 marca 2016 roku ponownie ustalił wysokość emerytury E. W. (1) od dnia 1 marca 2016 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych tj. od stycznia 1990 roku do grudnia 1999 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 77,84 %, przyjęto kwotę bazową w wysokości 1.327,44 złotych, w związku z czym podstawa wymiaru wyniosła 1.033,28 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 32 lata 10 miesięcy (394 miesięcy) okresów składkowych i 3 miesiące okresów nieskładkowych. Wysokość świadczenia wyniosła 1.409,80 zł brutto, po waloryzacji od dnia 1 marca 2016 roku - 1.413,18 zł brutto. Jednocześnie poinformowano, że nadal najkorzystniejsza pozostaje dotychczasowa podstawa wymiaru.

/decyzja - k. 109-110 plik I akt ZUS/

W dniu 2 kwietnia 2016 roku E. W. (1) złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o uwzględnienie rzeczywistych zarobków, które uzyskiwał w okresach zatrudnienia w MPK Ł. oraz w zakładzie (...) - na podstawie zeznań świadków, którzy z nim pracowali w tych zakładach pracy.

/odwołanie - k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 19 maja 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację. Dodatkowo wskazał, że E. W. (2) od 29 marca 2000 roku ma ustalone prawo do emerytury. Podstawa wymiaru świadczenia została ustalona w sposób najkorzystniejszy z 10 lat kalendarzowych, tj. z lat 1990 – 1999. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 77,84%. Wnioskodawca był zatrudniony w (...) Ł. w okresie od dnia 18 czerwca 1974 roku do dnia 4 listopada 1975 roku, a w okresie od dnia 6 lutego 1971 roku do dnia 25 maja 1974 roku był zatrudniony w MPK. Na okoliczność osiągania wynagrodzeń w tych okresach zatrudnienia nie został przedłożony żaden dokument, a przyjęcie wynagrodzeń minimalnych pozostaje bez wpływu na zmianę wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia.

/odpowiedź na odwołanie - k. 3-3 odwrót /

Wnioskodawca na rozprawie w dniu 15 maja 2016 roku podtrzymał odwołanie wskazując, że wnosi o przeliczenie świadczenia przy uwzględnieniu rzeczywistych wynagrodzeń, które otrzymywał w spornych okresach zatrudnienia w oparciu o zeznania świadków (nie tylko ze stawki godzinowej). Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/oświadczenie wnioskodawcy i pełnomocnika ZUS: 3 min 17 sek.– płyta CD k. 68/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

E. W. (1) urodził się w dniu (...). W dniu 18 lutego 2000 roku złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

/bezsporne, a nadto wniosek – k. 1-2 plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 23 lutego 2000 roku organ rentowy przyznał E. W. (1) emeryturę od dnia 29 marca 2000 roku, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych tj. od stycznia 1990 roku do grudnia 1999 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 77,84 %, przyjęto kwotę bazową w wysokości 1.327,44 złotych, w związku z czym podstawa wyniosła 1.033,28 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 27 lat 3 miesiące (327 miesięcy) okresów składkowych i 3 miesiące okresów nieskładkowych. Wysokość świadczenia wyniosła 686,54 zł brutto.

/decyzja - k. 33 plik I akt ZUS/

W dniu 7 marca 2016 roku wnioskodawca wniósł o ponownie ustalenie podstawy wymiaru przyjętej ostatnio do obliczenia jego emerytury z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia za okres wykonywania zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

/wniosek – k. 106 plik I akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 23 marca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 7 marca 2016 roku ponownie ustalił wysokość emerytury E. W. (1) od dnia 1 marca 2016 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych tj. od stycznia 1990 roku do grudnia 1999 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 77,84 %, przyjęto kwotę bazową w wysokości 1.327,44 złotych, w związku z czym podstawa wymiaru wyniosła 1.033,28 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 32 lata 10 miesięcy (394 miesięcy) okresów składkowych i 3 miesiące okresów nieskładkowych. Wysokość świadczenia wyniosła 1.413,18 zł brutto. Jednocześnie poinformowano, że nadal najkorzystniejsza pozostaje dotychczasowa podstawa wymiaru.

/decyzja - k. 109-110 plik I akt ZUS/

E. W. (1) w okresie od dnia 6 lutego 1971 roku do dnia 25 maja 1974 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy autobusowego
w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł..

/ świadectwo pracy z dn. 12.12.1990 r. akt osobowych- koperta - k. 20/

Początkowo wnioskodawca był zatrudniony na 7-dniowy okres próbny, a po jego upływie na czas nieokreślony z wynagrodzeniem określonym stawką godzinową w wysokości 7,50 zł plus premia regulaminowa.

/angaż z dn. 04.02.1971 r. - k. 36 akt osobowych - koperta – k. 20/

Od dnia 6 lutego 1973 roku przyznano E. W. (1) wynagrodzenie według stawki godzinowej 8,50 zł.

/angaż z dn. 06.02.1973 r. - k. 8 akt osobowych - koperta – k. 20/

Natomiast od dnia 1 kwietnia 1974 roku przyznano wnioskodawcy wynagrodzenie według stawki godzinowej 10,50 zł.

/angaż z dn. 01.04.1974 r. - k. 4 akt osobowych - koperta – k. 20/

W okresie od dnia 18 czerwca 1974 roku do dnia 4 listopada 1975 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w Ł., początkowo na stanowisku montera, a następnie kierowcy. Skarżący otrzymywał wynagrodzenie według stawki godzinowej 13 zł (na stanowisku montera) i 9 zł plus dodatek 4 zł (na stanowisku kierowcy).

/świadectwo pracy - k. 22, podanie - k.24, wniosek – k.26 /

Ponownie wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w okresie od dnia 5 maja 1977 roku do dnia 22 stycznia 1980 roku na stanowisku początkowo mechanika samochodowego, a następnie kierowcy.

/świadectwo pracy z dn. 23.01.1980 r. akt osobowych w kopercie k. 45/

W okresie od dnia 5 maja 1977 roku do dnia 30 czerwca 1977 roku skarżący otrzymywał wynagrodzenie według stawki godzinowej 13,70 zł, w okresie od dnia 1 lipca 1977 roku do dnia 13 października 1977 roku według stawki godzinowej 15,70 zł. Z dniem
14 października 1977 roku przyznano skarżącemu wynagrodzenie według stawki godzinowej 13,00 zł.

/karta zaszeregowania w aktach osobowych w kopercie k. 45, podanie z dnia 25.07.1977r. w aktach osobowych w kopercie k. 45 /

W okresie od dnia 1 kwietnia 1978 roku do dnia 31 grudnia 1978 roku E. W. (2) otrzymał wynagrodzenie łącznie w kwocie 76.180 zł, a w okresie od dnia 1 stycznia 1979 roku do dnia 28 kwietnia 1979 roku otrzymał wynagrodzenie w wysokości łącznie 28.686 zł.
/zaświadczenie (...) z dn. 11.12.1979r. – k.9 plik II akt ZUS/

Od dnia 29 kwietnia 1979 roku do końca okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł., wnioskodawca był niezdolny do pracy wskutek choroby.
/bezsporne/

Z dniem 1 maja 1979 roku przyznano skarżącemu wynagrodzenie według stawki godzinowej 15,50 zł.
/karta zaszeregowania w aktach osobowych w kopercie k. 45/

Za okres niezdolności do pracy od 1 stycznia 1980 roku do dnia 22 stycznia 1980 roku odwołujący otrzymał zasiłek chorobowy w kwocie 5.606 zł. (...) wypłaciło wnioskodawcy ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w wysokości 9.087 zł.

/ karta wynagrodzeń za 1980 r. w aktach osobowych w kopercie k. 45/

Wynagrodzenia poszczególnych kierowców zatrudnionych w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. znacząco różniły się między sobą. Na wynagrodzenie składało się wiele składników tj. wynagrodzenie wyliczone według stawki godzinowej, premia, dodatki.

/ zeznania świadka J. G. – 16 min. 32 sek. – płyta CD k.42/

Przy przyjęciu, iż w spornym okresie zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. okresie od dnia 6 lutego 1971 roku do dnia 25 maja 1974 roku, a także w spornym okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od dnia 18 czerwca 1974 roku do dnia 4 listopada 1975 roku podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowił iloczyn stawek godzinowych przez normatywny czas pracy tj. przez 46 godzin tygodniowo, wynikających ze znajdujących się w aktach osobowych angaży, a w kolejnym okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od dnia 5 maja 1977 roku do dnia 22 stycznia 1980 roku podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowił iloczyn stawek godzinowych przez normatywny czas pracy tj. przez 46 godzin tygodniowo, wynikających ze znajdujących się w aktach osobowych angaży z uwzględnieniem zarobków wskazanych w karcie wynagrodzeń i zaświadczeniu (...) z dnia 11 grudnia 1979 roku, wskaźnik wysokość podstawy wymiaru składek wyliczony z najkorzystniejszych 20 lat kalendarzowych za okres 1963 – 1999 lat wynosi 79,11 %.

/hipotetyczne wyliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru – k. 52-65/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w postaci dokumentacji pracowniczej z Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) w Ł. oraz z Przedsiębiorstwa (...) w Ł. oraz dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych, a także na podstawie zeznań świadka J. G.. Sąd nie uznał za wiarygodne zeznań wnioskodawcy i świadków J. L. oraz F. J. zatrudnionych razem z odwołującym w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w zakresie, w jakim zeznawali o wysokości otrzymywanego w tym okresie wynagrodzenia, w szczególności, że było to wynagrodzenie akordowe. Ich zeznania pozostają w całkowitej sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności dokumentacji pracowniczej wskazującej na określenie wynagrodzenia według stawki godzinowej.

Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącego, aby wysokość jego wynagrodzenia z okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. ustalić w oparciu o dokumentację pracowniczą świadka F. J., jako niemających znaczenia do rozpoznania niniejszej sprawy.

Stosunek pracy ma bowiem zawsze charakter indywidualny, określone warunki zatrudnienia mają charakter niepowtarzalny, ponieważ zostały wyznaczone pomiędzy pracodawcą i konkretnym pracownikiem. Obliczenia oparte na wynagrodzeniu otrzymanym przez innych pracowników, nie może oddać indywidualnych cech właściwych dla danego stosunku pracy, dlatego nie może stanowić podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wnioskodawcy (vide wyrok SA w Rzeszowie z dnia 21.08.2013r. w sprawie III AUa 459/13; wyrok SA w Białymstoku z dnia 29.08.2012r. w sprawie III AUa 233/12).

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawcy zasługuje częściowo na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Stosownie do brzmienia art. 111 wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W myśl art. 15 ust. 1 podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Natomiast stosownie do brzmienia ust. 2a tego samego przepisu, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei na postawie ust. 6 omawianego przepisu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Jak stanowi art. 15 ust. 4 w/w ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1.  oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2.  oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,
z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3.  oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4.  mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie,
iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia
7 maja 2003 roku sygn. III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonanie wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.

Zgodnie z § 21 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia
11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i (Dz. U. z 2011 r. Nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana tu regulacja, wyrażona także w poprzednio obowiązującym Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10 poz. 49 ze zm.) wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak, aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak m. in. SN w wyroku z 25.07.1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324 a także SA w Warszawie wyrok z dnia 4.03.1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7 SA w Rzeszowie z dnia 27.06.1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy SA w Białymstoku III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Należy podkreślić, iż Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawia,
że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane i ich dopuszczenie za celowe.

Dlatego, w niniejszej sprawie Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji związanej ze spornymi okresami pracy wnioskodawcy, w tym przede wszystkim akt osobowych, zeznań wnioskodawcy i świadków: J. L., F. J., F. G., co pozwoliło w sposób wszechstronny przeanalizować zasadność jego żądania.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca zażądał uwzględnienia, przy ustalaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury faktycznych wynagrodzeń, jakie otrzymywał w okresie zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. oraz w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. na podstawie zeznań świadków, którzy określili na jakim poziomie kształtowały się wynagrodzenia pracowników zatrudnionych na tożsamych stanowiskach co wnioskodawca i przy przyjęciu, że w okresie zatrudnienia w (...) otrzymywał wynagrodzenie akordowe.

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy uwzględnić, w odniesieniu do niebudzącego żadnych wątpliwości zatrudnienia wnioskodawcy na cały etat w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. oraz w Przedsiębiorstwie (...) kwoty wynagrodzenia wyliczonego w oparciu o stawkę godzinową, tj. iloczynu stawki godzinowej i 46 godzinnego tygodnia pracy (w okresach, za które Przedsiębiorstwo (...) nie wystawiło zaświadczenia (...)). Ponadto należy także uwzględnić przy wyliczeniu wynagrodzenia kwoty wynikające z karty wynagrodzeń za 1980 rok, w której wskazano wysokość otrzymanego zasiłku chorobowego i ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

Z dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w MPK wynika, że oprócz wynagrodzenia wyliczonego według stawki godzinowej, skarżący otrzymywał także premię regulaminową. Jednakże wnioskodawca nie udowodnił wysokość premii w sposób pewny i konkretny wiarygodnymi kartami płac lub innymi dokumentami płacowymi, czy zeznaniami świadków wskazującymi wprost na wysokość faktycznego wynagrodzenia odwołującego się. Na podstawie ustalonego stanu faktycznego brak jest, zatem podstaw do uwzględnienia premii, jako składnika wynagrodzenia za sporne okresy. Brak jest również możliwości ustalenia wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy w oparciu o zeznania świadków wskazujących na poziom wynagrodzeń obliczonych według akordu, pracowników zatrudnionych na tożsamych stanowiskach co skarżący. Tak jak już wyżej podniesiono, po pierwsze dokumentacja osobowa wnioskodawca wskazuje na ustalenie wysokości jego wynagrodzenia według stawko godzinowej, a po drugie z uwagi na indywidualny charakter warunków zatrudnienia, nie jest możliwe przyjęcie do obliczenia podstawy wymiaru świadczenia wynagrodzeń innego pracownika.

Stosownie do art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać
z wszelkich środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z dowodów dokumentów oraz z przesłuchania świadków (zob. wyrok SN z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 11/1998, poz. 342).

Nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą Sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996r. sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76). Podobnie, w wyroku
z 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662, Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od 1 lipca 1996 r. nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku
z dnia 15 marca 2006 roku, zapadłego w sprawie o sygn. akt III AUa 1096/05, wskazując,
iż ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże nie można również odpowiedzialności za taki stan rzeczy przenosić wyłącznie na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ustawowym wymogiem jest bowiem wykazanie przez ubezpieczonego konkretnych kwot otrzymanych przez niego zarobków, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, przy czym nie może istnieć tu żaden stan niepewności co do wysokości.

Reasumując, co do żądania skarżącego o uwzględnienie w wyliczeniu podstawy wymiaru wynagrodzenia akordowego, czy innych dodatków do wynagrodzenia składających się na pensję E. W. (1) w spornych okresach do wynagrodzenia ustalonego na podstawie wynikających z angaży stawek godzinowych z zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. oraz w Przedsiębiorstwie (...) brak jest podstaw do przyjęcia tych elementów. Wnioskodawca nie udowodnił bowiem konkretnych kwot wynagrodzeń, w sposób pewny.

Sąd mając na uwadze wszechstronne zbadanie sprawy zobowiązał organ rentowy do przeliczenia emerytury w najkorzystniejszym jej wariancie, przy przyjęciu kwot wynagrodzenia obliczonego na podstawie angaży z uwzględnieniem stawek godzinowych
w nich wskazanych oraz z uwzględnieniem wynagrodzeń wynikających z karty wynagrodzeń za 1980 rok oraz zaświadczenia (...) z dnia 11 grudnia 1979 roku. W ocenie Sądu wyliczenia te pozwalają ustalić przynajmniej taką wysokość wynagrodzenia, jaką wnioskodawca w spornych okresach niewątpliwie otrzymywał i w pewnym stopniu zaspokoi poczucie krzywdy wnioskodawcy, który nie może udokumentować kwot rzeczywiście osiąganego wynagrodzenia, z uwagi na brak pełnej dokumentacji płacowej.

Organ rentowy dokonał stosownego wyliczenia wysokości zarobków za sporne okresy w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. oraz w Przedsiębiorstwie (...) oraz wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru. Tak wyliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 79,11 % i jest korzystniejszy od dotychczasowego (77,84%).

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 i § 2 k.p.c., orzekł jak sentencji.

O dacie przeliczenia emerytury wnioskodawcy Sąd orzekł na podstawie art. 129 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS, wypożyczając akta rentowe oraz doręczając odpisy protokołów rozpraw zgodnie z wnioskiem – k.71

19.06.2017r.