Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2017 r. w Lublinie

sprawy M. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji M. G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 20 października 2016 r. sygn. akt VI U 1157/15

oddala apelację.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Krystyna Smaga Małgorzata Rokicka - Radoniewicz

III AUa 1385/16

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją z dnia 21 lipca 2015 roku odmówił M. G. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na niespełnienie warunku 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Radomiu złożył wnioskodawca M. G., wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i ustalenie prawa do dochodzonego świadczenia.

Sąd Okręgowy w Radomiu wyrokiem z dnia 20 października 2016 roku oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, że M. G. urodzony dnia (...) złożył w dniu 17 czerwca 2015 roku wniosek o przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Nie jest członkiem żadnego z Otwartych Funduszy Emerytalnych. Organ rentowy w toku postępowania wyjaśniającego ustalił, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił ogólny okres ubezpieczenia w wymiarze 25 lat, w tym żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. Do stażu pracy w warunkach szczególnych nie zaliczono okresów zatrudnienia w Elektrociepłowni (...) S.A. w R. od 11.12.1989 r. do 30.09.1995 r. na stanowiskach – montera remontu urządzeń pomocniczych, montera remontu urządzeń pomocniczych kotła, samodzielnego montera remontów pomocniczych kotła, na podstawie świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 05.06.1998 r. oraz w (...) Serwis sp. z o.o. w R. od 01.10.1995 r. do 16.05.1998 r. na stanowisku montera urządzeń i instalacji technologicznych na podstawie świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 05.06.1998 r., ponieważ dokumenty te zawierają braki formalne tj. charakter pracy nie został określony ściśle z wykazem, działem i pozycją rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Sąd Okręgowy orzekł, że ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 roku zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 nr 153 poz. 1227 ze zm.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy spełniają łącznie następujące warunki:

legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet;

mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet;

nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ubezpieczony spełnia następujące przesłanki: urodził się po 31 grudnia 1948 roku, ukończył 60 lat, nie jest członkiem OFE oraz legitymuje się ogólnym okresem zatrudnienia w wymaganej dla mężczyzn ilości, co najmniej 25 lat.

Spór pomiędzy stronami dotyczył okoliczności, czy M. G. spełnia przesłanki przyznania prawa do emerytury z art. 184 w zw. z art. 32 w/w ustawy tj. czy wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w wymiarze, co najmniej 15 lat i czy staż ten osiągnął na dzień 1 stycznia 1999 roku.

Wnioskodawca wywodził, iż pracę w warunkach szczególnych poza okresami nie uznanymi przez ZUS, wykonywał również w okresie zatrudnienia w Zakładach Produkcyjno – (...).P. w R. od 13.08.1976 r. do 30.09.1989 r. na stanowisku ślusarza konstrukcyjnego na wydziale spawalniczym, który to okres organ rentowy całkowicie pominął w toku prowadzonego przez siebie postępowania administracyjnego. Stanowisko swoje konsekwentnie podtrzymał w toku postępowania sądowego, wnosząc o zaliczenie spornych okresów do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy w toku postępowania dowodowego dysponował aktami osobowymi wnioskodawcy z okresów zatrudnienia w w/w Przedsiębiorstwach, dokumentacją znajdującą się w aktach organu rentowego, zeznaniami świadków, jak również zeznaniami samego zainteresowanego. Autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Zostały one sporządzone w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji oraz w sposób rzetelny, stąd też w ocenie Sądu stanowiły miarodajne i wiarygodne źródło dowodowe. Tak samo Sąd Okręgowy ocenił złożone zeznania wnioskodawcy oraz zeznania świadków.

Mając powyższe na względzie, Sąd dokonał następujących ustaleń: M. G. w Zakładach Produkcyjno (...) w R. zatrudniony był w okresie od 13.08.1976 r. do 30.09.1989 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy o pracę na stanowisku ślusarza konstrukcyjnego. Z dokumentacji pracowniczej – angaży stanowiskowych, angaży zmieniających warunki pracy i płacy, zakresu obowiązków wynika, że w powyższym charakterze ubezpieczony pracował przez cały okres zatrudnienia.

Zakład pracy wydał wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wskazując w nim, że w w/w okresie M. G. wykonywał prace ślusarza konstrukcyjnego na wydziale spawalniczym, kwalifikując rodzaj wykonywanej pracy do prac wskazanych w wykazie A, dziale XIV poz. 12 stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12.08.1983 r.

Wnioskodawca zeznał, że Przedsiębiorstwo zajmowało się produkcją urządzeń do pracy kotłów w elektrowniach, prowadziło również usługi remontowe w elektrowniach i elektrociepłowniach. Jako ślusarz konstrukcyjny pracował na wydziale spawalniczym. Wydział mieścił się na jednej hali. Pracę na niej wykonywało około 200 pracowników. Praca wykonywana była w brygadach 10 osobowych (ślusarze i spawacze) i jednego brygadzisty. Spawanie odbywało się przez 8 godzin dziennie w systemie dwuzmianowym. Jego praca polegała na towarzyszeniu w pracy spawaczowi tj. przygotowaniu elementów do spawania, a następnie przytrzymywaniu ich spawaczowi podczas spawania. Przez cały okres zatrudnienia pracę wykonywał bezpośrednio przy spawaczu bądź w obok niego. Powyższe znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka W. S., zatrudnionego w przedmiotowym Przedsiębiorstwie na stanowisku spawacza (lata 1974 r. – 1983 r.). Świadek wyjaśnił strukturę organizacyjną zakładu pracy oraz wskazał różnice w pracy spawacza i ślusarza. Wyjaśnił, że wydział konstrukcyjny, w którym obowiązki służbowe wykonywał ubezpieczony, miał stanowiska brygad oddzielone metalowymi parawanami. W skład brygady wchodzili ślusarze i spawacze. Praca odbywała się na dwie zmiany. Zakład produkował podzespoły do elektrowni. Ślusarze szykowali prace spawaczom i pomagali im w pracy, tzn. składali elementy, czyścili materiał, haftowali, podtrzymywali w trakcie spawania. Materiał do spawania był przywożony na zamówienie. Ślusarz w większości czasu pracy przebywał bezpośrednio przy spawaczu. Na hali produkcyjnej, na której mieścił się wydział konstrukcyjny, pracę wykonywali jeszcze inni pracownicy, zatrudnieni na stanowiskach tokarzy, frezerów, krajczych metalu.

W ocenie Sądu Okręgowego, zarówno zeznania świadka, jak i zeznania wnioskodawcy uznać należy za wiarygodne. Zeznania te są logiczne, wzajemnie ze sobą korelują lub się uzupełniają, brak w nich niejasności, wskazują rzeczywisty charakter pracy ubezpieczonego i stanowią potwierdzenie, a zarazem uzupełnienie stanu faktycznego wynikającego z dokumentów osobowych wnioskodawcy. Świadek w spornym okresie pracował razem z wnioskodawcą. Widział zatem pracę skarżącego i na tej podstawie mogli oprzeć swoje spostrzeżenia dotyczące czynności jakie wykonywał. Niemniej jednak opisany przez świadka charakter pracy wnioskodawcy, jest niewystarczający, do uznania, że praca jaką wykonywał M. G. w omawianym okresie czasu na stanowisku ślusarza konstrukcyjnego, była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych tj. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy odpowiadającą pracom wskazanym przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych tj. w dziale XIV poz. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym).

Wbrew twierdzeniom strony wnioskującej, czynności pracowników zatrudnionych w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych nie mogą być uznane za prace przy spawaniu w wyżej wskazanym znaczeniu. Sąd Okręgowy w tym zakresie podziela stanowisko organu rentowego, który w odpowiedzi na odwołanie przytoczył pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29.01.2008 r., I UK 192/07, w którym Sąd ten w tezie orzeczenia wskazał, że wykonywanie pracy przez pracowników zatrudnionych w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych nie mieści się w określeniu "prace przy spawaniu" wymienionym w wykazach A i B, stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Podobne stanowisko Sąd Najwyższy wyraził także w innych orzeczeniach, które Sąd orzekający w pełni podziale. W wyroku z dnia 15 grudnia 2011 r., II UK 106/11, LEX nr 1130389, podkreślono, że do czynności związanych ze spawaniem nie należą prace ślusarskie, montażowe i malarskie, jeżeli nie są one objęte procesem spawania, a co najwyżej stanowią etap przygotowania do tego procesu lub obejmują czynności wykończeniowe po jego zakończeniu. A w wyroku z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426, wskazano, że prace ślusarskie polegające na przygotowaniu materiałów do spawania nie mogą być uznane za pracę "przy spawaniu", jeśli w toku tych czynności przygotowawczych nie były wykonywane prace spawalnicze. Tylko bowiem praca stricte przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym oraz atomowowodorowym uznana została za pracę o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości, a nie jakakolwiek inna praca składająca się obok pracy spawalniczej na ostateczny rezultat całego procesu produkcyjnego. Przedkładając zatem powyższe rozważania na okoliczności faktyczne sprawy, Sąd Okręgowy, pomimo, że dał wiarę wskazanemu świadkowi oraz wnioskodawcy, co do okoliczności potwierdzających charakter pracy skarżącego, to jednak jest to okoliczność niewystarczająca do uznania, że świadczona praca była wykonywana stale w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Podkreślenia wymaga, że już z zeznań samego wnioskodawcy, wynika, że wykonywał pracę seryjną: przygotowywał elementy do spawania, a kiedy spawacz spawał, wnioskodawca zajmował się układaniem następnej grupy elementów. Niektóre, duże elementy odstawiał po spawaniu przy pomocy suwnicy. Z zeznań zatem wynika, że wnioskodawca wykonywał swoje czynności w bliskim sąsiedztwie spawacza, ale czynności te nie były związane bezpośrednio z samym procesem spawania, ponieważ w trakcie spawania przez spawacza, wnioskodawca wykonywał swoje czynności ślusarskie. Potwierdza to świadek W. S., który wyjaśnił, że ślusarze szykowali materiał spawaczom, składali elementy. Spawacz czekał na wykonanie pracy przez ślusarza, a było tak, że kiedy spawano jeden zespól elementów, to ślusarz musiał składać drugi zespół elementów. Jest oczywiste także, że przy niektórych czynnościach spawalniczych ślusarz uczestniczył, przytrzymywał, czy tez bezpośrednio przy spawaczu składał elementy, ale nie były to czynności stałe. Z tego też względu, Sąd nie znalazł podstaw do uznania prawidłowości wystawionego przez zakład świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych pracy i odmówił uwzględnienia zawnioskowanego okresu od 13.08.1976 r. do 30.09.1989 r.

Przechodząc dalej, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że praca jaką wykonywał M. G. w pozostałych spornych okresach i zakładach, była pracą w warunkach szczególnych wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres 8 lat 5 miesięcy i 27 dni.

Z akt osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Elektrociepłowni (...) S.A. w R. wynika, że w tym Przedsiębiorstwie ubezpieczony zatrudniony był w okresie od 11.12.1989 r. do 08.06.1998 r. w pełnym wymiarze czasu pracy i w tym czasie zajmował następujące stanowiska: montera remontu urządzeń pomocniczych, montera remontu urządzeń pomocniczych kotła, samodzielnego montera remontów pomocniczych kotła. Potwierdza to zwykłe świadectwo pracy z dnia 05.06.1998 r., w treści którego zawarto zapis, że pracownik w okresie od 11.12.1989 r. do 30.09.1995 r. wykonywał prace w warunkach szczególnych na w/w stanowiskach, które zaliczone zostały do prac ujętych w dziale II poz. 1 pkt 29, przy czym nie wskazano podstawy prawnej, takiej kwalifikacji charakteru pracy. Powyższe stanowiska wpisane zostały w pozostałej dokumentacji pracowniczej – angażach stanowiskowych, angażach zmieniających warunki pracy i płacy, umowach o pracę, wnioskach o przeszeregowanie. Analiza akt osobowych wskazuje nadto, że w okresie od 1.10.1995 r. do 8.06.1998 r. M. G. korzystał z urlopu bezpłatnego. W tym czasie, za wyjątkiem dni 7 i 8 czerwca 1998r., pracę wykonywał w (...) Serwis sp. z o.o. w R. na stanowisku montera urządzeń i instalacji technologicznych na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony, pokrywający się z okresem urlopu bezpłatnego. Za ten okres pracodawca wydał wnioskodawcy w dniu 5.06.1998 r. świadectwo pracy potwierdzając zapisy zawarte w dokumentacji osobowej tj. fakt, że ubezpieczony pracę wykonywał na stanowisku w brzmieniu wskazanym w umowie o pracę z dnia 1.10.1995 r. i wskazując, że w okresie objętym umową, wykonywał on prace w warunkach szczególnych zgodną z pracami wskazanymi w dziale II poz. 1 pkt 27 – brak wskazania podstawy prawnej.

Z zeznań ubezpieczonego wynika, że w obu w/w zakładach pracę wykonywał w tożsamym charakterze. Pracę wykonywał jako samodzielny monter remontów pomocniczych. Przeprowadzał remonty, m.in. taśmociągów, urządzeń rozładowujących węgiel oraz kotłów (były to urządzenia pomocnicze). Praca polegała na wymianie elementów rusztów, rur, ekranów wodnych. Wykonywał również remonty urządzeń odżużlających i zasobników przechowujących węgiel. Pracę wykonywał w wydzielonej brygadzie, w skład której wchodzili monterzy oraz spawacz. Uczestniczył także w remontach generalnych. Podczas takiego remontu (głównie latem), była wyłączona część kotłów, ale zawsze jeden musiał działać. Kotły znajdowały się na jednej hali. Był także jeden kocioł parowy. Najtrudniejsza była wymiana zaworu bezpieczeństwa przy włączonym na 50% kotle. Przy wymianie zaworu pracowało, co najmniej 3 osoby.

Na okoliczność charakteru pracy M. G. zeznania w sprawie złożył świadek Z. A., będący również w spornym okresie, pracownikiem Elektrociepłowni (...) S.A. w R.. Świadek zatrudniony był na stanowisku ślusarza remontowego. Potwierdził, że pracował razem z wnioskodawcą w jednej brygadzie, która wykonywała wszystkie remonty (bieżące i generalne) na wszystkich urządzeniach, jakie znajdowały się w elektrociepłowni tj. kotłach, dmuchawach, młynach, wygarniaczach.

W ocenie Sądu Okręgowego, zeznania wnioskodawcy i świadka są wiarygodne i stanową miarodajne źródło dowodowe, pozwalające na ustalenie faktycznego charakteru pracy skarżącego, jaki ten wykonywał w omawianym okresie zatrudnienia, zwłaszcza, ze posiadał bowiem niezbędne uprawnienia w zakresie eksploatacji urządzeń energetycznych, czego dowodem są załączone przez skarżącego odpisy zaświadczeń kwalifikacyjnych nr (...)z dnia 19.01.1996 r. i nr(...)z dnia 12.10.1992 r. uprawniające do prac w zakresie prac konserwacyjnych, montażowych i remontowych urządzeń energetycznych przetwarzających, przesyłających i zużywających paliwa i energię.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze powyżej wskazane dowody oraz ich ocenę, Sąd Okręgowy przyjął, że w okresie zatrudnienia w Elektrociepłowni (...) w R. tj. od 11.12.1989 r. do 08.06.1998 r., w którym zawiera się również okres pracy w (...) Serwis sp. z o.o. w R. od 01.10.1995 r. do 08.06.1998 r., M. G. wykonywał prace w warunkach szczególnych, których rodzaj znajduje odzwierciedlenie w pracach wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, gdzie w dziale II wymieniono prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Podkreślenia wymaga, że zakłady pracy bez wątpienia były pracami zaliczanymi do branży energetycznej, a zatem charakter pracy wnioskodawcy podlega uwzględnieniu do tego właśnie działu.

Łączny wymiar stażu pracy, jaki Sąd Okręgowy w niniejszym postępowaniu zaliczył do pracy w warunkach szczególnych, jak już powyżej wskazano, wynosi 8 lat 5 miesięcy i 27 dni, co jednak nie wyczerpuje 15-letniego okresu, jaki jest wymagany do udowodnienia przy ubieganiu się o wcześniejsze świadczenie emerytalne.

Od tego wyroku apelację wniósł wnioskodawca M. G. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał:

1.  naruszenie przepisów postępowania art.233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału i pominięcie zeznań wnioskodawcy, który wskazywał na to, że pracował w bezpośrednim sąsiedztwie spawaczy i nigdy nie przygotowywał elementów tylko pracował ze spawaczami;

2.  naruszenie prawa materialnego pkt 12 działu XIV wykazu A przez przyjęcie, że praca wnioskodawcy nie była pracą w warunkach szczególnych.

Wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury. Ponadto wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bhp na okoliczność charakteru pracy odwołującego i czy praca ta odpowiada pracom wymienionym w wykazie A Dziale XIV poz.12 i załączniku do zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny nie stwierdza zarzucanej sprzeczności w ustaleniach faktycznych. Istota sprawy sprowadzała się do ustalenia, czy wnioskodawca w okresie zatrudnienia od 13 sierpnia 1976 roku do 30 września 1989 roku na stanowisku ślusarza konstrukcyjnego faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał czynności wymienione w wykazie A uprawniające do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym.

Sąd Okręgowy przeprowadził bardzo drobiazgowe i wnikliwe postępowanie dowodowe i przeanalizował wszystkie dostępne dokumenty dotyczące zatrudnienia wnioskodawcy i zajmowanego przez niego stanowiska pracy, przesłuchał też wnioskodawcę i zgłoszonych przez niego świadków, mających potwierdzić, że przez cały okres zatrudnienia w Zakładach Produkcyjno (...) w R. przy produkcji kotłów pracował w warunkach szczególnych. Wbrew twierdzeniom skarżącego brak jest podstaw do przyjęcia, że w spornym okresie wykonywał on taką pracę. Słusznie Sąd Okręgowy przywołał utrwalone już stanowisko Sądu Najwyższego w przedmiocie interpretacji przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 19983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odnoszące się do określenia, jak należy rozumieć pojęcie prace przy spawaniu wymienione w wykazie A dział XIV poz.12 wymienione jako praca w warunkach szczególnych.

Odnosząc się do zatrudnienia wnioskodawcy w spornym okresie na stanowisku „ślusarz konstrukcyjny”, to należy zauważyć, że praca ślusarza nie jest zakwalifikowana jako praca w warunkach szczególnych. Bez względu na to, czy była wykonywana przez wnioskodawcę na wydziale, na którym stale wykonywano prace spawalnicze, a on pracował w bliskim sąsiedztwie stanowisk spawaczy a nawet przy współpracy ze spawaczem.

Przepis § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) jednoznacznie stanowi, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Akta osobowe i wyjaśnienia wnioskodawcy jednoznacznie wskazują, że wnioskodawca, był wówczas zatrudniony jako ślusarz w postępowaniu odwoławczym niczym tych ustaleń nie podważył. Podkreślić należy, że o uprawnieniach pracownika do emerytury na warunkach przewidzianych w rozporządzeniu decyduje łączne spełnienie określonych w nim przesłanek, a przekonanie pracownika o wysokiej szkodliwości warunków pracy jest wystarczające do uznania takiej pracy za pracę w szczególnych warunkach. Należy zaznaczyć, że wykonywanie pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uprawnia do uzyskania emerytury w wieku niższym (wyroki Sądu Najwyższego z 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 306; z dnia 23 listopada 2004 r., I UK 15/04, OSNP 2005 Nr 11, poz. 161). Jedynie bowiem te prace, która są wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów są pracami w szczególnych warunkach dającymi prawo do emerytury. Wykazy resortowe muszą być natomiast dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia z 1983 r., w którym zawarty jest kompletny wykaz stanowisk pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, bowiem jeżeli określają niezgodnie z ww. załącznikiem stanowiska pracy, których wykonywanie uprawnia do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym, nie wywołują skutków przewidzianych w art. 32 ustawy emerytalnej. Wykazy te mogą natomiast stanowić - jako, że z reguły mają charakter informacyjny, techniczno - porządkujący, uściślający ogólne pojęcia istniejące w rozporządzeniu Rady Ministrów - swego rodzaju wskazówkę, dowód, że takie a nie inne czynności były przez pracownika istotnie wykonywane w szczególnych warunkach (por. wyrok Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2008 r., I UK 192/07, Lex nr 447272).

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Okręgowego co do oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu BHP na okoliczność, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę była pracą w warunkach szczególnych. Opinia biegłego była zbędna dla czynienia takich ocen, gdyż nie mogła zastąpić kwalifikacji prawnej, o której decyduje wyłącznie sąd, nie zaś biegły sądowy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 2015 r., sygn. II UK 214/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2014 r., III UK 196/13). Ustalenie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy (§ 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r.) nie wymaga wiadomości specjalnych uzasadniających prowadzenie dowodu z opinii biegłego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2009 r., I UK 201/08, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 marca 2000 r., sygn. II UKN 446/99, opubl. w OSNP 2001/18/562).

Mając na względzie te okoliczności, Sąd Apelacyjny oddalił wniosek o przeprowadzenie takiego dowodu w postępowaniu apelacyjnym, uznając ten dowód za zbędny dla rozstrzygnięcia spornych kwestii.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego, należy podnieść, że skarżący błędnie upatrywał ewentualnie szkodliwych warunków pracy w określonym środowisku pracy z kategorią prawną pracy w warunkach szczególnych. Istotnie, z przywileju przejścia na emeryturę w niższym wieku emerytalnym, przysługującego pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, mogą bowiem skorzystać wyłącznie pracownicy, który byli rzeczywiście zatrudnieni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szkodliwych warunkach pracy, tj. wykonywanych w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, ze znacznym przy tym stopieniem uciążliwości owych czynników oraz wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia, kwalifikują pracę jako wykonywaną w szczególnych warunkach. Znaczące są przy tym są stopień uciążliwości owych czynników oraz wymagania wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia. Niemniej, nie można przyjmować, że istotny dla stwierdzenia wykonywania pracy w szczególnych warunkach jest wyłącznie rodzaj tej pracy, a zarazem uznawać za pozostającą bez znaczenia okoliczność zatrudnienia pracownika w określonym sektorze gospodarki (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2016 r., I UK 218/15, LEX nr 2108499).

Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776). Podnieść należy dodatkowo, że skarżący argumentami przytoczonymi w apelacji w żaden sposób nie podważył zasadności stanowiska Sądu pierwszej instancji. Apelacja zawiera bowiem jedynie własną interpretację definicji pracy w warunkach szczególnych.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.