Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Włodzimierz Czechowicz

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2017 r. w Warszawie

sprawy z wniosku E. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania E. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W.

z dnia 19 lipca 2016 r. znak: (...)

postanawia:

1. umorzyc postępowanie w sprawie;

2. zasądzić od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. na rzecz E. R. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 1605/16

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 29 marca 2017 r.

Decyzją z dnia 19 lipca 2016 r. (znak: (...)), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. odmówił ubezpieczonej E. R. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozstrzygnięcie decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych oparł na art. 57 ust. 1 pkt. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazując, że zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 13 czerwca 2006 r. ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (decyzja z dnia 19 lipca 2016 r., znak: (...) – dokumentacja zgromadzona w aktach rentowych odwołującej).

Odwołanie od ww. decyzji złożyła E. R. , wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do wnioskowanego świadczenia. W uzasadnieniu odwołująca wskazała, że już od 2005 r. cierpi z powodu problemów związanych z silnymi napadowymi zawrotami głowy, powodujących u niej stopniową utratę słuchu. Podkreśliła, że od tego czasu miała przeprowadzone 3-krotne drenaże ucha prawego w celu zmniejszenia ilości napadów, była leczona za pomocą urządzenia do masażu ciśnieniowego (...) oraz przeszła serie leczenia encortonem z powodu silnego pogorszenia słuchu. Żadna ze wskazanych powyżej metod leczenia nie przyniosła jednak długotrwałej poprawy w zakresie jej stanu zdrowia. Stwierdziła, że przeszła także rehabilitację pod kątem ćwiczenia równowagi i wracania stabilizacji błędnika po napadach zawrotów głowy - co stosuje do dnia dzisiejszego. W chwili obecnej choroba nadal jest aktywna, zaś ogólna ilość napadów nie uległa zmniejszeniu i nadal uniemożliwiają jej one normalne funkcjonowanie, a przede wszystkim podjęcie jakiejkolwiek pracy. Wskazała, że dodatkowo boryka się także z onkologiczną jednostką chorobową w postaci guza w śliniance podżuchwowej. Odwołująca podkreśliła, że prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy było przyznawane na jej rzecz nieprzerwanie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych od 2006 r. Nadmieniła, że w tym okresie czasu ani razu nie nastąpiła poprawa stanu jej zdrowia, a choroba nadal postępuje. Jednostka chorobowa, na którą cierpi powoduje jej niezdolność do pracy, co zostało potwierdzone przez biegłego lekarza sądowego otolaryngologa powołanego przez Sąd Okręgowy w ramach prowadzonego postępowania odwoławczego w II instancji - zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 września 2011 r., zmieniającym zaskarżoną decyzję i przyznającym jej świadczenie rentowe w 2011 r. Odwołująca dodała, że posiada wysoki i szczegółowy poziom kwalifikacji w zakresie gry na wiolonczeli, jednak ubytek słuchu i zawroty głowy uniemożliwiają jej wykonywanie takiej pracy. Podała także, że podjęła próbę przekwalifikowania, jednak ograniczenia funkcjonowania i ich stopień nasilenia nie pozwoliły jej na kontynuowanie zatrudnienia na stanowisku managera. Na tej podstawie ubezpieczona wniosła o przyznanie jej prawa do wnioskowanego świadczenia (odwołanie z dnia 9 sierpnia 2016 r. k. 1-7 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. , w dniu 30 sierpnia 2016 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczona została w toku postępowania skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 13 czerwca 2016 r. nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy. Jednocześnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że odwołująca w dniu 29 grudnia 2015 r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, natomiast sprawa dotycząca poprzedniego okresu pobierania świadczenia jest obecnie rozpoznawana przez Sąd Apelacyjny w Warszawie (III AUa 1554/15) (odpowiedź na odwołanie z dnia 30 sierpnia 2016 r. k. 17-18 a.s.).

Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2016 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie, VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 czerwca 2015 r., mocą, którego Sąd ten zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. z dnia 19 marca 2013 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznał odwołującej E. R. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 lutego 2013 r. do dnia 31 stycznia 2016 r. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2016 r. k. 66, wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 29 czerwca 2015 r. k. 230 – akta sprawy o sygn. VII U 1331/13.).

Na rozprawie w dniu 29 marca 2017 r. pełnomocnik odwołującej wniósł o umorzenie postępowania w niniejszej sprawie oraz o zasądzenie na swoja rzecz kosztów zastępstwa procesowego, podnosząc, że w dniu 21 lutego 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję mocą, której przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres od dnia 1 lutego 2013 r. do dnia 31 stycznia 2016 r. oraz od dnia 1 lutego 2016 roku do 31 stycznia 2019 roku (protokół rozprawy z dnia 29 marca 2017 r. k. 86-88 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sprawa z zakresu ubezpieczeń społecznych objęta treścią decyzji organu rentowego od momentu wniesienia od niej odwołania do sądu, staje się sprawą cywilną w rozumieniu art. 1 k.p.c., podlegającą rozstrzygnięciu wedle reguł właściwych dla tej kategorii spraw, z odpowiednimi modyfikacjami wynikającymi z przepisów regulujących odrębne postępowanie z zakresu ubezpieczeń społecznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1998 r., II UKN 105/98 oraz postanowienie z dnia 29 maja 2006 r., I UK 314/05).

Powszechnie przyjmuje się, że odwołanie od decyzji organu rentowego pełni rolę pozwu. Odpowiednio zatem uznanie powództwa – jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 8 maja 2012 r. w sprawie II UK 240/11- polega w tym postępowaniu na wydaniu przez organ rentowy (przed rozstrzygnięciem sprawy przez sąd) decyzji uwzględniającej w całości lub w części żądanie strony, co powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części (art. 477 ¹³ k.p.c.), nie prowadzi natomiast do wydania wyroku. To szczególne uregulowanie dotyczące skutków tego specyficznego uznania powództwa jest wynikiem właśnie odrębności postępowania z zakresu ubezpieczeń społecznych, w których jedynie etap odwoławczy przenosi się na drogę postępowania przed sądem powszechnym, a po jego zakończeniu, sprawa wraca do postępowania administracyjnego.

Dlatego tylko wydana wcześniej, przed zakończeniem postępowania odwoławczego, decyzja uwzględniająca żądanie odwołania (przyznająca świadczenie lub ustalająca brak zobowiązania) powoduje zbędność dalszego postępowania odwoławczego, czego wyrazem jest unormowanie wynikające z art . 477 ¹³ § 1 k.p.c. Stosownie bowiem do treści tego przepisu zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji lub wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności zaskarżonego orzeczenia przed rozstrzygnięciem sprawy przez sąd - przez wydanie decyzji lub orzeczenia uwzględniającego w całości lub w części żądanie strony - powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części. Poza tym zmiana lub wykonanie decyzji lub orzeczenia nie ma wpływu na bieg sprawy.

Należy podnieść, że decyzja uwzględniająca w całości lub w części żądanie stron w rozumieniu art . 477 ¹³ § 1 k.p.c. to nie tylko decyzja zmieniająca, lecz każda forma decyzji, byleby z niej w sposób jednoznaczny wynikało, że rozstrzyga o materialnoprawnym stosunku, będącym przedmiotem wcześniejszej decyzji i to zgodnie z żądaniem odwołania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 2000 r., II UKN 191/00 oraz z dnia 16 lipca 1998 r., II UKN 138/98).

W niniejszej sprawie organ rentowy decyzją z dnia 21 lutego 2017 r. przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres od dnia 1 lutego 2013 r. do dnia 31 stycznia 2016 r. Przyznanie odwołującej wskazanego powyżej świadczenia stanowiło zatem uznanie powództwa w sposób przewidziany art. 477 ¹³ § 1 k.p.c. Podstawą prawną umorzenia w całości postępowania sądowego toczącego się na skutek odwołania od decyzji organu rentowego jest tylko i wyłącznie wydanie w toku tego postępowania nowej decyzji, która uwzględni żądanie odwołującego. W rozpoznawanej sprawie organ rentowy w toku postępowania sądowego taką decyzję wydał, co oznacza że istnieje podstawa do umorzenia postępowania w trybie art . 477 ¹³ § 1 k.p.c.

Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew (odwołanie) może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. W związku z powyższym, Sąd zważył, że wycofanie odwołania przez E. R. jest na obecnym etapie sprawy dopuszczalne, zgodne z prawem i nie narusza słusznego interesu stron.

W myśl art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew (odwołanie) lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Sąd Okręgowy zważył, że odwołująca, działająca za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika, wycofała odwołanie skutecznie. Dlatego też, w związku ze ziszczeniem się w całości przesłanek z art. 355 § 1 k.p.c., Sąd na podstawie art. 355 § 1 i 2 k.p.c. postanowił jak w pkt. 1 sentencji postanowienia.

O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) (pkt. 2 postanowienia).

SSO Włodzimierz Czechowicz

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)