Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2017r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2017 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa W. P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji powoda W. P. i pozwanego (...) S.A. w W. od wyroku Sądu Rejonowego w Augustowie z dnia 15 marca 2017r. sygn. akt I C 361/15

I. Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób że :

1.Powództwo oddala.

2.Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 6680.79 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za obie instancje w tym kwotę 1350 tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

3.Nakazuje pobrać od powoda na rzecz skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Augustowie kwotę 241,90 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.

II. Oddala apelację powoda.

SSO Antoni Czeszkiewicz SSO Cezary Olszewski SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz

Sygn. akt: I. Ca. 148/17

UZASADNIENIE

Powód W. P. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 3.500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dnia 28 lutego 2014 r. podczas jazdy samochodem osobowym marki V. o nr rej. (...) uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał szkody. Na skutek wypadku doznał on urazu głowy, bólów okolicy nosowej oraz okolicy klatki piersiowej. Od wypadku doznał on wielu cierpień fizycznych oraz psychicznych i przez okres około 2 miesięcy odczuwał dolegliwości bólowe związane z wypadkiem. Mimo to pozwany odmówił powodowi przyznania jakiegokolwiek zadośćuczynienia.

Pozwany (...) S.A. w W. wniósł
o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podniósł, iż brak jest podstaw do przyznania powodowi zadośćuczynienia, albowiem w toku likwidacji szkody ustalił, że charakter uszkodzeń pojazdu, którym jechał powód nie wskazuje, aby w wypadku doznał on jakichkolwiek obrażeń ciała, czy też rozstroju zdrowia. Dokumentacja medyczna również nie potwierdza żadnych zmian urazowych doznanych w wypadku. Z ostrożności procesowej podniósł, iż żądana przez powoda kwota z tytułu zadośćuczynienia jest wygórowana.

Wyrokiem z dnia 15 marca 2017 r. Sąd Rejonowy w Augustowie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.750 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 marca 2017 r. do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie oddalił powództwo. Jednocześnie Sąd ten nakazał pobrać od powoda i pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Augustowie) kwoty po 120,95 zł tytułem brakującej zaliczki na koszty opinii biegłego, pozostałe zaś koszty procesu zniósł wzajemnie między stronami.

Powyższy wyrok oparto na następujących ustaleniach i rozważaniach:

Dnia 28 lutego 2014 r. doszło do zdarzenia drogowego z udziałem powoda, którego sprawcą był A. D., posiadający ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym (...) S.A. w W.. Dnia 16 czerwca 2014 r. pozwany odmówił przyznania powodowi zadośćuczynienia w związku z zaistniałym zdarzeniem.

Bezpośrednio po wypadku powód zgłosił się do Izby Przyjęć SP ZOZ w A.. Od dnia zdarzenia skarżył się on na silne bóle i zawroty głowy, jak też na ból kręgosłupa. Przez dwa tygodnie bóle te były nasilone i w tym czasie przebywał on na urlopie. Przez okres 2 tygodni brał on silne leki przeciwbólowe, a w trzecim tygodniu po zdarzeniu – słabsze. Obecnie powód odczuwa bóle kręgosłupa.

Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki pojazdów samochodowych i maszyn, kalkulacji napraw pojazdów i maszyn oraz rekonstrukcji wypadków drogowych K. K., Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 28 lutego 2014 r. doszło do otarcia samochodu powoda z pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez A. D.. Dolegliwości bólowe zgłaszane przez powoda dotyczące okolic mostka, odcinka piersiowego kręgosłupa oraz zawroty głowy nie mają jednak związku z rozpatrywanym zdarzeniem. Powód doznał tylko powierzchownego urazu wielomiejscowego, miał nieznacznie ograniczoną ruchomość szyi, lecz niebolesną, uciskową bolesność miernego stopnia odcinka piersiowego kręgosłupa i okolic mostka. Powód nie doznał urazu okolicy nosowej.

Natomiast na podstawie opinii biegłego Z. A. Sąd Rejonowy ustalił, że w wyniku zdarzenia z dnia 28 lutego 2014 r. powód doznał powierzchownych urazów (stłuczeń) powłok ciała okolicy klatki piersiowej (bez zewnętrznych objawów), które mogły spowodować co najwyżej kilkudniowe dolegliwości bólowe bez pozostawienia trwałych następstw (uszczerbku). Natomiast aktualne skargi powoda nie mają związku z przebytym wypadkiem.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy na podstawie art. 444 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. i uwzględniając wszystkie okoliczności istotne dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, m. in. jak wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, uznał, że kwota 1.750 zł rekompensuje uszczerbek doznany powoda. W pozostałym zaś zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Mając na względzie, że strony w jednakowym stopniu przegrały sprawę, o kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z treścią art. 100 k.p.c. i art. 108 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany (...) S.A. w W., zarzucając:

1)  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. polegające na uznaniu, że przyznana w wyroku kwota 1.750 zł tytułem zadośćuczynienia jest odpowiednia i kompensuje w całości doznaną przez powoda krzywdę w sytuacji, gdy jest ona niewspółmiernie wysoka, zważywszy na wagę indywidualnych okoliczności decydujących o rozmiarze doznanej przez powoda krzywdy w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.,

2)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny i uchybiający zasadzie prawidłowego wnioskowania poprzez:

a)  nie wzięcie pod uwagę wniosku powołanego w sprawie biegłego sądowego z zakresu techniki pojazdów samochodowych i rekonstrukcji wypadków drogowych K. K., który podał w swoich opiniach, że charakter zdarzenia z dnia 28 lutego 2014 r. nosi znamiona lekkiego otarcia się dwóch samochodów osobowych, które nie mogło wywołać u powoda urazów ciała, zatem deklarowane przez powoda obrażenia ciała nie mają związku ze zdarzeniem,

b)  oparcie wyroku na opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej Z. A., który stwierdził, że uszkodzenia, jakich doznał powód, mogły powstać w wyniku zdarzenia z dnia 28 lutego 2014 r. w sytuacji, gdy biegły ten nie ustalił sił, jakie działały na powoda, gdyż nie leżało to w jego kompetencjach, a jednocześnie biegły ten stwierdził we wnioskach końcowych opinii, że aktualne skargi powoda nie mają związku z przebytym wypadkiem.

Wskazując na powyższe, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych (z uwzględnieniem wyodrębnionych kosztów zastępstwa procesowego) oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postepowania apelacyjnego według norm przepisanych, z uwzględnieniem wyodrębnionych kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Augustowie do ponownego jej rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania drugoinstancyjnego.

Powyższe orzeczenie w części pkt I (w zakresie ustalenia odsetek za opóźnienie od dnia 15 marca 2017 r.) i pkt II, zaskarżył również powód W. P., zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 455 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c. poprzez zasądzenie ustawowych odsetek za opóźnienie od zasądzonej sumy od dnia wyrokowania, a nie od daty żądanej w pozwie, tj. od dnia 10 czerwca 2014 r. W oparciu o powyższe zarzuty, powód wniósł o zmianę wyroku w pkt I i zasądzenie odsetek ustawowych i odsetek za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2014 r. oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za II instancję.

W odpowiedzi na apelację powoda, pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód nie złożył odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się zasadna, co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie, natomiast apelacja powoda w całości nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w pełni podziela utrwalony w orzecznictwie pogląd, że do naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. dochodzi wówczas, gdy sąd uchybi podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadom wynikającym z doświadczenia życiowego i umiejętności właściwego kojarzenia faktów (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16.05.2005 r. w sprawie o sygn. III CK 314/05). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. także uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27.02.2007 r. w sprawie o sygn. sygn. I ACa 1053/06, Lex nr 298433).

Kierując się wyżej poczynioną uwagą ogólną stwierdzić należy, że pozwany wykazał skutecznie, iż Sąd Rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania, czym naruszył art. 233 k.p.c. Zgodzić się należy ze skarżącym, że Sąd Rejonowy dokonał błędnej oceny materiału dowodowego, czego konsekwencją było niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego. Sąd Okręgowy podzielił bowiem zarzuty pozwanego, iż materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie pozwala przyjąć, aby powód podczas kolizji drogowej w dniu 28 lutego 2014 r. doznał obrażeń ciała skutkujących przyznaniem na jego rzecz zadośćuczynienia w świetle art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c.

Z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki pojazdów samochodowych i rekonstrukcji wypadków drogowych K. K. wynika, że w dniu 28 lutego 2014 r. doszło do zderzenia skośnego dwóch pojazdów o charakterze obtarciowym, deklarowane zaś przez powoda obrażenia ciała nie mają związku ze zdarzeniem. Biegły ten na podstawie analizy dowodów osobowych, obrazu uszkodzeń samochodu marki V. (...) oraz opracowanej symulacji przebiegu zdarzenia stwierdził, że siła bezwładności, działająca na ciało powoda, w tym również na głowę, podczas kolizji nie była duża i można ją porównać do siły występującej podczas gwałtownego hamowania samochodem osobowym na suchej nawierzchni jezdni asfaltowej o wysokim współczynniku przyczepności. Biegły ten opracował wykres obrazujący dopuszczalne przyspieszenie przenoszone przez głowę w zależności od czasu trwania impulsu, na podstawie którego ustalił, że maksymalne przyspieszenie wypadkowe o wartości 0,86 g działające na ciało powoda, w tym i jego głowę, było tak małe, że nie mogło ono wywrzeć żadnych konsekwencji zdrowotnych na powodzie. Biegły ten jednoznacznie stwierdził, że nie wystąpiły zmiany pourazowe czy też rozstrój zdrowia powoda uczestniczącego w zdarzeniu drogowym. Siły bezwładności działające na jego ciało podczas kolizji nie mogły wyrządzić mu żadnych obrażeń, co znajduje też potwierdzenie w dokumentacji lekarskiej. Biegły wykluczył u powoda uszkodzenia i dolegliwości w sugerowanych okolicach mostka i piersiowego odcinka kręgosłupa. W miejscach tych, mimo że są one częścią pasa bezpieczeństwa, na powoda nie działała siła, która mogłaby wyrządzić mu jakąkolwiek krzywdę. Mechanizm przebiegu kolizji nie potwierdzenia też doznanie przez powoda urazu okolicy nosowej. W konsekwencji, biegły sądowy K. K. stwierdził, że deklarowane przez powoda obrażenia ciała nie mają związku z rozpatrywanym zdarzeniem.

Zdaniem Sądu Okręgowego, biegły sądowy K. K. stawiając tak radyklane wnioski nie przekroczył swoich uprawnień. Wprawdzie nie jest on specjalistą z zakresu medycyny, jednak posiada niezbędną wiedzę w zakresie anatomii, budowy ciała ludzkiego, danych antropometrycznych, mechaniki powstawania urazów ludzkiego ciała na skutek działania sił występujących podczas wypadków drogowych, pozwalającą na opracowywanie opinii z wykorzystaniem dokumentacji lekarskiej. Wiedza ta jest wykorzystywana przez biegłego do analizy kinematyki przebiegu zdarzenia drogowego z udziałem osób. Biegły ten szczegółowo i rzeczowo wyjaśnił, że kwestia deklarowanych następstw zdrowotnych doznanych przez powoda na skutek rozpatrywanego zdarzenia, nie wymaga specjalistycznej wiedzy medycznej.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej Z. A., wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego, nie przekonuje, aby powód w wyniku kolizji drogowej z dnia 28 lutego 2014 r. doznał obrażeń ciała. Zauważyć bowiem należy, że biegły ten swoją opinię sporządził wyłącznie na podstawie dokumentacji medycznej powoda oraz zeznań jego i jego brata, bez szczegółowej analizy mechanizmu powstania kolizji. Biegły nie przeprowadzał żadnych własnych badań w celu ustalenia obrażeń ciała powoda, a swoje ustalenia oparł wyłącznie na sugestiach powoda. Biegły ten jednoznacznie też stwierdził, że aktualne sugerowane przez powoda dolegliwości nie mają związku z przebytym zdarzeniem.

Zdaniem Sądu Okręgowego, na akceptację zasługują wnioski wyrażone w opinii głównej i uzupełniających biegłego sądowego K. K., w których stanowczo wykluczono możliwość odniesienia przez powoda obrażeń ciała, tj. urazu głowy, bólu w okolicy nosowej oraz okolicy klatki piersiowej, jak też powierzchownych urazów (stłuczeń) powłok ciała przyjętych przez biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej Z. A..

W tych warunkach Sąd Okręgowy uznał, że powód nie wykazał w myśl art. 6 k.c., aby doznał szkody wywołanej działaniem pozwanego, samo zaś zaistnienie kolizji drogowej nie jest przesłanką do przyznania na jego rzecz zadośćuczynienia. Konstatacja ta prowadzi do przyjęcia, że zbędne są rozważania odnośnie zarzutów apelacji powoda sprowadzające się do kwestionowania terminu naliczania odsetek.

Z przedstawionych względów Sąd Okręgowy, w uwzględnieniu apelacji pozwanego, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo oraz stosownie do ostatecznego wyniku sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, rozstrzygnął o kosztach postępowania i kosztach sądowych. Na podstawie zaś art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda.

SSO Antoni Czeszkiewicz SSO Cezary Olszewski SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz