Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 października 2016 r. ZUS I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu z wniosku z dnia 5 października 2016 r. odmówił B. B. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury. W uzasadnieniu wskazano, iż z uwagi na to, że wnioskodawca nie przedłożył żadnych dodatkowych dokumentów umożliwiających zmianę wysokości pobieranej emerytury wysokość świadczenia nie ulegnie zmianie. Jednocześnie poinformowano, że po ponownym przeanalizowaniu dokumentów znajdujących się w aktach wnioskodawcy nie stwierdzono nieprawidłowości w ustaleniu wysokości wypłacanej emerytury.

(decyzja – k. 111/112 plik I akt ZUS)

W dniu 27 października 2016 r. B. B. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. W uzasadnieniu wskazał, że niewliczone zostały jego lata pracy w (...) Kombinacie Budowlanym (...) tj. od dnia 3 września 1963 r. do dnia 1 kwietnia 1981 r. w tym 2 lata odbywania służby wojskowej.

(odwołanie – k. 2- 4)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania od tej decyzji, wywodząc jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 10)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. B. zatrudniony był w okresie od dnia 3 września 1963 r. do dnia 31 marca 1981 r. w (...) Kombinacie Budowlanym (...), jako malarz, brygadzista. W okresie tego zatrudnienia praca miała charakter akordowy, trwała od 8 do 12 godzin, wynagrodzenie było wyliczane za metr kwadratowy wykonanej pracy – przy różnych stawkach w zależności od rodzaju czynności malowania, premia wynosiła 10 – 20 % zarobku, dodatek brygadzistowski był ustalany w procencie liczonym od pensji zasadniczej. Stawka godzinowa była płacona w przypadku, gdy brygada nie malowała. Wynagrodzenie było różne w różnych miesiącach.

(zaświadczenie – k. 25; zeznania świadka W. G., protokół z rozprawy z dnia 26 maja 2017 r. 00:15:08 – 00:23:06; zeznania świadka K. Ł., protokół z rozprawy z dnia 26 maja 2017 r. 00:23:06 – 00:29:28; zeznania świadka T. G., protokół z rozprawy z dnia 11 sierpnia 2017 r. 00:02:40 – 00:06:27; zeznania wnioskodawcy B. B., protokół z rozprawy z dnia 11 sierpnia 2017 r. 00:06:52 – 00:07:31 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 26 maja 2017 r. 00:03:45 – 00:12:18 )

Szczegółowa dokumentacja pracy i płacy wnioskodawcy z okresu od dnia 3 września 1963 r. do dnia 31 marca 1981 r. w (...) Kombinacie Budowlanym (...), jak poinformowało Archiwum Państwowe Dokumentacji Osobowej i Płacowej nie jest w nim przechowywana lub też zgodnie z prawem została zniszczona.

(pismo – k. 27)

Brak dokumentacji płacowej – kart wynagrodzeń za okres 1963 – 1977.

/okoliczność bezsporna, dokumentacja – k. 35/

B. B. decyzją z dnia 18 listopada 2008 r. przyznano emeryturę od dnia 28 października 2008 r. tj. od dnia nabycia uprawnień do emerytury, od dnia 1 grudnia 2008 r. w wysokości 1155 zł. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną postawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik (...) wyniósł 52,38%, podstawa wymiaru 1191,84 zł. Uwzględniono 401 miesięcy okresów składkowych , 131 okresów nieskładkowych.

(decyzja – k. 43 plik I akt ZUS)

Wnioskiem z dnia 15 lipca 2009 r. B. B. wniósł o przeliczenie emerytury z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia – podstawy wymiary, od której ostatnio obliczano świadczenie.

(wniosek – k. 47/48 plik I akt ZUS)

Decyzją z dnia 24 lipca 2009 r. ponownie ustalono wysokość emerytury wnioskodawcy od dnia 1 lipca 2009 r. na wysokość świadczenia od 1 września 2009 r – w wysokości 1237 zł. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną postawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik (...) wyniósł 53,33%, podstawa wymiaru 1213,45 zł /po waloryzacji – 1287,47 zł. Uwzględniono 401 miesięcy okresów składkowych , 131 okresów nieskładkowych.

(decyzja – k. 63/63 plik I akt ZUS)

W dniu 5 października 2016 r. B. B. złożył wniosek do organu rentowego o ponowne przeliczenie podstawy emerytury, z uwzględnieniem zeznań świadków W. G. oraz K. Ł., którzy to pracowali wraz z wnioskodawcą w (...) Kombinacie (...) w Ł.. W uzasadnieniu wniosku, wskazał, iż w okresie od dnia 3 września 1963 r. do dnia 31 marca 1981 r. (tj. w okresie 17 lat) uzyskiwał najlepsze zarobki, a jego dokumenty dot. przedmiotowego okresu pracy zostały zagubione. Na potwierdzenie swojej pracy w (...) Kombinacie Budowlanym (...) w Ł. zgłosił dowód z zeznań powyższych świadków oraz zaświadczenia, które udało mu się zachować, wnioskując o zaliczenie tego okresu pracy do podstawy emerytury.

(wniosek – k. 93/94 plik I akt ZUS, zaświadczenia – k. 97/98, 99/100 plik I akt ZUS )

Decyzją z dnia 11 października 2016 r. ZUS I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu z wniosku z dnia 5 października 2016 r. odmówił B. B. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury. W uzasadnieniu wskazano, iż z uwagi na to, że wnioskodawca nie przedłożył żadnych dodatkowych dokumentów umożliwiających zmianę wysokości pobieranej emerytury wysokość świadczenia nie ulegnie zmianie. Jednocześnie poinformowano, że po ponownym przeanalizowaniu dokumentów znajdujących się w aktach wnioskodawcy nie stwierdzono nieprawidłowości w ustaleniu wysokości wypłacanej emerytury. W uzasadnieniu podniesiono, że do ustalenia wysokości przysługującego świadczenia przyjęto wariant najkorzystniejszy, tj. wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. 1964, 1966, 1971, 1980 -1982, 1984 – 1987, 1991- 1997, 1999 – 2001.

(decyzja – k. 111/112 plik I akt ZUS)

W toku sprawy, dniu 2 lutego 2017 r. B. B. złożył wniosek o ponowne przeliczenie emerytury z uwagi na pojawienie się nowych dowodów – tj. dokumentów świadczących o pracy i wynagrodzeniu wnioskodawcy za lata 1978 – 1979.

(wniosek – k. 1 plik II akt ZUS)

Decyzją z dnia 27 czerwca 2017 r. ZUS I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 2 lutego 2017 r. przeliczył emeryturę wnioskodawcy od dnia 1 lutego 2017 r., tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto:

- przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1971 r. do 2001 r./1971, 1978 – 1987, 1991 – 1997, 1999 – 2001/

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 66, 99 %.

Podstawa wymiaru po waloryzacji wynosi od dnia 1 marca 2017 r. 1987, 16 zł.

Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 33 lata, 5 m-cy i 27 dni (tj. 401 m-cy) okresów składkowych i 10 lat, 11 m-cy i 1 dzień okresów nieskładkowych (tj. 131 m-cy).

Wysokość emerytury została obliczona w następujący sposób:

24% (...), 37 = 546, 09 zł

(401 x 1,3%) (...), 27 = 662, 14 zł

(131 x 0,7%) (...), 27 = 116, 45 zł

RAZEM = 1324, 68 zł

Emerytura od 1 lutego 2017 r. przysługuje w kwocie 1717, 00 zł, po waloryzacji od 1 marca 2017 r. w kwocie 1727, 00 zł.

Po naliczonych świadczeniach bieżących, potrąceniach i odliczeniach wysokość świadczenia do wypłaty miesięcznie wynosi 1440, 57 zł.

(decyzja – k. 28 plik II akt ZUS)

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną była okoliczność nie uwzględnienia przy obliczeniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego okresu pracy B. B. ostatecznie od dnia 1963 r do 1977 r. w (...) Kombinacie Budowlanym (...), z uwagi na dokumentacje której nie udało się odnaleźć lub została ona zniszczona.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołania wnioskodawcy nie zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z dyspozycją art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2016 poz. 887 t.j. z późn. zm. - ustawa z dnia 10 lutego 2017 r. /Dz.U.2017.715/ o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw – w zw. z art. 5 tej ustawy - do postępowań niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustaw, o których mowa w art. 1-4, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.), w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli:

1) po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość;

2) decyzja została wydana w wyniku przestępstwa;

3) dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe;

4) decyzja została wydana na skutek świadomego wprowadzenia w błąd organu rentowego przez osobę pobierającą świadczenie;

5) decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone, zmienione albo stwierdzono jego nieważność;

6) przyznanie świadczeń lub nieprawidłowe obliczenie ich wysokości nastąpiło na skutek błędu organu rentowego.

Przesłankami ponownej oceny uprawnień ubezpieczeniowych są "nowe dowody" i "ujawnione okoliczności" istniejące przed podjęciem decyzji organu rentowego i mające wpływ na ustalenie prawa do emerytur i rent. Odnosząc się do pierwszej podstawy ponownego ustalania prawa do świadczeń lub ich wysokości, należy stwierdzić, że o ile organ rentowy nie posiada uprawnień do dokonywania niekorzystnej zmiany pierwotnej (ustalającej prawo do świadczenia lub jego wysokość) decyzji w oparciu o odmienną (powtórną) ocenę dowodów zebranych w poprzednim postępowaniu (zob. uchwałę 7 sędziów SN z dnia 5 czerwca 2003 r., III UZP 5/03, OSNPUSiSP 2003, nr 18, poz. 442 z aprobującą glosą 2 K. Ś. oraz wyroki SA: w K. z dnia 30 maja 2001 r., III AUa 2508/00, PP 2002, nr 10 i w R. z dnia 27 czerwca 2013 r., III AUa 322/13, LEX nr 1331107), o tyle wzruszenie takiego rozstrzygnięcia może być przeprowadzone w sytuacji przedstawienia nowych dowodów podważających wiarygodność uprzednio zgromadzonego materiału dowodowego, w tym dowodów uzyskanych już po wydaniu decyzji ZUS, pod warunkiem jednak, że wynikają z nich fakty powstałe przed tym momentem.

Stosownie do brzmienia art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W myśl art. 15 ust. 1 analizowanej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok,
w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Natomiast stosownie do brzmienia ust. 2a tego samego przepisu, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei na postawie ust. 6 omawianego przepisu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Jak stanowi art. 15 ust. 4 w/w ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1.  oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2.  oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,
z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3.  oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4.  mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19,

przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250 %, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie,
iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 roku o sygn. akt III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonania wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.

Wysokość emerytury określa przepis art.53 ust. 1 cytowanej ustawy, zgodnie z którym emerytura wynosi 24% kwoty bazowej oraz po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych i po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych.

Zgodnie zaś z brzmieniem art.53 ust.3 ustawy emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust.2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury.

Sąd odnosząc się do kwestii wykazania warunków pracy i płacy oraz odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne podkreśla, że zgodnie z § 21 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Rozporządzenie to obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny. I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są zgodne co do tego, że ograniczenie co do środków dowodowych wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97, opubl. OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. I UK 115/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 17-18, poz. 257, str. 753/.

Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) / por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r., sygn. akt I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r., sygn. II UKN 244/98, opubl. OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662/.

Mając powyższe na uwadze Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji związanej ze spornym okresem pracy B. B. oraz dopuścił dowód z zeznań zgłoszonych przez wnioskodawcę świadków, co pozwoliło stwierdzić, iż zeznania te nie są wystarczającym, rzetelnym dowodem stanowiącym podstawę do ponownego przeliczenia emerytury wnioskodawcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów zarówno w postaci dokumentów, jak i częściowo osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawcy i świadków.

Przy czym zeznania świadków i wnioskodawcy nie stanowią pełnowartościowego dowodu z uwagi na ich ogólność oraz brak szczegółów dot. pracy i płacy wnioskodawcy w spornym okresie /brak konkretnej ilości przepracowanych godzin, stawek wynagrodzenia za poszczególne prace, ilość wykonanej pracy/. Pełnowartościowy dowód stanowić mogłaby dokumentacja pracy i płacy wnioskodawcy z przedmiotowego okresu, której nie odnaleziono. Na podstawie samych zeznań świadków Sąd nie jest w stanie wykazać niezbędnych do ponownego przeliczenia świadczenia emerytalnego informacji, w szczególności zarobków i w zakresie odprowadzania z tego tytułu składek na ubezpieczenie społeczne. Brak było podstaw do przeliczenia emerytury w oparciu o stawki godzinowe wynagrodzenia z uwagi na treść zeznań świadków co do tego, że wynagrodzenie miało charakter akordowy, uzależnione było od ilości wykonanej pracy, która była wynagradzana w zależności od wykonanych metrów poszczególnych czynności malowania – przy czym za różne czynności były różne stawki (na podstawie zeznań świadków brak możliwości ustalenia konkretnych stawek) , a stawka godzinowa miała być płacona tylko w okresie nie wykonywania malowania, przy czym brak możliwości ustalenia tego okresu na podstawie zeznań świadków. Brak określenia miesięcznej wysokości wynagradzania uniemożliwiała określenie wartości dodatku brygadzistowskiego.

Stwierdzić, zatem należy, że organ rentowy słusznie odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia emerytury za okresy, za które brak jest stosownych dowodów pozwalających na to przeliczenie. W toku sprawy wnioskodawca wykazał dokumenty za lata pracy i płacy 1978 – (...) wnosząc na ich podstawie o przeliczenie emerytury do organu rentowego. Z uwagi na fakt, że przedstawiona dokumentacja na to przeliczenie pozwalała ZUS dokonał przeliczenia decyzją z dnia 27 czerwca 2017 r., natomiast w przypadku lat pozostałych dokumentacja nie jest wystarczająca, aby było to możliwe, brak jest dostatecznych dowodów, potwierdzających konkretną wysokość wynagrodzenia wnioskodawcy.

Należy przypomnieć, że w postępowaniach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych sąd nie jest obowiązany do poszukiwania dokumentów zatrudnieniowo - płacowych, o które nie zadbała osoba dochodząca świadczenia ubezpieczeniowego. W związku z tym to na ubezpieczonym ciążył ciężar dowodzenia i udokumentowania podnoszonych twierdzeń, któremu ubezpieczony nie sprostał. Przy ustalaniu podstawy wymiaru składki wnioskodawca powinien udowodnić, że w spornym okresie uzyskiwał wynagrodzenie w konkretnie określonej wysokości oraz to, że od wynagrodzenia tego była odprowadzana składka ./Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 sierpnia 2016 r. III AUa 1723/15 LEX nr 2149641 /
Ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże nie można również odpowiedzialności za taki stan rzeczy przenosić wyłącznie na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ustawowym wymogiem jest bowiem wykazanie przez ubezpieczonego konkretnych kwot otrzymanych przez niego zarobków, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, przy czym nie może istnieć tu żaden stan niepewności, co do wysokości./ podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 marca 2006 roku, zapadłego w sprawie o sygn. akt III AUa 1096/05,

Wysokość podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w danych okresach, przyjmowana dla potrzeb ustalenia wysokości świadczeń emerytalno-rentowych, wynikać musi z nie budzących żadnych wątpliwości, spójnych i precyzyjnych dowodów ./ Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, z dnia 3 grudnia 2015 r. .III AUa 1088/15 LEX nr 1960794/

Zatem, uznać należy, że organ rentowy w sposób prawidłowy nie uwzględnił wniosku B. B. o ponowne przeliczenie emerytury w zakresie lat pracy za które brak było wystarczających dowodów do wykazania płacy, a także składek odprowadzanych na ubezpieczenie społeczne. Lata 1978 – 1979 przy których możliwym było ustalenie informacji niezbędnych do przeliczenia zostały uwzględnione przy ponownym przeliczeniu.

Z tych przyczyn Sąd w punkcie 1 na podstawie art. 477 ¹³ § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w zakresie ustalenia w postawie wymiaru świadczenia okresu zatrudnienia 1978 – 1979, w punkcie 2 jako niezasadne oddalił odwołanie w pozostałym zakresie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

z. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy

A.L.