Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 kwietnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił wnioskodawcy J. K. (1) prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazano ,iż wnioskodawca nie udokumentował zarówno okresu 15 lat pracy w warunkach szczególnych jak i ogólnego stażu pracy w wymiarze 25 lat na dzień 1 stycznia 1999 roku. Na ten dzień z ogólnego stażu pracy wnioskodawcy uznano 24 lata 2 miesiące i 9 dni okresów składkowych i okresów nieskładkowych uzupełniających./ decyzja w aktach ZUS/.

Wobec złożenia nowych dokumentów przez wnioskodawcę i wniosku o ponowne przyznanie emerytury w dniu 4 maja 2015 roku, decyzją z dnia 8 maja 2015 roku organ rentowy ponownie odmówił prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji wskazano ,iż na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca wykazał 25 lat ogólnego stażu pracy natomiast nie udokumentował nadal 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Do pracy w warunkach szczególnych nie zaliczono:

- okresu zatrudnienia od dnia 14 sierpnia 1978 r do 30 czerwca 1985 roku w Spółdzielni Pracy (...)” ;

-okresu zatrudnienie od dnia 3 lipca 1985 roku do 31 grudnia 1991 roku w Spółdzielni Pracy Usług Budowlanych (...).

Wnioskodawca nie przedstawił bowiem świadectwa pracy w warunkach szczególnych. /decyzja w aktach ZUS/.

W dniu 4 maja 2015 roku wnioskodawca odwołał się od decyzji ZUS z dnia 2 kwietnia 2015 roku. W odwołaniu wskazał ,że w jego ocenie praca na stanowisku montera instalacji grzewczych oraz hydraulika spawacza była pracą świadczoną w warunkach szczególnych /odwołanie k- 2-6/. W toku procesu wnioskodawca podtrzymał swoje odwołanie od obu wydanych decyzji /oświadczenie wnioskodawcy przed zamknięciem rozprawy 01:00:32 CD koperta k- 122/.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał swoje stanowisko argumentując jak w zaskarżonych decyzjach .

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Wnioskodawca J. K. (2) urodził się w dniu (...). Nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

W dniu 6 marca 2015 roku złożył wniosek o przyznanie emerytury. Organ rentowy rozpoznając sprawę ustalił ,iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku posiada ogólny staż ubezpieczeniowy w wymiarze 25 lat.

Organ uwzględnił okres 22 lat 11 miesięcy i 22 dni okresów składkowych , okres 1 roku i 3 dni okresów nieskładkowych oraz jako okres uzupełniający w wymiarze 1 roku 3 miesięcy i 15 dni okres pracy wnioskodawcy na roli.

Wnioskodawca ukończył (...) Szkołę Zawodową w S.. Z zawodu wyuczonego wnioskodawca jest monterem instalacji sanitarnych.

/ okoliczności niesporne , dokumenty w aktach ZUS/.

W okresie od dnia 1 lipca 1971 roku do dnia 29 czerwca 1974 roku wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera instalacji grzewczych w Przedsiębiorstwie (...) w Ł.. Pierwsza umowa o pracę była zawarta na okres od 1 lipca 1971 roku do dnia 30 czerwca 1972 roku. Wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku pomocnika montera instalacji sanitarnych. Wraz z umową wnioskodawca otrzymał program stażu oraz prac wzbronionych pracownikom młodocianym. Od dnia 1 maja 1973 roku wnioskodawcy powierzono stanowisko montera instalacji ogrzewczej / świadectwo pracy , umowy i angaże w archiwalnych aktach osobowych koperta k-47/.

Razem z wnioskodawcą pracował K. S. , który rozpoczął świadczenie pracy miesiąc później niż wnioskodawca. Wnioskodawca i świadek S. byli zatrudnieni w jednej brygadzie. Pracowali przy robieniu izolacji w kotłowniach i w kanałach. W kanałach izolacje były robione z azbestu a rury były malowane farbą miniową. Przed położeniem izolacji i pomalowaniem rur były one spawane zarówno przez wnioskodawcę jak i świadka. Praca była wykonywana na zewnątrz i w pomieszczeniach. Świadek S. tak samo jak wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy. Obaj ukończyli kurs spawania w czasie zatrudnienia . Wnioskodawca odbył kurs podstawowy spawania gazowego w okresie od dnia 24 marca 1973 roku do dnia 17 czerwca 1973 roku. Z tytułu zatrudnienia pracodawca dawał pracownikom bony żywieniowe. Dodatek za pracę w warunkach szczególnych nie był wypłacany. Zakład nie wydawał pracownikom świadectw pracy w warunkach szczególnych. Świadek S. nie korzysta z wcześniejszej emerytury. / Zeznania świadka S. 00:35:09 CD koperta k- 39 , kopia książeczki spawacza k- 6-6odw,

W okresie od dnia 1 lipca 1974 roku do dnia 29 lutego 1976 roku oraz w okresie od 18 kwietnia 1977 roku do dnia 31 maja 1978 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w S., w pełnym wymiarze czasu pracy , na stanowisku montera urządzeń i instalacji grzewczych / świadectwo pracy w archiwalnej dokumentacji osobowej koperta k- 21/.

W okresie od dnia 29 października 1974 roku do dnia 30 października 1975 roku wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową/ niesporne/.

W okresie od dnia 14 sierpnia 1978 roku do dnia 30 czerwca 1985 roku wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Spółdzielni Pracy (...), (...) Kotłowych i Ślusarskich (...) w Ł. , na stanowisku montera instalacji centralnego ogrzewania i wodno-kanalizacyjnej . / świadectwo pracy w archiwalnych aktach osobowych koperta k- 21/. Przełożonym wnioskodawcy był T. G. , który podjął pracę już w 1977 roku. Wnioskodawca jako monter instalacji sanitarnych przede wszystkim wykonywał instalacje centralnego ogrzewania. Łącznie z kotłownią, kładł rury i je spawał. Wnioskodawca pracował w zespołach 3-4 osobowych. Prace w jednym budynku trwały średnio od 1,5 do 2 tygodni. Wnioskodawca był osobą kierującą brygadą. W grupie był podział czynności. Osoba ,która nie miała uprawnień do spawania zajmowała się gwintowaniem rur, kładzeniem ich na ścianie i przygotowywaniem elementów. Wnioskodawca głównie zajmował się spawaniem. Z racji na posiadaną wiedzę wnioskodawca wykonywał również czynności hydrauliczne – czytał dokumentację hydrauliczną ustalał miejsca zamontowania urządzeń hydraulicznych. Wnioskodawca montował instalacje hydrauliczne zarówno w budynkach mieszkalnych jak i przemysłowych. W każdej brygadzie z reguły był jeden spawacz a dwie pozostałe osoby były pomocnikami. One tylko zajmowały się montażem. Poza wynagrodzeniem był płacony ryczałt za wykonanie usługi , który określano według cennika usług. Razem z wnioskodawcą był zatrudniony świadek J. M.. Pracowali w jednej brygadzie. / zeznania świadka (...):06:46 CD koperta k- 39 , zeznania świadka M. 00:08;08 CD koperta k- 122 ,zeznania wnioskodawcy 00:39:31 CD koperta k- 122 /.

Wnioskodawca nie był typowym spawaczem z uwagi na konieczność wykonywania czynności hydraulika. Wnioskodawca musiał wykonywać czynności hydrauliczne. W czasie całej dniówki roboczej spawanie zajmowało mu 80% czasu pracy . W ramach innych wykonywanych czynności wnioskodawca przygotowywał butlę z gazem , gałązki przy grzejnikach, czasami wykonywał biały montaż oraz pomagał przy takich czynnościach. Jeżeli nie było spawania to wnioskodawca wykonywał inne pracy ale z uwagi na posiadanie uprawnień do spawania przede wszystkim spawał. Rzadko nie trzeba było przy czynnościach wykonywać spawania. Spółdzielnia nie zatrudniała osób posiadających tylko zawód spawacza. Zdarzały się jednak dni kiedy w ogóle nie było spawania./ zeznania świadka (...):06:46 CD koperta k- 39 , zeznania świadka S. 00:03:22 CD koperta k- 58, M. 00:08;08 CD koperta k- 122, zeznania wnioskodawcy 00:39:31 CD koperta k- 122/

W okresie od dnia 3 lipca 1985 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku wnioskodawca był zatrudniony w Spółdzielni Pracy Usług Budowlanych (...) w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera instalacji wodno-kanalizacyjnych i centralnego ogrzewania. W tym czasie w okresie od dnia 22 października 1990 do dnia 31 grudnia 1991 roku korzystał z urlopu bezpłatnego.. Umowa o pracę została rozwiązana za porozumieniem stron. W umowach o pracę zawieranych z pracodawcą wnioskodawcy powierzano obowiązki hydraulika spawacza. /, świadectwo pracy, umowy o pracę w archiwalnej dokumentacji pracowniczej koperta k- 28/. Wnioskodawca w ramach zatrudnienia w tej firmie wykonywał takie same czynności jak w ramach Spółdzielni (...) ./ zeznania świadka (...):06:46 CD koperta k- 39 ,zeznania wnioskodawcy 00:39:31 CD koperta k- 122 /

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie opierając się na zeznaniach świadków , wnioskodawcy oraz dokumentach załączonych do akt sprawy i akt ubezpieczeniowych wnioskodawcy. Przede wszystkim wskazać należy ,iż archiwalna dokumentacja pracownicza załączona do akt sprawy z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w oparciu o umowę o pracę jednoznacznie wskazuje ,iż nigdy wnioskodawca nie pracował wyłącznie na stanowisku „spawacza” ale zawsze były to stanowiska dotyczące wykonywania prac hydraulicznych czy monterskich w zakresie instalacji wodno-kanalizacyjnej i grzewczej. W dokumentach płacowych jakie zachowały się z tamtego okresu czasu nie ma również żadnej wzmianki dotyczącej wypłacania wnioskodawcy dodatku za pracę w warunkach szczególnych jako odrębnego składnika wynagrodzenia. Natomiast znajdują się informacje dotyczące innych składników wynagrodzenia np. dodatku stażowego czy ryczałtu za wykonanie usług. Wzmianki o dodatku za pracę w warunkach szczególnych nie ma również w umowach o pracę, angażach, świadectwach pracy czy zachowanych w ograniczonym zakresie kartach wynagrodzeń. Zeznania w tym przedmiocie świadków są rozbieżne i mało konkretne. Przełożony wnioskodawcy – kierownik G. zeznał ,iż taki składnik wynagrodzenia nie był wypłacany, natomiast wypłacano ryczałt obliczany na podstawie wartości usługi. Taki składnik wynagrodzenia , jak również dodatek stażowy są zawarte w kartach wynagrodzeń. Zeznania te są bieżne z zeznaniami świadka S., który również zaprzeczył co do wypłacania dodatku za pracę w warunkach szczególnych wskazując ,iż do wynagrodzenia były doliczane dodatkowe kwoty z tytułu akordu. Natomiast świadek M. i wnioskodawca twierdzili ,że był wypłacany w firmie (...) 10% dodatek za pracę w warunkach szczególnych. W tym zakresie Sąd odmówił wiarygodności ich zeznaniom , gdyż stoją w sprzeczności z zeznaniami innych świadków a przede wszystkim z dokumentami.

Sąd dal wiarę zeznaniom świadków i wnioskodawcy w zakresie w jakim twierdzili oni ,iż poza spawaniem wnioskodawca wykonywał również inne czynności, przede wszystkim hydrauliczne, z racji posiadanych kwalifikacji. Zeznania wnioskodawcy i wszystkich świadków są w tym zakresie zbieżne, chociaż wnioskodawca z faktów , które miały miejsce wyciąga zupełnie odmienne wnioski ,niż uczynił to Sąd. Z zeznań zgodnie wynika ,iż wnioskodawca posiadał od 1973 roku uprawnienia do spawania będąc jednocześnie z zawodu hydraulikiem( monterem instalacji wod-ka i co). Jak jednak wynika z materiału dowodowego wnioskodawca był zatrudniony w firmach zajmujących się świadczeniem usług dla ludności i charakter zleceń faktycznie determinował jego obowiązki. W związku z tym zajmował się spawaniem, co było konieczne w jego pracy, ale nie były to jego wyłączne obowiązki. Pozostałe wykonywane obowiązki wynikały z posiadania umiejętności hydraulika – montera instalacji. Jak określił świadek G., bezpośredni przełożony wnioskodawcy w trakcie zatrudnienia w firmach (...), wnioskodawca nie był typowym spawaczem , wykonywał spawanie nie codziennie a ta czynność średnio zajmowała mu 80% dziennego czasu pracy. Zeznania w tym zakresie w ocenie Sądu są spójne, konsekwentne i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, przede wszystkim w dokumentach. Podnieść należy ,iż zeznania zbieżne w treści złożył świadek S., który ponadto wskazał ,iż nie pracował razem z wnioskodawcą w jednej brygadzie a pracę wykonywał w wykopach i kotłowniach. Świadkowi temu pracodawca wydał świadectwo pracy w warunkach szczególnych. To świadczy ,iż zakład wydawał tego typu dokumenty co do zasady. Podkreślić należy ,iż wszyscy świadkowie w zeznaniach zawsze wskazywali ,iż wnioskodawca wykonywał również inne prace, hydrauliczne. Przyznał to również wnioskodawca ale według jego opinii dominowało spawania.

Rozpoznając sprawę Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka P.. Wskazać należy ,iż zeznania tego świadka są wyjątkowo chaotyczne i nie pozwalają na precyzyjne określenie jakiego czasu pracy i jakiego zakładu dotyczą. Dlatego Sąd pominął je przy orzekaniu.

Sąd zważył , co następuje :

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu. Wydane w sprawie decyzje odpowiadają prawu .

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku Nr 748), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku (art. 196 ustawy) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zaś ust. 2 w/w przepisu (wg stanu prawnego do dnia 31 grudnia 2012 roku) stanowił, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Od dnia 1 stycznia 2013 roku ust. 2 w/w przepisu uległ zmianie poprzez rezygnację ustawodawcy z warunku rozwiązania stosunku pracy (ustawa z dnia 11 maja 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw – art. 1 – Dz. U. z 2012r., poz. 637)

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat (dla mężczyzn), oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat (dla mężczyzn).

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...)
i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok.
i Prawo (...)).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do: wieku – wnioskodawca ukończył 60 lat w dniu (...) , braku członkostwa w otwartym funduszu emerytalnym oraz wymaganych na dzień 1 stycznia 1999 roku okresów składkowych i nieskładkowych. Jednak w ocenie Sądu Okręgowego wnioskodawca nie spełnia warunku co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85 – LEX 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84 – LEX 14625).

Podkreślenia też wymaga, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia
7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 roku, I UK 393/10).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z zeznań świadków i z przesłuchania wnioskodawcy oraz przeprowadził dowód z dokumentacji osobowej ze spornych okresów zatrudnienia.

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskazuje, że prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym są wymienione w Dziale XIV poz. 12 jako prace w szczególnych warunkach.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że w spornym okresie czasu wnioskodawca wykonywał między innymi pracę przy spawaniu, brak jest jednak podstaw do przyjęcia, że w okresie tym wykonywał prace spawalnicze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Okoliczność, iż wnioskodawca nie wykonywał prac spawalniczych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wynika z zeznań przesłuchanych świadków, oraz samego wnioskodawcy, zgodnie zeznali oni bowiem, że prace te zajmowały wnioskodawcy około 80 % czasu pracy danego dnia, a w pozostałym czasie zajmował się montażem i wykonywaniem czynności hydraulicznych. W spornym okresie wnioskodawca wykonywał zatem także inne prace nie wymienione w wykazach prac w warunkach szczególnych, przy czym oba te rodzaje prac wykonywane były równorzędnie, tak że nie można wyodrębnić żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. Z materiału dowodowego wynika ,iż w spornym okresie zatrudnienia wnioskodawca wykonywał różne czynności, w tym i spawanie. Zauważyć należy ,iż spawanie stanowiło większość czynności jakie wykonywał wnioskodawca ale miały miejsce okresy kiedy spawał każdego dnia do 80% dziennego czasu pracy jak i takie dni w których nie wykonywał tej czynności w ogóle. Nie sposób pominąć okoliczności ,iż zakłady , w których pracował wnioskodawca w spornym okresie czasu wykonywały usługi hydrauliczne dla ludności i to determinowało zakres zadań pracowników. Wnioskodawca był monterem instalacji wodno-kanalizacyjnych bowiem taki miał wyuczony zawód. Spawanie było jedną z czynności jakie wykonywał ale tylko przy okazji świadczenia usług hydraulicznych. Z zeznań samego wnioskodawcy wynika ,że prace hydrauliczne też wykonywał. Potwierdzili to wszyscy świadkowie.

W świetle powyższych okoliczności nie można uznać, że w spornych okresie wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze wykonywał prace wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Sąd nie kwestionuje, że wnioskodawca wykonywał prace spawalnicze w spornym okresie, jednakże z poczynionych ustaleń wynika, iż nie była to praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. To prace „przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym” uznane zostały za pracę o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości, a nie jakakolwiek inna praca składająca się na ostateczny rezultat. Jeszcze raz podkreślić należy, że stałe wykonywanie pracy w warunkach szczególnych jest rozumiane w orzecznictwie Sądu Najwyższego jako wypełnianie pełnego wymiaru czasu pracy na zajmowanym stanowisku pracy, gdyż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika (por. np. wyrok z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 290). Wyjątek mogą tu stanowić krótkotrwałe, konieczne szkolenia pracownika, zwłaszcza wstępne (wyrok z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75).

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 6 k.c. to na wnioskodawcy spoczywał ciężar dowodowy w niniejszej sprawie. Oparcie polskiej procedury cywilnej na zasadzie kontradyktoryjności jedynie w wyjątkowych przypadkach dozwala Sądowi na podjęcie czynności mających na celu pobudzenie inicjatywy stron, a zasadą w tym zakresie jest samodzielne dążenie uczestników postępowania do wykazania prawdziwości podnoszonych twierdzeń. Jeżeli twierdzenie istotne dla rozstrzygnięcia nie zostanie udowodnione, to o merytorycznym rozstrzygnięciu sprawy decyduje rozkład ciężaru dowodu. Zatem strona, na której spoczywa ciężar dowodu, ponosi ryzyko ujemnych skutków niedopełnienia swoich obowiązków w tym zakresie. Sąd Okręgowy uznał również, zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, iż nie jest zarówno zobowiązany, jak i uprawniony do przeprowadzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (patrz wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76). Wnioskodawca nie wykazał natomiast w niniejszym postępowaniu za pomocą zeznań świadków oraz złożonych razem z odwołaniem dokumentów, że we wskazanych przez siebie okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę zaliczaną do prac w warunkach szczególnych. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie przeczy twierdzeniom wnioskodawcy i uniemożliwia zaliczenia okresu pracy w zakładach (...) do wykonywania zatrudnienia w warunkach szczególnych,.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy stwierdzić należy, że pomimo, iż wnioskodawca spełnił pozostałe przesłanki do przyznania emerytury, a mianowicie: wieku, posiadania co najmniej 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego, ze względu na nieprzepracowanie wymaganego ustawowo okresu 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze emerytura wnioskodawcy nie przysługuje. W tym miejscu należy zaznaczyć ,iż okresy pracy w firmach (...) były na tyle długie ,iż marginalne znaczenie w sprawie ma kwestia ewentualnej pracy wnioskodawcy w pozostałych zakładach pracy . Nawet bowiem przy zaliczeniu zatrudnienia tam wykonywanego do pracy w warunkach szczególnych , okres zatrudnienia nie wyniósłby 15 lat pracy w tych warunkach.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

Wyrok z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy z pouczeniem o terminie i sposobie wniesienia apelacji

16.10.2017