Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Alina Gałęzowska

Protokolant Anna Raszowska

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2017 r. w Środzie Śląskiej na rozprawie

sprawy z powództwa Z. G.

przeciwko A. A. S. we Francji działającej przez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej A. A. S. we Francji działającej przez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. na rzecz powoda Z. G. kwotę 10 692,15 zł (dziesięć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt dwa złote piętnaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 listopada 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od powoda Z. G. na rzecz strony pozwanej A. A. S. we Francji działającej przez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. kwotę 930,21 zł ( dziewięćset trzydzieści złotych dwadzieścia jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej A. A. S. we Francji działającej przez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. uiścić na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej kwotę 170,52 zł (sto siedemdziesiąt złotych pięćdziesiąt dwa grosze), a powodowi kwotę 245,38 zł (dwieście czterdzieści pięć złotych trzydzieści osiem groszy) tytułem nieopłaconych wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Z/

1.  (...)

2.  (...)

28 czerwca 2017 r.

Sygn. akt I C 499/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 kwietnia 2016r. powód Z. G. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej (...) we Francji działającej przez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. kwoty 25.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 15 listopada 2015r. do dnia zapłaty, zasądzenie kwoty 287,75 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 15 listopada 2015r. do dnia zapłaty, zasądzenie kwoty 404,40 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 15 listopada 2015r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od udzielonych pełnomocnictw. W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, że w dniu 20 lutego 2015r. uczestniczył w wypadku komunikacyjnym, do którego doszło na skrzyżowaniu drogi nr (...) z łącznikiem autostrady (...) od strony W.. Sprawca zdarzenia kierujący pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), wyjeżdżając z autostrady (...) od strony W., na skrzyżowaniu z drogą nr (...) wykonując manewr skrętu w lewo w kierunku M., nie zachował należytej ostrożności i nie zastosował się do znaku drogowego A 7, w wyniku czego zderzył się z kierującym rowerem Z. G.. Pierwszej pomocy powodowi udzielono w 4 (...) Szpitalu (...) z Polikliniką SP ZOZ we W., gdzie stwierdzono u powoda złamanie jarzmowo- szczękowo-oczodołowe strony prawej ze złamaniem kości skroniowej prawej z krwiakiem przymózgowym, złamanie łopatki prawej, złamanie żeber IV i V po prawej stronie oraz zwichnięcie w stawie międzypaliczkowym bliższym palca III lewej ręki. Powód przebywał na Oddziale (...) Szczękowo- Twarzowej w terminie od dnia 20 lutego 2015 r. do 27 lutego 2015 r., gdzie operacyjnie wykonano osteosyntezę złamania jarzmowo- szczękowo-oczodołowego po stronie prawej. Powód został wypisany z zaleceniami przeprowadzenia konsultacji okulistycznej, neurochirurgicznej, ortopedycznej, pulmonologicznej, a także przyjmowania środków przeciwbólowych. Doznane obrażenia ciała skutkowały dolegliwościami bólowymi, jak również cierpieniem psychicznym. Wypadek spowodował szereg negatywnych konsekwencji w życiu powoda, zaburzając jego funkcjonowanie. Powód zmuszony był zrezygnować z normalnego trybu życia, korzystał z opieki osób trzecich, stał się nerwowy i małomówny. Największe dolegliwości powód odczuwa ze strony łopatki. Powód posiada zakaz dźwigania ciężkich przedmiotów, co sprawia mu znaczne trudności w życiu codziennym. Powód zgłosił roszczenia odszkodowawcze stronie pozwanej za pośrednictwem pełnomocnika (...) sp. z o.o. w L.. W procesie likwidacji szkody pozwany przyznał na rzecz powoda kwotę 30.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Porównanie jakości życia powoda przed wypadkiem i po wypadku prowadzi do wniosku, że przyznana kwota tytułem zadośćuczynienia jest krzywdząca. W ocenie powoda zasadnym pozostaje żądanie uzupełnienia zadośćuczynienia w wysokości co najmniej 25.000,00 zł. Powód poniósł także koszty leczenia w wysokości 407,47 zł, a od strony pozwanej uzyskał kwotę 119,72 zł, do wypłaty pozostaje zatem 287,75 zł. Koszty dojazdów powód wyliczył w kwocie 404,40 zł ( (...) km x 8 l/100 km x 5 zł). Przy wyliczeniu tych koszów powód przyjął średnie spalanie średniej klasy pojazdu oraz średnią cenę paliwa obowiązującą w czasie ustalania odszkodowania. Odsetki dla kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania liczone są od dnia następnego po 37 dniu od zgłoszenia roszczenia pozwanemu, uwzględniając termin ustawowy na likwidację szkody oraz 7 dni na doręczenie pozwanemu korespondencji.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana A. A. we Francji działająca przez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W., wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości kosztów ustawowych. W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, że przyjęła co do zasady odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki wypadku oraz wypłaciła powodowi kwotę 30.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę 588 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki osób trzecich. Dodatkowo wyrokiem warunkowo umarzającym postępowanie karne z dnia 18 sierpnia 2015 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej sygn. akt II K 290/15 oskarżony został zobowiązany do zapłaty na rzecz poszkodowanego Z. G. nawiązki w kwocie 1.500,00 zł. W ocenie strony pozwanej wypełniony został właściwie ciążący na niej obowiązek odszkodowawczy wobec powoda, a dalsze roszczenia powoda są bezzasadne. Pozwana nie neguje faktu, że powód doznał obrażeń ciała, rozstroju zdrowia oraz wymagał leczenia, jednakże strona pozwana zaznacza, że doznane obrażenia i związane z nim dolegliwości nie miały aż tak poważnego charakteru. Zostały one skompensowane przez pozwaną przyznaną kwotą 30.000,00zł zadośćuczynienia w pełni adekwatną do rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych doznanych przez powoda. Przy ustalaniu zadośćuczynienia strona pozwana wzięła pod uwagę pobyt w szpitalu, konieczności przeprowadzenia badań, okres leczenia, okres rehabilitacji, wiek, płeć, stopień natężenia cierpień fizycznych i psychicznych, nasilenie bólu. Wypadek nie spowodował u powoda trwałego kalectwa, czy też nieodwracalnych następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, które po zakończeniu leczenia, trwale wpłynęłyby na dotychczasowy tryb życia powoda. Z przedłożonej przez powoda dokumentacji medycznej, nie wynika, aby proces leczenia urazów doznanych w wypadku był szczególnie uciążliwy, wiązał się z nietypowymi powikłaniami, czy też z innych względów był dla powoda wyjątkowo niekomfortowy. Według strony pozwanej, największe nasilenie dolegliwości bólowych będących następstwem urazów, wystąpiło w okresie pierwszych tygodni po wypadku, następnie zaś ulegały systematycznemu zmniejszaniu. Z dołączonej do pozwu dokumentacji medycznej powoda, nie wynika, aby występowały u powoda obecnie jakiekolwiek zaburzenia czy nieprawidłowości. Strona pozwana zaprzecza zatem, że wypadek z dnia 20 lutego 2015 r. był źródłem zaburzeń i cierpień psychicznych, na których występowanie po wypadku powód wskazuje w treści pozwu. Pozwana zaznacza, że choć charakter zadośćuczynienia jest kompensacyjny, to jego wysokość nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być odpowiednia w tym znaczeniu, że powinna być utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Postulat utrzymania rozsądnych granic zadośćuczynienia z pewnością nie zostanie zrealizowany, gdy zostanie przyznane powodowi dodatkowe zadośćuczynienie w kwocie 25.000,00 zł, co dałoby łączną kwotę 55.000,00 zł. Strona pozwana zakwestionowała również sposób liczenia odsetek wskazany w pozwie. Zdaniem pozwanej odsetki od kwoty zadośćuczynienia powinny być zasądzone od dnia wyrokowania. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana przyznała odszkodowanie tytułem refundacji kosztów leczenia będących w adekwatnym związku przyczynowym z następstwem zdarzenia z dnia 20 maja 2015 r. w łącznej kwocie 119,72 zł. Strona pozwana zaprzecza jakoby była zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda odszkodowania z tytułu kosztów refundacji poniesionych na odbycie dwóch prywatnych wizyt w poradni ortopedycznej zgodnie z fakturami nr (...) na kwotę 60 zł oraz nr (...) na kwotę 60,00 zł, zakup wyrobów medycznych w postaci okularów faktura nr (...) na kwotę 145,00 zł, soli leczniczej faktura nr (...) na kwotę 22,75 zł. Powód jest ubezpieczony w ramach NFZ, w myśl przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, zatem w pierwszej kolejności winien skorzystać z bezpłatnych porad ortopedycznych, czego nie uczynił, powodując tym samym zwiększenie szkody. Brak jest podstaw do zwrotu kosztów zakupu soli leczniczej oraz okularów z uwagi na brak w dokumentacji medycznej zaleceń do ich zakupu. Strona pozwana zaprzecza również, aby była zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda odszkodowania z tytułu kosztów dojazdów do placówek medycznych, albowiem powód nie przedstawił żadnych rachunków i faktur opierając swoje żądanie na szacunkach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 lutego 2015r. powód Z. G. uczestniczył w wypadku komunikacyjnym, do którego doszło na skrzyżowaniu z łącznikiem autostrady (...) od strony W., na drodze nr (...). Sprawca zdarzenia kierujący pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), wyjeżdżając z autostrady (...) od strony W., na skrzyżowaniu z drogą nr (...) wykonując manewr skrętu w lewo w kierunku M., nie zachował należytej ostrożności i nie zastosował się do znaku drogowego A-7, w wyniku czego zderzył się z kierującym rowerem Z. G., który jechał prawą stroną jezdni drogi nr (...) od strony M. w kierunku K.. Sprawca zdarzenia P. P. w chwili wypadku objęty był ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym.

Niesporne

Powód po wypadku przewieziony został na (...) 4 (...) Szpitala (...) z Polikliniką SP ZOZ we W., gdzie unieruchomiono kończynę górną prawą w chuście trójkątnej z powodu złamania łopatki oraz nastawiono zwichnięcie w stawie międzypaliczkowym bliższym palca III ręki lewej. W tym samym dniu przekazany na Kliniczny Oddział (...) z rozpoznaniem złamania kości sklepienia czaszki, złamaniem kości skroniowej prawej z niewielkim krwiakiem przymózgowym, wielokrotnego złamania kości czaszki i twarzoczaszki. W kontrolnym badaniu TK głowy nie uwidoczniono progresji krwiaka przymózgowego. Chory przytomny, kontakt słowny logiczny, bez niedowładu w zakresie ruchomości kończyn. Po konsultacji chirurga szczękowego chorego zakwalifikowano do leczenia operacyjnego i przekazano w dniu 25 lutego na Oddział (...) Szczękowej. Przy przyjęciu na Kliniczny Oddział (...) Szczękowo-Twarzowej stwierdzono złamanie jarzmowo-szczękowo-oczodołowe strony prawej ze złamaniem kości skroniowej prawej z krwiakiem przymózgowym tej okolicy, złamanie żeber IV i V po stronie prawej, złamanie łopatki prawej, zwichnięcie w stawie międzypaliczkowym bliższym palca III lewej ręki. W dniu 26 lutego 2015 r. powód został poddany operacji osteosyntezy złamania jarzmowo-szczękowo-oczodołowego po stronie prawej. Po zabiegowo pacjent znajdował się w stanie ogólnym dobrym, miał niewielki obrzęk tkanek okolicy operowanej, krwiak okularowy prawego oczodołu. Pacjent był chodzący samodzielnie, kończyna górna prawa została unieruchomiona w chuście trójkątnej. Wypisany do domu w dniu 27 luty 2015 r. z zaleceniami przeprowadzenia konsultacji okulistycznej, neurochirurgicznej, ortopedycznej, pulmonologicznej, kontroli w poradni chirurgii szczękowo-twarzowej za 5 dni, przyjmowania środków farmakologicznych w postaci kropli do oczu F., kropli do nosa X., A., M..

Dowody:

karta medycznych czynności ratunkowych k. 31

karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 25 luty 2015 r. nr (...) k. 39-40

karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 27 luty 2015 r. nr (...) k. 32-35

skierowanie do poradni chirurgii szczękowo -twarzowej z dnia 27 luty 2105 r. k. 50

historia choroby k. 52-127

dokumentacja medyczna k. 180-189

przesłuchanie powoda Z. G. k. 272-274

W dniu 4 marca 2015 r. powód konsultowany był w Poradni (...) Szczękowo-Twarzowej 4 (...) Szpitala (...) z Polikliniką SP ZOZ we W., gdzie rozpoznano złamanie dna oczodołu i zalecono konsultacje ortopedyczną. Następnie powód kontynuował leczenie w poradni ortopedycznej, a także poradni pulmonologicznej, był również rehabilitowany.

Dowody:

karta wizyty z dnia 4 marca 2015 r. k. 49

przesłuchanie powoda k. 272-274

Powód dokonał zakupu w dniu 27 lutego 2015 r. kropli do oczu F. oraz środków przeciwbólowych M. za kwotę 25,58 zł. W dniu 28 lutego 2015 r. zakupił opaski elastyczne w ilości trzech sztuk za kwotę 20,20 zł. W dniu 3 marca 2015 r. powód zakupił X., N. za kwotę 31,50 zł. W dniu 7 marca 2015 r. dokonał zakupu M. żel Forte za kwotę 14,50 zł. w dniu 9 marca 2015 r. zakupił P. w tabletkach oraz krople do oczu F. za kwotę 27,94 zł. W dniach 11 marca 2015 r. i 14 kwietnia 2015 r. powód był konsultowany ortopedycznie w Zespole (...) w K. i z tego tytułu poniósł koszt 120,00 zł. Powód wydatkował na zakup w dniu 31 marca 2015 r. okularów kwotę 145,00 zł. Zakup okularów był związany z uszkodzeniem dotychczasowych w trakcie zdarzenia drogowego. W dniu 1 kwietnia 2015 r. powód zakupił sól I. za kwotę 22,75 zł w celu stosowania okładów na stłuczone kolano i złamany palec.

Dowody:

faktura Vat nr (...) k. 22

faktura Vat nr (...) k. 23

faktura Vat nr (...) k. 24

faktura Vat nr (...) r k. 25

faktura Vat nr (...) k. 26

faktura Vat nr (...) k. 27

faktura Vat nr (...) k. 28

faktura Vat nr (...) k. 30

faktura vat nr (...) k. 29

Powód poniósł koszt 404,40 zł na dojazdy związane z leczeniem. Na powyższa kwotę składają się koszty związane z: powrotem ze szpitala w dniu 27 luty 2015 r., wizytą kontrolną w poradni chirurgi szczękowej w dniu 4 marca 2015 r, prześwietleniem klatki piersiowej w dniu 1 kwietnia 2015 r., odbiorem zdjęcia klatki piersiowej w dniu 9 kwietnia 2015 r., rejestracją u lekarza pulmonologa w dniu 10 kwietnia 2015r., rejestracją u lekarza pulmonologa w dniu 13 kwitnienia 2015r., wizytą u lekarza pulmonologa w dniu 20 kwietnia 2015 r., prześwietleniem łopatki w dniu 2 kwietnia 2015 r, odbiorem zdjęcia łopatki w dniu 3 kwietnia 2015., tomografią komputerową w dniu 13 maja 2015r., rejestracją tomograficzną w dniu 27 kwietnia 2015 r. , odbiorem wyników tomograficznych w dniu 18 czerwca 2015 r., komisją lekarską w dniach 8 czerwca 2015r. i 13 sierpnia 2015 r., wizytą u lekarza ortopedy w dniach 20 lipca 2015r., 17 sierpnia 2015r., prześwietleniem łopatki w dniu 22 lipca 2015 r., odbiorem zdjęć prześwietlenia łopatki w dniu 23 lipca 2015 r. Powód w tych celach używał samochodu marki R. (...), którego spalanie wynosi 8 l/100 km. Łącznie powód przejechał 1011 km.

Dowody:

oświadczenie powoda k. 19

przesłuchanie powoda Z. G. k. 272-274

Powód pismem z dnia 21 maja 2015r. za pośrednictwem Centrum (...) sp. z o.o.sp.k. w L. skierowanym do strony pozwanej wniósł o wszczęcie postępowania likwidacyjnego w sprawie wypadku z dnia 20 lutego 2015 r. w wyniku, którego doznał obrażeń ciała oraz wezwał stronę pozwaną do przyznania kwoty 40.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 4860,00 zł tytułem refundacji kosztów opieki.

Dowód:

zgłoszenie szkody z dnia 21 maja 2015 r. k. 130

Decyzją z dnia 13 lipca 2015r. strona pozwana przyznała powodowi kwotę 30.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 588,00 zł tytułem kosztów opieki.

Dowód:

pismo strony pozwanej z dnia 13 lipca 2015r. k. 134

Pismem z dnia 9 października 2015r. powód rozszerzył żądanie, wnosząc o przyznanie zadośćuczynienia w kwocie 70.000,00 zł w miejsce kwoty 40.000,00 zł, tytułem naprawienia krzywdy związanej z cierpieniem fizycznym i psychicznym, przyznanie kwoty 407,47 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwoty 845,00 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów na leczenie.

Dowód:

pismo powoda z dnia 09 października 2015r. k. 137

Decyzją z dnia 15 grudnia 2015r. strona pozwana przyznała powodowi kwotę 119,72 zł tytułem zwrotu kosztów leków na podstawie faktur nr (...). Strona pozwana odmówiła refundacji kosztów poniesionych na odbycie dwóch prywatnych wizyt w poradni ortopedycznej zgodnie z fakturami nr (...) na kwotę 60 zł oraz nr (...) na kwotę 60,00 zł, zakupu wyrobów medycznych w postaci okularów faktura nr (...) na kwotę 145,00 zł, soli leczniczej faktura nr (...) na kwotę 22,75 zł.

Dowód:

pismo strony pozwanej z dnia 15 grudnia 2015r. k. 139-140

Postępowanie karne wobec P. P. oskarżonego o to, że w dniu 20 lutego 2015 r na skrzyżowaniu drogi wojewódzkiej nr (...) i łącznika Autostrad (...) w gminie K. W. spowodował nieumyślnie wypadek w wyniku, którego Z. G. doznał złamania jarzmowo- szczękowo- oczodołowego strony prawej ze złamaniem kości skroniowej prawej, z krwiakiem przymózgowym tej okolicy, złamania żeber IV i V po stronie prawej, złamania łopatki prawej, zwichnięcia w stawie międzypliczkowym bliższym palca III ręki lewej tj. o czyn z art. 177 1 k.k. zostało warunkowo umorzone wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2015 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej sygn. akt II K 290/15. Oskarżony P. P. został tym wyrokiem zobowiązany do zapłaty na rzecz poszkodowanego Z. G. kwoty 1.500,00 zł tytułem częściowego naprawienia szkody.

Dowód:

wyrok Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej sygn. akt II K 290/15.k. 162-163

Biegły sądowy lekarz specjalista z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej L. R. stwierdził, że powód doznał wskutek wypadku drogowego w dniu 20 lutego 2015 r. stłuczenia twarzy z krwiakiem okularowym oka prawego, złamania prawego zespołu oczodołowo-jarzmowo-szczękowego z przemieszczeniem, złamania lewego łuku jarzmowego bez przemieszczenia. Obecnie złamania kośćca twarzoczaszki wygojone są w ustawieniu anatomicznym. Wynik leczenia dobry. Uszczerbek na zdrowiu z tego tytułu wynosi 0 %. Powyższe obrażenia wiązały się początkowo z dolegliwościami o znacznym natężeniu i stopniowo ustępowały. Obecnie powód jest zdrowy, nie wymaga dalszego leczenia, bez ograniczeń w życiu społecznym czy zawodowym. Nie należy spodziewać się jakichkolwiek negatywnych skutków na przyszłość w związku z przebytym urazem. Leczenie było podjęte bezpośrednio po wypadku i było standardowe. Trwało około ośmiu tygodni bez powikłań. Zgłaszane niewielkie dolegliwości bólowe podczas maksymalnej artykulacji okolicy prawego stawu skroniowo- żuchwowego spowodowane są utratą zębów i nie mają związku z urazem. W czasie leczenia powód nie wymagał pomocy, czy opieki osób trzecich.

Dowody:

pisemna opinia biegłego z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej L. R. z dnia 12 września 2016r. k. 205-206

pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej L. R. z dnia 31 października 2016r. k. 225

Biegły sądowy lekarz specjalista z zakresu ortopedii-traumatologii S. G. stwierdził u powoda w związku z wypadkiem z dnia 20 lutego 2015 r. stan po złamaniu kości jarzmowo- szczękowo- oczodołowej i złamaniu kości skroniowej po stronie prawej, stłuczenie mózgu w okolicy skroniowej prawej, stan po złamaniu żeber IV i V po stronie prawej, stan po złamaniu łopatki po stronie prawej, z wtórnym ograniczeniem ruchomości w stawie barkowym, stan po zwichnięciu stawu międzypaliczkowego bliższego palca III ręki lewej. W wyniku przebytego urazu powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości łącznej 14 %. W wyniku badania stwierdzono przemieszczenie dystalne panewki stawu barkowego w obrębie łopatki, co powoduje ograniczenie ruchomości w stawie barkowym z powodu zaburzenia anatomii stawu. Zmiany w obrębie stawu barkowego mają charakter trwały. W badaniu palca III stwierdzono typowe zmiany dla przebytego zwichnięcia, czyli niestabilność w stawie międzypaliczkowym oraz ograniczenie ruchomości. Stwierdzone zmiany są powodem zaburzenia funkcji palca III, a tym samym całej ręki. Powód może nadal odczuwać bóle w okolicy stawu barkowego i w okolicy palca III. Stwierdzone zmiany w stawie barkowym i w palcu III ręki lewej powodują utrudnienie w wykonywaniu czynności, gdzie jest konieczna pełna sprawność kończyn górnych. Nie ma możliwości odzyskania pełnej sprawności fizycznej. Po wypadku powód przez okres czterech tygodni mógł odczuwać znaczne dolegliwości bólowe. W przyszłości może dojść do nasilenia zmian w stawie barkowym i w palcu III ręki lewej. Po wypadku z powodu unieruchomienia obu kończyn górnych wymagał pomocy osób trzecich przez okres sześć tygodni po cztery godziny dziennie. Obecnie takiej pomocy nie wymaga. Obecnie leczenie powoda jest zakończone. Poprzednio u powoda nie było schorzeń, które miały wpływ na przebieg leczenia powoda i na wynik leczenia, nie stwierdzono także wad wrodzonych. Zastosowane u powoda leczenie było standardowe. Podawane przez powoda skargi mają bezpośredni związek z przebytym wypadkiem. Koszty wizyt prywatnych były zasadne.

Dowód:

opinia biegłego z zakresu (...) z dnia 15

października 2016r. k. 220-223

Biegła sądowa lekarz specjalista z zakresu neurologii M. H. stwierdziła, że powód w wyniku wypadku z dnia 20 lutego 2015 r. doznał złamania jarzmowo- szczękowo-oczodołowego strony prawej ze złamaniem kości skroniowej prawej, złamania żeber IV i V po stronie prawej, złamania prawej łopatki oraz zwichnięcia w stawie międzypaliczkowym bliższym palca III ręki lewej. Wymienione uszkodzenia ciała nie podlegają ocenie neurologicznej. Powód doznał także w wyniku wypadku stłuczenia mózgu. (...) stłuczenia było niewielkie. W badaniu powoda po wypadku nie opisano objawów neurologicznych mogących mieć podłoże w uszkodzeniu prawego płata skroniowego mózgu. Przebyte niewielkie uszkodzenie mózgu nie ma wpływu na zdolność powoda do codziennego funkcjonowania. Nie stwierdzono u powoda trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn neurologicznych mogącego mieć przyczynę w wypadku z dnia 20 lutego 2015 r.

Dowód:

opinia biegłej z zakresu neurologii M. H. z dnia 03 lutego 2017r.

k.248- 250

Powód Z. G. lat 76 z zawodu jest elektrykiem. Obecnie przebywa na emeryturze, której wysokość wynosi 1500,00 zł miesięcznie. Przed wypadkiem był osobą aktywną fizycznie, jeździł rowerem 200-300 km w ciągu tygodnia, zajmował się pracą w ogrodzie. Obecnie zrezygnował z jazdy rowerem, boi się poruszać pojazdami mechanicznymi, proste czynności życia codziennego, takie jak schylanie się, ubieranie, wchodzenie po schodach, zawiązywanie obuwia sprawiają mu trudność. Powód w wyniku doznanego wypadku stał się osobą zamkniętą w sobie, apatyczną. Miał problemy ze snem, brak apetytu. Przez miesiąc od wypadku przyjmował leki przeciwbólowe. Odzyskanie sprawności po wypadku zajęło mu od 4 – 6 miesięcy.

Dowody:

zeznania świadka A. G. k. 175-176

przesłuchanie powoda Z. G. k. 272-274

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało częściowo na uwzględnienie.

Podstawę prawną roszczenia z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania z tytułu kosztów leczenia stanowiły przepisy art. 822 k.c., art. 19 ust. 1 i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( DzU 2003 Nr 124 poz 1152 ) w zw. z art. 435 k.c. i z art. 436 k.c. i art. 444 § 1 k.c., art. 445 k.c.

Niespornymi w sprawie był fakt posiadania przez sprawcę wypadku obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej oraz obowiązek sprawcy wypadku do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, a tym samym i odpowiedzialność strony pozwanej co do zasady za skutki wypadku. Pomiędzy stronami nie było również sporu co, do urazów jakich doznał powód w wyniku wypadku z dnia 20 lutego 2015 r. Sporne pozostawało określenie rozmiaru krzywdy wynikłej z tych urazów, a w konsekwencji wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zgodnie z art. 445 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Konstrukcja art. 445 k.c. oparta jest na trzech przesłankach. Po pierwsze zadośćuczynienie pieniężne Sąd może przyznać poszkodowanemu wyłącznie w wypadkach wskazanych w ustawie (art. 444 k.c.). Oznacza to, że przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego możliwe jest wyjątkowo; zasadą jest bowiem, że naprawieniu podlega szkoda majątkowa. Po drugie ograniczenie stosowania zadośćuczynienia pieniężnego, jako formy naprawienia krzywdy, odnosi się do odpowiedzialności deliktowej. Po trzecie zasadą jest fakultatywność zadośćuczynienia pieniężnego, co oznacza, że jego przyznanie nie jest obligatoryjne nawet w razie zaistnienia krzywdy i zależy w konkretnym przypadku od uznania oraz oceny Sądu.

Uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 k.c. polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka – zarówno jeśli chodzi o powłokę cielesną, jak i tkanki i narządy wewnętrzne (rany, złamania). Rozstrój zdrowia natomiast wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów bez ich widocznego uszkodzenia (np. nerwice).

Niewątpliwie powód Z. G., doznał wskutek wypadku uszkodzeń ciała, tj. złamania kości jarzmowo-szczękowo- oczodołowej i kości skroniowej po stronie prawej, stłuczenia mózgu w okolicy skroniowej prawej, złamania żeber IV i V po stronie prawej, złamania łopatki oraz zwichnięcia stawu międzypaliczkowego palca III lewej ręki. Okoliczność powstania u powoda uszkodzeń ciała, jak również istnienia związku przyczynowego pomiędzy skutkami, a deliktem sprawcy wypadku zostały potwierdzone przedłożoną dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach sprawy oraz opiniami biegłych sądowych z zakresu neurologii lek. med. M. H. oraz ortopedii i traumatologii lek. med. S. G., a także z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej lek med. L. R..

Powyższe dowody Sąd uznał za spójne i logiczne, a przez to wiarygodne. Sąd podzielił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii, ortopedii i traumatologii oraz chirurgii szczękowo-twarzowej jako fachowy i przekonujący. Dokonując oceny opinii biegłych, Sąd uwzględnił właściwe dla jej oceny kryteria zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków. Opinie biegłych zawierały uzasadnienie ostatecznych wniosków, sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych. Wniesione przez powoda zastrzeżenia do opinii biegłych ograniczyły się w zasadzie do stwierdzenia, że uszczerbek na zdrowiu nie stanowi jedynego aspektu, na podstawie którego można ocenić zmiany, jakie wystąpiły w życiu powoda Z. G. i nie miały wpływu na ocenę fachowości i rzetelności przedstawionych opinii.

Powyższe okoliczności uzasadniały słuszność roszczeń powoda co do zasady. Pozostawało zatem rozważyć wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia w świetle kryteriów ukształtowanych w orzecznictwie. Na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji wysokość zadośćuczynienia, składają się cierpienia fizyczne i psychiczne, których rodzaj, natężenie i czas trwania należy każdorazowo określić w okolicznościach konkretnej sprawy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 luty 2007 r. I A Ca 1146/06 LEX nr 446225). Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należało uwzględnić wszystkie elementy krzywdy łącznie z tymi, które mogą ujawnić się w przyszłości, takie jak: nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, leczenia, rehabilitacji, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu prywatnym i społecznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r. sygn. akt II UKN 681/98 ); cierpienia fizyczne i psychiczne, aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczeństwa, która związana jest z miejscem zamieszkania, zamożnością społeczeństwa, przemiany gospodarcze w danym kraju – standard życia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 1984 r., sygn. akt I CR 407/83, z dnia 22 kwietnia 1985 r., sygn. akt II CR 94/95 ), poczucie bezradności życiowej, jego widoki i możliwości w przyszłości, niemożność wykonywania pracy, korzystania z rozrywek (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1975 r., sygn. akt I CR 862/75), sytuację życiową ofiary wypadku przed jego zaistnieniem i po jego zaistnieniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 1977 r., sygn. akt II PR 257/70), wiek i płeć poszkodowanego, wyłączenie poszkodowanego z normalnego życia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 1977 r., sygn. akt II CR 266/77, z dnia 9 marca 1973 r., sygn. akt I CR 55/73).

Jak wynika z dokumentacji medycznej oraz przesłuchania powoda Z. G., po wypadku został on zaopatrzony w 4 (...) Szpitalu (...) z Polikliniką SP ZOZ we W.. Stwierdzono złamanie jarzmowo- szczękowo-oczodołowe strony prawej ze złamaniem kości skroniowej prawej z krwiakiem przymózgowym, złamanie łopatki prawej, złamanie żeber IV i V po prawej stronie oraz zwichnięcie w stawie międzypaliczkowym bliższym palca III lewej ręki. W dniu 26 lutego 2015 r. powód został poddany operacji osteosyntezy złamania jarzmowo-szczękowo-oczodołowego po stronie prawej. Następnie był leczony w poradni chirurgii szczękowo-twarzowej, poradni ortopedycznej, a także poradni pulmonologicznej. Powód był również rehabilitowany.

Biegły sądowy lekarz specjalista z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej L. R. stwierdził, że powód doznał wskutek wypadku drogowego w dniu 20 lutego 2015 r. stłuczenia twarzy z krwiakiem okularowym oka prawego, złamania prawego zespołu oczodołowo-jarzmowo- szczękowego z przemieszczeniem, złamania lewego łuku jarzmowego bez przemieszczenia. Obecnie złamania kośćca twarzoczaszki wygojone są w ustawieniu anatomicznym. Wynik leczenia dobry. Uszczerbek na zdrowiu z tego tytułu wynosi 0 %. Powyższe obrażenia wiązały się początkowo z dolegliwościami o znacznym natężeniu i stopniowo ustępowały. Obecnie powód jest zdrowy, nie wymaga dalszego leczenia, bez ograniczeń w życiu społecznym czy zawodowym. Nie należy spodziewać się jakichkolwiek negatywnych skutków na przyszłość w związku z przebytym urazem. Leczenie było podjęte bezpośrednio po wypadku i było standardowe. Trwało około ośmiu tygodni bez powikłań. W czasie leczenia powód nie wymagał pomocy, czy opieki osób trzecich.

Biegły sądowy lekarz specjalista z zakresu ortopedii-traumatologii S. G. stwierdził u powoda w związku z wypadkiem z dnia 20 lutego 2015 r. stan po złamaniu kości jarzmowo- szczękowo- oczodołowej i złamaniu kości skroniowej po stronie prawej, stłuczenie mózgu w okolicy skroniowej prawej, stan po złamaniu żeber IV i V po stronie prawej, stan po złamaniu łopatki po stronie prawej, z wtórnym ograniczeniem ruchomości w stawie barkowym, stan po zwichnięciu stawu międzypaliczkowego bliższego palca III ręki lewej. W wyniku przebytego urazu powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 14 %. W wyniku badania stwierdzono przemieszczenie dystalne panewki stawu barkowego w obrębie łopatki, co powoduje ograniczenie ruchomości w stawie barkowym z powodu zaburzenia anatomii stawu. Zmiany w obrębie stawu barkowego mają charakter trwały. W badaniu palca III stwierdzono typowe zmiany dla przebytego zwichnięcia, czyli niestabilność w stawie międzypaliczkowym oraz ograniczenie ruchomości. Stwierdzone zmiany są powodem zaburzenia funkcji palca III, a tym samym całej ręki. Powód może nadal odczuwać bóle w okolicy stawu barkowego i w okolicy palca III. Stwierdzone zmiany w stawie barkowym i w palcu III ręki lewej powoduja utrudnienie w wykonywaniu czynności, gdzie jest konieczna pełna sprawność kończyn górnych. Nie ma możliwości odzyskania pełnej sprawności fizycznej. Po wypadku powód przez okres czterech tygodni mógł odczuwać znaczne dolegliwości bólowe. W przyszłości może dojść do nasilenia zmian w stawie barkowym i w palcu III ręki lewej. Zastosowane u powoda leczenie było standardowe. Podawane przez powoda skargi mają bezpośredni związek z przebytym wypadkiem. Koszty wizyt prywatnych były zasadne.

Biegła sądowa lekarz specjalista z zakresu neurologii M. H. stwierdziła, że powód w wyniku wypadku z dnia 20 lutego 2015 r. doznał złamania jarzmowo- szczękowo- oczodołowego strony prawej ze złamaniem kości skroniowej prawej, złamania żeber IV i V po stronie prawej, złamania prawej łopatki oraz zwichnięcia w stawie międzypaliczkowym bliższym palca III ręki lewej. Wymienione uszkodzenia ciała nie podlegają ocenie neurologicznej. Powód doznał także w wyniku wypadku stłuczenia mózgu. (...) stłuczenia było niewielkie. W badaniu powoda po wypadku nie opisano objawów neurologicznych mogących mieć podłoże w uszkodzeniu prawego płata skroniowego mózgu. Przebyte niewielkie uszkodzenie mózgu nie ma wpływu na zdolność powoda do codziennego funkcjonowania. Nie stwierdzono u powoda trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn neurologicznych mogącego mieć przyczynę w wypadku z dnia 20 lutego 2015 r.

Zdaniem Sądu, stwierdzony u powoda 14 % uszczerbek na zdrowiu oraz opisane skutki wypadku, uzasadniały ustalenie zadośćuczynienia na poziomie wyższym, niż uczyniła to w toku postępowania strona pozwana. Biorąc pod uwagę, że zadośćuczynienie musi mieć realne i ekonomiczne znaczenie dla samej osoby poszkodowanej, Sąd uznał, że nie będzie wygórowanym przyznanie powodowi Z. G. dodatkowo tytułem zadośćuczynienia kwoty 10.000,00 zł . Zważyć przy tym należy, że powód otrzymał już w toku postępowania likwidacyjnego tytułem zadośćuczynienia od strony pozwanej kwotę 30.000,00 zł oraz kwotę 1500 zł tytułem naprawienia szkody orzeczonej wyrokiem warunkowo umarzający postępowanie karne z dnia 18 sierpnia 2015r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej, sygn. akt II K 290/15.

W ocenie Sądu wysokość przyznanego zadośćuczynienia jest odpowiednia i wyczerpuje w całości roszczenia powoda z tego tytułu. Wysokość zadośćuczynienia uwzględnia rodzaj doznanych obrażeń ciała, długotrwałość leczenia i rehabilitacji, nasilenie cierpień, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu prywatnym i zawodowym powoda, wiek i płeć powoda, a także fakt wyłączenia powoda z normalnego życia przez okres około pół roku. Procentowo ustalony uszczerbek na zdrowiu powoda w wysokości 14 % miał zatem jedynie pomocnicze znaczenie. Rolą zadośćuczynienia jest złagodzenie doznanej niewymiernej krzywdy poprzez wypłacenie nie nadmiernej, lecz odpowiedniej sumy, w stosunku do doznanej krzywdy. Ustalenie jej wysokości powinno być, jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, dokonane w ramach rozsądnych granic, odpowiadających aktualnym warunkom i sytuacji majątkowej społeczeństwa przy uwzględnieniu, iż wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Dodatkowe zadośćuczynienie w kwocie 10.000,00 zł pozwoli powodowi zrekompensować krzywdę, jakiej doznał w wyniku wypadku, nie będzie przy tym prowadzić do bezzasadnego wzbogacenia powoda. Łącznie powód otrzyma z tytułu zadośćuczynienia kwotę 40.000,00 zł, co odpowiada dwudziestu sześciu miesięcznym wynagrodzeniom powoda.

W pozostałym zakresie żądanie pozwu podlegało oddaleniu jako niezasadne. Ze względu
na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy zadośćuczynienia ustawodawca pozostawił sądowi. Sąd dysponuje w takim wypadku większym zakresem swobody niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia. Nie oznacza to jednak, by ocena Sądu nie poddawała się weryfikacji pod kątem jej zgodności z dyspozycją art. 445 § 1 k.c. Kryteria istotne przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia to: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy (vide: tak SN z wyroku z dn. 12.04.1972 r., II CR 57/72, opubl. w OSNCP 1972, nr 10, poz. 183, wyrok Sądu Najwyższego z 20.04.2006 r., IV CSK 99/05, niepubl. oraz wyrok Sądu Najwyższego z 27.02.2004 r., V CK 282/03, niepubl.). W orzecznictwie sądowym ugruntowany jest pogląd, że zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma charakter przede wszystkim kompensacyjny, musi być rozważana indywidualnie i tym samym jego wysokość musi przedstawiać

jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość dla poszkodowanego, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (tak m.in. SN w wyroku z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10 opubl. w M.P.Pr. (...)).

W przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu nie można wyolbrzymiać ponad właściwą miarę rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda choć nie ulega wątpliwości, że obrażenia ciała u powoda była bardzo znaczne. W orzecznictwie sądowym wskazuje się też, że odpowiedniość sumy zadośćuczynienia, o której stanowi art. 445 § 1 k.c. ma służyć złagodzeniu negatywnych doznań, ale nie może być jednocześnie źródłem wzbogacenia (tak m.in. SN w wyroku z dnia 4 listopada 2010 r., IV CSK 126/10 opubl. w LEX nr 898263). Wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 7.07.2013 r., I ACa 602/13, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12.09.2013 r., I ACa 363/13).

Ilość i rozmiar ujawnionych cierpień fizycznych i psychicznych powoda uzasadnia zdaniem Sądu przekonanie, że uzupełniająca kwota 25 000 zł tytułem zadośćuczynienia, której żądał powód od strony pozwanej (dająca łącznie z przyznaną już kwotą łącznie sumę 55.000 zł), jest wygórowana i nieadekwatna do okoliczności faktycznych w sprawie i dyrektyw orzecznictwa w tym zakresie. Sąd nie znalazł podstaw do uwzględniania żądania pozwu w całości z uwagi na wysokość uszczerbku na zdrowiu spowodowanego zdarzeniem z dnia 20 lutego 2015 r., a także brak trwałych następstw złamania prawego zespołu oczodołowo-jarzmowo-szczękowego z przemieszczeniem, złamania lewego łuku jarzmowego bez przemieszczenia. Obecnie złamania kośćca twarzoczaszki wygojone są w ustawieniu anatomicznym. Wynik leczenia dobry. Natomiast ognisko stłuczenia mózgu było niewielkie. W badaniu powoda po wypadku nie opisano objawów neurologicznych mogących mieć podłoże w uszkodzeniu prawego płata skroniowego mózgu. Przebyte niewielkie uszkodzenie mózgu nie ma wpływu na zdolność powoda do codziennego funkcjonowania.

Wysokość zadośćuczynienia pieniężnego powinna uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa, kraju, w którym mieszka poszkodowany. Najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008r. II CSK 78/08 LEX nr 420389). Należy zauważyć, że mimo wypadku komunikacyjnego, powód jest nadal osobą czynną, nie stał się osobą głęboko upośledzoną, obłożnie chorą czy wymagającą stałej opieki innej osoby, co przykładowo uzasadniałoby ustalenie wysokości zadośćuczynienia na wyższym poziomie. Również mając na uwadze uzyskiwane przez powoda świadczenia emerytalne w kwocie 1500,00 zł należało stwierdzić, że przyznana powodowi kwota 40.000,00 zł jest dla niego ekonomicznie odczuwalna.

Roszczenie powoda w zakresie żądanej kwoty tytułem zwrotu kosztów leczenia znajdowało uzasadnienie w treści art. 444§1 k.c. zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Należą do nich koszty leczenia ( pobytu w szpitalu, konsultacji lekarskich, pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw), koszty specjalnego odżywiania, nabycia protez, wydatki związane z przewozem chorego do specjalistów i na zabiegi, koszty zabiegów rehabilitacyjnych. ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1981 r. I CR 455/80 OSPiKA 1981 poz 223, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 1973 r. II CR 365/73 OSNCP 1974 nr 9 poz 147). Zasądzona kwota tytułem zwrotu kosztów leczenia w łącznej wysokości 692,15 zł uwzględnia wydatki na dwie prywatne wizyty w poradni ortopedycznej zgodnie z fakturami nr (...) na kwotę 60 zł oraz nr (...) na kwotę 60,00 zł, zakup wyrobów medycznych w postaci okularów faktura nr (...) na kwotę 145,00 zł oraz soli leczniczej faktura nr (...) na kwotę 22,75 zł, a także koszty dojazdów do placówek medycznych w kwocie 404,40 zł. Koszty te wynikaj z przedstawionych przez powoda faktur imiennych i rachunków, a także z oświadczenia i przesłuchania powoda. Sposób wyliczenia kosztów dojazdów do placówek medycznych w kwocie 404,40 zł został przez powoda szczegółowo określony i zasługuje on na aprobatę. Koszty te były w ocenie Sądu celowe i ekonomicznie uzasadnione. Leczenie w gabinetach prywatnych zamiast w ramach NFZ uzasadnione było ze względu na czas oczekiwania na wizytę lekarską u lekarza ortopedy, co ma istotny wpływ na wynik leczenia. Poniesienie kosztów leczenia w prywatnych gabinetach nie może być zatem uznane za prowadzące do zwiększenia szkody.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Rozstrzygając o obowiązku zapłaty odsetek od zasądzonej kwoty, Sąd oparł się na art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003.124. (...) z późn. zm.) mając na uwadze datę zgłoszenia szkody przez powoda. Wysokość przyznanego powodowi zadośćuczynienia była już wówczas zbyt niska, należało stwierdzić, że w dniu 15 listopada 2015r. w stosunku do powoda Z. G., strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z zapłatą kwoty określonej w pkt I sentencji wyroku. W ocenie Sądu błędny jest bowiem pogląd, iż datą wymagalności roszczenia o zadośćuczynienie jest dzień wydania wyroku zasądzającego to roszczenie. Zgodnie bowiem z zasługującym na aprobatę stanowiskiem wyrażonym w orzecznictwie sądowym, jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego (tu: art. 14 wyżej cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych) lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu. Przewidziana w art. 445 § 1 k.c. możliwości przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (tak m.in. SN w wyrokach z dnia 18 lutego 2011 r., I CSK 243/10, z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10, tak też SO we Wrocławiu w sprawie II Ca 1350/12).

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu oparto na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone jednakże Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części żądania lub gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powód wygrał proces w 41%, koszty, jakie poniósł w związku postępowaniem to kwota 6.102,00 zł (1285 zł opłata od pozwu, 4.817,00 zł koszty zastępstwa procesowego). Strona pozwana wygrała proces w 59 %, a koszty, jakie poniosła na ten cel, wynoszą 5.817,00 zł (4.817,00 zł. koszty zastępstwa procesowego, 1.000,00 zł zaliczka na opinię biegłych). Powód zobowiązany był zatem do zwrotu stronie pozwanej kwoty 3.432,03 zł (59 % z 5.817,00 zł), natomiast strona pozwana na rzecz powoda kwoty 2.501,82 zł (41 % z 4.817,00 zł. ), dlatego ostatecznie Sąd zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 930,21 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzekł w pkt III sentencji wyroku. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego wynika z § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( .Dz. U. z 5 listopada 2015 r. poz 1800).

Nieuiszczone koszty sądowe w sprawie obejmowały wydatki na opinie biegłych sądowych kwocie 415,90 zł. Zgodnie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. za 2010 rok, Nr 90, poz. 594 ze zmianami) nieuiszczonymi kosztami sądowymi Sąd obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W pkt IV sentencji wyroku stosownie do art. 100 k.p.c. Sąd nakazał stronie pozwanej uiścić kwotę 170,52 zł ( 41 % z 415,90 zł) oraz powodowi kwotę 245,38 zł ( 59 % z 415,90zł) tytułem nieopłaconych wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.