Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2014r.

Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nożykowska

Ławnicy: Maria Królikowska, Krystyna Derer

Protokolant: Maciej Przesmycki

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko Przedsiębiorstwu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

o odszkodowanie

1. oddala powództwo;

2. zasądza od powoda J. J. na rzecz pozwanego Przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt VII P 727/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 kwietnia 2013 r. J. J. wystąpił przeciwko pracodawcy Przedsiębiorstwu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. o zasądzenie na rzecz powoda kwoty 30.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem odszkodowania za nieuzasadnione i naruszające przepisy o wypowiadaniu umów o pracę na czas nieokreślony oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Argumentując na rzecz powództwa powód podnosił, że wypowiedzenie zostało mu wręczone z naruszeniem art. 41 k.p., nadto pracodawca nie wskazał kryteriów, jakimi kierował się typując powoda do zwolnienia, a podana przez niego przyczyna nie została skonkretyzowana.

Powód zakwestionował również długość okresu wypowiedzenia podnosząc, iż powinien on wynosić trzy miesiące, nie zaś jeden miesiąc jak wskazał pozwany.

W odpowiedzi na powyższe pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wywodził, że wbrew twierdzeniom powoda w dniu wręczenia mu wypowiedzenia powód nie przebywał na urlopie, a jedynie w godzinach porannych złożył wniosek o urlop nie uzyskując jednakże zgody pracodawcy i w konsekwencji normalnie świadczył pracę. Pozwany wskazał również, że przyczyna oznaczona w treści spornego wypowiedzenia jest konkretna i rzeczywista, a opisana reorganizacja faktycznie miała miejsce. Odnosząc się do długości wypowiedzenia pozwany konsekwentnie utrzymywał, że okres wypowiedzenia w przypadku powoda wynosi jeden miesiąc i tak też został oznaczony w treści oświadczenia pracodawcy.

W piśmie złożonym na rozprawie w dniu 8 września 2014 r. strona powodowa rozszerzyła powództwo żądając ostatecznie 31.749,99 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód J. J. był pracownikiem pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w P. począwszy od dnia 1 maja 2010 r., pierwotnie na podstawie umowy na czas określony, a od dnia 1 stycznia 2012 r. bezterminowo, ostatnio w charakterze Dyrektora Pionu Sieci Wodociągowej, w pełnym wymiarze czasu pracy (umowa o pracę - k 6, aneksy do umowy o pracę – k 19-22, k 24-25 część B akt osobowych powoda).

Do obowiązków powoda należało m.in. zarządzanie całokształtem spraw będących w zakresie działania Pionu sieci wodociągowej, zabezpieczenie i nadzorowanie racjonalnego gospodarowania wodą, energią elektryczną i właściwej eksploatacji sieci wodociągowej, obiektów, urządzeń wodociągowych, nadzór nad utrzymaniem sprawności technicznej stacji uzdatniania wody oraz opracowywanie planów w zakresie przeglądów, napraw, remontów i inwestycji dla sieci wodociągowej, maszyn i urządzeń oraz kontrola ich wykonania (zakres czynności i uprawnień powoda – k 27 części B akt osobowych powoda).

W dniu 25 marca 2013 r. powód złożył wniosek o udzielenie mu urlopu wypoczynkowego w dacie 29 marca 2013 r. Pracodawca nie zaakceptował powyższego wniosku i nakazał pracownikowi stawienie się w pracy w związku z ważną rozmową.W dniu 29 marca 2013 r. o godz. 8:00 powód stawił się w pracy i skierował się do działu kadr, w którym dowiedział się, że nie ma informacji co do akceptacji przez przełożonego wniosku urlopowego złożonego w dniu 25 marca 2013 r. W związku z powyższym powód ponownie wystąpił o dzień wolny w dacie 29 marca 2013 r., tym razem składając wniosek o udzielenie urlopu na żądanie w dziale kadr, nie informując o tym fakcie przełożonego. Następnie powód udał się do swojego pokoju i przystąpił do wykonywania pracy - przeglądania korespondencji mailowej (wniosek urlopowy z dnia 25 marca 2013 r. z adnotacją prezesa zarządu pozwanego - k 35, wniosek o urlop na żądanie – k 34; zeznania powoda – k 128, zeznania L. P. k 128).

Około godz. 9:00 powód został wezwany do gabinetu prezesa, gdzie wręczono mu wypowiedzenie umowy o pracę, ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2013 r.

Jako przyczynę powyższego pozwany oznaczył reorganizację przedsiębiorstwa pracodawcy, polegającą na zmianie systemu zarządzania przedsiębiorstwem (likwidacja pośrednich szczebli zarządzania) i związaną z tym likwidację stanowiska pracy, na którym zatrudniony był powód – „Dyrektora Pionu sieci wodociągowej”. Taką przyczynę wskazał również odczytujący treść wypowiedzenia prezes zarządu pozwanego L. P..

W spotkaniu z powodem poza prezesem zarządu uczestniczył również wiceprezes zarządu R. L. oraz R. O. zajmujący stanowisko dyrektora, któremu również wręczono wypowiedzenie. Po początkowej odmowie przyjęcia wypowiedzenia powód ostatecznie podpisał dokument zastrzegając przy tym, że złożył wniosek o urlop na żądanie w tym dniu (wypowiedzenie – k 12 część C akt osobowych powoda; zeznania L. P. – k 128-129).

Przed przeprowadzeniem zmian organizacyjnych pozwany dysponował tylko jednym stanowiskiem Dyrektora Pionu Sieci Wodociągowej. (Regulamin organizacyjny pozwanego z dnia 1 stycznia 2013 r. wraz ze schematem organizacyjnym pozwanego – k 37-46).

Uchwałą Zarządu pozwanej spółki z dnia 29 marca 2013 r. zatwierdzono nowy Regulamin organizacyjny zmieniający strukturę organizacyjną pozwanego. Na skutek tego likwidacji uległy średnie szczeble zarządzania, w tym stanowisko powoda. Część obowiązków powoda została zniesiona, a w pozostałym zakresie przekazano je dyrektorowi technicznemu będącemu członkiem zarządu. (uchwała nr 4/2013 w sprawie wprowadzenia Regulaminu organizacyjnego pozwanego, regulamin organizacyjny wraz ze schematem organizacyjnym pozwanego, k 47-57).

Miesięczne wynagrodzenie brutto powoda obliczone według zasad ustalania ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wynosiło 10.583,33 zł (zaświadczenie – k 33).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy, w tym akt osobowych powoda, których treści żadna ze stron nie kwestionowała, podstaw ku temu nie znalazł również z urzędu Sąd.

Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd oparł się również na zeznaniach stron, którym dał wiarę w pełni wobec uznania ich za spójne, logiczne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało oddalić.

Na wstępie rozważań wskazać należy na niezasadność zarzutu powoda jakoby wypowiedzenie umowy o pracę łączącej go z pozwanym nastąpiło z naruszeniem art. 41 k.p.

W świetle przywołanego przepisu pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Sąd ustalił, iż w dniu wręczenia powodowi spornego wypowiedzenia pracownik co prawda złożył wniosek o urlop, o którym mowa w art.167 ² k.p., aczkolwiek nie tylko nie uzyskał na powyższe zgody pracodawcy, o czym świadczy brak podpisu na przedmiotowym wniosku, ale zrobił to na tyle nieskutecznie – złożenie oświadczenia miało miejsce w oddziale kadr - że informacja ta nie dotarła do pozwanego przed spotkaniem, na którym wręczono powodowi wypowiedzenie. Zaznaczyć należy, że również wcześniejszy wniosek urlopowy złożony w dniu 25 marca 2013 r. nie zyskał aprobaty pracodawcy, czego dowodzi adnotacja uczyniona przez prezesa zarządu pozwanego o braku akceptacji powyższego i polecenie stawienia się w pracy w dniu 29 marca 2013 r. w związku z ważną rozmową / spotkaniem.

Jednocześnie z zeznań samego powoda wynika, że w dniu wypowiedzenia wykonywał on swe czynności służbowe polegające na przeglądaniu korespondencji mailowej i w trakcie wykonywania tychże został wezwany przez pozwanego na spotkanie, na którym wręczono mu wypowiedzenie.

Przytoczone okoliczności wskazują, iż z całą pewnością pozwany nie naruszył zakazu wynikającego z treści art. 41 k.p., a tym samym nie ma podstaw do stwierdzenia wadliwości dokonanego wypowiedzenia.

Oznaczając przyczynę zakończenia stosunku pracy z powodem pozwany wskazał na reorganizację przedsiębiorstwa pracodawcy, polegającą na zmianie systemu zarządzania przedsiębiorstwem (likwidacja pośrednich szczebli zarządzania) i związaną z tym likwidację stanowiska pracy, na którym zatrudniony był powód.

Taki sposób sformułowania przyczyny w sposób jednoznaczny wskazuje, iż do zakończenia stosunku pracy łączącego strony niniejszego postępowania doszło z przyczyn leżących po stronie pracodawcy.

Odnosząc się do sposobu zakończenia współpracy z powodem należy mieć na uwadze, iż wypowiedzenie umowy o pracę stanowi zwykły sposób jej rozwiązania. Przyczyna wypowiedzenia nie musi zatem charakteryzować się znaczną wagą, nadzwyczajną doniosłością, czy też powodować szkód po stronie pracodawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 2007 roku, sygn. akt I PK 79/07, Monitor Prawa Pracy z 2007 roku, Nr 12, str. 651). Nie oznacza to jednak – zgodnie z utrwalonym dorobkiem orzecznictwa i doktryny – przyzwolenia na arbitralne, dowolne i nieuzasadnione lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego wypowiedzenie umowy o pracę. (wyr. SN z 07.04.1999 r., I PKN 645/98, OSNAPiUS 2000/11/420; wyr. SN z 13.04.1999 r., I PKN 4/99, OSNAPiUS 2000/12/461).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, że przyczyna wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę ma dwojakie znaczenie: jedno występuje w aspekcie zgodności z prawem czynności pracodawcy, a drugie - jej zasadności. W myśl art. 45 § 1 k.p. są to niezależne od siebie przesłanki oceny określonych w tym przepisie roszczeń. Wypowiedzenie umowy o pracę bez wskazania przyczyny lub bez jej skonkretyzowania uważa się za dokonane z naruszeniem prawa, a ściśle - art. 30 § 4 k.p., natomiast wypowiedzenie, które nastąpiło z dostatecznie zrozumiałym dla adresata i weryfikowalnym podaniem przyczyny, lecz ta została następnie uznana za niezasadną, kwalifikowane jest jako wypowiedzenie nieuzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 k.p. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2013 r., I PK 172/12).

Należy mieć na uwadze, że ciężar dowodu w zakresie wykazania okoliczności wskazanych w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę spoczywa na pozwanym pracodawcy (art. 6 k.c.). Wykazując zasadność wypowiedzenia, pracodawca musi przedstawić dowody potwierdzające prawdziwość i zasadność jego przyczyny.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, „oceny podanej w wypowiedzeniu przyczyny pod względem jej konkretyzacji należy dokonywać z perspektywy adresata oświadczenia pracodawcy - czyli pracownika. To pracownik ma wiedzieć i rozumieć, z jakiego powodu pracodawca wypowiedział mu umowę o pracę” (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2005 roku, sygn. akt I PK 178/04, L.).

Sąd uznał, że wskazana powodowi przez pracodawcę przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę jest prawdziwa i nie pozbawia tym samym tego oświadczenia należnej zasadności.

Należy podkreślić, że zmniejszenie stanu zatrudnienia stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia, a organ rozpatrujący spory ze stosunku pracy nie jest powołany do badania zasadności i celowości zmniejszenia stanu zatrudnienia. Na stwierdzenie to powoływał się Sąd Najwyższy wiele razy. Przykładowo w wyroku z dnia 3 listopada 2010 r. (I PK 93/10), przytaczając dosłownie to zdanie, dodał, że organ rozpatrujący spór może jedynie badać, czy zmiana w stanie zatrudnienia została faktycznie dokonana, a wyroku z dnia 5 maja 2009 r. (I PK 11/09) podkreślił, że sąd nie może oceniać, czy decyzje lub działania pracodawcy dotyczące zarządzania zakładem pracy są racjonalne i czy wynikają logicznie z innych zdarzeń.

Z przedłożonych do akt dokumentów, w szczególności Regulaminu organizacyjnego obowiązującego u pozwanego od dnia 1 stycznia 2013 r., zastąpionego następnie regulaminem obowiązującym od dnia 29 marca 2013 r. wyraźnie wynika, iż pozwany przeprowadził wskazane w treści wypowiedzenia zmiany organizacyjne polegające na likwidacji pośrednich szczebli zarządzania, eliminując ze struktur przedsiębiorstwa stanowisko powoda.

Odnosząc się do zarzutu strony powodowej w przedmiocie braku wskazania przez pozwanego, jakimi kryteriami kierował się typując do zwolnienia właśnie osobę powoda należy wskazać, iż konieczność doboru pracowników do zwolnienia w przypadku zwolnień indywidualnych istnieje wyłącznie w sytuacji, kiedy rozwiązanie umowy o pracę dotyczy pracownika wybranego przez pracodawcę z większej liczby pracowników, zatrudnionych na takich samych stanowiskach pracy. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 października 1998 r., I PKN 315/97, OSNAPiUS 1998 nr 14, poz. 427)

Tymczasem w okolicznościach niniejszej sprawy taka sytuacja nie zaistniała, z całokształtu materiału dowodowego (w tym zeznań powoda) wynika bowiem, iż powód był jedynym pracownikiem zajmującym stanowisko Dyrektora Pionu Sieci Wodociągowej, a tym samym pracodawca nie był zobligowany do wskazania kryteriów doboru pracownika do zwolnienia.

Mając na uwadze całokształt powyższej argumentacji, Sąd oddalił pozew w sprawie niniejszej.

Kwestią prawidłowości okresu wypowiedzenia powoda Sąd się nie zajmował z uwagi na brak zgłoszenia przez stronę powodową roszczeń z art. 49 kp.

Konsekwencją orzeczenia jest rozstrzygnięcie o kosztach. Podstawową zasadą dotyczącą kosztów procesu jest zasada odpowiedzialności za wynik postępowania. Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie § 11 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013.490 j.t.), orzekając jak w pkt 2 sentencji wyroku.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji.