Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Puławach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Teresa Wojtoń

Protokolant: Starszy Sekretarz Sądowy Marzanna Ruszak

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2017 roku w Puławach

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G.

przeciwko N. F.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo;

II.  Oddala wniosek powoda B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. o zasądzenie od pozwanej N. F. kosztów procesu;

III.  Oddala wniosek pozwanej N. F. o zasądzenie od powoda B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. kosztów procesu.

Sygnatura akt I C 334/17

UZASADNIENIE

W skierowanym do Sądu Rejonowego w Elblągu pozwie z dnia 21 stycznia 2016 roku pełnomocnik powoda B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G., wniósł o zasądzenie na rzecz powoda solidarnie od pozwanej N. F. i J. S. kwoty 380,29 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu (21 stycznia 2017 roku) do dnia zapłaty, kwoty 128,50 zł bez odsetek, a także o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 180 zł oraz kosztów opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł (k.6).

W uzasadnieniu tego pozwu pełnomocnik powoda podniósł, że w dniu 04 stycznia 2006 roku Z. F. zawarł z (...) Bank S.A. w W. umowę kredytu ratalnego nr (...).

Wyjaśnił, że wobec braku spłaty zadłużenia, wierzytelność wynikająca z tej umowy, została sprzedana na rzecz powoda na mocy umowy sprzedaży wierzytelności zawartej z (...) Bank S.A. w W. w dniu 31 maja 2011 roku.

Podkreślił, że Z. F. zmarł w dniu 04 października 2009 roku, a spadek po nim nabyły pozwane N. F. i J. S..

Wskazując na przepis art. 1030 k.c. i art. 1034 par 1 k.c., podniósł, że powód wezwał pozwane do dobrowolnego spełnienia długu spadkowego, jednakże wezwanie do zapłaty okazało się bezskuteczne.

Wyjaśnił, że na objętą żądaniem pozwu sumę 508,79 zł przysługującą powodowi z umowy kredytu z dnia 04 stycznia 2006 roku składa się kwota 10,67 zł tytułem niespłaconego kapitału kredytu, skapitalizowane odsetki w kwocie 282,12 zł oraz koszty w kwocie 216 zł (k.7).

Uzupełniając braki formalne pozwu, pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (k.16).

W dniu 27 stycznia 2016 roku w sprawie X Nc 2763/16 z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego w W. przeciwko N. F. i J. S., Sąd Rejonowy w Elblągu wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym, którym nakazał pozwanym N. F. i J. S., aby solidarnie w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zaspokoiły roszczenie powoda w całości wraz z kosztami postępowania nakazowego w kwocie 294,50 zł.

Odpis nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu i dołączonymi do pozwu załącznikami został doręczony pozwanej N. F. w dniu 25 kwietnia 2016 roku (k.30), a pozwanej J. S. w dniu 18 sierpnia 2016 roku (k.48).

Pozwana N. F., od nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 27 stycznia 2016 roku, w dniu 06 maja 2016 roku wniosła sprzeciw (k. 32).

W sprzeciwie tym pozwana N. F., wniosła o cofniecie nakazu (k.32), a uzupełniając jego braki formalne w piśmie procesowym z dnia 14 czerwca 2016 roku, zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wniosła o oddalenie powództwa w związku z faktem przedawnienia dochodzo0nego roszczenia oraz o przesłuchanie jej, ze względu na miejsce zamieszkania oddalone od siedziby Sądu Rejonowego w Elblągu o 440 km, przez Sąd Rejonowy w Puławach oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych (k.38,40).

W grudniu 206 roku, Sąd Rejonowy w Elblągu wydał stronie powodowej tytuł wykonawczy w stosunku do pozwanej J. S. (k.28,49), a postanowieniem z dnia 08 lutego 2017 roku orzekł o przekazaniu sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. przeciwko pozwanej N. F. o zapłatę, do Sądu Re jonowego w P. (53).

W piśmie procesowym z dnia 14 września 2017 roku (k.83), pełnomocnik powoda nie ustosunkował się do podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia. Wskazał jedynie, że strona pozwana dokonała na rzecz (...) Bank S.A. w W. z tytułu umowy kredytu z dnia 04 stycznia 2006 roku, 19 wpłat na łączna kwotę 1024,04 zł.

Wyjaśnił, że wobec nieterminowego wywiązywania się przez kredytobiorcę ze spłaty całości zobowiązania, (...) Bank S.A. w W. wypowiedział kredytobiorcy umowę kredytu z dnia 04 stycznia 2006 roku, w dniu 11 stycznia 2006 roku.

Podkreślił, że poprzedni wierzyciel wystawił przeciwko kredytobiorcy bankowy tytuł egzekucyjny i na jego podstawie wszczął egzekucję, która nie doprowadziła do spłaty wierzycielka (k.65-67).

Sąd Rejonowy w Puławach ustalił, co następuje:

W dniu 04 stycznia 2006 roku, pomiędzy (...) Bank S.A. w W. a Z. F. została zawarta umowa kredytu na zakup towarów nr (...), mocą której kredytodawca udzielił Z. F. kredytu w wysokości 1.038,55 zł na zakup robota kuchennego za cenę 900 zł, a kredytodawca zobowiązał się do spłaty kredytu wraz z odsetkami i opłatami, w 12 miesięcznych ratach, w terminie do dnia 04 stycznia 2007 roku.

Z. F. zmarł 04 października 2009 roku.

Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2010 roku, w sprawie I Ns 989/09 z wniosku N. F. z udziałem A. F. i J. S. o stwierdzenie nabycia spadku, Sąd Rejonowy w Puławach stwierdził, że spadek po Z. F. nabyli: żona N. F. oraz dzieci A. F. i J. S. – po 1/3 części każde z nich.

W dniu 26 kwietnia 2011 roku pomiędzy (...) Bank S.A. w W. a B. (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjny Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym w G. zawarta została umowa przelewu wierzytelności, mocą której B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty nabył od (...) Bank S.A. w W. istniejącą wierzytelność wynikającą z umowy kredytu z dnia 04 stycznia 2006 roku.

Na dzień 31 maja 2011 roku zaległość z umowy kredytu z dnia 04 stycznia 2011 roku odpowiadała kwocie 508.02 zł i obejmowała niespłaconą część kredytu w kwocie 16,12 zł, odsetki umowne w kwocie 4,29 zł, odsetki karne w kwocie 37,33 zł, koszty korespondencji w kwocie 87,50 zł, koszty sądowe w kwocie 50 zł, koszty komornicze w kwocie 78,50 zł oraz odsetki ustawowe w kwocie 234,28 zł

O zawarciu umowy z dnia 26 kwietnia 2011 roku, B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G., zawiadomił Z. F. pismem z dnia 04 sierpnia 2011 roku i w tym samy dniu wezwał Z. F. do zapłaty zaległości w łącznej sumie 508,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

W dniu 04 sierpnia 2011 roku, Z. F. już nie żył.

W dniu 10 stycznia 2012 roku na poczet niespłaconej części kredytu dokonana została wpłata w kwocie 5,45 zł.

Na dzień 20 maja 2015 roku zaległość z umowy kredytu z dnia 04 stycznia 2011 roku odpowiadała kwocie 508,30 zł i obejmowała niespłaconą część kredytu w kwocie 10,67 zł, odsetki umowne w kwocie 4,29 zł, odsetki karne w kwocie 37,33 zł, dalsze odsetki w kwocie 5,73 zł, koszty korespondencji w kwocie 87,50 zł, koszty sądowe w kwocie 50 zł, koszty komornicze w kwocie 78,50 zł oraz odsetki ustawowe w kwocie 234,28 zł.

Na dzień 18 grudnia 2015 roku zaległość z umowy z dnia 04 stycznia 2006 roku odpowiadała kwocie 508,79 zł i obejmowała niespłaconą część kredytu w kwocie 10,67 zł, odsetki w kwocie 282,12 i koszty w kwocie 216 zł.

Powyższych ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o umowę (k.68-69), postanowienie (k.73), zawiadomienie (k.72), wezwanie do zapłaty (k.70), zestawienie zobowiązania (k.78), wyciąg z ksiąg rachunkowych (k.8), wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych (k.75-77), odpis z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (k.79-82).

Sąd uznał za udowodnione fakty objęte treścią dołączonych do akt sprawy dokumentów, albowiem ich prawdziwość nie była kwestionowana przez pozwaną N. F..

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Umowa kredytu uregulowana została przez ustawodawcę miedzy innymi w przepisie art. 69 i następne ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz. U. Nr 22, poz. 271) oraz w przepisach ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 100, poz. 1081), w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia pomiędzy (...) Bank S.A. w W. a Z. F. umowy kredytu z dnia 04 stycznia 2006 roku.

Przez umowę kredytu, kredytodawca zobowiązuje się przenieść na własność kredytobiorcy określoną ilość pieniędzy, a kredytobiorca zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość wykorzystanych pieniędzy wraz z odsetkami. Umowa kredytu jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązująca i odpłatną. Zawarcie tej umowy wymaga zachowania formy pisemnej. Na kredytobiorcy ciąży obowiązek zwrotu kredytu w umówionym terminie.

Tak więc umowa kredytu, jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą. Na kredytobiorcy ciąży obowiązek zwrotu kredytu w terminie umówionym, a w przypadku gdy termin ten nie został w umowie oznaczony – bezzwłocznie po wezwaniu kredytobiorcy do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c.).

O ile wierzytelność jest prawem podmiotowym, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi do zaspokojenia jego roszczenia (uprawnienia podmiotowo i przedmiotowo skonkretyzowanego - art. 353 par.1 k.c.) , o tyle dług rozumiany jest jako zespół obowiązków dłużnika w celu zaspokojenia interesu wierzyciela, określonego jego prawem podmiotowym (wierzytelnością).

Podstawowym obowiązkiem dłużnika jest więc spełnienie świadczenia (art. 354 k.c. i następne).

Skoro pozwana nie zakwestionował istnienia w.w. umowy kredytu z dnia 04 stycznia 2006 roku i jej istotnych postanowień, Sąd uznał, że powód udowodnił fakt istnienia umowy kredytu z dnia 04 stycznia 2006 roku, wysokość kredytu i termin do którego kredytobiorca Z. F. zobowiązał się zwrócić kredytodawcy pożyczone pieniądze (do dnia 04 stycznia 2007 roku).

Z uwagi na to, że pozwana N. F., zgłosiła zarzut przedawnienia roszczenia (k.58), rozważenia w tym miejscu wymaga kwestia przedawnienia objętego żądaniem pozwu roszczenia.

Z treści art. 117 k.c. wynika, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieni. Art. 118 k.c. statuuje, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat 10, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Z kolei przepis art. 120 par. 1 k.c. stanowi, że przedawnienie rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne

Mając na względzie treść w.w. przepisów, Sąd uznał, że podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia, jest skuteczny.

Nie można bowiem nie zauważyć, że objęte żądaniem pozwu roszczenie o zapłatę jest roszczeniem z umowy kredytu, dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa kredytodawcy, a tym samym podlega 3 - letniemu okresowi przedawnienia (art. 118 k.c.).

Wskazać również należy, że po zaliczeniu dokonanych przez kredytobiorcę Z. F. na rzecz (...) Bank S.A. w W. wpłat na poczet należności z w.w. umowy kredytu z dnia 04 stycznia 2006 roku, objęte żądaniem pozwu roszczenie główne wymagalne było już w dniu 05 stycznia 2007 roku, a pozew w rozpoznawanej sprawie wniesiony został w dniu 21 stycznia 2016 roku (k.6).

W tych warunkach wobec treści art. 120 par. 1 k.c. przy zastosowaniu trzyletniego terminu przedawnienia (art. 118 k.c.), roszczenie powoda, jako skierowane przeciwko pozwanej N. F. dopiero w dniu 21 stycznia 2016 roku, a więc po upływie ponad dziewięciu lat od daty jego wymagalności uległo przedawnieniu w dniu 05 stycznia 2010 roku. Podnieść bowiem należy, że roszczenie powoda, jako związane z roszczeniem z tytułu kredytu, dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa kredytodawcy, uległo przedawnieniu po upływie tego terminu od dnia, w którym objęte żądaniem pozwu roszczenie stało się wymagalne (05 stycznia 2007 roku).

Godzi się podnieść, że strona powodowa nie wykazała, aby kredytobiorca Z. F. lub jego następca prawny N. F. uznali dług oraz, aby w wyniku tego uznania pomiędzy stronami została zawarta umowa lub ugoda, przerywająca bieg przedawnienia oraz, aby kredytobiorca lub jego następca prawny N. F. zrzekli się korzystania z przedawnienia.

Strona powodowa nie udowodniła także, aby nastąpiła przerwa biegu przedawnienia, w szczególności, aby poprzedni wierzyciel (...) Bank S.A. w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny i legitymował się tytułem wykonawczym przeciwko Z. F. lub jego następcom prawnym, w tym N. F..

Powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. nie wykazał, że toczyło się przeciwko Z. F. lub jego następcom prawnym, w tym N. F., postępowanie egzekucyjne, które następnie zostało umorzone w trybie art.824 par. 1 pkt 3 k.p.c.

Stąd też, obowiązkiem Sądu w pierwszej kolejności jest ocena skuteczności podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia także w kontekście w.w. okoliczności, a dopiero w sytuacji upadku tak obranej przez pozwaną linii obrony przed żądaniem powoda, analiza merytorycznej zasadności roszczenia o zapłatę zgłoszonego przez powoda B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G., oceniana zarówno przez pryzmat wykazania przez powoda swojej legitymacji czynnej w rozpoznawanej sprawie, jak i wysokości dochodzonego roszczenia.

Z tego względu podnieść należy, iż w myśl treści art. 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje lub przez wszczęcie mediacji.

Bacząc na powyższe, nawet gdyby przyjąć, że (...) Bank S.A. w W. istotnie w oparciu o wystawiony bankowy tytuł egzekucyjny opatrzony klauzulą wykonalności, wszczął postępowanie egzekucyjne, które wobec stwierdzenia jego bezskuteczności zostałoby umorzone przez prowadzącego egzekucję komornika, to w ocenie Sądu zasadnym jest przyjęcie, iż bieg terminu przedawnienia wobec „pierwotnego” wierzyciela uległ przerwaniu z chwilą wystąpienia przez (...) Bank S.A. w W. z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 29.01.2014 roku w sprawie I ACa 684/13, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28.01.1970 roku w sprawie I PZ 2/70, LEX nr 6658, uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 roku w sprawie III CZP 101/03, OSNC z 2005 roku, nr 4, poz. 58, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2008 roku w sprawie V CSK 386/07, LEX nr 361473, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2012 roku w sprawie I CSK 90/12, LEX nr 1250551), a najpóźniej w dacie wystąpienia przez (...) Bank S.A. w W. z wnioskiem o wszczęcie egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, zaś jego ponowny bieg rozpoczął się na nowo w dacie uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego.

W realiach rozpoznawanej sprawy zważyć jednak należy, że obecnie podmiotem dochodzącym zapłaty od N. F. nie jest (...) Bank S.A. w W. lecz B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G., a więc podmiot nie będący bankiem.

Tym samym dla oceny skuteczności podniesionego przez N. F. zarzutu przedawnienia niezbędna jest analiza czy czynności zmierzające do wyegzekwowania należności od pozwanej N. F., ewentualnie podejmowane na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, doprowadziły do przerwania biegu przedawnienia wobec nie będącego bankiem nabywcy wierzytelności.

W tym miejscu, w ślad za stanowiskiem zawartym w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 roku w sprawie III CZP 29/16 wskazać należy, że odpowiedź na tak postawione pytanie winna być negatywna, bowiem „nabywca wierzytelności nie będący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia o jakiej mowa w art. 123 par. 1 pkt 2 k.c., tj. przerwę spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (LEX nr 2067028, (...) Biul.SN 2016/6/10, (...)).

Jak bowiem wynika z uzasadnienia w.w. judykatu, które to stanowisko sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, jakkolwiek cesjonariusz nabywa na podstawie art. 509 par. 2 k.c. wierzytelność w takim kształcie, w jakim przysługiwała ona cedentowi a dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili zbycia, łącznie z zarzutem przedawnienia wierzytelności, zaś złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak i wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie takiego tytułu wykonawczego przerywa, na podstawie art. 123 par. 1 pkt 1 k.c. w związku z art. 13 par. 2 k.p.c., bieg przedawnienia jako czynność przedsięwzięta bezpośrednio w celu egzekwowania roszczeń (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 roku w sprawie III CZP 101/03, OSNC z 2005 roku, nr 4, poz. 58, wyroki: z 23 listopada 2011 roku w sprawie IV CSK 156/11, OSNC - ZD z 2013 roku, nr 1, poz. 7, z dnia 12 stycznia 2012 roku w sprawie II CSK 203/11, OSP z 2014 roku, nr 6, poz. 60, z dnia 17 grudnia 2004 roku w sprawie II CK 276/04, z dnia 22 stycznia 2008 roku w sprawie V CSK 386/07, z dnia 21 maja 2010 roku w sprawie II CSK 614/09, z dnia 4 października 2012 roku w sprawie I CSK 90/12 - nie publ.), a rozpoczęcie na nowo biegu przedawnienia następuje z chwilą zakończenia postępowania egzekucyjnego, w tym jego umorzenia (art. 826 k.p.c.) także z urzędu z uwagi na bezskuteczność egzekucji na podstawie art. 824 par. 1 pkt 3 k.p.c. to jednakże, zasadne jest przyjęcie, że w przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym.

Podnieść bowiem należy, iż „uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności; nadanie klauzuli na rzecz cesjonariusza nie będącego bankiem nie było dopuszczalne (uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 roku w sprawie III CZP 9/04, OSNC z 2005 roku, nr 6, poz. 98, z dnia 22 lutego 2006 roku w sprawie III CZP 129/05, OSNC z 2007 roku, nr 1, poz. 4, z dnia 19 lutego 2015 roku w sprawie III CZP 103/14). Cesjonariusz nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez bank, bo w postępowaniu egzekucyjnym nie ma zastosowania art. 192 pkt 3 k.p.c., a więc fundusz sekurytyzacyjny, który nie mógł się powołać na bankowy tytuł egzekucyjny, przejście uprawnień i uzyskać klauzuli wykonalności na podstawie art. 788 par. 1 k.p.c., musiał ustalić istnienie roszczenia w drodze procesu sądowego, uzyskać nowy tytuł wykonawczy i dopiero na jego podstawie egzekwować roszczenie”.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 2014 roku w sprawie II CSK 196/14 (nie publ.), przerwanie biegu przedawnienia na podstawie art. 123 par. 1 pkt 1 k.p.c. następuje, co do zasady, tylko pomiędzy stronami postępowania, jeżeli z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane lub uprawnione, a więc skutek przerwania zachodzi tylko w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela.

W konsekwencji „skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Podkreślić także należy, iż nawet gdyby w rozpoznawanej sprawie istotnie przerwa biegu przedawnienia została spowodowana czynnością (...) Bank S.A. w W. zmierzającą do wyegzekwowania od dłużnika roszczenia, to B. (...) Niestandaryzowanemu Sekurytyzacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu w G., jako nabywcy wierzytelności nie będącemu bankiem, miałaby służyć do jego dochodzenia. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem, nawet jeżeli nabycie nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 par. 1 pkt 3 k.p.c. i rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia w stosunku do banku na nowo, nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela – banku, prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem.” (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 roku w sprawie III CZP 29/16, LEX nr 2067028).

Analogicznie stanowisko co do tego iż, wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie przerywa biegu przedawnienia roszczenia objętego tym tytułem wobec cesjonariusza niebędącego bankiem, potwierdzone zostało także uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 09.06.2017 roku w sprawie III CZP 17/17.

Reasumując, Sąd uznał iż zgłoszone w rozpoznawanej sprawie przez powoda roszczenie przeciwko N. F. o zapłatę należności wynikającej z niespłaconego przez Z. F. kredytu stało się wymagalne najpóźniej w dniu 05 stycznia 2007 roku, a zatem na dzień wniesienia przez obecnego wierzyciela pozwu, było przedawnione, a jako takie podlega oddaleniu (art. 117 § 2 k.c.)

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd w oparciu o w.w. przepisy orzekł jak w pkt I wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia przepis art. 98 k.p.c.

Z treści art. 98 par. 1 k.p.c. wynika, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata lub radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (par. 3 art. 98 k.p.c.). Art. 99 k.p.c. stanowi zaś, że stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata.

Koszty sądowe obejmują opłaty i wydatki, a do ich uiszczenia obowiązana jest strona, która wnosi do sądu pismo podlegające opłacie lub powodujące wydatki (art. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Dz. U. z 2014 roku, poz. 1025 ze zm.). Wydatki w rozumieniu art. 5 w.w. ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sadowych w sprawach cywilnych, obejmują między innymi koszty podróży strony zwolnionej od kosztów sądowych związane z nakazanym przez sąd jej osobistym stawiennictwem, zwrot kosztów podróży i noclegu oraz utraconych zarobków lub dochodów świadka, wynagrodzenie i zwrot kosztów poniesionych przez biegłych, tłumaczy oraz kuratorów ustanowionych dla strony w danej sprawie, wynagrodzenie należne innym osobom lub instytucjom oraz zwrot poniesionych przez nie kosztów, koszty przeprowadzenia innych dowodów, koszty ogłoszeń.

W rozpoznawanej sprawie powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. występując przeciwko pozwanym N. F. i J. S. z roszczeniem o zapłatę, poniósł koszty procesu w łącznej kwocie 407 zł. Na koszty te, składa się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w kwocie 30 zł (art. 2, art. 3 ust. 1 i 2 pkt. 1, art. 10, art. 28 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Dz. U. z 2016 roku, poz. 623), koszty zastępstwa procesowego w kwocie 360 zł (par. 1 i par. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804 ze zm.), oraz kwota 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (art. 1 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 16 marca 2006 roku o opłacie skarbowej, Dz. U. Nr 225, poz.1635 ze zm.), przy czym koszty te w łącznej sumie 294,50 zł objęte zostały prawomocnym w stosunku do pozwanej J. S. nakazem zapłaty w postępowaniu upo0minawczym Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 27 stycznia 2016 roku w sprawie X Nc 2763/16 z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. przeciwko N. F. i J. S. o zapłatę.

Pozwana N. F., pomimo iż domagała się zwrotu kosztów, nie wykazała, aby poniosła jakiekolwiek koszty procesu.

Bacząc na powyższe, mając na względzie treść w.w. przepisów oraz wynik rozstrzygnięcia w rozpoznawanej sprawie, Sąd orzekł jak w pkt II i III wyroku, oddalając wniosek powoda, jako strony przegrywającej, o zasądzenie od pozwanej N. F. poniesionych kosztów procesu oraz wniosek pozwanej N. F. o zasądzenie od powoda kosztów procesu.

Z tych względów i na podstawie wyżej wymienionych przepisów, Sąd orzekł, jak w części dyspozytywnej wyroku.