Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

  Dnia 18 grudnia 2017 roku

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2017 r. pozwani W. G. i A. G. wnieśli skargę o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu o sygn. akt II Ca 656/16, wobec ujawnienia nowych okoliczności faktycznych i środków dowodowych. Skarżący podnieśli, że wskutek choroby, która ujawniła się po wydaniu wyroku przez Sąd Okręgowy, a która istniała już w trakcie procesu, pozwany W. G. nie może chodzić. Natomiast A. G. wcześniej utrzymywała się z pracy jako opiekunka dla osób starszych, a od 29 marca 2017 r. jest osobą bezrobotną. Skarżący podkreślili, że Sąd II instancji zmienił wyrok Sądu Rejonowego i orzekł o braku uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego, bez przeprowadzenia w tym zakresie z urzędu obligatoryjnego postępowania dowodowego. W szczególności, Sąd Okręgowy nie przeprowadził żadnych dowodów w celu zbadania stanu zdrowia pozwanego W. G., mimo zeznań złożonych przez jego małżonkę A. G., która wskazywała, że mąż jest osobą schorowaną, niepełnosprawną, rencistą. Pozwany W. G. w dniu 3 lutego 2017 r. został przyjęty do szpitala z ostrymi dolegliwościami bólowymi, które uniemożliwiały mu chodzenie. Powyższe zdaniem skarżących stanowi nową okoliczność faktyczną w sprawie, co przemawia za potrzebą przyznania pozwanym lokalu socjalnego. W ocenie skarżących, gdyby Sąd II instancji dysponował dowodami odnośnie stanu zdrowia pozwanego W. G., orzekłby o przyznaniu pozwanym prawa do lokalu socjalnego. Pozwani podkreślili, że o okolicznościach stanowiących podstawę wznowienia postępowania dowiedzieli się w dniu 13 lutego 2017 r., tj. w dniu wypisu pozwanego ze szpitala, a zatem został zachowany trzymiesięczny termin do złożenia skargi. W związku z powyższym, skarżący wnieśli o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Szamotułach, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie II poprzez przyznanie W. G. i A. G. prawa do lokalu socjalnego,

- zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych,

- wstrzymanie wykonalności wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu, z dnia 15 listopada 2016 r., w sprawie II Ca 656/16 do czasu rozpoznania skargi,

- przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność stanu zdrowia pozwanych w chwili wydania wyroku i po jego uprawomocnieniu oraz wpływu schorzeń pozwanych na możliwość uznania ich za osoby niepełnosprawne, względnie obłożnie chore,

- przeprowadzenie dowodu z wyjaśnień strony pozwanej oraz świadków M. S. i S. S. (2) na okoliczność stanu zdrowia W. G. i A. G. w chwili wydania wyroku oraz ujawnienia się schorzenia pozwanych i znacznego pogorszenia ich stanu zdrowia po uprawomocnieniu się wyroku.

Postanowieniem z dnia 30 maja 2017 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił wniosek o wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu, z dnia 15 listopada 2016 r., sygn. akt II Ca 656/16.

W odpowiedzi na skargę o wznowienie postępowania powód wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie o oddalenie skargi oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód złożył również wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka A. J. na okoliczność trudnej sytuacji rodzinnej, mieszkaniowej i finansowej powoda i jego rodziny. W uzasadnieniu swego stanowiska powód wskazał, że argumenty i dowody powołane przez skarżących uzasadniają odrzucenie skargi, albowiem nie spełniają przesłanek z art. 403 § 2 k.p.c. Powód podkreślił, że dowody powołane przez skarżących nie istniały w trakcie postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu o sygn. akt II Ca 656/16. Zarówno hospitalizacja pozwanego W. G., jak i uzyskanie przez A. G. statusu bezrobotnej miały miejsce po wydaniu wyroku. Nadto, w ocenie powoda wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego jest niezasadny, ponieważ stan zdrowia pozwanych był im znany już w chwili orzekania i dowód taki mogli powołać wcześniej. Powód wskazał też, że pozwani w żaden sposób nie uprawdopodobnili możliwości niepełnosprawności, co mogli uczynić składając wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, czy też ubiegając się o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Pismem z dnia 5 grudnia 2017 r. skarżący podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie i złożyli nowe, liczne wnioski dowodowe, w tym m.in. wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentów, tj. zawiadomienia o wszczęciu postępowania karnego z uwagi na podejrzenie popełnienia przestępstwa oszustwa na szkodę M. S. z art. 286 k.k., sygn. PR 2 Ds. 61.2017, pisma przewodniego wraz z protokołem przesłuchania powoda z dnia 29 listopada 2017 r. i protokołem przesłuchania A. J., małżonki powoda, z dnia 25 października 2017 r. w ramach postępowania prowadzonego przez Komisariat Policji w P. pod sygn. RSD 5/2017. Skarżący wskazali, że powyższe dowody potwierdzają, że do wydania wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2016 r. w sprawie II Ca 656/16 doszło przypuszczalnie za pomocą przestępstwa poprzez składanie przez powoda fałszywych zeznań. Skarżący podkreślili, że zachodzą znaczne rozbieżności między zeznaniami składanymi przez powoda w ramach postępowania karnego, w sprawie popełnienia przestępstwa oszustwa, w porównaniu z wyjaśnieniami składanymi przed Sądem Rejonowym w niniejszej sprawie, co szczegółowo przedstawiono w tabeli. Zdaniem skarżących powyższa okoliczność stanowi dodatkową podstawę do wznowienia postępowania na podstawie art.403§1 pkt 2 k.p.c.

W trakcie rozprawy apelacyjnej przed Sądem Okręgowym w dniu 5 grudnia 2017 r. strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska procesowe.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powód Ł. J. w pozwie przeciwko M. S., S. S. (1), B. S., W. G. i A. G. wniósł o nakazanie wydania nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Szamotułach prowadzi księgę wieczystą (...) oraz zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sprawa powyższa została wniesiona do Sądu Rejonowego w Szamotułach i nadano jej bieg pod sygnaturą I C 885/14 (k. 1 akt I C 885/14).

Sąd Rejonowy w Szamotułach wyrokiem z dnia 28 stycznia 2016 r. oddalił powództwo, a kosztami postępowania obciążył powoda, zasądzając z tego tytułu od powoda na rzecz pozwanych kwotę 2.434 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (k. 339 akt I C 885/14).

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał, że analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że powód nie jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości, w związku z czym nie jest uprawniony do żądania usunięcia pozwanych z nieruchomości. Nadto, podkreślił, że strony umowy sprzedaży nieruchomości z dnia 17.01.2007 r. nie miały zamiaru zawierać takiej umowy. M. i S. S. (1) nie mieli zamiaru wyzbywać się własności, a powód nie miał zamiaru kupować nieruchomości. Istotą sprawy – w ocenie Sądu Rejonowego - jest umowa ustna, na mocy której M. S. miał uzyskać pieniądze z kredytu zaciągniętego przez powoda. M. S. sam nie mógł uzyskać kredytu w banku, więc miał to być sposób na uzyskanie większej sumy pieniędzy. O tym, że umowa sprzedaży była fikcyjna świadczą również inne okoliczności. Powód nie interesował się nieruchomością, przebywał za granicą i nie wnikał na jakiej zasadzie pozwani tam mieszkają i kto płaci podatek od nieruchomości. Z drugiej strony pozwani mieszkali na nieruchomości w dalszym ciągu zachowując się jak właściciele. Dokonywali znacznych nakładów bez jakichkolwiek uzgodnień z powodem. Dopiero w 2014 r. powód wystosował do pozwanych pisemne wezwanie do opuszczenia nieruchomości. Sąd Rejonowy wskazał, że ustna umowa poprzedzająca podpisanie umowy sprzedaży nieruchomości wskazuje na istnienie zgody obu stron na złożenie pozornych oświadczeń woli. Powód oraz pozwani M. i S. S. (1) stworzyli pozór rzeczywistej czynności prawnej, podczas gdy faktycznie nie chcieli wywołać żadnych skutków prawnych. Pozorna czynność prawna jest dotknięta nieważnością bezwzględną i nie wywołuje żadnych skutków prawnych. Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo w całości. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Szamotułach wniósł w dniu 7 marca 2016 r. powód, zaskarżając wyrok w całości i domagając się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych. Apelujący złożył również wniosek ewentualny o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania (k. 350-358 akt I C 885/14).

Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 15 listopada 2016 r. zmienił zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że nakazał pozwanym solidarnie opróżnić i wydać powodowi nieruchomość położoną w P. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Szamotułach prowadzi księgę wieczystą nr (...) w terminie do dnia 15 maja 2017 r., orzekł o braku uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego i zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 2.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto, zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 2.600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za postępowanie apelacyjne.

Sąd Okręgowy w Poznaniu uznał za prawidłowe ustalenia Sądu Rejonowego co do faktów, natomiast nie podzielił oceny prawnej zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznając, że Sąd I instancji dokonał niewłaściwej subsumpcji prawa. Sąd Odwoławczy podkreślił, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo uznał, że umowa z dnia 17.01.2007 r. nie była umową sprzedaży, wyjaśniając motywy takiej oceny. Sąd Okręgowy wskazał, że z ustalonych okoliczności faktycznych sprawy nie wynika, by pomiędzy kontrahentami umowy występował z góry powzięty zgodny zamiar braku woli wywołania zawieraną umową innych skutków prawnych aniżeli skutki właściwe dla umowy sprzedaży. Ciężar dowodu istnienia tego rodzaju porozumienia stron umowy sprzedaży spoczywał na pozwanych, którzy z tego faktu wywodzili określone skutki prawne. Nieprzeprowadzenie na tę okoliczność dowodu wyłączyło możliwość uznania spornej umowy za nieważną. Sąd Okręgowy wskazał, że w okolicznościach sprawy można jedynie zasadnie przyjąć, że w dniu podpisania umowy sprzedaży powód zgodził się, aby pozwani nieodpłatnie korzystali ze spornej nieruchomości za zapłatą tylko podatku od nieruchomości i opłat za media, a taką umowę można co najwyżej uznać za użyczenie. Jednocześnie Sąd Odwoławczy podkreślił, że materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy nie potwierdza, by umowa ta nadal obowiązywała. Wezwania skierowane przez powoda do pozwanych przed wytoczeniem powództwa dowodzą, że doszło do wypowiedzenia przez powoda ustnej umowy użyczenia. Natomiast wniesienie pozwu przez powoda dostatecznie jasno świadczy o braku woli do kontynuowania tego nieformalnego stosunku prawnego. Sąd Okręgowy zważył, że nie zachodziły również podstawy do oddalenia powództwa z powołaniem na art. 5 k.c. Sąd Odwoławczy uznał, że zostały spełnione przesłanki roszczenia windykacyjnego powoda, w związku z czym pozwani mają obowiązek opróżnienia i wydania powodowi nieruchomości. Interesy pozwanych zabezpieczono poprzez odroczenie terminu spełnienia nałożonego na nich obowiązku. W ocenie Sądu Okręgowego za zastosowaniem półrocznego terminu na opróżnienie i wydanie powodowi nieruchomości od daty wyroku przemawia fakt, że pozwani poczynili znaczne nakłady na nieruchomość i w istocie powód nie wykazał, by sporna nieruchomość była mu niezwłocznie potrzebna. Ponieważ Sąd Okręgowy orzekł o obowiązku pozwanych opróżnienia i wydania nieruchomości, w której znajdują się również pomieszczenia mieszkalne, konieczne było ustalenie, czy pozwanym przysługuje prawo do lokalu socjalnego. Sąd Odwoławczy wskazał, że do pozwanych ma zastosowanie art. 14 ust. 7 ustawy o ochronie praw lokatorów, co oznacza, że w ich przypadku nie stosuje się art. 14 ust. 4 ww. ustawy regulującego tryb obligatoryjnego przyznania prawa do lokalu socjalnego w razie zaistnienia okoliczności wskazanych w tym przepisie. W oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, Sąd Okręgowy uznał, że nie istnieją okoliczności uzasadniające przyznanie pozwanym prawa do lokalu socjalnego, ponieważ pozwani nie są osobami niedołężnymi, są zdolni do pracy i wskutek odroczenia terminu opuszczenia nieruchomości powoda mają dostatecznie dużo czasu na znalezienie innego mieszkania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga o wznowienie postępowania podlegała odrzuceniu.

Skarżący jako podstawę skargi podali ujawnienie się nowych okoliczności faktycznych i środków dowodowych ( art.403 §2 kpc).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwaliło się stanowisko, że dla uznania, iż skarga o wznowienie postępowania opiera się na ustawowej podstawie wznowienia nie jest wystarczające samo sformułowanie podstawy wznowienia w taki sposób, by odpowiadało ono treści przepisów określających podstawę wznowienia, tj. art. 401 – 403 k.p.c. Sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający ww. przepisom nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli z jej uzasadnienia wynika, że podniesiona podstawa nie występuje (tak: postanowienie z 15 czerwca 2005 r., IV CZ 50/05, Lex nr 533865). Badanie dopuszczalności wznowienia nie ogranicza się bowiem jedynie do kontroli, czy wskazane przez skarżących okoliczności dają się podciągnąć pod przewidzianą w ustawie podstawę wznowienia, lecz wymaga ustalenia, czy podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje. Skarga o wznowienie postępowania podlega - w myśl art. 410 § 1 k.p.c. - odrzuceniu, jeżeli w okolicznościach konkretnej sprawy sprecyzowana przez stronę podstawa nie zostanie przez sąd stwierdzona. Oznacza to, że kontrola, czy występuje wskazana przez stronę podstawa wznowieniowa musi być przeprowadzona w pełnym zakresie, z uwzględnieniem wszystkich wskazywanych przez stronę elementów, przemawiających za jej wystąpieniem (tak: postanowienie z dnia 4 września 2008 r., IV CZ 71/08, OSNC-ZD 2009/4/88; podobnie postanowienie z dnia 11 marca 2009 r., II UZ 2/09, Lex nr 527081).

Po analizie stanowiska skarżących Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wywiedziona przez nich skarga o wznowienie postępowania nie została oparta na podstawie ustawowej.

Skarżący wskazali, że W. G. jest osobą niepełnosprawną , obłożnie chorą ,rencistą. Wskutek choroby, która ujawniła się po wydaniu wyroku przez Sąd II instancji, ale istniała w trakcie procesu W. G. nie może obecnie chodzić. W dniu 3 lutego 2017r, został przyjęty do szpitala z ostrymi dolegliwościami bólowymi , które uniemożliwiały mu chodzenie co stanowi zdaniem skarżących nową okoliczność faktyczną w sprawie przemawiającą za potrzebą przyznania pozwanym lokalu socjalnego. Nawet jeżeli w niniejszym przypadku nie zachodzą przesłanki do przyznania obligatoryjnie lokalu socjalnego to zdaniem skarżących Sąd winien przeprowadzić dowody w celu zbadania czy nie zachodzą przesłanki do fakultatywnego jego przyznania. Nadto gdyby sąd II instancji dysponował dowodami odnośnie stanu zdrowia W. G. z pewnością orzekłby o przyznaniu mu prawa do lokalu socjalnego, zatem okoliczność stanu zdrowia mogłaby mieć wpływ na wynik sprawy w zakresie przyznania prawa do tego lokalu , bowiem skarżący jest osobą ciężko chorą , wymagającą opieki ,niedołężną , nie mogącą podjąć pracy zarobkowej.

Do skargi dołączono kartę informacyjną leczenia szpitalnego Ortopedycznego Szpitala (...) w P. z której wynika ,że W. G. przebywał w szpitalu w dniach 3.02.-13.02.2017r. z rozpoznaniem spondyloza lędźwiowa z uciskiem na nerwy, zespół bólowo korzeniowy prawostronny, zaburzenia korzeni nerwów rdzeniowo lędźwiowo krzyżowych nieskwalifikowanych gdzie indziej. Wykonano stabilizację kręgosłupa lędźwiowego. Przebieg okołooperacyjny i pooperacyjny niepowikłany. Rehabilitacja przebiegała poprawnie , uzyskano ustąpienie objawów korzeniowych .Zwolniony do domu w stanie ogólnym dobrym.

Nadto z zaświadczeń lekarskich z dnia 17.11.2017r. ( k80) , 27.11.2017r.(k.81)wynika ,że pacjent choruje na cukrzycę , nadciśnienie , oraz zwyrodnienia wielostawowe ,wymaga opieki i leczenia specjalistycznego.

Odnośnie sytuacji skarżącej A. G. wskazano, że utrzymywała się z pracy jako opiekunka dla osób starszych ,a od 29 marca 2017r, jest osobą bezrobotną .Na powyższą okoliczność dołączono do skargi decyzję Starosty (...) z 29.03.2017r. orzekającą o uznaniu jej za osobę bezrobotną i przyznaniu prawa do zasiłku w wysokość 997,40 zł przez okres pierwszych 90 dni i 783,20zł przez kolejne miesiące pobierania zasiłku.

W dacie rozprawy , w dniu 5 grudnia 2017r. skarżąca złożyła dokumenty lekarskie z których wynika , iż stwierdzono u niej nowotwór niezłośliwy opon mózgowych ( k.86-91).

U A. G. nadto wykryto czerniaka złośliwego skóry w grudniu 2015r.; zmiana została wycięta ( dowód : wynik badania - Zakład (...) z 16.12.2015r.). Jak wynika z historii choroby –obserwacje lekarskie (...) Centrum Onkologii z 4.02.2016r.(. 10) w dniu 2.02.2016r. wycięto marginesy blizny. Pacjentka w stanie dobrym została wypisana ze szpitala. Obecnie nie leczy się z tego powodu i nie występują powikłania.

Z zeznań skarżących złożonych na rozprawie w dniu 5 grudnia 2017r. wynika ,że w czasie kiedy toczyło się postępowanie przed Sądem Okręgowym ( II Ca 656/16) A. G. w drugiej połowie 2016r.była na zwolnieniu lekarskim ,a potem otrzymywała zasiłek rehabilitacyjny w kwocie ponad 2000zł do marca 2017r. kiedy zarejestrowała się jako osoba bezrobotna. Wcześniej pracowała na terenie Niemiec jako opiekunka osób starszych i zarabiała ok.2500 zł miesięcznie. Wyjeżdżała na 2 miesiące i wracała do domu na miesiąc.

W. G. od 1995r. przebywa na rencie(umiarkowany stopień niepełnosprawności ), może wykonywać lekką pracę . Do stycznia 2017r. pracował w ochronie za wynagrodzeniem 1100-1200 zł miesięcznie. Wtedy nie potrzebował opieki osoby trzeciej .Uzyskiwał rentę 1400zł.W 2016r. miał już zdiagnozowaną cukrzycę i nadciśnienie.

Skarżący nie posiadają mieszkania ani domu. Mieli niewielkie oszczędności .

Przedstawione przez skarżących dowody nie mogły zdaniem Sądu Okręgowego wpłynąć na wzruszenie prawomocnego orzeczenia .

Podstawą wznowienia wynikającą z art. 403 § 2 k.p.c. mogą być takie nowe okoliczności oraz środki dowodowe, które zaistniały przed rozstrzygnięciem sporu – w trakcie postępowania i przed jego zakończeniem. Natomiast środek dowodowy, który powstał po uprawomocnieniu się wyroku takiej podstawy nie stanowi (tak np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2010 r., III PZ 3/10; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2010 r., III PZ 13/10, postanowienie Sądu Najwyższego z 2 lutego 2012 r., II CZ 153/11 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2005 r., IV CZ 96/05).

Przepis art. 403 § 2 k.p.c. posługuje się terminem „wykrycie okoliczności faktycznych lub środków dowodowych”. Termin wykrycia zgodnie ze swoim sensem może odnosić się jedynie do tego, co już istnieje (istniało). Redakcja tego przepisu wyraźnie wskazuje na to, do jakiego momentu w czasie – z punktu widzenia wyrokowania – to wykrycie się odnosi. Muszą to być okoliczności istniejące w poprzednim postępowaniu. Jeżeli pojęcie wykrycie odnosi się do czegoś co już istniało, to zbędny jest przymiotnik nowe okoliczności lub środki dowodowe. (tak: uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 21 lutego 1969 r. – zasada prawna). Sąd Najwyższy w cytowanym wyżej orzeczeniu z dnia 6 maja 2010 r. (sygn. akt III PZ 3/10) wyraził nadto pogląd, że nawet uzyskanie po prawomocnym wyroku świadectwa lekarza specjalisty, które to świadectwo przedstawia inny wynik badań strony procesowej i zawiera ocenę zdrowia badanego odmienną od wyrażonej przez biegłych lekarzy w poprzednim postępowaniu sądowym, nie stanowi późniejszego wykrycia takiego środka dowodowego, jaki ma na uwadze przepis art. 403 § 2 k.p.c.

W okolicznościach niniejszej sprawy brak podstaw do przyjęcia odmiennego stanowiska. Załączone przez skarżących do skargi o wznowienie postepowania dokumenty lekarskie zostały wydane po prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie II Ca 656/16.

Nie stanowią więc nowego dowodu w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. i nie mogą stanowić skutecznej podstawy wznowienia postępowania w niniejszej sprawie.

Zwrócić należy uwagę ,że w toku postępowania przed Sądem Rejonowym pozwana już A. G. zeznała ,że mąż jest rencistą , osobą niepełnosprawną oraz że ma problemy z kręgosłupem, wrzody na żołądku i choruje na nadciśnienie i cukrzycę co Sąd II instancji niewątpliwie miał na uwadze.

Jednak w tym czasie skarżąca pracowała w Niemczech ,a mąż do stycznia 2017r. pracował dodatkowo uzyskując dochód ok.1200 zł. W dacie orzekania przez Sąd Okręgowy w sprawie ,której wznowienia skarżący się domagają dysponowali kwotą ok.4500-5000zł miesięcznie ,a stan ich zdrowia nie wskazywał na obłożna chorobę . Z zaświadczeń lekarskich złożonych w toku niniejszego postepowania nie wynika również stan zdrowia wskazujący na obłożną chorobę, przez którą rozumie się brak możliwości samodzielnego poruszania się czy ciągłego leżenia w łóżku. Dokumentacja lekarska nie wskazuje też jak twierdzi się w skardze na niemożność chodzenia skarżącego ,który został wypisany ze szpitala w stanie dobrym , Zauważyć również należy ,że W. G. stawił się przed sądem, a w zaświadczeniu lekarskim z 27 listopada 2017r. wskazano „zdolny do odbycia podróży”.

Skarżąca natomiast pomimo chorób szuka pracy, jeździ samochodem( w lipcu 2017r, miała wypadek).:

Zdaniem Sądu Okręgowego przestawione dowody nie mogły wpłynąć na wynik sprawy będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

Skarżąca A. G. wskazuje na dwie podstawy do uzyskania lokalu socjalnego tj. fakt iż jest osoba bezrobotną oraz obłożnie chorą .W dacie wyroku orzekającego wydanie nieruchomości i w przedmiocie braku uprawnienia do lokalu socjalnego nie była osobą bezrobotną ,uzyskiwała określony wyżej dochód z pracy ,a później zasiłek rehabilitacyjny, nie była zatem osobą pozbawioną środków do życia czy obłożnie chorą .

Decyzja o uznaniu za bezrobotną została wydana w dniu 29 marca 2017r. , zatem fakt ten nie miał miejsca w poprzednim postępowaniu. Leczenie skarżącej miało miejsce w 2015 i 2016r, jednak nie powoływała się na nie w trakcie postępowania ani też w skardze nie wykazała z jakich to obiektywnych przeszkód nie mogła skorzystać z nich w toku sprawy o sygn..II Ca 656/16.

Skarżący W. G. natomiast od lat cierpiał na te same dolegliwości pobierając rentę i pracując aż do lutego 2017r. kiedy to przewieziono go do szpitala z powodu dolegliwości związanych z kręgosłupem. Zatem w czasie orzekania przez Sąd Okręgowy jego stan zdrowia nie stanowił o obłożnej chorobie.

W toku postępowania skarżący działający przez profesjonalnego pełnomocnika nie złożyli żadnych dowodów w tym zakresie. Dolegliwości ,które pojawiły się później nie stanowią podstawy do wznowienia postepowania. Trudno nadto mówić o obłożnej chorobie skarżącego, który został wypisany ze szpitala w stanie ogólnym dobry. W literaturze podkreśla się przy tym ,że ,że nawet groźne ale krótkotrwałe stany chorobowe nie są traktowane jako choroba obłożna.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. odrzucił skargę o wznowienie postępowania oddalając wnioski dowodowe , w tym z pinii biegłego , które mogły być powołane przed Sądami I i II instancji.

Odnośnie kolejnej podstawy wznowienia wskazanej w piśmie z dnia 5.12.2017r. art.403 §1 pkt 2 kpc stwierdzić należy co następuje:

Z twierdzeń skarżących wynika przypuszczenie ,iż do wydania wyroku doszło za pomocą przestępstwa – co najmniej składania przez powoda fałszywych zeznań w ramach prowadzonego postępowania karnego w sprawie popełnienia przestępstwa oszustwa w związku z zawiadomieniem o popełnieniu przestępstwa oszustwa na szkodę M. S. –pozwanego w sprawie II Ca 656/16.

Z powodu przestępstwa można żądać wznowienia postępowania jedynie wówczas , gdy czyn został ustalony prawomocnym wyrokiem skazującym , chyba, że postępowanie karne nie może być wszczęte lub zostało umorzone z innych przyczyn niż brak dowodów ( art.404kpc.).

Samo nawet złożenie zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa składania fałszywych zeznań nie wystarcza do wznowienia postępowania. Pozostaje takie twierdzenie sprzeczne z art.404 kpc. wg którego można żądać wznowienia postępowania z powodu przestępstwa jedynie wówczas , gdy czyn został ustalony prawomocnym wyrokiem skazującym.

Wyrok taki nie został jednak wydany. Zatem dopóki wskazany wyrok nie zostanie wydany, skarżący nie może skutecznie powoływać się na podstawę wymienioną w art. 403 § l pkt 2 k.p.c. Termin natomiast do złożenia skargi o wznowienie postępowania oparty na tej podstawie liczy się od dnia kiedy uprawniony dowiedział się o prawomocnym wyroku skazującym lub postanowieniu umarzającym postępowanie( por.SN post.21.09.2007 VCZ 88/07).

Dodać nadto należy ,że złożenie fałszywych zeznań ewentualnie można by uznać za spełniające kryteria z art.403 § 2 kpc. , Jednak niezbędne jest wówczas udowodnienie tej fałszywości . Nie wystarczy przy tym złożenie protokołu zeznań z innej sprawy .Fakt składania fałszywych zeznań można udowodnić tylko przestawiając prawomocny wyrok skazujący (por.SN post.16.07.2008 Ii CZ 49/08).

W niniejszej skardze o wznowienie postępowania skarżący nie wskazali też na jakiekolwiek nowe okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, które mogłyby świadczyć o tym, że pogląd sądu o prawdziwości kwestionowanych przez pozwanych dokumentów był błędny.

Skarżący do pisma z dnia 5.12.2017r. złożyli szereg dokumentów ,które powstały po uprawomocnieniu się wyroku lub przed jego wydaniem i mogły być powołane wtoku poprzedniego postępowania.

Stwierdzić przy tym należy, że poprzez wniesienie skargi o wznowienie postępowania skarżący nie mogą zmierzać, do poddania ponownej ocenie sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy, co jest oczywiście niedopuszczalne. Skarga o wznowienie postępowania jest bowiem nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, i na tej drodze strona niezadowolona z prawomocnego rozstrzygnięcia nie może uzyskać weryfikacji orzeczenia sądu, jeżeli nie istnieją nadzwyczajne okoliczności stanowiące z woli ustawodawcy podstawę skargi.

Z uwagi na powyższe, zgodnie z art. 410 § l k.p.c. Sąd Okręgowy odrzucił skargę o wznowienie postępowania jako nieopartą na ustawowej podstawie wznowienia.

Sąd Okręgowy na podstawie art.102 k.p.c. nie obciążył skarżących kosztami zastępstwa prawnego Ł. J. biorąc pod uwagę , iż obecnie jedynym źródłem ich utrzymania jest zasiłek dla bezrobotnych skarżącej i renta pobierana przez skarżącego .

Alina Szymanowska Danuta Silska Jarosław Grobelny