Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 25 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2018r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. P.

przeciwko Agencji Mienia Wojskowego w W. - Dyrektorowi Oddziału (...) Agencji Mienia Wojskowego w P.

o ustalenie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim

z dnia 12 maja 2017r. sygn. akt I C 629/17

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Agencji Mienia Wojskowego w W. na rzecz Z. P. kwotę 135 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Henryk Haak SSO Wojciech Vogt SSO Barbara Mokras

Sygn. akt II Ca 470/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 lutego 2017 r. powódka Z. P., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosło przeciwko Agencji Mienia Wojskowego o ustalenie, że wstąpiła w stosunek najmu, po swojej matce A. P., lokalu mieszkalnego położonego w O. przy ul. (...).

W uzasadnieniu pozwu strona pozwana podała, iż A. P., na podstawie decyzji z dnia 27 maja 2004 r., przyznano kwaterę stałą na podstawie przepisów ustawy
o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, a powódka od 2005 r. wspólnie mieszkała z matką A. P. do czasu jej śmierci w dniu 15 listopada 2016 r. i nadal w przedmiotowym lokalu mieszka; stanowi on jej centrum życiowe.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa z uwagi na szczególne regulacje prawne zawarte w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, które wyłączają zastosowanie art. 691 k.c.

Pozwany nie kwestionował, że powódka stale zamieszkiwała z A. P. w przedmiotowym lokalu do chwili jej śmierci.

Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 12 maja 2017 r. ustalił, że powódka Z. P. wstąpiła z dniem 15 listopada 2016 r. w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w O. w miejsce matki A. P. i orzekł o kosztach postepowania.

Swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach.

Na podstawie decyzji z dnia 27 maja 2004 r. A. P. przyznano przydział osobnej kwatery stałej nr 14 przy ul. (...) w O.. Podstawę prawną tej decyzji stanowiły przepisy art. 30 ust. 1 i art. 24 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 23 ust. 3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

dowód: decyzja z dnia 27 maja 2004 r. k. 44

W 2005 r., razem z matką A. P., zamieszkała, po rozwodzie, powódka Z. P., która wcześniej mieszkała w tym lokalu jako dziecko do 21 roku życia, do czasu wyjścia za mąż. Lokal mieszkalny położony przy ul. (...) stał się centrum życiowym powódki, która nie posiadała i nie posiada innego miejsca zamieszkania.

Z. P. opiekowała się matką, przejęła wszelkie obowiązki związane
z utrzymaniem tego lokalu mieszkalnego, opłacała czynsz, wykonała konieczne prace remontowe.

Od dnia 22 maja 2007 r. powódka jest zameldowana w powyższym lokalu.

dowód: okoliczności bezsporne, zaświadczenie k. 9, potwierdzenia wpłat czynszu
k. 10-17, zeznania świadka M. K. – od 7 min. 05 s. do 10 min. 30 s. zapisu obrazu i dźwięku z dnia 12 maja 2016 r., zeznania świadka M. R. – od 10 min. 50 s. do 13 min. 55 s. zapisu obrazu i dźwięku z dnia 12 maja 2016 r., zeznania powódki Z. P. – od 14 min. 30 s. do 17 min. 20 s. zapisu obrazu i dźwięku z dnia 12 maja 2016 r.

A. P. zmarła w dniu (...)

dowód: odpis skrócony aktu zgonu k. 8

Zgodnie z fundamentalną dla intertemporalnego prawa cywilnego zasadą tempus regit actum do oceny skutków prawnych określonego zdarzenia stosuje się przepisy obowiązujące w chwili jego zaistnienia. Zasada ta znalazła swój wyraz w przepisach wprowadzających kodeks cywilny (por. art. XLIX § 1 w zw. z art. XXVI p.w.k.c.)
i powszechnie akceptowana jest w piśmiennictwie (por. T. Pietrzykowski [w:] M. Safjan red. System prawa prywatnego. Prawo cywilne – część ogólna. Tom I, 2012 r., s. 738). Zasada ta znajduje również odniesienie do art. 691 k.c., i ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r.
o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2016 r. poz. 207 ze zm., dalej jako ustawa o zszRP) w brzmieniu obowiązującym w dniu 15 listopada 2016 r., czyli
w dniu na który Sąd ustala spełnienie przesłanek wstąpienia przez powódkę w stosunek najmu.

Na podstawie decyzji z dnia 27 maja 2004 r. A. P. przyznano przydział osobnej kwatery stałej nr (...) przy ul. (...) w O.. Podstawę prawną tej decyzji stanowiły przepisy art. 30 ust. 1 i art. 24 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 23 ust. 3 ustawy o zszRP.

W dniu 1 lipca 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 28, poz. 143), która w art. 8 ust. 1 stanowiła, że osoby, które do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy zamieszkują w lokalu mieszkalnym na podstawie tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego ustanowionego decyzją administracyjną, zachowują prawo do zajmowania tego lokalu mieszkalnego przez czas określony w decyzjach wydanych w tych sprawach. Nadto w art. 8 ust. 2 w/w ustawy przewidziano, że w razie śmierci osoby, o której mowa w ust. 1, zamieszkałej w lokalu mieszkalnym niebędącym kwaterą, wspólnie z nią zamieszkałe osoby, o których mowa w art. 26 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają prawo zamieszkiwać w tym lokalu mieszkalnym. W takim przypadku dyrektor oddziału regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej zawiera z tymi osobami umowę najmu na czas określony w decyzjach wydanych w tych sprawach. Art. 26 ust. 3 u o zszRP wskazuje następujące osoby: małżonka, wspólnie zamieszkałe dzieci własne, przysposobione, przyjęte na wychowanie na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego, dzieci małżonka, zwane dalej "dziećmi", do czasu zawarcia przez nie związku małżeńskiego, nie dłużej jednak niż do dnia ukończenia 25 roku życia, chyba że przed tym dniem stały się niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji i nie zawarły związku małżeńskiego.

Trzeba zatem zwrócić uwagę na treść art. 21 ust 1 i 3 ustawy o zszRP w brzmieniu obowiązującym w momencie wydania decyzji z dnia 27 maja 2004 r. Z treści tego artykułu wynika, że kwaterą jest lokal zasiedlony przez osoby uprawnione, wymienione w art. 24 ust. 1 w zw. z art. 22 ust. 1 i 3 oraz art. 23 ust. 1 i 2 ustawy, co obejmuje również emerytów i rencistów wojskowych. Natomiast "lokalami mieszkalnymi" są te lokale, które zasiedlają inne osoby niż określone w art. 24 ust. 1 ustawy, który wymienia żołnierza zawodowego, jak również osoby, o której mowa w art. 23 ust. 1 i 3 ustawy – w szczególności małżonka, zstępnych.

A. P. przyznano zatem kwaterę stałą.

W dniu 1 lipca 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 116, poz. 1203), która zdefiniowała pojęcie lokalu mieszkalnego i kwatery,
a nadto w art. 23 ust. 1 wskazano, iż osoby, którym do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przydzielono osobną kwaterę stałą, zachowują nabyte do tego dnia uprawnienia na czas zajmowania tej kwatery.

Podobną definicję zawiera aktualnie obowiązująca ustawa o zszRP, w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego, która weszła
w życie w dniu 1 października 2015 r.; Dz. U. poz. 1322).

Przez lokal mieszkalny rozumie się samodzielny lokal mieszkalny w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali będący w dyspozycji Agencji Mienia Wojskowego, zwanej dalej, a przez kwaterę - lokal mieszkalny przeznaczony do zakwaterowania żołnierza zawodowego i ujęty w wykazie kwater sporządzanym na podstawie ustawy z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego (art. 1a ustawy o zszRP).

W dniu śmierci A. P. lokal nr (...) przy ul. (...)
w O. nie był ujęty w wykazie kwater, stanowi zatem lokal mieszkalny.

Przechodząc do regulacji art. 29 ust 2 i 3 ustawy o zszRP należy przytoczyć jego treść. Zgodnie z tym artykułem osoba inna niż żołnierz zawodowy, która zajmuje lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu, uiszcza opłaty za używanie lokalu mieszkalnego
i opłaty pośrednie na zasadach i w wysokości określonych w art. 36 (art. 29 ust 2),
a w przypadku śmierci osoby, o której mowa w ust. 2, członkowie rodziny, o których mowa w art. 26 ust. 3, stale z nią zamieszkujący do chwili jej śmierci, mają prawo zajmowania lokalu mieszkalnego. W takim przypadku dyrektor oddziału regionalnego zawiera na ich wniosek umowę najmu do końca okresu obowiązywania tytułu prawnego, który przysługiwał osobie zmarłej. Art. 26 ust 3 ustawy o zszRP wymienia następujące osoby: małżonek, wspólnie zamieszkałe dzieci własne, przysposobione, przyjęte na wychowanie na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego, dzieci małżonka, zwane dalej "dziećmi", do czasu zawarcia przez nie związku małżeńskiego, nie dłużej jednak niż do dnia ukończenia 25 roku życia, chyba że przed tym dniem stały się niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji i nie zawarły związku małżeńskiego (art. 29 ust. 3).

Artykuł 29 ust 2 odnosi się zatem wprost do osób innych niż żołnierz zawodowy, które zajmuje lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu. Istotne zatem ma znaczenie ustalenie charakteru stosunku prawnego jaki powstał między matką powódki – A. P. a stroną pozwaną.

Należy przypomnieć, że podstawą tego stosunku była decyzja z dnia 27 maja 2004 r. o przydziale osobnej kwatery stałej.

W ocenie Sądu stosunek ten nie ma charakteru cywilnoprawnego. Przemawia za tym przede wszystkim źródło powstania tego stosunku, czyli decyzja o przydziale kwatery stałej. Nadto w ustawie rozróżnia się także osobę uprawnioną do kwatery stałej oraz najemcę, tj. osobę, z którą dyrektor oddziału regionalnego zawiera umowę najmu - nr. art. 23 ust. 2, art. 41a (por. uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2002 r. III CZP 14/02, OSNC 2002 nr 12, poz. 148, i postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2015 r.
I CSK 111/14, OSNC 2016 nr 2, poz. 28)

Tym samym A. P. nie łączyła umowa najmu. Nie może więc znaleźć zastosowanie regulacja przewidziana w art. 29 ustawy o zszRP i należy odwołać się tym samym do treści art. 29a ustawy o zszRP, zgodnie z którym do osób innych niż żołnierze zawodowi, które zajmują lokale mieszkalne będące w zasobie mieszkaniowym i internatowym Agencji, w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny oraz ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego.

Decyzja z dnia 27 maja 2004 r. o przydziale osobnej kwatery stałej, jako decyzja administracyjna, wykreowała stosunek najmu między A. P. a stroną pozwaną, a nie umowę.

Zgodnie bowiem z regułami języka normatywnego, w aktach normatywnych należy się posługiwać poprawnymi wyrażeniami językowymi w ich podstawowym i powszechnie przyjętym znaczeniu i unikać posługiwania się określeniami specjalistycznymi, jeśli mają odpowiednik w języku powszechnym (potocznym). W powszechnym rozumieniu przez pojęcie „umowa” rozumie się „porozumienie stron” (por. sjp.pwn.pl).

Regułom języka normatywnego odpowiadają zaś określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których:

- przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia,

- wolno odstąpić od znaczenia literalnego (potocznego) danego przepisu, gdy znaczenie to pozostaje w oczywistym konflikcie lub sprzeczności ze znaczeniem innych norm systemu, gdy prowadzi do absurdalnych z punktu widzenia społecznego lub ekonomicznego konsekwencji, gdy prowadzi do rażąco niesprawiedliwych rozstrzygnięć lub pozostaje w oczywistej sprzeczności z powszechnie akceptowanymi normami moralnymi (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1998 r., I CKN 664/97, OSNC z 1999 r. nr 1, poz. 7).

Zatem wyrażeniu "umowa" przypisać należy znaczenie potoczne, w którym oznacza ono po prostu porozumienie stron.

Dyrektywa języka potocznego powinna być więc wytyczną przy wykładni przepisów prawa zwłaszcza w tych przypadkach w których adresatem norm prawnych są zwykli obywatele, a nie prawnicy czy specjaliści z określonych dziedzin, a wykładnia prawa powinna przed wszystkim chronić oczekiwania adresatów norm prawnych (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2014 r., s. 100, 115).

Ponadto umowa to czynność prawna, której treścią jest zobowiązanie się jednej lub więcej stron do świadczenia; kreuje ona stosunek zobowiązaniowy i współkształtuje jego treść (por. Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania – część ogólna, 2014 r., s. 120).

Tym samym decyzja z dnia 27 maja 2004 r. stanowiła podstawę nawiązania stosunku najmu ale jako akt administracyjny nie stanowiła umowy najmu w rozumieniu art. 29 ustawy o zszRP. Tym bardziej, co wskazano, powyżej ustawodawca na gruncie ustawy o zszRP rozróżnia osobę uprawnioną do kwatery stałej oraz najemcę, tj. osobę, z którą dyrektor oddziału regionalnego zawiera umowę najmu.

Uznać więc należy, iż w przedmiotowej sprawie, ocena przesłanek wstąpienia
w stosunek najmu przez powódkę, winna zostać dokonana w oparciu o wykładnię art. 691 k.c.

W myśl tego przepisu w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą (§ 1). Osoby wymienione w § 1 wstępują w stosunek najmu lokalu mieszkalnego, jeżeli stale zamieszkiwały z najemcą w tym lokalu do chwili jego śmierci (§ 2).

Z punktu widzenia wykładni tego przepisu nie ma znaczenia na jakiej podstawie doszło do nawiązania stosunku najmu, tzn. czy źródłem najmu była umowa najmu, czy decyzja administracyjna o przydziale (por. G. Kozieł [w:] A. Kidyba red. Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, 2014 r., Komentarz do art. 691 k.c., Lex, G. Matusik, J. Górecki [w:] K. Osajda red. Kodeks cywilny Komentarz. 2017 r., Komentarz do art. 691 k.c., Legalis, K. Pietrzykowski [w:] K. Pietrzykowski red. Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz. 2015 r. Komentarz do art. 691 k.c., Legalis).

Nadto stałe zamieszkiwanie, w rozumieniu art. 691 k.c., polega na tym, że stanowi ono centrum życiowe danej osoby; zamieszkiwanie w określonej miejscowości, w której skupia się życie osobiste i działalność osoby bliskiej, skupiają się sprawy osobiste
i majątkowe (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 1980 r. III CRN 61/80, Monitor Prawniczy z 1994 r. Nr 9, poz. 273, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2001 r. V CKN 1827/00, LEX nr 52401, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 1999 r., I CKN 46/98 LEX nr 1211713, J. Jezioro [w:] E. Gniewek, P. Machnikowski red. Kodeks cywilny. Komentarz. Wydanie 7, 2016 r. Komentarz do art. 691 Nb. 6-7, publ. Legalis). Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2000 r. (I CKN 40/99, LEX nr 811808) stałe zamieszkiwanie z najemcą osoby mu bliskiej oznacza ześrodkowanie przez tę osobę całej swej działalności życiowej w lokalu najemcy, tak by zajmowany przez tę osobę lokal stanowił jej centrum życiowe. Istotny jest również fakt nie posiadania innego mieszkania przez najemcę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 1981 r., III CRN 314/80, OCNCP z 1981 r. nr 6, poz. 119).

Powyższe okoliczności wystąpiły w stosunku do strony powodowej i nie były kwestionowane przez stronę pozwaną, a zostały formalnie potwierdzone przez przesłuchanych w sprawie świadków oraz stronę powodową.

Dlatego, mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800). Na koszty te złożyły się następujące kwoty: 200 zł z tytułu opłaty sądowej od pozwu; 270 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika reprezentującego stronę powodową i 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi temu zarzucił:

1.  Naruszenie przepisów prawa materialnego przez ich błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie – tj.:

⚫

Art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 22 stycznia 201 o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw, zwana dalej nowelą (Dz.U. z 2010r., Nr 28, poz. 143) w zw. z art. 26 ust. 3 pkt. 2 ustawy z dnia . i 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu obecnym Dz. U. z 2016 r., poz. 207, zwaną dalej „ustawą o zszRP” a mianowicie przez uznanie, że do powódki nie ma zastosowania art. 8 ust. 2 noweli albowiem w ocenie sądu skoro matce powódki przydzielono na mocy ówcześnie obowiązujących przepisów osobną kwaterę stałą w drodze decyzji administracyjnej oznacza to, iż stosunek zajmowania tej kwatery nie był w ocenie sądu cywilnoprawnym stosunkiem najmu pomiędzy pozwaną, a matka powódki w konsekwencji należy oceniać sytuację prawną powódki w świetle art. 29 ust. 2 i 3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP. Tymczasem prawidłowa językowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, iż skoro matka powódki zajmowała lokal mieszkalny nie będący kwaterą w rozumieniu obecnie obowiązujących przepisów prawa o zakwaterowaniu sił zbrojnych, przydzielony jej decyzją administracyjną, do powódki ma zastosowanie art. 8 ust. 2 noweli, co oznacza, iż nie jest ona osobą spełniającą przesłanki określone w art. 26 ust. 3 pkt 2) uszRP do zamieszkiwania w spornym lokalu po śmierci matki, a skoro kwestia ta jest uregulowana w przepisach szczególnych nie stosuje się tu art. 691 KC.,

⚫

art. 29 ust 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 691 KC przez pośrednie zastosowanie w sytuacji gdy nie było ku temu podstaw albowiem do powódki miał zastosowanie . art. 8 ust. 2 noweli tym samym nie ma znaczenia prawnego dla oceny czy powódka wstąpiła w stosunek najmu wykładnia art. 29 ust. 3 przyjęta przez sąd I Instancji, iż skoro matki powódki z pozwaną nie łączyła umowa najmu, to sytuacja powódki nie jest sytuacją uregulowaną w przepisach ustawy o zszRP, tym samym będzie miał do niej zastosowanie art. 691 KC.

Wobec powyższego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postepowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego i uznaje je za własne.

Należy podkreślić, ze nie jest zasadny zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego.

Istotą zagadnienia w niniejszej sprawie jest rozstrzygnięcie, czy A. P. łączyła z pozwaną umowa najmu, czy też wyżej wymieniona zajmowała przedmiotowy lokal w poparciu o decyzję administracyjną.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że stosunek ten nie miał charakteru cywilnoprawnego. Przeczy temu bowiem źródło powstania tego stosunku, czyli decyzja o przydziale kwatery stałej oraz rozróżnienie w ustawie osób uprawnionych do kwatery stałej oraz najemców. Stanowisko takie znajduje poparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, które Sąd I instancji powołał w swoim uzasadnieniu.

W związku z tym art. 29 powołanej ustawy nie odnosi się do powódki, do której ma zastosowanie art. 29 a ustawy o zszRP zgodnie, z którym do osób innych niż żołnierze zawodowi, które zajmują lokale mieszkalne będące w zasobie mieszkaniowym Agencji, w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny oraz ustawy z dnia 17 listopada 1064 r. – Kodeks postępowania cywilnego.

W stosunku do powódki stosuje się więc art. 691 k.c. i dlatego - gdyż powódka spełniła dyspozycję tego przepisu – wstąpiła ona w stosunek najmu.

Mając na uwadze powyższe należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.

Henryk Haak Wojciech Vogt Barbara Mokras