Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Sp. z o.o. w T.

przeciwko:

R. J.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego R. J. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w T. kwotę 1 753,09 zł (jeden tysiąc pięćdziesiąt trzy złote dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 25 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie co do odsetek w zakresie zaskarżonym sprzeciwem;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 067,00 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1265/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 maja 2017 r. powód (...) sp. z o.o. w T. wniósł o zasądzenie od pozwanego R. J. kwoty 5 053,09 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

- kwoty 1 500 zł od dnia 16 października 2016 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 500 zł od dnia 16 listopada 2016 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 1 000 zł od dnia 1 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 1 000 zł od dnia 1 maja 2017 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 1 000 zł od dnia 1 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 53,09 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dnia 18 września 2013 r. poprzednik prawny powoda, p. A. D. zawarł z pozwanym umowę najmu lokalu użytkowego położonego w T. przy ul. (...). Rzeczony lokal został wydany stronie pozwanej do użytkowania zgodnie z treścią umowy o czym świadczy protokół zdawczo-odbiorczy lokalu użytkowego z dnia 20 września 2013 r. Powód wyjaśnił, że począwszy od października 2016 r. pozwany zaprzestał płacenia wymagalnych należności czynszowych z uwagi na co dnia 28 lutego 2017 r. strony ww. umowy podpisały porozumienie rozwiązujące rzeczoną umowę. Zgodnie z treścią porozumienia pozwany miał uiścić na rzecz poprzednika prawnego powoda wskazane tam kwoty pieniężne. Pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku w związku z czym dnia 17 maja 2017 r. wierzyciel pierwotny zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności. Powód oświadczył, że zawiadomił pozwanego o zawarciu tejże umowy oraz wezwał do dobrowolnej zapłaty dochodzonej należności. W treści wezwania powód dokonał częściowej kapitalizacji wymagalnego roszczenia o zapłatę odsetek za nieterminową spłatę czynszu najmu za miesiąc październik 2016 r. (o kwotę 53,09 zł, która została doliczona do wartości przedmiotu sporu). Wezwanie to okazało się bezskuteczne.

W dniu 27 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie o sygn.. akt VI GNc 1211/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwany R. J. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w części powyżej kwoty 3 300 w ten sposób, że:

- zaskarżył punkt a) nakazu zapłaty w całości,

- zaskarżył punkt b) nakazu zapłaty w części powyżej kwoty 300 zł tj. co do kwoty 200 zł oraz w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie

- zaskarżył punkt f) nakazu zapłaty w całości

Ponadto pozwany wniósł o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował roszczenie powódki w zakresie roszczeń wynikających z należności czynszowych za miesiąc październik 2016 r. i częściowo za miesiąc listopad 2017 r. jak również skapitalizowaną kwotę odsetek naliczoną z tytułu nieterminowej spłaty czynszu za miesiąc październik 2016 r. Pozwany podniósł, że z treści porozumienia z dnia 28 lutego 2017 r. (odnowienie długu) wynika, że pozwany wręczył ówczesnemu wynajmującemu kwotę 1 500 zł tytułem czynszu za październik 2016 r., a brak w ww. porozumieniu wzmianki odnośnie odsetek za przedmiotową płatność, należy rozumieć w ten sposób, że poprzednicy prawni powoda zostali w całości zaspokojeni również z tytułu należności ubocznych w postaci odsetek. W kwestii czynszu za miesiąc listopad 2017 r. pozwany wskazał, że uiścił za ten okres kwotę 700 zł, wobec czego pozostała do zapłaty kwota wynosi 300 zł w związku z czym powództwo w tym zakresie jest nieuzasadnione.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 18 września 2013 r. poprzednicy prawni powoda, B. D. i A. D. zawarli z pozwanym umowę najmu lokalu użytkowego o powierzchni 38,2 m ² położonego w T. przy ul. (...) (§1 ust 1 i 2). Pozwany (jako najemca) zobowiązał się płacić poprzednikom prawnym powoda (jako wynajmującemu) czynsz najmu w wysokości 2 000 zł brutto płatny miesięcznie z góry w terminie do 15-go dnia każdego miesiąca (§4 ust 1umowy). Przedmiotowa umowa została zawarta na czas określony 12 miesięcy od dnia 1 października 2013 r. do dnia 30 września 2014 r. (§5 ust 1 umowy). Strony nadto zastrzegły, że każda zmiana postanowień umowy wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności (§7 umowy).

Aneksem do umowy najmu z dnia 18 września 2013 r. umowa ta została przedłużona na czas nieokreślony z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia przez każdą ze stron, wywołując skutek z końcem miesiąca kalendarzowego (§1 aneksu). Następnie aneksem nr (...) do umowy najmu z dnia 18 września 2013 r. strony umowy potwierdziły ustną umowę dotyczącą obniżenia czynszu najmu do kwoty 1 700 zł brutto w okresie od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. oraz ustaliły jego obniżenie do tej kwoty od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia 1 lipca 2016 r.

Dowód: umowa najmu z dnia 18 września 2013 r. wraz z oświadczeniem (k. 11-13), aneks do umowy najmu (k. 14), aneks nr (...) do umowy najmu (k. 15).

Rzeczony lokal został wydany stronie pozwanej do użytkowania zgodnie z treścią umowy z dnia 20 września 2013 r.

Dowód: protokół zdawczo-odbiorczy (k. 16).

Dnia 28 lutego 2017 r. poprzednicy prawni powoda, B. D. i A. D. zawarli z pozwanym porozumienie rozwiązujące umowę najmu z dnia 18 września 2013 r. (§1 porozumienia). Zgodnie z treścią porozumienia pozwany (najemca) wręczył poprzednikom prawnym powoda (wynajmujący) tytułem czynszu za miesiąc październik 2016 r. kwotę 1 500 zł (§2 ust 1 porozumienia). Pozostała do zapłaty kwota należności czynszowych za miesiące od listopada 2016 r. do lutego 2017 r. wynosząca 6 000 zł, miała być płatna w ratach miesięcznych po 1 000 zł do dnia 30 czerwca 2017 r. – I rata do dnia 31 marca 2017 r., II rata do dnia 30 kwietnia 2017 r., III rata do dnia 31 maja 2017 r., IV rata do dnia 30 czerwca 2017 r. (§2 ust 2 porozumienia). W sytuacji, gdy pozwany (najemca) systematycznie spłacałby swoje zadłużenie w kwocie 4 000 zł wg wyżej ustalonego harmonogramu poprzednicy prawni powoda (wynajmujący) zobowiązali się umorzyć pozwanemu (najemcy) kwotę 2 000 zł (§2 ust 3 porozumienia).

Dowód: porozumienie z dnia 28 lutego 2017 r. (k. 17), zeznania świadka A. D. (k. 72).

Pozwany uregulował z tytułu zawartego porozumienia należność w kwocie 700 złotych.

Dowód: potwierdzenia wykonania przelewu (k. 36-37), zeznania świadka A. D. (k. 72), zeznania świadka U. J. (k. 71).

Dnia 17 maja 2017 r. B. D. i A. D. zawarli z powodem umowę przelewu wierzytelności. Pismem z dnia 17 maja 2017 r. powód zawiadomił pozwanego o zawarciu ww. umowy oraz wezwał go do dobrowolnej zapłaty dochodzonej należności.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności (k. 18), wezwanie do zapłaty z dnia 17 maja 2017 r. wraz z dowodem nadania i potwierdzeniem odbioru(k. 19-21).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Powołana dokumentacja przedstawia spójny obraz przebiegu wydarzeń, który jest prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Sąd dał wiarę również zeznaniom świadka A. D. (k. 72) na okoliczność przebiegu współpracy stron, zawarcia porozumienia, wartości i skuteczności istnienia zobowiązań oraz spłaty części roszczenia, ponieważ są logiczne, konsekwentne, spójne oraz zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd dał wiarę części zeznań świadka U. J. (k. 71) w zakresie w którym potwierdziła zaległości czynszowe pozwanego oraz w zakresie potwierdzonym pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka w zakresie dotyczącym rzekomo poczynionych ustaleń z A. D. i jego żoną co rozliczenia nakładów w najmowanym lokalu. Zeznania te sprzeczne są bowiem z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (w szczególności dowodami z dokumentów) oraz zeznaniom świadka A. D., który stwierdził że nic mu na ten temat nie wiadomo i nie wyrażał zgody w tym przedmiocie. Ponadto w ocenie Sądu przywołane zostały one na skutek zmiany taktyki procesowej strony pozwanej albowiem pozwany nie podniósł wcześniej tego rodzaju zarzutu.

Na rozprawie w dniu 13 marca 2018 r. Sąd oddalił wniosek o dowód z przesłuchania stron albowiem jest on dowodem posiłkowym i nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy wobec treści dokumentów oraz zeznań świadków. W świetle tych dowodów materiał dowody okazał się wystarczający dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje

Powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu w części z wyłączeniem jednak roszczenia o zasądzenie odsetek za należności czynszowe w zakresie zaskarżonym sprzeciwem za okres wcześniejszy niż określona w wyroku data.

Swoje roszczenie powód uzasadniał powstaniem po stronie pozwanego zobowiązań pieniężnych wynikających z umowy najmu lokalu użytkowego z dnia 18 września 2013 r. i następnie porozumienia z dnia 28 lutego 2017 r. Zgodnie z treścią tego ostatniego pozwany zobowiązany był do uregulowania kwoty 6 000 zł w ratach miesięcznych po 1 000 zł do dnia 30 czerwca 2017 r. zgodnie z harmonogramem.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył wierzytelność od B. D. i A. D..

W pierwszej kolejności należy wskazać, że bezzasadne okazało się twierdzenie pozwanego jakoby porozumienie z dnia 28 lutego 2017 r. stanowiło odnowienie długu.

Zgodnie z treścią art. 506 § 1 k.c. jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie). Warunkiem umorzenia dotychczasowego zobowiązania dłużnika jest zatem zaciągnięcie przez niego nowego zobowiązania (A. O., Z. R., Zobowiązania, 2008, s. 348). Inaczej mówiąc, wolą stron umowy odnowienia jest umorzenie dotychczasowego zobowiązania i zastąpienie go nowym zobowiązaniem lub opartym na innej podstawie prawnej (wyrok SN z dnia 30 listopada 2006 r., I CSK 256/06, LEX nr 359463).

Nie można natomiast uznać za odnowienie zmniejszenia lub zwiększenia świadczeń wynikających z tego samego zobowiązania i z tej samej podstawy prawnej, ponieważ nie powodują one umorzenia dawnego zobowiązania i zaciągnięcia nowego (wyrok SN z dnia 20 sierpnia 2009 r., II CSK 97/09, LEX nr 529708). Z taką sytuacją mamy natomiast do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Pozwany zobowiązał się świadczyć z tego samego tytułu prawnego (należności z tytułu umowy najmu), ale samo świadczenie zostało warunkowo zmniejszone przez poprzedników prawnych powoda (zob. zeznania świadka A. D.). Warunki porozumienia są klarowne i nie pozostawiające wątpliwości interpretacyjnych. Zgodnie z par. 3 i 4 porozumienia podpisane przez pozwanego oraz poprzedników pranych powoda, w przypadku systematycznej spłaty zadłużenia w kwocie 4 000 zł według ustalonego harmonogramu wynajmujący zgadza się umorzyć kwotę 2 000 zł, ale w paragrafie 4 zaznaczono, że w przypadku braku spłaty ustalonych rat, kwota 2 000 zł nie podlega umorzeniu i zostaje dodana do całości zadłużenia. Sformułowania wymienionych paragrafów porozumienia są oczywiste. Bezsporne jest również, że pozwany nie uregulował rat wymienionych w porozumieniu według harmonogramu.

W świetle powyższego twierdzenie pozwanego okazało się w sposób oczywisty bezzasadne.

Pozwany zakwestionował żądanie pozwu w zakresie przewyższającym kwotę 3 300 zł, wskazując, że czynsz za miesiąc październik 2016 r. został już przez niego uiszczony w związku z tym i odsetki za ten miesiąc nie należą się powodowi. Ponadto pozwany wskazał, że dokonał już zapłaty kwoty 700 zł tytułem spłaty należności wynikającej z porozumienia, a dotyczącej czynszu za miesiąc listopad 2016 r.

Należy wskazać, że umowa najmu, obok umowy dzierżawy, użyczenia i leasingu, zaliczana jest do umów, których przedmiotem jest korzystanie z rzeczy lub praw. Treścią umowy najmu jest zobowiązanie wynajmującego do oddania najemcy rzeczy do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a także odpowiadające mu zobowiązanie najemcy do płacenia wynajmującemu umówionego czynszu. Najem jest przy tym umową konsensualną, która dochodzi do skutku w wypadku złożenia przez obie strony oświadczeń woli. Stosunek prawny najmu ma charakter dwustronnie zobowiązujący i wzajemny ( art. 487 k.c. ). Ekwiwalentem świadczenia wynajmującego, które polega na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Bezsporne było, że pozwany (jako najemca) zobowiązał się płacić poprzednikowi prawnemu powoda (jako wynajmującemu) czynsz najmu w wysokości 2 000 zł, obniżony później do kwoty 1 700 zł. Porozumieniem z dnia 28 lutego 2017 r. pozwany zobowiązał się zaś do uregulowania zaległości z tego tytułu w ratach miesięcznych po 1 000 zł płatnych do dnia 30 czerwca 2017 r. Zaległości te jak wynika z treści porozumienia (§2 ust 2) dotyczyły należności czynszowych za miesiące listopad 2016 r. – luty 2017 r.

Należność za miesiąc październik 2016 r. została już przez pozwanego uregulowana, co wynika z treści samego porozumienia (§2 ust 1) i to przed terminem jej przedawnienia. W takiej sytuacji stronie powodowej należą się odsetki za opóźnienie, które uzyskują niezależny byt od należności głównej i przedawniają się z upływem okresu przewidzianego w art. 118 k.c. (tak uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 r. III CZP 42/2004).

Niezasadne okazały się przy tym twierdzenia, że kwota dochodzonego pozwem roszczenia winna zostać umniejszona o odsetki z tytułu należności z tytułu czynszu za miesiąc październik 2016 r., którą to pozwany podpisując porozumienie. Nie ulega wątpliwości, że kwota odsetek jest należna od dnia następnego po dniu wymagalności do dnia zapłaty w dniu podpisywania porozumienia.

Natomiast jeżeli chodzi o kwestie uregulowania przez pozwanego części należności w kwocie 700 zł to wskazać należy, że zapłata tej kwoty została przez pozwanego dokonane w miesiącu kwietniu 2017 r. (dwa przelewy), a więc jeszcze przed wniesieniem powództwa (maj 2017 r.), które tą zapłatę uwzględnia. Porozumienie zawarte dnia 28 lutego 2017 r. nie czyni w tym zakresie rozróżnienia na należności czynszowe z określonych miesięcy a wyrażone jest określoną kwotą (§2 ust 2). Wpłaty dokonane przez pozwanego należy zatem zaliczyć na poczet raty miesięcznej w wysokości 1 000 zł. Przy uwzględnieniu tej okoliczności wychodzi, że pozwanemu pozostaje do zapłaty i tak kwota wyższa niż dochodzona pozwem (6 000 zł – 700 zł = 5 300 zł).

Nie ulega wątpliwości, że żądanie pozwu nie zostało prawidłowo sformułowane, ponieważ ujęto w nim roszczenie za październik 2016, pomimo, że zostało ono zapłacone w dniu podpisania porozumienia. Żądanie odsetek wobec zawartego porozumienia również powinno zostać inaczej określone.

Pozwany nadto zgodnie z ciężarem dowodu wynikającym z art. 6 k.c. nie wykazał jakoby poczynił nakłady na najmowany lokal (zeznania świadka U. J.)

Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r. I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)(wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (tak uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97; wyrok SN z dnia 15 grudnia 1998 r., I CKN 944/97; wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 417/98; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00). Przepisy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie co do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie. Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej – sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 k.c. – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu. Zatem zgodnie z powyższą regułą to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania że poczynił nakłady na najmowany lokal i udowodnienia ich wartości. Pozwany jednak tego nie uczynił. Nie przedstawił w tym zakresie żadnego dowodu. Tym samym nie sposób było przyjąć, że poczynione nakłady miałyby obciążać powoda.

Mając na uwadze powyższe okoliczności faktyczne i rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne. W związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 753,09 zł (niezaskarżoną sprzeciwem od nakazu zapłaty wydanego w sprawie o sygn. akt VI GNc 1211/17).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Powód wezwał pozwanego do zapłaty dochodzonej pozwem kwoty do dnia 24 maja 2017 r., zatem roszczenie stało się wymagalne z dniem 25 maja 2017 r. i od tej daty Sąd zasądził ww. odsetki.

W punkcie 2 sentencji wyroku oddalono zatem powództwo w pozostałym zakresie co do odsetek w zakresie zaskarżonym sprzeciwem.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 250 zł tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1 800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalone zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. ze zm.) obowiązującego w dacie wniesienia powództwa, co daje łącznie kwotę 2 067,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk