Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 kwietnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2018 roku

sprawy z wniosku J. M.

z udziałem (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w L.

o ustanowienie służebności przesyłu

na skutek apelacji wnioskodawczyni i zażalenia uczestnika

od postanowienia Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 21 grudnia 2017 roku, sygn. akt I Ns 418/14

postanawia:

1.  oddalić apelację,

2.  oddalić zażalenie,

3.  ustalić, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania odwoławczego związane ze swoim udziałem w sprawie.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Dariusz Mizera SSR Lucyna Szafrańska

Sygn. akt II Ca 183/18

UZASADNIENIE

Pełnomocnik wnioskodawczyni J. M. wnosił o ustanowienia na prawie własności nieruchomości znajdującej się w obrębie (...) A., powiat (...), województwo (...), będącej działką o nr (...), jednostka ewidencyjna (...) B.-gmina, dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...) na rzecz (...) S.A. z/s w L. służebności przesyłu, w zakresie już istniejącej na ww. nieruchomości instalacji przesyłowej, za wynagrodzeniem na rzecz wnioskodawczym w kwocie 9.500 zł, a polegającej na:

a) prawie używania i korzystania z pasa gruntu zarówno nad, jak i pod powierzchnią urządzeń przesyłowych w zakresie koniecznym do ich eksploatowania,

b) prawie dostępu służb eksploatacyjnych (...) S.A. w celu wykonywania czynności związanych z eksploatacją, naprawą, konserwacją i modernizacją urządzeń przesyłowych znajdujących się na ww. pasie gruntu,

c) korzystanie z nabytych i ww. praw w sposób, który zapewni powodowanie jak najmniejszych uciążliwości dla każdoczesnego właściciela nieruchomości.

Ponadto wniósł o zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni od uczestnika (...) S.A. zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą od pełnomocnictwa.

W odpowiedzi na wniosek uczestnik (...) S.A. wniósł o jego oddalenie podnosząc m. in., że prawo odpowiadające treścią służebności przesyłu uczestnik nabył w drodze zasiedzenia.

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Bełchatowie oddalił wniosek oraz ustali, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane z własnym udziałem w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: Na nieruchomości wnioskodawczyni położonej w miejscowości A., gmina B., powiat (...), województwo (...) stanowiącej działkę nr (...), jednostka ewidencyjna (...) dla której w Sądzie Rejonowym w Bełchatowie prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...) znajdują się następujące urządzenia energetyczne:

- linia energetyczna średniego napięcia 15kV magistrala Z. – Ł.,

- odgałęzienie od tej magistrali zasilające stację transformatorową 15/0,4 kV nr (...),

- linia niskiego napięcia zasilająca gospodarstwa domowe mieszkańców miejscowości.

Urządzenia elektroenergetyczne na działce wnioskodawczyni zostały przekazane do eksploatacji w dniu 25 maja 1991 r. Ww. urządzenia zostały przyjęte na majątek przedsiębiorstwa (...) dnia 08 czerwca 1991 r.

Budowa i remont linii SN 15 kV i NN w miejscowości A. została przeprowadzona w oparciu o decyzję nr (...) z dnia 06 grudnia 1989 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji (wydaną przez Naczelnika Gminy B. na podstawie art. 36 ust. 1 pkt 3 i art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym dla (...) jako inwestora) oraz o decyzję nr (...) z dnia 7 grudnia 1989 r. (wydaną na podstawie art. 29 ust. 4 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane przez Naczelnika Gminy B.) zatwierdzającą plan realizacyjny i udzielającą pozwolenia na budowę i remont linii energetycznych SN 15 kV i NN Zakładowi (...).

Linia do dnia dzisiejszego przebiega przez nieruchomość wnioskodawcy w ten sam sposób, w jaki przebiegała po jej wybudowaniu w 1991 roku.

Zakład (...) w Ł. wchodził w skład przedsiębiorstwa państwowego Zakłady (...).

W wyniku podziału przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą (...) w W. na bazie Zakładu (...) w Ł. zarządzeniem Nr 14/ORG/89 Ministra Przemysłu z dnia 16 stycznia 1989 r. utworzone zostało z dniem 1 stycznia 1989 r. przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą „ Zakład (...) w Ł.”.

W dniu 12 lipca 1993 r. przedsiębiorstwo państwowe Zakład (...) w Ł. zostało przekształcone w (...) Spółkę Akcyjną Skarbu Państwa pod nazwą Zakład (...) Spółka Akcyjna w Ł.”.

Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2008 roku w Krajowym Rejestrze Sądowym zamiast nazwy firmy Zakład (...) Spółka Akcyjna w Ł.” została wpisana nowa nazwa firmy (...) Spółka Akcyjna. Z dniem 1 września 2010 r. na skutek konsolidacji przeprowadzonej w trybie art. 492 § 1 k.s.h. (...) Spółka Akcyjna zaprzestał funkcjonowania w obrocie prawnym jako spółka akcyjna i został przejęty przez (...) Spółkę Akcyjną w L..

Pracownicy uczestnika dokonują regularnie oględzin i przeglądów linii, napraw w razie awarii, wycinki drzew pod linią, przycinki gałęzi. L. są stale eksploatowane, co wyklucza wykorzystanie działki wnioskodawczyni na cele budowlane.

Stan faktyczny niniejszej sprawy został ustalony w oparciu o z dokumentów oraz zeznania świadków, przede wszystkim W. H.. Niesporne jest, że na działkach wnioskodawcy znajdują się wskazane we wniosku urządzenia energetyczne. Z zeznań świadków wynika, w jaki sposób uczestnik korzysta z nieruchomości. Z dokumentów dotyczących budowy, remontu i oddania do eksploatacji linii wynika, kiedy zostały wybudowane (wyremontowane) i kiedy poprzednicy prawni uczestnika objęli w posiadanie urządzenia elektroenergetyczne. Z dowodów w postaci dokumentów wynika, że uczestnik jest następcą prawnym przedsiębiorcy, który objął przedmiotowe linie energetyczne w posiadanie.

Mając tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał, że wniosek nie jest uzasadniony.

W ocenie Sądu I instancji poprzednicy prawni uczestnika byli posiadaczem służebności, a obecnie jest nim uczestnik. Z zeznań przesłuchanych świadków wynika bowiem, iż uczestnik i jego poprzednicy prawni korzystali z nieruchomości wnioskodawców w taki sposób jakby przysługiwała im służebność przesyłu. Urządzenia elektroenergetyczne na działce wnioskodawczyni były stale używane do przesyłania energii elektrycznej. Uczestnik i jego poprzednicy prawni eksploatowali urządzenia przesyłowe, nadzorowali ich stan, pracownicy uczestnika dokonywali oględzin urządzeń. Wszystkie te czynności świadczą o posiadaniu służebności.

Uczestnik i jego poprzednicy byli posiadaczami urządzeń elektroenergetycznych w dobrej wierze, gdyż w chwili uzyskania posiadania wybudowanych bądź wyremontowanych linii dysponowali m. in.: decyzją nr (...) z dnia 06 grudnia 1989 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji (wydaną przez Naczelnika Gminy B. na podstawie art. 36 ust. 1 pkt 3 i art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym dla (...) jako inwestora) oraz o decyzją nr (...) z dnia 7 grudnia 1989 r. (wydaną na podstawie art. 29 ust. 4 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane przez Naczelnika Gminy B.) zatwierdzającą plan realizacyjny i udzielającą pozwolenia na budowę i remont linii energetycznych SN 15 kV i NN Zakładowi (...).

Stosownie do art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane, który miał zastosowanie do ww. decyzji z 07-12-1989 r., zatwierdzenie planu realizacyjnego traci ważność, jeżeli inwestor nie uzyskał prawa do terenu lub je utracił, albo w ciągu jednego roku od zatwierdzenia tego planu nie wystąpił o pozwolenie na budowę. Zgodnie z kolei z art. 29 ust. 5 ustawy Prawo budowlane, obowiązującej w czasie wydawania ww. pozwolenia na budowę, pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie jednostce organizacyjnej lub osobie, która wykaże prawo do dysponowania nieruchomością. Skoro urządzenia elektroenergetyczne na działkach wnioskodawcy zostały wybudowane (wyremontowane) i rozpoczęto ich eksploatację, to nie ma podstaw aby zakładać, że odbyło się to niezgodnie z właściwymi przepisami budowlanymi dotyczącymi przeprowadzenia takiej inwestycji. W świetle natomiast powołanych wyżej przepisów, prawidłowe przeprowadzenie inwestycji wymagało uzyskania prawa do dysponowania nieruchomością. Jeśli zatem urządzenia energetyczne zostały wybudowane zgodnie z właściwą procedurą, która wymagała uzyskania prawa do dysponowania nieruchomością w niezbędnym zakresie, to należy domniemywać, że prawo takie inwestor, będący poprzednikiem prawnym uczestnika, posiadał.

Poprzednik prawny uczestnika – Zakład (...) nabył zatem posiadanie w dobrej wierze, gdyż dysponował decyzjami administracyjnymi pozwalającymi na budowę (remont) urządzeń przesyłowych i dotyczącymi ich przebiegu. Należy przy tym wskazać, że na podstawie art. 7 kc istnienie dobrej wiary domniemywa się. W świetle powyższych ustaleń brak jest jakichkolwiek podstaw, aby istnienie dobrej wiary u poprzednika prawnego uczestnika kwestionować.

Uczestnik aby nabyć przez zasiedzenie służebność gruntową wykazał, iż był jej posiadaczem przez okres 20 lat.

Od ponad dwudziestu lat uczestnik i jego poprzednicy prawni korzystali i korzysta do chwili obecnej z linii energetycznych (w kształcie takim jak obecnie) na działce wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni, aż do 2014 roku nie podejmowała środków prawnych zmierzających do uregulowania stanu prawnego i kwestii przebiegu linii energetycznych przez jej działkę, która mogłyby spowodować przerwanie biegu zasiedzenia.

Przyjmując za początek biegu terminu zasiedzenia przejęcie wybudowanych urządzeń elektroenergetycznych przez Zakład (...), tj. 1991 r. uznać należy, iż zasiedzenie służebności w przypadku linii objętych wnioskiem nastąpiło przed złożeniem wniosku o ustanowienie odpłatnie służebności w niniejszej sprawie.

Do zasiedzenia służebności, które trwało przed dniem 03.08.2008 r. należy zatem stosować przepisy dotychczasowe, natomiast o rodzaju i zakresie prawa, które nabywa się w drodze zasiedzenia (a więc czy nabywa się służebność gruntową czy służebność przesyłu) decyduje ustawa obowiązująca w momencie upływu terminu zasiedzenia. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 października 2008 r. III CZP 89/08 (Biuletyn SN 2008/10 „Przed ustawowym uregulowaniem służebności przesyłu (art. 3051 – 3054 KC) dopuszczalne było nabycie w drodze zasiedzenia służebności odpowiadającej treści służebności przesyłu na rzecz przedsiębiorstwa.”

Dlatego też mając na względzie poczynione powyżej ustalenia i rozważania Sąd Rejonowy uznał, że zarzut zasiedzenia podniesiony przez uczestnika jest skuteczny, a w konsekwencji wniosek podlega oddaleniu. O kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 520 §1 k.p.c., uznając że nie zachodzą podstawy do odstąpienia od zasady, że każdy uczestnik postępowania ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie.

Pełnomocnik wnioskodawczyni zaskarżył postanowienie Sądu Rejonowego w Bełchatowie w całości.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił:

- art. 172 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 292 k.c. oraz 7 k.c. poprzez błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że poprzednik prawny uczestnika obejmując służebność pozostawał w dobrej wierze, co stanowiło konsekwencję stwierdzenia, że w toku postępowania nie doszło do obalenia domniemania działania w dobrej wierze, podczas gdy z całokształtu okoliczności jednoznacznie wynika, że poprzednik prawny uczestnika obejmując służebność pozostawał w złej wierze, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przyjęcia, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy doszło do zasiedzenia przez uczestnika służebności przesyłu objętych wnioskiem;

- naruszenie przepisu prawa procesowego, a to przepisu art. 233 § 1 k.p.c. polegające na przekroczeniu zasad swobodnej oceny dowodów, co polegało na przyjęciu, że w toku postępowania nie została wykazana zła wiara poprzednika prawnego uczestnika w chwili obejmowania służebności, podczas gdy wnioskodawczyni nigdy nie wyrażała zgody na usadowienie urządzeń elektroenergetycznych, a jej mąż dowiedziawszy się o planowanej budowie udał się do zakładu energetycznego i wyraził swój sprzeciw, a ich syn w trakcie, kiedy był właścicielem zgłaszał roszczenia wobec pozwanego.

Wskazując na powyższe wnosił o zmianę postanowienia w całości poprzez ustanowienie na prawie własności nieruchomości znajdującej się w obrębie (...) A., powiat (...), województwo (...), będącej działką nr (...), jednostka ewidencyjna (...) B.-gmina, dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...) na rzecz (...) S.A. służebności przesyłu w zakresie już istniejącej na ww. nieruchomości instalacji przesyłowej, za wynagrodzeniem na rzecz wnioskodawcy w kwocie 16.254,00 zł; zasądzenie na rzecz wnioskodawcy od uczestnika postępowania zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

Pełnomocnik uczestnika wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w Bełchatowie w części co do pkt 2.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 520 § 2 k.p.c., poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji nie zasądzenie od wnioskodawców na rzecz uczestniczki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego tj. kosztów, które uczestniczka musiała ponieść w celu zabezpieczenia swoich interesów, w sytuacji, gdy interesy uczestników mniejszego postępowania były sprzeczne.

Mając powyższe na uwadze wnosił o: zmianę postanowienia w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od wnioskodawców na rzecz uczestniczki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 240 zł oraz zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz uczestniczki zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pełnomocnik uczestnika w odpowiedzi na apelację wnosił o: oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz uczestniczki zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest uzasadniona. Zdaniem Sądu II instancji zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postepowania tj. art. 233 § 1 k.p.c. nie jest zasadny. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych na podstawie całego zgromadzonego materiału dowodowego, który ocenił na podstawie wszechstronnego rozważenia wszystkich dowodów, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i w sposób odpowiadający zasadom doświadczenia życiowego. Brak zatem podstaw do zakwestionowania ustalonego stanu faktycznego.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.

W sprawie niniejszej niespornym jest, że na nieruchomości wnioskodawczyni położonej w miejscowości A., gmina B., dla której w Sądzie Rejonowym w Bełchatowie prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...) znajdują się urządzenia energetyczne stanowiące własność uczestnika, tj.:

- linia energetyczna średniego napięcia 15kV magistrala Z. – Ł.,

- odgałęzienie od tej magistrali zasilające stację transformatorową 15/0,4 kV nr (...),

- linia niskiego napięcia zasilająca gospodarstwa domowe mieszkańców miejscowości.

Urządzenia elektroenergetyczne na działce wnioskodawczyni zostały przekazane do eksploatacji w dniu 25 maja 1991 r., a następnie przyjęte na majątek przedsiębiorstwa (...) dnia 08 czerwca 1991 r.

Budowa i remont linii SN 15 kV i NN w miejscowości A. została przeprowadzona w oparciu o decyzję nr (...) z dnia 06 grudnia 1989 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji (wydaną przez Naczelnika Gminy B. na podstawie art. 36 ust. 1 pkt 3 i art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym dla (...) jako inwestora) oraz o decyzję nr (...) z dnia 7 grudnia 1989 r. (wydaną na podstawie art. 29 ust. 4 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane przez Naczelnika Gminy B.) zatwierdzającą plan realizacyjny i udzielającą pozwolenia na budowę i remont linii energetycznych SN 15 kV i NN Zakładowi (...).

Linia do dnia dzisiejszego przebiega przez nieruchomość wnioskodawcy w ten sam sposób, w jaki przebiegała po jej wybudowaniu w 1991 roku.

Wnioskodawczyni nie udowodniła aby ona lub jej poprzednicy prawni sprzeciwiali się korzystaniu z nieruchomości w zakresie przeprowadzenia linii energetycznych i korzystania z nieruchomości, umożliwiającego utrzymanie linii we właściwym stanie.

Objęcie w posiadanie nieruchomości przez poprzedników prawnych uczestnika nastąpiło na podstawie ostatecznej w/w decyzji administracyjnej zatwierdzającej plan realizacyjny i udzielającą pozwolenia na budowę i remont linii energetycznych. Wnioskodawczyni nie wykazała , aby decyzje te zostały podważone w postępowaniu administracyjnym. Zatem stwierdzić należy, że funkcjonują one w obrocie prawnym i są wiążące w tym postępowaniu.

W ocenie Sądu Okręgowego w sprawie niniejszej Sąd meriti prawidłowo w świetle powyższego przyjął, że bieg terminu zasiedzenia służebności w dobrej wierze rozpoczął się od chwili, gdy posiadacz samoistny służebności przystąpił do korzystania z trwałego i widocznego urządzenia.

Zdaniem Sądu II instancji zarzut apelującego naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. w świetle powyższego nie jest uzasadniony. Zarzut sprowadza się jedynie do polemiki z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi Sądu meriti i jako taki nie może odnieść zamierzonego skutku.

Także nie ma racji autor apelacji kiedy zarzuca Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 172 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 292 k.c. i art. 7 k.c.

W tym miejscu należy przypomnieć, że dobra wiara oznacza błędne, ale w danych okolicznościach usprawiedliwione przekonanie o istnieniu określonego prawa podmiotowego lub stosunku prawnego. W dobrej wierze zatem jest ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo błędnie przypuszcza, że prawo to mu przysługuje, jeśli tylko owo błędne przypuszczenie w danych okolicznościach sprawy uznać należy za usprawiedliwione. Skoro objęcie przez poprzednika prawnego uczestnika nieruchomości nastąpiło na podstawie ostatecznych decyzji administracyjnych oraz protokołu przyjęcia inwestycji do eksploatacji, to należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że posiadanie służebności jest posiadaniem w dobrej wierze.

Dodatkowo tylko Sąd Okręgowy zauważa, że nawet w przypadku gdyby, decyzje nie były doręczone wnioskodawczyni lub jej poprzednikom prawnym, którzy byli właścicielem nieruchomości, przez którą miała przebiegać linia energetyczna, to okoliczność ta byłaby także bez znaczenia. Zarzut taki mógłby być podniesiony tylko w postepowaniu administracyjnym, nie zaś w niniejszej sprawie, w której przesłanką oceny zarzutu zasiedzenia jest ostateczna decyzja administracyjna, nie podważona we właściwym trybie.

Zasadnie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podnosi Sąd Rejonowy, że poprzednik prawny uczestnika by móc przystąpić do remontu i budowy spornych linii skoro dysponował niezbędnymi decyzjami administracyjnymi, to musiał także uzyskać prawo do dysponowania tą nieruchomością.

Ustawodawca w art. 7 k.c. zawarł domniemanie dobrej wiary posiadacza, które to domniemanie jest wzruszalne. Wobec tego podnieść należy, że dyspozycja tego przepisu zmienia kierunek inicjatywy dowodowej. To na stronie, która zamierza przypisać posiadaczowi złą wiarę spoczywa ciężar jej wykazania. Odbywa się to poprzez przedstawienie Sądowi dowodów, które w/w domniemanie obalą ( por. wyrok SN z 29.04.2009 r., II CSK 560/08, Legalis; wyrok SN z 10.07.2013 r., VCSK 320/12, LEX Nr 1391272 ).

Lektura akt i zgromadzonego w nich materiału dowodowego, co zostało wyżej omówione nie upoważnia do stwierdzenia, że domniemanie dobrej wiary przedsiębiorstwa energetycznego zostało obalone. Jak wyżej wskazano wnioskodawczyni nie wykazała aby ona osobiście lub jej poprzednicy prawni sprzeciwiali się budowie urządzeń do przesyłu prądu na ich gruncie. Wobec tego przyjąć należy, że wnioskodawczyni i jej poprzednicy prawni akceptowali ów stan rzeczy nie oponując budowie urządzeń na ich gruncie oraz nie poszukiwali ochrony swego prawa własności, tak w postepowaniu administracyjnym, jak i sądowym. Z powyższego wypływa wniosek, że do wzruszenia domniemania dobrej wiary, o którym mowa w przepisie art. 7 k.c. nie doszło.

Na marginesie tylko podnieść należy, że w przypadku zasiedzenia służebności decydujące znaczenie ma dobra wiara poprzednika prawnego uczestnika w dacie objęcia gruntu wnioskodawczyni w posiadanie ( por. wyrok SN z 29.01.2008 r., IV CSK 410/07, Legalis; wyrok z 25.11.2008 r., II CSK 346/08, Legalis; wyrok z 26.05.2009 r., II CSK 594/08, Legalis ). Oznacza powyższe, że dobra wiara w takim przypadku nie ogranicza się jedynie do budowy urządzeń przesyłowych, ale również do ich konserwacji i naprawy.

Skoro dobra wiara nie została przez wnioskodawczynię podważona, to wobec powyższego ocena prawna dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa.

W tym stanie rzeczy apelacja nie może odnieść zamierzonego skutku i dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. podlega oddaleniu.

Zażalenie uczestnika nie jest uzasadnione. Zasadą w postepowaniu nieprocesowym jest, że zainteresowani ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie. Dodatkowo zauważyć należy, uczestnik korzysta z gruntu wnioskodawczyni nieodpłatnie od wielu lat. Przebieg zaś linii elektroenergetycznej jest dla niej uciążliwy. Powszechnie wiadomym jest także, że uczestnik z tytułu przesyłu energii elektrycznej uzyskuje duże zyski.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy uznał, że zasadnie Sąd meriti orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

Orzekając w postępowaniu odwoławczym o kosztach postępowania Sąd Okręgowy kierował się w/w rozważaniami.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Dariusz Mizera SSR Lucyna Szafrańska