Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 28 września 2017r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: SSR Robert Roliński

Protokolant: Paulina Frelicka

po rozpoznaniu w dniu 14.09.2017r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Sp. z o. o. z/s w Ś.

przeciwko : (...) S.A. z/s w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) S.A. z/s w W. na rzecz powódki (...) Sp. z o. o. z/s w Ś. kwotę 2 313,73 zł (dwa tysiące trzysta trzynaście złotych siedemdziesiąt trzy grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21.03.2016r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej (...) S.A. z/s w W. na rzecz powódki (...) Sp. z o. o. z/s w Ś. kwotę 1 089,70 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt dziewięć złotych siedemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 2135/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 kwietnia 2016r. powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ś. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 2.565 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21.03.2016r. do dnia zapłaty, a także kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz z kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pełnomocnik powódki podniósł, że dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy kosztami najmu pojazdu zastępczego określonymi na fakturze VAT wystawionej poszkodowanej, a odszkodowaniem wypłaconym z tego tytułu przez pozwaną jako ubezpieczyciela. Między stronami sporna jest wysokość stawki za dobę wynajmu pojazdu zastępczego. Powód nabył wierzytelność względem pozwanego na podstawie umowy cesji wierzytelności. Przyjęta w umowie najmu pojazdu zastępczego dzienna stawka w wysokości 250 zł. netto jest stawka rynkową nie odbiegającą rażąco od średnich stawek stosowanych na rynku lokalnym.

(pozew k. 2-4 akt).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 31 maja 2016r. Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. IX Wydział Gospodarczy w osobie Referendarza Sądowego, w sprawie o sygn. akt IX GNc 2707/16, orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 21 czerwca 2016r. pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa. Ponadto pozwana wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu sprzeciwu pełnomocnik pozwanej wskazał, iż pozwana uznała żądanie powoda co do pojazdu zastępczego za zasadne i wypłaciła powodowi kwotę 2.436,27 zł. uznając za uzasadniony okres używania pojazdu zastępczego. Natomiast pozwana zakwestionowała zastosowaną stawkę najmu przez powoda jako znacznie zawyżoną bowiem stawka 115 zł. netto stanowi w pełni odzwierciedlenie dobowej stawki najmu jaka jest oferowana powszechnie na rynku lokalnym przez podmioty profesjonalnie trudniące się najmem pojazdów. Ponadto pełnomocnik pozwanej wskazał, iż poszkodowany kontaktował się z infolinią (...) w celu wynajmu pojazdu zastępczego, który mógł zostać zorganizowany przez pozwaną w formie bezgotówkowej za stawkę nie wyższą niż kwota 115 zł. za dobę. Nadto w dniu 12 stycznia 2016r. wysłano do poszkodowanego informację o zasadach wynajmu pojazdu zastępczego z ubezpieczenia OC sprawcy szkody.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 40-43 akt)

Postanowieniem z dnia 06.10.2016r. Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. IX Wydział Gospodarczy stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kaliszu.

W piśmie procesowym z dnia 23 marca 2017r. pełnomocnik powódki wskazał, iż zaprzecza, aby stawka najmu zastosowana przez powódkę była rażąco wygórowana względem stawek obowiązujących na rynku lokalnym. W sprawie brak jest dowodów wskazujących na odrzucenie przez poszkodowaną oferty najmu pojazdu zastępczego. Pozwana nie wykazała, iż dysponowała samochodami zastępczymi odpowiadającymi klasie pojazdu wynajętego po ostatecznej stawce najmu 115 zł. netto. oraz na zasadach konkurencyjnych dla zasad wynajmu stosowanych przez powoda. Ponadto pozwana jak to wynika z kwestionariusza dotyczącego wynajmu pojazdu zastępczego nie złożyła poszkodowanej konkretnej oferty zawierającej wysokość stawki, okres oraz warunki wynajmu pojazdu zastępczego.

(pismo k. 139-140 akt)

Sąd poczynił następujące ustalenia faktyczne:

Powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ś. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...).

(dowód: informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców k. 7-9

akt)

Pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...).

(dowód: odpis pełny z rejestru przedsiębiorców k. 45-48 akt)

W dniu 11.12.2015r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność poszkodowanej Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z/s w O.. Pojazd sprawcy zdarzenia był ubezpieczony u pozwanej z tytułu odpowiedzialności cywilnej. Poszkodowana zgłosiła szkodę pozwanej. Po otrzymaniu zawiadomienia o powstaniu szkody pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne oraz uznała swoją odpowiedzialność z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W ankiecie sporządzonej w dniu zgłoszenia szkody poszkodowana wyraziła zainteresowanie wynajmem pojazdu zastępczego przez pozwaną.

(dowód: akta szkody k. 63-129 akt)

W związku z zaistniałą kolizją i uszkodzeniem pojazdu poszkodowana w dniu 07.01.2016r. zawarła z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego. W ramach zawartej umowy poszkodowana otrzymała pojazd zastępczy marki H. (...). Strony umowy uzgodniły czynsz najmu za każdą rozpoczętą dobę na kwotę 270,00zł netto. Poszkodowana oddała pojazd zastępczy w dniu 25.01.2016r. Łączny czas najmu pojazdu zastępczego trwał 19 dni.

(dowód: umowa najmu samochodu zastępczego k. 11-13 akt;

akta szkody k. 63-129 akt;

protokół zdawczo-odbiorczy k. 19 akt;

oświadczenie k. 24 akt)

Tego samego dnia, tj. 07.01.2016r. powódka podpisała z poszkodowaną umowę przelewu wierzytelności, na mocy której na powódkę przeniesione zostało prawo do odszkodowania, tytułem pokrycia pełnych kosztów najmu pojazdu zastępczego. W dniu 12.02.2016r. powódka wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 4.750 zł netto tytułem czynszu za wynajem samochodu. Na fakturze przyjęto stawkę dobową najmu pojazdu zastępczego w kwocie 250 zł. netto.

(dowód: umowy cesji wierzytelności k. 20 akt;

pełnomocnictwa k.18, 21 akt;

informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców k. 14-17

akt;

akta szkody k. 63-129 akt;

faktura wraz potwierdzeniem nadania k. 25,26 akt)

W piśmie z dnia 12.01.2016r. adresowanym do poszkodowanej pozwana zawarła informacje o zasadach wynajmu pojazdu zastępczego.

(dowód: pismo k. 58 akt)

Decyzją z dnia 17.02.2016r. pozwana przyznała odszkodowanie za wynajem samochodu zastępczego w kwocie 2.185zł. Natomiast decyzją z dnia 03.03.2016r. pozwana przyznała powódce tytułem zwrotu podatku VAT od w/w kwoty także kwotę 251,27 zł.

( dowód: decyzja k. 27 akt;

korespondencja mailowa k. 28 akt;

akta szkody k. 63-129 akt)

Pismem z dnia 10 marca 2016r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 2.565 zł. tytułem niewypłaconej części odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego w terminie 3 dni na wskazany rachunek bankowy.

(dowód: wezwanie k. 33 akt)

Przykładowe stawki rynkowe wynajmu pojazdów zastępczych z segmentu wynajętego pojazdu zastępczego oraz pojazdu uszkodzonego są wyższe od stawki zastosowanej przez powódkę.

(dowód: wydruki ze stron internetowych k. 29-32 akt)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentów. Dokumenty te, w ocenie Sądu nie budzą wątpliwości co do ich rzetelności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, albowiem ich treść i autentyczność nie była przez strony kwestionowana, a w toku postępowania nie pojawiły się żadne okoliczności rzutujące na ich autentyczność.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Powyższy przepis stanowi podstawę odpowiedzialności strony pozwanej za skutki kolizji w której uczestniczył pojazd poszkodowanej. Warunki odpowiedzialności pozwanego jako zakładu ubezpieczeń za szkodę spowodowaną przez ubezpieczonego przez niego posiadacza pojazdu mechanicznego określa ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 392 z późn. zm.).

W myśl art. 34 cytowanej wyżej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym (art. 36 w/w ustawy). Przy czym skoro doszło do zderzenia się dwóch pojazdów mechanicznych to podstawę odpowiedzialności stanowi art. 415 k.c., bowiem jak to wynika z art. 436§2 k.c. obowiązek naprawienia szkody związany jest z winą sprawcy.

Z prezentowanego stanowiska pozwanej wynika, że nie kwestionuje ona swojej odpowiedzialności co do zasady bowiem w toku postępowania likwidacyjnego uznała roszczenie powódki co do okresu najmu pojazdu zastępczego. Sporna była natomiast stawka najmu pojazdu powyżej kwoty 115 zł. netto za dobę.

Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego wyznaczona jest - zarówno co do zasady, jak i co do granic - przez odpowiedzialność tego posiadacza lub kierowcy. Podstawową zatem przesłanką decydującą o zasadności roszczeń poszkodowanego w analizowanym przypadku jest wykazanie, że w majątku poszkodowanego na skutek kolizji doszło do uszczerbku podlegającego naprawieniu w drodze zapłaty określonej sumy pieniężnej przez zakład ubezpieczeń na podstawie art. 361 k.c. w zw. z art. 363 k.c. Zgodnie z brzmieniem art. 361 § 2 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Jak stanowi art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Dyspozycja art. 361 § 2 k.c. wyznacza zakres obowiązku odszkodowawczego, stanowiąc, że naprawieniu podlegają poniesione straty i utracone korzyści, a więc określa regułę pełnego odszkodowania w granicach szkody prawnie relewantnej. Przez sformułowanie „w powyższych granicach" ustawodawca odwołuje się bowiem do unormowania związku przyczynowego. W tych granicach podmiot odpowiedzialny jest do naprawienia szkody ustalonej metodą dyferencyjną. Podstawę obliczenia utraconych korzyści stanowić powinna różnica między stanem majątku osoby poszkodowanej, który rzeczywiście istnieje po nastąpieniu zdarzenia wywołującego szkodę, a hipotetycznym stanem majątku, pomyślanym jako taki stan, który urzeczywistniłby się, gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło. W przypadku, gdy na skutek pozbawienia możliwości korzystania z rzeczy uszkodzonej poszkodowany korzysta odpłatnie z usługi mającej na celu wyrównanie tego uszczerbku, koszt zakupu towaru lub usługi stanowi szkodę podlegającą naprawieniu przez ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Zgodnie z zasadą pełnej rekompensaty szkody poszkodowany jest uprawniony do żądania od ubezpieczyciela odszkodowania obejmującego straty, które poniósł, i korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Skoro skutkiem wypadku komunikacyjnego z udziałem poszkodowanego jest uszkodzenie pojazdu mechanicznego uniemożliwiające poszkodowanemu korzystanie z niego, uszczerbkiem w jego majątku są koszty najmu pojazdu zastępczego. Stanowisko to znalazło potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego. W wyroku z dnia 6 stycznia 1999 r. (II CKN 109/98) legalis nr 222489, Sąd Najwyższy stwierdził, iż między faktem uszkodzenia w wyniku wypadku samochodu używanego przez poszkodowanego a faktem wynajęcia przez poszkodowanego innego samochodu i poniesienia kosztów z tego tytułu istnieje normalny związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 k.c. Odnosząc się do kwestii związku przyczynowego, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 maja 2000 r. (III CKN 810/98) Legalis nr 315818, wskazał, że odpowiedzialność dłużnika dotyczy tylko skutków typowych. Typowy jest skutek, jaki daje się przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, taki, o którym na podstawie zasad doświadczenia życiowego wiadomo, że jest charakterystyczny dla danej przyczyny jako normalny rezultat określonego zjawiska. W praktyce sądowej przyjmuje się, że ponoszenie kosztów najmu pojazdu zastępczego pozostaje w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. (por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 2 lipca 2004 r. (II CK 412/03) Legalis nr 66096 oraz wyrok Sadu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004r.( II CK 494/03) Legalis nr 67722.

Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia lub uszkodzenia stanowi szkodę majątkową. W piśmiennictwie podkreśla się, że normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego uszkodzenia, ale również zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek uszkodzenia. (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 r. w sprawie IV CK 672/03 Legalis nr 277761). Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W kontekście kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, Sąd Najwyższy wskazał, że odszkodowanie przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu, obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Ze względu na podobieństwo zastosowanego kryterium, zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zasadne jest uwzględnienie sposobu i zasad ustalenia wysokości odszkodowania, również w sprawach o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego. W orzecznictwie wskazywano, że kosztami ekonomicznie uzasadnionymi są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się warsztat dokonujący naprawy. Nie ma przy tym znaczenia, że ceny te odbiegają od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług występujących na rynku. Jeśli nie kwestionuje się prawa poszkodowanego do wyboru przez niego warsztatu samochodowego mającego dokonać naprawy miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane przez ten warsztat naprawczy. Jak już wskazano wyżej, te same zasady można przyjąć dla określenia wysokości stawek za najem pojazdu zastępczego. Poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwać firmy, która wynajmuje pojazdy najtaniej.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że stawka najmu za którą powódka wynajęła pojazd została uzgodniona pomiędzy stronami umowy najmu na kwotę 250 zł. netto za dobę, co też wynika z dołączonej do akt szkody faktury VAT.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej jakoby przyjęta przez strony umowy najmu stawka była zawyżona, należy wskazać, iż na rynku nie istnieją średnie ceny najmu pojazdu. Strony nie zawierają umowy po cenach średnich. Na rynku występują ceny najwyższe i najniższe, a także ceny pośrednie między nimi. Nie można odnosić treści zawartej przez strony umowy najmu ani do cen najniższych, ani średnich. W sytuacji, gdy nie jest kwestionowany fakt prowadzenia przez wynajmującego działalności w zakresie najmu pojazdów zastępczych, to stosowane przez niego stawki mieszczą się w stawkach rynkowych, ponieważ są jednymi z tych, które występują na rynku. Skoro powódka przedstawiła rachunek w postaci faktury VAT za wynajem pojazdu zastępczego, a autentyczność dokumentu nie była kwestionowana przez zakład ubezpieczeń, to ubezpieczyciel sprawcy szkody ma obowiązek kwotę wydatkowaną na najem pojazdu zastępczego zwrócić. Dopiero wykazanie, iż poszkodowany świadomie lub przez niedbalstwo zapłacił kwotę wyższą, niż powinien, mogłoby zwolnić ubezpieczyciela z odpowiedzialności za tę nadwyżkę. Tak też trafnie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (I CKN 1466/99) Legalis nr 55215, zgodnie z którym możliwe jest przypisanie ubezpieczonemu naruszenia wynikającego z art. 354 § 2 k.c. obowiązku współpracy z dłużnikiem, jeżeli świadomie lub przez niedbalstwo kupił części droższe. Tę zasadę w ocenie Sądu należy odnieść również do kosztów najmu pojazdu zastępczego. Możliwość przerzucenia ciężaru dowodu przez zastosowanie domniemań faktycznych dopuścił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 1986 r. (I CR 34/86) Legalis nr 25272. Ubezpieczyciel, negując prawdziwość danych zawartych w fakturze potwierdzającej najem pojazdu zastępczego, powinien zakwestionować autentyczność dokumentu, przeprowadzając postępowanie dowodowe dotyczące okoliczności sporządzenia dokumentu stanowiącego fakturę VAT. W niniejszej sprawie pozwana nie wykazała powyższych okoliczności. Nie wykazała również, iż zastosowana stawka nie jest stawką rynkową.

W ocenie Sądu, w sytuacji, gdy pozwana kwestionowała wysokość dochodzonego odszkodowania, twierdząc, że stawka zastosowana przez powódkę jest stawką zawyżoną, to na niej spoczywał ciężar dowodu zgodnie z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. (por. E. Bronowicka, Najem pojazdu zastępczego – uwagi o sposobie ustalania stawek rynkowych czynszu najmu oraz K. Markiewicz, Kilka uwag w związku z postępowaniami o odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczych, Kwartalnik SSP Iustitia, Nr 1/2014, Dodatek – Odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego – materiały z konferencji).

Odnosząc się z kolei do zarzutu pozwanej, iż zaproponowała poszkodowanej podczas zgłoszenia szkody zorganizowanie najmu pojazdu zastępczego po niższej stawce, z czego poszkodowana nie skorzystała należy wskazać, iż pozwana w żaden sposób nie wykazała, na jakich warunkach chciała zawrzeć z poszkodowaną umowę najmu pojazdu zastępczego, a przede wszystkim nie wykazała, iż stawka dobowa najmu tego pojazdu miała być niższa. Z akt szkody przedłożonych do akt sprawy nie wynika, aby podczas zgłoszenia szkody poszkodowana otrzymała od pozwanej konkretną ofertę zawierającą wysokość stawki, okres oraz warunki wynajmu pojazdu zastępczego.

Zgodnie z wynikającą z art. 6 k.c. regułą rozłożenia ciężaru dowodu pozwany powinien udowodnić okoliczności niweczące prawo na którego istnienie powołuje się powód lub uniemożliwiające jego powstanie.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.11.1997 r. I PKN 375/97 OSNP 1998/18/537 ). Zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. inicjatywa dowodowa spoczywa w rękach strony, a nie zaś Sądu i pouczenie w zakresie konkretnych dowodów nie jest obowiązkiem Sądu.” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.10.2000 r. II UKN 33/00 OSNP 2002/10/251); „Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17.12.1996 r. I CKU 45/96 OSNC 1997/6-7/76).

Na stronach spoczywa więc ciężar udowodnienia wskazywanych przez siebie faktów. Ta strona, która twierdzi, że określony fakt miał miejsce obowiązana jest zgłosić dowód lub dowody wykazujące jego istnienie. Ciężar udowodnienia faktu należy zatem rozmieć z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07.11.2007r., II CSK 239/07, niepubl.).

Z kolei twierdzenia pozwanej, iż w dniu 12.01.2016r. wysłano poszkodowanej informacje o zasadach wynajmu pojazdu zastępczego nie może wiązać się z negatywnymi skutkami dla poszkodowanej związanymi z wynajmem pojazdu na innych warunkach niż to miało wynikać z w/w zasad bowiem informacja ta jak wynika to z daty jej utworzenia mogła zostać przekazana poszkodowanej już w trakcie wynajmowania pojazdu od powódki. Ponadto pozwana nie wykazała, iż pismo to poszkodowana w rzeczywistości otrzymała. Natomiast okoliczności tej zaprzeczył pełnomocnik powódki.

Reasumując, w ocenie sądu powódka wykazała zasadność, celowość i wysokość kosztów najmu pojazdu zastępczego, przy czym Sąd uznał za zasadne żądanie powódki co do kwoty 2.313,73 zł. bowiem Sąd uwzględnił fakt, iż pozwana wypłaciła z tytułu zwrotu kosztów najmu kwotę 2.436,27 zł. co też wynika z treści decyzji wydanych w dniach 17.02.2016r. i 03.03.2016r. Zatem wbrew twierdzeniom powódki różnica pomiędzy kwotą wynikającą z faktury a wypłaconą przez pozwaną to kwota 2.313,73 zł. Wobec czego powództwo w pozostałej części podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze Sad orzekł jak w pkt. 1 i 2 sentencji wyroku.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia opóźnienia w zapłacie ustalonego świadczenia odszkodowawczego Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Ponadto Sąd miał na uwadze, że strona pozwana dysponowała fakturą potwierdzającą wysokość tego świadczenia oraz to, że w dniu 17 lutego 2016r. pozwana wydała decyzję, którą przyznała odszkodowanie z tytułu poniesionych kosztów wynajmu pojazdu jedynie w części. Wobec czego uznać należało, iż w tej dacie całe świadczenia było już wymagalne i nie było przeszkód do jego spełnienia w całości. Wobec czego sąd zasądził odsetki od dnia 21 marca 2016r. zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i 100 k.p.c.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa w kwocie 129 zł, koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 1.200 zł obliczone zgodnie z treścią §2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804) oraz kwota dwa razy po 17,00 zł wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt. 2a ustawy z dnia 09 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 86, poz. 960 z późn. zm).

Sąd rozdzielił stosunkowo koszty przyjmując, że skoro pozwana przegrała proces w 90% winna w takim zakresie ponieść jego koszty. Mając na uwadze wynik sprawy Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.089,70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. (pkt. 3 sentencji wyroku).