Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2018 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Choczaj

Protokolant: sekr. sąd. Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2018 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w Z.

przeciwko (...) S.A w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A.
w W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Z. kwotę:

a)  90 000,00 zł (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 5 lutego 2010 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia 15 września 2017 roku,

b)  90 000,00 zł (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 5 lutego 2010 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia 15 października 2017 roku,

c)  32 000,00 zł (trzydzieści dwa tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 5 lutego 2010 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia 15 listopada 2017 roku,

d)  53 000,00 zł (pięćdziesiąt trzy tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 17 października 2010 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia
1 stycznia 2016 roku do dnia 15 listopada 2017 roku,

e)  12 317,00 zł (dwanaście tysięcy trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 13 924,57 zł (trzynaście tysięcy dziewięćset dwadzieścia cztery złote 57/100) tytułem brakujących kosztów procesu.

Sygn. akt I C 61/18

UZASADNIENIE

(...) Spółka z o.o. z siedziba w Z. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od (...) S.A. w W. kwoty:

- 90 000,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 5 lutego 2010 r. do dnia 15 września 2017 r.;

- 90 000,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 5 lutego 2010 r. do dnia 15 października 2017 r.;

- 32 000,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 5 lutego 2010 r. do dnia 15 listopada 2017 r.;

- 53 000,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 października 2011 r. do dnia 15 listopada 2017 r.

Oprócz tego powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 27 grudnia 2007 r. Starostwo Powiatowe w Z., jako ubezpieczający, zawarło z (...) S.A.
w W. umowę ubezpieczenia (...) Publicznego Zespołu (...) w Z. w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia
31 grudnia 2008 roku, potwierdzoną polisą nr (...), (dowód: polisa - k. 7 - 8) .

(...) Sp. z o.o. w Z. jest następcą prawnym (...) Publicznego Zespołu (...) w Z., (bezsporne) .

Przedmiotem ubezpieczenia była odpowiedzialność cywilna z tytułu prowadzonej działalności polegającej na udzielaniu świadczeń zdrowotnych
i posiadanego mienia za szkody:

- wyrządzone przez personel zatrudniony/świadczący pracę na podstawie umów innych niż umowa o pracę;

- wyrządzone przez osoby nie będące pracownikami ubezpieczającego
ani osobami świadczącymi pracę na podstawie umów innych niż umowa o pracę, za które ubezpieczający ponosi odpowiedzialność w ramach stosunku prawnego łączącego strony, a w szczególności przez wolontariuszy, osoby odbywające
w szpitalu praktyki zawodowe lub praktyczną naukę zawodu (np. doktorantów
i stażystów);

- wyrządzone poprzez przeniesienie każdej choroby zakaźnej (w tym WZW, HIV) i zakażenia - limit 500 000,00 zł;

- wyrządzone podczas udzielania świadczeń zdrowotnych w ramach ginekologii, chirurgii, anestezjologii, ortopedii - limit 500 000,00 zł;

- powstałe w mieniu oddanym przez pacjentów na przechowanie w związku
z udzielaniem świadczeń zdrowotnych - limit 50 000,00 zł;

- powstałe w mieniu, z którego ubezpieczający korzystał na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użytkowaniu lub innej podobnej formy, np. leasingu;

- powstałe przy wykonywaniu przez ubezpieczającego funkcji o charakterze administracyjnym, organizacyjnym, w tym w szczególności związanych
z zarządzaniem jednostką służby zdrowia, (dowód: polisa - k. 7 - 8) .

Wysokość sumy gwarancyjnej na jedno i wszystkie zdarzenia ustalono
na kwotę 1 000 000,00 zł, (dowód: polisa - k. 7 - 8) .

W ogólnych warunkach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lekarzy, przedstawicieli innych zawodów medycznych oraz zakładów opieki zdrowotnej ani w ogólnych warunkach ubezpieczenia mienia od wszystkich ryzyk dla klienta korporacyjnego, (...) S.A. nie ustalił znaczenia pojęć: ginekologia i położnictwo, (dowód: ogólne warunki ubezpieczenia - k. 9 - 16 verte i k. 60 - 67) .

W momencie zawierania umowy ubezpieczenia w (...) Szpitalu (...) w Z. funkcjonował oddział ginekologiczno-położniczy, (dowód: zeznania świadka B. K. (1) - k. 72 - 73) .

K. K. wniósł przeciwko (...) Publicznemu Zespołowi (...) w Z. o zasądzenie na jego rzecz kwoty 500 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę
z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa oraz renty stałej
w wysokości po 1 000,00 zł miesięcznie tytułem naprawienia wyrządzonej szkody, płatnej do 10. dnia każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami od wniesienia powództwa, w związku ze szkodą wynikającą z nieprawidłowego przeprowadzonego porodu, (dowód: pozew o zapłatę - k. 3 - 16 akt Sądu Okręgowego w Sieradzu o sygn. I C 68/10) .

Wyrokiem z dnia 24 października 2016 r. wydanym w sprawie o sygn. akt
I C 308/15 Sąd Okręgowy w Sieradzu zasądził od pozwanych (...) Spółka z o.o. z siedzibą w Z. i (...) S.A. w W. na rzecz powodów B. K. (2)
i P. K. kwoty po 150 000,00 zł i po 20 050,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 lutego 2010 r. do dnia zapłaty z zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia drugiego
do wysokości dokonanej zapłaty, (dowód: wyrok - k. 955 - 956 akt Sądu Okręgowego w Sieradzu o sygn. I C 68/10) .

Wyrokiem z dnia 27 lipca 2017 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I ACa 1781/16 Sąd Apelacyjny w Łodzi na skutek apelacji obu stron dodatkowo zasądził od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Z. (...) na rzecz (...) z tytułu zadośćuczynienia po 100 000,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 lutego 2010 r. na rzecz każdego z nich, a z tytułu skapitalizowanej renty po 32 500,00 zł wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6 000,00 zł od dnia 5 lutego 2010 r. i od kwoty 26 500,00 zł od dnia 17 października 2011 r. do dnia zapłaty na rzecz każdego z nich, (dowód: wyrok - k. 1093 - 1093 verte akt Sądu Okręgowego
w S. o sygn. I C 68/10) .

Postanowieniem z dnia 16 maja 2018 r. Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej strony pozwanej, (dowód: postanowienie - k. 1178 akt Sądu Okręgowego w Sieradzu o sygn. I C 68/10) .

Po uprawomocnieniu się orzeczenia w sprawie o sygn. akt I C 308/15, powód wezwał pozwanego do zapłacenia na rzecz B. K. (2) i P. K. zasądzonych na ich rzecz kwot. Początkowo pozwany przekazał do wypłaty na rzecz B. i P. K. kwotę 304 815,92 zł, z czego
na rzecz B. K. (2) kwotę 296 895,92 zł, w tym 158 076,00 zł tytułem zadośćuczynienia, 130 899,92 zł tytułem odsetek od kwoty 158 076,00 zł od dnia 5 lutego 2010 r. do dnia 3 sierpnia 2018 r., 3 600,00 zł tytułem kosztów procesu w pierwszej instancji i 4 320,00 zł tytułem kosztów procesu w drugiej instancji. Na rzecz P. K. pozwany zapłacił 7 920,00 zł tytułem kosztów procesu w obu instancjach, (dowód: pismo - k. 17) .

Następnie pozwany tytułem dalszego rozliczenia zapłacił na rzecz B. K. (2) jeszcze kwotę 22 728,77 zł, w tym 12 424,00 zł tytułem skapitalizowanej renty i 10 304,77 zł tytułem odsetek, a na rzecz P. K. jeszcze kwotę 311 916,91 zł, w tym 150 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, 20 500,00 zł tytułem skapitalizowanej renty i 141 416,91 zł tytułem odsetek, (dowód: kserokopia wiadomości e - mail - k. 18 - 19) .

Pismem z dnia 7 listopada 2017 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty dalszych świadczeń na rzecz B. i P. K., (dowód: pismo - k. 20 - 21 verte) .

Decyzją z dnia 28 listopada 2017 r. pozwany odmówił wypłacenia dalszych świadczeń podnosząc, że wypłacona przez spółkę kwota w sprawie przekracza limit sumy gwarancyjnej określony w polisie w zakresie naprawienia szkód
z dziedziny ginekologii, (dowód: decyzja - k. 22 - 22 verte) .

W dniu 25 sierpnia 2017 r. powód zawarł z B. K. (2) i P. K. porozumienie co do zapłacenia zasądzonych w sprawie o sygn. akt I C 308/15 kwot, które nie zostały wówczas uregulowane, w następujących ratach:

- kwota 90 000,00 zł powiększona o odsetki za opóźnienie od tej kwoty, naliczone za okres od dnia 5 lutego 2010 r. do dnia zapłaty, płatna na rzecz B. K. (2) w terminie do dnia 15 września 2017 r. (tytułem zadośćuczynienia - pierwsza rata);

- kwota 10 000,00 zł powiększona o odsetki za opóźnienie od tej kwoty, naliczone za okres od dnia 5 lutego 2010 r. do dnia zapłaty, płatna na rzecz B. K. (2) w terminie do dnia 15 października 2017 r. (tytułem zadośćuczynienia - druga rata);

- kwota 80 000,00 zł powiększona o odsetki za opóźnienie od tej kwoty, naliczone za okres od dnia 5 lutego 2010 r. do dnia zapłaty, płatna na rzecz P. K. w terminie do dnia 15 października 2017 r. (tytułem zadośćuczynienia - pierwsza rata);

- kwota 20 000,00 zł powiększona o odsetki za opóźnienie od tej kwoty, naliczone za okres od dnia 5 lutego 2010 r. do dnia zapłaty, płatna na rzecz P. K. w terminie do dnia 15 listopada 2018 r. (tytułem zadośćuczynienia - druga rata);

- kwota 6 000,00 zł powiększona o odsetki za opóźnienie od tej kwoty, naliczone za okres od dnia 5 lutego 2010 r. do dnia zapłaty, płatna na rzecz B. K. (2) w terminie do dnia 15 listopada 2017 r. (tytułem skapitalizowanej renty - pierwsza rata);

- kwota 6 000,00 zł powiększona o odsetki za opóźnienie od tej kwoty naliczone za okres od dnia 5 lutego 2010 r. do dnia zapłaty, płatna na rzecz P. K. w terminie do dnia 15 listopada 2017 r. (tytułem skapitalizowanej renty - pierwsza rata);

- kwota 26 500,00 zł powiększona o odsetki za opóźnienie od tej kwoty, naliczone za okres od dnia 17 października 2011 r. do dnia zapłaty, płatna na rzecz B. K. (2) w terminie do dnia 15 listopada 2017 r. (tytułem skapitalizowanej renty - druga rata);

- kwota 26 500,00 zł powiększona o odsetki za opóźnienie od tej kwoty, naliczone za okres od dnia 17 października 2011 r. do dnia zapłaty, płatna na rzecz P. K. w terminie do dnia 15 listopada 2017 r. (tytułem skapitalizowanej renty - druga rata), (dowód: porozumienie - k. 23 - 25) .

Powódka zapłaciła na rzecz B. i P. K. kwoty ustalone
w porozumieniu, (dowód: potwierdzenia wpłat - k. 26 - 27) .

Ginekologia i położnictwo jest jednolitym pojęciem jednej specjalizacji lekarskiej, zajmującymi się dwiema dyscyplinami medycznymi. Położnictwo odnosi się do okresu ciąży i porodu kobiety. Nie można zamiennie stosować pojęć ginekologia i położnictwo, (dowód: opinia uzupełniająca biegłego lekarza
z zakresu ginekologii i położnictwa - k. 91 - 91 verte i nagranie rozprawy z dnia 20 września 2018 r. - płyta - koperta - k. 105, minuta od 00:04:01 do 00:30:27) .

Narodowy Fundusz Zdrowia oddzielnie rozlicza się za świadczenie usług
z dziedziny ginekologii i świadczenie usług z dziedziny położnictwa , (dowód: zeznania powoda - k. 92 - 92 verte i nagranie rozprawy z dnia 20 września 2018 r. - płyta - koperta - k. 105, minuta od 00:39:21 do 00:45:02; opinia uzupełniająca biegłego lekarza z zakresu ginekologii i położnictwa - k. 91 - 91 verte i nagranie rozprawy z dnia 20 września 2018 r. - płyta - koperta - k. 105, minuta od 00:04:01 do 00:30:27) .

Powyższy stan faktyczny był w dużej mierze bezsporny, ponieważ opierał się na dokumentach nie negowanych przez strony. Jedyną okolicznością sporną pomiędzy stronami stanowiło ustalenie czy do zakresu ginekologii wchodzi także położnictwo. W celu ustalenia zakresu pojęć ginekologia i położnictwo,
a w szczególności w celu ustalenia czy szkoda wyrządzona dotyczyła położnictwa czy też ginekologii, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza z zakresu ginekologii i położnictwa. Pierwsza z przedstawionych opinii okazała
się nieprzydatna dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ biegły odnosił się w jej treści jedynie do charakteru specjalizacji z obu dziedzin, nie odpowiadając
na postawioną tezę dowodową. Dopiero w ustnej opinii uzupełniającej biegły odniósł się do postawionego zagadnienia i dlatego Sąd uznał za przydatną przy budowaniu stanu faktycznego argumentację przedstawioną przez biegłego, gdyż jest jasna i logiczna.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka B. K. (1)
i zeznani powoda J. R., jednakże są one drugorzędne dla budowania stanu faktycznego. Zeznania te nie pozwoliły na dokonanie przez Sąd ustaleń w zakresie rozumienia zapisu dotyczącego ograniczenia odpowiedzialności do kwoty 500 000,00 zł za udzielanie świadczeń medycznych
z ginekologii, ponieważ żadna z tych osób nie uczestniczyła w zawieraniu
umowy, a zatem nie miała wiedzy w tym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Odpowiedzialność pozwanego za szkodę była w sprawie bezsporna
i wynikała wprost z treści art. 822 k.c. Zgodnie z § 1 powyższego przepisu, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje
się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. W niniejszej sprawie na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej pomiędzy (...) S.A.
w W. a Starostwem Powiatowym w Z., poprzednik prawny (...) Sp. z.o.o. z siedzibą w Z., został objęty ochroną ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej.
W związku z powstaniem szkody podczas porodu odbywającego się w szpitalu pozwany pokrył część roszczenia poszkodowanych, a więc przyjął na siebie odpowiedzialność. Jednakże pomimo przejęcia odpowiedzialności za szkodę
nie spełnił całego świadczenia należnego poszkodowanym, podnosząc ograniczenie swojej odpowiedzialności do kwoty 500 000,00 zł (art. 824 § 1 k.c.).

Biorąc pod uwagę argumentację powoda podnoszącego, że do szkody doszło podczas porodu na oddziale ginekologiczno-położniczym, należało ustalić czy naprawienie szkody, która zdaniem stron bezspornie należała do dziedziny położnictwa, podlegało ograniczeniu, gdyż wchodziła w zakres ginekologii.

Wobec wskazanych wyżej okoliczności, w celu dokonania wykładni umowy zawartej między stronami muszą znaleźć zastosowanie reguły wykładni oświadczeń woli. Zgodnie z treścią art. 65 k.c. oświadczenie woli należy
tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Natomiast
w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu.

Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że podstawową rolę przy dokonywaniu wykładni oświadczeń woli złożonych w formie pisemnej stanowi dokument,
w którym nadano określone brzmienie interpretowanym oświadczeniom woli, jednakże odwołanie się do reguł językowych nie może stanowić wyłącznej podstawy ustalenia sensu złożonych przez strony oświadczeń woli. Wykładnia oświadczenia woli wymaga bowiem analizy zgodnego zamiaru stron i celu umowy, której dokonuje się z uwzględnieniem całego kontekstu oświadczeń badanego w aspekcie treści, jak i okoliczności, w których zostały złożone (patrz wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 23 kwietnia 2009 r., sygn. akt IV CSK 558/08, publ. Biul. SN 2009, Nr 7, poz. 11; z dnia 10 października 2003 r., sygn. akt II CK 104/02; z dnia 14 listopada 2008 r., sygn. akt V CSK 174/08 i z dnia 13 stycznia 2005 r., sygn. akt IV CK 448/04).

Oznacza to, że sąd kierując się wynikającymi z art. 65 k.c. dyrektywami wykładni, powinien brać pod uwagę nie tylko postanowienie spornego fragmentu umowy, lecz również uwzględniać inne związane z nim postanowienia umowy,
a także kontekst faktyczny, w którym projekt umowy uzgodniono
i z uwzględnieniem którego ją zawierano (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2004 r., sygn. akt IV CK 582/03). Ponadto, wynikająca z art. 65 k.c. tzw. kombinowana metoda wykładni oświadczeń woli wymaga od sądu w pierwszej kolejności ustalenia znaczenia słów użytych w umowie przez strony dokonujące tej czynności prawnej. Sąd stwierdzając, że strony w sposób tożsamy rozumiały użyte w umowie sformułowania, ze względu na brzmienie art. 65 k.c. jest związany dokonaną przez nie zgodną interpretacją postanowień. Dopiero w przypadku braku porozumienia stron co do rozumienia treści złożonych przez nie oświadczeń woli, do dokonania ich wykładni zastosowanie ma wynikająca z art. 65 k.c. dyrektywa interpretacyjna nakazująca tłumaczyć oświadczenia woli tak, jak wymagają tego ze względu na okoliczności, w których zostały złożone, zasady współżycia społecznego i ustalone zwyczaje - tzw. obiektywny wzorzec wykładni oświadczeń woli (patrz m.in. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 30 października 2008 r., sygn. akt II CSK 263/08; z dnia 22 lutego 2002 r., sygn. akt V CKN 931/00 i z dnia 4 października 2004 r., sygn. akt V CK 670/03, publ. OSNC z 2005 r. Nr 9, poz. 162).

W toku sprawy, po przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez strony, nie udało się ustalić zgodnego rozumienia przez strony pojęcia i zakresu pojęcia świadczeń zdrowotnych z zakresu ginekologii i świadczeń zdrowotnych
z zakresu położnictwa. Sądowi nie udało się też ustalić zgodnego zamiaru stron zawierających umowę, ponieważ pomimo obowiązku wynikającego z treści art. 6 k.c., strony nie zaoferowały dowodu z przesłuchania osób, które negocjowały treść umowy i ją zawierały.

Dokonując rozstrzygnięcia w sprawie Sąd uznał zatem, że należy wziąć pod uwagę literalne brzmienie zapisów umowy oraz okoliczności jej zawierania,
a więc specyfikę wykonywania świadczeń medycznych z zakresu ginekologii
i z zakresu położnictwa. Nie bez powodu przecież strony posłużyły się w umowie sformułowaniem, z którego wynikało, że ubezpieczenie obejmuje działalność polegającą m.in. na udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Jednakże przede wszystkim należało mieć na względzie to, że obie strony umowy to profesjonaliści w swoich dziedzinach i wobec tego należy przyjąć, że nie mogły pozwolić sobie na przypadkowe formułowanie umowy, która obejmowała tak specyficzną sferę funkcjonowania ubezpieczonego, jakim jest szpital, którego jednym
z podstawowych i powszechnych zakresów działalności jest przecież prowadzenie oddziałów zajmujących się położnictwem. Jak podkreślał to biegły lekarz
z dziedziny położnictwa i ginekologii, obie te dziedziny są zbieżne i wzajemnie połączone, jednakże położnictwo zorientowane jest na świadczenie konkretnych czynności związanych z prowadzeniem ciąży i porodu. Są to zatem specjalistyczne świadczenia medyczne, odrębnie rozliczane nawet przez Narodowy Fundusz Zdrowia, stąd w umowie mowa jest o szkodach wyrządzonych podczas udzielania świadczeń zdrowotnych w ramach różnych specjalności, w tym ginekologii.

Przy zawieraniu tej konkretnej umowy ubezpieczający musiał zdawać sobie sprawę z tego, że w szpitalu funkcjonuje jeden oddział ginekologiczno - położniczy i nie ma oddzielnego oddziału ginekologicznego. Zatem musiał, podobnie jak pozwany zakład ubezpieczeń, odróżniać udzielanie świadczeń medycznych
z zakresu ginekologii i świadczeń medycznych z zakresu położnictwa. Strony umowy jako profesjonaliści z pewnością również zdawały sobie sprawę z tego,
że świadczenia ginekologiczne wykonywane są przez lekarza ginekologa, który jest jednocześnie lekarzem położnikiem ze względu na taki, a nie inny rodzaj specjalizacji na studiach medycznych (ginekologiczno-położnicza). Ponadto strony zdawały sobie sprawę z tego, że świadczenia ginekologiczne mogą być wykonywane tylko na oddziałach ginekologicznych, które nie zajmują
się położnictwem, albo na oddziałach łączonych ginekologiczno-położniczych. Zatem wiedziały, że położnictwo i ginekologia to jedność, a mimo to w umowie wyodrębniły świadczenia medyczne z zakresu ginekologii. Zatem stronom
nie chodziło o strukturę oddziału szpitala w Z., o jego nazewnictwo,
o specjalność lekarską, lecz o rodzaj świadczeń medycznych w tym szpitalu udzielanych (literalne brzmienie umowy), stąd wyodrębnienie w umowie świadczeń medycznych z zakresu ginekologii. Ponadto treść umowy musiała być tak skonstruowana, by uwzględniała ryzyko wystąpienia szkody przy udzielaniu świadczeń z zakresu ginekologii i świadczeń z zakresu położnictwa. Ograniczając zakres ubezpieczenia za świadczenia medyczne z zakresu ginekologii strony umowy niewątpliwie uznały, że ich udzielanie na oddziale ginekologiczno-położniczym szpitala w Z. niesie za sobą niższe ryzyko powstania szkody, niż udzielanie w nim świadczeń medycznych z zakresu położnictwa. Zatem z tych wszystkich względów Sąd uznał, że przedmiotowe ubezpieczenie do kwoty 1 000 000,00 zł dotyczy szkody, która wystąpiła w związku z udzielaniem przez ubezpieczonego świadczeń medycznych z zakresu położnictwa, będących przedmiotem rozstrzygania w sprawie toczącej się w tut. Sądzie pod sygn. akt I C 68/100.

Należy w tym miejscu dodać, że pozwany nie negował faktu zapłacenia przez powoda kwot żądanych w pozwie z odsetkami ustawowymi za okres w nim podany. Jednakże należy stwierdzić, że kwoty te wynikają z dowodów przelewu dołączonych do akt. Sąd zweryfikował kwoty przelane na rachunek pokrzywdzonych i doszedł do przekonania, że odpowiadają one sumie tych kwot
i odsetek ustawowych za okresy podane w pozwie.

Dlatego z tych wszystkich względów, uznając, że pozwany nie wykonał swojego zobowiązania wynikającego z umowy ubezpieczenia, Sąd orzekł,
jak w pkt 1 a-d wyroku, na podstawie art. 478 k.c. w zw. z art. 471 k.c. i 353 k.c. oraz na podstawie uregulowań zawartych w umowie ubezpieczenia z dnia
27 grudnia 2017 r. i treści art. 822 k.c.

O kosztach należnych powodowi, który w całości wygrał sprawę, Sąd orzekł, jak w pkt 1 e wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r., poz. 265). Na koszty procesu poniesione przez powoda składają się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, najniższa stawka wynagrodzenia radcy prawnego w wysokości 10 800,00 zł i zaliczka na koszty opinii biegłego
w wysokości 1 500,00 zł.

O brakujących kosztach procesu (opłata stosunkowa i brakująca część zaliczki na koszty opinii) Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku, na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r., poz. 300 ze zm.) w zw. z art. 98 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanego.