Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2018 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko Skarbowi Państwa Sądowi Rejonowemu w S., Sądowi Rejonowemu K.w K., Sądowi RejonowemuS., Sądowi Okręgowemu w G., Sądowi Apelacyjnemu w G. Sądowi Okręgowemu w K., Sądowi Okręgowemu wW., Sądowi Apelacyjnemu w W., Sądowi Okręgowemu we W., Sądowi Apelacyjnemu we W. i Aresztowi Śledczemu w G.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Nowym Sączu

z dnia 11 grudnia 2017 r. sygn. akt I C 810/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 4.050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Krakowie:

- na rzecz adwokata L. Ś. kwotę 4.428 zł (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem złotych), w tym 828 zł podatku od towarów i usług,

- na rzecz adwokata P. J. kwotę 2.214 zł (dwa tysiące dwieście czternaście złotych), w tym 414 zł podatku od towarów i usług,

tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Sławomir Jamróg SSA Józef Wąsik SSA Grzegorz Krężołek

Sygn. akt I ACa 97/18

UZASADNIENIE

J. J. wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa reprezentowanego przez: Prezesa Sądu Okręgowego w G., Prezesa Sądu Apelacyjnego w G., Prezesa Sądu Okręgowego w W., Prezesa Sądu Apelacyjnego w W., Prezesa Sądu Okręgowego w S., Prezesa Sądu Rejonowego w S., Prezesa Sądu Rejonowego K.w K., Prezesa Sądu Okręgowego w K., Prezesa Sądu Rejonowego wS., Prezesa Sądu Okręgowego we W. i Prezesa Sądu Apelacyjnego w W. kwoty 80 000 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za przewlekłość postępowań sądowych prowadzonych przez Sąd Okręgowy w G.: w sprawach I C 1756/11, I C 682/11, I C 1242/09, Sąd Okręgowy w W. w sprawie I C 749/09, Sąd Apelacyjny w G. w sprawach: I ACa 259/12, I ACa 244/12, I ACa 254/12, Sąd Apelacyjny w W. w sprawie I ACa 1320/11, Sąd Okręgowy w G. w sprawach: I C 1400/09, XV C 914/12, XVI Ca 544/12, III Cz 1982/11, I C 1845/11, I C 1847/11, Sąd Rejonowy wS.w sprawie I C 291/09, Sąd Okręgowy w S. w sprawie I C 291/11, Sąd Rejonowy w S. w sprawie IX C 77/11, Sąd Rejonowy K.w K. w sprawie I C 1318/11, Sąd Okręgowy we W. w sprawie I C 823/11, Sąd Okręgowy w W. w sprawach I C 348/11, I C 1154/10, I C 179/11, I C 40/11, Sąd Apelacyjny w G. w sprawach: I S 31/12, I S 51/12, I S 52/12, I S 53/12, I S 55/12,I S 59/12, VS 28/12, V S 29/12, Sąd Okręgowy w K. w sprawach IV S 19/12, Sąd Apelacyjny we W. w sprawach I S 21/12, Sąd Apelacyjny w W.w sprawach: VI S 119/12, I S 127/12, I S 147/12, I S 148/12, I S 149/12.

Powód twierdził, że doszło do przewlekłości postępowań w tychże sprawach, lecz składane przez niego skargi na przewlekłość tych postępowań zostały bezpodstawnie odrzucone bądź oddalone. Ponadto zarzucił, że odmówiono mu w sposób nieuzasadniony zwolnienia od kosztów sądowych, czy przyznania pełnomocnika procesowego z urzędu. W tego naruszone zostały dobra osobiste powoda oraz pogorszył się stan jego zdrowia. W szczególności zwiększyło się nadciśnienie, pojawiły się bóle i zawroty głowy, bóle wątroby i żołądka, depresja i stany depresyjne.

Zdaniem powoda z uwagi na działania Sądów nie miał on właściwego dostępu do sądu, co wywołało w nim odczucie zlekceważenia, instrumentalnego potraktowania, wykorzystania jego położenia życiowego jako osoby pozbawionej wolności. Powód nie może właściwie funkcjonować w społeczeństwie, nie może podjąć pracy i nauki, a jego rokowania co do samo egzystencji i wyleczenia na przyszłość są niemiarodajne.

W odniesieniu do Skarbu Państwa reprezentowanego przez Dyrektora Aresztu Śledczego w G. powód domagał się zasądzenia odszkodowania w kwocie 4260 złotych i kwoty 1000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych. Powód wskazał w tym zakresie, iż wyrokiem z dnia 22 grudnia 2010 roku Sąd Okręgowy wG.w sprawie I C 236/08 zasądził na jego rzecz od pozwanego Skarbu Państwa Areszt Śledczy w G. kwotę 3000 złotych wraz z odsetkami. Apelacje zostały oddalone a wyrok stał się prawomocny. Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty wynikającej z wyroku a pozwany nie wywiązał się ze zobowiązania, gdyż przesłał pieniądze na adres jego miejsca pobytu w Areszcie Śledczym w W. i pieniądze zostały zaksięgowane zgodnie z przepisami kodeksu karnego wykonawczego. Powód występował w tej kwestii o wyjaśnienie, ale OISW w G. nie uznała jego odwołania. Zdaniem powoda takie postępowanie narusza art. 354 k.c. i rodzi odpowiedzialność deliktową z art. 417 k.c., gdyż z chwilą prawomocności wyroku powód stał się dysponentem wierzytelności, na jego wezwanie pozwany powinien był zastosować się do jego treści i nie mógł już bez zgody powoda dysponować pieniędzmi. Powód twierdził, iż w ten sposób naruszono jego dobra osobiste bo potraktowano go instrumentalnie i nie okazano mu należytego szacunku. Powód wniósł o przesłuchanie go w charakterze strony procesu oraz o przeprowadzenie opinii biegłego lekarza medycyny.

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska pozwany podniósł, iż czynności sądów wskazanych w pozwie w żadnym stopniu nie uzasadniają odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa , albowiem czynności znajdowały uzasadnienie w przepisach prawa i były podejmowane w sposób terminowy. Wszystkie wskazane przez powoda sprawy przed wskazanymi sądami toczyły się prawidłowo, a czynności podejmowane w sprawach wynikały z ich aktualnego stanu. Powód nie uzasadnił swoich zarzutów, nie sprecyzował na czym konkretnie miałaby polegać opieszałość sądów, nie wykazał żadnego związku przyczynowego pomiędzy pogorszeniem stanu zdrowia a rzekoma przewlekłością wspomnianych postępowań czy rzekomym niezgodnym z prawem działaniem przez Sądy w tych sprawach. Powód ponadto nie podjął się zaś nawet próby uprawdopodobnienia, czy w ogóle jego dobra osobiste zostały naruszone. Dochodzone roszczenie argumentuje jedynie subiektywnym poczuciem krzywdy, jednakże nawet nie uprawdopodobnił, że została mu wyrządzona jakakolwiek krzywda. Obowiązkiem powoda było też wykazanie, że do przewlekłości postępowania rzeczywiście doszło oraz wykazanie szkody pozostającej w normalnym związku przyczynowym z tym zdarzeniem. Powód nie wykazał żadnej z przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa.

Strona pozwana przyznała, iż prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w G.z dnia 22 grudnia 2010 roku sygn.. akt I C 256/08 była zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda kwoty 3 000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 stycznia 2009 roku do dnia zapłaty. Zobowiązanie to wykonała płacąc na konto powoda w Areszcie Śledczym w W. kwotę 4 265,10 złotych. Powód był w tym czasie pozbawiony wolności i nie mógł otrzymać powyższej kwoty do rąk własnych. Ponadto miejscem wykonania zobowiązania pieniężnego zgodnie z art. 454 § 1 k.c. jest zawsze siedziba wierzyciela lub miejsce zamieszkania wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia. Dlatego prawidłowo kwota wynikająca z wyroku została przekazana do miejsca zamieszkania wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia, tj. do AŚ w W. na konto powoda. Przekazanie tej kwoty do rąk osób trzecich i do innego miejsca niż aktualne w chwili spełnienia świadczenia miejsce zamieszkania powoda mogłoby narazić pozwanego na zarzut niewykonania zobowiązania Sądu zgodnie z ww. przepisami k.c. dlatego przy takim zachowaniu pozwanego nie doszło do bezprawności. Niezależnie od tego powód nie poniósł z tego tytułu szkody majątkowej lub niemajątkowej. Po przekazaniu pieniędzy na konto powoda w Areszcie Śledczym w W. powód mógł korzystać z pieniędzy zgodnie z art. 113 k.k.w.

Wyrokiem z dnia z dnia 11 grudnia 2017 r. sygn. akt I C 810/12 Sąd Okręgowy w Nowym Sączu oddalił powództwo (pkt I), zasądził od powoda J. J. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Rzeczpospolitej Polskiej kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II), nieopłaconymi kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa (pkt III).

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia:

Powód był stroną licznych postępowań sądowych. W sprawie o sygn. akt I C 1756/11 toczącej się pierwotnie przed Sądem Rejonowym G. w G. do sygn. Akt. I C 173/11 J. J. domagał się zapłaty od Skarbu Państwa kwoty 45 000 złotych za naruszenie dóbr osobistych jakiego doznał w związku z tokiem sprawy sądowej I Co 3017/09 przed Sądem Rejonowym dla W.w W.. Postanowieniem z dnia 17 października 2011 roku Sąd Rejonowy G.w G. uznał się niewłaściwym rzeczowo na zasadzie art. 17 pkt. 4 k.p.c. i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w G.. Sprawa toczyła się pod sygn. I C 1756/11. Na rozprawie z dnia 01 lutego 2012 roku powód rozszerzył żądanie zadośćuczynienia do kwoty 100 000 złotych. Wyrokiem z dnia 01 lutego 2012 roku Sąd Okręgowy w G. oddalił powództwo i obciążył powoda kosztami procesu. Sąd Okręgowy w G. ocenił, iż powód nie wykazał szkody, ani związku przyczynowego między szkodą z zdarzeniem sprawczym ( działaniami sądu ). Działania sądu nie były też bezprawne, nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, nie naruszono art. 417 k.c. i art. 417 ^{( 2)} k.c. Sąd Apelacyjny G. wyrokiem z dnia 05 czerwca 2012 roku w sprawie I ACa 259/12 oddalił apelację J. J. od wyroku Sądu Okręgowego wG.w sprawie I C 1756/11.

W sprawie o sygn. akt I C 1242/09 toczącej przed Sądem Okręgowym wG. J. J. domagał się zapłaty od A. K. (1) kwoty 79 000 złotych, która jego zdaniem naruszyła dobra osobiste powoda, bo wyznaczona jako pełnomocnik z urzędu do reprezentowania powoda w sprawie złożenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Sądu Apelacyjnego w G. z dnia 27 kwietnia 2009 roku sygn. akt. I S 26/09 uznała brak podstaw do złożenia skargi. Ze sprawą tą połączono do wspólnego rozpoznania sprawy o sygn. I C 1552/09 i I C 1372/09 toczące się przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi Rejonowemu G.( o zapłatę 79 000 złotych – za nieprzyjęcie skargi na przewlekłość postępowania w sprawie V S 29/09), przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi Rejonowemu G.( w związku z odrzuceniem skargi na przewlekłość w sprawie III S 128/09 ) oraz przeciwko P. P. o zapłatę po 77 000 złotych ( w związku z przewlekłym tokiem sprawy I C 1645/07 i w związku z tym, że P. P. jako pełnomocnik z urzędu reprezentujący go w sprawie I C 1645/07 naruszył jego dobra osobiste). Wyrokiem z dnia 14 listopada 2011 roku Sąd Okręgowy w G. w sprawie I C 1242/09 oddalił powództwo i obciążył powoda kosztami procesu. Sąd Okręgowy w G. uznał, że powód nie wykazał szkody ani związku przyczynowego między szkodą z zdarzeniem sprawczym ( działaniami sądu ). Działania sądu nie były też bezprawne, nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, nie naruszono art. 417 k.c. i art. 417 ^{( 2)} k.c. Dodatkowo pozwani P. P. i A. K. (1) nie naruszyli zasad etyki adwokackiej. Sąd Apelacyjny G. wyrokiem z dnia 19 czerwca 2012 roku w sprawie I ACa 254/12 oddalił apelację J. J. od wyroku Sądu Okręgowego w G. w sprawie I C 1242/09 podzielając stanowisko Sądu I instancji. Ustanowiony pełnomocnik z urzędu sporządził opinię o braku podstaw ( bezcelowości ) wnoszenia skargi kasacyjnej i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Apelacyjnego w G.z dnia 19 czerwca 2012 roku.

W sprawie o sygn. akt XV C 914/12 toczącej się pierwotnie przed Sądem Rejonowym G.w G. do sygn. Akt. I C 530/11 J. J. domagał się zapłaty od Skarbu Państwa – Prokuratury Rejonowej G.w G. kwoty 80 000 złotych za naruszenie dóbr osobistych. Postanowieniem z dnia 27 września 2011 roku referendarz w Sądzie Rejonowym G.w G. oddalił wniosek powoda o zwolnienie od kosztów sądowych i o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Sąd Rejonowy G.w G. postanowienie to utrzymał w mocy postanowieniem z dnia 19 października 2011 roku. Sąd Rejonowy G.w G. postanowieniem z dnia 07 listopada 2011 roku uznał się niewłaściwym rzeczowo na zasadzie art. 17 pkt. 4 k.p.c. i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w G.. Sprawa toczyła się pod sygn. XV C 914/12. Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2012 roku referendarz w Sądzie Okręgowym w G. odrzucił ponowny wniosek powoda o zwolnienie od kosztów sądowych. Zarządzeniem z dnia 24 lutego 2012 roku zwrócono pozew z uwagi na brak opłaty od pozwu. Zarządzeniem z dnia 25 kwietnia 2012 roku zwrócono pozew w części zawierającej rozszerzenie powództwa. Zażalenie na to zarządzenie odrzucono postanowieniem z dnia 21 listopada 2012 roku z uwagi na brak opłaty od zażalenia. Zażalenie na to postanowienie z dnia 21 listopada 2012 roku odrzucono postanowieniem z dnia 14 października 2013 roku z uwagi na brak opłaty od zażalenia. Zarządzeniem z dnia 22 kwietnia 2014 roku stwierdzono prawomocność zarządzenia o zwrocie pozwu na dzień 16 lutego 2013 roku.

W związku z tokiem sprawy sądowej do sygn. akt XV 914/12 J. J. złożył skargę na przewlekłość postępowania, którą oddalano.

W sprawie o sygn. akt I C 1847/11 toczącej się pierwotnie przed Sądem Okręgowym w G. J. J. domagał się zapłaty od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego G.wG.kwoty 79 000 złotych . Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2012 roku Sąd Okręgowy w G.odrzucił ten pozew przyjmując, iż jest on kopią pozwu ze sprawy I C 47/08, w której powództwo zostało już prawomocnie oddalone. Sąd Apelacyjny w G.postanowieniem z dnia 9 września 2013 roku w sprawie I ACz 722/13 oddalił zażalenie na to postanowienie podzielając argumentację na odrzucenie pozwu. Ustanowiony dla powód pełnomocnik z urzędu sporządził opinię o braku podstaw do złożenia skargi kasacyjnej. Skargę na przewlekłość postępowania w sprawie I C 1847/11 obejmującą okres od 15 grudnia 2011 roku do 23 maja 2012 roku Sąd Apelacyjny w G. oddalił postanowieniem z dnia 19 czerwca 2012 roku w sprawie do sygn. akt. I S 59/12. Sąd Apelacyjny ocenił, że czynności były podejmowane prawidłowo i bez zbędnej zwłoki. Kolejne skargi na przewlekłość jako niedopuszczalne zostały odrzucone.

W sprawie o sygn. akt I C 1845/11 toczącej się przed Sądem Okręgowym w G. J. J. domagał się zapłaty od Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w G.w G. i G.w G. kwoty 79000 złotych . Zarządzeniem z dnia 26 kwietnia 2012 roku pozew zwrócono z uwagi na braki formalne. Wniosek powoda o zwolnienie od kosztów sądowych i o pełnomocnika z urzędu oddalono w dniu 10 lipca 2012 roku. W wyniku wniosku powoda postanowieniem z dnia 05 sierpnia 2013 roku ( II Co 159/13 ) wyłączono sędziów Sądu Okręgowego w G. z I wydziału na ich żądanie od rozpoznania sprawy I C 1845/11. Sprawę przekazano do XV wydziału i zarejestrowano pod sygn. XV C 789/13. Sąd Okręgowy w G. postanowieniem z dnia 12 grudnia 2013 roku w sprawie XVI Co 45/13 wyłączył od rozpoznania sprawy XV C 789/13 określonych sędziów. Skargę na przewlekłość postępowania w sprawie I C 1845/11 obejmującą okres od 10 grudnia 2011 roku do 16 maja 2012 roku Sąd Apelacyjny w G.oddalił postanowieniem z dnia 13 czerwca 2012 roku w sprawie do sygn. akt. I S 55/12. Sąd Apelacyjny ocenił, że czynności były podejmowane prawidłowo i bez zbędnej zwłoki. Skargi na przewlekłość postępowania w sprawie XVI Co 45/13 Sąd Apelacyjny w G.odrzucał postanowieniami z dnia 11 marca 2014 roku ( I S 79/14 ), z dnia 27 maja 2014 roku ( I S 293/14 ), z dnia 13 listopada 2014 roku ( I S 627/14 ), z dnia 19 stycznia 2015 roku ( I S 815/14 ) - jako niedopuszczalne bo wniesione po wydaniu prawomocnego postanowienia. Postanowieniem z dnia 10 marca 2015 roku w sprawie XV C 789/13 Sąd Okręgowy w G. odrzucił wniosek powoda o zwolnienie od kosztów sądowych i odrzucił jego zażalenie na zarządzenie o zwrocie pozwu z dnia 26 kwietnia 2013 roku ( w sprawie I C 1845/11 ). Powód składał następnie skargi na przewlekłość postępowania w sprawie XV C 789/13, które nie były uwzględniane.

W sprawie o sygn. akt I C 1213/10 toczącej się przed Sądem Rejonowym wG. J. J. domagał się zapłaty od T. P. i A. Z. kwoty 55 000 złotych tytułem odszkodowania i 5000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Postanowieniem z dnia 30 listopada 2010 roku Sąd Rejonowy oddalił wniosek powoda o zwolnienie od kosztów sądowych. W wyniku zażalenia powoda Sąd Okręgowy wG.postanowieniem z dnia 11 stycznia 2011 roku w sprawie III Cz 2665/10 uchylił to postanowienie i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania. Postanowieniem z dnia 01 marca 2011 roku Sąd Rejonowy w G. częściowo zwolnił powoda od kosztów sądowych.

Zażalenie na to postanowienie Sąd Okręgowy w G. oddalił w dniu 27 kwietnia 2012 roku w sprawie III Cz 376/12. Powód składał wniosek o wyłącznie sędziego, który oddalono postanowieniem z dnia 22 czerwca 2011 roku. Zażalenie na to postanowienie Sąd Okręgowy w G. oddalił w dniu 27 kwietnia 2012 roku w sprawie III Cz 375/12. Powód złożył wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, który oddalono postanowieniem z dnia 11 lipca 2011 roku. Sąd Okręgowy w G. postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2012 roku w sprawie III Cz 1982/11 oddalił zażalenie powoda na to postanowienie uznając, iż jest ono prawidłowe. Powód prawidłowo formułuje swoje myśli a sprawa nie jest skomplikowana pod względem faktycznym i prawnym. Powód złożył skargę na przewlekłość postępowania przed Sądem Okręgowym w sprawie III Cz 1982/11. Sąd Apelacyjny w G. skargę tę oddalił postanowieniem z dnia 12 czerwca 2012 roku w sprawie I S 53/12 uznając, że do przewlekłości nie doszło, czynności były podejmowane bez zbędnej zwłoki.

Kolejną skargę na przewlekłość w sprawie III Cz 1982/11 Sąd Apelacyjny odrzucił jako niedopuszczalną postanowieniem z dnia 19 listopada 2012 roku w sprawie I S 134/12.

W sprawie o sygn. akt I C 1400/09 toczącej się przed Sądem Okręgowym w G. J. J. domagał się zapłaty od Skarbu Państwa - Sądu RejonowegoG.w G. i Sądu Okręgowego w G. kwoty 75 000 złotych tytułem odszkodowania za odrzucenie skargi przed Sądem Okręgowym w G. w sprawie III S 57/09 oraz za przewlekłość postępowania Sądu Rejonowego w sprawie I C 648/07. Postanowieniem z dnia 29 października 2009 roku Sąd Okręgowy w G. stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu G.w G.. Postanowieniem z dnia 20 listopada 2009 roku Sąd Okręgowy w G. uchylił to postanowienie na zasadzie art. 395 § 2 k.p.c. Postanowieniem referendarza z dnia 05 lutego 2010 roku zwolniono powoda od kosztów sądowych i oddalono jego wniosek o pełnomocnika z urzędu. Postanowieniem z dnia 19 lutego 2010 roku Sąd Okręgowy w G. oddalił wniosek powoda o pełnomocnika z urzędu. Sąd Apelacyjny w G.postanowieniem z dnia 24 marca 2010 w sprawie I ACz 352/10 oddalił zażalenie. Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2012 roku Sąd Okręgowy w G. oddalił powództwo i nie obciążał powoda kosztami procesu. Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2012 roku Sąd Apelacyjny w G.ww. wyrok uchylił i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania uznając, że Sąd Okręgowy nie rozpoznał istoty sprawy, bo pozostał w mylnym przekonaniu co do podstawy prawnej pozwu i w konsekwencji przedwcześnie oddalił powództwo. Nie zostały wyjaśnione okoliczności faktyczne stanowiące przesłanki zastosowania norm prawa materialnego, będących podstawą roszczenia odszkodowawczego ( art. 417 k.c. ) i zadośćuczynienia ( art. 445 i 448 k.c.) ). W wyniku wyłączenia sędziów sprawę przy ponownym rozpoznaniu rozpoznawano w XV wydziale pod sygn. XV C 624/13. Wyrokiem z dnia 16 lutego 2015 roku Sąd Okręgowy wG.oddalił powództwo i obciążał powoda kosztami procesu. Sąd ocenił iż brak jest podstaw do zastosowania odpowiedzialności z art. 417 k.c. i 23 oraz 24 k.c. Sąd Apelacyjny wG.wyrokiem z dnia 01 lipca 2016 roku w sprawie A Ca 449/16 oddalił apelację obciążając powoda kosztami procesu.

W związku z tokiem sprawy sądowej do sygn. akt I C 1400/09 toczącej się przed Sądem Okręgowym w G. z powództwa J. J. przeciwko Skarbowi Państwa powód J. J. składał skargi na przewlekłość postępowania. Skargę w sprawie I S 31/12 Sąd Apelacyjny G. oddalił jako niezasadną postanowieniem z dnia 31 maja 2012 roku. Sąd Apelacyjny nie stwierdził opieszałości Sądu i ocenił, że wpływ na długość postępowania miało zachowanie powoda. Kolejną skargę Sąd Apelacyjny w G.odrzucił jako niedopuszczalną.

W sprawie o sygn. akt I C 291/09 toczącej się przed Sądem Rejonowym wS. J. J. domagał się zapłaty od I. B. kwoty 35 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku z czynnościami zastępstwa prawnego powoda w innych sprawach. Postanowieniem z dnia 7 października 2009 roku referendarz w Sądzie Rejonowym w S. oddalił wniosek powoda o ustanowienie pełnomocnika z urzędu i zwolnił go w całości od kosztów sądowych. Sąd ocenił, że J. J. prawidłowo formułuje swoje wnioski, pisma są zrozumiałe i zwięzłe, dobrze rozumie kierowane do niego zarządzenia, odpowiada na nie w sposób logiczny i terminowo. Dlatego udział pełnomocnika z urzędu nie jest potrzebny. Postanowieniem z dnia 05 marca 2010 roku Sąd Rejonowy w S. oddalił wniosek powoda o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Zażalenie na to orzeczenie zostało oddalone przez Sąd Okręgowy wG.postanowieniem z dnia 16 czerwca 2010 roku III Cz 700/10. Wyrokiem z dnia 08 czerwca 2011 roku Sąd Rejonowy w S. oddalił powództwo przeciwko I. B. i przeniósł na Skarb Państwa koszty procesu. Z ustaleń Sądu dokonany w tamtym postepowaniu wynikało, że I. B. jako radca prawny był wyznaczony przez Sąd Apelacyjny w G. postanowieniem z dnia 16 czerwca 2009 roku na pełnomocnika J. J. z urzędu w przedmiocie wnoszenia skarg o stwierdzenie niezgodności z prawem wszelkich prawomocnych orzeczeń w sprawie I C 335/08 Sądu Okręgowego w G. W dniu 25 sierpnia 2009 roku I. B. poinformował Sąd Apelacyjny w G. o braku podstaw do wnoszenia skarg. Sąd Rejonowy wS.oddalając powództwo w sprawie I C 291/09 ocenił, iż brak jest podstaw do uznania, że odmawiając sporządzenia skarg w sprawie I C 335/08 I. B. naruszył dobra osobiste J. J.. Wyrokiem z dnia 05 czerwca 2012 roku Sąd Okręgowy w G. w sprawie do sygn. akt XVI Ca 544/12 oddalił apelację powoda. Skargę na przewlekłość postępowania w sprawie I C 291/09 i XVI Ca 544/12 Sąd Apelacyjny w G. oddalił postanowieniem z dnia 12 czerwca 2012 roku jako bezzasadną w sprawie I S 52/12. Kolejne skargi na przewlekłość Sąd Apelacyjny odrzucał.

W sprawie o sygn. akt I C 291/11 toczącej się przed Sądem Okręgowym w S. J. J. domagał się zapłaty od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w G., Sądu Okręgowego w S., Sądu Apelacyjnego w G., Sądu Rejonowego dla W.w W., Sądu Okręgowego w W. i Sądu Apelacyjnego w W.kwot po 80 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku z przewlekłością postępowania w sprawach sądowych wskazanych w pozwie. Pozew pierwotnie wpłynął do Sądu Rejonowego w S.z uwagi na wartość przedmiotu sporu ( 45 000 złotych ) i był rozpoznawany pod sygn. akt IX C 77/11. Powód rozszerzył powództwo i postanowieniem z dnia 10 października 2011 roku przekazano pozew do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w S. jako rzeczowo właściwemu. Wyrokiem z dnia 27 marca 2012 roku Sąd Okręgowy wS.oddalił powództwo jako bezzasadne. Sąd obciążył powoda kosztami procesu. Zdaniem Sąd nie zachodziła podstawa odpowiedzialności z art. 417 ^{( 2)} k.c. Wyrokiem z dnia 06 września 2012 roku Sąd Apelacyjny w G. w sprawie do sygn. akt V ACa 597/12 oddalił apelację powoda oraz obciążył powoda kosztami procesu. Sąd Apelacyjny ocenił, iż fakt, że konkretne orzeczenia nie spełniały oczekiwań powoda nie prowadzi w ramach adekwatnego związku przyczynowego do odpowiedzialności Skarbu Państwa na zasadzie słuszności z art. 417 ^{( 2)} k.c. żadnego uszczerbku na zdrowiu powoda nie można uznać za normalne następstwo wydania tych orzeczeń. Skargę na przewlekłość postępowania w sprawie IX C 77/11 przed Sądem Rejonowym w S. i w sprawie I C 291/11 przed Sądem Okręgowym w S. za okres od 01 maja 2011 roku do 2 maja 2012 roku Sąd Apelacyjny w G. oddalił jako niezasadną postanowieniem z dnia 19 czerwca 2012 roku sygn. V S 28/12 . Sąd ocenił, iż nie doszło do przewlekłości postępowania. Kolejne skargi na przewlekłość postępowania w sprawie I C 291/11 Sąd Apelacyjny wG.odrzucał.

W sprawie o sygn. akt I C 823/11 toczącej się przed Sądem Okręgowym we W. J. J. domagał się zapłaty od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego G.i Sądu Rejonowego G.kwoty 90 000 złotych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za naruszenie dóbr osobistych w związku z przewlekłością postępowania w sprawach sądowych wskazanych w pozwie. Wyrokiem z dnia 26 marca 2012 roku Sąd Okręgowy we W. częściowo odrzucił pozew a w pozostałym zakresie oddalił powództwo jako bezzasadne. Sąd obciążył powoda kosztami procesu. Zdaniem Sąd nie zachodziła podstawa odpowiedzialności z art. 417 ^{( 2)} k.c. Wyrokiem z dnia 18 lipca 2012 roku Sąd Apelacyjny we W. w sprawie do sygn. akt V ACa 702/12 oddalił apelację powoda oraz obciążył powoda kosztami procesu. Sąd Apelacyjny ocenił, iż fakt, że konkretne orzeczenia nie spełniały oczekiwań powoda i oddalano jego wniosku o pełnomocnika z urzędu nie oznacza działań bezprawnych. Skargi na przewlekłość postępowania w sprawie I C 823/11 Sąd Apelacyjny weW.odrzucał.

W sprawie o sygn. akt I C 1318/11 toczącej się przed Sądem Rejonowym K.w K. J. J. domagał się zapłaty od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego G.kwoty 70 000 złotych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za naruszenie dóbr osobistych w związku z przewlekłością postępowania w sprawach sądowych wskazanych w pozwie.

Postanowieniem z dnia 10 listopada 2011 roku Sąd oddalił wniosek powoda o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Zarządzeniem z dnia 10 listopada 2011 roku pozew zwrócono z uwagi na brak opłaty od pozwu, której powód nie uiścił na wezwanie. Postanowieniem z dnia 24 lutego 2012 roku w sprawie IV Cz 76/12 Sąd Okręgowy wK.oddalił zażalenie powoda na zarządzenie o zwrocie pozwu.

Kolejne wnioski o ustanowienie pełnomocnika były oddalane, a Sąd Okręgowy oddalił zażalenie. Skargi na przewlekłość postępowania w sprawie I C 1318/11 zostały odrzucone przez Sąd Okręgowy wK..

W sprawie o sygn. akt I C 749/09 toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. J. J. domagał się zapłaty od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego G.i M. J. kwot po 78 000 złotych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za naruszenie dóbr osobistych w związku z przewlekłością postępowania w sprawach sądowych wskazanych w pozwie. Postanowieniem z dnia 06 listopada 2009 roku Sąd Okręgowy w W. zwolnił częściowo powoda od kosztów sądowych i oddalił jego wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. W wyniku zażalenia w sprawie I ACz 2357/09 Sąd Apelacyjny w W. zwolnił powoda w całości od kosztów sądowych.

Postanowieniem z dnia 14 września 2010 roku Sąd Okręgowy w W. wyłączył do odrębnego rozpoznania sprawę przeciwko Skarbowi Państwa – Sąd Rejonowy G.. Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w W.powództwo przeciwko M. J. oddalił a kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa. Sąd ustalił, że pozwany reprezentował powoda jako adwokat w sprawie V Cz 38/09 celem zbadania przesłanek do sporządzenia i wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. W wyniku analizy dokumentów stwierdził brak podstaw do wniesienia skargi. W ocenie Sądu pozwany nie naruszył zasad etyki adwokackiej a powód nie wykazał szkody oraz związku przyczynowego między zachowaniem pełnomocnika a stanem psychicznym powoda.

Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2012 roku sygn. akt V ACa 1320/11 Sąd Apelacyjny w W. oddalił apelację powoda. Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 28 czerwca 2013 roku w sprawie I CSK 719/12 odmówił przyjęcia w tej sprawie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Skargę na przewlekłość postępowania w sprawie I C 749/09 przed Sądem przed Sądem Okręgowym w W. Sąd Apelacyjny w W. oddalił w sprawie V S 90/11 postanowieniem z dnia 11 października 2011 roku. Sąd dopatrzył się wprawdzie elementów opóźnienia w podejmowaniu czynności ale ocenił, iż brak jest podstaw do zasadzenia sumy pieniężnej. Kolejne skargi na przewlekłość postępowania w sprawie I C 749/09 Sąd Apelacyjny w W.odrzucał.

W sprawie o sygn. akt I C 348/11 toczącej się przed Sądem Okręgowym wW. J. J. domagał się zapłaty od A. K. (2) kwoty 237 000 złotych i od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego G., Sądu Okręgowego w G. Sądu Apelacyjnego wG., Sądu Najwyższego kwot po 80 000 złotych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za naruszenie dóbr osobistych w związku z przewlekłością postępowania w sprawach sądowych wskazanych w pozwie. Postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2011 roku Sąd Okręgowy w W. zwolnił częściowo powoda od kosztów sądowych i oddalił jego wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. W wyniku zażalenia w sprawie I ACz 1813/11 Sąd Apelacyjny w W.zwolnił powoda w całości od kosztów sądowych. Wyrokiem z dnia 04 kwietnia 2012 roku Sąd Okręgowy wW.powództwo oddalił i obciążył powoda kosztami procesu. Sąd ustalił, nie zachodzą podstawy do odpowiedzialności wskazane w pozwie. Wyrokiem z dnia 05 lutego 2013 roku Sąd Apelacyjny w W. w sprawie do sygn. akt I ACa 999/12 oddalił apelację powoda. Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu I instancji. Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2013 roku sygn. akt I CSK 719/12 Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia w tej sprawie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Skargę na przewlekłość postępowania w sprawie I C 348/11 przed Sądem przed Sądem Okręgowym w W. Sąd Apelacyjny w W. oddalił w sprawie I S 127/12 postanowieniem z dnia 22 czerwca 2012 roku. Sąd nie dopatrzył się elementów przewlekłości w podejmowaniu czynności.

W sprawie o sygn. akt I C 1154/10 toczącej się przed Sądem Okręgowym w(...) J. J. domagał się zapłaty od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla W.w W. i Sądu Okręgowego w W.kwot po 80 000 złotych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za naruszenie dóbr osobistych w związku z przewlekłością postępowania w sprawach sądowych wskazanych w pozwie. Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2011 roku Sąd Okręgowy w W. zwolnił powoda od kosztów sądowych i oddalił jego wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Wyrokiem z dnia 03 listopada 2011 roku Sąd Okręgowy w W. powództwo oddalił i nie obciążył powoda kosztami procesu. Sąd ustalił, nie zachodzą podstawy do odpowiedzialności wskazane w pozwie. Wyrokiem z dnia 27 września 2012 roku Sąd Apelacyjny w W. w sprawie do sygn. akt I ACa 287/12 oddalił apelację powoda. Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu I instancji. Skargę na przewlekłość postępowania w sprawie I C 1154/10 przed Sądem przed Sądem Okręgowym w W.Sąd Apelacyjny w W. oddalił w sprawie I S 3/12 postanowieniem z dnia 27 stycznia 2012 roku. Sąd nie dopatrzył się elementów przewlekłości w podejmowaniu czynności. Kolejne skargi Sąd Apelacyjny w W. odrzucał.

W sprawie o sygn. akt I C 179/11 toczącej się przed Sądem Okręgowym wW. J. J. domagał się zapłaty od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w G. Sądu Apelacyjnego wG.i Sądu Najwyższego zapłaty kwot po 80 000 złotych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za naruszenie dóbr osobistych w związku z przewlekłością postępowania w sprawach sądowych wskazanych w pozwie. Postanowieniem z dnia 06 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w W. zwolnił powoda od kosztów sądowych. Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2012 roku Sąd zawiesił postępowanie na podstawie art. 177 § 1 pkt. 6 k.p.c. wobec nie wykonania zarządzeń prze powoda. W wyniku zażalenia Sąd Apelacyjny w W. postanowieniem z dnia 17 maja 2012 roku sygn. I ACz 824/12 uchylił to postanowienie. Postanowieniem Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 03 kwietnia 2012 roku w sprawie I S 73/12 skarga na przewlekłość postępowania w sprawie I C 179/11 została oddalona jako bezzasadna. Wyrokiem z dnia 29 marca 2013 roku Sąd Okręgowy w W. powództwo oddalił i nie obciążył powoda kosztami procesu. Sąd ustalił, nie zachodzą podstawy do odpowiedzialności wskazane w pozwie. Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2014 roku Sąd Apelacyjny w W. w sprawie do sygn. akt I ACa 1257/13 oddalił apelację powoda. Kolejne skargi na przewlekłość postepowania wniesione w tej sprawie były odrzucane.

Powód J. J. składał także skargi na przewlekłość postępowania w sprawie toczącej się pod sygn. akt XXV C 1070/10, przed Sądem Okręgowym w W. przeciwko Skarbowi Państwa - Sądowi Okręgowemu w W. i Sądowi Najwyższemu o zapłatę kwoty 79 000 złotych. Sąd Apelacyjny w W. oddalił skargę postanowieniem z dnia 28 października 2011 roku sygn. akt I S 140/11 uznając, iż nie doszło do przewlekłości. Kolejną skargę w sprawie VI S 119/12 Sąd Apelacyjny w W. odrzucił postanowieniem z dnia 19 czerwca 2012 roku jako niedopuszczalną bo wniesioną przed upływem 12 miesięcy od rozpoznania poprzedniej skargi.

W sprawie I C 90/11 zarządzeniem z dnia 10 sierpnia 2011 nastąpił zwrot pozwu. Sąd Apelacyjny w W. postanowieniem z dnia 8 listopada 2011 roku oddalił zażalenie na zarządzenie o zwrocie pozwu. Skargę na przewlekłość postępowania Sąd Apelacyjny w W. odrzucił jako niedopuszczalną .

Powód składał także skargi na przewlekłość postepowania w sprawie sygn. akt I C 103/10 toczącej się przed Sądem Okręgowym w S. z powództwa J. J. przeciwko Skarbowi Państwa. Skargę w sprawie VI S 29/12 obejmującą okres od 01 września 2010 roku do 14 maja 2012 roku Sąd Apelacyjny G. oddalił jako niezasadną postanowieniem z dnia 20 czerwca 2012 roku. Sąd Apelacyjny nie stwierdził opieszałości Sądu i ocenił, że wpływ na długość postępowania miało zachowanie powoda. Kolejne skargi Sąd Apelacyjny w G. odrzucał w sprawie V S 48/12, V S 58/12, V S 66/12 jako niedopuszczalne bo wniesioną przed upływem roku od rozpoznania poprzedniej skargi.

W sprawie o sygn. akt I C 256/08 toczącej się przed Sądem Okręgowym w G. J. J. wniósł o zapłatę od Skarbu Państwa- Aresztu Śledczego w G. zadośćuczynienia i odszkodowania. Postanowieniem referendarza z dnia 19 marca 2008 roku uwzględniono częściowo wniosek J. J. o zwolnienie od kosztów sądowych. Postanowieniem z dnia 04 kwietnia 2008 roku orzeczenie referendarza utrzymano w mocy. Postanowieniem z dnia 07 lipca 2008 roku oddalono wniosek J. J. o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Zarządzeniem z dnia 21 listopada 2008 roku zwrócono pozew z uwagi na nieuiszczenie opłaty od pozwu. Zarządzeniem z dnia 15 grudnia 2008 roku Sąd Okręgowy w G. uchylił własne zarządzenie z dnia 21 listopada 2008 roku. Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2009 roku zwolniono J. J. w całości od kosztów sądowych. Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2010 roku Sąd Okręgowy w G.zasądził na rzecz J. J. od Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego w G. kwotę 3000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 19 stycznia 2009 roku do dnia zapłaty a w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Wyrokiem z dnia 27 marca 2012 roku Sąd Apelacyjny w G. w sprawie do sygn. akt I ACa 233/11oddalił obie apelacje. J. J. złożył skargę kasacyjną od tego wyroku a Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 22 stycznia 2013 roku sygn. IV CSK 577/12 odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Zasądzona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w G. z dnia 22 grudnia 2010 roku sygn. I C 256/08 kwota 3000 złotych została po uwzględnieniu narosłych odsetek wpłacona w dniu 17 kwietnia 2012 roku na rachunek Aresztu Śledczego w W. gdzie przebywał J. J.. Z wpłaconej w łącznej wysokości kwoty 4 265,10 złotych część a to 340,67 złotych przekazano w dniu 10 maja 2012 roku na poczet zajęcia egzekucyjnego w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w W. w sprawie KMS 901/10 na podstawie art. 113 §2 ustawy kodeks karny wykonawczy. Na tej samej podstawie prawnej kwotę 3 565,75 złotych przekazano w dniu 10 maja 2012 roku na poczet zajęcia egzekucyjnego w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w W. w sprawie KM 1490/11. Pozostałą kwotę, tj. 358,68 złotych pozostawiono jako wolną od zajęcia ( na podstawie art. 113 §6 pkt. 4 ustawy kodeks karny wykonawczy ). Z tej sumy kwotę 143,47 złotych przekazano na poczet środków pieniężnych przekazywanych skazanemu w chwili zwolnienia z zakładu karnego na podstawie art. 126 §1 i §2 kodeksu karnego wykonawczego. Z kolei kwotę 215,21 złotych J. J. przeznaczył na zakupy w kantynie Aresztu Śledczego w W.. Z dyspozycjami tymi nie zgadzał się powód J. J., który składał skargi do dyrektora Aresztu Śledczego. Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej w G. pismem z dnia 25 czerwca 2012 roku nie podzielił zarzutów J. J..

Sad ustalił także, że J. J. nie był stroną wskazanych w pozwie postępowań: w sprawie I C 682/11 i w sprawie I C 236/08 przed Sądem Okręgowym w G., a także w sprawie I C 40/11 przed Sądem Okręgowym wW.

Nadto w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy ustalił, że powód od urodzenia cierpi z powodu encefalopatii poporodowej a od szeregu lat z nawarstwionej na podłoży organicznym paranoi panicznej ( paranoia querulatoria ) według obecnej klasyfikacji chorób (...). W okresie od 2000 roku w związku z pozbawieniem wolności pobytami w jednostkach penitencjarnych powód J. J. był wielokrotnie konsultowany medycznie. W badaniach i konsultacjach lekarskich przeprowadzanych od tamtej pory diagnozowano u powoda wrodzony zez zbieżny oka prawego, wadę wzroku oka lewego, cerebrastenię ( zespół organicznych zaburzeń psychicznych, reakcję mózgu na niewielkie zakłócenia jego czynności, męczliwość, chwiejność nastroju, osłabienie, drażliwość, zaburzenia snu i pamięci, trudności koncentracji uwagi, bóle i zawroty głowy ), zaburzenia osobowości, zaburzenia depresyjne, nadciśnienie tętnicze, osobowość dysocjalna ( antyspołeczną ), nieczułość osobowościowa, zaniżoną i upośledzoną osobowość wyższą. Powód uskarżał się także na dolegliwości gastryczne, z tym że stwierdzano u niego nadwagę ( na dzień 10 stycznia 2011 roku o 21 kg ). Powód okresowo przyjmował leki osłaniające błonę śluzową żołądka. Natomiast nie wymagał stosowania specjalistycznych leków czy choćby diety z powodu zaostrzenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Powód otrzymywał leki adekwatne do jego schorzeń, tj. leki antydepresyjne, leki przeciwciśnieniowe. Korzystał z konsultacji okulistycznych, internistycznych, kardiologicznych i psychiatrycznych.

W okresie gdy toczyły się sprawy sądowe wskazane przez powoda w pozwie nie nastąpiło pogorszenie jego stanu zdrowia. Również tok spraw sądowych wskazanych w pozwie nie miał wpływu na pogorszenie stanu zdrowia powoda.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w podanych sprawach przewlekłości postępowania. Wskazał, że na czas trwania postępowań sądowych toczących się z udziałem powoda miała wpływ przede wszystkim jego aktywność procesowa, przejawiająca się w cyklicznym, nieuzasadnionym kwestionowaniu wszystkich decyzji procesowych i orzeczeń wydawanych w sprawach wyżej wymienionych.

W poszczególnych sprawach powód składał też skargi na przewlekłość, które były bądź odrzucane z przyczyn formalnych bądź oddalane jako niezasadne.

Ponadto Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że z opinii psychiatrycznej i internistycznej biegłego W. Z. z dnia 20 kwietnia 2015 roku wynikało, że okresie gdy toczyły się sprawy sądowe wskazywane przez powoda w pozwie nie nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia powoda. Również tok spraw sądowych wskazanych w pozwie nie miał wpływu na pogorszenie stanu zdrowia powoda. Opinia biegłego W. Z. jest zbieżna z opiniami przeprowadzonymi w innych sprawach, w tym Dr med. A. K. (3) z dnia 27 stycznia 2014 roku, dr hab., med. M. T. z dnia z 10 kwietnia 2014, D. W. z dnia 15 lutego 2014 roku, D. L. dnia 01 czerwca 2014 roku, W. K. dnia 10 czerwca 2014 roku.

Przy tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że powództwo jest bezzasadne. Sąd przywołał przepisy art. 417 i art. 417 ¹ oraz art. 23 i 24 k.c. i wskazał, ze ustalonych w okolicznościach brak jest podstaw do kształtowania odpowiedzialności Skarbu Państwa na podstawie tych przepisów. Z ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie na podstawie powołanych dokumentów z akt spraw toczących się udziałem powoda wynika, że sędziowie jako funkcjonariusze państwowi orzekający w poszczególnych sprawach wskazanych przez powoda wykonywali czynności procesowe adekwatnie do wniosków i pism procesowych powoda. Brak zaś bezprawności wyklucza odpowiedzialność strony pozwanej. Czynności sądów a ściślej sędziów orzekających w poszczególnych sprawach, na które powód powołuje się w pozwie były zgodne z prawem. Zdaniem Sądu pierwszej instancji powód nawet nie wykazał na czym miałaby polegać bezprawność po stronie pozwanego Skarbu Państwa. Wyłączenie bezprawności wykluczało dochodzenie roszczenia odszkodowawczego a także ewentualnego roszczenia o zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c. Ponadto sędziom orzekającym nie można przypisać winy albowiem brak jest podstaw do uznania negatywnej oceny ich zachowania z punktu widzenia zarówno obiektywnego, jak i subiektywnego. Zdaniem Sądu powód nie wykazał także przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. Opierając się na dokumentacji medycznej powoda, opinii biegłego W. Z. i opinii biegłych w sprawie I C 596/12, Sąd pierwszej instancji uznał, że nie istnieje żadna zależność pomiędzy tokiem spraw sądowych, które powoływał powód w niniejszym pozwie a pogorszeniem jego stanu zdrowia. Sąd Okręgowy dodatkowo przywołując stanowisko wyrażone w wyroku Sadu najwyższego z dnia 24 września 2015 roku V CSK 741/14, publ. OSNC 2016/7-8/95 zwrócił uwagę, że prawo do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie nie jest dobrem osobistym.

Sąd Okręgowy dokonał także analizy roszczenia powoda o odszkodowanie za przewlekłość postępowania w kontekście treści o art. 417 ¹ § 3 k.c. i wskazał, że brak jest odpowiedniego prejudykatu wskazującego, że niewydanie orzeczenia to stan niezgodny z prawem. Same twierdzenia powołujące się na opieszałość, czy też przewlekłość, która miała skutkować pogorszeniem stanu zdrowia są niewystarczające

Sąd Okręgowy wskazał też , że nie przedłożono odpowiedniego orzeczenia wydanego w trybie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki . Nadto Sąd podkreślił, że jakkolwiek przepis art. 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku dopuszcza możliwość dochodzenia po zakończeniu sprawy odszkodowania za przewlekłość bez stwierdzenia we właściwym postępowaniu niezgodności z prawem niewydania orzeczenia to na powodzie ciążył ciężar dowodu wykazania przesłanek tej odpowiedzialności. Powód zaś okoliczności warunkujących odpowiedzialność odszkodowawcza za przewlekłość nie wykazał. Powód składał w toku powołanych spraw skargi na przewlekłość, które były bądź odrzucane z przyczyn formalnych bądź oddalane jako niezasadne. Przy takich rozstrzygnięciach na powodzie ciężył obowiązek wykazania, że na skutek stwierdzonej przez Sąd przewlekłości postępowania, w konkretnej sprawie zostało naruszone jego dobro osobiste lub powstała szkoda. .

Sąd Okręgowy uznał też, że brak jest podstaw by przyznać na zasadach słuszności zgodnie z art. 417 ² k.c. zadośćuczynienie za krzywdę wynikłą ze zgodnego z prawem wykonywania władzy publicznej, albowiem powoływany przez powoda rozstrój zdrowia nie pozostaje w normalnym związku przyczynowym (w rozumieniu art. 361 § 1 k.c.) z przebiegiem powołanych w pozwie postępowań sądowych.

nadużywaniu danej regulacji prawnej. Powód - co jest faktem notoryjnym - inicjuje bowiem wiele spraw sądowych o zapłatę przeciwko Skarbowi Państwa (o odszkodowanie i zadośćuczynienie ) opierając je na podstawach faktycznych, które są zbieżne z podstawami wskazanymi w pozwie złożonym w niniejszej sprawie. Inicjowanie spraw sądowych opartych na takich podstawach od kilku lat jest już domeną powoda. Kieruje się jednak powód przy tym wyłącznie swoim subiektywnym przekonaniem, jakoby sprawy z wcześniejszych jego wniosków, skarg czy pozwów były prowadzone niewłaściwie oraz przewlekle i prowadziły do powstania u niego szkody. Powód w instrumentalny traktuje swoje prawo do Sądu i nadużywa swoich uprawnień procesowych. W takiej sytuacji roszczenia jest tez sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.).

Odnosząc się do sposobu wykonania obowiązku określonego w prawomocnym wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 22 grudnia 2010 roku sygn.I C 256/08, którym zasądzono na rzecz J. J. od Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego w G. kwotę 3000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 19 stycznia 2009 roku do dnia zapłaty, Sąd pierwszej instancji wskazał, że należność była potrącana zgodnie z art., 113 §2 ustawy kodeks karny wykonawczy a pozostałą kwotę, tj. 358,68 złotych pozostawiono jako wolną od zajęcia ( na podstawie art. 113 §6 pkt. 4 ustawy kodeks karny wykonawczy ). Z tej sumy kwotę 143,47 złotych przekazano na poczet środków pieniężnych przekazywanych skazanemu w chwili zwolnienia z zakładu karnego na podstawie art. 126 §1 i §2 kodeksu karnego wykonawczego. Z kolei kwotę 215,21 złotych J. J. przeznaczył na zakupy w kantynie Aresztu Śledczego w W.. Sposób więc wypłaty był zgodny z art. 113 § 2 i § 6 oraz art. 126 § 1 i 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks karny wykonawczy ( Dz.U. 1997 Nr 90, poz. 557 z późniejszymi zmianami ). Kwoty zasądzone zostały prawidłowo rozdysponowane przez administrację Aresztu Śledczego w W.. Również i w tym przypadku brak więc było podstaw do przyjęcie odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa względem powoda. Nie ma też podstaw do zasądzenia na rzecz powoda jakiegokolwiek zadośćuczynienia.

Jako podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu Sąd orzekł jak w pkt. II wyroku na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wniósł powód zaskarżając wyrok w całości i zarzucając nieważność postepowania z uwagi na fakt , że nie został mu ustanowiony pełnomocnik procesowy i ograniczono jego prawo do obrony. Ponadto zarzucił , że Sąd nie odniósł się do materiału dowodowego w postaci zeznań powoda , jego dokumentacji medycznej i opinii biegłych oraz podniósł naruszenie prawa materialnego oraz procesowego w tym art. 102 k.p.c.

Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej R.P. kosztów postepowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny uznał za własne ustalenia faktyczne Sądu I instancji i zważył co następuje:

Za niezasadny uznać należy zarzut nieważności postępowania. Zgodnie z art. 379 pkt 5 k.p.c. nieważność postępowania zachodzi, jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw. Pozbawienie możności obrony swych praw przez stronę polega na tym, że strona na skutek wadliwości procesowych sądu lub strony przeciwnej nie mogła brać i nie brała udziału w postępowaniu lub jego istotnej części, jeżeli skutki tych wadliwości nie mogły być usunięte na następnych rozprawach przed wydaniem w danej instancji wyroku (por. wyrok SN z 10 maja 1974 roku sygn. II CR 155/74). Nieważność dotyczy więc przypadków, w których na skutek naruszenia przepisów o postępowaniu strona rzeczywiście zostaje pozbawiona była możności udziału w procesie i nie miał możliwości działania. Nieważność natomiast nie dotyczy sytuacji, w których nie jest możliwe zrealizowanie oczekiwanego przez stronę wyniku postępowania w braku jakichkolwiek podstaw żądania. Przy analizie, czy doszło do pozbawienia strony możności działania należy najpierw rozważyć czy nastąpiło naruszenie przepisów procesowych, a w drugiej kolejności trzeba sprawdzić, czy uchybienie to wpłynęło na możność strony do działania w postępowaniu, w końcu należy zbadać, czy pomimo realizacji tych przesłanek strona mogła bronić swych praw. Tylko więc w razie kumulatywnego spełnienia wszystkich tych trzech przesłanek, można odpowiedzieć twierdząco, że strona została pozbawiona możności działania.

Niewątpliwie powód nie brał osobistego udziału w rozprawie, jednak Sąd Okręgowy w tej sprawie nie dopuścił się naruszeń proceduralnych. Wskazać bowiem należy, iż udział w rozprawie jest tylko prawem strony i strona nie ma obowiązku stawiennictwa. Obecność stron na rozprawie ma więc charakter fakultatywny. Osoba odbywająca karę pozbawienia wolności w warunkach zamkniętego zakładu karnego może oczywiście domagać się sprowadzenia jej na rozprawę, to jednak od uznania sądu zależy czy uzna on za konieczny osobisty udział takiej strony rozprawie. Taka konieczność zachodzi z reguły, gdy pozostały w sprawie niewyjaśnione okoliczności, które należy wyjaśnić za pomocą dowodu z przesłuchania stron. W tym wypadku powód jednak sam pozbawił się takiej możliwości albowiem odmówił uczestniczenia w czynnościach Sądu wezwanego (k.177). Powód w niniejszej sprawie ponadto posiadał znajomość wszelkich pism procesowych, otrzymywał bowiem ich odpisy. Mógł zajmować stanowisko i modyfikować oświadczenia, z czego aktywnie korzystał. Określił swoje stanowisko w procesie oraz zgłaszał twierdzenia i wnioski dowodowe. Apelacja ponadto nie wskazuje by poza stwierdzeniem o własnym samopoczuciu powód miał istotne dla rozstrzygnięcia informacje, szczególnie , że ocena przebiegu spraw opierała się na dokumentach a ocena stanu zdrowia została dokonana w oparciu o opinie biegłego. Nie sposób zatem uznać nieważności postępowania w oparciu o pozbawienie obrony praw skoro powód sam proces zainicjował, działał aktywnie w całym jego toku, dokonując wszelkich czynności procesowych i ustosunkowując się w wybrany sposób do działań Sądu i strony pozwanej.

Nie stanowiła w tym przypadku naruszenia prawa procesowego odmowa ustanowienia adwokata z urzędu albowiem na tamtym etapie udział adwokata nie był konieczny (por. wyrok SN z dnia 28 maja 2013r. sygn. akt I PK 3/13, LEX nr 1323842). Postanowienie oddalające wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu zostało wydane w przedmiotowej sprawie w dniu 4 września 2012r. Na powyższe postanowienie powód wniósł zażalenie, rozpoznane następnie i oddalone przez tut. Sąd w dniu 5 grudnia 2012 roku. Tym samym postanowienie o odmowie ustanowienia pełnomocnika z urzędu poddane już było kontroli instancyjnej. Udział adwokata (radcy prawnego) w sprawie będzie potrzebny zazwyczaj wtedy, gdy strona wnosząca o jego ustanowienie jest nieporadna, ma trudności z samodzielnym podejmowaniem czynności procesowych albo gdy sprawa jest skomplikowana pod względem faktycznym lub prawnym. W świetle składania licznych pozwów, środków odwoławczych i innych środków zaskarżenia oczywistym jest, iż powoda nie można uznać za osobę nieporadną czy też mającą trudności z samodzielnym podejmowaniem jakichkolwiek czynności procesowych. Fakt zaś, że powód ostatecznie nie wykazał przesłanek odpowiedzialności deliktowej Skarbu Państwa nie oznacza , że udział adwokata w tej sprawie był konieczny. Dowody bowiem zostały w sprawie przeprowadzone . Na etapie apelacji powód miał już ustanowionych pełnomocników. Pełnomocnik ustanowiony do czynności w miejscu aktualnego osadzenia powoda miał możliwość bezpośredniego kontaktu z powodem i możliwość przekazania pełnomocnikowi głównemu wszelkich okoliczności mających znaczenie dla sprawy . Nie wiadomo więc jakie ewentualne czynności miałby podejmować pełnomocnik przed Sądem Okręgowym. Pełnomocnik powoda podtrzymał bowiem dotychczasowe stanowisko wyrażone przez samego powoda. Nie mogło więc dojść do pozbawienia powoda prawa do obrony.

Nie są także zasadne zarzuty dotyczące oceny dowodów. Apelacja nie wskazuje jakie okoliczności, wypływające z akt wskazanych wyżej spraw, miałyby wskazywać na inny przebieg postepowań niż ustalony w sprawie i nie zawiera logicznych argumentów przemawiających za uznaniem, że czynności zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawach określonych w pozwie były podejmowane dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych. Przewlekłość to kwalifikowane zawinione. Nawet jeżeli tok spraw był przedłużany w związku z koniecznością rozpoznania środków zaskarżenia i koniecznością przekazywania akt pomiędzy różnymi sądami to przede wszystkim wynikało to z zachowania samego powoda zarzucającego przewlekłość. Jego środki zaskarżenia były odrzucane lub oddalane. Należy więc uznać, że ewentualne opóźnienie w wydaniu orzeczeń co do istoty sprawy obciąża samego powoda a nie Sądy. Nawet jeżeli niektóre orzeczenia Sądów niższej instancji były uchylane, to nie oznacza to jeszcze przewlekłości, która jest kwalifikowanym tj zawinionym opóźnieniem. Powód poza samym twierdzeniem o przewlekłości postępowania nie powoływał w toku postępowania przed Sądem Okręgowym ale także i na obecnym etapie żadnych okoliczności, z których można by wyprowadzić ocenę, że doszło do zaniechania sprawnego rozpoznania żądań w przywołanych przez powoda sprawach. Zgodnie z zasadą da mihi factum, dabo tibi ius obowiązkiem powoda było wskazać okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie. Obowiązkiem jego było więc podać i wykazać okoliczności mające wskazywać, że postępowanie trwało dłużej , niż było to konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy. Takie okoliczności nie były powołane przez powoda w sposób umożliwiający choćby potencjalną ocenę bezprawności a to właśnie takie okoliczności mogły stanowić przedmiot dowodu. Sam zaś fakt prowadzenia wskazanych postępowania z udziałem powoda i wydawania w tych sprawach orzeczeń , w tym także oddalania żądań, oddalania środków odwoławczych odrzucania innych środków zaskarżania w tym niedopuszczalnych skarg na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, nie świadczy o bezprawności a powód nawet nie próbował wskazywać konkretnych działań czy zaniechań sądów w tych sprawach które mogły stanowić o zwłoce a więc o zawinionym opóźnieniu. Zwrot zaś części z wnoszonych pozwów oznacza, że pozwy te nawet nie wywołały żadnych skutków jakie ustawa wiąże z wniesieniem powództwa.

Także ocena dowodu z opinii biegłego była prawidłowa. Wnioski opinii stwierdzające brak wpływu postępowań prowadzonych w latach 2009-2012 na stan zdrowia powoda są jasne a co więcej spójne z innymi opiniami wydawanymi w innych sprawach. Nie było żadnej podstawy do uznania konieczności osobistego kontaktu biegłych z powodem, skoro apelacja nie zarzuca wadliwości czy nieadekwatności dokumentacji medycznej, na którą powód powoływał się w pozwie (k.2) a która stanowiła podstawę do wydania opinii.

Także Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny dokumentów dotyczących sposobu przekazania kwoty zasądzonej na rzecz powoda. W tym zresztą zakresie powód nie wskazywał innych faktów lecz prezentował inną ocenę prawną zachowania organów władzy publicznej. W konsekwencji trzeba wskazać , że nie ma żadnych podstaw do zakwestionowania ustaleń o przebiegu postepowań a w konsekwencji uznania braku bezprawności w toku prowadzenia spraw określonych w pozwie i stanowiska o niewykazaniu wpływu tych postępowań na stan zdrowia powoda.

Dochodzenie zadośćuczynienia jak i na podstawie art. 445, w zw. z art. 444§1k.c. i art. 417§1 k.c. czy art. 417 ¹§2 i3 k.c. jest uzależnione od wykazania bezprawności. W tej zaś sprawie ustalono, że taka bezprawność nie zaistniała, co wyklucza także zasadność roszczenia o zadośćuczynienie opartego na art. 448 k.c. w zw, z art. 23 i 24 k.c. Niezależnie od tego powód nie wykazał, że do naruszenia jego dobra osobistego na skutek prowadzenia spraw doszło. Zdrowie stanowi oczywiście dobro osobiste lecz opinia wykluczyła ewentualny wpływ postępowań sądowych na stan zdrowia powoda. Nie wykazano też żadnych faktów mających wskazywać na lekceważenie powoda w toku spraw, instrumentalnego potraktowania, wykorzystania jego położenia życiowego jako osoby pozbawionej wolności tj nie wykazano żadnych okoliczności, z którymi można by połączyć z ewentualnym naruszeniem godności J. J. czy innego uszczerbku w dobrach prawnie chronionych w związku z prowadzeniem spraw sądowych.

Przepis art. 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki(t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 75) nie tworzy samodzielnej podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej lecz odsyła do podstaw odpowiedzialności z kodeksu cywilnego a więc do zasad ogólnych. Zaistnienie przesłanek uzasadniających odpowiedzialność na zasadach ogólnych nie wykazano. Długotrwałe postępowanie w normalnym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy nie mogło doprowadzić do nadciśnienia bólów głowy, bólów wątroby i żołądka oraz stanów depresyjnych powoływanych w podstawie powództwa co tylko potwierdza wnioski wypływające z opinii. Sąd Apelacyjny dodatkowo zauważa, że sprawy powoływane w podstawie faktycznej pozwu to sprawy o zapłatę. Typowym zaś skutkiem ewentualnej przewlekłości w sprawie o zapłatę mogła być szkoda majątkowa a takiej nie wykazano.

Nie można też przyjąć by powód doznał uszczerbku majątkowego lub niemajątkowego kwoty 3000zł zasądzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w G.z dnia 22 grudnia 2010 sygn. akt I C 256/08. Nawet gdyby uznać , że miejsce osadzenia nie stanowi miejsca spełnienia świadczenia o jakim mowa w art. 454 k.c. to nie mogło to mieć żadnego wpływu na sytuację majątkową dłużnika w aspekcie zajęć egzekucyjnych w sprawach KMS 901/10 i KM 1490/11. Zajęcie wierzytelności jest skuteczne od chwili zawiadomienia dłużnika, niezależnie od miejsca jego pobytu. Skutki więc wynikające z zajęcia nastąpiłyby przy innym sposobie przekazania pieniędzy. Normalny związek przyczynowy między określonym zdarzeniem a szkodą w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, można przyjąć, że poniesiony uszczerbek majątkowy jest następstwem tego zdarzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2002 r., I CKN 1215/00, OSP 2004 Nr 1, poz. 3). Powód zaś na skutek przekazania kwot na rachunek depozytowych nie doznał żadnych zmian w stanie majątkowym , które byłyby jego udziałem gdyby przekazanie nastąpiło do jego miejsca zamieszkania. Brak bowiem ewentualnej możliwości odbioru pieniędzy w miejscu zamieszkania wobec osadzenia musiał i tak doprowadziłby do realizacji zajęć komorniczych i albo przekazanie nadwyżki do rąk dłużnika w sposób wynikający z k.k.w. albo też złożenie do depozytu w trybie art. 467 pkt 4 k.c. Samo więc złożenie do depozytu kwoty w trybie art. 113§1 k.k.w. nie powoduje żadnej zmiany wysokości aktywów i pasywów skoro obowiązek wywiązania się z ciążących na powodzie zobowiązań i tak ciąży na dłużniku. Środki zaś pozostające na rachunku depozytowym to nadal są środki powoda a ograniczenie przekazania pieniędzy do bezpośredniej dyspozycji osadzonego mają źródło w normie prawnej tj powołanym przez Sąd Okręgowy przepisie art. 113§1-4 k.k.w. i art. 126 k.k.w.

Brak jest możliwości wyprowadzenia także z tego zdarzenia ewentualnego źródła odpowiedzialności zarówno odszkodowawczej jak i z tytułu uszczerbku niemajątkowego. Ograniczenia bezpośredniego przekazania pieniędzy osadzonemu nie są przejawem lekceważenia lecz działaniem w ramach ustawowego obowiązku. Nie ma w tym także przejawu naruszania godności człowieka . Ocena, czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego, nie może być dokonana „według miary indywidualnej wrażliwości osoby, która czuje się dotknięta zachowaniem innej osoby", lecz musi mieć charakter obiektywny (tak też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2002 r., sygn. akt II CKN 953/00, LEX nr 55098; podobne wyrok z dnia 11 marca 1997 r., sygn. akt III CKN 33/97, OSNC 1997/6 - 7/93). To więc , ze powód czuje się zlekceważony czy poniżony nie jest decydujące.

Także zasadnie Sąd pierwszej instancji przyjął brak podstaw do zasądzenia zadośćuczynienia na zasadach słuszności. Już sama okoliczność braku wpływu prowadzenia postępowań (zgodnego z prawem) na sytuację powoda wyklucza zasądzenie zadośćuczynienia w oparciu o art. 417 ²k.c. Dodatkowo obecna sytuacja życiowa J. J. wynika przede wszystkim z zawinionych zachowań samego powoda co również nie mogło zostać pominięte.

Sąd Apelacyjny nie podziela także zarzutu naruszenia art. 102 k.p.c. dotyczącego rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Przepis ten wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach. Nie konkretyzuje on pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, niepubl.). Podstawę do jego zastosowania stanowią konkretne okoliczności sprawy, przekonujące o tym, że w danym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, niesprawiedliwe. Stanowią je zarówno fakty związane z samym procesem, jak i leżące poza nim, a dotyczące sytuacji życiowej, stanu majątkowego stron, które powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. Sąd pierwszej instancji zwrócił zaś słusznie uwagę na nadużywanie przez powoda uprawnień procesowych. Biorąc pod uwagę składanie prze powoda licznych bezzasadnych pozwów i niedopuszczalnych środków odwoławczych czy innych środków zaskarżenia nie można uznać za słuszne przerzucania na stronę pozwaną kosztów związanych z udziałem w sprawie Prokuratorii Gneralnej R.P. Nie ma więc podstaw do odstąpienia od zasady odpowiedzialności za wynik kolejnej sprawy.

Z tych względów apelację oddalono na podstawie art. 385 k.c. O kosztach za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98§1 i 2 k.p.c. i art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391§1 k.p.c. , przy zastosowaniu § 2pkt 6 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015r. poz. 1800 ze zm. ). Wyżej wskazaną argumentację o braku podstaw do zastosowania zasad słuszności należy odnieść także do kosztów postępowania apelacyjnego i wzmocnić dodatkowo faktem, że na tym etapie postępowania powód znał już wnosząc apelację motywy zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sam więc podjął ryzyko finansowe związane z wniesieniem środka odwoławczego.

Pełnomocnikom z urzędu przyznano wynagrodzenie przy zastosowaniu §4 , §8 pkt 6 i §16 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016r. poz.1714 ze zm.), przy uwzględnieniu nakładu pracy w szczególności poświęconego czasu na przygotowanie się do prowadzenia sprawy a także przy uwzględnieniu czasu prowadzenia sprawy i stawiennictwa w sądzie.

SSA Sławomir Jamróg SSA Józef Wąsik SSA Grzegorz Krężołek