Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie Wydział IV Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący : Sędzia SR Beata Grabiszewska

Protokolant: Wiesława Rudzka

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2018 roku w Bełchatowie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko P. M. reprezentowanemu przez przedstawicieli ustawowych I. M. i S. M. (1)

o odszkodowanie i wynagrodzenie za pracę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki A. W. na rzecz pozwanego P. M. reprezentowanego przez przedstawicieli ustawowych I. M.
i S. M. (1) kwotę 1.350,00 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV P 104/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 2 marca 2017 roku, skierowanym przeciwko I. M. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą P.H.U. (...)
w B., powódka A. W. wnosiła o zasądzenie na jej rzecz kwot: 3.700,00 zł tytułem odszkodowania oraz 258,00 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za styczeń 2017 roku wraz z ustawowymi odsetkami. Pozew wniesiony został do Sądu Rejonowego – Sądu Pracy
w K..

W uzasadnieniu pozwu A. W. podała, że od października 2010 roku była zatrudniona na podstawie umowy o pracę. W dniu 8 stycznia zmarł jej pracodawca i powódce przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres 3 miesięcy. A. W. podnosiła, że spadkobiercy nie chcą jej wypłacić tego odszkodowania.

Postanowieniem z dnia 11 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy w Koninie uznał się niewłaściwym miejscowo i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie, do którego akta sprawy wpłynęły w dniu 6 grudnia 2017 roku.

W odpowiedzi na pozew z dnia 4 stycznia 2018 roku I. M., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenia powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniosła zarzut braku legitymacji procesowej biernej po stronie pozwanej i zaprzeczyła, aby nabyła spadek po zmarłym pracodawcy powódki – A. M.. Podała, że jedynym spadkobiercą po zmarłym jest małoletni P. M., reprezentowany przez przedstawicieli ustawowych I. M. i S. M. (1).

W piśmie z dnia 19 lutego 2018 roku powódka A. W. wskazała jako pozwanego P. M..

Postanowieniem z dnia 27 marca 2018 roku Sąd Rejonowy
w B. z urzędu wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego P. M..

W odpowiedzi na pozew z dnia 28 marca 2018 roku pozwany P. M., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł
o oddalenie powództwa i zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podnosił, że roszczenia zgłoszone przez powódkę są nieuzasadnione. Podał, że w styczniu 2017 roku powódce wypłacono wynagrodzenie w wysokości wyższej niż należna. Przedstawiciele ustawowi pozwanego zostali wprowadzeni w błąd przez A. W. i wypłacili jej kwotę w wysokości wyższej, niż faktycznie przysługująca. Powódka nadpłaty nie zwróciła. Według pozwanego powódce za styczeń 2017 roku przysługiwałoby wynagrodzenie w niższej wysokości niż podana w pozwie,
a mianowicie w kwocie 227,20 zł, a odszkodowanie dla powódki z tytułu śmierci pracodawcy wynosiłoby kwotę 2.775,00 zł, a nie 3.700,00 zł. Nadto pozowany podnosił, że zmarły pożyczył powódce kwotę 12.000,00 zł, której nie zwróciła. Przedstawiciele ustawowi pozwanego złożyli powódce oświadczenie o potraceniu należności wynikającej z umowy pożyczki.

Z ostrożności procesowej pozwany podniósł, że skoro powódka otrzymała dodatkową kwotę 2.380,00 zł, to świadczenie powinno być zaliczone na wynagrodzenie za styczeń 2017 roku (227,20 zł), a pozostałym zakresie na żądanie zapłaty odszkodowania.

Na rozprawie w dniu 18 czerwca 2018 roku za zgodą stron w miejsce pozwanej I. M. wstąpił małoletni P. M., reprezentowany przez przedstawicieli ustawowych.

W piśmie procesowym z dnia 3 lipca 2018 roku pełnomocnik powódki rozszerzył żądanie pozwu i wniósł o zasądzenie na rzecz powódki kwoty 8.325,00 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lutego 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 516,12 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za styczeń 2017 roku z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lutego 2017 roku do dnia zapłaty. Wnosił również o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Na rozprawie w dniu 25 października 2018 roku pozwany złożył oświadczenie o potrąceniu wierzytelności z umowy pożyczki w związku z prawomocnym nakazem zapłaty z dnia 27 czerwca 2018 roku.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. W. była pracownikiem A. M., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Zakład (...) w B. od 1 października 2010 roku. Została zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierownika gastronomii ds. administracyjno-biurowych
w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem w kwocie 1.317 zł.

(dowód: umowa o pracę – w aktach osobowych powódki)

Powódka pomagała zmarłemu pracodawcy jeszcze przed nawiązaniem stosunku pracy. Była wówczas pracownikiem firmy (...), gdzie zaciągnęła pożyczkę w kwocie 15.000 zł. A. M. zaproponował powódce zatrudnienie w swojej firmie. W celu podjęcia pracy u A. M. rozwiązała umowę o pracę z dotychczasowym pracodawcą, a A. M. pożyczył A. W. kwotę 12.000 zł na spłatę pożyczki w B.. Kwoty tej powódka nie zwróciła A. M..

(dowód: zeznania powódki A. W. - k. 99-100 w zw. z k. 157, k. 157-158, zeznania świadka C. G. – k. 139-140, dokumenty przelewu – k. 84-86)

A. W. i A. M. zamieszkali wspólnie, do śmierci A. M. byli partnerami życiowymi. Prowadzili wspólne gospodarstwo domowe, wspólnie uczestniczyli w imprezach rodzinnych, odwiedzali znajomych, wyjeżdżali na urlop.

(dowód: zeznania powódki A. W. k. 99-100 w zw. z k. 157, k. 157-158, zeznania świadka C. G. – k. 139-140, M. P. – k. 140-141, S. M. (2) – k. 141-142, H. W. (1) – k. 142-143, J. W. – k. 139, częściowe zeznania świadka D. G. – k. 138)

Będąc pracownikiem A. M. powódka zajmowała się kuchnią, zakupami, księgowością, organizacją imprez w restauracji.

(dowód: zeznania powódki A. W. - k. 99-100 w zw. z k. 157, k. 157-158, zeznania świadka H. W. (2) – k. 142-143)

Wymiar czasu pracy powódki oraz stanowisko pracy podczas zatrudnienia u A. M. ulegały zmianie. Od 1.10.2010 roku A. W. pracowała na stanowisku kierownika gastronomii ds. administracyjno-biurowych w pełnym wymiarze czasu pracy. Następnie od 20.10.2010 roku pracowała dodatkowo na stanowisku kucharza. W okresie od 1.05.2011 roku do 31.05.2011 roku podwyższone zostało wynagrodzenie za pracę powódki do kwoty 2.100 zł. W okresie od czerwca do sierpnia 2011 roku wymiar czasu pracy A. W. wynosił 0,5 etatu,
a wynagrodzenie stanowiło kwotę 693 zł. Od września 2011 roku do sierpnia 2012 roku powódka była zatrudniona na stanowisku kierownika w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem w kwocie 1.380 zł. We wrześniu 2012 roku pracowała w wymiarze 0,25 etatu, a od października 2012 roku do stycznia 2014 roku w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem w kwocie 1.500 zł. Od lutego 2014 roku wymiar zatrudnienia powódki wynosił 0,25 etatu, a od marca 2015 roku A. W. ponownie została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem
w wysokości 1.750 zł. Od listopada 2015 roku kwietnia 2016 roku powódka pracowała w wymiarze 0,5 etatu za wynagrodzeniem w kwocie 875 zł.
Z dniem 1 maja 2016 roku zostało zmienione stanowisko pracy powódki, powierzono jej obowiązki pracownika ds. administracyjno-biurowych. Wynagrodzenie za pracę zostało ustalone na kwotę 1.850 zł. W lipcu
i sierpniu 2016 roku A. W. pracowała w wymiarze 0,5 etatu, we wrześniu i październiku w pełnym wymiarze czasu pracy, a od listopada 2016 roku ponownie w wymiarze 0,5 etatu. Wynagrodzenie zasadnicze powódki wynosiło 925 zł. Zmianę warunków umowy A. W. każdorazowo potwierdzała na aneksach swoim podpisem.

(dowód: aneksy do umowy o pracę – w aktach osobowych powódki)

W dniu 8 stycznia 2017 roku A. M. zmarł. Spadek po zmarłym na podstawie testamentu nabył w całości wnuk spadkodawcy – P. M..

(dowód: akt poświadczenia dziedziczenia – k. 59-63)

Dzieci A. M. odnalazły w jego sejfie dokumenty przelewu pożyczki udzielonej powódce na kwotę 12.000 zł. Na podstawie oświadczeń pracowników dokonali wypłaty wynagrodzenia za pracę. Obliczaniem wynagrodzenia zajmowała się powódka.

(dowód: zeznania przedstawicieli ustawowych pozwanego: S. M. (1) – k. 100 w zw. z k. 159, k. 159-160; I. M. – k. 160-161, zeznania świadków; I. P. – k. 143-144, K. P. – k. 144-145)

A. W. otrzymała wynagrodzenie za pracę za październik 2016 roku w kwocie 1.850 zł brutto, 1.355,69 zł netto, za listopad 2016 roku w wysokości 925,00 zł brutto, 711,34 zł netto oraz za grudzień 2017 roku w kwocie 925,00 zł netto, 711,34 zł netto. Potwierdziła to podpisem na listach płac. Minimalne wynagrodzenie ustawowe obowiązujące od stycznia 2017 roku stanowiło kwotę 2.000 zł. Za okres od 1 do 8 stycznia 2017 roku, zgodnie z wymiarem zatrudnienia (0,5 etatu), powódce przysługiwało wynagrodzenie w kwocie 258,06 zł.

(dowód: listy płac k. 98, 125-126)

A. W. nie poinformowała dzieci zmarłego o otrzymaniu wynagrodzenia za grudzień 2016 roku. Na podstawie oświadczenia powódki, co do wysokości wynagrodzenia za grudzień 2016 roku w dniu 14 stycznia 2017 roku dzieci zmarłego A. M. wypłaciły powódce kwotę 100 zł, tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia za grudzień w kwocie 2.380 zł, a następnie w dniu 21 stycznia 2017 roku pozostałą część wynagrodzenia. A. W. potwierdziła tę okoliczność składając oświadczenia na piśmie.

(dowód: zeznania przedstawicieli ustawowych pozwanego: S. M. (1) – k. 100 w zw. z k. 159, k. 159-160; I. M. – k. 160-161, zeznania świadków; I. P. – k. 143-144, K. P. – k. 144-145; oświadczenia powódki – k. 82,83)

Nakazem zapłaty z dnia 27 czerwca 2018 roku w sprawie sygn. akt I Nc 1053/18, wydanym w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy
w B. nakazał A. W., aby zapłaciła P. M. reprezentowanemu przez przedstawicieli ustawowych I. M.
i S. M. (1) kwotę 9.225,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 września 2018 roku oraz kosztami procesu w kwocie 1.292,00 zł. Kwota ta wynikała z umowy pożyczki udzielonej A. W. przez A. M.. Nakaz zapłaty uprawomocnił się w dniu 17 października 2018 roku.

(dowód: nakaz zapłaty z dnia 27.06.2018 roku wraz z pozwem – k. 151- 154)

W dniu 25 października 2018 roku, działając w imieniu małoletniego pozwanego P. M., w związku z prawomocnym nakazem zapłaty z dnia 27 czerwca 2018 roku, przedstawiciele ustawowi złożyli powódce na piśmie oświadczenie o potrąceniu wierzytelności z umowy pożyczki
z wierzytelnością zgłoszoną przez A. W. jako odszkodowanie
w związku ze śmiercią pracodawcy w wysokości 2.775 zł.

(dowód: oświadczenie z dn. 25.10.2018 roku – k. 155)

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawy Sąd ustalił na podstawie zeznań stron oraz świadków, a także dokumentów złożonych do akt sprawy
i zawartych w aktach osobowych powódki.

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania powódki w tej części, w której podaje, że pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy i osiągała wynagrodzenie miesięczne w kwocie około 2.000 zł netto. Zeznania powódki co do wymiaru zatrudnienia oraz wysokości wynagrodzenia pozostają
w sprzeczności z treścią umowy o pracę, aneksów do tej umowy, a także
z listami płac. Dokumenty te powódka akceptowała, składając swój podpis, kwitowała też odbiór wynagrodzenia za pracę i nie kwestionowała jego wysokości. Powódka nie przedstawiła żadnych wiarygodnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń w tym zakresie.

Za niewiarygodne w tym samym zakresie Sąd uznał zeznania świadków C. G. i M. P.. Świadkowie ci utrzymywali kontakty z powódką i zmarłym A. M., ale nie widzieli dokumentów dotyczących zatrudnienia powódki. Niewiarygodne zadaniem Sądu są zeznania, w których podają, że na spotkaniach z powódką i A. M. rozmawiali o wysokości wynagrodzenia powódki oraz
o udzielonej pożyczce. Nie wydaje się prawdopodobne, aby podczas spotkań towarzyskich regularnie wysokość wynagrodzenia powódki i kwestia pożyczki były przedmiotem rozmów. Inni świadkowie, którzy również utrzymywali kontakty towarzyskie z A. W. i A. M.,
a mianowicie J. W., S. M. (2) i H. W. (2) nie posiadali żadnej wiedzy w tym zakresie. W czasie spotkań z nimi nie było bowiem rozmów na ten temat.

Za niewiarygodne Sąd uznał zeznania przedstawicieli ustawowych małoletniego powoda I. i S. M. (3), a także świadków I. P., K. P. i D. G., w tej części, w której podają, że powódka i zmarły A. M. nie byli partnerami i nie prowadzili wspólnego gospodarstwa domowego. Ich zeznania pozostają
w sprzeczności nie tylko z zeznaniami powódki A. W., ale także z zeznaniami świadków S. M. (2) (brata zmarłego), H. W. (2) (kuzyna zmarłego), J. W., C. G. i M. P.. Zeznania świadka D. G.
są także sprzeczne wewnętrznie, bowiem przecząc bliskiej relacji powódki
i A. M., świadek podaje, że byli razem na weselach jego dzieci.

Sąd Rejonowy zważył , co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

A. W. początkowo wnosiła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3.700, zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 258,00 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za styczeń 2017 roku wraz z ustawowymi odsetkami. Następnie rozszerzyła żądanie pozwu, wnosząc o zasądzenie kwoty 8.325,00 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lutego 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 516,12 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za styczeń 2017 roku z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lutego 2017 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z treścią art. 80 kp za wykonaną pracę przysługuje wynagrodzenie, które powinno być tak ustalone, aby odpowiadało
w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy (art. 78 § 1 kp).

Bezspornym jest, że powódce przysługuje wynagrodzenie za świadczoną pracę w okresie zatrudnienia. Jak wynika z materiału dowodowego w sprawie powódka otrzymała wynagrodzenie za miesiąc grudzień w wysokości wynikającej z listy płac, w kwocie 925,00 zł brutto, 711,34 zł netto. A. W. nie wykazała, że za grudzień 2016 roku przysługiwało jej wynagrodzenie w wyższej wysokości. Działając na podstawie błędnego oświadczenia powódki dzieci zmarłego pracodawcy dokonały na rzecz powódki wypłaty wynagrodzenia w kwocie 2.380 zł, pomimo, że wcześniej otrzymała ona już należne wynagrodzenie.

Za styczeń 2017 roku, to jest za okres od 1 do 8 stycznia 2017 roku powódce, zgodnie z wymiarem zatrudnienia (0,5 etatu) przysługiwało wynagrodzenie w kwocie 258,06 zł, przy stawce minimalnego wynagrodzenia ustawowego obowiązującego od stycznia 2017 roku w wysokości 2.000 zł.

Z kolei zgodnie z art. 63 ² § 2 kp pracownikowi, którego umowa o pracę wygasła z powodu śmierci pracodawcy, przysługuje odszkodowanie
w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

A. W. w październiku 2016 roku była zatrudniona
w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem w wysokości 1.850 zł,
a w listopadzie i grudniu 2016 roku w wymiarze 0,5 etatu. Wynagrodzenie zasadnicze wynosiło wówczas 925 zł. Okres wypowiedzenia umowy o pracę powódce wynosił 3 miesiące. Z list płac wynika, że wynagrodzenie powódki za okres ostatnich trzech miesięcy zatrudnienia (październik – grudzień 2016 roku) stanowiło kwotę 3.700,00 zł brutto, 2.778,37 zł netto. Kwota ta odpowiada wysokości należnego powódce odszkodowania w związku z wygaśnięciem umowy o pracę.

Pozwany wniósł w przedmiotowej sprawie o zaliczenie na poczet należnego powódce wynagrodzenia za styczeń 2017 roku i odszkodowania wypłaconej kwoty 2.380 zł. Zgłosił także zarzut potrącenia przysługującej pozwanemu wierzytelności z tytułu pożyczki z wierzytelnością powódki.

Zgodnie z treścią art. 498 § 1 kc w zw. z art. 300 kp gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2). Potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe (art. 499 kp).

Według art. 498 kc przesłankami potrącenia są: wzajemność wierzytelności, jednorodzajowość wierzytelności, wymagalność wierzytelności potrącającego, zaskarżalność wierzytelności potrącającego. Dwie wierzytelności są wzajemne, gdy wynikają ze stosunków między tymi samymi stronami i jedna przysługuje jednej, a druga – drugiej stronie; każda zatem ze stron jest jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem drugiej. Kolejną przesłanką warunkującą możliwość korzystania z potrącenia jest to, aby obie wierzytelności miały za przedmiot świadczenia pieniądze. Zgodnie z art. 498 kc kolejną przesłanką potrącenia jest zaskarżalność wierzytelności. Polega ona na możliwości dochodzenia ich przed sądem lub przed innym organem państwowym. Obowiązywanie tego warunku jest konsekwencją przyjęcia, że potrącenie zmierza do wyegzekwowania wierzytelności, realizuje więc funkcję egzekucyjną. Podobnie jak w przypadku wymagalności, także zaskarżalność odnosić należy wyłącznie do wierzytelności potrącającego. Zwrócić należy uwagę na fakt, iż samo sformułowanie przepisu o możliwości dochodzenia wierzytelności przed sądem nie może być interpretowane dosłownie. Nie ulega wątpliwości, iż nadaje się do potrącenia wierzytelność zasądzona prawomocnym wyrokiem, mimo że ze względu na powagę rzeczy osądzonej (res iudicata) ponownie przed sądem dochodzona być już nie może (zob. M. Pyziak-Szafnicka, Potrącenie, s. 134–135, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.10.2005 r., II CK 126/05, OSNC 2006, Nr 4, poz. 74).

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zostały spełnione przesłanki potrącenia wymienione w art. 498 kc, tj. wzajemność wierzytelności, jednorodzajowość wierzytelności, wymagalność wierzytelności potrącającego, zaskarżalność wierzytelności potrącającego.

Zgodnie z treścią art. 505 kc w zw. z art. 300 kp nie mogą być umorzone przez potrącenie: wierzytelności nieulegające zajęciu; wierzytelności o dostarczenie środków utrzymania; wierzytelności wynikające z czynów niedozwolonych i wierzytelności, co do których potrącenie jest wyłączone przez przepisy szczególne.

Kwestie dopuszczalności potrącenia z wynagrodzenia za pracę regulują przepisy Kodeksu pracy. Art. 87 § kp stanowi, że z wynagrodzenia za pracę - po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych - podlegają potrąceniu tylko następujące należności: sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych; sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na pokrycie należności innych niż świadczenia alimentacyjne; zaliczki pieniężne udzielone pracownikowi i kary pieniężne przewidziane w art. 108.

Z kolei zgodnie z przepisem art. 91 § 1 kp należności inne niż wymienione w art. 87 § 1 i 7 kp mogą być potrącane z wynagrodzenia pracownika tylko za jego zgodą wyrażoną na piśmie.

Pojęcie „wynagrodzenia za pracę” nie zostało zdefiniowane przez przepisy Kodeksu pracy. Przyjmuje się, że wynagrodzenie jest świadczeniem, jakie pracodawca zobowiązany jest wypłacać pracownikowi okresowo
w zamian za wykonywaną przez niego pracę. Pojęcie „wynagrodzenia za pracę” obejmuje wszystkie jego składniki, nie tylko wynagrodzenie zasadnicze. Pojęcie to jest szeroko rozumiane w przypadku regulacji dotyczących ochrony wynagrodzenia za pracę.

Jak podnosi się w judykaturze, wynagrodzenie za pracę jest w istocie zbiorczą nazwą dla rozmaitych wypłat dokonywanych przez pracodawcę na rzecz pracownika. Obejmuje różne składniki, których wynagrodzeniowy charakter tylko niekiedy przesądza ustawodawca, jak np. w odniesieniu do wynagrodzenia zasadniczego (np. art. 77 ³ § 3 pkt 1 k.p.), czy też nagrody z zakładowego funduszu nagród, dodatkowego wynagrodzenia rocznego, należności przysługujących z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce bilansowej (art. 87 § 5 k.p.). Kwalifikacji poszczególnych wypłat na rzecz pracownika, jako posiadających charakter wynagrodzenia za pracę lub pozbawionych takiego charakteru dokonuje abstrakcyjnie doktryna,
a w konkretnych sprawach - sądy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego zarysowała się tendencja do szerokiego rozumienia przedmiotu ochrony
w przepisach Rozdziału II Działu trzeciego Kodeksu pracy. Chodzi przy tym nie tyle o rozszerzanie pojęcia wynagrodzenia za pracę, a o traktowanie na tym gruncie niektórych świadczeń, jak wynagrodzenia za pracę. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w odniesieniu do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, odpraw: emerytalnej i z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, czy nagrody jubileuszowej, jeżeli nie ma ona charakteru premii (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 11 czerwca 1980 r., I PR 43/80, OSNCP 1980 nr 12, poz. 248; z dnia 14 listopada 1996 r., I PKN 3/96, OSNAPiUS 1997 nr 11, poz. 193; z dnia 17 lutego 2004 r., I PK 217/03, OSNP 2004 nr 24, poz. 419, czy z dnia 17 lutego 2005 r., II PK 235/04, OSNP 2005 nr 18, poz. 286).
W oparciu o motywy tych orzeczeń można wyprowadzić wniosek, iż niektóre należności ze stosunku pracy, choć w ujęciu ścisłym nie mają charakteru wynagrodzenia za pracę, powinny być chronione jak wynagrodzenie, ponieważ z woli ustawodawcy spełniają podobne mu funkcje.

Jeśli zaś chodzi o odszkodowanie z tytułu wadliwego rozwiązania stosunku pracy, to orzecznictwo Sądu Najwyższego w zakresie dopuszczalności dokonywania potrąceń z odszkodowania należnego pracownikowi było rozbieżne. Początkowo w wyroku z dnia 12 maja 2005 r., I PK 248/04 (OSNP 2006 nr 1-2, poz. 12) Sąd Najwyższy uznał, że odszkodowanie z tytułu naruszającego prawo rozwiązania umowy o pracę podlega ochronie przewidzianej w art. 87 k.p. Odmienny pogląd został wyrażony w wyroku z dnia 6 stycznia 2009 r., II PK 117/08 (LEX nr 738349), w którym Sąd Najwyższy wskazał, że „odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę z naruszeniem prawa nie podlega ochronie z art. 87 k.p. Nie jest to bowiem świadczenie przewidziane w dziale trzecim zatytułowanym „Wynagrodzenie za pracę i inne świadczenia”. Podobnie z tych samych przyczyn, nie podlega szczególnej ochronie przed potrąceniem wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy po przywróceniu pracownika do pracy, ponieważ - wbrew nazwie – nie stanowi ono wynagrodzenia za pracę”. Pogląd ten został potwierdzony następnie uchwałą składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie II PZP 4/12 (OSNAPiUS 2013 nr 13-14, poz. 147). Sąd Najwyższy przyjął stanowisko, że odszkodowanie należne pracownikowi w związku z rozwiązaniem umowy o pracę na podstawie art. 55 § 1 ¹ kp nie podlega ochronie przed potrąceniem przewidzianej w art. 87 § 1 kp.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, przytoczone przepisy oraz przywołane orzecznictwo Sąd uznał, że w pierwszej kolejności kwotę 2.380 zł wypłaconą powódce w styczniu 2017 roku należy zaliczyć na poczet wynagrodzenia za pracę za styczeń 2017 roku w kwocie 258,06 zł. Resztę kwoty 2.121,94 zł Sąd zaliczył na poczet odszkodowania, które powinno wynosić 3.700,00 zł brutto, 2.778,37 zł netto. Pozostała do zapłaty część odszkodowania podlega kompensacie wskutek uwzględnienia zarzutu potrącenia z wierzytelnością przysługującą pozwanemu na podstawie nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Bełchatowie.

Wobec prawomocnego nakazu zapłaty Sąd nie badał, czy pożyczka udzielona powódce przez zmarłego pracodawcę została jej darowana. Ewentualne zarzuty dotyczące umowy pożyczki mogły być podnoszone przez powódkę w postępowaniu dotyczącym roszczenia o zwrot pożyczki.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy Sąd oddalił powództwo jako nieuzasadnione.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 kpc, wyrażającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Wysokość tych kosztów Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).