Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Chojnicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Drobińska

Protokolant: sekr. sądowy Paulina Feder

Prokurator Agnieszka Cieplicka

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 25.05.2018r., 15.06.2018r., 20.07.2018r., 19.09.2018r. sprawy

Ł. J. (J.)

s. T. i H. z domu W.

ur. (...) w C.

D. P. (P.)

s. Z. i H. z domu C.

ur. (...) w C.

oskarżonych o to, że:

I.  w dniu 27 lutego 2018 roku w C. w mieszkaniu przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, przy czym Ł. J. przed upływem 5 lat od odbycia w okresach od dnia 11 do 12 grudnia 2008r., od 28 stycznia 2009r. do 19 maja 2009r., od 11 marca 2010r. do 9 kwietnia 2010r., od 9 sierpnia 2010r. do 9 marca 2012r. oraz od 9 marca 2013r. do 20 kwietnia 2013r. całości kary 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łączyn, Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 22 czerwca 2012r. sygn.. akt II K 274/12 obejmującym skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 22 października 2009r. sygn.. akt II K 40/09 za umyślne przestępstwo z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk i art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności, a D. P. przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 5 czerwca 2014 r. do 17 lipca 2014r. od 18 maja 2016r. do 10 czerwca 2016r. oraz 25 czerwca 2016r. do 1 stycznia 2018r. w całości kary 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 8 listopada 2016r. sygn.. akt II K 239/16 obejmującym skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 25 stycznia 2016r. sygn. akt II K 509/14 za umyślne przestępstwa podobne z art. 191 § 2 kk, 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, 190 § 1 kk oraz z art. 157 § 2 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, dokonali rozboju na M. T. (1) w ten sposób, że wdarli się do zajmowanego przez niego mieszkania, a następnie żądając wydania pieniędzy w kwocie 300 zł użyli wobec niego przemocy polegającej na uderzaniu go pięściami po głowie oraz grozili natychmiastowym użyciem przemocy w postaci połamania rąk i wypchnięcia przez okno, po czym zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 100 złotych zmuszając pokrzywdzonego do ich wypłacenia z bankomatu oraz zabrali dekoder do odbioru telewizji kablowej wraz z kartą do odbioru usług wartości 1400 złotych należących do firmy (...) Sp. z o.o. w następstwie czego M. T. (1) doznał obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych w okolicy prawego i lewego oczodołu oraz otarć naskórka w powłokach głowy w okolicy skroniowej lewej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas trwający nie dłużej niż 7 dni, czym działali na szkodę M. T. (1) i firmy (...) Sp.z o.o. z siedzibą w C.

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk przy czym w stosunku do Ł. J. w zw. z art. 64 § 2 kk a w stosunku do D. P. w zw. z art. 64 § 1 kk.

a nadto D. P.

o to, że:

II.  w dniu 28 lutego 2018 roku w C. przy ul. (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał substancje psychotropowe w postaci 0,25 gramów amfetaminy przyjmując, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi

o czyn z art. 62 ust. 3 w zw. z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179, poz. 1485 ze zm.)

orzeka

1.  oskarżonych Ł. J. i D. P. uznaje za winnych tego, że w dniu 27 lutego 2018 roku w C. w mieszkaniu przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, przy czym Ł. J. przed upływem 5 lat od odbycia w okresach od dnia 11 do 12 grudnia 2008r., od 28 stycznia 2009r. do 19 maja 2009r., od 11 marca 2010r. do 9 kwietnia 2010r., od 9 sierpnia 2010r. do 9 marca 2012r. oraz od 9 marca 2013r. do 20 kwietnia 2013r. całości kary 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łączym, Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 22 czerwca 2012r. sygn. akt II K 274/12 obejmującym skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 22 października 2009r. sygn.. akt II K 40/09 za umyślne przestępstwo z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk i art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności, a D. P. przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 5 czerwca 2014 r. do 17 lipca 2014r. od 18 maja 2016r. do 10 czerwca 2016r. oraz 25 czerwca 2016r. do 1 stycznia 2018r. w całości kary 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 8 listopada 2016r. sygn.. akt II K 239/16 obejmującym skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 25 stycznia 2016r. sygn. akt II K 509/14 za umyślne przestępstwa podobne z art. 191 § 2 kk, 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, 190 § 1 kk oraz z art. 157 § 2 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w postaci 300 zł należących do M. C. weszli do mieszkania zajmowanego przez M. T. (1), a następnie żądając wydania pieniędzy w kwocie 300 zł użyli przemocy wobec M. T. (1) w ten sposób, że uderzali go pięściami po głowie, grozili natychmiastowym użyciem przemocy w postaci połamania rąk i wypchnięcia przez okno, zmuszając pokrzywdzonego do wypłacenia z bankomatu i wydania im kwoty 100 zł oraz zabrali jako zabezpieczenie spłaty długu dekoder do odbioru telewizji kablowej wraz z kartą do odbioru usług wartości 1400 złotych należących do firmy (...) Sp. z o.o., w następstwie czego M. T. (1) doznał obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych w okolicy prawego i lewego oczodołu oraz otarć naskórka w powłokach głowy w okolicy skroniowej lewej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas trwający nie dłużej niż 7 dni, czym działali na szkodę M. T. (1) i firmy (...) Sp.z o.o. z siedzibą w C., co stanowi przestępstwo z art. 191 § 2 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk przy czym w stosunku do Ł. J. w zw. z art. 64 § 2 kk, a w stosunku do D. P. w zw. z art. 64 § 1 kk i za to, na podstawie:

- art.191§2 kk w zw. z art.11§3 kk i w zw. z art.64§2 kk skazuje oskarżonego Ł. J. na karę 2 (dwóch) lat i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- art.191§2 kk w zw. z art.11§3 kk skazuje oskarżonego D. P. na karę 2 (dwóch) lat i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  oskarżonego D. P. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 3 w zw. z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179, poz. 1485 ze zm.) i za to, na podstawie art.62 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179, poz. 1485 ze zm.) skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

3.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w miejsce orzeczonych powyżej kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeka wobec oskarżonego D. P. karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

4.  na podstawie art.70 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179, poz. 1485 ze zm.) orzeka przepadek dowodu rzeczonego w postaci proszku koloru białego o wadze 0,25 grama, znajdującego się w Wojewódzkim Magazynie (...) w G., DRZ 140/18,

5.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt II K 288/18

UZASADNIENIE

D. P. i Ł. J. w przeszłości byli karani sądownie.

Oskarżony P. w okresie od 5 czerwca 2014 roku do 17 lipca 2014 roku, od 18 maja 2016 roku do 10 czerwca 2016 roku oraz od 25 czerwca 2016 roku do 1 stycznia 2018 roku odbył całość kary 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 8 listopada 2016 roku sygn. akt II K 239/16. Wyrok ten obejmował skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 25 stycznia 2016 roku sygn. akt II K 509/14 za umyślne przestępstw podobne z art.191§2 kk, art.158§1 kk i art.157§2 kk w zw. z art.11§2 kk, art.190§1 kk oraz art.157§2 kk (odpis wyroku k.147-148,297-300).

Ł. J. w okresie od dnia 11 do 12 grudnia 2008 roku, od 28 stycznia 2009 roku do 19 maja 2009 roku, od 11 marca 2010 roku do 9 kwietnia 2010 roku, od 9 sierpnia 2010 roku do 9 marca 2012 roku, od 9 marca 2013 roku do 20 kwietnia 2013 roku odbył całość kary 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 22 czerwca 2012 roku sygn. akt II K 274/12. Wyrok ten obejmował skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 22 października 2009 roku sygn. akt II K 40/09 za umyślne przestępstwo z art.280§1 kk i art.157§2 kk i art.278§5 kk w zw. z art.11§2 kk w zw. z art.64§1 kk (odpis wyroku k.107).

D. P. i Ł. J. znają się. W dniu 27 lutego 2018 roku, w barze (...) w C., dowiedzieli się od M. C., że został on dzień wcześniej okradziony przez M. T. (1) (zeznania M. C. k.169v-170,399v-400).

Oskarżeni poszli do mieszkania M. T. (1), położonego w C. przy ulicy (...). Weszli do lokalu i Ł. J. krzyczał do M. T. (1), że ma oddać pieniądze w kwocie 300 zł. Wtedy oskarżony J. pierwszy uderzył pięścią po głowie M. T. (1). Dołączył do niego D. P.. Grozili mu natychmiastowym użyciem przemocy w postaci połamania rąk i wypchnięcia przez okno.

Oskarżony D. P. kazał M. T. (1) uklęknąć przed sąsiadem prosząc o pożyczenie pieniędzy. Sąsiad jednak nie miał pieniędzy i do pożyczki nie doszło (zeznania K. L. k.48v-49,367).

Wówczas M. T. (1) bojąc się oskarżonych zaproponował, że może wypłacić pieniądze z konta bankowego. D. P. poszedł z pokrzywdzonym do bankomatu, zaś Ł. J. pozostał w mieszkaniu pilnując konkubiny M. T. (1). Pokrzywdzony na polecenie D. P. wypłacił 100 zł, które przekazał P.. Po powrocie do mieszkania, oskarżeni zabrali jeszcze dekoder do odbioru telewizji kablowej wraz z kartą do odbioru usług wartości 1.400 zł, należące do firmy (...) sp. z o.o., na zabezpieczenie spłaty długu przez M. T. (1) (zeznania M. T. (1) k.3,42v,365-366v, K. O. k. 40v,419-419v).

W następstwie zadanych ciosów, M. T. (1) doznał obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych w okolicy prawego i lewego oczodołu oraz otarć naskórka w powłokach głowy w okolicy skroniowej lewej. Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas trwający nie dłużej niż 7 dni (opinia sądowo-lekarska (k.244-245).

Oskarżony D. P. został zatrzymany przez policjantów w dniu 28 lutego 2018 roku. Miał on przy sobie substancje psychotropowe w postaci 0,25 g amfetaminy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wymienione wyżej dowody oraz pozostały materiał zgromadzony w sprawie tj.: protokół oględzin wraz z dokumentacją zdjęciową (k.6-15), protokół zatrzymania (k.19,33), protokół przeszukania (k.24-26), protokół przeszukania osoby (k.27-31), protokół użycia testera narkotykowego (k.34), protokół oględzin ze zdjęciem (k.35-38,108-112), zdjęcia (k.43), protokół zatrzymania rzeczy (k.103-105), odpis wyroku (k.107,147-148,163-168,257-259,297-307), kopie dokumentów z firmy (...) (k.117-124), opinia sądowo-psychiatryczna (k.131-134), karta karna (k.149-157,204-206).

Oskarżony Ł. J. (k.46v-47,59,362v-363) oświadczył na rozprawie, że przyznaje się tylko do pobicia M. T. (1). W swoich pierwszych wyjaśnieniach podał, że przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił wówczas, że poszedł z P. do T., ponieważ ten ostatnio pobił dosyć mocno ich kolegę i wziął mu 350 zł. Chcieli zwrotu pieniędzy. Przyznał, że uderzył pokrzywdzonego dwa razy w twarz z pięści, oskarżony P. również go uderzał i popchnął. Oskarżony wyjaśnił, że tłumaczył M. T. (1), że ma iść oddać pieniądze i przeprosić kolegę. W związku z tym, że pokrzywdzony nie miał pieniędzy, sam zaproponował, że sprawdzi, czy posiada pieniądze na koncie. Potem pokrzywdzony razem z P. poszli do bankomatu. Wyjaśnił również, że wcześniej M. T. (1) pukał również do swojego sąsiada z prośbą o pożyczenie pieniędzy. Dodał przy tym, że celowo nie poszedł do bankomatu, ponieważ nie chciał żadnych pieniędzy. Domagał się jedynie zwrotu pieniędzy przez T. i przeprosin dla kolegi. Nie chciał również dla siebie żadnej korzyści majątkowej. Oskarżony wyjaśnił też, że jego kolega o przezwisku Faraon został wcześniej pobity i okradziony przez M. T. (1). Kolega ma prawie 60 lat. Chciał zrobić przysługę Faraonowi. Wyjaśnił też, że nie groził M. T. (1). Kiedy pokrzywdzony wrócił z P. od bankomatu, Ł. J. nie chciał żeby brali dekoder.

Sąd Rejonowy uznał, że wyjaśnienia Ł. J. częściowo zasługują na przymiot wiarygodności. Oskarżony złożył bowiem wyjaśnienia w części zgodne z ustaleniami Sądu Rejonowego. Przy czym oświadczył on, że przyznaje się jedynie do pobicia M. T. (1). Jednak z treści wyjaśnień oskarżonego wynika, że poszedł on do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego w celu odzyskania pieniędzy. Przebywał on w tym mieszkaniu, uderzał M. T. (1) i groził mu. Chociaż to oskarżony P. poszedł do sąsiada z pokrzywdzonym i do bankomatu, to nie przeczy to ustaleniu, że oskarżony J. akceptował to zachowanie D. P. i się z nim utożsamiał. Pozostając bowiem w mieszkaniu, pilnował konkubiny, aby nie zadzwoniła na Policję. Na żadnym etapie zdarzenie, nie wycofał się z zamiaru odzyskania pieniędzy i nie opuścił sam lokalu zajmowanego przez pokrzywdzonego.

Zdaniem Sądu Rejonowego, stanowisko oskarżonego Ł. J. stanowi jedynie przyjętą przez niego linię obrony, zmierzająca do umniejszenia jego odpowiedzialności za popełniony czyn. W tej części bowiem wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Oskarżony D. P. (k.53,67-68363v-364v) oświadczył, że przyznaje się do posiadania narkotyków. Wyjaśnił, że rzeczywiście poszedł z J. do M. T. (1) w celu odzyskania pieniędzy. Podał, że nie bili M. T. (1). W swoich kolejnych wyjaśnieniach wskazał, że Ł. J. uderzył T. 3-4 razy z otwartych rąk w twarz. Wyjaśnił też, że nie zdążył oddać Faraonowi 100 zł, ponieważ został zatrzymany. Z tej kwoty wydał około 30 zł. Wyjaśnił też, że Ł. J. nie chciał zabierać dekodera.

Sąd nie dał wiary oświadczeniu oskarżonego w zakresie pierwszego z zarzuconych mu czynów. Przyjęta przez oskarżonego postawa jest sprzeczna z ustaleniami poczynionym przez Sąd Rejonowy w toku postępowania.

Odmienną od wersji wydarzeń przedstawionej przez oskarżonego D. P. i części Ł. J., relację przedstawił M. T. (1) (k.3,42v,365-366v). W swoich pierwszych zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym oświadczył, że w dniu zdarzenia do jego mieszkania wszedł D. P. i Ł. J.. Oskarżony J. krzyczał: „oddaj pieniądze”. J. obaj zaczęli uderzać go pięściami po głowie oraz kopali również kolanami po głowie. J. również strącił lampę. P. kazał mu klęknąć przed sąsiadem, żeby pożyczył pieniądze. Wtedy pokrzywdzony powiedział, że może mieć pieniądze na karcie bankomatowej. P. poszedł z nim do bankomatu, a J. pilnował konkubinę pokrzywdzonego. Dodał też, że P. chciał go dalej bić, ale J. go uspokajał. M. T. (1) wyjaśnił również, że podczas całego zdarzenia, Ł. J. groził mu, że połamie mu ręce i wyrzuci przez okno kuchenne. Podał, że bał się spełnienia tych gróźb, dlatego też wypłacił pieniądze z bankomatu.

Pokrzywdzony na rozprawie podtrzymał swoje dotychczasowe wypowiedzi. Dodatkowo wskazał, że od P. dostał najwięcej. Bał się. Potwierdził też, że grozili mu wyrzuceniem z okna. Odnośnie kradzieży pieniędzy od M. C. wskazał, że K. O. ukradła temu mężczyźnie pieniądze. Pokrzywdzony zobowiązał się do zwrotu pieniędzy. Przyznał, że wiedział, że oskarżeni przyszli w sprawie Faraona, ponieważ oskarżeni powiedzieli, że przyszli za Faraona.

Sąd Rejonowy dał wiarę powyższym zeznaniom. Pokrzywdzony przyznał, że w dniu zdarzenia znajdował się w stanie po spożyciu alkoholu. Jednak zasadnicza relacja dotycząca przebiegu sytuacji z oskarżonymi, przedstawiona przez M. T. (1), jest spójna i konsekwentna.

Relacja przedstawiona przez pokrzywdzonego pozostaje w zgodności z informacjami przekazanymi w pierwszych zeznaniach konkubiny M. K. O. (k.40v,419-419v). Wskazała ona wówczas jasno, że do mieszkania przyszedł D. i Ł.. Oskarżeni bili M. T. (1) i mówili, żeby oddał pieniądze. Po powrocie z bankomatu, P. nadal uderzał pokrzywdzonego, a J. go powstrzymywał. Potem P. zabrał jeszcze dekoder.

Na rozprawie świadek również złożyła zeznania. Wskazała wówczas, że oskarżeni nic nie zrobili M. T. (1), a swoje wcześniejsze zeznania składała pod przymusem ze strony pokrzywdzonego. Jednocześnie wyjaśniła, że M. T. (1) nie mówił jej, co ma zeznawać powiedział jej jedynie, że ma mówić na oskarżonych.

Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom K. O. jedynie w zakresie jej zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Przy ocenie wypowiedzi jego świadka Sąd wziął pod uwagę fakt, że pokrzywdzony i pani O. w chwili zdarzenia pozostawali w związku konkubenckim. Nadto znajdowali się oni również w stanie po spożyciu alkoholu. Natomiast w momencie składania zeznań przed Sądem, ich związek rozpadł się, a pokrzywdzony miał pretensje do K. O.. Na etapie pozostawania w związku, wymienione osoby mogłyby mieć również interes w tym, aby celowo i fałszywie obciążać D. P. i K. O.. Sąd Rejonowy miał również na względzie fakt, że sytuacja procesowa samego pokrzywdzonego uległa zmianie, ponieważ został on tymczasowo aresztowany w związku z zarzutem pobicia M. C.. Dokonując analizy pierwszych zeznań pokrzywdzonego i K. O. Sąd Rejonowy uznał, że ich wypowiedzi są zgodne i spójne. Przy czym, w wymienionych wypowiedziach brak jest elementów mogących wskazywać na to, że uzgadniali między sobą wersję wydarzeń. Zeznaniach świadków na tym etapie zawierają również wiele szczegółów dotyczących przebiegu zdarzenia i opisy tych zdarzeń wzajemnie ze sobą korelują. Każda z osób wypowiada się na ten temat w sposób indywidualny, nie pojawiają się żadne wyuczone kwestie. Nadto sama K. O. w swoich oświadczeniach przed Sądem wskazała, że M. T. (1) powiedział jej jedynie, że ma ona zeznawać na oskarżonych, a uzgadnianie wersji wydarzeń nie miało miejsca. W tym miejscu wskazać należy, że gdyby rzeczywiście te wypowiedzi K. O. były prawdziwe, to w swoich pierwszych zeznaniach wymyśliłaby ona odmienną od M. T. (1) wersję wydarzeń. Tymczasem cała sytuacja związana z wizytą oskarżonych w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego, składająca się w istocie z co najmniej kilku wydarzeń tj.: uderzenia, groźby, pójście do sąsiada, wyjście do bankomatu, zabranie dekodera, opisywana jest przez M. T. (1) i K. O. w tożsamy sposób. Dlatego też Sąd Rejonowy uznał, ze zeznania zarówno M. T. (1), jak i pierwsze zeznania K. O. są szczere i spontaniczne. Tym bardziej, że zostały one złożone przez wymienione osoby w dniu zdarzenia oraz następnego dnia. Z tych samych względów, Sąd Rejonowy nie dał wiary zeznaniom K. O. złożonym w postępowaniu sądowym.

Wypowiedzi wymienionych wyżej świadków potwierdzili również: K. L. (k.48v-49,367) oraz przybyli na miejsce policjanci: R. M. (k.418v) i R. S. (k.418v).

Świadek L. podał, że pokrzywdzony przyszedł do niego i klęczał, żeby mu pożyczył 10 zł. Potwierdził również, że jeden z mężczyzn przebywających na klatce schodowej chwycił M. T. (1) i wrzucił go do mieszkania.

Sąd dał wiarę tym wypowiedziom, ponieważ są one jasne i szczere.

Policjanci R. M. i R. S. zgodnie wskazali, że po przyjeździe na miejsce zdarzenia dowiedzieli się od zgłaszających, że M. T. (1) został pobity. Ustalili również, że doszło do wypłaty pieniędzy z bankomatu oraz zabrania dekodera.

Świadkowie są całkowicie postronni w sprawie. Ich zeznania są szczere i spójne.

J. K. (k.116v,367v) zeznał, że w związku z niepłaceniem rachunków, M. T. (1) został wezwany do zwrotu dekodera wraz z kartą, która została użyczona pokrzywdzonemu w ramach o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Do zwrotu nie doszło.

Zeznania świadka są spójne i zgodne z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie w postaci dokumentacji firmy (...).

M. C. (k.169v-170,399v-400) jest osobą, której skradziono pieniądze. Wyjaśnił on, że opowiedział Ł. J. i D. P., jaką krzywdę mu wyrządzono. Wskazał na M. T. (1), jako sprawcę jego pobicia i kradzieży kwoty 350 zł. Wedle wypowiedzi świadka, J. się zdenerwował i powiedział, że pojedzie potraktować T., jak on potraktował świadka. Dodatkowo na rozprawie świadek wskazał, że oskarżeni pomogli mu w biedzie.

Zeznania świadka są konsekwentne i jasne. Sąd nie miał wątpliwości co do ich rzetelności.

Sąd Rejonowy przesłuchał również sąsiadów M. T. (1) G. M. (k.447-447v) i J. C. (k.448). Świadek M. wskazała, że dowiedziała się od sąsiada L., że M. T. (1) został pobity przez dwóch mężczyzn. Jednocześnie zeznała, że nie utrzymuje kontaktów z pokrzywdzonym, ponieważ został przez niego uderzona w twarz. W związku z zachowaniem się M. T. (1) w domu, został wniesiona sprawa o eksmisję.

J. C. wskazał natomiast, że nie słyszał o pobiciu M. T. (1). Potwierdził, że z mieszkania pokrzywdzonego dochodzą hałasy i krzyki.

Sąd Rejonowy uznał, że wypowiedzi wymienionych wyżej świadków są szczere i spontaniczne. Zasługują na przymiot wiarygodności.

Do sprawy został sporządzona opinia przez biegłych z dziedziny psychiatrii K. W. i I. M. (k.131-134). Stwierdzili, że oskarżony Ł. J. jest upośledzony w stopniu lekkim. Występują w jego osobowości cechy nieprawidłowości. Dodatkowo stwierdzili również, że oskarżony jest uzależniony od amfetaminy. W chwili popełniania zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Może brać udział w toczącym się postępowaniu, jednak jego niski intelekt nie pozwala mu na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Zdaniem Sądu Rejonowego, powyższa opinia jest jasna, pełna i nie zawiera sprzeczności.

Biegła J. W. w swojej opinii wskazała, że obrażenia ciała, jakich doznał M. T. (1) spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni (k.244-245). Charakter i lokalizacja obrażeń ciała wskazują, że były one skutkiem urazów mechanicznych godzących z niewielką siłą zadanych narzędziem twardym, tępym. Zdaniem biegłej, obrażenia w obrębie oczodołów sa typowe dla urazów zadanych pięścią.

Opinia biegłej J. W. jest rzetelna i zawiera odpowiedzi na wszystkie pytania. Stąd też Sąd Rejonowy uwzględnił ją przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie.

Wobec braku podstaw do kwestionowania Sąd uznał też za wiarygodne pozostałe dowody zgromadzone w sprawie tj.: protokół oględzin wraz z dokumentacją zdjęciową (k.6-15), protokół zatrzymania (k.19,33), protokół przeszukania (k.24-26), protokół przeszukania osoby (k.27-31), protokół użycia testera narkotykowego (k.34), protokół oględzin ze zdjęciem (k.35-38,108-112), zdjęcia (k.43), protokół zatrzymania rzeczy (k.103-105), odpis wyroku (k.107,147-148,163-168,257-259,297-307), kopie dokumentów z firmy (...) (k.117-124), karta karna (k.149-157,204-206).

W tym stanie sprawy wina oskarżonego D. P. i Ł. J. nie budziła żadnych wątpliwości Sądu Rejonowego i polegała na tym, że w dniu 27 lutego 2018 roku w C. w mieszkaniu przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu, przy czym Ł. J. przed upływem 5 lat od odbycia w okresach od dnia 11 do 12 grudnia 2008 roku, od 28 stycznia 2009 roku do 19 maja 2009 roku, od 11 marca 2010 roku do 9 kwietnia 2010 roku, od 9 sierpnia 2010 roku do 9 marca 2012 roku, od 9 marca 2013 roku do 20 kwietnia 2013 roku całości kary 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego wC. II Wydziału Karnego z dnia 22 czerwca 2012 roku sygn. akt II K 274/12, obejmującym skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego wC. II Wydziału Karnego z dnia 22 października 2009 roku sygn. akt II K 40/09 za umyślne przestępstwo z art.280§1 kk i art.157§2 kk i art.278§5 kk w zw. z art.11§2 kk w zw. z art.64§1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności, a D. P. przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 5 czerwca 2014 roku do 17 lipca 2014 roku, od 18 maja 2016 roku do 10 czerwca 2016 roku oraz 25 czerwca 2016 roku do 1 stycznia 2018 roku całości kary 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego wC. II Wydziału Karnego z dnia 8 listopada 2016 roku sygn. akt II K 239/16obejmującym skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w C. II Wydziału Karnego z dnia 25 stycznia 2016 roku sygn. akt II K 509/14 za umyślne przestępstw podobne z art.191§2 kk, art.158§1 kk i art.157§2 kk w zw. z art.11§2 kk, art.190§1 kk oraz art.157§2 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w postaci 300 zł należących do M. C. weszli do mieszkania zajmowanego przez M. T. (1) a następnie żądając pieniędzy w kwocie 300 zł użyli przemocy wobec M. T. (1) w ten sposób, że uderzali go pięściami po głowie, grozili natychmiastowym użyciem przemocy w postaci połamania rąk i wypchnięcia przez okno, zmuszając pokrzywdzonego do wypłacenia z bankomatu i wydania im kwoty 100 zł oraz zabrali jako zabezpieczenie spłaty długu dekoder do odbioru telewizji kablowej wraz z kartą do odbioru usług wartości 1.400 zł należących do firmy (...) sp. z o.o., w następstwie czego M. T. (1) doznał obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych w okolicy prawego i lewego oczodołu oraz otarć naskórka w powłokach głowy w okolicy skroniowej lewej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czar trwający nie dłużej niż 7 dni, czym działali na szkodę M. T. (1) i firmy (...)sp. z o.o z siedzibą w C., co stanowi przestępstwo z art.191§2 kk w zb. z art.157§2 kk w zw. z art.11§2 kk przy czym w stosunku do Ł. J. w zw. z art.64§2 kk, a w stosunku do D. P. w zw. z art.64§1 kk.

Należy w tym miejscu wskazać, że przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd kierował się tym, że ocena każdego dowodu, również z wyjaśnień oskarżonego, jako pozostawiona sądowi orzekającemu, musi być dokonywana z przekonaniem, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu. Dopiero, kiedy przeprowadzone dowody, ich ocena i wyprowadzone z nich wnioski, obalą owo przekonanie- można ferować wyrok skazujący. Stanowisko takie ma swoje uargumentowanie w treści art.5§1 kpk w związku z art.7 kpk, jako ze przepisy tej ustawy uznają jedynie zasadę swobodnej oceny dowodów, będącej efektem rozważań całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz nie różnicują dowodów od tego, w jakiej fazie postępowania i od kogo zostały pozyskane ( wyrok S.A. w Lublinie z dnia 29.04.2009 r., II AKa 63/09).

Przy dokonywaniu powyższego ustalenia, Sąd miał na względzie fakt, że czyn z art.280§1 kk, zarzucony Ł. J. i D. P. aktem oskarżenia, polega na kradzieży popełnionej przy użyciu przemocy wobec osoby lub groźby natychmiastowego jej użycia albo przez doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.

Przestępstwo zaś z art.191 kk ma charakter kierunkowy, jego znamieniem jest działanie w celu zwrotu wierzytelności poprzez stosowanie przemocy lub groźby bezprawnej. Przy czym przez przemoc należy rozumieć takie oddziaływanie środkami fizycznymi, które uniemożliwia podjęcie lub realizację decyzji woli osoby zmuszanej albo oddziałując dolegliwością na jej procesy motywacyjne ma nastawić tę decyzję w pożądanym przez sprawcę kierunku (A. Marek, Komentarz do kodeksu karnego). Aby zatem można było mówić o istnieniu wierzytelności, konieczne jest, aby dochodzone w ten sposób świadczenie przynamniej w subiektywnym wyobrażeniu sprawcy miało cechy stosunku zobowiązaniowego, w rozumieniu przepisów prawa cywilnego (postanowienie SN z dnia 22.05.2014 r., II KK 346/13, LEX nr 1475162).

Analiza materiału dowodowego, w tym zeznania M. T. (1), pozwalają na stwierdzenie, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z przestępstwem rozboju. Oskarżeni D. P. i Ł. J. weszli do mieszkania pokrzywdzonego i od początku wizyty domagali się od niego kwoty 350 zł. Wskazana suma została dzień wcześniej zabrana ich znajomemu M. C., który dodatkowo został również pobity. Podczas całego zajścia w miejscu zamieszkania M. T. (1) mowa była o zwrocie wymienionej kwoty, a także o przeproszeniu pobitego. Ich celem działania była zatem chęć odzyskania pieniędzy dla kolegi. Stosowali przy tym przemoc w postaci zadawania ciosów M. T. (1). Grozili mu również połamaniem rąk i wyrzuceniem przez okno. Domagali się również zwrotu pieniędzy i nie mieli na żadnym etapie zamiaru zatrzymania pieniędzy dla siebie. Skłoniło to Sąd Rejonowy do rozważenia przyjęcia kwalifikacji prawnej z art.191§2 kk.

Sąd miał na względzie również fakt, że warunkiem koniecznym dla ustalenia współsprawstwa oskarżonych D. P. i Ł. J. jest realizacja przez uczestnika części znamion lub też istotne przyczynienie się do tej realizacji. Współsprawcą będzie również osoba, która współdziałając w wykonaniu przestępczego zamachu swoim zachowaniem wnosi istotny wkład w realizację przestępstwa, a co najmniej ułatwia jego wykonanie bezpośredniemu sprawcy. Wspólne wykonanie czynu zabronionego wymaga również wystąpienia subiektywnego elementu tj. istnienia porozumienia uczestników przedsięwzięcia, oznaczającego nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie, co najmniej dwóch osób w akcji przestępczej. Porozumienie to jest czynnikiem podmiotowym, który łączy w jedną całość wzajemnie uzupełniające się przestępne działania kilku osób, co w konsekwencji pozwala przypisać każdej z nich również i tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca świadomie w popełnieniu przestępstwa. Przy czym Sąd Rejonowy wziął też pod uwagę to, że współudział nie musi też polegać na podejmowaniu czynności czasownikowej, będącej realizacją istniejącego między współsprawcami porozumienia tzn. nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała niejako własnoręcznie znamię czynu zabronionego określonego jako czynność czasownikowa, lecz wystarcza, że osoba ta działa w ramach uzgodnionego podziału ról, czy subiektywnego porozumienia, ułatwiając, co najmniej bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnie zamierzonego celu (OSNKW 1976, z.9, poz.117, OSNKW 1978, a.10, poz.110, OSNPG 1980, poz.1, Pr.P. 1980, nr 8-9). W przedmiotowej sprawie Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że oskarżeni D. P. i Ł. J. działali wspólnie. Razem poszli do M. T. (2), początkowo uderzali go na przemian. Wypowiadali też groźby uszkodzenia jego ciała. Faktem jest, że jedynie oskarżony D. P. poszedł z M. T. (1) do mieszkania sąsiada oraz do bankomatu, ale Ł. J. w tym samym czasie pozostał z konkubiną M. T. (1), którą pilnował. Zachowanie więc Ł. J. stanowiło istotny element całego czynu. Pokrzywdzony również przyznał, że to właśnie J. po powrocie z bankomatu uspokajał P.. Jednak w żadnej chwili Ł. J. nie odstąpił od popełniania przestępstwa. Z mieszkania oskarżeni również wyszli razem. Dlatego też Sąd uznał, że D. P. Ł. J. działali z zamiarem bezpośrednim i doskonale zdawali sobie sprawę, że popełniają przestępstwo. W tym celu też poszli do mieszkania pokrzywdzonego.

Sąd Rejonowy nie miał również żadnych wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego D. P. przestępstwa polegającego na tym, że w dniu 28 lutego 2018 roku w C. przy ulicy (...) wbrew przepisom ustawy posiadał substancje psychotropowe w postaci 0,25 g amfetaminy przyjmując że czyn ten stanowi przypadek mniejszej wagi, czym wypełnił znamiona przestępstwa z art.62 ust.3 w zw. Z art.62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179, poz. 1485 ze zm.).

Oskarżony D. P. przyznał się do popełnienia tego przestępstwa, co potwierdził również materiał dowodowy w postaci dokumentacji z zatrzymania.

Wobec powyższego Sąd Rejonowy uznał oskarżonego D. P. i Ł. J. za winnych popełnienia czynu zrzucanego im aktem z tym ustaleniem, że stanowi on przestępstwo z art.191§2 kk w zb. z art.157§2 kk w zw. z art.11§2 kk przy czym w stosunku do Ł. J. w zw. z art.64§2 kk, a w stosunku do D. P. w zw. z art.64§1 kk.

Za popełnienie tego czynu Sąd Rejonowy, na podstawie art.191§2 kk w zw. z art.11§3 kk i w zw. z art.64§2 kk skazał oskarżonego Ł. J. na karę 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżonego D. P., na podstawie art.191§2 kk w zw. z art.11§3 kk Sąd Rejonowy skazał na karę 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Rejonowy skazał również D. P., na podstawie art.62 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179, poz. 1485 ze zm.) na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w miejsce orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności, Sąd wymierzył oskarżonemu D. P. karę łączną w wymiarze 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności. Przy wymiarze tej kary łącznej Sąd Rejonowy zastosował zasadę całkowitej absorpcji. Zważywszy na ilość posiadanego narkotyku Sąd uznał, że oskarżony mógł posiadać narkotyk wyłącznie dla własnego użytku.

Na podstawie art.70 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179, poz. 1485 ze zm.) Sąd Rejonowy orzekł przepadek dowodu rzeczonego w postaci proszku koloru białego o wadze 0,25 grama, znajdującego się w Wojewódzkim Magazynie (...) w G., DRZ 140/18.

Czyn zarzucony oskarżonym zagrożony jest karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Zważywszy na dotychczasową wielokrotną karalność obu oskarżonych kara 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do czynu popełnionego przez D. P. i Ł. J.. Wymiar tej kary uwzględnia też fakt, że zachowanie oskarżonych wypełniające znamiona przypisanego im przestępstwa składało się z kilku zachowań i trwały dłuższy czas. Dodatkowo wskazać należy, że czyn zarzucony oskarżonym pozostaje w kumulatywnej kwalifikacji prawej z art.157§2 kk, ponieważ pokrzywdzony doznał konkretnych obrażeń ciała na skutek zadanych mu uderzeń. Jednocześnie też Sąd Rejonowy wziął pod uwagę, że każdy z oskarżonych w równym stopniu brał udział w przestępczym działaniu. To oskarżony J. rozpoczął uderzenia pokrzywdzonego oraz groźby. Potem stroną bardziej aktywną stał się oskarżony P.. Stąd też wymierzona im obu kara ma ten sam wymiar.

Sąd Rejonowy uznał również, że nie istnieje żadna pozytywna prognoza kryminalistyczna, która uzasadnia zastosowanie wobec któregokolwiek z oskarżonych dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Przy czym należy podkreślić, że podstawową przesłaną zawieszenia wykonania kary są wynikające z dotychczasowego postępowania oskarżonego, dające się uzasadnić w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przypuszczenia, co do przewidywanego sposobu życia, dotyczy to przede wszystkim przestrzegania przez niego porządku prawnego. Wśród wskazanych w art.69§2 kk przesłanek prognozowania nie istnieje priorytet którejkolwiek z nich (wyrok SN z dnia 19.01.1973 r., OSNPG 1973/7/91, wyrok SN z dnia 23.02.1979 r., OSNKW 1979/5/54). W ocenie Sądu powyższe przesłanki w odniesieniu do oskarżonych nie zachodzą.

Oskarżony Ł. J. w przeszłości był wielokrotnie karany sądownie, w większości za przestępstwa przeciwko mieniu. Ostatni wyrok zapadł wobec niego w 2015 roku. Powyższe stanowi okoliczność obciążającą. Nadto zarzucone mu przestępstwo popełnił w warunkach recydywy. Ł. J. ma 33 lata. Posiada wykształcenie gimnazjalne. Przebywając na wolności, podejmował prace dorywcze uzyskując dochody w wysokości 300 zł. Obecnie pozostaje w związku z konkubenckim. Posiada na utrzymaniu konkubinę, która jest w ciąży. Nie posiada żadnego majątku większej wartości.

W powyższych okolicznościach Sąd Rejonowy nie dopatrzył się okoliczności łagodzącej. Fakt, że oskarżeni poszli do pokrzywdzonego w celu odzyskania pieniędzy dla swojego kolegi również nie może być taką okolicznością. Zastosowane bowiem środki oraz okoliczności powodują, że cel zachowania się oskarżonych ma znaczenie drugorzędne.

Oskarżony D. P. również w przeszłości był wielokrotnie karany sądownie, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu, zdrowiu i życiu oraz wolności. Czyn zarzucony mu w przedmiotowej sprawie został przez niego popełniony w warunkach recydywy z art.64§2 kk. Oskarżony w styczniu 2018 roku opuścił zakład karny i już w lutym dopuścił się popełnienia kolejnego przestępstwa. Sąd to okoliczności obciążające. Oskarżony ma 38 lat. Posiada wykształcenie zawodowe- jest murarzem. Przed zatrzymaniem był bezrobotny. Jest kawalerem i nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie posiada majątku większej wartości.

Sąd Rejonowy nie dopatrzył się żadnej okoliczności łagodzącej, podobnie jak w przypadku oskarżonego Ł. J..

W ocenie Sądu, wymierzone kary wpłyną na oskarżonych wychowawczo i zapobiegną powrotowi do popełniania przestępstw. Zaspokoją również społeczne poczucie sprawiedliwości.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art.624§1 kk. Oskarżeni nie posiadają żadnych dochodów ani majątku. Zatem uiszczenie przez nich kosztów sądowych byłoby dla nich zbyt uciążliwe.