Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Tomasz Gal

Protokolant protokolant sądowy Adrianna Kalisz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2018 roku w Warszawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa – Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w G.

przeciwko (...) S.A. we W.

o uznanie czynności prawnych za bezskuteczne

orzeka:

1)  oddala powództwo,

2)  zasądza od Skarbu Państwa – Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w G. na rzecz (...) S.A. we W. kwotę 14.417 zł (czternaście tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt XXV C 1407/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 14 marca 2016 r. (k. 4) Skarb Państwa – Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego w G. wystąpił przeciwko pozwanej (...) S.A. z siedzibą w G. ( aktualna siedziba we W.) o:

1)  uznanie za bezskuteczną w stosunku do Skarbu Państwa - Naczelnika (...) (...) Urzędu Skarbowego w G. umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego zawartej w dniu 24 października 2011 r. w formie aktu notarialnego Rep. A nr (...) przed asesorem notarialnym T. K. (1), zastępcą notariusza K. K. prowadzącej Kancelarię Notarialną we W., mocą której (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. przeniosła na rzecz spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. (obecnie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.) prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, składającej się z działek gruntu oznaczonych geodezyjnie numerami (...), o łącznej powierzchni 1,0399 ha, położonej w G. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku prowadzi księgę wieczystą o numerze (...);

2)  uznanie za bezskuteczną w stosunku do Skarbu Państwa — Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w G. umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego, zawartej w dniu 22 lipca 2013 r. w formie aktu notarialnego Rep. A nr (...) przed notariuszem D. K., prowadzącym Kancelarię Notarialną w W., mocą której (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. (obecnie (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.) przeniosła na rzecz spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (obecnie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.) prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, składającej się z działek gruntu oznaczonych geodezyjnie numerami (...), o łącznej powierzchni 1,0399 ha, położonej w G. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku prowadzi księgę wieczystą o numerze (...);

3)  uznanie za bezskuteczną w stosunku do Skarbu Państwa - Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w G. umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego zawartej w dniu 23 stycznia 2014 r. w formie aktu notarialnego Rep. A nr (...) przed notariuszem D. K., prowadzącym Kancelarię Notarialną w W., mocą której (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (obecnie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.) przeniosła na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (obecnie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.) prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, składającej się z działek gruntu oznaczonych geodezyjnie numerami (...), o łącznej powierzchni 1,0399 ha, położonej w G. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonów)' Gdańsk-Północ w Gdańsku prowadzi księgę wieczystą o numerze (...),

4)  uznanie za bezskuteczną w stosunku do Skarbu Państwa — Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w G. umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego zawartej w dniu 29 września 2014 r. w formie aktu notarialnego Rep. A nr (...) przed notariuszem D. K., prowadzącym Kancelarię Notarialną w W., mocą której (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przeniosła na rzecz (...) S.A. z siedzibą w G. prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, składającej się z działek gruntu oznaczonych geodezyjnie numerami (...), o łącznej powierzchni 1,0399 ha, położonej w G. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku prowadzi księgę wieczystą o numerze (...),

w celu zaspokojenia przysługujących powodowi Skarbowi Państwa - Naczelnikowi (...) Urzędu Skarbowego w G. w stosunku do dłużnika (...) Sp. z o.o. wymagalnych wierzytelności pieniężnych z tytułu podatku od towarów i usług za październik 2011 r., stwierdzonych wystawionym w dniu 2 maja 2012 r. przez Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego we W. tytułem wykonawczym o numerze (...), których wysokość na dzień 11 stycznia 2016 r., uwzględniając należność główną, odsetki oraz koszty postępowania egzekucyjnego wynosi łącznie 3.847.389 złotych.

Powód wniósł nadto o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Uzasadniając swoje roszczenia powód wskazał, że w związku z dokonaną przez dłużnika ( (...) sp. z o.o.) sprzedażą opisanej nieruchomości, spółka ta stała się zobowiązana do zapłaty kwoty 2.645.000 zł z tytułu podatku od towarów i usług. O okoliczności tej dłużnik i osoba trzecia wiedzieli, albowiem podatek ten został wliczony w cenę sprzedaży nieruchomości. Powód wskazał, że aktualna wysokość wierzytelności strony powodowej przysługujących w stosunku do dłużnika, uwzględniając należność główną, odsetki oraz koszty postępowania egzekucyjnego wynosi łącznie 3.847.389 złotych.

Zdaniem powoda na skutek wyzbycia się przez dłużnika prawa użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w G. przy ul. (...) doszło do pogłębienia się niewypłacalności dłużnika (...) Sp. z o.o.. Spółka ta w dacie przeniesienia ww. prawa nie prowadziła już działalności a powołując się na potrącenie i odraczając termin zapłaty ceny o 9 miesięcy dłużnik oraz osoba trzecia miały świadomość, iż dłużnik nie będzie w stanie wywiązać się z zobowiązania do zapłaty należnego powodowi podatku VAT. Dłużnik działając w porozumieniu z osobą trzecią i dalszymi nabywcami przedmiotowej nieruchomości, przedłużał termin uiszczenia pozostałej części ceny, ostatecznie zaś wierzytelność z tego tytułu została umorzona z powołaniem się na wzajemne wierzytelności osoby trzeciej i innych powiązanych spółek. Podjęte czynności egzekucyjne nie doprowadziły do zaspokojenia powoda.

W ocenie powoda w chwili rozporządzania wskazanym składnikiem majątkowym o wartości 14.145.000 zł dłużnik działał ze świadomością i zamiarem pokrzywdzenia wierzyciela. W dacie zawarcia umowy (...) sp. z .o. posiadała pełną wiedzę o należności pieniężnej jaką będzie musiała uiścić na rzecz strony powodowej.

Powód podniósł, iż w jego ocenie zaskarżona umowa z dnia 24 października 2011r. miała charakter nieodpłatny w rozumieniu art. 528 k.c. w zw. z art. 530 k.c. Pomiędzy stronami czynności doszło jedynie w części do potrącenia wzajemnych wierzytelności oraz odroczenia spłaty pozostałej części ceny sprzedaży, do której jednak nie doszło na skutek kolejnych potrąceń wierzytelności. Brak jest przy tym jakichkolwiek dowodów potwierdzających powstanie i istnienie wzajemnych wierzytelności nadających się do potrącenia.

Strona powodowa zauważyła, że w czasie, gdy wierzyciel był zwodzony co do terminu spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz dłużnika, nabyta od dłużnika nieruchomość stała się przedmiotem dalszego obrotu pomiędzy powiązanymi ze sobą spółkami prawa handlowego, kierowanymi przez M. S. jako członka zarządu.

W odniesieniu do wyżej opisanych umów zawartych z dalszymi podmiotami, strona powodowa wskazała, iż umowy te miały charakter nieodpłatny. Kolejni nabywcy składnika majątkowego w postaci prawa użytkowania wieczystego nieruchomości objętej księgą wieczystą o numerze (...): (...) sp. z o.o. ( (...) sp. z o.o.), (...) sp. z o.o. ( (...) sp. z o.o.) oraz (...) S.A. nie świadczyli jakiegokolwiek ekwiwalentu za przeniesienie na nich tego prawa o wartości ok. 12.000.000 złotych, który mógłby posłużyć na ewentualne zaspokojenie wierzyciela. We wszystkich trzech wskazanych wyżej umowach rozliczenia pomiędzy stronami następowały poprzez objęcie przez zbywców udziałów (akcji) w spółkach, które były beneficjentami zaskarżonych czynności prawnych oraz w drodze przekazywania większości ceny zakupu na kapitały zakładowe (a w przypadku umowy z dnia 29 września 2014 roku na kapitał zapasowy) nabywców. Z uwagi na brak takiego ekwiwalentu w majątkach kolejnych zbywców, który mógłby posłużyć wierzycielowi na jego zaspokojenie, wszystkie zaskarżone w trybie art. 531 § 2 k.c. czynności prawne należy uznać za nieodpłatne w rozumieniu przepisów o skardze pauliańskiej.

Niezależnie od tego, powód stwierdził, iż skoro M. S. jako członek zarządu osoby trzeciej wiedział o dokonaniu przez dłużnika czynności prawnej z pokrzywdzeniem wierzyciela, to osoba czwarta, piąta i szósta, zarządzane również przez M. S., o tej okoliczności wiedziały.

Strona powodowa podniosła, że czynność dłużnika, której ubezskutecznienia żąda powód, tj. umowa przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości z dnia 24 października 2011 r. została dokonana ze świadomością i z zamiarem pokrzywdzenia wierzyciela (pozew – k. 4-22).

Postanowieniem z dnia 24 marca 2016r. Sąd Okręgowy w Gdańsku udzielił zabezpieczenia roszczeń powoda zgłoszonych w niniejszym postępowaniu poprzez ustanowienie zakazu zbywania i obciążania przez pozwaną (...) S.A. z siedzibą w G. nieruchomości położonej w G., stanowiącej działki nr (...), obręb ewidencyjny (...), o łącznej powierzchni 1,0399 ha, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy Gdańsk - Północ w Gdańsku prowadzi księgę wieczystą nr (...) (postanowienie z dnia 24 marca 2016r.- k. 156-160).

W odpowiedzi na pozew z dnia 17 czerwca 2016r. pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Strona pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda, albowiem jej zdaniem powodowi nie przysługuje status wierzyciela tj. strony stosunku cywilnoprawnego uprawnionego do żądania świadczenia od drugiej strony.

Pozwana podważyła także zasadność wywiedzionego roszczenia, co do wysokości należnej powodowi wierzytelności publicznoprawnej. Zdaniem pozwanego z dokumentów przedstawionych przez powoda nie wynika, w jaki sposób obliczono wysokość wierzytelności, którą powód określił na kwotę 3.847.389 złotych.

Pozwana wskazała również, iż w jej ocenie nie zostały spełnione przesłanki skargi pauliańskiej (odpowiedź na pozew – k. 177-185).

Postanowieniem z dnia 8 lipca 2016r. Sąd Okręgowy w Gdańsku uznał się niewłaściwym i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie (postanowienie z 8 lipca 2016r.- k. 223-224).

W toku procesu strony podtrzymały stanowiska w sprawie, uszczegółowiały swoje stanowiska, odnosząc się do argumentacji przedstawianej przez stronę przeciwną (replika na odpowiedź na pozew – k. 243-248; replika na replikę na odpowiedź na pozew – k. 315-317 [w] t. II).

Powód podtrzymał stanowisko na rozprawie w dniu 17 grudnia 2018 roku.

Na podstawie przedstawionego materiału dowodowego Sąd ustalił, co następuje:

Wobec (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia Krzyków, prowadził postępowanie egzekucyjne KM (...), umorzone w dniu 29 października 2009 r. wobec faktu nieuzyskania z egzekucji sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych (odpis pełny z KRS spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą we W., KRS nr: (...) – k. 95v).

Umową z dnia 24 października 2011 r. sporządzoną w formie aktu notarialnego Rep. A nr (...), spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. (zwana dalej także "dłużnikiem") reprezentowana przez Prezesa Zarządu M. R. (1) przeniosła na rzecz spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. (obecnie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.) reprezentowanej przez Prezesa Zarządu M. S. prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, składającej się z działek gruntu oznaczonych geodezyjnie numerami (...), o łącznej powierzchni 1,0399 ha, położonej w G. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) wraz z dokumentacją budowlaną ( odpis zupełny księgi wieczystej o numerze (...) – k. 31-46).

Powyższa nieruchomość na dzień przeniesienia prawa użytkowania wieczystego obciążona była hipotekami: umowną zwykłą w kwocie 4.550.000 zł na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą we W.; umowną kaucyjną do kwoty 665.000 zł na rzecz banku (...) S.A. z siedzibą we W.; przymusową kaucyjną do kwoty 1.931.027,20 zł na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.; umowną kaucyjną do kwoty 2.376. 799,00 zł na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.; przymusową zwykłą w kwocie 155.985 zł na rzecz Gminy M. G. oraz przymusową zwykłą w kwocie 155.985 zł na rzecz Gminy M. G..

Powyższe rozporządzenie prawem użytkowania wieczystego nastąpiło w wykonaniu warunkowej umowy sprzedaży z dnia 6 czerwca 2011 r. Warunkiem tym było to, iż Gmina M. G. nie wykona przysługującego jej na mocy art. 109 ust. 1 pkt ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami prawa pierwokupu (§1 ust. 1 i 2 umowy – k. 25).

Cenę sprzedaży prawa użytkowania wieczystego wskazanej nieruchomości strony ustaliły na kwotę 14.145.000 zł (§4 ust. 1 pkt 1 i 2 umowy– k. 27).

Strony postanowiły, iż zapłata ceny sprzedaży w zakresie kwoty 7.933.500 zł została zapłacona w ten sposób, że spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. za zgodą sprzedającego potrąciła w dniu 21 czerwca 2011 r. wierzytelność sprzedającego o zapłatę ceny sprzedaży z wierzytelnością przysługującą kupującemu względem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. do wysokości kwoty 7.933.500 zł (§4 ust. 2 umowy– k. 27).

Pozostałą część ceny sprzedaży w kwocie 6.211.500 zł nabywca zobowiązał się zapłacić na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. w terminie 9 miesięcy licząc od dnia zawarcia umowy, najpóźniej do dnia 24 lipca 2012 r. na co sprzedający wyraził zgodę, i co do tego obowiązku zapłaty pozostałej części ceny sprzedaży w ustalonym przez strony terminie kupujący poddał się egzekucji z mocy art. 777 § 1 pkt 4 k.p.c. (§4 ust. 3 umowy – k. 27).

Strony postanowiły nadto, że w przypadku gdyby w związku z odpowiedzialnością rzeczową z przedmiotu umowy, strona kupująca spełniła zobowiązania strony sprzedającej, zabezpieczone opisanymi w § 1 umowy hipotekami wówczas cena sprzedaży zostanie pomniejszona o kwotę odpowiadającą wysokości spełnionych zobowiązań (§4 ust. 4 umowy– k. 27-28).

Strony zostały pouczone przez notariusza o przysługującym organowi podatkowemu prawie do określenia, podwyższenia lub obniżenia wartości przedmiotu czynności cywilnoprawnej, ciążącym na podatniku obowiązku zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę w przypadku określenia lub podwyższenia wartości przedmiotu czynności cywilnoprawnej przez organ podatkowy zgodnie z treścią art. 4 i 6 ust. 3 i 4 ustawy z 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (§5 umowy– k. 28).

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. oświadczyła, że będzie z tytułu sprzedaży przedmiotu umowy podatnikiem podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust.1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (§11 umowy – k. 29-uwierzytelniona kopia aktu notarialnego z dnia 24 października 2011 roku, Rep. A nr (...)– k. 24-29).

W sprawozdaniach finansowych oraz sprawozdaniach zarządu spółki (...) sp. z o.o. za lata 2007-2010 nie odnotowano istnienia wierzytelności w wysokości 7.933.500 zł innego podmiotu wobec tej spółki. We wskazanych okresach spółka (...) sp. z o.o. posiadała zobowiązania długoterminowe z tytułu kredytów i pożyczek (poz. B. II. bilansów) przekraczające kwotę co najmniej 6.200.000 zł (w 2008 r. wynoszące nawet 8.905.998,22 zł). Powyższych należności nie ujęto w sprawozdaniu finansowym za 2011 r., w którym nie wykazano już zobowiązań długoterminowych. We wprowadzeniu do ww. sprawozdania wyjaśniono, że T. K. (2) spłacił kredyt bankowy, a spółka umową przelewu spłaciła pożyczkę udzieloną przez T. K. (2).

Zobowiązania krótkoterminowe (poz. B. III. bilansów), zaszeregowane jako „zobowiązania z tytułu dostaw i usług o okresie do 12 m-cy" w latach 2007- 2010 wzrosły z kwoty 1.598.050,92 zł do kwoty 2.984.264,15 zł. Zobowiązania te zostały wykazane także w sprawozdaniu finansowym za rok 2011 r. w kwocie 2.395.019,18 zł (wnioski o wpis wzmianki o złożeniu sprawozdania finansowego oraz sprawozdania z działalności spółki (...) sp. z o.o. za lata 2007-2011 wraz z załącznikami- k. 462- 573).

Spółka (...) sp. z o.o. nie uzyskała jakichkolwiek wierzytelności względem (...) sp. z o.o. tytułem aportów wniesionych przez wspólników, ponieważ wszystkie udziały, w tym także w podwyższonym kapitale zakładowym, zostały pokryte wkładami pieniężnymi (uwierzytelniona fotokopia oświadczenia zarządu spółki (...) sp. z o.o. w organizacji z dnia 5 maja 2011 r. o wniesieniu kapitału zakładowego k. 575; uwierzytelniona fotokopia protokołu z posiedzenia Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników spółki (...) sp. z o.o. z dnia 21 czerwca 2011 r. wraz z uchwałą o podwyższeniu kapitału Zakładowego oraz listą obecności- k. 577-580; uwierzytelnione fotokopie oświadczeń o objęciu udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym spółki (...) sp. z o.o. z dnia 21 czerwca 2011 r.- k. 582-584).

Spółka (...) sp. z o.o., począwszy od 2007 r. każdego roku notowała coraz większe straty. Wyniosły one odpowiednio: 6.321,01 zł (w 2007 r.), 59.813,65 (w 2008 r.), 604.437,29 zł (w 2009 r.), 334.194,72 zł (w 2010 r.), 808.050,80 zł (w 2011 r.). Na koniec 2010 r. wszystkie zobowiązania spółki wynosiły 11.933.022,63 zł, w tym zobowiązania z tytułu podatków i opłat 384.053,98 zł. Z kolei obok aktywów trwałych, tj. prawa użytkowania wieczystego wraz z środkami trwałymi w budowie, aktywa obrotowe spółki wynosiły 358.912 zł (bilans za 2010 r.).

Na koniec 2011 r. (...) sp. z o.o. nie posiadała środków trwałych (gdyż zbyła przedmiotowe prawo użytkowania wieczystego), a znacząca część aktywów obrotowych stanowiła wierzytelność opiewającą na kwotę 6.232.884,06 zł, w której mieściła się niezapłacona część ceny za prawo użytkowania wieczystego. Zobowiązania spółki w tym okresie wyniosły 5.652.186,43 zł, w tym 3.029.053,98 zł tytułem podatków. Zmiana kwoty zobowiązań wynika ze spłaty kredytu bankowego przez T. K. (2) oraz spłaty przez spółkę pożyczki udzielonej przez T. K. (2) (wnioski o wpis wzmianki o złożeniu sprawozdania finansowego oraz sprawozdania z działalności spółki (...) sp. z o.o. za lata 2007-2011 wraz z załącznikami- k. 462- 573).

W dniu 24 października 2011 r., czyli w dacie zawarcia wyżej opisanej umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości przy ul. (...) w G., prawo to stanowiło jedyny składnik majątkowy spółki (...) Spółki z o. o. (zeznania świadka M. R. (1) – k. 725 v.). Celem zawarcia tej umowy była kontynuacja przedsięwzięcia gospodarczego mającego polegać na budowie hotelu na tej nieruchomości. Hotel ten miał być wybudowany przez spółkę (...) Spółkę z o. o., jednakże Bank (...) S.A. wycofał się z kredytowania tej inwestycji. Wówczas M. S., z którym wówczas M. R. (2) jako prezes zarządu Spółki (...) Spółki z o. o. pozostawał w bardzo dobrych relacjach, zaproponował zmianę koncepcji poprzez uzyskanie źródła sfinansowania planowanej inwestycji w postaci zagranicznego inwestora, który był zainteresowany inwestycją, przy czym w ramach nowej spółki. Tą nową spółka była spółka (...) Spółka z o. o. i ona jako uprawniona do nieruchomości miała wybudować hotel na nieruchomości. Wobec istniejące wówczas zaufania do M. S., M. R. (1) jako prezes zarządu spółki (...) Spółki z o. o. wyrażał zgodę na takie rozwiązanie. Nie istniał żaden innych cel przeniesienia prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości przez spółkę (...) spółkę z o. o. na spółkę (...) Spółkę z o. o. poza wyżej opisanym ( zeznania świadka M. R. (2) – k. 726 v.).

Na skutek zawarcia spornej umowy z dnia 24 października 2011 r. spółka (...) Spółka z o. o. stała się niewypłacalna w części, tj. jej majątek nie wystarczał na pokrycie zobowiązań, w tym zobowiązania z tytułu długu publicznoprawnego z tytułu tej transakcji, albowiem ten dług publicznoprawny wynosił kwotę 2.622.000 zł, a cały majątek spółki wynosił jedynie kwotę 367.868,96 zł (opinia biegłego sądowego T. W. - k. 734 – 753, k. 944 - 952).

M. S. w okresie bezpośrednio poprzedzającym dokonanie czynności z dnia 24 października 2011 r. był członkiem zarządu zarówno spółki (...) sp. z o.o. oraz spółki (...) sp. z o.o.. Na członka zarządu spółki (...) sp. z o.o. M. S. został powołany uchwałą z dnia 19 kwietnia 2011 r., a z funkcji tej zrezygnował w dniu 6 czerwca 2011 roku. Ponadto, M. S. brał udział (jako członek zarządu) w Nadzwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników spółki (...) sp. z o.o., na którym podjęto uchwałę o wyrażeniu zgody na zbycie przedmiotowego prawa użytkowania wieczystego na rzecz spółki (...) sp. z o.o.. Jednocześnie przy powyższych czynnościach brał udział G. S., działający w imieniu (...) Ltd z siedzibą w N. ( (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o.) - ( wniosek o dokonanie zmiany danych podmiotu w rejestrze przedsiębiorców ( (...)) wraz z załącznikami- k. 586-599).

Jednocześnie zarówno M. S., jak i G. S. byli członkami zarządu (...) sp. z o.o. w momencie podejmowania ww. uchwał oraz w okresie dokonywania czynności z dnia 24 października 2011 r. (uwierzytelniona fotokopia pisma z dnia 5 maja 2011r. zawierająca dane członków zarządu spółki (...) sp. z o.o. w organizacji- k. 601).(...)

W związku z dokonaną przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. sprzedażą opisanej wyżej nieruchomości, sprzedający stał się zobowiązany do zapłaty kwoty 2.645.000 zł z tytułu podatku od towarów i usług (uwierzytelniona kopia deklaracji VAT-7 dla podatku od towarów i usług za październik 2011 r. złożona przez podatnika (...) Sp. z o.o. – k. 48-48v).

Wobec niewywiązania się z obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług za październik 2011 r., na podstawie deklaracji podatkowej VAT 7 złożonej przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego we W., działający jako organ egzekucyjny wystawił tytuł wykonawczy o numerze (...) stwierdzający należność Skarbu Państwa - Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w G.. W deklaracji podatkowej VAT 7 za październik 2011 r. ww. spółka nie wykazała innych zobowiązań podatkowych (uwierzytelniona kopia tytułu wykonawczego z dnia 2 maja 2012 r. o numerze (...) wystawionego przez Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego we W. – k. 50-51v).

Aktualna wysokość tej wierzytelności, uwzględniając należność główną, odsetki oraz koszty postępowania egzekucyjnego wynosi łącznie 3.847.389 zł (pismo Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w G. z dnia 11 stycznia 2016 r. – k. 53).

Pismem z 27 czerwca 2012 r. Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego we W. zawiadomił spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. o zajęciu wierzytelności pieniężnej przysługującej (...) Sp. z o.o. wobec (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. do kwoty 2.929.305,91 zł na podstawie ww. tytułu wykonawczego nr (...) (zawiadomienie o zajęciu wierzytelności pieniężnej z 27 czerwca 2012 r. – k. 55; zpo – k. 56-56v).

W odpowiedzi na powyższe zawiadomienie spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. w piśmie z 14 sierpnia 2012 r., skierowanym do Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego we W. wskazała, iż (...) Sp. z o.o. nie posiada wymagalnych wierzytelności w stosunku do (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W.. Termin zapłaty pozostałej ceny sprzedaży prawa użytkowania wieczystego ww. nieruchomości został bowiem wydłużony na mocy aneksu z 25 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. (pismo z 14 sierpnia 2012 r. – k. 58).

Pismem z 28 stycznia 2013 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. w nawiązaniu do wezwania Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego we W. z 07 stycznia 2013 r., wyjaśniła, iż przekazanie zajętej wierzytelności pieniężnej jest niemożliwe, gdyż zobowiązany w dalszym ciągu nie posiada wymagalnych wierzytelności w stosunku do (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. (pismo z 28 stycznia 2013 r. – k. 60). Umowa przenosząca prawo użytkowania wieczystego ww. nieruchomości została bowiem zmieniona aneksem z 04 grudnia 2012 r. wydłużającym termin zapłaty pozostałej ceny sprzedaży w kwocie 6.212.000 zł do dnia 30 czerwca 2013r. (aneks z 04 grudnia 2012 r. – k. 61-62).

W dniu 22 lipca 2013 r. (...) Sp. z o.o. (obecnie (...) sp. z o.o.) zawarła ze spółką (...) Sp. z o.o. (działającą obecnie pod firmą (...) Sp. z o.o.) umowę przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowanej położonej w G. przy ul. (...), składającej się z działek ewidencyjnych o numerach (...) o powierzchni 1,0399 ha, dla której Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) oraz dokumentacji budowlanej opisanej szczegółowo w § 1 ust. 3 aktu notarialnego Rep. A nr (...) (umowa z 22 lipca 2013 r. – k. 102-113).

Strony powyższej umowy określiły wartość przedmiotu umowy na łączną kwotę 12.000.000 zł. Dokonały również wzajemnych rozliczeń w ten sposób, że kwota 400.000 zł odpowiada wartości udziałów objętych przez zbywcę — (...) Sp. z o.o. ( (...) Sp. z o.o.), zaś kwota 11.600.000 zł odpowiada kwocie przekazanej przez zbywcę na kapitał zakładowy nabywcy (§4 umowy – k. 110-111).

W chwili zawarcia zaskarżonej czynności prawnej w obu spółkach prezesem zarządu był M. S., zaś jednym ze wspólników obu osób prawnych była spółka (...) z siedzibą na C. (odpis pełny z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., działającej uprzednio pod firmą (...) Sp. z o.o. – k. 115-117).

W dniu 01 października 2013 r. pomiędzy: spółką (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. reprezentowaną przez M. R. (1), spółką (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. reprezentowaną przez M. S., spółką Huta (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., spółką (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowaną przez M. S. zostało zawarte porozumienie na mocy którego (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. ustaliły, iż doszło do zmiany kwoty salda zadłużenia z tytułu ceny sprzedaży prawa użytkowania wieczystego ww. nieruchomości z kwoty 6.211.500 zł do kwoty 2.971.641,01 zł wobec spłaty przez (...) Sp. z o.o. wierzycieli posiadających zabezpieczenie rzeczowe na ww. nieruchomości w łącznej kwocie 3.239.859 zł (§ 1 ust. 1 i 4).

Na podstawie zawartego porozumienia, w celu całkowitego zaspokojenia wierzytelności przysługującej (...) Sp. z o.o. w stosunku do (...) Sp. z o.o., doszło do przelewu wierzytelności przysługującej spółce (...) Sp. z o.o. w stosunku do Huta (...) Sp. z o.o.. Pozostałą różnicę w wysokości 877.457,01 zł (...) Sp. z o.o. zobowiązała się uregulować w terminie do dnia 31 grudnia 2014 roku. Spłata wierzytelności w kwocie 877.457,01 zł została zabezpieczona na nieruchomości stanowiącej własność spółki (...) Sp. z o.o. (§ 2 ust. 1 i 2-porozumienie z 01 października 2013 r. – k. 67-68v).

Pismem z 9 stycznia 2014 r. spółka (...) Sp. z o.o. poinformowała Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego we W., iż zajęta wierzytelność wobec treści ww. porozumienia w dalszym ciągu nie jest wymagalna. Termin płatności pozostałej części wierzytelności wynikającej z ww. umowy sprzedaży prawa użytkowania wieczystego w kwocie 887 457,01 zł został bowiem ustalony na dzień 31 grudnia 2014 r. (pismo z 09 stycznia 2014 r. – k. 66).

Umową z dnia 23 stycznia 2014 r., (...) Sp. z o.o. ( (...) Sp. z o.o.) przeniosła na rzecz spółki (...) Sp. z o.o. ( (...) Sp. z o.o.) prawo użytkowania wieczystego ww. nieruchomości gruntowej oraz dokumentację budowlaną szczegółowo opisaną w § 1 ust. 3 umowy (umowa z 23 stycznia 2014 r. – k. 119-130).

Strony określiły wartość przedmiotu umowy na łączną kwotę 12.500.000 zł. Strony uzgodniły, że zapłata na nabyte prawa nastąpi poprzez objęcie przez zbywcę - (...) Sp. z o.o. ( (...) Sp. z o.o.) udziałów u nabywcy - (...) Sp. z o.o. ( (...) Sp. z o.o.) o wartości 300.000 zł, zaś pozostała kwota w wysokości 12.200.000 zł odpowiada kwocie przekazanej przez zbywcę na kapitał zakładowy nabywcy (§ 4 umowy – k. 127-128).

Prezesem zarządu obu spółek w chwili zawarcia umowy z dnia 23 stycznia 2014 r. był M. S.. Obie ww. spółki w dacie tej czynności posiadały także siedzibę znajdującą się pod tym samym adresem: W., ul. (...) lok. (...) (odpis pełny z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., działającej uprzednio pod firmą (...) Sp. z o.o. – k. 132-134).

Na mocy złożonego w dniu 10 marca 2014 r. oświadczenia o potrąceniu wzajemnych wierzytelności dokonano wzajemnego potrącenia wierzytelności pomiędzy (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. (obecnie (...) Sp. z o.o.), w wyniku którego doszło do zaspokojenia w całości roszczenia spółki (...) Sp. z o.o. z tytułu ww. umowy sprzedaży prawa użytkowania wieczystego wobec spółki (...) Sp. z o.o. (obecnie (...) Sp. z o.o.).

W związku z powyższym powód skierował zajęcie wierzytelności wynikającej z ww. tytułu nieuiszczonego podatku VAT do spółki Huta (...) Sp. z o.o.. Zajęcia nie doprowadziły jednak do zaspokojenia wierzytelności powoda. Ze względu na niewypłacalność Huty (...) Sp. z o.o. doszło do ogłoszenia jej upadłości, a tym samym egzekucja z wierzytelności do tej spółki nie doprowadziła do chociażby częściowego zaspokojenia powoda (uwierzytelniona kopia oświadczenia o potrąceniu wzajemnych, bezspornych i wymagalnych wierzytelności z dnia 10 marca 2014 r. – k. 66-69; odpis pełny KRS spółki Huta (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. – k. 71-74, uwierzytelniona kopia zawiadomienia o zajęciu wierzytelności pieniężnej w Huta (...) Sp. z o.o. z dnia 08 kwietnia 2015 r. wraz z uwierzytelnioną kopią pisma syndyka dłużnika zajętej wierzytelności Huta (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej z dnia 31 lipca 2015 r. wraz z załącznikiem stanowiącym uwierzytelnioną kopię postanowienia Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach z dnia 05 lutego 2015 roku, sygn. akt X GU 70/14/3 – k. 76-79 v.).

Umową z dnia 29 września 2014 r. (...) Sp. z o.o. (działająca uprzednio pod firmą (...) Sp. z o.o.) przeniosła na rzecz spółki (...) S.A. prawo użytkowania wieczystego ww. nieruchomości gruntowej wraz z wylanymi na niej fundamentami oraz dokumentację budowlaną szczegółowo opisaną w § 1 ust. 3 umowy (umowa z 29 września 2014 r. – k. 136-149).

Strony określiły wartość przedmiotu umowy na kwotę w łącznej wysokości 15.674.600 zł. Zapłata za przeniesione składniki majątkowe nastąpiła poprzez objęcie akcji nabywcy przez zbywcę (o wartości 800.000 zł), pozostała kwota nabycia w wysokości 14.874.600 zł odpowiadała kwocie przekazanej przez zbywcę na kapitał zapasowy nabywcy (§ 4 umowy– k. 136-137).

Funkcję prezesa zarządu obu spółek w momencie dokonywania ww. czynności prawnej pełnił M. S. (odpis pełny z (...) S.A. z siedzibą w G. – k. 151-153v; odpis pełny z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., działającej uprzednio pod firmą (...) Sp. z o.o. – k. 132-134).

Podejmowane przez stronę powodową czynności mające na celu wyegzekwowanie ww. wierzytelności podatkowej przysługującej Skarbowi Państwa w stosunku do (...) Sp. z o.o. okazały się bezskuteczne wobec braku środków pieniężnych na zajmowanych rachunkach bankowych (uwierzytelniona kopia zawiadomienia o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego w Banku (...) S.A. z dnia 14 czerwca 2012 r. wraz z odpowiedziami Banku z dnia 21 czerwca 2012 r., z dnia 21 września 2012 r. i 21 lutego 2014 r. – k. 81-85; uwierzytelnione kopie pism Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego we W. z dnia 06 września 2012 r., z dnia 7 sierpnia 2013 r., z dnia 18 lutego 2013 r., z dnia 18 listopada 2013 r., z dnia 14 lutego 2014 r. oraz z dnia 10 października 2014 r. – k. 87-92).

Postanowieniem z dnia 9 stycznia 2013 r. Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego we W. określił wysokość kwoty nieprzekazanej przez (...) Sp. z o.o. ( (...) Sp. z o.o.) na zajęcie wierzytelności z tytułu zaległości w podatku od towarów i usług za październik 2011 r. zobowiązanego (...) Sp. z o.o. na 887 457,01 zł (postanowienie z 09 stycznia 2013 r. – k. 326-332).

Powyższe postanowienie na skutek wniesionego zażalenia zostało uchylone postanowieniem Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 09 marca 2015 r. (zażalenie – k. 333-334v; postanowienie z 09 marca 2015 r. – k. 335-342).

Wspólnikiem (...) Sp. z o.o. oraz spółki (...) Sp. z o.o. w chwili dokonywania zaskarżonej czynności prawnej była spółka prawa cypryjskiego (...) z siedzibą w N..

Prezesem zarządu (...) Sp. z o.o. pozostawał M. R. (1), zaś spółki (...) Sp. z o.o. (obecnie (...) Sp. z o.o.) M. S..

M. R. (1) i M. S. wchodzili również w powyższym okresie w skład zarządu spółki Huta (...) Sp. z o.o.

Wiceprezes zarządu spółki (...) Sp. z o.o. T. K. (2) był w chwili dokonywania zaskarżonej czynności prawnej z dnia 24 października 2011 r. wspólnikiem i członkiem zarządu (...) Sp. z o.o., w której w tym samym czasie wspólnikiem i członkiem zarządu tejże spółki pozostawał M. S. (odpis pełny z (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. – k. 94-96; odpis pełny z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. — uprzednio działającą pod firmą (...) Sp. z o.o. – k. 98-100; odpis pełny z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. – k. 71-74).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o: odpis pełny z KRS spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą we W., KRS nr: (...) (k. 95v); odpis zupełny księgi wieczystej o numerze (...) (k. 31-46); uwierzytelnioną kopię aktu notarialnego z dnia 24 października 2011 roku, Rep. A nr (...) (k. 24-29); wnioski o wpis wzmianki o złożeniu sprawozdania finansowego oraz sprawozdania z działalności spółki (...) sp. z o.o. za lata 2007-2011 wraz z załącznikami (k. 462- 573); uwierzytelnioną fotokopię oświadczenia zarządu spółki (...) sp. z o.o. w organizacji z dnia 5 maja 2011 r. o wniesieniu kapitału zakładowego (k. 575); uwierzytelnioną fotokopię protokołu z posiedzenia Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników spółki (...) sp. z o.o. z dnia 21 czerwca 2011 r. wraz z uchwałą o podwyższeniu kapitału Zakładowego oraz listą obecności (k. 577-580); uwierzytelnione fotokopie oświadczeń o objęciu udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym spółki (...) sp. z o.o. z dnia 21 czerwca 2011 r. (k. 582-584); wniosek o dokonanie zmiany danych podmiotu w rejestrze przedsiębiorców ( (...)) wraz z załącznikami (k. 586-599); uwierzytelnioną fotokopię pisma z dnia 5 maja 2011r. zawierającą dane członków zarządu spółki (...) sp. z o.o. w organizacji (k.601); uwierzytelnioną kopię deklaracji VAT-7 dla podatku od towarów i usług za październik 2011 r. złożoną przez podatnika (...) Sp. z o.o. (k. 48-48v); uwierzytelnioną kopię tytułu wykonawczego z dnia 2 maja 2012r. o numerze (...) wystawionego przez Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego we W. (k. 50-51v); pismo Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w G. z dnia 11 stycznia 2016r. (k. 53); zawiadomienie o zajęciu wierzytelności pieniężnej z 27 czerwca 2012r. (k. 55; zpo – k. 56-56v); pismo z 14 sierpnia 2012 r. (k.58); pismo z 28 stycznia 2013r. (k. 60); aneks z 04 grudnia 2012 r. (k. 61-62); umowę z 22 lipca 2013 r. (k. 102-113); odpis pełny z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., działającej uprzednio pod firmą (...) Sp. z o.o. (k. 115-117); porozumienie z 01 października 2013 r. (k. 67-68v); pismo z 09 stycznia 2014 r. (k. 66); umowę z 23 stycznia 2014 r. (k. 119-130); odpis pełny z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., działającej uprzednio pod firmą (...) Sp. z o.o. (k. 132-134); uwierzytelnioną kopię oświadczenia o potrąceniu wzajemnych, bezspornych i wymagalnych wierzytelności z dnia 10 marca 2014 r. (k. 66-69); odpis pełny KRS spółki Huta (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. (k. 71-74), uwierzytelnioną kopię zawiadomienia o zajęciu wierzytelności pieniężnej w Huta (...) Sp. z o.o. z dnia 08 kwietnia 2015 r. wraz z uwierzytelnioną kopią pisma syndyka dłużnika zajętej wierzytelności Huta (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej z dnia 31 lipca 2015 r. wraz z załącznikiem stanowiącym uwierzytelnioną kopię postanowienia Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach z dnia 05 lutego 2015 roku, sygn. akt X GU 70/14/3 (k. 76-79v); umową z 29 września 2014 r. (k. 136-149); odpis pełny z (...) S.A. z siedzibą w G. (k. 151-153v); uwierzytelnioną kopię zawiadomienia o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego w Banku (...) S.A. z dnia 14 czerwca 2012 r. wraz z odpowiedziami Banku z dnia 21 czerwca 2012 r., z dnia 21 września 2012 r. i 21 lutego 2014 r. (k. 81-85); uwierzytelnione kopie pism Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego we W. z dnia 06 września 2012 r., z dnia 7 sierpnia 2013 r., z dnia 18 lutego 2013 r., z dnia 18 listopada 2013 r., z dnia 14 lutego 2014 r. oraz z dnia 10 października 2014 r. (k. 87-92); postanowienie z 09 stycznia 2013 r. (k. 326-332); zażalenie (k. 333-334v); postanowienie z 09 marca 2015 r. (k. 335-342); odpis pełny z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. — uprzednio działającą pod firmą (...) Sp. z o.o. (k. 98-100); zeznania świadka M. R. (1) (k. 725 v. – 726), opinię biegłego sądowego T. W. (k. 734 – 753, k. 944 i nast.).

Sąd dokonał następującej oceny dowodów:

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zgodności w/w dokumentów z rzeczywistym stanem rzeczy, dlatego uznał ją za wiarygodne źródło dowodowe.

Uznał za wiarygodne zeznania świadka M. R. (1) (k. 725 v. – 726), ponieważ są logiczne, spójne, zgodne z opinią biegłego sądowego, nie pozostają w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym w postaci przedstawionych dokumentów. Świadek relacjonując wyraźnie rozgraniczał fakty mu znane od nieznanych oraz okoliczności, co do których nie pamiętał dokładnie przebiegu zdarzeń. Dodatkowo świadek przyznał, że jego uprzednie bardzo dobre relacje z M. S. uległy znacznemu pogorszeniu aż do tego stopnia, że zamierza wystąpić przeciwko tej osobie na drogę sporu sądowego. Okoliczność ta, zdaniem Sądu, oznacza, że świadek tym bardziej przedstawił stan rzeczy zgodny z rzeczywistością. Dodatkowo należy podnieść, że w sprawie nie został przeprowadzony żaden dowód, który podważałby wersję zdarzeń przedstawioną przez świadka.

Sąd przyjął opinię biegłego sądowego T. W. za bezstronny i wiarygodny dowód w sprawie. Z jej treści wynika, iż przedmiotem analizy sporządzającej opinię były wszystkie czynniki, od których zależy udzielenie prawidłowej odpowiedzi na pytanie postawione w tezie dowodowej postanowienia Sądu. Sposób badań zaprezentowany przez biegłego sądowego wskazuje na prawidłowy tok podejmowania przez niego kolejnych czynności analitycznych. Przedmiotowa opinia jest szczegółowa, logiczna, przekonywująca i wyczerpująca uzasadnione. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw do jej podważania i przyjął ją w pełni za podstawę do ustalenia stanu faktycznego w zakresie wskazanych powyżej okoliczności faktycznych. Dodatkowo należy podnieść, iż w/w biegły wyczerpująco i przekonująco odniósł się do zarzutów strony pozwanej w opinii uzupełniającej (k. 944 i nast.).

W konsekwencji Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego lub o dalsze uzupełnienie opinii biegłego T. W. (k. 784, k. 971 v., k. 1033). Mając na uwadze wnioski płynące z opinii, której Sąd dał wiarę, należy uznać, iż dopuszczenie kolejnych dowodów z opinii biegłych byłoby niezasadne i prowadzące jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia czasu trwania niniejszego postępowania. Należy podkreślić, iż sam fakt niezadowolenia strony pozwanej ze sporządzonej już opinii nie stanowi o potrzebie powołania nowego biegłego (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5.08.1999 r., I PKN 20/999, OSNAPiUS 2000/22/807). Przyjęcie odmiennego poglądu oznaczałoby, iż należy przeprowadzić dowody z wszystkich możliwych biegłych aż do momentu kiedy przestaną być kwestionowane przez stronę. Zdaniem Sądu takiego sposobu rozumowania nie można zaakceptować.

Sąd oddalił wnioski strony pozwanej o zawieszenie postępowania zawarte w pkt I i II odpowiedzi na pozew (k. 177 v., k. 667 v.) jako nieuzasadnione, albowiem pozew wniesiony przez stronę powodową nie zawierał braków formalnych wskazanych przez pozwaną.

Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. S. (k. k. 184, k. 667 v.), albowiem osoba ta w dacie rozpoznania tego wniosku pełniła funkcję prezesa zarządu (k. 322 v.), co oznacza że jej przesłuchanie w charakterze świadka było niedopuszczalne, ponieważ pełniła funkcję reprezentanta strony procesu.

Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o rozszerzenie tezy dowodowej dla biegłego sądowego (k. 315 v., k. 667 v.), ponieważ okoliczności faktyczne stanowiące przedmiot tej rozszerzonej tezy dowodowej nie miałby znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd pominął wnioski dowodowe strony pozwanej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków opisanych przez tę stronę jako osoby upoważnione do reprezentacji innych spółek (k. 184, k. 667 v.) wobec braku wykonania zarządzenia przewodniczącego z dnia 7 listopada 2016 r. w przedmiocie zobowiązania do usunięcia braków formalnych tych wniosków dowodowych (k. 257).

Sąd pominął wniosek strony pozwanej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka G. S. (k. 701) wobec cofnięcia tego wniosku przez pozwaną (k. 676).

Sąd pominął wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka W. S. (k. 701), ponieważ pozwana nie wykonała w zakreślonym terminie zobowiązania do wskazania aktualnego adresu miejsca zamieszkania lub pobytu tego świadka (k. 678, k. 680, k. 688).

Sąd pominął jako spóźniony i dodatkowo nie mający znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy wniosek strony pozwanej o zwrócenie się do Prezesa Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu o podanie informacji (k. 726).

Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o zawieszenie postepowania na zgodny wniosek stron wobec sprzeciwu stron y powodowej (k. 726 v.).

Sąd oddalił wnioski strony pozwanej o odroczenie rozprawy i o zawieszenie postępowania (k. 926) wobec braku jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych do ich uwzględnienia (k. 1033).

Sąd pominął wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. S. jako spóźniony (k. 1033).

Sąd oddalił wniosek pozwanej o dokonanie konfrontacji świadków M. R. (1) i M. S., ponieważ w niniejszej sprawie nie został przeprowadzony dowód zeznań świadka M. S. (k. 1033 v.).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

W przedmiotowej sprawie powód domagał się uznania za bezskuteczne w stosunku do niego czterech umów przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, składającej się z działek gruntu oznaczonych geodezyjnie numerami (...), o łącznej powierzchni 1,0399 ha, położonej w G. przy ul. (...).

Na wstępie należało zbadać dopuszczalność drogi sądowej przedmiotowego powództwa.

Rozbieżności w orzecznictwie Sądu Najwyższego w odniesieniu do kwestii możliwości posługiwania się skargą pauliańską dla ochrony wierzytelności o charakterze publicznoprawnym (np. wierzytelność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu składki na ubezpieczenie społeczne oraz wierzytelność podatkowa) spowodowały konieczność podjęcia w tym przedmiocie uchwały w składzie siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 12 marca 2003 r. (III CZP 85/02, OSNC 2003, nr 10, poz. 129), która stanowi, że droga sądowa w sprawie, w której Zakład Ubezpieczeń Społecznych domaga się na podstawie art. 527 k.c. ochrony należności z tytułu składki na ubezpieczenie społeczne, jest dopuszczalna. Uchwała ta jest efektem szerszego, niż to wynika z powołanego w kasacji orzeczenia Sądu Najwyższego, rozumienia takich pojęć jak "sprawa cywilna" i "droga sądowa", zdefiniowanych w art. 1 i 2 k.p.c., a także spostrzeżenia, że w ustawie z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ani w pozostającej z nią w związku ustawie z 29.8.1997 r. ordynacja podatkowa, nie ma regulacji podobnej do istniejącej w kodeksie cywilnym ochrony wierzyciela w razie niewypłacalności dłużnika. Wyczerpujący charakter wyliczenia sytuacji związanych z odpowiedzialnością podatkową osób trzecich oznacza, że ustawodawca de lege lata nie stworzył organom administracji publicznej podstawy do przeprowadzenia we własnym zakresie postępowania, którego przedmiotem byłoby zastosowanie wprost lub odpowiednio cywilnoprawnej instytucji skargi pauliańskiej bądź innej o podobnym celu instytucji, unormowanej bezpośrednio we wskazanych ustawach. Nie ma zatem, jak tego wymaga art. 2 § 3 k.p.c., przepisu szczególnego, który uprawniałby wierzyciela należności publicznoprawnej do jednostronnego, a więc władczego, zadecydowania, po powołaniu się na przesłanki nominalnie przynależne skardze pauliańskiej, o treści stosunku prawnego łączącego go z osobą trzecią.

Oznacza to, że konstrukcją cywilistycznej skargi pauliańskiej należy objąć także w drodze zastosowania analogiae legis wierzytelność publicznoprawną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2005 r., I CK 677/04, Legalis nr 70171., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2017 r., V CSK 664/16, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 kwietnia 2018 r., K 52/16).

W ocenie Sądu należy zatem przyjąć, że jeśli Skarb Państwa - Naczelnik Urzędu Skarbowego celem ochrony przysługującej mu wierzytelności z tytułu należnego podatku występuje wobec osoby trzeciej, tj. kontrahenta swego dłużnika, z żądaniem uznania względem siebie bezskuteczności czynności prawnej dokonanej pomiędzy osobą trzecią a dłużnikiem, opierając swoje żądanie na regulacji cywilnoprawnej (art. 527 i nast. k.c.), to należy uznać, że realizuje on swoje potencjalne bądź rzeczywiste uprawnienie uregulowane w całości normami prawa prywatnego i że wytacza powództwo, co do którego nie występuje przeszkoda procesowa w postaci niedopuszczalności drogi sądowej.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu, w przedmiotowej sprawie dopuszczalna jest droga sądowa. Tym samym Sąd nie podziela odmiennego poglądu wyrażonego na przykład w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 24.06.1999 r., II CKN 298/99, OSNC 2000/1/15.

Pozwany podniósł także zarzut braku legitymacji czynnej powoda. Zdaniem Sądu jest to zarzut chybiony.

W tym zakresie zauważyć należy, jak słusznie podniosła strona powodowa, że Skarb Państwa jest jednolitą osobą prawną i ewentualne mylne oznaczenie jego statio fisci w pismach wytworzonych w związku z przedmiotową wierzytelnością nie ma znaczenia dla oceny legitymacji czynnej powoda. Dodatkowo należy wskazać, że statio fisci Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego zostało oznaczone jako organ egzekucyjny, zaś statio fisci Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego w G. jako organ wierzyciela.

Natomiast odnośnie przesłanek zastosowania instytucji skargi pauliańskiej należy podnieść, co następuje:

W myśl art. 527 § 1, 2 i 4 k.c. gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć.

Czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności.

Jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli korzyść majątkową uzyskał przedsiębiorca pozostający z dłużnikiem w stałych stosunkach gospodarczych, domniemywa się, że było mu wiadome, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.

Zgodnie z art. 528 k.c. jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.

Art. 529 k.c. stanowi, że jeżeli w chwili darowizny dłużnik był niewypłacalny, domniemywa się, iż działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. To samo dotyczy wypadku, gdy dłużnik stał się niewypłacalny wskutek dokonania darowizny.

W myśl art. 530 przepisy artykułów poprzedzających stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy dłużnik działał w zamiarze pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli. Jeżeli jednak osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową odpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną tylko wtedy, gdy osoba trzecia o zamiarze dłużnika wiedziała.

Uznanie za bezskuteczną czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli następuje w drodze powództwa lub zarzutu przeciwko osobie trzeciej, która wskutek tej czynności uzyskała korzyść majątkową. W wypadku gdy osoba trzecia rozporządziła uzyskaną korzyścią, wierzyciel może wystąpić bezpośrednio przeciwko osobie, na której rzecz rozporządzenie nastąpiło, jeżeli osoba ta wiedziała o okolicznościach uzasadniających uznanie czynności dłużnika za bezskuteczną albo jeżeli rozporządzenie było nieodpłatne (art. 531 k.c.).

Tak więc przesłanki uznania czynności prawnej za bezskuteczną zostały uregulowane w stosunku do czynności prawnej dłużnika z osobą trzecią w art. 527 k.c. - 530 k.c., natomiast w stosunku do dalszej osoby trzeciej (osoby czwartej i kolejnych) w art. 531 § 2 k.c. W przypadku przejścia korzyści na dalszą osobę Sąd przesłankowo ustala bezskuteczność czynności dłużnika z osobą trzecią, a następnie ocenia czy wymagane przez art. 531 § 2 k.c. dodatkowe przesłanki roszczenia wobec kolejnego nabywcy zostały zrealizowane. Tym samym nie ma potrzeby wykazywania, iż osoba czwarta, piąta i szósta działały z pokrzywdzeniem wierzyciela, albowiem wystarczy nieodpłatność rozporządzenia lub wiedza o okolicznościach uzasadniających uznanie czynności dłużnika (z osobą trzecią) za bezskuteczną.

W art. 530 k.c. dokonane zostało rozszerzenie zakresu ochrony przez dopuszczenie możliwości zaskarżenia przez wierzyciela czynności prawnej dłużnika zdziałanej przed powstaniem jego wierzytelności. Wskazany w tym przepisie „przyszły wierzyciel”, to taki, którego wierzytelność nie istniała jeszcze w sensie prawnym w chwili podejmowania przez dłużnika czynności prawnej krzywdzącej wierzyciela. Określenie rozumienia przyszłych wierzycieli było już dokonywane w orzecznictwie. W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 września 1997 r., III CZP 45/97 (OSNC 1998, nr 2, poz. 22) wskazane zostało, że kategoria wierzytelności przyszłych nie jest jednorodna; należą do niej wierzytelności warunkowe, terminowe, dotyczące umówionego wynagrodzenia za wykonanie w przyszłości robót, czyli o częściowo jedynie zrealizowanym stanie faktycznym oraz wierzytelności, których powstanie jest w całości sprawą przyszłości (roszczenie o zapłatę ceny za niesprzedaną jeszcze rzecz). W wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2003 r., IV CKN 1965/00 oraz z dnia 9 listopada 2011 r., II CSK 64/11 (niepublikowane) wskazane zostało, że jako przyszłe wierzytelności traktować należy wierzytelności obejmujące obowiązek zapłaty, powstały po zawarciu czynności prawnej przez dłużnika z osobą trzecią. Przytoczone, trafne stanowiska, prowadzą do wniosku, że art. 530 k.c. odnosi się do takich sytuacji, w których istotne znaczenie dla wykładni pojęcia „przyszli wierzyciele” ma kolejność dokonania czynności, na tle których może mieć zastosowanie to uregulowanie (czynność prawna krzywdząca wierzyciela i wierzytelność wnoszącego skargę paulińską). Wierzytelność przyszła musi powstać w sensie podmiotowym i przedmiotowym w chwili wniesienia powództwa o ubezskutecznienie czynności prawnej dłużnika z osobą trzecią albo co najmniej w chwili wyrokowania.

W ocenie Sądu rozróżnić należy obowiązek podatkowy od zobowiązania podatkowego. Zobowiązanie podatkowe dotyczące podatku od towarów i usług VAT powstaje w związku z różnicą pomiędzy kwotą podatku naliczonego a należnego. Zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005, nr 8, poz. 60 z późn. zm.), obowiązującej na dzień 24 października 2011 r. zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. W myśl zaś art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011, nr 177, poz. 535 z późn. zm.) podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2 - 4 oraz art. 33 i 33 b. Z powyższego wynika, że (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. powinna była zapłacić podatek VAT od spornej transakcji do dnia 25 listopada 2011 roku. Oznacza to, że dopiero od dnia 26 listopada 2011 r. przedmiotowa wierzytelność stała się wymagalna, choć powstała tuż po dokonaniu transakcji, to jest w dniu 24 października 2011 roku. Przedmiotowa należność publicznoprawna była zatem wierzytelnością przyszłą, ale zarazem pewną.

Typowa sytuacja, do której znajduje zastosowanie przepis art. 530 k.c. polega na tym, że w chwili dokonywania czynności dłużnik nie jest niewypłacalny, ale zdaje sobie sprawę z tego, że w związku ze swoją działalnością może mieć w przyszłości wierzycieli, a podjęta przez niego czynność zmierza do ich pokrzywdzenia. Jak wynika z orzecznictwa taki dłużnik, dokonując czynności, musi mieć zamiar zmniejszenia swojego majątku, aby uniemożliwić lub przynajmniej ograniczyć w ten sposób możliwość zaspokojenia się przyszłego wierzyciela. Wyzbywając się wcześniej majątku, dłużnik wie, że z tego powodu zaspokojenie wierzyciela będzie niemożliwe (por. wyrok SN z dnia 28 marca 2003 r., sygn. akt IV CKN 1965/00). W innym orzeczeniu Sąd Najwyższy wskazał, że w zamiarze pokrzywdzenia wierzyciela (art. 530 k.c.) działa także ten, kto posiadając zobowiązania, dokonuje darowizny jedynego składnika majątkowego, wiedząc, że będzie zaciągał dalsze zobowiązania, których nie jest w stanie spełnić, a następnie doprowadza do podwojenia wysokości zobowiązań, z czym łączy się pokrzywdzenie wierzyciela, co było objęte jego świadomym działaniem. Uregulowanie art. 530 k.c. jest potwierdzeniem szerokiej ochrony wierzyciela, która dotyczy zarówno zobowiązań istniejących w chwili dokonywania czynności rozporządzającej, jak również tych, które powstaną w przyszłości. Wprowadza jednak równowagę pomiędzy zabezpieczeniem interesów przyszłego wierzyciela i dłużnika przez ograniczenie swobody dysponowania majątkiem jedynie do rozmyślnego dążenia do uwolnienia się od spełnienia zobowiązania, którego powstanie w przyszłości jest realne. Nie ma podstaw do przyjęcia, że zakresem ochrony przyszłego wierzyciela nie jest objęta taka sytuacja, w której dłużnik rozporządza jedynym istotnym składnikiem swojego majątku, posiadając zobowiązania związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (por. wyrok SN z dnia 6 marca 2009 r., sygn. akt II CSK 592/08). Dla zastosowania przepisu art. 530 k.c. nie wystarczy świadomość dłużnika co do możliwości pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli, lecz niezbędnym jest, aby dłużnik działał w takim zamiarze. To oznacza konieczność wykazania przez stronę powodową, że:

- w chwili dokonywania czynności dłużnik liczył się z tym, że w związku ze swoją działalnością może mieć w przyszłości wierzycieli;

- zdawał sobie sprawę ze skutków czynności dla swego majątku;

- dokonując czynności, działał w zamiarze pokrzywdzenia wierzycieli, przy czym chodzi tu o zamiar bezpośredni i wyłączny, co oznacza, że jedynym celem dokonania czynności było spowodowanie niewypłacalności.

Należy pamiętać, że w przedmiotowej sprawie kwota należnego podatku (tj. 2.645.000 złotych) została wprost wskazana w § 4 aktu notarialnego sporządzonego w dniu 24 października 2011 roku Rep. A nr (...), a następnie zadeklarowana przez podatnika w deklaracji VAT-7. W konsekwencji dłużnik strony powodowej wiedział, iż w kolejnym miesiącu należny podatek będzie musiał zadeklarować i uiścić. Dłużnik miał zatem świadomość powstania wierzytelności powoda. Nadto dłużnik wiedział, iż nie uiści wymagalnego podatku i pogłębi swą niewypłacalność. Stosownie do treści § 4 umowy z dnia 24 października 2011 roku (...) sp. z o.o. miała bowiem w wyniku sprzedaży uzyskać tylko część ceny i to w terminie 9 miesięcy od dnia zawarcia umowy.

Dłużnik, uświadamiając sobie możliwość powstania w przyszłości zobowiązań, działać musi z zamiarem bezpośrednim, w celu pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli. W piśmiennictwie kładzie się również akcent na konieczność wystąpienia „celu pokrzywdzenia” przyszłych wierzycieli czynnością prawną dokonaną przez dłużnika, zastrzegając jednocześnie, że powstanie zobowiązania nie musi być pewne, a do zaskarżenia wystarczy wykazanie działania dłużnika w celu pokrzywdzenia swoich ewentualnych wierzycieli.

W tym miejscu jeszcze raz należy przypomnieć, że skarga pauliańska, uregulowana w art. 527 - 534 k.c. jest szczególnym środkiem ochrony wierzyciela przed nieuczciwymi, a zatem niezasługującymi na aprobatę i ochronę, zachowaniami dłużnika, który uszczupla swój majątek po to, aby uniemożliwić zaspokojenie swoich długów. Ta generalna uwaga, chociaż również aktualna, to jednak doznaje istotnej modyfikacji, gdy ocena zachowania dłużnika dokonującego czynności prawnej pomniejszającej stan jego majątku jest dokonywana na gruncie art. 530 k.c. albowiem skutek tego zachowania dotyka wówczas zobowiązań dłużnika powstałych w przyszłości, a więc nie istniejących w chwili podejmowania ocenianej czynności. Owa modyfikacja dotyczy ustawowych warunków stosowania przepisu, szczególnie przesłanki związanej ze świadomością krzywdzącego charakteru dokonywanej czynności. Przepis ten, inaczej bowiem niż to czyni przepis art. 527 k.c., podwyższa kryteria owej oceny i odmiennie niż przyjęto dla czynności dokonywanych po to aby uniemożliwić zaspokojenie już istniejących zobowiązań, wymaga by działanie dłużnika cechowało świadome dążenie do osiągnięcie celu w postaci przyszłej niewypłacalności w obliczu mogących powstać zobowiązań. W literaturze przedmiotu takie zachowanie, spełniające ustawowe kryteria określone w art. 530 k.c., określa się mianem „przygotowania i zorganizowania swojej niewypłacalności”, co jednoznacznie wskazuje na ukierunkowane na osiągnięcie tego celu działanie (por. M. Pyziak - Szafnicka, Ochrona wierzyciela w razie niewypłacalności dłużnika, Dom Wydawniczy ABC 1995, s. 124).

Wskazuje się również, że konieczna na gruncie art. 530 k.c. ocena prawna wymaga postawienia pytania, czy podejmując czynność prawną dłużnik miał na względzie jakiś inny cel, poza pokrzywdzeniem przyszłych wierzycieli. Jeśli takiego celu nie miał to akcja pauliańska odniesie skutek. Jeśli jednak kwestionowana czynność, na tle sytuacji podmiotu jej dokonującego, ma jakieś racjonalne uzasadnienie, a skutek krzywdzący jest jedynie dodatkowym, choć przewidywalnym, efektem tej czynności, zaskarżenie tej czynności skargą pauliańską nie będzie uzasadnione, a tym samym nie będzie skuteczne.

Istotne dla oceny charakteru regulacji przyjętej w art. 530 k.c. jest to, że inaczej niż na gruncie innych instytucji regulowanych w kodeksie cywilnym, gdzie nie różnicuje się nasilenia winy, jako przesłanki odpowiedzialności, w art. 530 k.c. dla jej określenia ustawodawca użył słów „zamiar pokrzywdzenia”. Wniosek stąd płynie taki, że ustawodawca chciał w tym przypadku zaakcentować szczególną naganność działania dłużnika i w konsekwencji przewidział konieczność istnienia po stronie dłużnika zamiaru bezpośredniego, chęci pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy zauważyć, że (...) sp. z o.o. począwszy od 2007 r., każdego roku notowała coraz większe straty. Wniosły one odpowiednio: 6.321,01 zł (w 2007 r.), 59.813,65 (w 2008 r.), 604.437,29 zł (w 2009 r.), 334.194,72 zł (w 2010 r.), 808.050,80 zł (w 2011 r.). Na koniec 2010 r. wszystkie zobowiązania spółki wynosiły 11.933.022,63 zł, w tym zobowiązania z tytułu podatków i opłat 384.053,98 zł. Z kolei obok aktywów trwałych, tj. prawo użytkowania wieczystego wraz z środkami trwałymi w budowie, aktywa obrotowe spółki wynosiły zaledwie 358.912 zł (bilans za 2010 r.). Natomiast na koniec 2011 r. (...) sp. z o.o. nie posiadała środków trwałych (gdyż zbyła prawo użytkowania wieczystego), a znacząca części aktywów obrotowych stanowiła wierzytelność opiewająca na 6.232.884,06 zł, w której mieściła się niezapłacona część ceny za prawo użytkowania wieczystego. Zobowiązania spółki w tym okresie wyniosły 5.652.186,43 zł, w tym 3.029.053,98 zł tytułem podatków. Zmiana kwoty zobowiązań wynika ze spłaty kredytu bankowego przez T. K. (2) oraz spłaty przez spółkę pożyczki udzielonej przez T. K. (2). Nie ulega więc wątpliwości, że w wyniku pierwszej z zakwestionowanych czynności spółka wyzbyła się prawie całego majątku. Co więcej, godząc się w momencie dokonywania kwestionowanej czynności na odroczenie zapłaty części ceny w kwocie 6.211.500 zł do dnia 24 lipca 2012 r. i jednocześnie będąc świadomym powstania zobowiązania podatkowego (z terminem płatności w następnym miesiącu tj. z dniem 25 listopada 2011 r.), niewątpliwie działała z zamiarem pokrzywdzenia wierzyciela podatkowego. Biorąc pod uwagę, że podatek VAT należny od dokonanej transakcji wyniósł 2.622.000 zł, majątek spółki nie dawał szans na zaspokojenie wierzyciela publicznoprawnego. W dacie wymagalności zobowiązania podatkowego aktywa obrotowe (...) sp. z o.o. wynosiły bowiem jedynie około 367. 868 złotych. Na skutek zawarcia spornej umowy z dnia 24 października 2011 r. spółka (...) Spółka z o. o. stała się zatem niewypłacalna w części, tj. jej majątek nie wystarczał na pokrycie zobowiązań, w tym zobowiązania z tytułu długu publicznoprawnego z tytułu tej transakcji, albowiem ten dług publicznoprawny wynosił kwotę 2.622.000 zł, a cały majątek spółki wynosił jedynie kwotę 367.868,96 zł (opinia biegłego sądowego T. W. - k. 734 – 753, k. 944 - 952).

W tym miejscu należy podnieść, że przepis art. 530 k.c. zaostrza przesłanki skargi pauliańskiej również w odniesieniu do stanu świadomości osoby trzeciej. Jeżeli bowiem osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową odpłatnie, to wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną tylko wtedy, gdy osoba ta w chwili uzyskania korzyści majątkowej wiedziała, że dłużnik - dokonując czynności - działał w zamiarze pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli. Nie jest wystarczające wykazanie, że osoba trzecia przy dołożeniu należytej staranności mogła wiedzieć, lecz konieczna jest rzeczywista wiedza o zamiarze dłużnika pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli. Jeżeli jednak osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową nieodpłatnie, to zastosowanie znajdzie art. 528 k.c. i w takim przypadku stan świadomości osoby trzeciej jest bez znaczenia.

W ocenie Sądu o odpłatności na gruncie przepisów o skardze pauliańskiej decyduje uzyskanie przez dłużnika pełnego ekwiwalentu z tytułu dokonanego rozporządzenia. Chodzi o obiektywną i rzeczywistą (a nie formalną) odpłatność czynności. Korzyść uzyskana bezpłatnie to korzyść, za którą osoba trzecia nie spełniła ani nie zobowiązała się spełnić ekwiwalentnego świadczenia w ramach tego samego lub innego stosunku prawnego (tak m.in. P. Machnikowski [w:] E. Gniewek, „Kodeks cywilny. Komentarz", Warszawa 2016). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 czerwca 2011 r., II CSK 513/10 (Legalis nr 392546) trafnie wskazał, że pojęcia bezpłatnego uzyskania korzyści nie należy wiązać wyłącznie z treścią czynności prawnej, w wyniku której korzyść ta weszła do majątku osoby trzeciej, ale z rzeczywistymi, obiektywnie ocenionymi konsekwencjami majątkowymi wynikłymi z realizacji tej czynności, które ocenić trzeba według stanu na chwilę orzekania.

Należy uznać, że (...) sp. z o.o. dokonała nieodpłatnego rozporządzenia składnikiem majątkowym, albowiem nie uzyskała ekwiwalentu w zamian za zbyte prawo użytkowania wieczystego. W umowie z dnia 24 października 2011 r. (akt notarialny Rep. A nr (...)) dłużniczka i osoba trzecia postanowiły, że część wierzytelności (...) sp. z o.o. z tytułu ceny (do kwoty 7.933.500 zł) zostanie potrącona z bliżej nieokreśloną wierzytelnością (...) sp. z o.o. (§ 4 ust. 2 umowy), zaś pozostała wierzytelność z tytułu ceny (kwota 6.211.500 zł) miała zostać uiszczona do dnia 24 lipca 2012 r. (§ 4 ust. 3 umowy). (...) sp. z o.o. informując o kolejnych odroczeniach terminu płatności pozostałej ceny, tj. kwoty 6.211.500 zł, wskazywała, że ww. wierzytelność będzie pomniejszona o wysokość zobowiązań spłaconych przez (...) sp. z o.o. jako dłużnika rzeczowego. Ostatecznie (...) zaspokoiła wierzytelności zabezpieczone rzeczowo do kwoty 3.239.859 zł. Z przestawionych przez powoda dokumentów bezsprzecznie wynika, że wierzytelność spółki (...) sp. z o.o. względem (...) sp. z o.o. o wartości 7.933.500 zł została wykreowana bez rzeczywistych podstaw. Świadczy o tym fakt, że w sprawozdaniach finansowych oraz sprawozdaniach zarządu spółki (...) sp. z o.o. za lata 2007-2010 nie odnotowano istnienia takiej wierzytelności. Jednocześnie z dokumentów tych nie wynika, aby spółka (...) sp. z o.o. uzyskała jakiekolwiek wierzytelności względem (...) sp. z o.o. tytułem aportów wniesionych przez wspólników, ponieważ wszystkie udziały, w tym także w podwyższonym kapitale zakładowym, zostały pokryte wkładami pieniężnymi.

W konsekwencji należy uznać, że dłużniczka (...) sp. z o.o. rozporządziła nieodpłatnie na rzecz osoby trzeciej (...) sp. z o.o. prawem użytkowania wieczystego, ponieważ nie uzyskała jakiegokolwiek ekwiwalentu, który mógłby posłużyć do zaspokojenie pretensji wierzyciela podatkowego. Rzekoma wierzytelność, która posłużyła do potrącenia została jedynie wykreowana. Późniejsze działania osoby trzeciej i dłużnika polegające na odraczaniu terminu płatności i kolejnych rzekomych kompensatach jedynie potwierdzają powyższą tezę.

Zauważyć należy, że również w odniesieniu do pozostałych umów zawartych z dalszymi podmiotami tj. umowy z dnia 22 lipca 2013 roku Rep. A nr (...) zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. (obecnie (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.) a (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (obecnie (...) sp. z o.o. z siedzibą w K.; umowy z dnia 23 stycznia 2014 roku Rep. A nr (...) zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (obecnie (...) sp. z o.o. z siedzibą w K.) a (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (obecnie (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.) oraz umowy z dnia 29 września 2014 roku Rep. A nr (...) zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a (...) S.A. z siedzibą w G., umowy te miały charakter nieodpłatny. Kolejni nabywcy składnika majątkowego w postaci prawa użytkowania wieczystego nieruchomości objętej księgą wieczystą o numerze (...) - (...) sp. z o.o. ( (...) sp. z o.o.), (...) sp. z o.o. ( (...) sp. z o.o.) oraz (...) S.A. nie świadczyli jakiegokolwiek ekwiwalentu za przeniesienie na nich tego prawa o wartości ok. 12.000.000 złotych, który mógłby posłużyć na ewentualne zaspokojenie wierzyciela. We wszystkich trzech wskazanych wyżej umowach rozliczenia pomiędzy stronami następowały poprzez objęcie przez zbywców udziałów (akcji) w spółkach, które były beneficjentami zaskarżonych czynności prawnych oraz w drodze przekazywania większości ceny zakupu na kapitały zakładowe (a w przypadku umowy z dnia 29 września 2014 roku na kapitał zapasowy) nabywców. Z uwagi na brak takiego ekwiwalentu w majątkach kolejnych zbywców, który mógłby posłużyć wierzycielowi na jego zaspokojenie, wszystkie zaskarżone w trybie art. 531 § 2 k.c. czynności prawne należy uznać za nieodpłatne w rozumieniu przepisów o skardze pauliańskiej.

Zdaniem Sądu skarżone skargą pauliańską czynności miały więc charakter nieodpłatny. Niezależnie jednak od powyższego, zauważyć należy, iż osoba trzecia miała świadomość niewypłacalności dłużnika, którą spowoduje lub pogłębi zawarcie umowy na tego rodzaju warunkach. Również z racji powiązań podmiotowych pomiędzy dłużnikiem i osobą trzecią, tego rodzaju wiedzę należy przypisać osobie trzeciej. Wspólnikiem dłużnika (spółki zbywającej - (...) sp. z o.o.) jak i osoby trzeciej (spółki nabywającej prawo użytkowania wieczystego wskazanej nieruchomości - (...) sp. z o.o.) była spółka cypryjska (...) z siedzibą w N.. Ponadto jak wynika z powołanych odpisów z KRS, prezesem zarządu (...) sp. z o.o. jest M. R. (1), zaś spółki (...) sp. z o.o. ( (...) sp. z o.o.) M. S.. Wskazane osoby wchodziły również w skład zarządu spółki Huta (...) sp. z o.o., która była stroną porozumienia z dnia 1 października 2013 roku, wskutek którego doszło do przelewu wierzytelności przysługującej spółce (...) sp. z o.o. w stosunku do Huta (...) sp. z o.o. Z kolei wiceprezes zarządu dłużnika- spółki (...) sp. z o.o. T. K. (2) (kadencja od 29.03.2006 r. do 23.11.2011 r.), był w chwili dokonywania zaskarżonej umowy z dnia 24 października 2011 roku również wspólnikiem i członkiem zarządu (...) sp. z o.o. (kadencja od 7.05.2010 r. do 24.08.2012 r.), w której w tym samym czasie od 7.05.2010 r. do 24.08.2012 r.), wspólnikiem i członkiem zarządu był M. S.. Osoba trzecia znała zatem sytuację majątkową dłużnika poprzez spółkę (...) (...) z siedzibą w N., jak również mogła mieć taką wiedzą poprzez dalsze powiązania osobowe.

W konsekwencji należy wskazać, że nawet w razie przyjęcia odpłatnego charakteru kwestionowanej czynności prawnej, osoba trzecia niewątpliwie wiedziała o zamiarze pokrzywdzenia wierzyciela. Zarówno M. S. (jako członek zarządu (...) sp. z o.o.) oraz G. S. (reprezentujący spółkę (...) — wspólnika (...) sp. z o.o.) zdawali sobie sprawę z faktu, że zakwestionowana czynność prawna dotyczy w zasadzie całego majątku dłużnika. Jednocześnie byli świadomi, że spółka od początku notuje same straty i po zbyciu prawa użytkowania wieczystego w jej majątku nie będzie składników, mogących posłużyć jako zaspokojenie wierzyciela. Skoro więc ww. osoby fizyczne, wchodzące w skład organu osoby trzeciej — (...) sp. z o.o. — wiedziały o zamiarze dłużnika, pozytywna wiedzę należy przypisać także samej osobie prawnej (por. postanowienie SN z dnia 3 grudnia 2015 r., III CSK 355/15, Legalis nr 1522518). Jednocześnie o powyższych okolicznościach wiedziała każda kolejna spółka, która nabyła przedmiotowe prawo użytkowania wieczystego, ponieważ członkiem zarządu każdej ze spółek w okresie dokonywania poszczególnych czynności prawych był M. S..

Jak już podkreślono, stanowisko wyrażone przez judykaturę zakłada, że pokrzywdzenie wierzyciela należy oceniać nie według chwili dokonania czynności prawnej dłużnika z osobą trzecią, lecz według chwili jej zaskarżenia - wystąpienia z żądaniem uznania bezskuteczności czynności prawnej. Jest to o tyle istotne, że sam fakt dokonania przez dłużnika niekorzystnego rozporządzenia majątkowego nie uzasadnia jeszcze jego podważenia. Skarga wierzyciela nie będzie, bowiem zasadna, jeżeli w majątku dłużnika będą inne składniki pozwalające na zaspokojenie. Pomiędzy czynnością dłużnika a pokrzywdzeniem wierzyciela istnieć musi zależność określana niekiedy, jako związek przyczynowy. Nie chodzi tu jednak o stricte adekwatny związek przyczynowy w tym znaczeniu, aby niewypłacalność była „normalnym" następstwem dokonanej przez dłużnika czynności, ale raczej o to, że czynność prawna dłużnika musi stanowić conditio sine qua non jego niewypłacalności (chociażby nie stanowiła ona jedynej przyczyny niewypłacalności). Konsekwencją istnienia wymogu powyższego związku jest to, że nie jest możliwe zaskarżenie odpłatnej czynności dłużnika, jeżeli ekwiwalent jego świadczenia pozostał w majątku dłużnika, albo został przeznaczony na zaspokojenie wierzycieli. Niewypłacalność może być wykazywana wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi. Dowodem niewypłacalności dłużnika może być np. bezskuteczność egzekucji prowadzonej przeciwko dłużnikowi i jej umorzenie. Dla przyjęcia niewypłacalności po stronie dłużnika w zupełności wystarcza wykazanie, że nieskuteczna okazała się egzekucja z jednej choćby części składowej majątku dłużnika (tak SN w wyroku z 18 września 1998 r., III CKN 612/97, opubl. OSNC 3/99 poz. 56).

Jak trafnie podnosi się w literaturze przedmiotu skarga pauliańska nie może mieć zastosowania do czynności prawnej dłużnika polegającej na spełnieniu świadczenia wobec wierzyciela, nawet gdyby ta czynność prowadziła do pokrzywdzenia pozostałych wierzycieli. Dłużnik ma, bowiem obowiązek spełnić świadczenie i nie można czynić mu zarzutu z wypełnienia tego obowiązku. Dotyczy to jednak tylko takiej spłaty długu, która ściśle odpowiada zobowiązaniu zarówno pod względem rodzaju świadczenia, jak i sposobu oraz terminu spłaty.

Jeżeli dłużnik na podstawie porozumienia z wierzycielem zaspokaja go w inny sposób, niż przewidywała to pierwotna umowa, nie ma przeszkód do objęcia takiej czynności skargą z art. 527 i nast. k.c., jeżeli doprowadziła ona do pokrzywdzenia pozostałych wierzycieli. Jeżeli zatem dłużnik, który nie dysponuje gotówką umożliwiającą spłatę zobowiązania pieniężnego, zawiera z wierzycielem umowę darowizny nieruchomości, która prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania, to nie jest to zwykłe spełnienie świadczenia. Jest to zmiana pierwotnego świadczenia, która, jeśli usuwa z majątku dłużnika aktywa, to uniemożliwia innym wierzycielom zaspokojenie się z nich i tym samym może być przedmiotem skargi pauliańskiej.

Trzeba, bowiem zaznaczyć, że wprawdzie dłużnik co do zasady ma prawo wyboru wierzyciela, którego chce spłacić, skoro przy wielości wierzycieli przepisy nie przewidują szczególnej kolejności ich spłacania i sam fakt wyboru jednego z nich i spłacenie jego wierzytelności, nie może być przedmiotem zarzutu z art. 527 § 1 k.c., to jednak w niektórych sytuacjach przepis ten będzie miał zastosowanie. Będzie tak między innymi wtedy, gdy dłużnik dokonał wyboru wierzyciela w sposób arbitralny, prowadzący do uprzywilejowania go, kosztem pozostałych, szczególnie w okolicznościach wyprowadzania z jego majątku istotnych składników, która doprowadza do niemożności zaspokojenia się wierzycieli np. z przyszłej masy upadłości. Istotne jest zatem, czy zaskarżona czynność narusza kolejność zaspokajania wierzycieli obowiązującą w postępowaniu egzekucyjnym, a więc, czy spłacony wierzyciel korzystałby w tym postępowaniu z takiego samego pierwszeństwa i byłby tak samo zaspokojony, gdyby do zaskarżonej czynności nie doszło (por. między innymi wyrok SN z dnia 23 lipca 2003 r. II CKN 299/01).

Ma rację strona powodowa twierdząc, że kiedy korzyść przejdzie do majątku kolejnych podmiotów to konieczne jest stwierdzenie bezskuteczności także dalszych czynności, a nie tylko czynności pierwszej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 maja 2015 r., V ACa 14/15, Lex nr 1781870) oraz że w takim przypadku wierzyciel może pozwać jedynie ostatni z podmiotów w ciągu czynności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2015 r., V CSK 667/14, Lex nr 1796880).

W ocenie Sądu w realiach niniejszej sprawy wierzytelność objęta ochroną pauliańską została wykazana dokumentami urzędowymi, z którymi prawo wiąże domniemanie autentyczności i prawdziwości (art. 244 k.p.c.). Strona powodowa dokonała więc sprecyzowania wierzytelności stanowiącej przedmiot ochrony pauliańskiej, poprzez wykazanie jej obecnego istnienia, wymagalności, pieniężnego charakteru, tytułu prawnego oraz jej wysokości.

Mimo przedstawionych powyżej rozważań Sąd nie znalazł jednak podstaw do uwzględnienia powództwa.

Otóż szczególne okoliczności faktyczne niniejszej sprawy wyrażają się w tym, że wierzytelność powoda stanowiąca przedmiot ochrony poszukiwanej w tym procesie (należność z tytułu podatku od towarów i usług VAT) powstała wyłącznie na skutek tej czynności prawnej, której uznania za bezskuteczną domaga strona powodowa w niniejszej sprawie (umownego przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej). Innymi słowy, gdyby dłużnik nie dokonał zaskarżonej czynności tj. nie zbyłby w/w prawa to wierzytelność Skarbu Państwa z tytułu podatku od towarów i usług od tej transakcji nie powstałaby w ogóle, albowiem obowiązek uiszczenia podatku (wierzytelność, co do której powód poszukuje ochrony w niniejszej sprawie) nie powstałby co do zasady, gdyby nie doszło do umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości.

Zdaniem Sądu powyższe szczególne okoliczności sprawy nie wyłączają co do zasady możliwości zastosowania skargi pauliańskiej, jednakże wymagają zbadania jakie racjonalne uzasadnienie z punktu widzenia przedmiotowej wierzytelności podatkowej, a zatem pewnej wierzytelności przyszłej miała dokonana przez dłużnika - spółkę (...) Spółkę z o. o. w S. i spółkę (...) Spółkę z o. o. we W. czynność w postaci przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości przy ul. (...) w G. i co było celem tej czynności, która skutkowała wyzbyciem się zasadniczego składnika majątkowego wchodzącego w skład przedsiębiorstwa spółki (...) Spółki z o. o. w S. w warunkach już istniejącego znacznego zadłużenia tej spółki. W ocenie Sądu istnienie takiego innego racjonalnego celu czynności poza pokrzywdzeniem przyszłego wierzyciela wyłączałoby ochronę wierzytelności przy wykorzystaniu instytucji skargi pauliańskiej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2015 r. (V CSK 454/14, Lex nr 1771405).

Należy podkreślić, że ustawodawca wyraźnie rozróżnił świadomość pokrzywdzenia aktualnych wierzycieli (art. 527 k.c.) i zamiar pokrzywdzenia wierzycieli przyszłych (art. 530 k.c.). Świadomość pokrzywdzenia to rozeznanie, możliwość zrozumienia, że oznaczone zachowanie własne może spowodować dla ogółu wierzycieli niemożność zaspokojenia się. W literaturze wskazuje się, że zachowanie to wiąże się w sposób naturalny ze stosunkiem psychicznym dłużnika do wyobrażonego skutku danej czynności. Będzie się on wyrażał albo chęcią pokrzywdzenia, albo godzeniem się na pokrzywdzenie albo też przypuszczeniem, że pokrzywdzenia przez czynność jednak uniknie. Na gruncie art. 527 k.c. stwierdzanie jednak istnienia jakiegokolwiek stosunku dłużnika do skutku czynności prawnej nie jest wymagane; wystarcza sam fakt świadomości, a więc decyduje stan wiedzy, a stan woli jest indyferentny. Nie budzi więc wątpliwości, że art. 530 k.c. zmienia przesłanki odpowiedzialności dłużnika, z treści przepisu wynika bowiem, że nie wystarcza sam fakt świadomości, a więc stan wiedzy, ale ustawodawca nakłada obowiązek ustalenia stosunku psychicznego do skutku. Rozbieżność w poglądach, również w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2003 r. IC CSK 1965/00 niepubl. i z dnia 9 listopada 2011 r. II CSK 64/11, OSNC - ZD z 2013 r. Nr 1, poz. 5 oraz z dnia 7 lutego 2008 r. V CSK 434/07, niepubl.), wiąże się z oceną stosunku dłużnika do uświadamianego sobie pokrzywdzenia, a więc czy "zamiar pokrzywdzenia (...) wymaga udowodnienia dłużnikowi chęci pokrzywdzenia czy też wystarczy dowód, że dłużnik na pokrzywdzenie się godził, a zatem czy ustawodawcy chodziło o winę umyślną w postaci zamiaru bezpośredniego czy i zamiaru ewentualnego. Zauważyć należy, że jakkolwiek skarga pauliańska ma na celu ochronę uzasadnionego interesu wierzyciela przed nielojalnymi zachowaniami dłużnika to jednak w sposób istotny ingeruje ona w swobodę obrotu, co przy wierzytelnościach przyszłych, przyjęcie szerszej wykładni musi być poczytane za ingerencję nadmierną. Sąd rozpoznający niniejszy spór prezentuje pogląd, że przez zamiar pokrzywdzenia rozumieć należy taki stosunek psychiczny dłużnika do wyobrażonego skutku podjętego działania, który pozwala przyjąć, że chce on pokrzywdzenia wierzyciela przyszłego, a czynność zostaje dokonana w tym celu. Jeżeli dłużnik dokonując danej czynności prawnej miał na uwadze inny cel to skarga pauliańska nie odniesie skutku.

Powyższe oznacza, że strona powodowa zobowiązana była do udowodnienia, że dłużnik dokonując zaskarżonej czynności z dnia 24 października 2011 r. chciał wyłącznie pokrzywdzenia przyszłego wierzyciela, czyli że działał z zamiarem bezpośrednim ukierunkowanym, natomiast strona pozwana zobowiązana była do wykazania, że zaskarżona czynność miała racjonalne uzasadnienie ekonomiczne w sytuacji, gdy zbywca znajdował się w stanie istotnego zadłużenia.

Sąd uznał, że strona powodowa nie wykazała, że dłużnik dokonując zaskarżonej czynności z dnia 24 października 2011 r. chciał wyłącznie pokrzywdzenia przyszłego wierzyciela, czyli że działał z zamiarem bezpośrednim ukierunkowanym.

Jednocześnie Sąd uznał, że strona pozwana wykazała jakie racjonalne uzasadnienie, z punktu widzenia podatkowych, a więc pewnych wierzytelności przyszłych, miała dokonana przez dłużnika – spółkę (...) Spółkę z o. o. czynność prawna z dnia 24 października 2011 roku i co było celem tej czynności, które skutkowały wyzbyciem się jedynego istotnego składnika prowadzonego przedsiębiorstwa w warunkach już istniejącego znaczącego zadłużenia.

Otóż celem zawarcia tej umowy była kontynuacja przedsięwzięcia gospodarczego mającego polegać na budowie hotelu na tej nieruchomości. Hotel ten miał być wybudowany pierwotnie przez spółkę (...) Spółkę z o. o., jednakże Bank (...) S.A. wycofał się z kredytowania tej inwestycji. Wówczas M. S., z którym wówczas M. R. (2) jako prezes zarządu Spółki (...) Spółki z o. o. pozostawał w bardzo dobrych relacjach, zaproponował zmianę koncepcji poprzez uzyskanie źródła sfinansowania planowanej inwestycji w postaci zagranicznego inwestora, który był zainteresowany inwestycją, przy czym w ramach nowej spółki. Tą nową spółką była spółka (...) Spółka z o. o. i to ona jako uprawniona do nieruchomości miała wybudować hotel na nieruchomości. Wobec istniejące wówczas zaufania do M. S., M. R. (1) jako prezes zarządu spółki (...) Spółki z o. o. wyrażał zgodę na takie rozwiązanie. Nie istniał żaden innych cel przeniesienia prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości przez spółkę (...) spółkę z o. o. na spółkę (...) Spółkę z o. o. poza wyżej opisanym celem inwestycyjnym (zeznania świadka M. R. (1) – k. 726 v.).

Zdaniem Sądu, istnienie wyżej opisanego celu czynności wyłącza ochronę publicznoprawnej wierzytelności Skarbu Państwa powstałej z tytułu transakcji z dnia 24 października 2011 roku. Tym samym czynność ta nie może zostać uznana za bezskuteczną, a w konsekwencji za bezskuteczne nie mogą zostać uznane dalsze czynności prawne dotyczące przedmiotowej nieruchomości.

Sąd rozstrzygnął o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc oraz na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia niniejszego postępowania. Sąd zastosował zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, który powód przegrał w całości. Na zasądzoną kwotę składa się opłata sądowa od pełnomocnictwa procesowego (17 zł) i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego (14.400 zł).

Mając na uwadze całokształt poczynionych powyżej rozważań Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.