Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Czarciński

Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Zielińska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej M. Partyki

oskarżyciela celno-skarbowego T. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 3.10.,7.11.,10.12.2018 r. w T.

sprawy

P. K.

urodzonego (...) w Ł.

syna C. i W. z d. K.

oskarżonego o to, że:

1.  pełniąc funkcje Prezesa Zarządu spółki (...) (...) z siedzibą w O. urządzał gry od dnia 07.09.2013 r. do dnia 03.11.2014 roku na automatach: (...)ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem(...), Urząd Celny w T., nr (...), (...) ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T. nr (...)” oraz w okresie od 16.04.2015 r. do dnia 29.04.2015 r. na automatach: (...) ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T., nr (...)”, (...), ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T., nr (...)”, (...), ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T., nr (...)” oraz nie wcześniej niż od dnia 29.04.2015 r. do dnia 02.07.2015 r. urządzał gry na automatach: (...), ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T., nr (...)”, (...), ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T., nr (...)” w lokalu Sklep (...) ul. (...), (...)-(...) T. wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 roku, poz. 471),

- tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks w zw. z art. 6 § 2 kks

2.  pełniąc funkcje (...) (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. urządzał gry:

- od dnia 9 września 2015 roku do dnia 19 stycznia 2017 roku na automacie (...)typ

video (...)

- od dnia 29 września 2015 roku do dnia 19 stycznia 2017 roku na automacie (...)

(...) nr (...),

- od dnia 10 lutego 2016 roku do dnia 19 stycznia 2017 roku na automacie K. (...)

oznaczony w celu identyfikacji nr (...),

umieszczonych w lokalu o nazwie i adresie (...) J. J. ul. (...), (...)-(...) T. wbrew przepisom art. 6 ust. 1, 14 ust. 1 i art. 23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku, poz. 612 ze zm.)

- tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

o r z e k a :

I.  oskarżonego P. K. uznaje za winnego popełnienia czynów zarzucanych w akcie oskarżenia z tym ustaleniem, że przyjmuje, iż oskarżony działał wbrew przepisom art. 2 ust. 3, art. 3 i art. 6 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2009 o grach hazardowych, tj. przestępstw z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 3 kks i za to, po zastosowaniu art. 38 § 1 pkt 3 kks w zw. z art. 37 § 4 kks, na podstawie art. 107 § 1 kks orzeka karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) złotych,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby,

III.  na podstawie art. 30 § 5 kks orzeka przepadek :

1)  urządzeń do gry w postaci automatów do gry (...) nr (...), M. (...) (...) nr (...) K. (...)oznaczony w celu identyfikacji nr (...) – przechowywanych w magazynie depozytowym (...) w T. do sprawy (...),

2)  urządzeń do gry w postaci automatów do gry (...) nr (...), (...)nr (...)”, (...) nr (...)”, (...) nr (...)”, (...) nr (...)”,(...)nr (...)”, (...) nr (...)”, (...) nr (...), 2 pilotów do zdalnego wyłączania i włączania funkcji akceptora banknotów i monet – przechowywanych w magazynie depozytowym (...) w T. do sprawy (...)

3)  środków pieniężnych w kwocie 60 (sześćdziesiąt) złotych – do sprawy (...),

IV.  zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu – na rzecz r. pr. M. L. kwotę 588 (pięćset osiemdziesiąt osiem) złotych powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

V.  zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty a wydatkami poniesionymi od chwili wszczęcia postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 747/16

UZASADNIENIE

P. K. był prezesem zarządu (...) z siedzibą w O.. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jego firma zajmowała się dostarczaniem automatów do gry do różnych lokali znajdujących się na terenie całego kraju.

S. B. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą sklep (...) w T. przy ul. (...).

W dniu 3 listopada 2014 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego w T. dokonali kontroli z zakresu urządzeń i prowadzenia gier hazardowych w lokalu gastronomicznym (...) w T. przy ul. (...). W toku kontroli ujawniono, że w lokalu znajdują się włączone do zasilania energią elektryczną i pozostające w gotowości do gry automaty (...)ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T., nr (...), H. (...) ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T. nr (...)”. Powyższe automaty należały do firmy (...) sp. z o.o. w O.. Funkcjonariusze Urzędu Celnego podczas kontroli przeprowadzili oględziny ww. automatów oraz eksperyment pozwalający na ustalenie przebiegu gry na powyższych automatach. Wszystkie urządzenia do gry zostały zatrzymane. W przedmiotowym lokalu żaden podmiot nie posiadał zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie urządzania gier na automatach.

W dniu 29 kwietnia 2015 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego w T. dokonali kontroli z zakresu urządzeń i prowadzenia gier hazardowych w lokalu gastronomicznym (...) w T. przy ul. (...). W toku kontroli ujawniono, że w lokalu znajdują się włączone do zasilania energią elektryczną i pozostające w gotowości do gry automaty H. (...) ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T., nr (...)”, B. (...), ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T., nr (...)”, H. (...), ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T., nr (...)”. Powyższe automaty należały do firmy (...) sp. z o.o. w O.. Funkcjonariusze Urzędu Celnego podczas kontroli przeprowadzili oględziny ww. automatów oraz eksperyment pozwalający na ustalenie przebiegu gry na powyższych automatach. Wszystkie urządzenia do gry zostały zatrzymane. W przedmiotowym lokalu żaden podmiot nie posiadał zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie urządzania gier na automatach.

W dniu 2 lipca 2015 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego w T. dokonali kontroli z zakresu urządzeń i prowadzenia gier hazardowych w lokalu gastronomicznym (...) w T. przy ul. (...). W toku kontroli ujawniono, że w lokalu znajdują się włączone do zasilania energią elektryczną i pozostające w gotowości do gry automaty H. (...), ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T., nr (...)”, H. (...), ozn. w celu identyfikacji samoprzylepną plombą z nadrukiem „(...), Urząd Celny w T., nr (...)”. Powyższe automaty należały do firmy (...) sp. z o.o. w O.. Funkcjonariusze Urzędu Celnego podczas kontroli przeprowadzili oględziny ww. automatów oraz eksperyment pozwalający na ustalenie przebiegu gry na powyższych automatach. Wszystkie urządzenia do gry zostały zatrzymane. W przedmiotowym lokalu żaden podmiot nie posiadał zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie urządzania gier na automatach.

dowody: umowa dzierżawy powierzchni wraz z załącznikami - k. 6-8,87-88

protokół kontroli – k.2-5

protokół zatrzymania rzeczy – k. 8-9

protokół przeszukania – k. 85-86,183-184

protokół oględzin, k. 10, 83-84,185-186

protokół przesłuchania świadka S. B. – k. 12,78-79 akt,

wypis z KRS – k. 24-25, 47-48 akt,

Wszystkie zatrzymane automaty realizują wygrane rzeczowe (punkty) oraz pozwalają na prowadzenie gier losowych w których zdolności psychomotoryczne/manualne gracza nie mają wpływu na ewentualną wygraną. Na urządzeniach istnieje możliwość rozpoczęcia/kontynuowania nowej gry (zmiana gry) poprzez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze. Czas gry nie jest uzależniony od zręczności gracza. Na powyższych urządzeniach prowadzone były gry, które w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku są grami na urządzeniu elektromechanicznym lub elektronicznym. Gry rozgrywane na tychże automatach spełniają kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku.

dowód: opinia biegłego, k. 53-60, 361-368 akt

J. J. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) w T. przy ul. (...).

W dniu 19 stycznia 2017 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego w T. dokonali kontroli z zakresu urządzeń i prowadzenia gier hazardowych w lokalu U (...) w T. przy ul. (...). W toku kontroli ujawniono, że w lokalu znajdują się włączone do zasilania energią elektryczną i pozostające w gotowości do gry trzy automaty (...) (...)

(...) nr (...), M. (...) (...)nr (...), K. typ video oznaczony w celu identyfikacji nr (...). Powyższe automaty należały do firmy (...) sp. z o.o. w O.. Funkcjonariusze Urzędu Celnego podczas kontroli przeprowadzili oględziny ww. automatów oraz eksperyment pozwalający na ustalenie przebiegu gry na powyższych automatach. Wszystkie urządzenia do gry zostały zatrzymane. W przedmiotowym lokalu żaden podmiot nie posiadał zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie urządzania gier na automatach.

dowody: umowa dzierżawy powierzchni wraz z załącznikami – k. 392-395

protokół kontroli – k. 384-386,

protokół zatrzymania rzeczy – k. 8-9

protokół przeszukania – k. 388-389

protokół oględzin, k. 390-391

Wszystkie zatrzymane automaty realizują wygrane rzeczowe (punkty) oraz pozwalają na prowadzenie gier losowych w których zdolności psychomotoryczne/manualne gracza nie mają wpływu na ewentualną wygraną. Na urządzeniach istnieje możliwość rozpoczęcia/kontynuowania nowej gry (zmiana gry) poprzez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze. Czas gry nie jest uzależniony od zręczności gracza. Na powyższych urządzeniach prowadzone były gry, które w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku są grami na urządzeniu elektromechanicznym lub elektronicznym. Gry rozgrywane na tychże automatach spełniają kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku.

dowód: opinia biegłego, k. 475-479 akt

P. K. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Na etapie postępowania jurysdykcyjnego, oskarżony nie przyznał się do zarzucanych czynów i wyjaśnił, że w świetle wydawanych przez różne sądy, w tym Sąd Najwyższy orzeczeń wynikało, że to organy celne łamią prawo zatrzymując urządzenia do gry w postaci automatów. Ze złożonych wówczas przez oskarżonego wyjaśnień wynika, że nie kwestionuje on faktu, że urządzenia wstawiane były do różnych lokali, kwestionował wyłącznie swą winę. W tym zakresie P. K. powołał się na wątpliwości co do interpretacji przepisów ustawy o grach hazardowych, wydawanie w stosunku do niego licznych wyroków uniewinniających, postanowień o umorzeniu dochodzeń i opinie autorytetów w dziedzinie prawa jeśli chodzi o interpretację przepisów ustawy o grach hazardowych.

W przedmiotowej sprawie nie jest sporny stan faktyczny sprawy lecz wina oskarżonego rozumiana jako możliwość przypisania zawinionego zachowania.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie odnoszącym się do braku świadomości nielegalności urządzania gier na automatach. Usprawiedliwione błędne przekonanie, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność lub występowanie usprawiedliwionej nieświadomości karalności czynu, zgodnie z kodeksem karnym skarbowym są podstawą uznania, że do popełnienia czynu zabronionego nie dochodzi. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach wskazywał, że jego przekonanie o legalności jego zachowań i ich niekaralności było usprawiedliwione ponieważ opierał je na orzecznictwie i poglądach doktryny zgodnie, z którymi brak notyfikacji przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust.1 ustawy o grach hazardowych w Komisji Europejskiej powoduje, że postępowanie pozostające z nimi w sprzeczności nie może wywoływać niekorzystnych konsekwencji w tym także w zakresie odpowiedzialności za występek z art. 107 § 1 kks. Jednak oskarżony pominął fakt, że z całą pewnością orzecznictwo nie było w tym zakresie jednomyślne. W ocenie Sądu oskarżony urządzał gry na automatach wbrew warunkom ustawy, nie posiadając wymaganego zezwolenia i działał w zamiarze ewentualnym. Podkreślić przy tym należy, że oskarżony mógł sprawdzić legalność urządzeń przed wprowadzeniem ich do użytku publicznego zgodnie z art. 2 ust. 6 i 7 ustawy o grach hazardowych. Oskarżony mógł bowiem wystąpić do właściwego ministra o rozstrzygnięcie w drodze decyzji czy gra lub zakład posiadają cechy wymienione w art. 2 ust. 1 – do 5 i są grą losową, zakładem wzajemnym albo grą na automacie w rozumieniu ustawy. Z takim wnioskiem winien jednak wystąpić na etapie planowania i przed rozpoczęciem realizacji przedsięwzięcia ( wyrok NSA z 8.12.2015 roku (...)). Dochowanie tej czynności świadczyłoby niewątpliwie o należytej staranności i dbałości o legalność przedsięwzięcia. Niewątpliwie takie zachowanie byłoby racjonalne i uzasadnione w sytuacji istnienia wątpliwości a w zależności od uzyskanej odpowiedzi umożliwiałoby podejmowanie dalszych decyzji. Z drugiej strony fakt występowania rozbieżności w orzecznictwie sądów nie może sam w sobie stanowić powodów uchylenia odpowiedzialności oskarżonego. Należy podkreślić zasadę domniemania zgodności z prawem obowiązujących przepisów. Dopiero orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego może podważyć tą zasadę.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka S. B. , które są jasne i spójne. Sąd nie miał żadnych podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

W toku postępowania przygotowawczego oraz sądowego dopuszczono dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu badania danych zawartych na automatach do gier (...)i (...). Pozwoliły one ustalić, że wszystkie zatrzymane automaty realizują wygrane rzeczowe (punkty) oraz pozwalają na prowadzenie gier losowych w których zdolności psycho-motoryczne/manualne gracza nie mają wpływu na ewentualną wygraną. Na zabezpieczonych i zatrzymanych urządzeniach istniała możliwość rozpoczęcia/kontynuowania nowej gry (zmiana gry) poprzez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze. Czas gry nie jest uzależniony od zręczności gracza. Na powyższych urządzeniach prowadzone były gry, które w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku są grami na urządzeniu elektromechanicznym lub elektronicznym. Gry rozgrywane na tychże automatach spełniają kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku.

Biegli poczynili ustalenia, które oparli na analizie dokumentów, jak również wynikach osobiście przeprowadzonych badań, oględzinach i eksperymentach przeprowadzonych na automatach. Opinie te w stosunku do każdego automatu, Sąd uznał za wiarygodne i podzielił zawarte w nich wnioski. Zostały one sporządzone w sposób fachowy i rzetelny przez specjalistów dysponujących odpowiednimi kwalifikacjami, a wszelkie wnioski w nich zawarte zostały należycie umotywowane. Sąd podzielił sposób argumentowania podany przez biegłych.

Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów a także danych o karalności. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również sąd nie miał podstaw, aby podważyć ich wiarygodność.

Sąd zważył, co następuje:

Artykuł 107 § 1 kks penalizuje nielegalne urządzanie lub prowadzenie gier i zakładów wzajemnych. Naruszając porządek prawny w zakresie urządzania i prowadzenia gier i zakładów wzajemnych, sprawca godzi w interes finansów publicznych oraz monopol państwa w tej sferze. Konstrukcja przepisu art. 107 kks określa typ czynu zabronionego nie tylko w przepisie go statuującym, ale również w przepisach koniecznych do odczytania treści znamion ustawowych. Przepis ten stanowi więc normę blankietową, a wypełniają go przepisy prawa administracyjnego – w tym wypadku przepisy ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.). Tam też ujęto ograniczenia, których naruszenie skutkować będzie odpowiedzialnością karną skarbową. Dodać należy, że dopuszczalność dookreślenia dyspozycji przepisu karnego regulacjami innej ustawy potwierdził już Trybunał Konstytucyjny – wyrokiem z dnia 13.01.2005r. - sygn. akt P 15/02 ( publ. OTK-A 2005, nr1, poz. 4 ). Przedmiotem pytania do Trybunału Konstytucyjnego w ww. sprawie była interpretacja “wygranej rzeczowej” występującej w treści art. 2 ust. 1 i 2a nieobowiązującej już Ustawy o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. 2004 Nr 4, poz. 27). Pojęcie to powodowało istotne rozbieżności w orzecznictwie. Dotyczyły one w szczególności tego, czy możliwość kontynuacji gry na automacie może być uznana za "wygraną rzeczową". Zdaniem Sądu Najwyższego "wygraną rzeczową", w rozumieniu przepisów poprzedniej ustawy o grach i zakładach wzajemnych, było nie tylko uzyskanie własności rzeczy, lecz także nabycie uprawnienia do korzystania z rzeczy na podstawie innego tytułu prawnego ( zob. uchw. SN z 24.11.1999 r., I KZP 39/99, OSNKW 2000, Nr 1–2 poz. 9; zob. także glosy Górniok, OSP 2000, Nr 6, poz. 96 oraz Kosińskiego, MoPod 2000, Nr 10, s. 27).

Art. 3 Ustawy o grach hazardowych wyraźnie stanowi, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier w karty i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w tej ustawie. Prowadzenie zaś działalności w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych i gry telebingo oraz gier na automatach stanowi monopol państwa. Wykonywanie tego monopolu należy do ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa, który w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, w tym celu tworzy jednoosobowe spółki Skarbu Państwa (zob. art. 5 ust. 1 i 2 powyższej Ustawy).

Art. 6 ust. 1 ustawy w aktualnie obowiązującym brzmieniu stanowi, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1 i 1b oraz art. 6a ust. 2.

Zgodnie z art. 23a ustawy: Automaty do gier, urządzenia losujące i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego. Powyższy obowiązek nie dotyczy terminali w kolekturach gier liczbowych służących do urządzania gier liczbowych lub sprzedaży loterii pieniężnych oraz urządzeń służących do urządzania gier liczbowych lub loterii pieniężnych urządzanych na terytorium więcej niż jednego państwa (gry multijurysdykcyjne).

Kwestią konieczności notyfikacji przepisów technicznych zajmował się w swoim orzecznictwie Sąd Najwyższy. Początkowo zajął stanowisko, że ustawa o grach hazardowych zawiera przepisy techniczne, które przed ich uchwaleniem, powinny być notyfikowane. Kwestia ta została przyznana wprost w orzecznictwie Sądu Najwyższego - vide postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r., w sygn. I KZP 15/13. Jednocześnie nie rozstrzygnięty został wówczas spór o skutek takiego zaniechania notyfikacji.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego, zapoczątkowanym wskazanym postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r., w sygn. I KZP 15/13, wyrok Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2014 o sygn. akt IV KK 183/13 przyjmowano, że sądy nie mogą automatycznie, powołując się na brak notyfikacji przepisów technicznych zawartych w ustawie o grach hazardowych, odmówić ich stosowania. W tym postanowieniu stwierdzono, że naruszenie wynikającego z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r. obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.

W poglądach części doktryny i w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2014r. w sygn. II KK 55/14 zaprezentowano inne stanowisko w kwestii wpływu braku notyfikacji przepisów technicznych zawartych w ustawie o grach hazardowych na możliwość stosowania przepisów tej ustawy. W postanowieniu Sądu Najwyższego w sygn. II KK 55/14 wyrażono pogląd, że art. 14 ustawy o grach hazardowych to przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, który nie został notyfikowany Komisji Europejskiej to przepis bezskuteczny. Zachowanie osób stawających pod zarzutem czynu z art. 107 § 1 kks nie może wyczerpać znamion przestępstwa z art. 107 § 1kks z uwagi na to, że doprecyzowaniem tego blankietowego przepisu jest „bezskuteczny” przepis art. 14 cytowanej ustawy.

Stanowisko zawarte w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2014r. w sygn. II KK 55/14, na tle innych orzeczeń Sądu Najwyższego w sprawach o czyny z art.107§1kks, było jednak odosobnione. Wystarczy wskazać na treść postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2014r. w sygn. II KK 155/14, w którym podzielono pogląd reprezentowany we wcześniejszych orzeczeniach Sądu Najwyższego: postanowieniu z dnia 28 listopada 2013 r., w sygn. I KZP 15/13, wyroku Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2014 o sygn. akt IV KK 183/13.

Ponieważ kwestia charakteru zarówno przepisu art. 6 ust. 1 jak i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015r. wywoływała w orzecznictwie sądów wątpliwości, dało to Prokuratorowi Generalnemu asumpt do zwrócenia się do Sądu Najwyższego o rozstrzygnięcie występujących w judykaturze rozbieżności. Kwestia specyfiki m.in. normy art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w pierwotnym brzmieniu, pod kątem jej technicznego charakteru, została ostatecznie kompleksowo zbadana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w wyroku z dnia 13 października 2016 roku w sprawie C – 303/15 orzekł, że: „Artykuł 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego w brzmieniu zmienionym na mocy dyrektywy 98/48/ WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 roku, należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy – art. 6 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu”. W uzasadnieniu stanowiska, Trybunał Sprawiedliwości UE przyjął, że takie przepisy, które uzależniają prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry (art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych) nie stanowią „przepisów technicznych” w rozumieniu art. 1 pkt 3 dyrektywy 98/34, ponieważ nie odnoszą się one do produktu lub do jego opakowania jako takich oraz nie określają wymaganych cech produktu. Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości UE, przepisy takie nie zaliczają się również do kategorii „zasad dotyczących usług” społeczeństwa informacyjnego w rozumieniu art. 1 pkt 5 dyrektywy 98/34, ponieważ nie dotyczy on „usług społeczeństwa informacyjnego” w rozumieniu art. 1 pkt 2 tej dyrektywy.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 stycznia 2017r. sygn. akt I KZP 17/16 podzielił powyższe stanowisko zawarte w orzeczeniu (...), a dodatkowo zaakcentował, że zastrzeżenie uczynione w końcowej części przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, iż chodzi tu o koncesje na prowadzenie kasyna gry, nie może być w takiej sytuacji poczynione jako powtórzenie, zawartego w art. 14 ust.1 cyt. ustawy ograniczenia, zwłaszcza, że pierwszy z powołanych przepisów dotyczy prowadzenia działalności, drugi zaś – urządzania gry. We wskazanej uchwale Sąd Najwyższy skonstatował, że przepis art. 6 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej, zawartej w art. 107 § 1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 roku, I KZP 1716). Sąd podziela w całości powyższe stanowisko Sądu Najwyższego.

Reasumując powyższe rozważania wskazać należy, iż art. 6 ust. 1 Ustawy o grach hazardowych nie posiada i nigdy nie posiadał charakteru technicznego.

Powyższe rozbieżności w orzecznictwie i interpretacji przepisów musiały podważać ewentualne przekonanie o legalności działań zarzucanych oskarżonemu i ich niekaralności. Oskarżony kontynuował jednak swoją działalność i to pomimo istnienia powyższych orzeczeń i poglądów. Oskarżony brał więc pod uwagę sprzeczność z prawem swojego zachowania, w tym prawem karnym skarbowym, i wiążące się z tym konsekwencje. Taki stan świadomości potwierdza tym samym, że oskarżony umyślnie popełnił zarzucane mu czyny. Należy pamiętać, że delikty karnoskarbowe z art. 107 § 1 i 2 kks można popełnić wyłącznie umyślnie, aczkolwiek w obu postaciach zamiaru, to jest w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym (vide m.in. I. Zgoliński, Komentarz do KKS, WKP 2018). Kwestię zamiaru sprawcy przestępstwa, w tym deliktu skarbowego, wywodzić można nie tylko z jego zachowań poprzedzających czyn, czy też podejmowanych w trakcie jego popełniania, ale również z działań mających miejsce później (post. SN z 28 listopada 2013 r., I Kzp 11/13, OSNKW 2014/1/3).

Na marginesie wskazać należy, że w Sądzie Rejonowym w Toruniu od roku 2014 rozpoznano zażalenia na postanowienia o zatwierdzeniu zatrzymania rzeczy (automatów do gier), zażaleń na postanowienia w przedmiocie dowodów rzeczowych (automatów do gier), zażaleń na czynności zatrzymania rzeczy, w których stroną była spółka (...), których to zażaleń nie uwzględniono.

W tym miejscu podkreślić należy czynność sprawcza została w art. 107 § 1 kks określona jako "urządzanie" lub "prowadzenie" określonych w tym przepisie gier lub zakładów wzajemnych wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Niektórzy autorzy twierdzą, że "urządzanie" gry lub zakładu wzajemnego jest pojęciem węższym od ich "prowadzenia", gdyż to ostatnie obejmuje także takie działania, jak ustalanie zasad oraz systemu danej gry czy też wysokości wygranej ( zob. Prusak, Kodeks, t. II, s. 773–774). Zdaniem innych autorów, z którymi wypada się zgodzić jest odwrotnie, tzn. zakres pojęcia "urządza" jest szerszy od "prowadzi", albowiem pod pojęciem "urządzania" należy rozumieć układanie systemu gry czy określanie wysokości wygranych, podobnie jak wynajęcie i przystosowanie lokalu, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry itp. Natomiast "prowadzenie" gry jest pojęciem węższym, ograniczonym zazwyczaj do wykonywania bezpośrednich czynności przy grze (Kotowski, Kurzępa, Komentarz, 2007, s. 450). Za reprezentowanym tu poglądem wydaje się przemawiać treść przepisów aktualnej ustawy o grach hazardowych, która rozróżnia "prowadzenie działalności w zakresie gier i zakładów" (np. art. 1, 3, 6) oraz "bezpośrednie prowadzenie gry hazardowej" (art. 24 ust. 1 pkt 2). Jak się wydaje określenie "prowadzi" zawarte w treści art. 107 § 1 kks oznacza właśnie bezpośrednie prowadzenie gry hazardowej. "Urządzanie gry lub zakładu" obejmuje czynności niezbędne do rozpoczęcia określonej działalności (zob. V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, J. Skorupka, Prawo i postępowanie karne skarbowe, s. 323). Chodzi zasadniczo o zaprowadzenie czy uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu, stąd też można zgodzić się z poglądem, że urządzanie gier i zakładów poprzedza czasowo ich "prowadzenie", to ostatnie bowiem dotyczy działalności już "urządzonej" (zob. P. Kardas, G. Łobuda, T. Razowski, Kodeks karny skarbowy, s. 827). W tym ujęciu "urządzić" grę oznacza mniej więcej tyle, co ją zorganizować, czyli doprowadzić do tego, aby mogła się odbyć. Strona podmiotowa czynu zabronionego z art. 107 § 1 kks obejmuje umyślność w obu postaciach zamiaru.

Do znamion ustawowych deliktu skarbowego z art. 107 § 1 kks należy także działanie wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Wyraźnie więc widać subsydiarność komentowanego przepisu wobec art. 3 Ustawy o grach hazardowych według którego urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Jest to zasada monopolu państwa w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych i gry telebingo oraz m.in. formy organizacyjnej podmiotu urządzającego grę czy zakład wzajemny, miejsca urządzania (kasyna gry, salony gier bingo pieniężne, punkty przyjmowania zakładów itp.), zakazu reklamy i promocji określonych gier i zakładów wzajemnych, minimalnych wartości wygranych, regulaminów gier i zakładów wzajemnych, zabezpieczenia losów i innych dowodów udziału w grze przed sfałszowaniem lub przedwczesnym odczytaniem wyniku gry, granicy wiekowej dostępu do ośrodków gier czy punktów przyjmowania zakładów wzajemnych, rejestracji gości, świadectw zawodowych osób sprawujących zarząd nad ośrodkami gier i punktami przyjmowania zakładów oraz bezpośrednio prowadzących gry i zakłady, instalacji systemów służących kontroli przebiegu i prowadzenia gier itp.

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, że P. K. popełnił zarzucane mu przestępstwa skarbowe. W ocenie Sądu oskarżony urządzał gry na automatach wbrew warunkom ustawy, nie posiadając wymaganego zezwolenia i działał w zamiarze ewentualnym. W toku postępowania nie budził wątpliwość fakt, że aby rozegrać grę automatach należało zasilić urządzenia środkami pieniężnymi. Następnie środki przeliczane były na maksymalny czas gry oraz punkty kredytowe niezbędne do rozgrywania gier, co tym samym w sposób oczywisty wskazuje na komercyjny charakter przedsięwzięcia. Opinia biegłych a także eksperymenty przeprowadzone w toku postępowania przygotowawczego w sposób niebudzący wątpliwości wykazały, że gry na przedmiotowych automatach miały charakter wyłącznie losowy.

Analizując zgromadzony materiał dowodowy Sąd stanął na stanowisku, że działania oskarżonego nie były wynikiem tego samego zamiaru. Zamiar konkretyzował się w sytuacji, gdy dana osoba godziła się na wstawienie w danym lokalu automatu, co w efekcie następowało. Zamiar sprawcy musi zostać uzewnętrzniony i to w danych okolicznościach, a nie wynikać z domniemania, że skoro kiedyś pojawi się okazja do popełnienia przestępstwa, ten z niej skorzysta i w efekcie popełni przestępstwo w wykonaniu tego samego zamiaru, co wcześniej i gdzie indziej. Tak sytuacja nie ma nic wspólnego z popełnianiem przestępstwa „na raty”. Zresztą w art. 6 § 2 kks mowa o tym samym, a nie takim samym zamiarze (vide m.in. Komentarz do KKS pod redakcją Igora Zgolińskiego, WKP 2018). Warto pamiętać, że przepis art. 6 § 2 k.k.s. określający instytucję czynu ciągłego stanowi zmodyfikowany odpowiednik tzw. jednoczynowej koncepcji przestępstwa ciągłego (tak również SN w postanowieniu z dnia 29 marca 2006 r., I KZP 58/05, (...) 2006, nr 5, poz. 1.1.4). Przyjęte w art. 6 § 2 k.k.s. rozwiązanie zagadnienia ciągłości oparte jest – co podkreślono powyżej – na tej samej koncepcji teoretycznej co regulacja zawarta w art. 12 k.k. Niezależnie od występujących między tymi przepisami różnic, w zakresie odnoszącym się do podstawowych elementów konstrukcyjnych oraz konsekwencji prawnych wynikających z przyjęcia czynu ciągłego między regulacją zawartą w art. 12 k.k. a rozwiązaniem wyrażonym w art. 6 § 2 k.k.s. nie zachodzą żadne różnice. Trafnie podkreśla się w piśmiennictwie, że art. 6 § 2 k.k.s. określa instytucję czynu ciągłego, wzorując się na konstrukcji art. 12 k.k. (por. T. Grzegorczyk, Kodeks karny skarbowy..., 2006, s. 124–125; por. też wyrok SA w Katowicach z dnia 8 grudnia 2010 r., II AKa 192/10, LEX nr 7865442). Stąd też do zasadniczej większości zagadnień ujawniających się na tle art. 6 § 2 k.k.s. odnoszą się wprost te wypowiedzi przedstawicieli doktryny oraz wypowiedzi prezentowane w orzecznictwie, które przedstawione zostały w odniesieniu do konstrukcji czynu ciągłego opisanego w art. 12 k.k. (vide. P. Kardas, Komentarz do KKS, WKP 2017).

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty wskazać należy, że zamiar oskarżonego urządzania gier na automatach realizował się w konkretnym czasie, za pomocą konkretnych automatów a także w konkretnym miejscu.

Podobnie należy zdaniem Sądu odnieść się do „wykorzystania takiej samej sposobności”, o której mowa w art. 6 § 2 kks. Ta sposobność to konkretne okoliczności, które pozwoliły na wstawienie maszyny w konkretne miejsce umożliwiające korzystanie z nich bliżej nieokreślonej liczbie osób, a także inne działania sprowadzające się do „urządzania gier”. Taką wystarczającą do przyjęcia czynu ciągłego sposobnością, którą oskarżony wykorzystywał z pewnością nie było prowadzenie działalności gospodarczej, czy też pozyskiwanie, a nawet posiadanie automatów do gier. Trudno też uznać, że owa „taka sama” sposobność to funkcjonowanie na terenie kraju lokali (i ludzi) skłonnych zgodzić się na wstawienie do nich automatów. Sposobność to dopiero pozyskanie konkretnego miejsca i dalsze czynności polegające na urządzaniu gier. Przykładowo, z pewnością stojący na niestrzeżonym parkingu w nocy samochód nie stanowiłby przedmiotowej sposobności w kontekście włamania do niego i do innego w innym mieście.

Zaprezentowane wyżej stanowisko znajduje swoje oparcie w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. Warto przywołać np. niedawny wyrok SN z 22 maja 2018 roku (III KK 331/17), postanowienie SN z 4 kwietnia 2018 roku (V Ks 5/18), czy wyroki Sądu Okręgowego w Toruniu w sprawie IX Ka 52/18 i IX Ka 184/18.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał oskarżonego P. K. za winnego popełnienia przestępstw skarbowych z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks. Zgodnie z treścią art. 9 § 3 kks „za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej”.

W konsekwencji przyjętego stanowiska wyeliminowano przepis art. 6 § 2 kks z kwalifikacji prawnej i przyjęto tzw. ciąg przestępstw skarbowych opisany w art. 37 § 1 pkt 3 kks. Przestępstwa te oskarżony popełnił kilku miejscach w T.. Rozwiązanie zagadnienia ciągłości popełnienia deliktu skarbowego przyjęte w kodeksie karnym skarbowym oparte jest, identycznie jak model przyjęty w kodeksie karnym, na rozbiciu jednorodnej instytucji przestępstwa ciągłego na dwie różne instytucje prawne, a mianowicie na czyn ciągły, określony w art. 6 § 2 k.k.s., oraz ciąg przestępstw przewidziany w art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. ( P. Kardas, Komentarz do KKS, WKP 2017, por. T. Grzegorczyk, Kodeks karny skarbowy..., 2006, s. 213). Artykuł 37 § 1 pkt 3 k.k.s. wymienia trzy przesłanki, od spełnienia których uzależnione jest przyjęcie konstrukcji ciągu przestępstw. Są to: tożsamość kwalifikacji każdego z przestępstw składających się na ciąg, odstępy czasu pomiędzy poszczególnymi przestępstwami skarbowymi, które nie są długie, oraz brak wyroku, chociażby nieprawomocnego, co do któregokolwiek z nich, który zapadł w okresie między pierwszym a ostatnim z przestępstw. Wszystkie one zachodziły w niniejszej sprawie. Celem instytucji ciągu przestępstw jest uwypuklenie związków zachodzących między wieloma przestępstwami popełnionymi przez tego samego sprawcę, które z uwagi na łączące je więzi stanowią swoistą całość, podlegającą łącznej ocenie sądu w zakresie wymiaru kary. Łączne ujęcie tej wielości przestępstw w płaszczyźnie wymiaru kary oraz środków karnych stwarzać ma podstawy do uwzględnienia wszystkich elementów przestępczej działalności, których sąd nie byłby w stanie ująć, wymierzając za te przestępstwa jednostkowe kary. Przyjęcie konstrukcji ciągu przestępstw prowadzić ma więc do uwypuklenia wagi całości przestępczej działalności sprawcy oraz jej społecznej szkodliwości, co przy rozdrobnieniu zachowań sprawcy na poszczególne fragmenty (odrębne przestępstwa) mogłoby prowadzić w sferze wymiaru kary do zniekształcenia obrazu rozmiarów przestępczości i w konsekwencji do zastosowania nieadekwatnej sankcji karnej (zob. wyrok SN z dnia 25 lutego 1986 r., III KR 523/85, OSNPG 1986, nr 11, poz. 151; wyrok SN z dnia 18 stycznia 1983 r., IV KR 341/82, OSNPG 1983, nr 8, poz. 91). Sąd przyjął także, że oskarżony uczynił sobie z popełnianych przestępstw stałe źródło dochodu, tj. art. 37 § 1 pkt 2 kks.

Nadto Sąd doprecyzował wbrew którym przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych P. K. dopuszczał się urządzania gier. Jak wskazano powyżej, przepis art. 107 § 1 kks penalizuje zachowanie sprawcy, który wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Przepis ten niewątpliwie ma charakter blankietowy. W związku z tym w zakresie znamion czynu zabronionego określającego sprawstwo „odsyła” do przepisów ustawy o grach hazardowych, w której zdefiniowane są pojęcia gry losowej, na automatach oraz zakładów wzajemnych, a także warunki ich urządzania. W ocenie Sądu konieczne było doprecyzowanie, iż P. K. działał wbrew art. 2 ust. 3, art. 3 i art. 6 ust.1 ustawy z 19 listopada 2009 o grach hazardowych (t. j. Dz. U. z 2015, poz. 612 ze zm.).

Przepis art. 2 ust. 2 i art. 3 ustawy o grach hazardowych obowiązującej w czasie objętym zarzutem stanowił, że grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości zaś urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 ust.1 wskazanej ustawy - działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry.

Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepisy te mają zastosowanie i zostały naruszone.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał oskarżonego P. K. za winnego popełnienia przestępstw skarbowych z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks. Wymierzając karę Sąd zastosował nadzwyczajne jej obostrzenie na podstawie art. 38 § 1 pkt 3 kks.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, mając przy tym na uwadze zasady i dyrektywy sądowego wymiaru kary. W ocenie Sądu orzeczona kara pozbawienia wolności jest adekwatna do społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy sprawcy, a ponadto uwzględnia cele prewencji indywidualnej i ogólnej.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby. W sprawie spełnione były wszystkie obligatoryjne przesłanki zastosowania tego środka probacyjnego: sprawca nie był karany na karę pozbawienia wolności w czasie popełniania czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania, a orzeczona wobec niego kara nie przekracza roku. Za zastosowaniem środka probacyjnego przemawiają względy prewencji indywidualnej, w tym realizacja celów kary. Zdaniem Sądu warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności, obok orzeczonej kary grzywny jest wystarczające dla osiągnięcia celów kary.

Obok kary pozbawienia wolności Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna równoważna jest kwocie 100 złotych. Zakreślając wymiar stawek dziennych Sąd miał na względzie stopień zawinienia i społecznej szkodliwości inkryminowanego czynu. Natomiast wskazując wymiar poszczególnych stawek dziennych w dolnej granicy zagrożenia ustawowego uwzględnił jego warunki osobiste, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. W tym kontekście kara grzywny w orzeczonym wymiarze nie będzie stanowiła dla oskarżonego nadmiernego obciążenia finansowego. W ocenie Sądu orzeczona kara spełni swe cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej.

Do okoliczności obciążających zaliczono czas przestępczego procederu, jego zorganizowany charakter, fakt urządzania gier na automatach i wielokrotną karalność oskarżonego za przestępstwa podobne popełnione na terenie całego kraju.

Na podstawie art. 30 § 5 kks orzeczono przepadek przez zniszczenie automatów do gier przechowywanych w(...)w T. do spraw (...) i (...) oraz przepadek na rzecz Skarbu Państwa gotówki w kwocie 60 zł, przechowywanej na koncie sum depozytów(...).

Z uwagi na fakt, iż oskarżony korzystał z pomocy obrońcy ustanowionego z urzędu zasądzono od Sądu Rejonowego w Toruniu na rzecz obrońcy koszty udzielonej oskarżonemu pomocy prawnej albowiem nie została ona opłacona w całości ani w żadnej części.

O koszach sądowych orzeczono w myśl art. 624 § 1 kpk. Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty a wydatkami obciążył skarb Państwa. Biorąc pod uwagę możliwości finansowe i zarobkowe oskarżonego Sąd uznał, iż uiszczenie wskazanych kosztów stanowiłoby dla oskarżonego znaczne obciążenie, szczególnie, że Sąd orzekł wobec niego karę grzywny.