Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2018 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący – Sędzia SO Zofia Kubalska

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Ewelina Parol

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2018 roku w Lublinie

sprawy M. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania M. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 30 listopada 2017 roku znak (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala M. R. prawo do emerytury od (...)roku;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. na rzecz M. R. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII U 2905/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 listopada 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2017, poz. 1383 ze zm.) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983, Nr 8, poz. 43 ze zm.) odmówił M. R. prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych podając, iż wnioskodawca nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład nie uznał jako okresu pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia w Gminnej Spółdzielni (...) w S. w okresach od 29 lipca 1974 roku do 28 kwietnia 1977 roku, od 23 kwietnia 1979 roku do 31 grudnia 1986 roku w łącznej ilości 10 lat, 5 miesięcy i 9 dni, ponieważ świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 31 lipca 2008 roku nie spełniały wymogów formalnych. Wymienione stanowisko pracy masarz- ubojowiec nie było tożsame ze stanowiskami wymienionymi w powołanym akcie resortowym to jest załączniku nr l do Uchwały Nr 64/83 Zarządu Głównego Centralnego Związku Spółdzielni Rolniczych z dnia 25 lipca 1983 roku, gdzie w wykazie A, dziale X, pod poz. 8 ujęto w punkcie l stanowisko ubojowiec, zaś w punkcie 13 wędzarz. Ponadto charakter wykonywanej pracy według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku został podany nieprawidłowo to jest w rozporządzeniu nie występuje określenie produkcji masarniczej, które wymieniono w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie uznał także okresu od 1 stycznia 1987 roku do 31 grudnia 1998 roku w ilości łącznej: 12 lat, ponieważ świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 31 lipca 2008 roku nie spełniało wymogów formalnych. Wymienione stanowisko pracy magazynier pasz, zbóż i produktów zbożowych nie było tożsame ze stanowiskiem wymienionymi w powołanym akcie resortowym to jest załącznika nr l do Uchwały Nr 64/83 Zarządu Głównego Centralnego Związku Spółdzielni Rolniczych z dnia 25 lipca 1983 roku, z wykazem A, dziale X, poz. 10 pkt 5 to jest robotnika maszynowego i magazyniera surowców paszowych i paszy gotowej (decyzja k. 18 a.e.).

W odwołaniu od tej decyzji M. R. zakwestionował jej trafność, wnosząc o zmianę decyzji organu rentowego poprzez przyznanie mu prawa do emerytury z uwzględnieniem pracy w szczególnych warunkach jako ubojowiec i wędzarz w Gminnej Spółdzielni (...) w S. w okresach od 29 lipca 1974 roku do 28 kwietnia 1977 roku, od 23 kwietnia 1979 roku do 31 grudnia 1986 roku oraz z uwzględnieniem okresu zatrudnienia od 1 stycznia 1987 roku do 31 grudnia 1998 roku jako magazynier pasz, zbóż i produktów zbożowych (odwołanie k. 2-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację leżącą u podstaw zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 5-6 a.s.).

W toku postępowania strony popierały stanowiska prezentowane w sprawie, pełnomocnik wnioskodawcy wnosił dodatkowo o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, pełnomocnik organu rentowego wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił następujący stan faktyczny:

M. R. urodził się w dniu (...). W dniu 13 października 2017 roku złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Podał w nim, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (wniosek k. 1-3 a.e.).

Po weryfikacji przedłożonych dokumentów, zaskarżoną decyzją z dnia 30 listopada 2017 roku organ rentowy odmówił M. R. prawa do świadczenia z uwagi na brak udowodnienia 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 roku ogólny staż ubezpieczeniowy w wymiarze 26 lat, 2 miesiące i 3 dni (decyzja k. 18 a.e.).

Wnioskodawca został zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w S. z dniem 29 lipca 1974 roku na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku masarza. Obowiązki wynikające z zatrudnienia wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy w masarni. Pracodawcy powierzył odwołującemu wykonywanie czynności przy uboju zwierząt. Prace ubojowe trwały cały dzień. Przy wykonywaniu tych czynności zatrudniano 3 pracowników. Ubój był dokonywany na własne potrzeby spółdzielni. W trakcie tygodnia wnioskodawca wykonywał ubój przez 3 dni, pozostałe 2 dni wykonywał prace na dziale wędzarni. W czasie uboju M. R. zajmował się ogłuszaniem zwierząt rzeźnych, spuszczaniem krwi, oparzaniem, oskrobywaniem. Pracował „na windzie”, podciągając oskrobaną sztukę zwierzęcia, zajmował się także przekrawaniem i porcjowaniem mięsa. Zdejmował skórę. Podzielone na porcje kawałki mięsa mył i składał do chłodni.

W pozostałym wymiarze czasu pracy M. R. pracował w wędzarni. Rozpalał ogień, zawieszał szynki, następnie uwędzone mięso wkładał do kotła, sparzał i gotowe porcje zdawał do magazynu wyrobów gotowych. W okresie zatrudnienia odwołujący nie był delegowany do innych prac. Otrzymywał dodatek z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

W okresie od 29 kwietnia 1977 roku do 10 kwietnia 1979 roku M. R. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Z dniem 23 kwietnia 1979 roku podjął zatrudnienie i został przyjęty formalnie na stanowisko masarza wykonując takie same czynności jak uprzednio (zeznania świadka W. C. k. 39-39v a.s., zeznania świadka M. S. k. 39v-40 a.s., zeznania wnioskodawcy k. 24v a.s., k. 42v-43 a.s., akta osobowe k. 11 a.s., w tym angaż z dnia 31 lipca 1974 roku, zaświadczenie z dnia 31 lipca 2008 roku, kserokopia książeczki wojskowej, angaż z dnia 24 kwietnia 1979 roku).

W czasie wykonywania tych prac wnioskodawca był narażony na choroby odzwierzęce. Praca związana z ubojem wymagała dużego wysiłku fizycznego. Na wędzarni odwołujący miał kontakt z benzopirenem, który wytwarzał się podczas procesu spalania drewna. Pracodawca zapewniał pracownikom masarni czapki, białą odzież, spodnie, bluzę i gumowce (zeznania wnioskodawcy k. 24v a.s., k. 42v-43 a.s.).

Z dniem 2 stycznia 1987 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy wykonywanie czynności na stanowisku magazyniera pasz i złomu w D. (akta osobowe k. 11 a.s., w tym angaż z dnia 2 stycznia 1987 roku).

Z dniem 29 czerwca 1990 roku wnioskodawca rozpoczął wykonywanie czynności pracowniczych na stanowisku magazyniera młyna w S. (akta osobowe k. 11 a.s., w tym umowa o pracę z dnia 28 czerwca 1990 roku). Jako magazynier odwołujący pracował na 2 zmiany. Jego stanowisko pracy znajdowało się przy zbiorniku, gdzie składowano luzem mąkę i śrutę. Wnioskodawca zajmował się przyjmowaniem zboża od rolników, po przemieleniu go wydawał mąkę i otręby. Do jego obowiązków należało także przyjmowanie pasz do magazynu. W młynie wykonywano także przemiał państwowy i do zadań odwołującego należało pakowanie mąki do worków po 50 kilogramów. Wnioskodawca ponosił materialną odpowiedzialność za powierzony mu asortyment.

W czasie, gdy nie wydawał mąki i pasz, był kierowany do piekarni, gdzie zajmował się pakowaniem mąki składowanej luzem do worków o pojemności 40-50 kilogramów. Takie czynności wykonywał codziennie przez godzinę dziennie. Praca była wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy (zeznania świadka Z. M. k. 40 a.s., zeznania świadka J. S. k. 40v a.s., zeznania wnioskodawcy k. 24v a.s., k. 42v-43 a.s.).

Po 1990 roku wnioskodawca raz w tygodniu, niekiedy raz na 2 tygodnie dokonywał przyjęcia złomu (zeznania wnioskodawcy k. 24v a.s., k. 42v-43 a.s.).

Po dniu 14 listopada 1991 roku odwołujący nie przebywał na zasiłkach chorobowych. Stosunek pracy ustał z dniem 31 lipca 2008 roku (akta osobowe k. 11 a.s., w tym: pismo z dnia 7 listopada 2017 roku, świadectwo pracy z dnia 31 lipca 2008 roku).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie wymienionych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego, aktach osobowych wnioskodawcy ze spornych okresów zatrudnienia oraz zeznań wnioskodawcy i świadków. Sąd obdarzył wiarą zgromadzone w sprawie dowody nieosobowe w postaci dokumentów, znajdujące się w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i aktach osobowych. Były one przechowywane przez uprawniony podmiot, nie nosiły śladów podrobienia ani przerobienia. Ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, nie budziły one również wątpliwości Sądu. W aktach tych znajdują się umowy o pracę, angaże, zakresy obowiązków, pisma pracodawcy, na podstawie których możliwe było ustalenie okresów pracy i zakresu obowiązków skarżącego do dnia 31 grudnia 1998 roku.

W ocenie Sądu, na wiarę zasługiwały również zeznania przesłuchanych w sprawie świadków. Relacja świadków w pełni przekonuje, jeżeli zważy się na fakt, iż wspólnie z wnioskodawcą pracowali w tym samym zakładzie pracy. Stałość i powtarzalność tych zdarzeń spowodowały, iż okoliczności zostały zapamiętane i na tyle dobrze utkwiły w pamięci świadków, iż obecnie pomimo upływu czasu byli w stanie rzetelnie je wykazać.

Świadkowie W. C., M. S., Z. M., J. S. pracowali w Gminnej Spółdzielni (...) w S.. Świadkowie zeznali, że fakty i okoliczności, o których zeznawali zaobserwowali podczas wykonywania swych codziennych obowiązków pracowniczych. Z uwagi na wspólny wieloletni okres pracy z wnioskodawcą w tym samym zakładzie jako współpracownicy, mieli oni sposobność dokonania spostrzeżeń okoliczności, o których zeznawali. Z racji wykonywanych obowiązków pracowniczych świadkowie znali podział organizacyjny spółdzielni, w której pozostawali w zatrudnieniu, a ze względu na wykonywane obowiązki mieli bezpośredni kontakt z wnioskodawcą. Wskazywali na zakres czynności wnioskodawcy podnosząc, że obowiązki na tym stanowisku ubojowca- wędzarza, a następnie magazyniera w młynie przy magazynowaniu surowców paszowych i paszy gotowej wykonywał stale, w 8-godzinnym czasie pracy .

Świadek W. C. był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w S. w latach 1972- 1991 przy produkcji i rozbiorze półtusz. Wymieniony zeznał, że wnioskodawca jako wędzarz- ubojowiec pracował 8 godzin dziennie, w okresie zatrudnienia nie był delegowany do żadnej innej pracy. Przez cały okres pracy otrzymywał dodatek za prace w warunkach szczególnych.

Zeznania te korelowały z treścią zeznań świadka M. S., który pozostawał w zatrudnieniu w spółdzielni w latach 1975 -1992 jako ubojowiec i wędzarz. Pracował z M. R. wykonując takie same czynności jak odwołujący. Świadek otrzymał emeryturę w warunkach szczególnych, okres zatrudnienia w spółdzielni został mu zaliczony do okresu pracy w szczególnych warunkach.

Z kolei świadek Z. M. był zatrudniony we wskazanej spółdzielni w okresie od 1984 lipca do października 2001 roku jako młynarz. J. S. pozostawał w zatrudnieniu od 1971 do 1995 roku jako kierowca, następnie jako magazynier. Z tego tytułu ustalono świadkom prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Z. M. oraz J. S. zeznali, że wnioskodawca zajmował się przyjmowaniem zboża od rolników, po przemieleniu go wydawał mąkę i otręby. W młynie wykonywano także przemiał państwowy i do zadań odwołującego należało ładowanie mąki do worków po 40-50 kilogramów. Praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd uznał za wiarygodne korelujące z powyższymi dowodami zeznania wnioskodawcy co do okoliczności faktycznych dotyczących zatrudnienia w Gminnej Spółdzielni (...) w S. zajmowanych stanowisk i rodzaju obowiązków pracowniczych w okresie zatrudnienia. Znajdowały one bowiem potwierdzenie w zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków.

Istotna jest przy tym okoliczność, że pracodawca uznawał pracę wykonywaną przez wnioskodawcę za pracę w szczególnych warunkach, czemu dał wyraz w wystawionych świadectwach wykonywania prac w szczególnych warunkach (świadectwa pracy w szczególnych warunkach k. 5-6 a.e.).

Sąd Okręgowy w Lublinie zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy M. R. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Prawo do wcześniejszej emerytury dla osób zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, z uwagi na datę urodzenia wnioskodawcy, regulują przepisy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2018, poz. 1270 tekst jednolity ze zmianami) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983, Nr 8, poz. 43 ze zmianami). Prawo do emerytury nabywają ubezpieczeni po osiągnięciu wieku przewidzianego m. in. w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnili enumeratywnie określone przesłanki:

- posiadają okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn,

- legitymują się okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27.

Natomiast, w myśl art. 184 ust. 2 emerytura, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Sąd, w przeciwieństwie do organu rentowego, nie jest związany określonymi środkami dowodowymi. Zgodnie, bowiem z treścią art. 473 k.p.c., stanowiącego, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron. Oznacza to, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Z kolei ustalenie przez Sąd w toku postępowania odwoławczego, że dana praca była wykonywana w szczególnych warunkach jest wystarczającą podstawą do uznania wykonywanej pracy za pracę tego rodzaju.

Zdaniem Sądu, z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych, zeznań wnioskodawcy i przesłuchanych w sprawie świadków wynika, że M. R. w okresie od 29 lipca 1974 roku do 1 stycznia 1987 roku, to jest przez 12 lat, 5 miesięcy i 3 dni stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace wymienione w wykazie A dziale, X pod poz. 8 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, to jest prace bezpośrednio przy uboju zwierząt. Wydając orzeczenie w sprawie Sąd Okręgowy miał w tym zakresie na względzie orzecznictwo Sądu Najwyższego, to jest wyrok z 10 lutego 2012 roku, II UK 125/11, w którym stwierdzono, że praca przy uboju zwierząt wymieniona w dziale X, w punkcie 8 załącznika A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku obejmuje również czynności przygotowawcze i późniejsze, związane z rozbiorem mięsa. Sąd Najwyższy przyjął w tym wyroku, że jeżeli praca przy uboju zwierząt była tylko jedną z czynności wykonywanych przez wnioskodawcę, to wykonywanie innych związanych z ubojem prac nie wyklucza kwalifikowania jego pracy, jako wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu w warunkach szczególnych.

Ponadto, w wyroku z dnia 6 sierpnia 2013 roku, II UK 9/13 Sąd Najwyższy podkreślił, że czynności związane z rozdzielaniem, wykrawaniem mięsa, jego porcjowaniem należą do kategorii prac związanych bezpośrednio z ubojem zwierząt. Sąd Najwyższy stwierdził, że „prace przy uboju zwierząt” muszą być postrzegane szerzej. Wskazał, że dopuszczalne jest kwalifikowanie pracy jako wykonywanej bezpośrednio przy uboju zwierząt, obejmującej nie tylko czynności ubojowe. Jednak warunkiem koniecznym zaliczenia innych prac (czynności) do bezpośrednio związanych z ubojem jest w pierwszej kolejności sam ubój zwierząt. Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, iż wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy uboju zwierząt.

Prace te zostały także ujęte w załączniku nr 1 do Uchwały Nr 64/83 Zarządu Głównego Centralnego Związku Spółdzielni Rolniczych z dnia 25 lipca 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy Spółdzielczości Rolniczej Zarządzenie Nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dziennik Urzędowy Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej, 1988, nr 2, poz. 4 – zawiera zał. 1, 2) gdzie w wykazie A, dziale X, pod poz. 8 ujęto w punkcie l stanowisko ubojowiec, zaś w punkcie 13 wędzarza. Z zeznań świadków i ubezpieczonego wynika, że wykonywał on w spornych okresach prace zaliczone do prac w warunkach szczególnych jako ubojowiec i wędzarz.

Sąd ustalił, że okresie od 29 czerwca 1990 roku do 31 grudnia 1998 roku, przez 8 lat, 6 miesięcy i 3 dni wnioskodawca wykonywał prace na stanowisku magazyniera w młynie, które zostały zaliczone do wykonywanych w warunkach szczególnych w wykazie A, w dziale X, pod poz.10 „prace przy wytwarzaniu mąki, kasz, płatków i śruty”.

W stosowanym to pomocniczo wykazie A, dziale X pod poz. 10 cytowanego załącznika nr 1 Uchwały Nr 64/83 Zarządu Głównego Centralnego Związku Spółdzielni Rolniczych z dnia 25 lipca 1983 roku, w wykazie A, dziale X, pod poz. 10 pkt 5 ujęto stanowisko robotnika maszynowego i magazyniera surowców paszowych i paszy gotowej.

Fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w spornym okresie znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, został on zwłaszcza potwierdzony i uszczegółowiony zeznaniami świadków, współpracowników ubezpieczonego ze spornego okresu zatrudnienia.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażone między innymi w wyrokach: z dnia 6 kwietnia 2006 roku (III UK 5/06 OSNP z 2007 roku, Nr 7-8, poz. 108), z dnia 9 marca 2010 roku (I UK 333/09 LEX 585739), z dnia 7 grudnia 2010 roku (I UK 203/10 LEX 786370) i z dnia 25 lutego 2010 roku (II UK 215/09 OSNP z 2011 roku, Nr 15-16, poz. 219) okres zasadniczej służby wojskowej podlega zaliczeniu do okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach jeśli przed i po odbyciu zasadniczej służby wojskowej wykonywana jest praca tego rodzaju, a pracownik w ustawowym terminie (najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z zasadniczej służby wojskowej) zgłosi swój powrót do tego zatrudnienia.

Zasadniczą służbę wojskową wnioskodawca odbywał w okresie od 29 kwietnia 1977 roku do 10 kwietnia 1979 roku. Po jej odbyciu, z dniem 23 kwietnia 1979 roku podjął zatrudnienie i powrócił do pracy na to samo stanowisko, które zajmował przed powołaniem. Okres ten podlegał więc zaliczeniu do okresu pracy w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu, okres zatrudnienia wnioskodawcy od 2 stycznia 1987 roku do 28 czerwca 1990 roku, kiedy świadczył pracę na stanowisku magazyniera pasz i złomu nie podlegał zaliczeniu do pracy w szczególnych warunkach. W tym zakresie wskazać należy, że samo subiektywne przekonanie ubezpieczonego, że jego praca z uwagi na uciążliwe warunki, w jakich była świadczona, może stanowić podstawę do przyznania mu uprawnień do emerytury w niższym od powszechnego wieku, nie znajduje uzasadnienia faktycznego i prawnego jak i odwrotnie, Sąd nie jest związany także oceną wnioskodawcy co charakteru jego pracy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 kwietnia 2014 roku, III AUa 1093/13, LEX nr 1466745). Co więcej, nawet wykonywanie pewnych czynności w trudnych dla organizmu warunkach jeżeli nie można ich zakwalifikować pod jedną z pozycji z wykazu rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), uniemożliwia traktowanie takiego zatrudnienia jako mającego znaczenie z punktu widzenia prawa do emerytury, o jakim mowa w art. 184 ustawy emerytalnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 maja 2015 roku, III AUA 1048/15, LEX nr 1747264).W powyższym okresie wnioskodawca nie wykonywał bowiem stale i w pełnym wymiarze czasu prac, które zostały wymienione w wykazie A, dziale X, pod poz. 10, gdyż zajmował się także magazynowaniem złomu.

Reasumując, należało uznać, że M. R. spełnił przesłanki z art. 184 ustawy o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, to jest ukończył 60 lat w dniu (...) , udowodnił 26 lat, 2 miesiące i 3 dni stażu pracy, w tym ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

W myśl postanowień art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Natomiast zgodnie z art. 129 ust. 1 tej ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Z uwagi na treść cytowanych powyżej przepisów, prawo do emerytury przysługuje wnioskodawcy od dnia(...)roku, to jest ukończenia wieku emerytalnego.

Orzeczenie o zwrocie kosztów procesu uzasadnia przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c., a ich wysokość w kwocie 180 złotych ustalono na podstawie § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804 ze zm. w wersji obowiązującej na dzień złożenia odwołania).

Z tych względów i na podstawie powołanych przepisów oraz na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.