Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2018 roku, wydanym w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę 9 162,00 złotych, Sąd Rejonowy w Kaliszu w pkt 1. oddalił powództwo w całości i w pkt. 2 zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1 217,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, sygn.. akt V Gc 1080/17 (wyrok k. 172, uzasadnienie k. 177 - 183).

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O., zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi Skarżąca zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 328 § 2 k.p.c. mające wpływ na wynik sprawy, tj. na treść wydanego w sprawie orzeczenia poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej przez co powódka nie poznała toku wywodu Sądu I instancji i nie dowiedziała się czy w jakikolwiek sposób Sąd rozpoznał zgłoszone przez powódkę wnioski dowodowe, co uniemożliwia tym samym skuteczne kwestionowanie zapadłego orzeczenia w toku postępowania apelacyjnego;

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 236 k.p.c. w związku z art. 217 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c., co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez nierozpoznanie wniosków dowodowych powódki o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadków T. K., J. B. oraz R. B., który został zgłoszony przez powódkę w przypadku, gdyby Sąd nie dopuścił dowodu z protokołu rozprawy z dnia 27 listopada 2015 roku, sygn. akt I Cps 534/15 Sądu Rejonowego w Radomsku, co wynika z braku wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na których dowodach oparł się Sąd I instancji, doprowadziło do nieusprawiedliwionego pominięcia zgłoszonych przez powódkę wniosków dowodowych, a tym samym legło u podstaw ustalenia, że powódka nie udowodniła zasadności zgłoszonych roszczeń;

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 6 k.c. w związku z art. 361 k.c. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, że powódka nie wykazała związku przyczynowego pomiędzy zaniechaniem popełnionym przez adwokata D. G., a poniesioną w sprawie sygn. akt V GC 534/15 szkodą, podczas gdy powódka wykazała, że w przypadku złożenia przez adwokata D. G. apelacji od wyroku zapadłego w sprawie sygn. akt V GC 534/15 istniało duże prawdopodobieństwo uzyskania korzystnego dla powódki rozstrzygnięcia;

4.  sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez ustalenie, że zaskarżenie zapadłego w dniu 11 lutego 2016 roku orzeczenia nie doprowadziłoby do uzyskania korzystnego dla powódki rozstrzygnięcia, podczas gdy zaoferowany przez powódkę materiał dowodowy, w szczególności dowód z protokołu z przesłuchania świadków w drodze pomocy prawnej przed Sądem Rejonowym w Radomsku, Wydział I Cywilny z dnia 27 listopada 2015 roku, wskazuje na to, iż w przypadku zaskarżenia wyroku zapadłego w sprawie V GC 534/15, istniało duże prawdopodobieństwo zmiany orzeczenia na korzyść powódki;

5.  sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez ustalenie, że powódka w uzasadnieniu złożonego pozwu jedynie lakonicznie wskazała, iż gdyby miała możliwość zaskarżenia zapadłego orzeczenia, to istniało duże prawdopodobieństwo, że uzyskałaby korzystne dla siebie rozstrzygnięcie, jednak twierdzenie to pozostało gołosłowne, bowiem nie wiadomo jakie rozstrzygnięcie zapadłoby na skutek złożonego środka odwoławczego, podczas gdy powódka na poparcie przedstawionych przez siebie twierdzeń zaoferowała szeroki materiał dowodowy, a także przeprowadziła szeroką analizę zeznań przesłuchanych w sprawie sygn. akt V GC 534/15 świadków, co wskazywało na duże prawdopodobieństwo zmiany zapadłego orzeczenia;

6.  niewyjaśnienie wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, co miało wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia poprzez brak dokonania jakiejkolwiek oceny dowodów zgłoszonych przez powódkę w szczególności z protokołu z przesłuchania świadków przed Sądem Rejonowym w Radomsku i braku analizy treści złożonych przez przesłuchanych tam świadków zeznań pod kątem zasadności wydanego w sprawie sygn. akt V GC 534/15 orzeczenia i ich wpływu na możliwość zmiany wyroku, co doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy;

7.  sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez ustalenie, że nieuprawnione jest twierdzenie, że powódka została pozbawiona możliwości złożenia środka odwoławczego na skutek zaniechania złożenia wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku, bowiem istnieje możliwość złożenia apelacji wprost, podczas gdy z zeznań świadka adwokata D. G. wynika, iż o treści zapadłego w sprawie sygn. akt V GC 534/15 orzeczenia dowiedział się i poinformował powódkę już po upływie 21 dniowego terminu do wniesienia apelacji wprost;

8.  sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez ustalenie, że w sprawie pozostaje niewiadomym to, czy powódka na skutek sporządzonego uzasadnienia zdecydowałaby się na zaskarżenie wyroku w sytuacji, gdy powódka nie zwolniła swego pełnomocnika z takiego obowiązku, a także czy apelacja ta zostałaby przyjęta do rozpoznania, podczas gdy powyższe okoliczności nie wymagają dowodu, skoro powódka wytacza proces o odszkodowanie, a kwestie przyjęcia apelacji do rozpoznania, co wiąże się jedynie z zachowaniem wymogów formalnych apelacji, obarczają występującego w sprawie pełnomocnika, który jest zobowiązany złożyć apelację zachowującą wszelkie wymogi formalne i nadającą się do przyjęcia i rozpoznania przez Sąd;

Wskazując na powyższe zarzuty Skarżąca wniosła o:

A/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 9.161,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od:

- kwoty 273,00 zł od dnia 8 września 2016 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 900,00 zł od dnia 8 września 2016 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 1 530,52 zł od dnia 8 lutego 2017 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 1 191,41 zł od dnia 5 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 5 266,09 zł od dnia 5 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty

B/zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w postępowaniu przed Sądem I i II Instancji,

ewentualnie wniosła o:

C/ uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego (apelacja k. 192 - 196).

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji powódki w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu w II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych (odpowiedź na apelację k. 206 – 208, tom II).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie ma racji Skarżąca, gdy czyni Sądowi Rejonowemu zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego tj. art. 328 § 2 k.p.c., mające wpływ na wynik sprawy, tj. na treść wydanego w sprawie orzeczenia poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, przez co powódka nie poznała toku wywodu Sądu I instancji i nie dowiedziała się czy w jakikolwiek sposób Sąd rozpoznał zgłoszone przez powódkę wnioski dowodowe, co uniemożliwia tym samym skuteczne kwestionowanie zapadłego orzeczenia w toku postępowania apelacyjnego.

Zgodnie z powszechnie przyjmowanym w orzecznictwie poglądem, uzasadnienie wyjaśnia przyczyny, dla jakich orzeczenie zostało wydane, jest sporządzane już po jego wydaniu, a zatem wynik sprawy z reguły nie zależy od tego, jak napisane zostało uzasadnienie i czy zawiera ono wszystkie wymagane elementy. Z tych przyczyn zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 marca 2011 roku, w sprawie II PK 202/10, w wyroku z dnia 7 stycznia 2010 roku, w sprawie II UK 148/09, podobnie Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 27 października 2010 roku, w sprawie I ACA 733/10, opubl. Legalis). W rozpatrywanej sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera szczegółowe ustalenia faktyczne, ocenę dowodów i wyczerpujące rozważania pozwalające odtworzyć tok rozumowania Sądu Rejonowego, zatem nie jest dotknięte tego rodzaju uchybieniami, które mogłyby skutkować wzruszeniem zakwestionowanego apelacją orzeczenia.
Chybione są zarzuty podniesione przez Skarżącą, zarzucające sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, co miało mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego oznacza, że w stanie faktycznym ustalonym przez Sąd pierwszej instancji zachodzą sprzeczności między poszczególnymi ustaleniami, czyli, że stan ten w świetle materiału nie stanowi harmonijnej całości. Chodzi tu o błędy popełnione przy ocenie dowodów (przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów) oraz przy dokonywaniu poszczególnych ustaleń, zwłaszcza w zakresie logicznego wnioskowania. W rozpoznawanej sprawie nie ma podstaw do przyjęcia, że rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji jest sprzeczne z tymi okolicznościami, które zostały ustalone w toku postępowania. Nie można zarzucić temu Sądowi, iż wyprowadził logicznie błędny wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności, czy też przyjął fakty za ustalone bez dostatecznej podstawy (fakty niepotwierdzone materiałem), bądź przeciwnie - uznał za nieudowodnione pewne fakty mimo istnienia ku temu dostatecznej podstawy w zebranym materiale. Strona powodowa nie podjęła nawet próby wykazania sprzeczności konkretnych ustaleń Sądu pierwszej instancji z poszczególnymi dowodami zgromadzonymi w toku postępowania przyjętymi przez ten sąd za podstawę faktyczną rozstrzygnięcia.

Z niewadliwych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że powódka dochodzi odszkodowania od ubezpieczyciela w ramach umowy ubezpieczenia OC adwokatów. Odpowiedzialność pozwanego w ramach tej umowy ma charakter akcesoryjny w stosunku do odpowiedzialności ubezpieczonego. Zgodnie z art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Przesłankami odpowiedzialności kontraktowej w ogólności są: niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, będące następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność; szkoda po stronie wierzyciela, związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem w postaci niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania a szkodą. Wskazać należy, iż w przypadku niewystąpienia którejkolwiek z powyżej wskazanych przesłanek brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności odszkodowawczej.

Na wierzycielu spoczywa dowód faktu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika, szkody wynikającej z tego faktu oraz związku przyczynowego pomiędzy tymi zdarzeniami. Na wierzycielu ciąży także dowód, co do tego, że zobowiązanie dłużnika w danej sytuacji istniało, a także treści tego zobowiązania. Wierzyciel nie musi jednak wykazywać, jaki rodzaj naruszenia zobowiązania (niewykonanie czy nienależyte wykonanie zobowiązania) w danej sytuacji wystąpił. Artykuł 471 k.c. wprowadza wzruszalne domniemanie, w myśl którego do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania doszło na skutek okoliczności, za które dłużnik odpowiada. Ustawa każe, więc domniemywać, że przyczyną niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, z którego wynikła szkoda, jest zachowanie się dłużnika lub inna okoliczność, za którą ponosi on w danej sytuacji odpowiedzialność. Artykuł ten nie przesądza jednak treści dowodu zwalniającego dłużnika od odpowiedzialności, gdyż wynika to każdorazowo z treści zobowiązania.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy zaniechania, których dopuścił się adwokat D. G., których nie negował pozwany, doprowadziły do powstania szkody. Innymi słowy czy w majątku powódki doszło do powstania szkody we wskazanej wysokości poprzez niezłożenie apelacji od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 11 lutego 2016 roku, która miałaby taki wpływ na rozstrzygnięcie, iż doszłoby do uwzględnienia powództwa w całości.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego trafnie Sąd I instancji wskazał, iż w niniejszej sprawie powódka nie wykazała jednej z przesłanek art. 471 k.c., tj. związku przyczynowego między zaniechaniem adwokata D. G. objętego ubezpieczeniem u pozwanego, a szkodą powódki.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 grudnia 2004 roku w sprawie sygn. akt V CK 297/04 podniósł, iż profesjonalny pełnomocnik odpowiada za szkody wyrządzone mocodawcy wskutek własnych zaniedbań i błędów, wyłącznie wtedy, gdy prowadzą one do przegrania sprawy, której wynik byłby korzystny dla tej strony, gdyby pełnomocnik zachował należytą staranność.

Wskazać należy, iż w doktrynie przyjęte jest rozróżnienie szkody hipotetycznej i szkody ewentualnej. Szkoda hipotetyczna polega na utracie korzyści (lucrum cessans), które zostałyby osiągnięte, gdyby nie uchybienie zarzucane ubezpieczonemu. Szkoda ewentualna to natomiast utrata szansy uzyskania korzyści. Na gruncie prawa polskiego przyjmuje się, że szkoda ewentualna w odróżnieniu od szkody hipotetycznej, nie podlega naprawieniu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 stycznia 2001 roku, sygn. akt I ACa 1094/00, opubl. Legalis). Zatem nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności odszkodowawczej profesjonalnego pełnomocnika w każdej sytuacji, w której dopuścił się zaniechania, którego konsekwencją była utrata możliwości rozpoznania sprawy przez Sąd II instancji. Odpowiedzialność pełnomocnika zaistnieje, gdy jego błędy doprowadziły do niekorzystnego rozstrzygnięcia sprawy, która gdyby zachował się z należytą starannością, zakończyłaby się dla jego mandanta uwzględnieniem powództwa w całości. Posiłkując się orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych dotyczącym szkód o charakterze hipotetycznym i odpowiedzialności odszkodowawczej profesjonalnych pełnomocników wskazać należy, iż dla przyjęcia zaistnienia szkody prawdopodobieństwo uzyskania korzystnego wyniku sprawy powinno być wykazane w stopniu nawet nie tyle wysokim, co wystarczająco wysokim na podstawie hipotetycznego przebiegu zdarzeń, którego ocena opierać się powinna na rozsądku, doświadczeniu życiowym, wiedzy i logice (por. wyrok SN z dnia 11 listopada 1977 roku, sygn. akt IV CR 428/77, opubl. Legalis; wyrok SN z dnia 3 października 1979 roku, sygn. akt II CR 304/79, opubl. Legalis; wyrok SN z dnia 14 maja 1999 roku, sygn. akt I PKN 51/99, opubl. Legalis). Z wysokim prawdopodobieństwem mamy do czynienia wówczas, gdy zostały usunięte wszystkie istotne wątpliwości do przyjęcia pewnego stanowiska (por. postanowienie SN z dnia 11 stycznia 2006 roku, sygn. akt II CNP 13/05, opubl. Legalis).

Na podstawie analizy zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Rejonowy trafnie uznał, iż brak jest dowodów wskazujących na możliwość uzyskania korzystnego dla powódki rozstrzygnięcia sprawy w przypadku wniesienia apelacji.

Nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony przez Skarżącą zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, a to art. 236 k.p.c. w związku z art. 217 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c., co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez nierozpoznanie wniosków dowodowych powódki o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadków T. K., J. B. oraz R. B., który został zgłoszony przez powódkę w przypadku, gdyby Sąd nie dopuścił dowodu z protokołu rozprawy z dnia 27 listopada 2015 roku, sygn. akt I Cps 534/15 Sądu Rejonowego w Radomsku.

Zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Ocena, czy określone fakty mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy zależy nie tylko od tego, jakie są to fakty, lecz także, a nawet w pierwszej kolejności, od tego, jak sformułowana i rozumiana jest norma prawna, która w rozpatrywanej sprawie została zastosowana. Dokonane ustalenia faktyczne oceniane są w aspekcie określonego przepisu prawa materialnego, który wyznacza zakres koniecznych ustaleń faktycznych i ma rozstrzygające znaczenie dla oceny, czy określone fakty, jako ewentualny przedmiot dowodu mają wpływ na treść orzeczenia (stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w postanowieniu z 10 lutego 2012 roku, II CSK 357/11, opubl.: Legalis). Zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. ma rację bytu tylko w sytuacji, gdy wykazane zostanie, że sąd przeprowadził dowód na okoliczności nie mające istotnego znaczenia w sprawie i ta wadliwość postępowania dowodowego mogła wpłynąć na jej wynik, bądź gdy sąd odmówił przeprowadzenia dowodu na fakty mające istotne znaczenie w sprawie, błędnie oceniając, iż nie mają one takiego charakteru (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z 20 grudnia 2006 roku, IV CSK 272/06, Monitor Prawniczy 2007, nr 2, s. 60; z 4 listopada 2008 roku, II PK 47/08; wyrok z 11 lutego 2011 roku, I CSK 334/10).

Wskazać należy, iż wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków: T. K., J. B. i R. B. został przez powódkę zgłoszony jedynie na wypadek, gdyby Sąd Rejonowy nie dopuścił dowodu z protokołu z rozprawy z dnia 27 listopada 2015 roku, sygn. akt I Cps 534/15 Sądu Rejonowego w Radomsku. Trafnie Sąd I instancji w uzasadnieniu wskazał, iż zeznania świadka D. G. oraz T. P. były podstawą do wydania rozstrzygnięcia w sprawie, a przeprowadzenie dowodu z przesłuchania kolejnych świadków doprowadziłby do przedłużenia postępowania.

W świetle powyższych rozważań pozbawione racji są zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, a to art. 6 k.c. w związku z art. 361 k.c. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, że powódka nie wykazała związku przyczynowego pomiędzy zaniechaniem popełnionym przez adwokata D. G., a poniesioną w sprawie sygn. akt V GC 534/15 szkodą, podczas gdy powódka wykazała, że w przypadku złożenia przez adwokata D. G. apelacji od wyroku zapadłego w sprawie sygn. akt V GC 534/15 istniało duże prawdopodobieństwo uzyskania korzystnego dla powódki rozstrzygnięcia.

Wskazać należy, iż niewłaściwe zastosowanie określonego przepisu prawnego (zarówno zastosowanie, jak i niezastosowanie), polega na błędnej subsumpcji. Wadliwa subsumcja wyraża się w tym przypadku w niezgodności między ustalonym stanem faktycznym a hipotezą zastosowanej normy prawnej, na błędnym przyjęciu czy zaprzeczeniu związku zachodzącego między faktem ustalonym w procesie a normą prawną (zob. uzasadnienie wyroku SN z dnia 25 marca 1999 r., III CKN 206/98,OSNC 1999, nr 10, poz. 183, wyroku SN z dnia 2 kwietnia 2003 r, I CKN 160/01,LEX nr 78813).

Należy stwierdzić, że sąd nie popełnia błędu w subsumcji, jeżeli przyjęte ustalenia faktyczne „podkłada” pod prawidłowo dobrany przepis prawa. W przeciwnym wypadku dochodzi do niewłaściwego zastosowania prawa materialnego.

W rzeczywistości strona powodowa nie zgadza się jedynie z wykładnią wyżej wymienionych przepisów dokonaną przez Sąd I instancji, a zarzut ich niewłaściwego zastosowania jest całkowicie chybiony, gdyż przepisy te z całą pewnością znajdują zastosowanie w niniejszej sprawie, czemu słusznie dano wyraz w uzasadnieniu wyroku.

Instytucja ciężaru dowodu nie ma jednorodnego charakteru, skoro odnosi się do niej zarówno art. 6 k.c., jak i art. 232 k.p.c. Przepis prawa materialnego określa, na czyje ryzyko idzie nieudowodnienie określonego faktu. Z kolei art. 232 k.p.c. stanowi procesowe narzędzie za pomocą, którego strony mogą osiągnąć skutek
w postaci udowodnienia dla nich korzystnych faktów istotnych z punktu widzenia dochodzonego roszczenia w znaczeniu materialnoprawnym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 12.1.2017 r., I CSK 14/16, Legalis). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.; wyr. SN z 17.12.1996 r., I CKU 45/96, OSN 1997, Nr 6–7, poz. 76, z glosą apr. A. Zielińskiego, Pal. 1998, Nr 1–2, s. 204).

Z art. 6 k.c. nie wynikają bezpośrednio żadne obowiązki sądu, gdyż jest to przepis adresowany do stron, nakładający na nie powinność wykazania okoliczności faktycznych, z których wywodzą skutki prawne. Naruszenie tego przepisu przez sąd może polegać, co najwyżej, na wadliwej ocenie rozkładu ciężaru dowodu w procesie i obciążeniu konsekwencjami niewykazania pewnych faktów nie tej strony, która powinna je wykazać ( tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2015 roku, III CSK 132/14, w wyroku z 15 marca 2012 roku, I CSK 345/11, opubl.: Legalis).

W myśl art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła
(§ 1 k.c.). W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2). Związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować, jako obiektywne powiązanie ze sobą zjawiska nazwanego „przyczyną" ze zjawiskiem określonym jako „skutek". Ustawodawca wprowadzając w art. 361 § 1 k.c. dla potrzeb odpowiedzialności cywilnej ograniczenie odpowiedzialności tylko za normalne (typowe, występujące zazwyczaj) następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła, nie wprowadza pojęcia związku przyczynowego w rozumieniu prawnym, odmiennego od istniejącego w rzeczywistości. Ogranicza tylko odpowiedzialność do wskazanych w przepisie normalnych (adekwatnych) następstw. Istnienie związku przyczynowego, jako zjawiska obiektywnego determinowane jest określonymi okolicznościami faktycznymi konkretnej sprawy i dlatego istnienie związku przyczynowego bada się w okolicznościach faktycznych określonej sprawy.

Reasumując powódka, jak wskazano powyżej, nie wykazała z wysokim prawdopodobieństwem, że apelacja wniesiona przez adwokata D. G. odniosłaby skutek w postaci zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł nadto żadnych uchybień kwestionowanego wyroku, które winny być uwzględnione w toku kontroli instancyjnej z urzędu.

W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności wskazanych zarzutów sformułowanych przez apelującą, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd II instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od powódki na rzecz pozwanego kwotę 900,00 złotych, która stanowi wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, będącego adwokatem (ustalone na podstawie § 2 ust. 4 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie - Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 z późn. zm.).

Bartosz Kaźmierak Iwona Godlewska Beata Matysik