Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 października 2016 roku powód A. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 2.086,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1.471,73 zł od dnia 19 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 615 zł od dnia 1 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniu 22 czerwca 2016 r. nabył na podstawie umowy cesji wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę rzeczową w pojeździe o nr rej. (...) od E. M.. W dniu 18 maja 2016 r. pojazd marki C. o nr rej. (...) należący do poszkodowanego, uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej, której sprawca posiadał zawartą z pozwanym ubezpieczycielem umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Pozwany po zgłoszeniu szkody przeprowadził oględziny pojazdu, sporządził kosztorys naprawy i przyznał odszkodowanie w wysokości 3.389,16 zł. Zdaniem powoda kosztorys został sporządzony nieprawidłowo, w związku z czym zlecił oszacowanie wysokości szkody i po uzyskaniu opinii określił różnicę należną do wypłaty od strony pozwanej na kwotę 1.471,73 zł. Powód wezwał pozwanego do zapłaty należnej mu kwoty, jednak żądanie nie zostało spełnione w wyznaczonym terminie. Powód wskazał ponadto, że naprawienie szkody miało nastąpić przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, co oznacza, że poszkodowany i ubezpieczyciel umówili się na likwidację szkody metodą kosztorysową. Jednakże w procesie likwidacji szkody ubezpieczyciel dokonał wyceny kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody w sposób niezgodny z przepisami w tym zakresie. Nadto powód domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów sporządzenia prywatnej opinii w kwocie 615 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od 1 sierpnia 2016 r. tytułem zwrotu kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia roszczenia, bowiem zdaniem powoda bez sporządzenia prywatnej opinii nie byłoby możliwe ustalenie prawidłowej wartości odszkodowania.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym V Wydziale Gospodarczym wydał w dniu 13 grudnia 2016 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w ustawowym terminie złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany potwierdził fakt prowadzenia postępowania likwidacyjnego w związku ze szkodą z dnia 18 maja 2016 r. oraz wypłatę odszkodowania w kwocie 3.389,16 zł. Pozwany wskazał, iż w sporządzonym kosztorysie nr (...) uwzględnił części zamienne pozwalające na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Ponadto pozwany uwzględnił, za wyjątkiem okładziny zderzaka tylnego, części nowe producenta oznaczone symbolem ,,O oraz opatrzone logo producenta. W ocenie pozwanego zastosowanie 10% urealnienia na materiałach lakierniczych było uzasadnione wiekiem pojazdu (16 lat), brakiem gwarancji, a poszkodowany nie wykazał, czy pojazd był serwisowany w (...). Pozwany wskazał również, że prywatny kosztorys sporządzony przez powoda jest znacznie zawyżony i nie odpowiada realiom rynkowym z uwagi na przyjętą stawkę roboczogodziny prac blacharskich i lakierniczych. Pozwany zarzucił, że z uwagi na nieprzedłożenie przez powoda faktury/rachunku naprawy pojazdu, a tym samym nieudowodnienie wyższego rozmiaru szkody, brak jest możliwości wyliczenia odszkodowania metodą rachunkową, tj. w sposób bardziej zindywidualizowany. W ocenie pozwanego za niecelowe należy uznać ponoszenie przez pozwanego kosztów dodatkowej wyceny sporządzonej na zlecenie powoda, gdyż stoi to w sprzeczności z obowiązkiem wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów. Pozwany stoi na stanowisku, że przyznana przez niego kwota odszkodowania wyczerpuje wysokość szkody, a żądanie powoda przewyższające tę kwotę należy uznać za nieuzasadnione. Strona pozwana wniosła także o oddalenie powództwa w zakresie żądania zasądzenia odsetek, gdyż powód nie udowodnił istnienia obowiązku spełnienia świadczenia pieniężnego przez pozwanego, a tym samym nie ma podstaw do przyjęcia, że pozwany spóźnia się ze spełnieniem tego świadczenia.

W odpowiedzi na sprzeciw, powód w piśmie procesowym z dnia 7 marca 2017 r. podtrzymał żądania zgłoszone w pozwie i wszystkie wnioski dowodowe. W dalszej części pisma powód przytaczał orzecznictwo sądowe dla poparcia swoich twierdzeń. W ocenie powoda zasadne pozostaje żądanie zasądzenia zwrotu kwoty 615 zł tytułem zwrotu kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia roszczenia. Ponadto powód wskazał, iż domaga się zasądzenia odsetek od dnia 19 czerwca 2016 r. co do kwoty 1.471,73 zł z uwagi na upływ w tym dniu 30 dniowego terminu od zgłoszenia szkody, w którym strona pozwana miała obowiązek dokonać likwidacji szkody.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 18 maja 2016 roku doszło do zdarzenia drogowego, wskutek którego uszkodzony został pojazd marki C. o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność E. M.. Sprawca szkody posiadał zawartą z P. – Oddział (...) S.A. w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(okoliczności bezsporne)

Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi, który w dniu 23 maja 2016 r. sporządził kosztorys EurotaxGlass’s nr (...) i po rozpoznaniu zgłoszonych roszczeń, w dniu 2 czerwca 2016 r. przyznał poszkodowanemu E. M. odszkodowanie w wysokości 3.389,19 zł. Zgodnie z wyceną nr (...) sporządzoną przez ubezpieczyciela wartość uszkodzonego pojazdu na dzień 21 maja 2016 r. wynosiła 4.900 zł brutto.

(dowód: wycena nr (...) z dnia 23 maja 2016 r., k. 14-16; akta szkody na płycie CD, k. 23; decyzja z dnia 2 czerwca 2016 r., k. 9; kosztorys EurotaxGlass’s, k. 10-13)

W dniu 22 czerwca 2016 roku poszkodowany E. M. udzielił Kancelarii (...) pełnomocnictwa do reprezentowania go wobec P. – Oddział (...) S.A. we wszelkich sprawach wynikających z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 18 maja 2016 roku. W dniu 22 czerwca 2016 r. poszkodowany E. M. zawarł z A. K., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) umowę cesji wierzytelności, na mocy której cedent przelał na rzecz cesjonariusza wszelkie prawa do odszkodowania przysługującego mu od pozwanego za szkodę powstałą w dniu 18 maja 2016 r. Pozwany został zawiadomiony o przelewie wierzytelności.

(dowód: pełnomocnictwo z dnia 22 czerwca 2016 r. – akta szkody na płycie CD, k. 23; umowa przelewu wierzytelności, k. 7; pismo z dnia 22 czerwca 2016 r. zawiadamiające o cesji, k. 8)

A. K. zlecił sporządzenie kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu spółce (...). o.o. Zgodnie z wykonaną kalkulacją naprawy nr 168/06/16 koszt naprawy pojazdu marki C. wynosił 4.860,89 zł brutto. Za sporządzoną kalkulację (...) Sp. z o.o. wystawiła powodowi fakturę VAT nr (...) na kwotę 615 zł.

(dowód: kalkulacja naprawy nr 168/06/16, k. 17-22; faktura VAT nr (...), k. 24)

Koszt naprawy pojazdu marki C. o nr rej. (...) przy zastosowaniu średnich stawek na poziomie 100 zł netto za prace blacharskie i lakiernicze oraz nowych części zamiennych pochodzących z dystrybucji producenta (I kategoria dyrektywy (...)) wynosił 5.607,57 zł brutto (przy założeniu, iż naprawę lakierniczą tylnej pokrywy przeprowadzono po demontażu tylnej szyny i ponownym jej montażu). Zastosowanie w pojeździe poszkodowanego części nowych i oryginalnych nie będzie prowadzić do zwiększenia wartości pojazdu w stosunku do stanu sprzed zdarzenia. Zakres naprawy przyjęty przez pozwanego z wykorzystaniem części ujętych w kalkulacji nie pozwalał na doprowadzenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Wymianie podlegały także dodatkowe części nie uwzględnione w kosztorysach stron tj. odbojnik tylny oraz opaski rury wydechowej tylne.

Przy założeniu, iż naprawę lakierniczą tylnej pokrywy można było przeprowadzić bez konieczności demontażu i ponownego montażu tylnej szyby, koszt naprawy samochodu z zastosowaniem stawek warsztatów nieautoryzowanych wynosiłby 5.337,52 zł.

Wartość pojazdu w stanie przez szkodą wynosiła 4800 zł (pojazd posiadał wgniecenia prawych tylnych drzwi przechodzące na prawy tylny błotnik, których naprawa wyniosłaby minimum 500 zł, pojazd był sprowadzony do Polski, co obniża dodatkowo wartość pojazdu, stan licznika choć niski nie jest dostatecznie udokumentowany co skutkuje brakiem podstaw do zastosowania dodatnich korekt przy ustalaniu wartości pojazdu), wartość pojazdu w stanie uszkodzonym wynosiła 1700 zł.

Biegły sporządzając opinię posługiwał się programem InfoExpert.

Uszkodzony pojazd został zarejestrowany w Polsce 9 miesięcy przed dniem powstania szkody.

Reasumując, szkoda miała charakter szkody całkowitej i wynosiła 3100 zł.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego S. D., k. 75-84, uzupełniająca opinia biegłego – k. 143-162, uzupełniająca opinia biegłego – k. 203-208, uzupełniająca opinia biegłego złożona ustnie na rozprawie – k.259-259v., wycena nr V GC 186/17 – k. 251-254)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty, w tym także akta szkody znajdujące się na płycie CD oraz o opinię i uzupełniające opinie biegłego sądowego mgr S. D.. Strony nie podważały wiarygodności przedłożonych do sprawy dokumentów, a również Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich autentyczności. Należy także zwrócić uwagę, iż czym innym jest stwierdzenie, że dane dokumenty nie zostały sfałszowane (podrobione lub przerobione), czym innym jednak ocena treści w nich zawartych.

Sporządzone w niniejszej sprawie opinie biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu pojazdów Sąd uznał za rzetelne i fachowe. Biegły po dokonaniu analizy zgromadzonych w sprawie dokumentów oraz po dokonaniu analizy rynku lokalnego, wydał jednoznaczną w swych wnioskach i spójną opinię w sprawie. Biegły wskazał ponadto w sposób wyczerpujący różnice w kalkulacji kosztów naprawy sporządzonej przez pozwanego. W odpowiedzi na zarzuty, częściowo zweryfikował swoje wnioski, ustalając, iż szkodę należy zakwalifikować jako całkowitą. Biegły dokonał wyceny pojazdu przed szkodą i po szkodzie, na tej podstawie ustalił wysokość szkody w majątku pozwanego. Uznał za konieczną wymianę dodatkowych elementów, które przy uszkodzeniach takiego typu są konieczne do doprowadzenia pojazdu do stanu sprzed wypadku tj. odbojnik tylny oraz opaski rury wydechowej tylne. Sąd podzielił wnioski biegłego w całości.

W przedmiotowej sprawie mając na uwadze przedłożoną umowę cesji wierzytelności nie budziła wątpliwości w świetle art. 509 k.c. i n. legitymacja strony powodowej do występowania w niniejszym postępowaniu po stronie powodowej. Legitymacja ta i umowa cesji wierzytelności nie była przy tym kwestionowana przez stronę pozwaną.

W niniejszej sprawie nie były przedmiotem sporu okoliczności dotyczące zdarzenia z dnia 18 maja 2016 r., uszkodzenia pojazdu marki C. o nr rej. (...), stanowiącego własność poszkodowanego E. M., faktu posiadania przez sprawcę szkody ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej oraz uznania przez pozwanego odpowiedzialności za wyrządzoną poszkodowanemu szkodę.

Spór w sprawie oscylował wokół wysokości zasadnego odszkodowania. Pozwany ustalił wysokość odszkodowania (tytułem kosztów naprawy) na kwotę 3.389,19 zł, którą wypłacił poszkodowanemu, powód zgodnie z kalkulacją naprawy wykonaną przez podmiot zewnętrzny (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością koszt naprawy pojazdu ustalił na kwotę 4.860,89 zł, w związku z czym żądał dopłaty do odszkodowania w kwocie 1.471,73 zł

Po drugie, strony spierały się co do kosztów dotyczących sporządzenia prywatnej opinii przez powoda. Pozwany twierdził, iż taki koszt nie stanowił przedmiotu cesji wierzytelności a ponadto nie mieści się w granicach związku przyczynowego ze szkodą. Powód jako, że koszt taki uznał za konieczny dla dochodzenia swoich roszczeń, domagał się kwoty 615 zł.

Jak stanowi art. 822 § 1 i 2 k.p.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia szkody, które w doktrynie definiuje się niejednolicie, choć przeważa stanowisko, że szkoda majątkowa to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek a stanem, jaki by zaistniał gdyby zdarzenie to nie nastąpiło. Naprawienie szkody, a więc i odszkodowanie powinno obejmować wszystkie straty, które poszkodowany poniósł wskutek zaistnienia szkody (art. 362 § 2 k.c.). Wysokość odszkodowania jest ograniczona kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.) i nie może przekraczać poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.). W orzecznictwie utrwalone zostało stanowisko, iż dla pojęcia szkody ubezpieczeniowej należy sięgnąć do odpowiednich regulacji zawartych w kodeksie cywilnym. W myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować jako obiektywne powiązanie „przyczyny” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Ustawodawca wprowadzając w art. 361 § 1 k.c. dla potrzeb odpowiedzialności cywilnej, ograniczenie tej odpowiedzialności tylko za normalne – typowe, występujące zazwyczaj następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła, nie wprowadza związku przyczynowego w rozumieniu prawnym odmiennego od istniejącego w rzeczywistości.

Powszechnie obowiązujące prawo nie definiuje pojęcia szkody całkowitej. Termin ten wywodzi się z praktyki ubezpieczeniowej powstałej w toku likwidacji szkód zarówno z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jak i ubezpieczenia autocasco. Należy zwrócić uwagę na podstawowy podział szkody na całkowitą i częściową. Rozróżnienie to trafnie zobrazowano w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 lutego 1992 r. (sygn. akt I ACr 30/92, OSA 1993, nr 5, poz. 32), gdzie wskazano, iż szkoda częściowa ma miejsce wówczas, gdy uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy, a koszt naprawy nie przekracza wartości w dniu ustalenia przez zakład ubezpieczeń tego odszkodowania. Natomiast szkoda całkowita występuje wówczas, gdy pojazd uległ zniszczeniu w takim stopniu, że nie nadaje się do naprawy, albo gdy koszty naprawy przekroczyłyby wartość pojazdu w dniu likwidacji szkody. Podstawą prawną kompensacji szkody całkowitej jest przepis art. 363 § 1 k.c. Przepis ten stanowi, iż zasadniczo naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Wyjątkiem od tej reguły jest sytuacja, w której przywrócenie do stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty - wówczas roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Biorąc pod uwagę powyższe, szkoda całkowita powstaje wówczas, gdy pojazd uległ zniszczeniu w takim stopniu, że nie nadaje się do naprawy albo, gdy koszty naprawy przekroczyłyby wartość pojazdu w dniu likwidacji szkody. W sytuacji, gdy zaistniały przesłanki do orzeczenia w pojeździe szkody całkowitej wówczas odszkodowanie wypłacane w ramach ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ustalane jest metodą dyferencyjną. Metoda ta polega na ustaleniu wysokości odszkodowania poprzez pomniejszenie wartości pojazdu w stanie przed uszkodzeniem - o wartość pozostałości (wrak pojazdu). ( por. M. K.,

(...) _komunikacyjnych__ (...))

W myśl art. 6 k.c. i 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, gdyż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Art. 6 k.p.c. reguluje

podstawowe reguły dowodowe. Pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza „zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu" jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi ..ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu", od której wyjątki mogą wskazywać niektóre przepisy szczególne (tak: Nazaruk P. - Ciszewski J. (red.), Jędrej K., Karaszewski G., Knabe J., Nazaruk P., Ruszkiewicz B., Sikorski G., Stępień-Sporek A. - Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II., LexisNexis 2015). Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76, z glosą A. Zielińskiego, Palestra 1998, nr 1-2, s. 204; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997, nr 8, poz. 113; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97, OSNAPiUS 1998, nr 21, poz. 643; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00, OSNP 2002, nr 10, poz. 251). Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodzenia co do tych okoliczności na niej spoczywał, zaś sąd powinien wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów (zob. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r., I ACa 613/12, LEX nr 1294695).

Na gruncie powyżej przytoczonych przepisów, a co jest bezspornym w sprawie, pozwany zobowiązany był względem poszkodowanego do zapłaty odszkodowania w granicach odpowiedzialności cywilnej kierującego pojazdem sprawcy zdarzenia. Dopuszczony przez sąd dowód z opinii biegłego oraz trzy kolejne dowody z uzupełniającej opinii biegłego ( w tym ustnej) na okoliczność na okoliczność ustalenia wysokości szkody w pojeździe marki C. o nr rej. (...) doprowadziły do wniosku, że szkoda w pojeździe miała charakter szkody całkowitej i wynosiła 3100 zł ( 4800 zł- 700 zł-wartość wraku). Odnosząc się do zastrzeżeń stron biegły wyjaśnił, że nie mógł zastosować korekty dodatniej ze względu na niski przebieg pojazdu, ponieważ w jego opinii jest on niewiarygodny, biorąc pod uwagę także fakt, iż pojazd zaledwie 9 miesięcy przed szkodą został sprowadzony z zagranicy do Polski a przebieg nie był dostatecznie udokumentowany. Biegły podkreślił, że w instrukcjach do wyceny pojazdów wskazuje się, że podstawą stosowania korekt przebiegu są prawidłowe wskazania sprawnego drogomierza pojazdu, co nie zostało wykazane w tej sprawie, a nie jest to działanie automatyczne. Biegły podał także, iż wartość pojazdu została pomniejszona o koszty naprawy (wgniecenia na tylnym lewym błonniku oraz prawych tylnych drzwi przechodzące na prawy tylni błotnik), które ustalił na minimalną kwotę 500 zł. Zarzuty odnośnie opinii biegłego, które dotyczyły zastosowania przez niego nieaktualnych wytycznych, okazały się nietrafione, gdyż według biegłego zastosował prawidłowe instrukcje, a nadto przy zastosowaniu innych wytycznych wartość szkody byłaby taka sama, albowiem wzrosłaby wartość pozostałości pojazdu, a więc wartość szkody przy takim ustaleniu wynosiłaby także 3100 zł. (wycena biegłego – k. 251-254- złożono na rozprawie).

Sąd w niniejszej sprawie w pełni podziela ustaloną przez biegłego wartość szkody (wartość pojazdu przed szkodą i po szkodzie). Biegły w sposób wyczerpujący uzasadnił wszystkie wątpliwości stron, uzasadnił dlaczego szkodę należy zakwalifikować jako szkodę całkowitą, uzasadnił także wartość pozostałości pojazdu oraz wartość pojazdu przed szkodą, w związku z czym powództwo w zakresie żądania przez powoda zasądzenia na jego rzecz pozostałej części odszkodowania za naprawę pojazdu należało oddalić w całości.

Poza odszkodowaniem z tytułu naprawy uszkodzonego auta, powód dochodził zapłaty kwoty 615 zł, tj. poniesionego wydatku zlecenia prywatnej kalkulacji kosztów naprawy. Należy w tym miejscu podkreślić, iż w orzecznictwie można odnotować rozbieżności co do oceny, czy koszty sporządzenia prywatnej opinii (ekspertyzy) mogą zostać uwzględnione w ramach odszkodowania. Wprawdzie co do zasady nie wyklucza się takiej możliwości, jednak w praktyce różnie oceniane są zbliżone stany faktyczne. Szczególnie duże rozbieżności pojawiają się w sprawach o zapłatę odszkodowania w ramach ubezpieczenia OC posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym. Wedle jednego stanowiska, odszkodowanie przysługujące z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy samochodów mechanicznych, za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może stosownie do okoliczności sprawy obejmować koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Dokonanie oceny, czy poniesione koszty na zlecenie poszkodowanego na etapie przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, musi być poprzedzone uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności ustaleniem, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywne, uzasadnione i konieczne, także w kontekście ułatwienia prawidłowego określenia konkretnego odszkodowania, jak i ułatwienia zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/04, L.). Zgodnie zaś z poglądem przeciwnym, działania prowadzące do oszacowania kosztów naprawy nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, które spowodowało szkodę, bowiem to nie kolizja drogowa, lecz wola podmiotu zlecającego sporządzenie ekspertyzy, który zawarł z rzeczoznawcą określoną umowę, stanowiła właściwą przyczynę wydatkowania określonej kwoty. (por. wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z 30 czerwca 2017 r., XIII Ga 315/17, L.). Ma to miejsce zwłaszcza w sytuacji, gdy zlecający kalkulację wszedł w prawa poszkodowanego do dochodzenia odszkodowania na mocy umowy cesji wierzytelności (por. wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 3 listopada 2016 r., II Ca 616/16, L.; wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z 28.10.2016 r., XIII Ga 380/16, L.).

Sąd Rejonowy w powyższym zakresie podziela drugie z opisanych powyżej stanowisk. W niniejszej sprawie poszkodowany E. M., właściciel uszkodzonego pojazdu nie zlecił wykonania prywatnej ekspertyzy. Kosztorys naprawy został sporządzony przez podmiot trzeci na zlecenie powoda A. K., a więc nabywcę wierzytelności przysługującej pierwotnie poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu szkody w pojeździe marki C.. Należy tu zaznaczyć, iż celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta – zbywcę (sukcesja syngularna o charakterze translatywnym). Przelew powoduje więc, że cedent przestaje być wierzycielem, a staje się nim cesjonariusz. Cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu. Zmienia się tylko osoba wierzyciela, czyli osoby uprawnionej do żądania spełnienia świadczenia (Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania – część ogólna, Warszawa 2008, s. 367; W. Czachórski, A. Brzozowski, M. Safjan, E. Skowrońska-Bocian, Zobowiązania..., s. 358; H. Ciepła (w:) Komentarz..., s. 587; L. Stecki (w:) Kodeks..., s. 504; K. Zagrobelny (w:) Kodeks..., s. 918). Podkreśla się, że cesjonariusza nie chroni dobra wiara, dlatego nabędzie on wierzytelność w takim zakresie i tylko wówczas, gdy służyła ona cedentowi (zob. Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 367). W przedmiotowej sprawie roszczenie o zwrot kosztów związanych z wykonaniem prywatnej ekspertyzy, które stosownie do okoliczności sprawy może być składnikiem odszkodowania, jakie przysługuje poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, nie zostało przeniesione przez poszkodowanego na rzecz powoda, bowiem w chwili zawarcia umowy cesji wierzytelności nie istniało. To nie poszkodowany poniósł koszty sporządzenia opinii, a powód- nabywca wierzytelności. Tym samym nie są to koszty bezpośrednio związane ze szkodą lecz koszty, które dobrowolnie wygenerował i poniósł powód na potrzeby niniejszego procesu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 31 stycznia 2013 r., I ACa 1011/12, L., wyrok Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 22 maja 2018 r., VI Ga 69/18). Sąd miał przy tym na uwadze, iż inaczej należy oceniać działania samego poszkodowanego, który nie ma orientacji w kwestiach dotyczących naprawy samochodu, jest laikiem w tej dziedzinie, a inaczej firmy lub podmiot zawodowo zajmującego się oceną ryzyka i szacowaniem strat. W rezultacie Sąd Rejonowy nie dostrzegł związku przyczynowego między sporządzeniem prywatnej ekspertyzy na zlecenie powoda a zdarzeniem z dnia 21 maja 2016 r., a wydatek poniesiony przez powoda na sporządzenie prywatnej opinii nie może być uznany za konieczny i uzasadniony w kontekście odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela.

Podsumowując szkoda w pojeździe wynosiła 3100 zł. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanemu kwotę 3.389,16 zł. W związku z czym pozwany zrekompensował szkodę w całości. Mając powyższe na względzie, Sąd na mocy art. 805 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 361 § 1 k.c. a contrario powództwo w całości oddalił.

W punkcie II sentencji wyroku orzeczono o kosztach procesu zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., w myśl zasady odpowiedzialności za wynik sprawy, zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1456,04 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na zasadne koszty procesu strony pozwanej złożyły się: koszty zastępstwa procesowego powoda w kwocie 1200 zł ustalone zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804, w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia pozwu), pokryte przez pozwanego koszty wynagrodzenia biegłego w kwocie 239,04 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień- projekt przygotowany przez Asystenta;

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego oraz pełnomocnikowi powoda;

3.  Przedłożyć z wpływem lub za 21 dni

T., 15.04.2019 r.