Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2020 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Elżbieta Zalewska-Statuch

Sędziowie Joanna Składowska

Katarzyna Powalska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2020 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank SA z siedzibą w W.

przeciwko R. O. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 4 września 2019 roku, sygnatura akt I C 304/19

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje radcy prawnemu Z. S. zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 1476 (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych brutto, którą nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sieradzu.

Sygn. akt I Ca 550/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Sieradzu, w sprawie z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko R. O. (1)
o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powoda 35672,32 zł z odsetkami umownymi
w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 32727,85 zł od 28 września 2018 roku do dnia zapłaty i ustawowymi za opóźnienie od 2944,47 zł od 28 września 2018 roku do dnia zapłaty (pkt 1a i b) oraz 446 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt 2), przyznając Z. S. tytułem wynagrodzenia za reprezentowanie pozwanego
z urzędu 2952 zł brutto i nakazując wypłacić ją ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w Sieradzu (pkt 3).

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego oparte zostało na następujących ustaleniach
i wnioskach, których istotne elementy przedstawiały się następująco:

9 maja 2017 roku pozwany złożył w powodowej spółce wniosek kredytowy, wnioskując o udzielenie kredytu w kwocie 30000 zł na okres 96 miesięcy oraz wniosek
o zawarcie umowy ubezpieczenia „Indywidualnego Programu Ochrony do kredytu
w wariancie standardowym” dla klientów powoda tj. polisy nr (...). Pozwany
9 maja 2017 roku zawarł z (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) kwoty 38456,61 zł. Pozwany zobowiązał się do spłaty kredytu w 36 miesięcznych ratach, z tym że pierwsza w kwocie 1228,54 zł, a kolejne po 1219,15 zł płatnych do 10 dnia każdego kolejnego miesiąca. Zgodnie z ww. umową w związku z jej zawarciem kredytobiorca zgodził się na poniesienie kosztów prowizji bankowej w kwocie 3841,81 zł, składki ubezpieczeniowej na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy lub hospitalizacji w kwocie 4614,80 zł i odsetek od kapitału kredytu w łącznej kwocie 5442,18 zł. Kredyt miał być bowiem oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 8,79 % w stosunku rocznym. Całkowita kwota kredytu wynosiła 30000 zł i nie obejmowała kredytowanych kosztów kredytu, zaś całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę ustalona w dniu zawarcia umowy wynosiła 43898,79 zł. Zgodnie z § 11 umowy stron, kredytobiorca zobowiązał się do niezwłocznego pisemnego informowania Banku, m.in. o zmianie adresu zamieszkania lub korespondencyjnego czy miejsca zatrudnienia.

Na poczet umowy objętej postepowaniem 12.06.2017 roku wpłynęła kwota 1228,54 zł, w dniu 10.07.2017 roku – 1219,15 zł, 29.08.2017 roku - 1260 zł, 11.09.2017 roku – 1185,33 zł, 16.10.2017 roku – 1222 zł, 8.11.2017 roku – 1222 zł i 18.06.2018 roku - 67,88 zł.

Pozwany zaprzestał regularnej spłaty kredytu objętego pozwem i 12 kwietnia 2018 roku został pisemnie wezwany przez powódkę do zapłaty istniejącej zaległości w kwocie 6211,34 zł (w tym z tytułu zaległego kapitału 4969,36 zł, odsetek umownych 1124,94 zł
i odsetek podwyższonych za opóźnienie 117,04 zł) ze wskazaniem, że na podstawie postanowień umowy stron powódka ma możliwość wypowiedzenia umowy, jeśli w terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia tego pisma wpłata ww. kwoty nie zostanie dokonana lub w tym terminie kredytobiorca nie złoży wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wezwanie to zostało przesłane przez powódkę przesyłką pocztową za potwierdzeniem odbioru na adres pozwanego w S. przy ul. (...) w dniu 16 kwietnia 2018.

14 maja 2018 roku w piśmie zatytułowanym „oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy” strona powodowa w związku z nieuregulowaniem przez R. O. (2) zaległości wynikających z umowy objętej pozwem wypowiedziała z zachowaniem określonego
w umowie terminu liczonego od doręczenia pisma umowę kredytu/pożyczki nr (...)
i postawiła całą należność z tytułu tej umowy w stan natychmiastowej wykonalności.
W treści pisma strona powodowa wskazała, że w skład kwoty zadłużenia wchodzi kapitał
51985,18 zł, odsetki umowne - 1328,27 zł i odsetki za opóźnienie - 180,46 zł podnosząc,
że Bank rozważy możliwość cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu w przypadku uregulowania w okresie wypowiedzenia całości ww. sumy. Pismo powyższe w imieniu powodowego banku podpisała jego pełnomocnik M. N.. Przesyłka pocztowa zawierająca ww. wypowiedzenie została doręczona R. O. (2) 4 czerwca 2018 roku. W związku z wypowiedzeniem umowy kredytu pismem z dnia 16 lipca 2018 roku strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 32727,85 zł tytułem należności głównej, 1700 zł odsetek umownych i 340,83 zł odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej w ciągu 7 dni na podany w piśmie rachunek bankowy pod rygorem dochodzenia wierzytelności na drodze postępowania sądowego i egzekucyjnego.

Na dzień 27 września 2018 roku roszczenia powódki wobec pozwanego z tytułu umowy kredytu nr (...) z dnia 9 maja 2017 roku wynosiły łącznie 35672,32 zł na które złożyły się: - niespłacony kapitał w kwocie 32.727,85 zł; - odsetki umowne w wysokości 8,79 % naliczone od dnia 11.12.2017 roku do dnia 16.07.2018 roku w kwocie 1700 zł;
- odsetki za opóźnienie naliczone od niespłaconego kapitału w wysokości 14 % od dnia 11.12.2017 roku do dnia 27.09.2018 roku w kwocie 1244,47 zł.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych na podstawie dokumentów złożonych w sprawie, którym w całości dał wiarę. Ustaleń stanu faktycznego na podstawie kserokopii dokumentów dokonano na podstawie przepisu art. 308 k.p.c.

Sąd zwrócił uwagę, że strona powodowa przedłożyła do akt sprawy kserokopię umowy kredytu nr (...), a także potwierdzenie przelewu pożyczonej kwoty. Dokument
w postaci umowy zawiera czytelny podpis pozwanego oraz pieczęć i podpis osoby występującej w imieniu banku, która zgodnie z treścią art. 97 k.c. była uprawniona do jej podpisu.

Podniesiono przy tym, że skoro pozwany dobrowolnie i z własnej inicjatywy podpisał przedmiotową umowę, co wynika wprost z załączonego do akt jej kserokopii i nie kwestionował wówczas umocowania osób, które w imieniu powódki podpisywały umowę kredytu, a następnie otrzymał środki z tytułu kredytu i przystąpił do jego częściowej spłaty
to ww. zarzut nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd oparł się także na dokumencie wypowiedzenia umowy objętej pozwem, które wbrew stanowisku strony pozwanej zostały doręczone osobiście pozwanemu, o czym świadczy niezbicie potwierdzenie odbioru przesyłki pocztowej załączone do akt. Brak jest zatem – według sądu – jakichkolwiek powodów, aby dokumenty te kwestionować
czy pomijać. Jednocześnie uwzględniając fakt, że złożenie pełnomocnictw czy dowodów wypłaty nie miało wpływu na przedłużenie postępowania, Sąd nie pominął ich jako spóźnionych, bacząc iż zasada prawdy materialnej jest jedną z naczelnych zasad postępowania w sprawach cywilnych i winna mieć pierwszeństwo przed zasadą szybkości tegoż postępowania.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie, powołując się przy tym na art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2014 r. poz. 1497).

Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie z dokumentów załączonych przez stronę powodową jasno wynika, że pozwany zawarł ze stroną powodową umowę kredytu
nr (...) oraz że opóźniał się z jej płatnością, jak również że nie spłacił całej należnej kwoty.

Zdaniem sądu, przedmiotowa umowa była ważna (w zakresie wszystkich jej postanowień, odnoszących się również co do prowizji) i nie została skutecznie zakwestionowana przez stronę pozwaną. Zobowiązanie, które łączyło strony miało charakter terminowy. Z łączącej strony umowy wynikało, iż pozwany zobowiązany był do spłaty kredytu poprzez dokonywanie spłat w 36 miesięcznych ratach, z płatnością do 10 dnia każdego kolejnego miesiąca. Termin spełnienia świadczenia został wyraźnie określony
w umowie. Jak wyżej wskazano w ocenie materiału dowodowego sprawy z uwagi
na nieterminowe spłacanie kredytu przez pozwanego, powódka skutecznie wezwała
go do zapłaty zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od doręczenia monitu, informując przy tym pozwanego, że w tym też terminie może wnieść wniosek o restrukturyzację zadłużenia,
a następnie wobec braku zapłaty i wniosku o restrukturyzację ze strony pozwanego dokonała wypowiedzenia umowy kredytu, co spowodowało wymagalność całości zadłużenia wraz
z odsetkami. Podniesiono także, że strona powodowa poinformowała pozwanego
o możliwości restrukturyzacji, ale pozwany z niej nie skorzystał. Propozycja restrukturyzacji przesłana została na adres pozwanego wynikający z przedłożonych przez niego przy umowie pożyczki dokumentów. To na stronie pozwanej spoczywał ciężar udowodnienia, że wobec przedłożenia przez powódkę potwierdzenia nadania przesyłki, korespondencji tej powód
z jakichś względów nie otrzymał. Takiego dowodu strona pozwana nie przeprowadziła.

Sąd zauważył, że uchybienie przez powoda dyspozycji przepisu art. 75c prawa bankowego – wbrew twierdzeniom strony pozwanej nie skutkuje sankcją bezwzględnej nieważności wypowiedzenia umowy kredytu, upatrywanego w naruszeniu postanowień
art. 58 § 1 k.c., gdyż wprowadzona powinność informowania o możliwości restrukturyzacji przed podjęciem decyzji skutkującej wypowiedzeniem umowy bankowej nie została doprecyzowana obowiązkiem banku uwzględnienia wniosku zawierającego żądanie restrukturyzacji. Przepisy ustawy nie zawierają także dyspozycji obligującej bank
do przedstawienia, stronie składającej taki wniosek, sposobu i metodyki oceny jej zdolności kredytowej, gdyż przepis art. 75c nie odwołuje się do art. 70 ust. 1 zd. 2 prawa bankowego. Ponadto przepis ten nie zmienia ani sposobu spełnienia świadczenia przez kredytobiorcę,
ani terminu wymagalności roszczenia.

Podniesiono przy tym, że strona pozwana w niniejszej sprawie nie podnosiła również, że w dacie rozwiązania umowy przez wypowiedzenie jej sytuacja finansowa była lepsza,
niż to oceniał bank wypowiadając umowę i kwalifikowała go do restrukturyzacji.

Dla sądu nieskuteczny jest też zarzut pełnomocnika pozwanego o braku skutecznego doręczenia wezwania do zapłaty czy wypowiedzenia umowy, gdyż zasadniczym dowodem
na wymagalność dochodzonego roszczenia jest oświadczenie z 14 maja 2018 roku
w przedmiocie wypowiedzenie umowy doręczone pozwanemu 4 czerwca 2018 roku.

Na podstawie zebranego materiału dowodowego sąd stwierdził również,
iż w niniejszej sprawie nie mają też zastosowania przepisy o niewiążących stronę klauzulach abuzywnych (art. 385 ¹ k.c. i art. 385 ² oraz 385 ³ k.c.). Ponadto wskazano, iż ustalone
w umowie koszty kredytu są zgodne są z ustawą z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 993).

W tym stanie rzeczy – według sądu – na pozwanym jako kredytobiorcy spoczywał obowiązek uiszczania na rzecz powódki umówionej kwoty oraz innych świadczeń przewidzianych w umowie. Stwierdzono też, że to na stronie pozwanej spoczywa ciężar dowodu, że wykonywała ciążące na niej zobowiązanie. W niniejszej sprawie strona pozwana - nie przedstawiła żadnego dowodu na tę okoliczność. Z tego względu należało – zdaniem sądu – dać wiarę powódce, że pozwany przestał regulować swoje zobowiązania i że z tego tytułu powstało zadłużenie w wysokości na dzień zamknięcia rozprawy 35672,32 zł. Strona powodowa przedstawiła do akt sprawy wyciąg z ksiąg banku, z którego jednoznacznie wynika wysokość zadłużenia pozwanego i wyliczenie sumy należnych odsetek
od niespłaconego kredytu.

Sąd podniósł tez, że co prawda wyrokiem z 15 marca 2011 roku w sprawie P 7/09 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w że art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe jest niezgodny z określonymi przepisami Konstytucji w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku
w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta. To jednoznacznie wskazuje, w ocenie sądu,
że wyciąg ten nie może być w przedmiotowej sprawie dokumentem urzędowym
w rozumieniu art. 244 § 1 k.p.c., a więc nie korzysta z domniemania autentyczności
i prawdziwości dokumentu urzędowego. Niemniej jednak wyciąg ten jest dokumentem prywatnym, o którym mowa w art. 245 k.p.c., nie przeszkadza to jednak w tym, aby sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów (art 233 k.p.c.) uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy.

W tych warunkach, zdaniem sądu, treść dołączonego do pozwu wyciągu z ksiąg rachunkowych banku zawiera wszelkie dane niezbędne do identyfikacji umowy, z której wynika dochodzone pozwem roszczenie, szczegółowo określa kwotę roszczenia i wysokość odsetek.

Mając powyższe na uwadze sąd zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej 35672,32 zł z odsetkami.

Na podstawie art. 481 § 1 k.c. sąd zasądził na rzecz strony powodowej odsetki umowne od kwoty kapitału 32727,85 zł w wysokości żądanej przez stronę powodową
i ustawowe za opóźnienie od zaległych odsetek w łącznej kwocie 2944,47 zł, licząc je od dnia 28 września 2018 roku (tj. dnia następnego po wystawieniu wyciągu z ksiąg banku) do dnia zapłaty.

O kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, którymi to sąd obciążył pozwanego jako przegrywającego sprawę.

Orzeczenie zawarte w punkcie 3 wyroku oparto na przepisie § 8 pkt 5 w zw.
z § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. poz. 1715, zm. Dz. U. z 2017 r. poz. 1798 ze zm.).

Apelację od wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości, zarzucając:

I. naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na rozstrzygnięcie, tj.:

1/ art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, wybiórczą, sprzeczną z doświadczeniem życiowym i logicznym rozumowaniem ocenę zgromadzonego materiału dowodowego,
w tym:

a/ kserokopii umowy kredytu nr (...) poprzez błędne ustalenie, że do zawarcia przedmiotowej umowy doszło z osobą przebywającą w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługi publiczności podczas gdyż ww. umowy wynika tylko, że została ona zawarta w lokalu należącym do (...) S.A. w L., która nie jest powodem,
a powód nic przedstawi! umocowania do działania w swoim imieniu dla ww. Spółki jak
i dla osoby podpisującej umowę po stronie banku.

b/ oświadczenia banku o wypowiedzeniu umowy z dnia 14 maja 2018 r. oraz zwrotki załączonej do niego, z których to dokumentów wbrew ustaleniom Sądu I Instancji nie wynika fakt doręczenia przedmiotowego wypowiedzenia pozwanemu.

2/art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, że strona powodowa udowodniła fakt umocowania do działania w jej imieniu osoby podpisującej umowy kredytu nr (...).

3/ art. 328 § 2 k.p.c. poprzez pominięcie w uzasadnieniu skarżonego wyroku podstaw rozstrzygnięcia w zakresie:

a/ podniesionego przez pozwanego zarzutu warunkowego i niejasnego charakteru oświadczenia banku o wypowiedzeniu umowy z dnia 14 maja 2018 r.,

b/ wyczerpującego odniesienia się do kwestii podniesionej przez pozwanego naruszenia przepisu art. 75c prawa bankowego w szczególności przywołanych
na tę okoliczność: Wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 kwietnia 2019 r.
w sprawie V ACa 663/18, Wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21 marca 2019 r.
w sprawie V ACa 609/18, Wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 27 kwietnia 2018 r. w sprawie I C 3/18.

II. obrazę przepisów prawa materialnego:

1/ art. 75 c prawa bankowego poprzez przyjęcie, że jego naruszenie przez powoda
nie skutkuje nieważnością wypowiedzenia umowy kredytu, i błędna wykładnię tego przepisu, gdyż, wykładnia językowa, systemowa i celowość i owa lej normy konstytuuje procedurę bankową mająca na celu realizację restrukturyzacji zadłużeń w ramach postępowań restrukturyzacyjnych, a brak przeprowadzenia tego postępowania o charakterze materialnoprawym ma wpływ na ważność wypowiedzenie umowy i wymagalność roszczenia,

2/ art. 75 c w zw. z art. 83 k.c. poprzez przyjęcie, iż powód wykonał zobowiązanie
z art. 75 c Prawo Bankowe, mimo, iż powód jedynie pozornie złożył oświadczenia
o możliwości restrukturyzacji w terminie 14 dni roboczych nie czekając na jego upływ.

3/ art. 58 § 1 k.c. poprzez błędne jego zastosowanie w przedmiotowej sprawie
i przyjęcie, że wypowiedzenie umowy kredytu przez Powoda z naruszeniem przepisu prawa materialnego (art. 75c prawa bankowego) nie wyczerpuje przesłanek nieważności wskazanych w naruszonym przepisie.

4/ art. 91 k.c. poprzez jego błędne jego zastosowanie w przedmiotowej sprawie
i przyjęcie, ze do zawarcia umowy kredytu nr (...) doszło z osobą przebywającą w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługi publiczności podczas gdy z ww. umowy wynika tylko, że została ona zawarta w lokalu należącym do (...) S.A. w Ł..

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu, której pozwany nie uiścił w części ani w całości według norm prawem przepisanych z obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu.

Kontrola instancyjna nie wykazała uchybień przepisom prawa materialnego oraz zarzucanych przez stronę apelującą błędów dotyczących gromadzenia i oceny materiału dowodowego. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach, a ich prawna ocena w kontekście weryfikacji żądania strony powodowej
i zarzutów strony pozwanej oparta na logicznym rozumowaniu i zasadach doświadczenia życiowego zasługuje na jednoznaczną aprobatę. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Odnosząc się natomiast do konkretnych zarzutów apelacji dotyczących naruszenia przez Sąd wskazanych przepisów postępowania art. 233 § 1 k.p.c., art. 232 kpc, art. 328 § 2 kpc wskazać należy, iż Sąd Rejonowy nie naruszył dyrektyw w nich zawartych.

Należy przede wszystkim podkreślić, że uzasadnienie zarzutu uchybienia przepisowi art. 233 § 1 kpc wskazuje, iż skarżący za jego pomocą zwalcza prawidłowość oceny prawnej co do faktu zawarcia pomiędzy stronami zobowiązania rodzącego obowiązek zapłaty po stronie pozwanego, a więc w istocie zmierzał do wykazania braków materialnoprawnych. Tymczasem przepisy prawa procesowego nie służą takiemu celowi. W tej sytuacji nie było potrzeby ustosunkowania się do zarzutów pozwanego o charakterze procesowym.

Przepisy prawa nie wprowadzają zasady ważności dowodów w odniesieniu do możliwości udawadniania określonych faktów z zaistnieniem których strona dochodząca ochrony swego roszczenia żąda jej udzielenia. Pozwany nie zaprzeczył, że otrzymał określone środki pieniężne ani tego, że otrzymał je od powoda w wykonaniu umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego. Podjął się również ich częściowego ratalnego zwrotu poprzez zapłatę 7 rat. Brak wykazania przez powoda umocowania do działania w jego imieniu jako pośrednika (...) SA w Ł. dla osoby która dokonywała czynności podpisania umowy w takiej sytuacji nie ma więc znaczenia. Faktem istotnym dla rozstrzygnięcia było bowiem wyłącznie to czy pozwany otrzymał od powoda pieniądze z obowiązkiem ich zwrotu. Okoliczność ta nie była sporną między stronami. Przez czas trwania umowy pozwany nie miał wątpliwości, że ma skutecznie zawartą umowę kredytową, bo nie składał w tym przedmiocie do banku jakichkolwiek oświadczeń, nie zgłaszał pretensji. Nie wymaga szczególnej wiedzy prawniczej aby wiedzieć, że nie dokonuje się spłaty długu, co do którego ma się uzasadnione podejrzenie jego nieistnienia. Pozwany takich podejrzeń nie miał. Związany z tym zarzut uchybienia art. 97 kc pozostaje bez wpływu na ocenę prawidłowości wydanego w sprawie orzeczenia.

Co do zarzutów dotyczących skuteczności wypowiedzenia umowy kredytowej poprzez pryzmat wykazania doręczenia tego pisma, to trzeba zgodzić się z oceną prezentowaną przez Sąd Rejonowy. Powodowy bank złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy w dniu 14 maja 2018 roku, w dacie 16 maja 2018 roku nadał to oświadczenie w placówce pocztowej a jej otrzymanie pozwany potwierdził własnoręcznym podpisem w dacie 4 czerwca 2018 roku. Potwierdzenie odbioru zawiera dane pozwalające na indywidualizację treści doręczanego pisma, gdyż wskazano w nim numer umowy której wypowiedzenie dotyczy. Numer ten odpowiada numerowi zawartej z pozwanym umowy. Przedstawione zaś przez wierzyciela dowody nadania przesyłki jako rejestrowanej i jej odbioru przez adresata są wystarczające dla oceny skuteczności dokonania doręczenia.

Nie budzi również wątpliwości treść złożonego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Wyjaśnić należy, iż sądy powszechne niejednolicie wypowiadały się co do dopuszczalności zastrzeżenia warunku w jednostronnej czynności prawnej obejmującej wypowiedzenie umowy. Jednakże Sąd Okręgowy miał tu na uwadze między innymi wywody jurydyczne przytoczone w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych rozpatrujących
to zagadnienie, w tym zawarte w motywach do postanowienia składu 7 sędziów SN z dnia
22 marca 2013 r. (III CZP 85/12 OSNC 2013 nr 11 poz. 132) oraz w uzasadnieniach wyroków: SN z dnia 8 września 2016 r. (II CSK 750/15 LEX nr 2182659), Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 5 września 2017 r. (sygn. akt I ACa 102/2017, LEX
nr 2372228), Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 września 2017 r. (sygn. akt I ACa 329/17. LEX nr 2379789). Sąd Najwyższy uznając możliwość takiego wypowiedzenia, wskazał na potrzebę dokonywania oceny skuteczności oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o kredyt pod warunkiem niezapłacenia zadłużenia w kontekście postanowień konkretnej umowy. Zaznaczył, że rozwiązaniu umowy w ten sposób może się sprzeciwiać jej trwały charakter, dokonanie wypowiedzenia bez wypełnienia wymaganych czynności upominawczych, niejasna sytuacja w odniesieniu do czasu i zakresu skuteczności takiego oświadczenia, jak też dotkliwe pozbawienie ochrony interesów kredytobiorcy. Sąd Okręgowy stanowisko to podziela.W niniejszej sprawie umowa nie miała trwałego charakteru, a sposób sformułowania pisma z dnia 14 maja 2018 r. nie budzi żadnych wątpliwości. Początek biegu terminu wypowiedzenia został również jednoznacznie określony, tj. dzień, w którym upłynęło 30 dni od doręczenia pozwanemu przedmiotowego pisma.

Sąd Okręgowy podziela także pogląd Sądu Apelacyjnego w Łodzi, który
w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 sierpnia 2018 r. sygn. akt I ACa 1609/17 stwierdził,
iż zastrzeżenie warunku w treści wypowiedzenia umowy jest uczynione na korzyść strony, skoro daje kolejną możliwość do kontynuacji stosunku kredytowego, co w przypadku wypowiedzenia bezwarunkowego nie byłoby możliwe. Z tego samego względu oświadczenie powoda nie stwarza jakiejkolwiek niepewności w sytuacji prawnej strony pozwanej.

Nie znajduje także uzasadnienia zarzut naruszenia normy art. 75 c prawa bankowego. W tej mierze Sąd Okręgowy stoi niezmiennie na stanowisku, zgodnie z którym powyższe uchybienie nawet gdyby miało miejsce, nie skutkuje bezwzględną nieważnością wypowiedzenia umowy kredytowej, upatrywanego w naruszeniu postanowień prawa bankowego w rozumieniu art. 58 § 1 k.c. Analizowany przepis art. 75 c prawa bankowego nie zawiera takiej sankcji. Wprowadzona powinność informowania o możliwości restrukturyzacji przed podjęciem decyzji skutkującej wypowiedzeniem umowy bankowej nie została doprecyzowana obowiązkiem banku uwzględnienia wniosku zawierającego żądanie restrukturyzacji. Przepisy ustawy nie zawierają także dyspozycji obligującej bank do przedstawienia stronie składającej taki wniosek, sposobu i metodyki oceny jej zdolności kredytowej, gdyż przepis art. 75 c nie odwołuje się do art. 70 ust. 1 zdanie 2 prawa bankowego. Przepis ten nie zmienia ani sposobu spełnienia świadczenia przez kredytobiorcę, ani terminu wymagalności roszczenia. Niedochowanie przewidzianej w tym przepisie procedury przez bank może być zatem rozważane jedynie w ramach odpowiedzialności odszkodowawczej banku, jeżeli na skutek niedochowania procedury pozwany poniósłby szkodę, której źródła będzie można upatrywać w nierzetelnym działaniu banku.

Z tych wszystkich względów apelacja jako pozbawiona podstaw podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym nieopłaconej pomocy prawnej orzeczono na podstawie § 8 pkt 5 w związku z § 16 ust. 1 pkt 1 oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. – w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu – (Dz. U. z 2019 r. poz. 68).