Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w G.Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Korfanty

Protokolant: Barbara Podstawek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2018 r. w G.

sprawy z powództwa Agencji Mienia Wojskowego w W.

przeciwko Gminie G.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda Agencji Mienia Wojskowego w W. na rzecz pozwanej Gminy G. kwotę 900 złotych (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR Grzegorz Korfanty

Sygn. akt I C 1103/17

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do tut. Sądu dnia 08 maja 2017 roku powódka Agencja Mienia Wojskowego w W. zażądała zasądzenia od pozwanej Gminy G. kwoty 2.432,66 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że wyrokiem zaocznym z dnia 10 lutego 2015 roku, wydanym w sprawie I C 2015/14, Sąd Rejonowy w G.nakazał T. H., M. H. (1), M. H. (2), W. H. i O. H. opróżnienie z rzeczy, opuszczenie i wydanie powódce lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...), stanowiącego własność powódki, z jednoczesnym orzeczeniem o przysługującym dłużnikom uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymaniem wykonania orzeczonej eksmisji do czasu złożenia przez Gminę G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pomimo wezwania z dnia 15 maja 2015 r. pozwana do dnia dzisiejszego nie zaoferowała rodzinie H. lokalu socjalnego. Powódka wskazała, że rodzina H. mieszka w lokalu stanowiącym własność powódki i mieszkała w nim także w okresie objętym pozwem nie uiszczając z tego tytułu żadnych opłat, co więcej pozwana nie przedstawiła rodzinie H. oferty najmu lokalu socjalnego. Powódka wyjaśniła, że podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 417 § 1 k.c., a dochodzona przez nią kwota stanowi szkodę, jaką poniosła i odpowiada wysokości opłat za używanie lokalu zajmowanego przez Rodzinę H. w okresie od 01 listopada 2016 r. do 31 marca 2017 r. włącznie. Strona powodowa wskazała, że wysokość opłat za używanie lokalu jest uregulowana przepisami rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 21 września 2016 roku w sprawie opłat za używanie lokali mieszkalnych będących w dyspozycji Agencji Mienia Wojskowego, wydanego na podstawie przepisu art. 36 ust. 5 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, zastąpionego rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 listopada 2010 roku w sprawie opłat za używanie lokali mieszkalnych będących w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 233, poz. 2531) wydanego na podstawie przepisu art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 206, poz. 1367 – t.j.). Powódka wskazała również, że dochodzone niniejszym pozwem odsetki od kwoty 467,73 zł od dnia 16 grudnia 2016 r. do 28 kwietnia 2017 r. wynoszą 11,30 zł, odsetki od kwoty 467,73 zł od dnia 19 stycznia 2017 r. do 28 kwietnia 2017 r. wynoszą 9,24 zł, odsetki od kwoty 488,72 zł od dnia 16 lutego 2017 r. do 28 kwietnia 2017 r. wynoszą 6,09 zł, odsetki od kwoty 488,72 zł od dnia 16 marca 2017 r. do 28 kwietnia 2017 r. wynoszą 3,66 zł, odsetki od kwoty 488,72 zł od dnia 18 kwietnia 2017 r. do 28 kwietnia 2017 r. wynoszą 0,75 zł.

Dnia 18 maja 2017 r. Referendarz sądowy przy Sądzie Rejonowym w G.rozpoznając przedmiotową sprawę pod sygn. akt I Nc 803/17 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając roszczenie strony powodowej.

Od wydanego nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, że powódka nie wykazała w należyty sposób wysokości dochodzonej szkody, która została przez nią określona w sposób arbitralny, bez poparcia stosownymi dowodami i przedstawienia sposobu wyliczenia. W zgromadzonym materiale brak dokumentów źródłowych koniecznych do wykazania wysokości szkody, co oznacza, że powódka nie wykazała wysokości szkody, za jaką odpowiedzialna jest pozwana. Co więcej, powódka nie wykazała, że osoby uprawnione do lokalu socjalnego zamieszkiwały w spornym lokalu w okresie objętym pozwem.

W piśmie procesowym z dnia 04 października 2017 r. powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Powódka podkreśliła, że wysokość czynszu obliczana jest na podstawie rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 21 września 2016 roku w sprawie opłat za używanie lokali mieszkalnych będących w dyspozycji Agencji Mienia Wojskowego, wydanego na podstawie przepisu art. 36 ust. 5 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP oraz rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 listopada 2010 roku w sprawie opłat za używanie lokali mieszkalnych będących w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 233, poz. 2531) wydanego na podstawie przepisu art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 206, poz. 1367 – t.j.). Powódka podała, że obliczenie wysokości szkody wymaga pomnożenia metrażu lokalu, wykazanego w inwentaryzacji powierzchniowej przez wysokość opłat od jednego metra kwadratowego, ustalonej na podstawie ww. rozporządzenia, decyzji administracyjnej Dyrektora Oddziału (...) oraz okresu, w jakim pozwana pozostaje w zwłoce z zaoferowaniem lokalu socjalnego osobom uprawnionym. Lokal zajmowany przez M. H. (2) ma powierzchnię 65,60 m ², natomiast na podstawie Decyzji z dnia 24 maja 2016 r. nr (...) Dyrektora Oddziału (...) Agencji Mienia Wojskowego w okresie objętym pozwem stawka opłat za 1 m ² wynosiła 4,75 zł, natomiast od dnia 01 stycznia 2017 r. wynosiła 4,97 zł. W związku z powyższym, opłaty za używanie lokalu wynosiły w okresie od listopada do grudnia 2016 r. 311,60 zł miesięcznie, a kwota wynosząca 150% wysokości odszkodowania wynosi 467,73 zł, natomiast od stycznia do marca 2017 r. opłaty za używanie lokalu mieszkalnego wyniosły 326,06 zł miesięcznie, a 150% tej kwoty wynosi 488,72 zł. Powódka wskazała, że roszczenie obejmuje również sumę skapitalizowanych odsetek liczonych od dnia wymagalności ustalonego odrębnie dla poszczególnych wezwań do zapłaty kierowanych do pozwanej. Fakt zamieszkiwania przez M. H. (2) lokalu stanowiącego własność powódki w okresie objętym pozwem wynika z wywiadów środowiskowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny położony w G. przy ulicy (...) o powierzchni 65,60 m ² pozostaje w dyspozycji Agencji Mienia Wojskowego w W., jako stanowiący własność Skarbu Państwa – Agencji Mienia Wojskowego /okoliczność bezsporna/.

Na mocy decyzji nr (...)-541-06 Dyrektora Oddziału (...) z dnia 23 sierpnia 2006 r. przyznano prawo zamieszkiwania T. H. w lokalu położonym w G. przy ul. (...). Sporny lokal mieszkalny składa się z 3 pokojów, kuchni, przedpokoju i łazienki o powierzchni użytkowej 65,60 m ² i użytkowej podstawowej 43,78 m ² wraz z przynależną piwnicą.

/bezsporne, a nadto dowody: inwentaryzacja (k. 25-30), decyzja z dnia 28.03.2006 r. (k. 24)/.

Wyrokiem zaocznym z dnia 10 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy w G., w sprawie prowadzonej pod sygn. akt I C 2015/14, nakazał T. H., M. H. (1), M. H. (2), W. H., O. H. opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...) i wydanie go Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W. w stanie wolnym od osób i rzeczy. Jednocześnie, w wyroku tym ustalono uprawnienie dłużników, za wyjątkiem T. H., do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymano wykonanie orzeczenia odnośnie opróżnienia i opuszczenia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Gminę G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Wyrok ten jest prawomocny.

/okoliczności bezsporne, a nadto: wyrok z dnia 10.02.2015 r. (k. 14)/

Pismem z dnia 15 maja 2015 r. powódka wezwała pozwaną o przedłożenie oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego M. H. (2), W. H. i O. H.. W odpowiedzi Gmina G. poinformowała, że uprawnieni do lokalu socjalnego zostali umieszczeni na liście osób oczekujących na wskazanie tego typu lokalu.

/dowód: korespondencja stron (k. 15-21)/.

M. H. (2) wraz z małoletnimi dziećmi M. H. (1), W. H. i O. W. opuściła lokal mieszkalny położony przy ul. (...) w 2015 roku, przeprowadzając się do mieszkania położonego w G. przy ul. (...), a następnie do lokalu położonego w G. przy ul. (...), w którym zamieszkuje do chwili obecnej. M. H. (2) wraz z dziećmi jako ostatnia opuściła lokal stanowiący własność powódki. Do chwili obecnej w lokalu pozostają rzeczy osobiste M. H. (2).

/dowód wywiad środowiskowy z 30.08.2013 r. (k. 22-22v), wywiad środowiskowy z dnia 03.03.2016 r. (k. 23-24v), zeznania M. H. (2) (k. 154), notatka Komisariatu Policji V w G. (k. 145)/.

Pismem z dnia 05 grudnia 2016 r. oraz pismem z dnia 02 stycznia 2017 r. powódka bezskutecznie wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 718,11 zł miesięcznie, tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego dla M. H. (2) za miesiące listopad 2016 r. i grudzień 2016 r. w terminie 7 dni od doręczenia wezwania. Następnie wezwaniami z dnia 02 lutego 2017 r., 02 marca 2017 r. i 29 marca 2017 r. powódka bezskutecznie wezwała pozwaną do zapłaty kwot 741,17 zł za każdy miesiąc, tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego M. H. (2) w okresie od stycznia 2017 r. do marca 2017 r.

/dowody: wezwania do zapłaty wraz z zestawieniem wysokości opłat i potwierdzeniem odbioru (k. 31-45), pisma pozwanej (k. 46-50)/

Decyzją nr (...) Dyrektora Oddziału (...) Agencji Mienia Wojskowego w K. z dnia 24 maja 2016 r. wprowadzono z dniem 01 lipca 2016 r. miesięczną opłatę za używanie 1 m ² powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego w wysokości 4,75 zł. Decyzją nr (...) Oddziału (...) Agencji Mienia Wojskowego w K. z dnia 16 listopada 2016 r. ustalono z dniem 01 stycznia 2017 r. miesięczną opłatę za używanie 1 m ² powierzchni użytkowej lokalu socjalnego w wysokości 4,97 zł dla lokali położonych w budynkach Skarbu Państwa.

/dowód: decyzja nr (...) wraz z załącznikiem (k. 53-57), decyzja nr (...) wraz z załącznikiem (k. 58-62)/.

W okresie od 01 listopada 2016 r. do 31 marca 2017 r. powódka obciążana była opłatami z tytułu dostarczenia do lokali położonych przy ul. (...) energii eklektycznej, energii cieplnej, dostarczania wody, odprowadzania i oczyszczania ścieków.

/dowody: faktury VAT wraz z wydrukami operacji bankowych powódki (k. 65-87, 90-31), noty księgowe (k. 88-89, 63-64), kartoteka konta (k. 92-99)/.

Na dzień 28 lutego 2017 roku na wydanie decyzji o przydziale kwatery albo innego lokalu mieszkalnego w G. oczekiwało 26 żołnierzy w służbie stałej posiadających rodziny oraz 16 żołnierzy nie posiadających rodzin, a nadto 125 żołnierzy w służbie kontraktowej posiadających rodziny oraz 356 żołnierzy nieposiadających rodzin.

/dowód: zaświadczenie z dnia 03.03.2017 roku (k. 51)/

Powyższy stan faktyczny ustalono w części na podstawie okoliczności bezspornych, a nadto w oparciu o przytoczone powyżej dowody z dokumentów i zeznania świadka M. H. (2). Zgromadzone w niniejszej sprawie dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Zeznania świadka M. H. (2) Sąd ocenił jako wiarygodne, albowiem były one spójne, logiczne i korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszym postępowaniu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, jako niezasadne, podlegało oddaleniu.

W przedmiotowej sprawie powódka dochodziła zapłaty tytułem odszkodowania za zaniechanie przez pozwaną wykonania obowiązku przewidzianego w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (j.t. Dz. U. z 2005 r., nr 31, poz. 266 ze zm., dalej: u.o.p.l.), tj. za niedostarczenie lokalu socjalnego M. H. (2) oraz jej małoletnim dzieciom: M. H. (1), W. H. i O. W., którym takie uprawnienie przyznano wyrokiem Sądu Rejonowego w G.. Żądanie odszkodowania dotyczyło okresu od 1 listopada 2016 roku do 31 marca 2017 roku.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 u.o.p.l. osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Ustęp 3 tego przepisu stanowi, iż osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł. Natomiast zgodnie z ustępem 5, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 k.c.

Art. 417 § 1 k.c. stanowi, iż za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

W judykaturze i doktrynie dominuje pogląd, iż strata właściciela lokalu spowodowana nieuiszczaniem przez lokatora opłat za używanie lokalu mieszkalnego pozostaje w normalnym związku przyczynowym z zaniechaniem wypełnienia przez gminę obowiązku dostarczenia takiej osobie lokalu socjalnego. Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 19 czerwca 2008 roku (sygn. akt V CSK 31/08) i z dnia 13 stycznia 2010 roku (sygn. akt II CSK 323/09) opowiedział się wyraźnie za zasadą pełnego odszkodowania należnego od gminy w przypadku niewykonania przez nią obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego. Ocena zakresu szkody pozostającej w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem stanowiącym jej źródło powinna opierać się na porównaniu stanu majątku poszkodowanego istniejącego po wystąpieniu zdarzenia wyrządzającego szkodę, z możliwym stanem tego majątku w przypadku, gdyby zdarzenie to nie wystąpiło, z uwzględnieniem warunku, czy stan ten jest typowym, zazwyczaj występującym następstwem zdarzenia wyrządzającego szkodę.

W uchwale z dnia 7 grudnia 2007 roku w sprawie III CZP 121/07 Sąd Najwyższy stwierdził, że odpowiedzialność gminy i dłużnika ma charakter odpowiedzialności in solidum.

Powódka podnosiła, iż odpowiedzialność pozwanej wynika z faktu braku dostarczenia lokalu socjalnego M. H. (2), która nie uiszczała odszkodowania za zajmowanie lokalu. Zarzutem zgłoszonym przez pozwaną przeciwko żądaniu powódki był m.in. brak zajmowania przez osoby wymienione w wyroku eksmisyjnym lokalu przy ul. (...) w G. w spornym okresie. Okoliczności przeciwnej powódka, reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, nie wykazała. Powódka zawnioskowała dowód z przesłuchania świadka M. H. (2), jednakże wezwanie adresowane to świadka kierowane na adres O. (...) nie zostało odebrane. Sąd kilkukrotnie odraczał termin rozprawy, w celu doprowadzenia świadka na rozprawę przez funkcjonariuszy policji, jednak działania te nie odniosły rezultatu, albowiem M. H. (2) w czasie tym nie było w spornym lokalu mieszkalnym. Jak wynika z notatki Komisariatu Policji V w G. dnia 27 lutego 2018 r. policjanci udali się pod wskazany adres przy ul. (...) w G., lecz na miejscu nikt nie otworzył drzwi. Po rozpytaniu sąsiadów ustalono, że M. H. (2) nie była widziana pod ww. adresem od około 2 lat. Co więcej, na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2018 r. M. H. (2) zeznała, że od ponad 3 lat nie zamieszkuje w lokalu położonym w G. przy ul. (...), zamieszkując wraz z małoletnimi dziećmi początkowo w lokalu położonym w G. przy ul. (...), a następnie do lokalu położonego w G. przy ul. (...), w którym mieszka do chwili obecnej, co potwierdza m.in. odebranie przez M. H. (2) adresowanego do niej wezwania na stawienia się na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2018 r. Z kolei z przedłożonych przez powódkę wywiadów środowiskowych wynikało, że w 2013 r. M. H. (2) zamieszkiwała w spornym lokalu, jednakże pozew obejmuje okres od 01 listopada 2016 r. do 31 marca 2017 r. Natomiast w wywiadzie środowiskowym z dnia 03 czerwca 2016 r. wskazano, że nikogo w lokalu nie zastano. Powódka nie zareagowała w inny sposób na zarzut pozwanej i nie zgłosiła żadnych innych wniosków dowodowych, celem wykazania, iż w istocie w okresie od 01 listopada 2016 roku do 31 marca 2017 roku przedmiotowy lokal był zajmowany przez M. H. (2), co doprowadziło do powstania szkody, wobec konieczności uiszczania przez powódkę należności za eksploatację przedmiotowego lokalu, bez możliwości uzyskania ich zwrotu od osoby zajmującej lokal, co do której Gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego, mimo takiego obowiązku.

Celem przywołanych przepisów jest wyrównanie uszczerbku majątkowego poniesionego przez właściciela lokalu zajmowanego przez osobę względem której orzeczono eksmisję, jednocześnie wstrzymując wykonane wyroku do czasu zapewnienia lokalu socjalnego przez gminę. Uszczerbek ten powstaje z uwagi na brak regulowania opłat za zajmowanie lokalu przez osoby tam zamieszkujące, przy istnieniu obowiązku właściciela regulowania tych należności. Oczywistym jest zatem, iż podstawowym warunkiem powstania odpowiedzialności jest zajmowanie lokalu przez osobę względem której orzeczono eksmisję, w okresie którego dotyczy żądanie. Tymczasem z materiału zgromadzonego w niniejszej sprawie wynika jedynie, iż lokal ten był zajmowany przez M. H. (2) w dacie wydania wyroku eksmisyjnego tj. 10 lutego 2015 r. Powódka nie zaoferowała dowodów potwierdzających, iż osoba ta zajmowała lokal także w późniejszym okresie, a pozwana okoliczność tę kwestionowała. W szczególności okoliczności tej nie potwierdzają dokumenty załączone do pozwu. Żądanie odszkodowania, jak w niniejszej sprawie, wymaga w pierwszej kolejności wykazania niemożności uzyskania zwrotu uiszczanych za lokal należności, wobec zajmowania go przez osobę, w stosunku do której orzeczono eksmisję, a która tych należności na rzecz powódki nie reguluje. Kwestia oceny wysokości odszkodowania następuje dopiero po wykazaniu powyższego.

Stąd już z tej przyczyny powództwo podlegało oddaleniu w całości na podstawie art. 6 k.c.

Powództwo okazało się być niezasadne również z tej przyczyny, iż powódka nie wykazała wysokości żądanej pozwem kwoty, tytułem rzeczywistej szkody, jaką poniosła, która również była przez pozwaną kwestionowana. Na podstawie przedłożonego przez powódkę materiału dowodowego nie sposób w żaden sposób zweryfikować żądania pozwu w znacznej części, co nakazuje uznanie za zasadnego zarzutu pozwanej, że powódka nie przedstawiła materiałów źródłowych umożliwiających ustalenie wysokości żądanej pozwem kwoty, którą to powódka musi wykazać, zgodnie z art. 6 k.c.

Strona powodowa reprezentowana była przez radcę prawnego i dlatego Sąd przyjął odpowiednio wysoki miernik staranności po stronie powodowej, co do konieczności podejmowania czynności procesowych uwzględniający zawodowe kwalifikacje pełnomocnika. Twierdzenia nie budzą tych uzasadnionych wątpliwości wówczas, gdy znajdują potwierdzenie w załączonych do pozwu dowodach, bowiem tylko w oparciu o zebrany materiał dowodowy Sąd jest władny ocenić twierdzenia zawarte w pozwie

W myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktów prawotwórczych, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, tzw. onus probandi spoczywa na tym, kto przedstawia określone twierdzenia, a nie na tym, kto im przeczy. W omawianym zakresie, istotną rolę pełnią także przepisy proceduralne, kształtując zasadę tzw. kontradyktoryjności postępowania cywilnego. Art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony do dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Ciężar dowodu z reguły spoczywa na powodzie aż do momentu wykazania zasadności podnoszonego roszczenia Zgodnie z art. 6 k.c. ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Podkreślić należy, że w przepisie tym chodzi nie o każdy fakt, lecz o fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a więc o fakty prawotwórcze, czyli wskazujące istnienie prawa, oraz fakty niweczące lub tamujące prawo, czyli wskazujące na to, że żądanie strony jest nieuzasadnione. Przepis ten wyraża dwie ogólne reguły: pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza "zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu" jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi "ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu", od której wyjątki wskazywać mogą niektóre przepisy szczególne. Z pierwszej reguły, wyrażonej w art. 6 k.c., wynika, że samo przyznanie faktu przez drugą stronę ewentualnego sporu nie może stanowić wystarczającego dowodu istnienia danego faktu, który musi być zawsze ponadto potwierdzony całokształtem materiału dowodowego lub innymi poznanymi już okolicznościami. Wyrazem tego jest regulacja art. 229 k.p.c. wymagającego, aby przyznanie faktu przez drugą stronę nie budziło wątpliwości, co wymaga właśnie uwzględnienia innych okoliczności. W myśl ogólnych zasad postępowania dowodowego na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego żądanie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok SN z 22.11.2001r., I PKN 660/00). Stosownie zaś do treści art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W pozwie powódka wskazała, że roszczenie obejmuje szkodę, jaką powódka poniosła i odpowiada wysokości opłat za używanie lokalu zajmowanego przez rodzinę H. w okresie od 01 listopada 2016 r. do 31 marca 2017 r. Wprawdzie powódka przedstawiła decyzję nr (...) Dyrektora Oddziału (...) Agencji Mienia Wojskowego w K. z dnia 24 maja 2016 roku oraz decyzję nr (...) Dyrektora Oddziału (...) Agencji Mienia Wojskowego w K. z dnia 16 listopada 2016 roku dotyczące wysokości opłat za używanie lokali (...) m ² powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych od oraz wykazała powierzchnię użytkową spornego lokalu, niemniej jednak w załącznikach do decyzji stanowiących kalkulację stawki opłat za używanie 1 m ² powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego położonego w budynku wspólnoty mieszkaniowej nie wymieniono, by decyzje te dotyczyły lokali położonych w G. przy ul. (...). W dołączonych załącznikach brak w ogóle adnotacji o ulicy (...) w G. , a tym bardziej lokalu o numerze (...) w budynku numer (...) położonego przy tej ulicy w G.. Stąd też brak możliwości by przyjąć, że decyzje te, ustalające wysokość opłat za używanie lokali (...) m ² powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych dotyczyły lokalu położonego przy ul. (...) i by na podstawie tych decyzji powod był uprawniony do naliczania stawek za korzystanie z tego lokalu . Innych decyzji Dyrektora Oddziału (...) Agencji Mienia Wojskowego w K. obejmujących w swej treści przedmiotowy lokal powódka nie dołączyła . Co więcej, przedłożone przez powódkę faktury VAT z tytułu dostawy energii elektrycznej, doprowadzenia wody i odprowadzenia ścieków, doprowadzenia energii cieplnej są fakturami zbiorczymi dotyczącymi wszystkich lokali położonych przy ul. (...), które nie odnoszą się konkretnie do lokalu położonego w G. przy ul. (...). Wobec tak przedstawionego materiału dowodowego nie sposób ustalić przez Sąd wysokości ewentualnie poniesionej szkody przez powódkę.

W sytuacji, gdy strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, to na sądzie nie spoczywa ciężar wyjaśnienia sprawy poprzez dopuszczenie z urzędu dowodu z opinii biegłego. Odmienne ujęcie tego ciężaru dowodowego prowadziłoby do zwalniania z inicjatywy dowodowej nawet profesjonalnego pełnomocnika, przerzucając aktywność procesową na sąd. Konieczność skorzystania przez sąd z opinii biegłego nie zwalnia strony od złożenia stosownego wniosku, zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu i zasadą kontradyktoryjności.

Powódka winna wykazać dokumentami, jakie należności ponosiła na rzecz wspólnoty mieszkaniowej z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną, w związku z przysługującym jej prawem własności tego konkretnego lokalu oraz jakie należności poniosła z tytułu dostawy do tego lokalu w spornym okresie zimnej wody i za odprowadzanie z niego ścieków, a także za wywóz śmieci. Tylko w ten sposób powódka mogłaby wykazać zasadność żądania pozwu w zakresie rzeczywistej szkody, jaką poniosła.

Nie sposób zatem w tym zakresie zweryfikować żądania pozwu na podstawie materiału dowodowego przedstawionego przez powódkę i w tym zakresie należy również uznać za zasadny zarzut pozwanej, że powódka nie przedstawiła materiałów źródłowych umożliwiających ustalenie wysokości żądanej pozwem kwoty, którą to powódka musi wykazać, zgodnie z art. 6 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisów art. 98 § 1 k.p.c. Na koszty pozwanego składa się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 900 zł, zgodnie z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U 2018.265 j.t).

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

SSR Grzegorz Korfanty