Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Janusz Jaromin (spr.)

Sędziowie: SA Małgorzata Jankowska

SA Stanisław Stankiewicz

Protokolant: Beata Zaucha

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej w Koszalinie Magdaleny Sobczak - Lorenc

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2019 r. sprawy

A. P. (1) i E. P.

oskarżonych z art. 284 § 2 k.k. i inne

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora i obrońcę oskarżonego A. P. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie

z dnia 6 listopada 2018 r. sygn. akt II K 68/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  eliminuje z opisu przypisanego oskarżonemu czynu ustalenie, iż działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,

2.  ustala, że wartość przywłaszczonego mienia wynosi 3 174.638,08 złotych.

II.  uchyla obowiązek naprawienia szkody orzeczonej wobec oskarżonego na podstawie art. 46 § 1 k.k. (pkt 4 części dyspozytywnej wyroku).

III.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSA Małgorzata Jankowska SSA Janusz Jaromin SSA Stanisław Stankiewicz

sygn. akt II AKa 66/19

UZASADNIENIE

A. P. (1) został oskarżony o to, że:

w okresie od czerwca 2012 roku do lipca 2013 roku działając samodzielnie, a następnie w okresie od sierpnia 2013 roku do stycznia 2014 roku w K., działając wspólnie z inną ustaloną osobą, w z góry powziętym zamiarze, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc działalność gospodarczą (...) przedsiębiorstwo (...) w K., realizując umowę współpracy z operatorem z dnia 25.04.2008 roku, przywłaszczył powierzone do magazynowania mienie w postaci różnego rodzaju towarów (...) o łącznej wartości 6.471.325.94zł, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. w W., tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

E. P. została oskarżona o to, że:

w okresie od sierpnia 2013 roku do stycznia 2014 roku w K., działając z góry powziętym zamiarze, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, przywłaszczyła powierzone do magazynowania w obiektach użytkowanych przez A. P. (1), mienie w postaci różnego rodzaju towarów (...) o łącznej wartości 2.923.725,08zł, na szkodę (...) Sp. z o.o. w W., tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy w Koszalinie wyrokiem z dnia 6 listopada 2018 r., w sprawie
o sygn. akt II K 68/16:

1. uznał oskarżonego A. P. (1), w zakresie zarzucanego mu oskarżeniem przestępstwa, za winnego tego, że w okresie od czerwca 2012 roku do grudnia 2013 roku działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc działalność gospodarczą (...) Przedsiębiorstwo (...) w K., realizując umowę współpracy z operatorem z dnia 25.04.2008 roku, przywłaszczył powierzone do magazynowania mienie znacznej wartości w postaci różnego rodzaju towarów (...) o łącznej wartości co najmniej 8.384.662,67 zł, czym działał na szkodę (...) sp. z o.o. w W., tj. przestępstwa z art.284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w brzmieniu sprzed zmiany wprowadzonej ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed zmiany wprowadzonej ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art.69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu sprzed zmiany wprowadzonej ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy- Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) warunkowo zawiesił na okres 5 lat próby,

2. na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. w brzmieniu sprzed zmiany wprowadzonej ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) wymierzył oskarżonemu A. P. (1) karę grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych po 100 zł jedna stawka,

3. uniewinnił oskarżoną E. P. od popełnienia zarzucanego jej przestępstwa, 4. na podstawie art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed zmiany wprowadzonej ustawą z dnia 20.02.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) orzekł wobec oskarżonego A. P. (1) obowiązek naprawienia szkody w części przez zapłacenie na rzecz (...) sp. z o.o. w W. kwoty 2.696.194,10 zł,

5. zasądził od oskarżonego A. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym 10.300 zł tytułem opłaty,

6. stwierdził, że koszty postępowania w odniesieniu do oskarżonej E. P. ponosi Skarb Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wywiedli obrońca oskarżonego oraz Prokurator Prokuratury Rejonowej w Koszalinie.

Obrońca oskarżonego zapadłemu wyrokowi zarzucił:

„1. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 4, art. 5 § 2, art. 7, art. 410 k.p.k. mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegającą na oparciu ustaleń Sądu I-szej instancji jedynie na części materiału dowodowego, przy jednoczesnej błędnej, bo niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego ocenie przeprowadzonych w sprawie dowodów, co w efekcie doprowadziło do błędnego ustalenia, iż oskarżony A. P. (1) przywłaszczył powierzone mu mienie znacznej wartości w postaci produktów (...)czym działał na szkodę (...) z o.o. z siedzibą w W. i uznania jego winy i sprawstwa w zakresie zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonana w sposób swobodny, z uwzględnieniem zasady obiektywizmu nie pozwalała na dokonanie takiego ustalenia, a co najmniej, wobec zachodzących w sprawie, niedających się usunąć wątpliwości winna skutkować zastosowaniem zasady in dubio pro reo i skutkować uniewinnieniem”.

Z daleko posuniętej ostrożności procesowej, obrońca zarzucił także:

„2. naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 363 § 1 k.c., a polegające na nie uwzględnieniu przez Sąd I-szej instancji przy orzekaniu w zakresie ustalenia wartości wyrządzonej szkody oraz obowiązku jej naprawienia okoliczności wskazujących na to, iż szkoda została już w całości naprawiona na skutek zapłaty przez oskarżonego kwot w łącznej wysokości 3.174.638,08 zł tytułem wystawionych wobec niego jako operatora logistycznego comiesięcznych not obciążeniowych wynikających ze stwierdzonych w jego magazynie braków magazynowych, co nastąpiło wedle wyboru pokrzywdzonej Spółki, przy czym okoliczności te, wobec treści przepisu art. 46 § 1 k.k., nakazującego przy orzekaniu w zakresie obowiązku naprawienia szkody stosowanie przepisów prawa cywilnego, były istotne i wymagały zastosowania przepisu art. 363 § 1 k.c., i ustalenia, iż szkoda została w całości naprawiona, co uniemożliwiało orzeczenie wobec oskarżanego obowiązku naprawienia szkody, a niezastosowanie tych przepisów stanowiło naruszenie prawa materialnego,

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 361 § 2 k.c, która miała wpływ na treść wyroku, a polegające na nie uwzględnieniu przez Sąd I-szej instancji przy orzekaniu w zakresie ustalenia wartości wyrządzonej szkody oraz obowiązku jej naprawienia okoliczności wskazujących na realne korzyści, jakie mógł uzyskać pokrzywdzony i nie odniesienie się do poczynionych przez siebie ustaleń w zakresie polityki cenowej (...), stosowanych promocji, rabatów, ich kumulacji, struktury klientów (...), oraz depozycji powołanej w sprawie biegłej z zakresu rachunkowości i finansów i nieuwzględnieniu tych okoliczności w wydanym wyroku, przy czym okoliczności te, wobec treści przepisu art. 46 § 1 k.k., nakazującego przy orzekaniu w zakresie obowiązku naprawienia szkody stosowanie przepisów prawa cywilnego, nie zostały zupełnie uwzględnione w kontekście normy wynikającej z przepisu art. 361 § 2 k.c, co stanowiło naruszenie prawa materialnego,

4. naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 362 k.c., a polegające na nie uwzględnieniu przez Sąd I-szej instancji przy orzekaniu w zakresie ustalenia wartości wyrządzonej szkody oraz obowiązku jej naprawienia szeregu zgromadzonych w sprawie dowodów, uznanych przez Sąd za wiarygodne i przyjętych za podstawę orzekania, a wskazujących na znaczny stopień przyczynienia się pokrzywdzonej (...) sp. z o.o. w W. do powstania zaistniałej szkody, a w szczególności:

⚫

wynikającej z zeznań świadków - pracowników (...)okoliczności, wskazujących na to, że trwająca półtora roku sytuacja związana z pojawiającymi się u operatora logistycznego P. licznymi brakami w asortymencie była znana osobom zarządzającym z ramienia (...) i posiadającym kompetencje w zakresie zakończenia współpracy z tym Operatorem, a mimo to współpraca była kontynuowana,

⚫

wynikających z zeznań świadków oraz dowodów (umowy) okoliczności wskazujących na przedłużenie współpracy z operatorem logistycznym P. pod koniec 2013r. (a więc w okresie przypadającym na okresu objęty stawianym oskarżonemu zarzutem) i kontynuowanie współpracy,

⚫

wynikających z zeznań świadków, w tym pracowników (...) okoliczności, iż powodem, dla którego kontynuowano współpracę z operatorem logistycznym P., jakim kierowały się osoby posiadające kompetencje władcze w tym zakresie z ramienia (...) sp. z o.o. było to, iż operator logistyczny P. w sposób rzetelny wykonywał swoją funkcję operatora zapewniając ciągłość, terminowość i rzetelność dostaw dla kontrahentów (...), a trudno było znaleźć podmiot, który podjął by się realizowania takiego zadania, na tak dużą skalę i w sposób zadawalający z perspektywy (...),

⚫

wynikający z zeznań świadków oraz dokumentów (umowa o współpracy z 2008r.) nierzetelny sposób prowadzenia inwentaryzacji przez wyznaczonych do tego celu pracowników (...) (P. M., co wyrażało się brakiem jego fizycznej obecności podczas przeliczania stanu magazynu lub przepisywania stanu magazynu według danych z systemu, bez fizycznego liczenia,

⚫

wynikających z zeznań świadków okoliczności wskazujących na niekorzystanie przez pokrzywdzoną z dodatkowych procedur przewidzianych w umowie o współpracy z operatorem logistycznym P. (umowa z 2008r.), która przewidywała możliwość prowadzenia dodatkowych inwentaryzacji, co było uzasadnione pojawiającymi się brakami w towarze i trudnościami w ustaleniu powodów takiego stanu rzeczy,

przy czym okoliczności te, wobec treści przepisu art. 46 § 1 k.k., nakazującego przy orzekaniu w zakresie obowiązku naprawienia szkody stosowanie przepisów prawa cywilnego, nie zostały zupełnie uwzględnione w kontekście normy wynikającej z przepisu art. 362 k.c, co stanowiło naruszenie prawa materialnego,

5. naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 201 § 1 k.p.k. a contrario, które miało wpływ na treść wyroku, a polegające na uznaniu, że opinie powołanej w sprawie biegłej z zakresu rachunkowości i finansów K. R. (1) posiadają walor opinii pełnej, podczas gdy opinie te zostały oparte zestawieniach towaru przedstawionych przez pokrzywdzoną spółkę, nie zaś na dokumentach dostawy towaru do magazynów pokrzywdzonego i w związku z tym, wobec kwestionowania przez oskarżonego rzeczywistego charakteru braków magazynowych nie mogły stanowić podstawy dla obliczeń dokonanych przez biegłą, a nadto opinie te zostały oparte na przedstawionych przez pokrzywdzoną cennikach, które nie odpowiadały rzeczywistości, w tym okolicznościom wynikającym z zeznań świadków, wskazujących na politykę cenową pokrzywdzonej, stosowane rabaty, ich kumulowanie, etc, których to cenniki te nie odzwierciedlały, a pokrzywdzona nie przedstawiła zestawienia promocji obowiązujących w poszczególnych miesiącach objętych zarzutem aktu oskarżenia, a nadto o niepełnym charakterze opinii świadczy również i to, że sama biegła wskazywała, iż rozliczenia przedstawione przez pokrzywdzoną nie uwzględniały realnych kosztów jakie ta musiała by ponieść dla uzyskania określonej ceny towarów, jak koszty magazynowania, transportu towarów do klienta, etc., przy czy wszystkie te okoliczności wskazują na to, iż sporządzona opinia ma charakter niepełnej, i jako taka nie mogła stanowić w zakresie wartości szkody obowiązku jej naprawienia,

6. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na wadliwym uznaniu, iż oskarżony przywłaszczył mienie na szkodę pokrzywdzonej o wartości 8.384.662,67 złotych i oparciu takiego ustalenia na nieposiadającej waloru pełnej biegłej z zakresu rachunkowości i finansów i jednoczesnym uznaniu za podstawę takiego ustalenia przedstawionego przez pokrzywdzoną cennika dla klientów detalicznych (ZPL 2 Odb. Det.) i przyjęciu, że zastosowanie takiego cennika uzasadnione jest tym, iż w chwili przywłaszczenia nie było jeszcze ustalonych potencjalnych klientów na zakup towaru od (...), które to podstawy i założenie były błędne, gdyż:

⚫

przedstawione przez pokrzywdzoną cenniki nie odpowiadały rzeczywistym cenom przez nią stosowanym, z uwagi na prowadzoną przez nią politykę cenową, co wynika z uznanych za wiarygodne zeznań szeregu świadków przesłuchanych w sprawie,

⚫

ustalona wartość szkody musi mieć charakter realny, odnoszący się do realiów rynkowych, które wyznaczają wartość towaru, a sama biegła wskazywała iż nie byłaby możliwą sprzedaż przez pokrzywdzoną tak znacznej ilości towarów, jak objęta zarzutem aktu oskarżenia dla klientów detalicznych z uwagi na strukturę klientów (...), w większości hurtowych i innych, a także z uwagi na realia rynku, gdzie na skutek polityki cenowej (...) istniała znaczna ilość jej produktów możliwa do zakupienia po niższych cenach, aniżeli wynikających z przedstawionych przez nią cenników detalicznych i hurtowych, w tym z uwagi na promocje i rabaty stosowane przez samą (...) wobec jej klientów,

⚫

sam pełnomocnik pokrzywdzonej, w jej imieniu na rozprawie w dniu 2.02.2017r. wskazywał na stanowisko pokrzywdzonej odnośnie postępowania dowodowego w przedmiocie ustalenia wartości szkody wskazując na zasadność przyjęcia uśrednionego zysku w odniesieniu do ceny możliwej do uzyskania w 2013r.

7. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, iż kwota 2.696.194,10 zł stanowi wartość szkody stanowiącą zysk oskarżonego wynikający ze sprzedaży przywłaszczonego na szkodę pokrzywdzonej towaru i przyjęcie takiej kwoty za postawę orzeczenia wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody w tej wysokości, podczas, gdy ustalenie to zostało oparte na nieposiadającej cechy pełnej opinii biegłej z zakresu rachunkowości i finansów, a jedyną pewną wartością określającą wysokość szkody (przy założeniu, iż oskarżony przywłaszczył mienie pokrzywdzonej w ilości i asortymencie przyjętym przez biegłą) jest ta wynikająca z wartości uiszczonych przez oskarżonego not obciążeniowych, co odpowiada wartości wytworzeniowej produktów,

8. naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 170 § 1 pkt 2, 4 i 5 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k., które miało wpływ na treść wyroku, a polegające na oddaleniu wniosków dowodowych obrońcy zmierzających do:

⚫

przedstawienia przez pokrzywdzoną zakresu obowiązków P. K., K. J., B. S., A. B., A. T. oraz M. K., jako nie mających znaczenia dla toczącego się postępowania,

⚫

pełnej dokumentacji dowodów dostaw towarów objętych zarzutem aktu oskarżenia do magazynów oskarżonego, z uwagi na to, że wniosek ten w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania,

⚫

przedłożenia dokumentacji wskazującej na promocje obowiązujące w poszczególnych miesiącach/okresach składających się na okres objęty zarzutem aktu oskarżenia, z uwagi na to, że okoliczności, których wniosek dotyczy nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie,

podczas gdy dowody te miały znaczenie dla ustalenia zaistnienia szkody i jej wysokości oraz stopnia przyczynienia się pokrzywdzonej do powstania szkody”

Tak ponosząc, apelujący wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie, z daleko posuniętej ostrożności procesowej - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że przywłaszczone przez oskarżonego mienie stanowi wartość nie wyższą aniżeli 2.995.026,02 zł (wartość wynikająca z not obciążeniowych) przy jednoczesnym uchyleniu orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody lub ewentualnie orzeczeniu nawiązki na rzecz pokrzywdzonej w sytuacji uznania, że wartość szkody przekraczała tą wartość.

Rzecznik oskarżenia publicznego zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie na niekorzyść oskarżonego A. P. (1) w części dotyczącej orzeczenia o karze oraz na niekorzyść oskarżonej E. P. w całości. Wyrokowi zarzuciła:

„1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na treść orzeczenia, a polegającego na przyjęciu, że wyjaśnienia E. P. są sprzężone, spójne i wiarygodne co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia jej od popełnienia zarzucanego jej aktem oskarżenia, gdy z wyjaśnień tych wynika, że E. P. bezrefleksyjnie dała swojemu byłemu mężowi A. P. (1) pełnomocnictwo do działania w jej imieniu i pod jej firmą, wiedząc, że firmowana jej nazwiskiem działalność gospodarcza będzie wykorzystywana do ukrycia dochodów przed Urzędem Skarbowym,

2. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego A. P. (1) kary polegającej na orzeczeniu wobec niego za przypisany mu czyn kary 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem tej kary na 5 lat okresu próby.”

Na podstawie tak postawionych zarzutów, Prokurator wniosła odnośnie A. P. (1) o zmianę punktu 2 wyroku, wymierzenie mu kary trzech lat pozbawienia wolności i pozostawienie w mocy punktu 2, 4 i 5 wyroku. Odnośnie E. P. Prokurator wniosła o uchylenie punktu 3 i 6 wyroku i przekazanie w tym zakresie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Obie apelacje częściowo zasługiwały na uwzględnienie, przy czym apelacja obrońcy jedynie w zakresie w jakim podważała ustaloną przez Sąd I instancji wartość przywłaszczonego mienia, zaś apelacja prokuratora tylko w części, w jakiej zarzucała rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec A. P. (1).

Przed podjęciem szczegółowej analizy wyprowadzonych przez skarżących zarzutów i ich argumentacji, poczynić należało pewne uwagi natury ogólnej.

W pierwszej kolejności wskazania wymaga, że o ile wyrok Sądu I instancji wymagał korekty, to potrzeba ta nie wynikała z zarzutów postawionych przez apelujących, a z samej istoty przestępstwa popełnionego przez oskarżonego. Dla przyjęcia realizacji znamion przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. konieczne jest wykazanie zarówno obiektywnego rozporządzenia przez sprawcę cudzą rzeczą ruchomą, jak też tego, że jego działaniu towarzyszył tzw. animus rem sibi habendi, to jest zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie albo dla innej osoby bez żadnego ku temu tytułowi i ekwiwalentu (wyr. SA w Katowicach z 8.5.2014 r., II AKa 83/14, POSP). Zwiększenie majątku sprawcy o wartość przywłaszczanej rzeczy nie należy do znamion komentowanego przestępstwa, gdyż sprawca może przywłaszczoną rzecz zniszczyć, darować itp. (zob. post. SN z 29.4.2014 r., IV KK 96/14, KZS 2014, Nr 7–8, poz. 28, s. 20, tak: B. Gadecki, Kodeks karny. Część szczególna. Art. 252–316. Komentarz. Warszawa 2017, podobnie: M. Gałązka [w:] A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2019, wyrok SA w Warszawie z 13.08.2014 r., II AKa 213/14, LEX nr 1504518). Osiągnięcie korzyści majątkowej przez sprawcę przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. nie stanowi znamienia tego przestępstwa, zaś zasygnalizowana kwestia może podlegać ocenie jedynie przez pryzmat rażącej surowości orzeczonej wobec oskarżonego kary (wyrok SA w Katowicach z 13.9.2012 r., II AKa 341/12, Prok. i Pr. – wkł. 2013, Nr 3, poz. 29).

W związku z tym, niezasadnie w opisie czynu wskazano jako znamię przestępstwa popełnionego przez A. P. (1) dążenie do uzyskania korzyści majątkowej. Nie jest to okoliczność decydująca o kwalifikacji jego zachowania, nie ma wpływu na samo poniesienie odpowiedzialności karnej a stanowi jedynie element dodatkowy, nie stanowiący o bycie czynu karalnego. Działalność oskarżonego była długotrwała i obejmowała wiele zachowań, które niewątpliwie wpisane w opis czynu uczyniłyby go kompletniejszym, jeszcze dokładniej oddając działanie przestępne. Nie taka jest jednak funkcja opisu czyny zawartego w wyroku. Zgodnie z art. 413 § 1 pkt 4 i § 2 pkt 1 k.p.k., wyrok powinien zawierać przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu, którego popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu, zaś wyrok skazujący - dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. Z punktu widzenia znamion strony przedmiotowej przestępstwa dokładne określenie sposobu i okoliczności jego popełnienia wymaga zawarcia w opisie czynu tych elementów przebiegu zdarzenia, które wypełniają te znamiona. Opis czynu powinien w związku z tym zawierać komplet znamion, które zostały wypełnione ustalonym zachowaniem sprawcy (por. wyrok SN z 22.03.2012 r., IV KK 375/11, OSNKW 2012/7, poz. 78; K. Eichstaedt [w:] D. Świecki (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2019). Do opisu czynu przypisanego nie należy włączać faktów i okoliczności, które nie należą do istoty czynu, które są więc obojętne z punktu widzenia kwalifikacji prawnej, a także ocen i sformułowań o drugorzędnym znaczeniu, których miejsce jest w uzasadnieniu wyroku - nawet jeśli mają znaczenie dla zastosowania wobec oskarżonego takich czy innych instytucji prawa materialnego (zob. post. SN z 18.2.2009 r., IV KK 303/08, KZS 2009, Nr 7-8, poz. 46; wyr. SA w Krakowie z 28.1.1993 r., II AKr 267/92, KZS 1993, Nr 3, poz. 27, R. Ponikowski, J. Zagrodnik [w:] J. Skorupka (red.) Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2019).

Kierując się więc koniecznością oddania w opisie czynu okoliczności decydujących o kwalifikacji z art. 284 § 2 k.k. i jednocześnie mając na względzie konieczność konkretnego ujęcia jedynie takich znamion, które oddają istotę przestępstwa sprzeniewierzenia, Sąd Odwoławczy wyeliminował z opisu czynu ustalenie, iż A. P. (2) działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Nie oznacza to, że ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie są błędne. Niewątpliwie to właśnie możliwość uzyskiwania dodatkowych dochodów skłoniła oskarżonego do podjęcia działań wypełniających znamiona sprzeniewierzenia. Działania te jednak nie stanowią istoty tego przestępstwa, nie jest dla jego bytu istotne co sprawca zrobił z przywłaszczonym mieniem (podobnie: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 27 lipca 2017 r. o sygn. akt II AKa 73/17, LEX nr 2375023).

Przechodząc do zasygnalizowanej w apelacji obrońcy kwestii nieprawidłowego oszacowania wartości mienia rozpocząć trzeba od innego zarzutu formułowanego w tej apelacji, tj. kwestionowania wartości dowodowej opinii biegłej z zakresu rachunkowości i finansów. Analiza akt sprawy i samej opinii nie pozwala zgodzić się z zarzutami obrońcy w tym zakresie. Opinia (po uzupełnieniu o dane, których wcześniej pokrzywdzona spółka nie przedstawiła) w pełni realizowała wymogi rzetelności, adekwatności i wiarygodności. Całkowicie też wypełniała tezę dowodową, jaką sformułował Sąd I instancji, a podczas uzupełniającej opinii ustnej, biegła przy wykorzystaniu swych wiadomości specjalnych, znajomości rynku i doświadczenia zawodowego odpowiedziała też w pełni na pytania stron. Oceniając ten dowód nie można zapominać, że zlecając sporządzenie opinii (k. 2471) Sąd Okręgowy w Koszalinie wskazał, że biegła miała ustalić „wartości produktów (...)sprzedanych przez firmę (...) A. P. (1) i (...) E. P. w okresie objętym zarzutem, przy uwzględnieniu cen sprzedaży (podstawowych) na wyżej wymieniony asortyment obowiązujący wówczas w PepsiCo oraz ustalenia, czy produkty (...)sprzedane przez w/w podmioty odpowiadają produktom, co do których stwierdzono niedobór w magazynach A. P. (1)”. Opinia biegłej w pełni realizuje postawione przed nią zadanie. Skoro Sąd narzucił uwzględnienie cen podstawowych, które wówczas obowiązywały w pokrzywdzonej spółce, niezasadnie obrońca zarzuca obrazę art. 201 k.p.k. (a nie jak błędnie wskazał - art. 201 § 1 k.p.k.), gdyż ustawa wprost w nim stanowi, że można wezwać ponownie tych samych biegłych lub powołać innych jedynie wtedy, gdy opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie. Wobec ograniczeń narzuconych przez Sąd Okręgowy, bezpodstawnie podnosi obrońca niewłaściwy dobór danych, jakie stały się podstawą ustalenia wartości sprzeniewierzonego mienia czy nie wzięcie pod uwagę innych dowodów.

Oczywiście, dokonując takiej oceny, Sąd Apelacyjny nie traci z pola widzenia, że kwestionując samą opinię, obrońca de facto uderzał właśnie w narzucony kierunek jej przeprowadzenia i ograniczenia z góry określone przez Sąd I instancji. Tym niemniej, samo przeprowadzanie dowodu z opinii biegłej potrzebne było jedynie w takim zakresie, w jakim zweryfikowała ona wartość not obciążeniowych, jakie pokrzywdzona spółka wystawiała oskarżonemu wskutek odnotowywanych regularnie braków towarów w prowadzonych przez niego magazynach. Analiza zasadności zlecenia kolejnej opinii, która miałaby dokonać innych ustaleń w oparciu o inne dowody jest zupełnie zbędna. W związku z tym za uzasadnione należy uznać jedynie podniesienie przez obrońcę błędu w ustaleniach faktycznych co do określenia wartości przywłaszczonego mienia i związanej z nim wysokości szkody, jaką oskarżony był obowiązany naprawić.

Choć ustalenie wartości przywłaszczonego mienia było bezwzględnym obowiązkiem Sądu I instancji, to niesłusznie Sąd Okręgowy dążył do weryfikacji tej wartości przez ustalenie korzyści jakie oskarżony osiągnął ze sprzedaży przywłaszczonego mienia.

Zgodnie z umową współpracy z operatorem z 25 kwietnia 2008 r. (k. 19-35), (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w razie stwierdzenia niedoborów lub nadwyżek w toku miesięcznej inwentaryzacji (pkt 5.9.3 lit. e umowy), zostaną one skompensowane wartościowo, a "za jednostkową wartość przyjmuje się techniczny koszt wytworzenia dla produkcji własnej (...)(...), tj. wartość stwierdzonych łącznych niedoborów, zostanie pomniejszona o wartość stwierdzonych łącznych nadwyżek. Będzie to podstawą naliczenia zobowiązań Operatora [tj. w niniejszej sprawie - oskarżonego, przyp. JJ] wobec (...). (...) Zobowiązania będą dokumentowane wystawianą na Operatora notą księgową płatną w terminie 14 dni od daty otrzymania. Po tym okresie (...)ma prawo do potrącenia kwoty należnej gotówki z opłatą za magazynowanie i dystrybucję przysługującą Operatorowi (...)" (k. 25-26).

Wystawienie not na konkretne kwoty, ich weryfikację przez obie strony umowy i uregulowanie przez skazanego wszystkich kwot, jakimi w notach go obciążono potwierdzili kolejni świadkowie zeznający w sprawie jako byli i obecni przedstawiciele (...)(W. Ż., P. M., A. B., B. S.). Wskazuje na to również dokumentacja przedstawiona przez pokrzywdzoną spółkę i opinia biegłej z zakresu rachunkowości i finansów.

W związku z tym, konieczna była również korekta ustalonej w zaskarżonym wyroku wartości przywłaszczonego mienia. Ponownie należy tu przywołać podstawowe przesłanki zaistnienia przestępstwa sprzeniewierzenia. Typ czynu zabronionego określony w art. 284 § 2 k.k. nie wymaga skutku w postaci szkody. Zatem ustalenie rzeczywistej wartości przywłaszczonych dóbr nie ma znaczenia, dla przypisania oskarżonemu popełnienia tego przestępstwa (podobnie: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 12 kwietnia 2017 r. o sygn. akt II AKa 58/17, LEX nr 2292423). Wartość przedmiotu tego przestępstwa to będzie w każdym przypadku taka wartość, jaką faktycznie poniesie pokrzywdzony dla przywrócenia stanu poprzedniego i usunięcia skutków przestępstwa. Będzie to jednocześnie wartość przedmiotu, jaką strony ustaliły w wiążących je umowach, jeśli takowe zostały zawarte. (...) Chodzi o to, by wartość - w tym przypadku przywłaszczonego mienia - relatywizować w zależności od tego, na jaką kwotę wycenili dany przedmiot kontrahenci umowy, aby jej ponad miarę i bez powodu nie powiększać o kwoty, jakie nie są niezbędne do przywrócenia stanu poprzedniego, usunięcia skutków przestępstwa (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 16 stycznia 2014 r. o sygn. akt II AKa 462/13, LEX nr 1455145).

Niezasadne są twierdzenia Sądu I instancji (nie poparte zresztą żadnym obszerniejszym wywodem – k. 66), iż szkody poniesionej przez pokrzywdzoną spółkę nie można utożsamiać z wartością przywłaszczonego mienia i zasady ustalania jej wysokości są odmienne. Rygor dochodzenia roszczeń wyraźnie różni się w procedurze karnej i cywilnej. Choć obecnie art. 46 § 1 k.k. przewiduje konieczność stosowania przepisów prawa cywilnego do orzekania odszkodowania lub zadośćuczynienia, to nie można zapominać, że w chwili popełnienia czynu obowiązywał inny stan prawny, który prawidłowo Sąd I instancji zastosował do orzekania w niniejszej sprawie jako względniejszy dla oskarżonego zgodnie z art. 4 § 1 k.k. Pokrzywdzona spółka ustaliła w umowie zawartej z oskarżonym, na podstawie której powierzała mu towar, że wartość ewentualnych niedoborów będzie określana jako odpowiednik "technicznego kosztu wytworzenia dla produkcji własnej Pepsi" i konsekwentnie taką wartość utraconego mienia od A. P. (1) egzekwowała w notach obciążeniowych. Nie ma więc żadnych podstaw do dodatkowego obciążania oskarżonego naprawieniem szkody w wysokości ustalanej na podstawie innych kryteriów poza tymi, które zgodnie stosowały strony. Dlatego zasadna była zmiana ustalonej w zaskarżonym wyroku wartości przywłaszczonego mienia - na kwotę odpowiadającą wysokości wystawionych not obciążeniowych, jaką wskazano w opinii biegłej. Jednocześnie, ponieważ nie budzi wątpliwości, że wartość ta została w całości zwrócona pokrzywdzonej spółce jeszcze w czasie obowiązywania umowy stron, niezasadne było orzekanie obowiązku naprawienia szkody. Rozstrzygnięcie to należało uchylić, bowiem szkoda została naprawiona na długo przed zawiadomieniem przez (...)organów ścigania o podejrzeniu popełnienia przez oskarżonego przestępstwa.

O ile pokrzywdzona spółka będzie uznawać za uzasadnione roszczenia z tego tytułu w innej wysokości, może bez ograniczeń dochodzić ich w postępowaniu cywilnym. Podkreślić bowiem trzeba, że na podstawie art. 11 k.p.c. jedynie ustalenia co do popełnienia przestępstwa zawarte w prawomocnym wyroku skazującym wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Ustalenia te obejmują tylko te elementy stanu faktycznego ustalonego w niniejszej sprawie, które decydują o bycie przestępstwa, czyli ilość towarów objętych niedoborem, ale już nie jego wartość. Ustalona w procesie karnym wysokość szkody w żaden sposób nie stanowi dyrektywy dla sądu cywilnego przy rozważaniu ewentualnych dalszych roszczeń stron.

Przechodząc do oceny pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy, stwierdzić trzeba, że oczywiście niezasadne są zarzuty obrazy prawa materialnego sformułowane przez obrońcę oskarżonego. Jedynie pokrótce wypada wskazać, że w czasie popełnienia czynu, art. 46 k.k. nie przewidywał obowiązku stosowania prawa cywilnego przy orzekaniu odszkodowania lub zadośćuczynienia. W związku z tym, trzeba przypomnieć, że obraza przepisu prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego, a także w sytuacji niezastosowania określonego przepisu, gdy jego zastosowanie było obowiązkowe. Natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego (postanowienie Sądu Najwyższego z 20 września 2018 r. o sygn. akt IV KK 481/18). Skoro zastosowanie przepisów prawa cywilnego w poprzednim stanie prawnym nie było obowiązkowe, zarzuty z nimi związane są w całości nieuzasadnione. Z kolei konieczność rozważania treści przepisu właśnie w stanie z chwili popełnienia czynu wynika wprost z treści art. 4 § 1 k.k., który nakazuje stosować całą ustawę poprzednią jeśli jest względniejsza dla sprawcy, a nie dobierać z obu stanów prawnych jedynie konkretne przepisy dla sprawcy najkorzystniejsze. Nie budzi wątpliwości, że ze względu na możliwość orzeczenia kary pozbawienia wolności w większym wymiarze z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, właśnie poprzedni stan prawny jest dla skazanego korzystniejszy i należy go stosować w całości, co Sąd I instancji zasadnie uczynił.

Za nieuzasadnione trzeba też uznać zarzuty obrazy prawa procesowego w postaci stwierdzonej przez obrońcę zasady in dubio pro reo czy zasady swobodnej oceny dowodów. Podniesienie zarzutu obrazy przepisów postępowania polegającej na zignorowaniu reguły in dubio pro reo należy uznać za uzasadnione wówczas, gdy skarżący wykazuje, że w sprawie rzeczywiście wystąpiły wątpliwości co do okoliczności faktycznych (przebiegu inkryminowanego zdarzenia), a sąd – wobec ich nieusunięcia w postępowaniu dowodowym – rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (zob. wyrok SN z dnia 8 września 2009 r., WA 26/09, OSNwSK 2009, nr 1, poz. 1844). Sformułowanie zarzutu obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. nie wchodzi w rachubę, jeżeli ewentualne wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy podlegały wyjaśnieniu w ramach sędziowskiej oceny dowodów w drodze uznania za wiarygodne jednych i odmówienia tej cechy innym dowodom (wyrok SN z dnia 11 października 2002 r., V KKN 251/01, Prok. i Pr.-wkł. 2003, nr 11, poz. 5, tak: J.Zagrodnik, Metodyka pracy obrońcy i pełnomocnika w sprawach karnych i karnych skarbowych, Warszawa 2016). W żaden sposób nie można uznać, że Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie takiego naruszenia się dopuścił. Obszernie wyjaśnił w uzasadnieniu którym dowodom dał wiarę i dlaczego odmówił wiarygodności innym. Strona oczywiście ma prawo do samodzielnej oceny materiału dowodowego, ale jej punkt widzenia nie może być uznany za dominujący wbrew obiektywnej ocenie materiału dowodowego, której niewątpliwie dokonał Sąd I instancji.

Z kolei zgodnie z utrwalonymi poglądami doktryny i orzecznictwa ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procesie dochodzenia do nich sąd orzekający uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody, lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne, bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny instancyjnej (por. m.in. wyrok składu 7 sędziów SN z 9 listopada 1990 r., WRN 149/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 41, LEX nr 20454; wyrok SN z 30 lipca 1979 r., III KR 196/79, OSNPG 1980, nr 3, poz. 43, LEX nr 17185). Zarzut przy tym obrazy przepisu art. 7 k.p.k., i w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykażą, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., gdy nadto sąd orzeka bez obrazy przepisów art. 410 k.p.k. i art. 424 § 2 k.p.k. oraz nie uchybia dyrektywie art. 5 § 2 k.p.k. Tego zaś rodzaju uchybień, jak i innych naruszeń wskazywanych przez skarżących, tak w procesie dokonywania ustaleń faktycznych, jak też w odniesieniu do uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji, Sąd Odwoławczy nie stwierdził, a ich istnienia w żadnym stopniu nie uwiarygodnili apelujący. Sąd Okręgowy dokonał ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje, uznając je za racjonalne, oddające prawdziwy stan rzeczy i dokonane w oparciu o rzetelną, nie obciążoną dowolnością ale wnikliwą ocenę dowodów, wynikającą na równi z zasad procesu karnego, jak i doświadczenia życiowego.

Za bezcelowe zarówno w świetle ustaleń Sądu Okręgowego, jak i podniesionych wyżej okoliczności należy też uznać przeprowadzane wnioskowanych przez obrońcę dowodów, w związku z czym zasadne było oddalenie wniosków dowodowych obrony zmierzających do ustalenia stopnia przyczynienia się pokrzywdzonej spółki do powstania szkody. Ustalenia takie w realiach niniejszej sprawy, które nie wymagają pogłębiania analizy rozmiarów szkody i zawinienia stron przy jej powstaniu, były zbędne i nie mogły wpłynąć na treść orzeczenia Sądu Okręgowego. W związku z tym zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 2, 4 i 5 k.p.k. należało także uznać za niezasadny.

Z kolei z apelacji prokuratora za w części zasadny należy uznać jedynie zarzut niewspółmierności orzeczonej wobec A. P. (1) kary 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby. Sąd Okręgowy uzasadniając wymiar kary sam wskazał na liczne okoliczności znacznie obciążające A. P. (1), tj. bardzo wysoki stopień winy i bardzo wysoką społeczną szkodliwość przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposób działania (wielość zachowań w czasie kilkunastu miesięcy z wykorzystaniem „pustych” faktur zakupu i działalności gospodarczej zarejestrowanej na byłą żonę), a także całkowity brak poszanowania dla cudzej własności oraz rodzaj naruszonego dobra, którego wartość Sąd Okręgowy ustalił na kwotę 8.384.662,67 zł. Jedyną okolicznością łagodzącą, jaką wskazano w uzasadnieniu, jest niekaralność A. P. (1) w czasie popełnienia czynu.

O ile za zasadne należy uznać ustalenie zarówno obciążających, jak i łagodzących okoliczności, w przyjętych przez Sąd I instancji realiach sprawy, zwłaszcza w odniesieniu do ustalonej wartości dóbr podlegających sprzeniewierzeniu, orzeczona kara nie odpowiadała ani powszechnemu poczuciu sprawiedliwości ani racjonalnie ocenionym przesłankom jej wymierzenia. Zasadnie prokurator podniósł, że samo regulowanie not obciążeniowych przez oskarżonego było przede wszystkim wyrazem woli kontynuacji popełniania przestępstwa, co dodatkowo obciąża oskarżonego. Również jego dążenie do uniknięcia odpowiedzialności za swoje działanie wyraźnie ujawniające się w ukryciu lub zniszczeniu dokumentacji księgowej prowadzonej działalności gospodarczej niewątpliwie przemawia na niekorzyść A. P. (1). Jednakże, jak wskazano powyżej, wartość przedmiotu przestępstwa została przez Sąd I instancji znacznie zawyżona ze względu na przyjęcie, że musi ona odpowiadać uzyskanym przez sprawcę korzyściom ze sprzedaży produktów (...). Wobec modyfikacji wyroku w tym zakresie i ustalenia rzeczywistej wartości na poziomie zdecydowanie niższym, który jednocześnie odpowiada uregulowanym już kwotom jakimi pokrzywdzona spółka obciążała A. P. (1), także w zakresie kary należało rozważyć zmiany na jego korzyść. Sąd Odwoławczy zdecydował jednak, że wobec tak dużego natężenia złej woli oskarżonego i wszystkich podniesionych przez Sąd I instancji oraz prokuratora okoliczności obciążających, zasadne jest utrzymanie w mocy rozstrzygnięcia o karze – zarówno pozbawienia wolności, jak i grzywny. Kara ta – w odniesieniu do urealnionej wartości przedmiotu przywłaszczenia - jest bowiem istotnie surowsza niż kara wymierzona przez Sąd Okręgowy wobec przyjętej przezeń wartości przedmiotu sprawy. Dopiero w obecnych realiach kara ta daje szansę zarówno na sprawiedliwą odpłatę za popełnione przestępstwo jak i osiągnięcie celów szczególno- i ogólnoprewencyjnych.

Jako całkowicie niezasadny należy ocenić drugi zarzut apelacji oskarżyciela publicznego odnoszący się do popełnionego, według prokurator, błędu w ustaleniach faktycznych skutkującego uniewinnieniem E. P. od zarzucanych jej czynów. Sąd Odwoławczy w całości podziela w tej kwestii ustalenia Sądu Okręgowego. Żaden ze świadków - zeznających pracowników A. P. (1), przedsiębiorcy nabywający od niego produkty (...), jak i pracownicy (byli i obecni) pokrzywdzonej spółki nie był w stanie wskazać żadnych czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, które podejmować by miała oskarżona w okresie objętym aktem oskarżenia. W apelacji prokuratora wskazano liczne przypuszczenia o ewentualnej świadomości E. P. co do charakteru prowadzonych przez jej byłego męża działań czy też narażania się na popełnienie przestępstwa skarbowego przez umożliwianie A. P. (1) prowadzenia działalności pod jej firmą. Przedstawicielka oskarżenia publicznego nie wskazała jednak żadnych dowodów potwierdzających taki tok myślenia, ani nie podważyła wiarygodności dowodów wskazujących wprost na brak zainteresowania działaniami oskarżonego – także w ramach zarejestrowanej na nią działalności gospodarczej. Ciąg przypuszczeń i założenie, że oskarżona niejako ma obowiązek interesować się działaniami w ramach jej działalności gospodarczej, które podejmował były mąż to za mało, by przekonać o zawinionym i celowym dążeniu przez oskarżoną do przywłaszczenia mienia (...). A by ustalić popełnienie przestępstwa sprzeniewierzenia, tj. przestępstwa kierunkowego, nacechowanego wyraźnie celem jakim jest pozbawienie właściciela powierzonego mienia i traktowanie tego mienia jak swojego, konieczne jest właśnie wykazanie, że oskarżonej towarzyszył ten zamiar i swoim zachowaniem manifestowała jego realizację. W niniejszej sprawie w żaden sposób oskarżyciel tego nie wykazał, a Sąd Okręgowy zasadnie uwolnił E. P. od odpowiedzialności za to przestępstwo.

Reasumując, Sąd Apelacyjny uwzględniając w części apelację obrońcy oskarżonego A. P. (1) i Prokurator Prokuratury Rejonowej w Koszalinie zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że: wyeliminował z opisu przypisanego oskarżonemu czynu ustalenie, iż działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ustalił, że wartość przywłaszczonego mienia wynosi 3.174.638,08 złotych i uchylił obowiązek naprawienia szkody orzeczonej wobec oskarżonego na podstawie art. 46 § 1 k.k. (pkt 4 części dyspozytywnej wyroku Sądu I instancji). W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok Sąd ad quem utrzymał w mocy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia reszty zarzutów podniesionych w apelacjach.

Znaczne koszty i opłata, jakie oskarżony musi uregulować zgodnie z wyrokiem Sądu I instancji, jego istotnie gorsza sytuacja majątkowa i osobista, jak również względy słuszności zadecydowały o zwolnieniu A. P. (1) od zapłaty wydatków za postępowanie odwoławcze oraz opłaty na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.

Małgorzata Jankowska Janusz Jaromin Stanisław Stankiewicz