Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Michał Jank

Protokolant: staż. Natalia Szczesik

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2018 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa B. M.

przeciwko (...) sp. z o.o. w O.

o uznanie za bezskuteczną czynności prawnej

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda B. M. na rzecz pozwanego (...) sp. z o.o. w O. kwotę 8.147 zł (osiem tysięcy sto czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Powód B. M. wniósł o uznanie za bezskuteczną względem niego umowy z 17.09.2015 r. pomiędzy dłużnikiem M. W. i A. W. a spółką (...) , mocą której doszło do przeniesienia własności nieruchomości gruntowej jako aportu na pokrycie udziałów w kapitale spółki, a także o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skazał, że jest wierzycielem dłużnika, jego wierzytelność stwierdzona została prawomocnym wyrokiem. Postępowanie egzekucyjne wobec dłużnika było bezskuteczne. W imieniu spółki (...) działała córka dłużnika, wiedziała więc o działaniu dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podnosiła, że w księdze wieczystej dotyczącej przedmiotowej nieruchomości widniało w dacie zawarcia umowy z pozwaną i w chwili obecnej ostrzeżenie o toczącej się egzekucji . W związku z tym ostrzeżeniem zbycie nieruchomości pozostawało bez wpływu na bieg egzekucji . Wobec tego nie doszło do pokrzywdzenia wierzyciela. Podnosiła, że powódka winna udowodnić działanie dłużnika z zamiarem pokrzywdzenia wierzyciela. Takiego zaś zamiaru nie można przypisywać dłużnikowi, czego potwierdzeniem jest wyrok uniewinniający go od zarzutu działania na szkodę wierzyciela. Nadto nieruchomość była obciążona hipotekami na rzecz osób trzecich, a tym samym nie można mówić o pokrzywdzeniu wierzyciela. Podniesiono tez zarzut przedawnienia roszczenia.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 26 lutego 2008 r. w sprawie I C 374/07 Sąd Okręgowy w Gdańsku zasądził od M. W. na rzecz M. B. kwotę 103.269,67 zł wraz z odsetkami i kosztami postępowania. Apelacja od wyroku została oddalona wyrokiem z 2 lutego 2009 r.

W oparciu o powyższy tytuł M. B. złożyła wniosek egzekucyjny w dniu 28 czerwca 2011 r. W dniu 28 grudnia 2014 r. postępowanie egzekucyjne zostało umorzone z uwagi na brak majątku, z którego można uzyskać zaspokojenie.

W związku ze zbyciem w dniu 19 kwietnia 2016 r. wierzytelności na rzecz (...) sp. z o.o. sp. l. we W. postanowieniem z dnia 20 czerwca 2016 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku nadał powyższemu wyrokowi klauzulę wykonalności na rzecz nowego wierzyciela (...) sp. z o.o. sp. k. we W..

Postanowieniem z dnia 10 października 2017 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku nadał powyższemu wyrokowi klauzulę wykonalności na rzecz kolejnego wierzyciela B. M..

/dowód: wyroki i postanowienia – k. 10,11, wniosek egzekucyjny - k. 2 akt (...), postanowienie z 28.12.2014 r. – k. 26 akt Km (...); zawiadomienie o cesji – k. 20/

Wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2015 r. ustanowiono z dniem 25 czerwca 2015 r. rozdzielność

majątkową między dłużnikiem a A. W. .

/dowód: wyrok z 10.08.2015 r. – k. 15/

W dniu 17 września 2015 r. założona została spółka (...) sp. z o.o. w O.. Kapitał zakładowy spółki wynosił 5000 zł, z czego dłużnikowi i A. W. przysługiwały łącznie 4 udziały o wartości 2000 zł.

/dowód: umowa spółki – k. 112-119/

W dniu 17 września 2015 r. zawarta została między A. W., M. W. a spółką (...) sp. z o.o. w O. umowa przeniesienia własności nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) zabudowanej budynkiem mieszkalnym, położonej w O. przy ul. (...) na rzecz spółki (...) sp. z o.o. w O. na pokrycie czterech udziałów w kapitale zakładowym spółki o łącznej wysokości 2000 zł .

Spółkę (...) reprezentowała S. C. – córka dłużnika.

W umownie strony określiły wartość nieruchomości na kwotę 350.000 zł i ustaliły, że kwota nadwyżki ponad wartość objętych udziałów w wysokości 348.000 zł zostanie przekazana na kapitał zapasowy spółki .

W dacie zawarcia umowy w księdze wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości widniało ostrzeżenie o toczącej się egzekucji. Wpis nie został wykreślony mimo umorzenia postępowania egzekucyjnego i istnieje tam do chwili obecnej.

Na dzień zawarcia umowy nieruchomość obciążona była hipotekami:

- umowną kaucyjną w kwocie 734.000 zł na rzecz Banku (...) SA

- przymusowymi w kwotach 12.301,40 zł i 10358,26 zł na rzecz Naczelnika Urzędu Skarbowego w M..

/dowód: umowa z 17.09.2015 r. – k. 16-20; odpis z Kw – k. 21-52/

W dniu zawarcia umowy przenoszącej własność nieruchomości na spółkę był to jedyny majątek dłużnika. Dłużnik nie miał wówczas żadnych oszczędności, utrzymywał się z prac dorywczych, które nie pozwalały na poczynienie oszczędności.

Obecnie dłużnik utrzymuje się z renty w wysokości 920 zł

Spółka (...) wiedziała o zadłużenia M. W. względem M. B., urzędu skarbowego , gdyż prezesem tej spółki była córka dłużnika mieszkająca razem z nim w jednym domu.

M. W. w dalszym ciągu jest dłużnikiem z tytułu podatku VAT w wysokości 17.892,25 zł.

W dalszym ciągu pozostaje też stroną umowy kredytu hipotecznego; zadłużenie z tytułu tej umowy wynosiło na dzień 12 września 2018 r. 487.732,35 zł , w tym odsetki karne – 1375,56 zł ; zabezpieczeniem wykonania umowy w dalszym ciągu jest wpis hipoteki . Spłaty rat kredytowych nie następują terminowo.

/dowód: zaświadczenia z urzędu skarbowego – k. 182-183, 221-222; informacje z banku – k. 192-193, ; zeznania świadka M. W. – k. 146v, 148; zeznania prezesa zarządu pozwanej – k. 147-148/

Prawomocnym wyrokiem z 30 maja 2017 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku uniewinnił M. W. od zarzucanego mu czynu polegającego na tym, że 17 września 2015 r. w celu udaremnienia wykonania wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie I C 374/07 przeniósł na spółkę (...) własność udziału w tej nieruchomości.

/dowód: wyrok z uzasadnieniem – k. 99-104/

S ąd zważył ,co następuje:

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów, których treść nie była kwestionowana przez strony. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka M. W. w zakresie, w jakim opisywał on swój stan majątkowy obecny jak i na dzień zawarcia umowy, której dotyczy niniejsze postępowanie; zeznania te są bowiem spójne z dokumentem w postacie umorzenia postępowania egzekucyjnego z uwagi na brak majątku, nadto zgodne są z twierdzeniami powoda co do możliwości zaspokojenia roszczenia wierzyciela. Również jako niekwestionowane Sąd Uznał zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki, która opisała stan majątkowy dłużnika jak i własną świadomość (w tym samym i świadomość pozwanej spółki) co do możliwości zaspokojenia wierzyciela.

Podstawą żądania powoda w niniejszej sprawie jest tzw. skarga pauliańska uregulowana w przepisie art. 527 kc i następnych .

Podstawowe zasady wynikające z przepisu art. 527 kc stanowią, iż:

1.  z żądaniem uznania czynności prawnej dłużnika za bezskuteczną względem siebie może wystąpić wierzyciel;

2.  wierzytelność osoby występującej z żądaniem z art. 527 kc musi istnieć najpóźniej w chwili zamknięcia rozprawy;

3.  wierzytelność chroniona skargą pauliańską musi być zaskarżalna;

4.  wierzytelność powoda w chwili zamknięcia rozprawy nie musi być jeszcze stwierdzona tytułem egzekucyjnym;

5.  przedmiotem ochrony ze skargi pauliańskiej mogą być jedynie wierzytelności pieniężne.

Powyższe warunki zostały w przedmiotowej sprawie spełnione. Powód jest wierzycielem względem M. W., a jego wierzytelność pieniężna potwierdzona została wyrokiem wydanym w sprawie I C 374/07

Przedmiot ochrony stanowi istniejąca i zaskarżalna (nie podlegają więc ochronie roszczenia przedawnione, z gier i zakładów itd.; por. np. M. Pyziak-Szafnicka, w: System PrPryw, t. 6, 2014, s. 1630; A. Janiak, w: Kidyba, Komentarz KC 2010, t. III, cz. 2, s. 830; wyr. SN z 15.2.2013 r., I CSK 323/12, Legalis; post. SA w Poznaniu z 10.10.2012 r., I ACz 1652/12.

Podniesiony przez pozwaną spółkę zarzut przedawnienia nie zasługiwał na uwzględnienie w świetle art. 124 kc i 125 kc. Wyrok Sądu II instancji zapadł w lutym 2009 r., a wniosek egzekucyjny złożono 28 czerwca 2011 r. Postępowanie egzekucyjne umorzono 28 grudnia 2014 r. Wraz z umorzeniem postępowania egzekucyjnego terminu przedawnienia zaczął biec od nowa.

Bez znaczenia dla biegu terminu przedawnienia pozostawało, że wierzytelność mocą umów cesji przechodziła na dwóch kolejnych cesjonariuszy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało już wyjaśnione, że reguła, zgodnie z którą skutki przerwania biegu przedawnienia, wywołanego przez zbywcę wierzytelności, odnoszą się - co do zasady – również do cesjonariusza, nie ma zastosowania jedynie w przypadku, gdy bieg przedawnienia został przerwany dochodzeniem roszczenia na podstawie bankowego tytułu wykonawczego; nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu. Cesjonariusz co do zasady uzyskuje w chwili przelewu wierzytelność w takim kształcie materialnoprawnym, w jakim przysługiwała ona cedentowi. Nie może jedynie korzystać z przysługujących cedentowi indywidualnych, wyjątkowych przywilejów dotyczących egzekucji wierzytelności ani z ich skutków (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2016 r., III CZP 60/16; uzasadnienie uchwały z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16, Biul. SN 2016, nr 6, s. 10; Postanowienie SN z dnia 21 grudnia 2017 r.; III CZP 84/17, Biul SN 2017 Nr 12). W konsekwencji więc obecny wierzyciel może powoływać się na przerwy biegu terminu przedawnienia, które nastąpiły zanim zawarł umowę cesji wierzytelności z poprzednim wierzycielem.

W tym miejscu wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 530 kc. odnoszący się do ochrony przyszłych wierzycieli. Zdaniem Sądu przepis ten nie odnosi się do sytuacji, w której w chwili zawierania umowy, której dotyczy żądanie oparte o art. 527 kc, wierzytelność już istniała, a jedynie osoba wierzyciela była inna. Przepis reguluje sytuacje, w których w momencie dokonywania zaskarżonej czynności w ogóle jeszcze wierzytelność nie istniała. Określenie „przyszłych wierzycieli” zawarte w tym przepisie odnosi się do kwestii istnienia samej wierzytelności a nie osoby wierzyciela. Jak bowiem wskazano powyżej wskutek umowy cesji nabywca wierzytelności wstępuje w sytuację prawną zbywcy ze wszystkim tego konsekwencjami. Nie może on więc być traktowany jako przyszły wierzyciel, skoro de facto na skutek cesji zastępuje on dotychczasowego wierzyciela. Nadto z uzasadnienia wydanego w niniejszej sprawie postanowienia Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 kwietnia 2018 r. (I Acz 233/18) wynika, że powód nie może być traktowany jako wierzyciel przyszły. Ten pogląd Sądu Apelacyjnego wyrażony w niniejszej sprawie jest dla Sądu Okręgowego wiążący z mocy art. 386 § 6 kpc.

Nadto Pojęcie "odpłatności" oznacza na gruncie art. 530 KC wydanie przez osobę trzecią pełnego ekwiwalentu majątkowego w zamian za uzyskaną korzyść (wyr. SN z 12.5.2005 r., V CK 559/04, Legalis). Jak stwierdził SN, przyjęcie jedynie formalnego kryterium odpłatności, czyniłoby ochronę pauliańską czysto iluzoryczną (wyr. SN z 12.6.2002 r., III CKN 1312/00, Legalis). Tym samym wartość ekwiwalentu powinna być oceniana przez pryzmat przesłanek obiektywnych w oparciu o analizę sytuacji rynkowej, jaka istniała w chwili dokonywania czynności prawnej. Zdaniem Sądu wniesienie nieruchomości o wartości około 350.000 zł tytułem aportu do spółki w zamian za udziały o wartości 2000 zł nie może być traktowane jako czynność odpłatna. Fakt obciążenia nieruchomości hipotekami nie zmienia samej wartości nieruchomości; nieruchomość jest bowiem jedynie przedmiotem zabezpieczenia w przypadku nierealizowania swych zobowiązań przez dłużnika. W konsekwencji więc przepis art. 530 zd.2 kc. nie ma w sprawie zastosowania, a tym samym wierzyciel nie musi udowadniać zamiaru dłużnika pokrzywdzenia wierzyciela.

Zeznania dłużnika jak i prezesa zarządu pozwanej spółki wskazują jednoznacznie, iż zarówno w chwili zawierania przedmiotowej umowy jak i na chwilę obecną wierzyciela nie ma możliwości realnego zaspokojenia swej należności z innego majątku dłużnika; ten bowiem takiego nie posiada, nie ma również stałych dochodów pozwalających w na zaspokojenie wierzyciela w rozsądnym terminie.

Spółka (...) zawierając umowę przeniesienia własności nieruchomości tytułem aportu zdawała sobie z sprawę ze stanu majątkowego dłużnika jak i z tego, że jest dłużnikiem wobec pierwotnego wierzyciela – M. B.. Wynika to wprost z zeznań prezesa zarządu pozwanej spółki. Tym samym spełnione zostały kolejne przesłanki uznania za bezskuteczną czynności prawnej – działanie ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela oraz wiedza o tym podmiotu, który uzyskał korzyść majątkową.

Przesłanką skuteczności zaskarżenia czynności dłużnika jest to, by spowodowała ona pokrzywdzenie wierzyciela. Pokrzywdzenie wierzyciela polega na tym, że jego wierzytelność nie może być zrealizowana i zrealizowanie jej w przyszłości jest również wątpliwe. Pokrzywdzenie wierzyciela musi być jednocześnie następstwem niewypłacalności dłużnika, a zatem dla wykazania pokrzywdzenia wystarczającym jest wykazanie niewypłacalności dłużnika.

Przez niewypłacalność na tle art. 527§2 kc rozumieć należy aktualny brak możliwości wywiązania się przez dłużnika z zobowiązań finansowych. Nie jest przy tym konieczne ustalenie, iż wierzyciel nie może w żadnym zakresie uzyskać zaspokojenia. Wystarczy bowiem, aby zaspokojenie wierzyciela stwarzało trudności wynikające z niedostatecznego stanu majątkowego dłużnika (wyrok SN z 28.11.2001 r., IV CKN 525/00, Biul. SN 2002/5/11). Pokrzywdzenie wierzyciela następuje więc nie tylko wtedy, kiedy nie ma on żadnej możliwości uzyskania zaspokojenia, ale również wtedy, gdy to zaspokojenie można byłoby uzyskać z dodatkowym znacznym nakładem kosztów czasu i ryzyka. . Wystarczające jest więc utrudnienie lub odwleczenie zaspokojenia wierzyciela (tak M. Sychowicz [w:] Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I pod red. G. Bieńka, Warszawa 2003 s. 611). Stan majątku dłużnika należy rozpatrywać przy uwzględnieniu zasad egzekucji świadczeń pieniężnych. Niewypłacalność zachodzi wówczas, gdy egzekucja prowadzona według przepisów kpc nie mogłaby przynieść zaspokojenia wierzytelności, gdyż brak wystarczających do tego składników majątkowych. Ciężar udowodnienia niewypłacalności dłużnika spoczywa na wierzycielu. Podkreślić jednak w tym miejscu należy, iż egzekucja z majątku dłużnika została umorzona z uwagi na jej bezskuteczność. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 18.09.1998 r., III CKN 612/97, OSNC 1999/3/56 dla przyjęcia niewypłacalności dłużnika wystarczające jest, że egzekucja z jednej choćby części składowej majątku dłużnika okazała się nieskuteczna; nie jest konieczne wykazanie, że nastąpiło ogłoszenie upadłości dłużnika.

Sąd Okręgowy nie podziela poglądu strony pozwanej, jakoby pokrzywdzenie wierzyciela było wyłączone z uwagi na istnienie w dacie zawarcia umowy ostrzeżenia o toczącej się egzekucji i zajęcie nieruchomości przez ogan egzekucyjny, co z uwagi na przepis art. 930 § 1 kpc powodowało, że zbycie nieruchomości pozostawało bez wpływu na dalszy bieg egzekucji. W momencie zawarcia umowy nieruchomość nie była bowiem zajęta, skoro postępowanie egzekucyjne został umorzone wcześniej tj. 12 listopada 2014 r. Z art. 826 kpc wynika, że umorzenie postepowania egzekucyjnego powoduje uchylenie wszystkich czynności egzekucyjnych, w tym i zajęcia. Uchylenie czynności egzekucyjnych następuje z mocy prawa i nie jest do tego potrzebne wykreślenie z księgi wieczystej ostrzeżenia o toczącej się egzekucji.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z innych przyczyn.

Wartość nieruchomości określono w umownie przenoszącej własność na kwotę 350.000 zł. Wartość ta nie była kwestionowana przez powoda, co skutkowało oddaleniem wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia wartości nieruchomości. Jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie jeżeli przed ustanowieniem rozdzielności majątkowej małżonków łączył ustrój oparty na wspólności (wspólność ustawowa, umowna ograniczona lub rozszerzona), do majątku objętego dotychczas wspólnością, jak również jego podziału, w sprawach nieuregulowanych odrębnie w KRO stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności majątku spadkowego i dziale spadku (art. 46 oraz art. 46 w zw. z art. 48 KRO). W konsekwencji na skutek ustanowienia rozdzielności majątkowej powstają "odrębne własne majątki małżonków, przy czym każdy z tych majątków obejmuje dotychczasowy majątek odrębny, udział w dotychczasowym majątku wspólnym i wreszcie majątek nabyty od chwili powstania rozdzielności majątkowej" (tak wyr. SN z 6.12.1995 r., I CRN 215/95, niepubl.; zob. również cytowaną powyżej uchw. SN z 30.5.1996 r., III CZP 54/96, OSNC 1996, Nr 10, poz. 130; J. Pawliczak [w:] Komentarz do Kodeksu rodzinnego opiekuńczego pod red. K. Osajdy, wyd. 2018). Przedmiotowa nieruchomość wchodziła w skład majątku wspólnego dłużnika i jego żony, wobec nich z dniem 25 czerwca 2015 r. ustanowiono rozdzielność majątkową, co oznacza, że w dniu zawarcia umowy przenoszącej własność nieruchomości każdy z małżonków przenosił udział w ½ prawa własności nieruchomości tj. udział o wartości 175.000 zł. Z uwagi na fakt, iż ustanowienie rozdzielności majątkowej nastąpiło w drodze orzeczenia sądowego, ma to skutek także wobec osób trzecich .

Powyższe uwagi mają o tyle znaczenie w sprawie, że w dacie zawarcia przedmiotowej umowy jak i obecnie nieruchomość była obciążona kilkoma wcześniej wpisanymi hipotekami na kwotę ponad 750.000 zł, a więc kwotę znacznie przekraczającą wartość nieruchomości, a tym samym wartość udziału we współwłasności nieruchomości przysługującego dłużnikowi. Nie sposób uznać, aby do pokrzywdzenia wierzyciela w dochodziło w sytuacji tak dużego obciążenia nieruchomości innymi wierzytelnościami korzystającym z pierwszeństwa w zakresie ich egzekucyjnego zaspokojenia (pierwszeństwo zaspokojenia wynika wprost z art. 1025 kpc). Z art. 1000 § 1 kpc. wynika, że z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności wygasają wszelkie prawa i skutki ujawnienia praw i roszczeń osobistych ciążące na nieruchomości. Na miejsce tych praw powstaje prawo do zaspokojenia z ceny nabycia z pierwszeństwem przewidzianym w przepisach o podziale ceny uzyskanej z egzekucji. W momencie więc sprzedaży nieruchomości w drodze egzekucji uzyskana cena w pierwszej kolejności przeznaczona byłaby (pomijając koszty egzekucji) na zaspokojenie wierzycieli hipotecznych. Samo zaś zadłużenie z tytułu kredytu bankowego na dzień 12 września 2018 r. wynosiło ponad 480.000 zł., co znacząco przekracza wartość nieruchomości. Uwzględnić do tego należałoby jeszcze zadłużenie z tytułu należności podatkowych wynoszące ponad 20.000 zł. Tym samym więc uzyskanie przez wierzyciela występującego z takim powództwem byłoby zupełnie wykluczone tej właśnie przyczyny. Należy podzielić wyrażony w judykaturze pogląd, że przesłanka pokrzywdzenia wierzyciela nie zachodzi, gdy do zaspokojenia wierzyciela występującego ze skargą pauliańską nie doszłoby nawet wtedy, gdyby nieruchomość pozostała w majątku dłużnika, a to z uwagi na zakres jej obciążenia hipotekami o wartości przewyższającej wartość nieruchomości oraz przewidzianą w art. 1025 KPC kolejność zaspokajania wierzycieli (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2006 r., III CSK 58/06, OSNC 2007, nr 9, poz. 136, z dnia 28 czerwca 2007 r., IV CSK 115/07 i z dnia 31 stycznia 2007 r, II CSK 384/06; wyrok SN z dnia 20.07.2017 r., IV CSK 598/16).

Dodać też należy, że z art. 532 kc. wynika, że wierzyciel, względem którego czynność prawna dłużnika została uznana za bezskuteczną, może z pierwszeństwem przed wierzycielami osoby trzeciej dochodzić zaspokojenia z przedmiotów majątkowych, które wskutek czynności uznanej za bezskuteczną wyszły z majątku dłużnika albo do niego nie weszły. Analiza tego przepisu prowadzi do wniosku, że wierzyciel pauliański ma prawo zaspokoić się z przedmiotu nabytego przez osobę trzecią przed jej wierzycielami, którzy mogą wziąć udział w podziale sumy uzyskanej z licytacyjnej sprzedaży przedmiotu egzekucji dopiero w dalszej kolejności. W pierwszej kolejności są jednak zaspokajani wierzyciele hipoteczni dłużnika, których nie można uznać za wierzycieli osoby trzeciej. Cytowany przepis jednoznacznie wskazuje na pierwszeństwo przed wierzycielami osoby trzeciej, a nie przed wierzycielami dłużnika. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 2.04.2015 r., I ACa 1457/14). W konsekwencji więc powód egzekwując swoją wierzytelność w podziale sumy z egzekucji znajdzie się w grupie IX, przed nim zaś zaspokojenie z sumy uzyskanej ze sprzedaży uzyskają wierzyciele hipoteczni zgodnie z art. 1000 § 1 kpc. Mając zaś na uwadze wysokość zadłużenia, zasadnym jest twierdzenie, że cena uzyskana ze sprzedaży przeznaczona zostanie w całości na spłatę tych właśnie wierzycieli, co uniemożliwi zaspokojenie wierzytelności powoda.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. uznając, że pozwany wygrał niniejsze postępowanie w całości. W rezultacie powód jest zobowiązany zwrócić pozwanemu całość poniesionych kosztów zastępstwa procesowego tj. 8.147 zł zgodnie z § 2 pkt 6, § 10 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.), opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł). Nadto strona pozwana poniosła koszt opłaty od zażalenia - 30 zł .