Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 18 stycznia 2021 r.

Pozwem z dnia 13 czerwca 2019 r. (data stempla pocztowego) powód - (...) S. A. w L., wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. kwoty 3835,70 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22.04.2019 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 184,50 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17.05.2019 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 22.03.2019 r. powstała szkoda w pojeździe marki T. o numerze rejestracyjnym (...) należącym do T. J.. Sprawca wypadku poruszał się pojazdem dla którego zawarto umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za szkodę i wypłacił odszkodowanie w wysokości 4706,63 zł. W dniu 25.04.2019 r. na podstawie umowy cesji wierzytelności powód nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego. W celu ustalenia rzeczywistych kosztów naprawy zlecono sporządzenie prywatnej kalkulacji kosztów naprawy podmiotowi zewnętrznemu Krajowemu Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, który ustalił, iż koszt ten wynosi 8542,33 zł brutto. Powód domaga się w związku z tym kwoty będącej różnicą pomiędzy rzeczywistymi kosztami naprawy a przyznanym przez pozwanego odszkodowaniem, a także kwoty 184,50 stanowiącej koszt uzyskania prywatnej opinii.

W dniu 6 sierpnia 2019 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając powództwo w całości, który następnie utracił moc ze względu na wniesienie przez pozwanego skutecznie sprzeciwu od nakazu zapłaty.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwany przyznał, że uznając swoją odpowiedzialność za przedmiotową szkodę wypłacił odszkodowanie w wysokości 4.706,63 zł. Powyższa kwota zapewniła możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Poszkodowany został poinformowany, że gdy nie będzie miał możliwości naprawy pojazdu w ustalonej przez stronę pozwaną kwocie, pozwany przeprowadzi naprawę w warsztacie należącym do Sieci Naprawczej (...). Rezygnacja z propozycji strony pozwanej świadczy o braku współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem i oznacza przyczynienie się do zwiększenia szkody, za które to zwiększenie strona pozwana nie ponosi odpowiedzialności. Pozwany sprzeciwił się także pokrywaniu kosztów sporządzenia prywatnej opinii albowiem nie był to koszt konieczny i celowy, gdyż rozmiar i wartość szkody ustalana jest przez Sąd w oparciu o opinię biegłego sądowego. Nadto koszt ten nie został poniesiony przez poszkodowanego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 22 maca 2019 r. doszło do zdarzenia drogowego, w którym uszkodzeniu uległ pojazd marki T. o numerze rejestracyjnym (...), należący do poszkodowanego T. J.. Sprawcą wypadku był kierowca pojazdu ubezpieczonego (ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych) w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Pozwany zarejestrował szkodę pod numerem (...). Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za przedmiotową szkodę i na podstawie decyzji z dnia 9.04.2019 r. wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 4706,63 zł.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 25.04.2019 r. poszkodowany T. J. zawarł z powodem umowę cesji, której przedmiotem jest wierzytelność dotycząca prawa do odszkodowania za szkodę wynikłą w dniu 22.03.2019 r. w pojeździe marki T. o numerze rejestracyjnym (...), zarejestrowaną w (...) Spółka Akcyjna w W. pod numerem (...). Pismem z dnia 25.04.2019 r. T. J. zawiadomił pozwanego o przelewie wierzytelności.

(dowód: cesja – k. 9-10, pismo z dnia 25.04.2019 r. – k. 11)

Powód zlecił podmiotowi Krajowe Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. wykonanie ekspertyzy kosztów naprawy pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzonego w dniu 22.03.2019 r. Zgodnie z wykonaną kalkulacją z dnia 29.04.2019 r. koszty naprawy podmiot zewnętrzny ustalił na kwotę 8542,33 zł brutto. W dniu 29.04.2019 r. Krajowe Centrum (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. wystawiła powodowi fakturę nr (...) za wykonanie ekspertyzy na łączną kwotę 184,50 zł brutto.

(dowód: kosztorys – k. 28-32, faktura VAT – k. 33)

Pismem z dnia 9.05.2019 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 4020, 20 zł w terminie 7 dni- dopłata odszkodowania do kwoty (...),33 z oraz koszty sporządzenia opinii 184,50 zł.

(dowód: wezwanie do zapłaty: k. 25-26)

Koszt przywrócenia pojazdu marki T. o nr rej. (...) do stanu sprzed szkody z dnia 22.03.2019 r. wynosi 7135,12 zł netto ( 8776,20 zł brutto).

(dowód: opinia biegłego sądowego W. W.: k. 137-143)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty oraz o opinię biegłego sądowego W. W.. Strony nie podważały wiarygodności przedłożonych do sprawy dokumentów, a również Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich autentyczności. Należy także zwrócić uwagę, iż czym innym jest stwierdzenie, że dane dokumenty nie zostały sfałszowane (podrobione lub przerobione), czym innym jednak ocena treści w nich zawartych.

Sąd pominął dowód z zeznań świadka T. J.. W trakcie postępowania świadek poinformował, że wyjechał do pracy do Irlandii i nie jest w stanie przyjechać do Polski. ( k. 116,119). Pełnomocnik pozwanego nie uiścił zaś zaliczki na przesłuchanie świadka w Irlandii. Wnosił co prawda o przesłuchanie świadka na piśmie, jednakże w związku z wydaniem nakazu zapłaty w niniejszej sprawie przed 7.11.2019 r. , przepisy k.p.c umożliwiające przesłuchanie świadka na piśmie nie miały zastosowania w niniejszej sprawie. Dodać można, że świadek miał być słuchany na okoliczność rzeczywistych kosztów naprawy pojazdu poniesionych przez poszkodowanego ( inne okoliczności wnioskowane przez pozwanego pozostawały w ocenie Sądu bez znaczenia w niniejszej sprawie, o czym niżej). W piśmie z dnia 25.04.2019 r. poszkodowany wyraźnie wskazał, że kwota odszkodowania nie wystarczyła na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku, odszkodowanie było zaniżone, a „sam nie był w stanie stawić czoła zawiłej procedurze odszkodowawczej” ( k. 12)

Sporządzoną w niniejszej sprawie opinię biegłego sądowego W. W. z zakresu techniki samochodowej, wyceny pojazdów samochodowych i kosztów napraw Sąd uznał za rzetelną i fachową. Biegły po dokonaniu analizy zgromadzonych w sprawie dokumentów oraz po dokonaniu analizy rynku lokalnego, wydał jednoznaczną w swych wnioskach i spójną opinię w sprawie. Biegły wyjaśnił, dlaczego w kalkulacji uwzględnił części jakości O ( na marginesie dodać można, że pokrywa się to z oświadczeniem poszkodowanego -k. 12- że w pojeździe nie było przed wypadkiem montowanych innych części niż oryginalne). Sąd uznał, że opinia biegłego sądowego w sposób wiarygodny określa koszty naprawy pojazdu marki T.. Opinia ta nie była również kwestionowana przez strony postępowania.

W niniejszej sprawie nie były przedmiotem sporu okoliczności dotyczące zdarzenia z dnia 22.03.2019 r., uszkodzenia pojazdu marki T. o nr rej. (...), stanowiącego własność poszkodowanego T. J., fakt posiadania przez sprawcę szkody ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej oraz uznania przez pozwanego odpowiedzialności za wyrządzoną poszkodowanemu szkodę.

Spór w sprawie oscylował wokół wysokości zasadnego odszkodowania oraz zasadności żądania zwrotu kosztów prywatnej opinii.

Jak stanowi art. 822 § 1 i 2 k.p.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia szkody, które w doktrynie definiuje się niejednolicie, choć przeważa stanowisko, że szkoda majątkowa to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek a stanem, jaki by zaistniał gdyby zdarzenie to nie nastąpiło. Naprawienie szkody, a więc i odszkodowanie powinno obejmować wszystkie straty, które poszkodowany poniósł wskutek zaistnienia szkody (art. 362 § 2 k.c.). Wysokość odszkodowania jest ograniczona kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.) i nie może przekraczać poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.). W orzecznictwie utrwalone zostało stanowisko, iż dla pojęcia szkody ubezpieczeniowej należy sięgnąć do odpowiednich regulacji zawartych w kodeksie cywilnym. W myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować jako obiektywne powiązanie „przyczyny” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Ustawodawca wprowadzając w art. 361 § 1 k.c. dla potrzeb odpowiedzialności cywilnej, ograniczenie tej odpowiedzialności tylko za normalne – typowe, występujące zazwyczaj następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła, nie wprowadza związku przyczynowego w rozumieniu prawnym odmiennego od istniejącego w rzeczywistości.

Zgodnie zaś z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Nie budzi wątpliwości, że skoro odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego, to jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Podkreślić też trzeba, że przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem (stanu technicznego, zdolności użytkowania, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego itd.) odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem. Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany elementów, które uległy zniszczeniu. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu (uchwała SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, L.). Sąd Najwyższy uznał w wyniku wykładni art. 361 § 2 k.c. i art. 363 § 2 k.c., że ubezpieczyciel, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Przywrócenie do takiego stanu oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy, w takim stopniu, jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część, to niewątpliwie jest to normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Przy założeniu, że nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, część ta musi zostać zastąpiona inną nową częścią. W myśl art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2018.473 t.j.) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Jak stanowi art. 34 wyżej wskazanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Na gruncie powyżej przytoczonych przepisów, co jest bezspornym w sprawie, pozwany zobowiązany był względem poszkodowanego do zapłaty odszkodowania w granicach odpowiedzialności cywilnej kierującego pojazdem sprawcy zdarzenia. W związku z powyższym pozwany był także zobowiązany w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie.

Ustalenie wysokości szkody wymagało wiadomości specjalnych, dlatego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego na okoliczność wysokości kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki T. po zdarzeniu z dnia 22 marca 2019 r. Sporządzona przez biegłego opinia, która nie była kwestionowana przez żadną ze stron, potwierdziła jednoznacznie stanowisko powoda, iż pozwany, wypłacając odszkodowanie w kwocie 4706,63 zł, zaniżył jego wysokość. Rzeczywiste koszty przywrócenia samochodu do stanu sprzed szkody wynosiły bowiem 8776,20 zł brutto.

Fakt zaniżenia odszkodowania, również w zakresie stawki za roboczogodzinę (biegły – 120 zł / (...), ubezpieczyciel- 49 zł / (...)) pozwala na obalenie głównego zarzutu pozwanego, który konsekwentnie podnosił, iż poszkodowany bezzasadnie nie skorzystał z propozycji pozwanego z naprawy auta w warsztacie współpracującym. Trzeba bowiem zaznaczyć, że poszkodowany mógł mieć uzasadnione obawy, że naprawa odbyłaby się w sposób jakościowo wątpliwy z uwagi na rażące zaniżenie stawek za roboczogodzinę takiego warsztatu (zgodnie z opinią biegłego około 100%). Ponadto w dokumencie „ustalenie wysokości szkody” informacja o możliwości naprawy auta w Sieci Naprawczej umieszczona przy ustaleniu wysokości kosztów tej naprawy, bez jasnego wskazania, że naprawa miałaby odbyć się w innych warunkach niż te wskazane w kalkulacji, jednoznacznie sugeruje że naprawa zostałaby dokonana w sposób wyrażony w tej kalkulacji. Ceny w niej wskazane jak już wcześniej nadmieniono mogą poddawać w wątpliwości jakość świadczenia usług tego warsztatu. Ponadto warto wskazać, że w kalkulacji pozwanego naprawa miałaby się odbyć przy niższym nakładzie czasowym, co także świadczy na jej niekorzyść. Nie można zatem postawić poszkodowanemu skutecznie zarzutu, że nie skorzystał z przytoczonej wyżej propozycji naprawy pojazdu w sposób określony w kalkulacji ubezpieczyciela – zasadniczo wadliwej w świetle opinii biegłego. W ocenie Sądu, nie ma w tej sytuacji znaczenia czy poszkodowany podjął próbę zorientowania się co do szczegółów oferty, bowiem oferta ta już na pierwszy rzut oka wydaje się mocno zaniżona, a według oceny biegłego faktycznie została zaniżona o ok. połowę. Powyższe mogło rodzić uzasadnione wątpliwości co do profesjonalizmu warsztatu partnerskiego pozwanego. Pozwany w żaden sposób nie wykazał, by średnia stawka za roboczogodzinę prac naprawczych wynosiła na rynku lokalnym 49 zł netto. To biegły ustalił prawidłową wysokość tej stawki (120 zł za prace blacharskie i 120 zł za prace lakiernicze). Podsumowując, pozwany nie udowodnił, że poszkodowany miał rzeczywistą możliwość dokonania prawidłowej naprawy za kwotę 4706,63zł.

W ocenie Sądu poszkodowany ma również prawo wybrać zakład naprawczy do którego ma zaufanie. O ile w ogóle zdecyduje się na naprawę pojazdu, do czego nie może być zmuszany. Obecnie utrwalony jest pogląd, że powstanie roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Odpowiada ono niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy, a naprawa dokonana przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, jej koszt i faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalania wysokości odszkodowania (por. uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/01, OSNC 2012, Nr 10, poz. 112 i z dnia 17 maja 2007 r., III CZP 150/06, OSNC 2007, Nr 10, poz. 144, uchwały Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1994 r., III CZP 71/94, OSNC 1994, Nr 12, poz. 234, z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, Nr 6, poz. 74, z dnia 13 czerwca 2013 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, Nr 4, poz. 51, z dnia 14 września 2006 r., III CZP 65/06, OSNC 2007, Nr 6, poz. 83, z dnia 26 lutego 2006 r., III CZP 5/06, OSNC 2007, Nr 1, poz. 6, z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17, OSNC 2018, Nr 6, poz. 56 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNC 1973, Nr 6, poz. 111, z dnia 20 lutego 1981 r., I CR 17/81, OSNC 1981, Nr 10, poz. 199, z dnia 11 grudnia 1997 r., I CKN 385/97, nie publ., z dnia 16 stycznia 2002 r., IV CKN 635/00, nie publ., z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 903/00, OSNC 2003, Nr 1, poz. 15, z dnia 11 czerwca 2001 r., V CKN 266/00, nie publ., z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/00, nie publ., z dnia 12 lutego 2004 r., V CK 187/03, Wokanda 2004/ 7-8/ 15, z dnia 21 sierpnia 2012 r., II CSK 707/12, OSNC 2014, Nr 4, poz. 48, i z dnia 8 września 2017 r., II CSK 857/16, nie publ.).

Powód dochodził również zapłaty kwoty 184,50 zł, tj. poniesionego wydatku zlecenia prywatnej kalkulacji kosztów naprawy. Należy w tym miejscu podkreślić, iż do tej pory w orzecznictwie można było odnotować rozbieżności co do oceny, czy koszty sporządzenia prywatnej opinii (ekspertyzy) mogą zostać uwzględnione w ramach odszkodowania. Szczególnie duże rozbieżności pojawiały się w sprawach o zapłatę odszkodowania w ramach ubezpieczenia OC posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym. Wedle stanowiska Sądu Najwyższego, odszkodowanie przysługujące z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy samochodów mechanicznych, za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może stosownie do okoliczności sprawy obejmować koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Dokonanie oceny, czy poniesione koszty na zlecenie poszkodowanego na etapie przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, musi być poprzedzone uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności ustaleniem, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywne uzasadnione i konieczne, także w kontekście ułatwienia prawidłowego określenia konkretnego odszkodowania, jak i ułatwienia zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/04, L. ).

W niniejszej sprawie to powód poniósł koszty prywatnej ekspertyzy z dnia 29 kwietnia 2019 r. Kosztorys naprawy został sporządzony przez prywatny podmiot na zlecenie powoda, a więc późniejszego nabywcy wierzytelności przysługującej uprzednio poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu szkody w pojeździe. W przedmiotowej sprawie roszczenie o zwrot kosztów związanych z wykonaniem prywatnej ekspertyzy, które stosownie do okoliczności sprawy może być składnikiem odszkodowania, przysługuje poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, ale także cedentowi danej wierzytelności, ze względu na dynamikę nabytego roszczenia. Co do tej kwestii wypowiedział się także trafnie Sąd Najwyższy stwierdzając iż nabywcy – w drodze przelewu – wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania . (vide: uchwała SN z dnia 29 maja 2019 r., III CZP 68/18). W niniejszej sprawie to nie poszkodowany poniósł koszty sporządzenia opinii, a powód - nabywca wierzytelności. Są to jednak, w świetle wspomnianej uchwały Sądu Najwyższego (III CZP 68/18), koszty nie mieszczące się w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Sąd dochodząc do takiego wniosku miał przy tym na uwadze, iż inaczej należy oceniać działania samego poszkodowanego, który nie ma orientacji w kwestiach dotyczących naprawy samochodu, jest laikiem w tej dziedzinie, a inaczej firmy windykacyjnej lub podmiotu, zawodowo zajmującego się oceną ryzyka i szacowaniem strat, przez ten pryzmat należy więc oceniać także niezbędność sporządzania prywatnej opinii do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Wspomnieć należy, że sam powód wnosił w pozwie o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność wysokości szkody. Mając to na względzie należy stwierdzić, że koszt sporządzenia prywatnej opinii w sprawie nie był łącznie: niezbędny, celowy, konieczny, racjonalny i ekonomicznie uzasadniony w dochodzeniu odszkodowania, albowiem to w zasadzie na podstawie ustaleń biegłego (o którego przeprowadzenie zwrócił się powód) kształtuje się ostateczna i rzeczywista wysokość poniesionej szkody. Przy tym mając także na względzie wspomnianą uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2019 r. o sygn. III CZP 68/18, w ocenie Sądu niezasadne byłoby ustalanie precyzyjnej wysokości żądania na etapie przedsądowym przez powoda i obciążanie tymi samymi kosztami (dowodu z opinii biegłego) dwukrotnie strony przegrywającej sprawę.

Podsumowując powyższe rozważania, roszczenie powoda w zakresie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, zasługiwało na uwzględnienie w całości. Koszt naprawy wyniósł bowiem 8776,20 zł brutto, a ubezpieczyciel wypłacił dotąd jedynie 4706,63 zł. Różnicę między tymi kwotami należało zasądzić na rzecz powoda. Stąd Sąd, na mocy art. 19 ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 361 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda żądaną kwotę 3835,70 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: od dnia 22.04.2019 r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie, tj. w zakresie roszczenia o zwrot kosztów prywatnej ekspertyzy powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek wydano w oparciu o art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 509 § 1 k.c. Przepis art. 481 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wskazuje, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Szkoda została zgłoszona w dniu 22.03.2019 roku. Termin do wypłaty odszkodowania mijał zatem z końcem dnia 21.04.2019 r. Tak więc ubezpieczyciel pozostaje w opóźnieniu z wypłatą odszkodowania od dnia 22.04.2019 r. i od tej daty należały się odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z art. 100 k.p.c., który stanowi,
w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Powód wygrał niniejszą sprawę w 95,41 % i w ocenie Sądu, jako że uległ tylko w nieznacznej części swojego żądania, należy mu się zwrot całości kosztów. W niniejszej sprawie do niezbędnych kosztów postępowania poniesionych przez powoda należy zaliczyć koszty zastępstwa procesowego powoda wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 917 zł, opłatę sądową opłatę sądową od pozwu w wysokości 202 zł oraz koszty wynagrodzenia biegłego w kwocie 826,56 zł, tj. łącznie 1945,56 zł.

Wyrok został wydany na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 15 zzs ² ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych z dnia 2 marca 2020 roku (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zmianami).

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować;

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego,

3.  Z wpływem lub za 14 dni.

T., 12.02.2021 r.