Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 czerwca 2021 r.

w Lublinie

sprawy S. S. i D. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia społecznego

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 9 marca 2021 r. sygn. akt VIII U 3403/19

oddala apelację

Jacek Chaciński Krzysztof Szewczak Małgorzata Pasek

Sygn. akt III AUa 348/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 lipca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. stwierdził, że D. R. jako pracownik u płatnika składek S. S. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od dnia(...). W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że strony skonstruowały okoliczności mające świadczyć o pozostawaniu wnioskodawczyni w stosunku pracy w celu uzyskania prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Wskazał, że w firmie płatnika nie zaistniała potrzeba zatrudnienia managera do spraw reklamy, przed zatrudnieniem wnioskodawczyni nie zatrudniał nikogo na tym stanowisku i w okresie jej nieobecności nie zatrudnił nikogo na zastępstwo. Podniósł, że wątpliwości budził również sposób rekrutacji na stanowisko, a płatnik nie złożył żadnych dokumentów sporządzonych przez ubezpieczoną, które mogłyby potwierdzić okoliczność faktycznego świadczenia przez nią pracy.

Odwołania od powyższej decyzji złożyli S. S. i D. R. zarzucając naruszenie art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a., art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 180 § 1 k.p.a. , oraz art. 68 ust.1 pkt 1 lit. a i art. art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i domagając się jej zmiany. Wskazali na autonomię stron w zawieraniu umowy o pracę oraz kształtowaniu jej postanowień oraz zarzucili organowi rentowemu nierozpatrzenie całości materiału dowodowego.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wnosił o ich oddalenie argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 9 marca 2021 r. Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że D. R. jako pracownik u płatnika S. S. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od dnia(...).

Swoje rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

Sąd Okręgowy ustalił, że D. R., urodzona dnia (...), po ukończeniu liceum ogólnokształcącego mieszkała i pracowała za granicą. W październiku 2016 r. wróciła na stałe do Polski, a w listopadzie 2016 r. zatrudniła się w salonie kosmetycznym w C. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kosmetyczki. Ze względu na niskie zarobki ubezpieczona postanowiła nabyć nowe kwalifikacje i zmienić pracę. W tym celu zgłosiła się na dwutygodniowy kurs menadżerski organizowany przez firmę (...), którego ofertę znalazła w Internecie. Po odbyciu kursu T. M. zarekomendował D. R. swojemu współpracownikowi S. S., który poszukiwał nowego pracownika na stanowisko do spraw promocji i reklamy w jego przedsiębiorstwie przewozowym w C..

Sąd I instancji ustalił, że S. S. z uwagi na rozpoczęcie prowadzenia w grudniu 2018 r. toru kartingowego w Z. oraz konieczność osobistego nadzorowania tej działalności, postanowił zatrudnić nowego pracownika, który przejąłby od niego część obowiązków związanych z promocją i reklamą prowadzonej przez niego od 2013 r. w C. firmy transportowej. W dniu (...) S. S. zawarł z D. R. umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisku menagera ds. reklamy na ½ etatu z wynagrodzeniem zasadniczym w wysokości 4.210 zł. Ubezpieczona 31 stycznia 2019 r. wykonała wstępne badania lekarskie celem wykluczenia przeciwwskazań do podjęcia pracy na zaoferowanym jej stanowisku, a w dniu rozpoczęcia pracy tj. (...) została przeszkolona w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Do obowiązków wnioskodawczyni należało planowanie i wdrażanie metod promocji, organizacja i doskonalenie procesów sprzedaży w przedsiębiorstwie, zawiązywanie i podtrzymywanie kontaktów z klientami, analiza danych marketingowych służąca wyborowi strategii działań handlowych, identyfikowanie potencjalnych odbiorców produktów, budowanie korzystnego wizerunku firmy i kierowanie działem marketingu.

Sąd I instancji wskazał, że z uwagi na brak doświadczenia na obejmowanym stanowisku i obawę czy podoła nowym obowiązkom wnioskodawczyni postanowiła nie rezygnować z dotychczasowego zatrudnienia w salonie kosmetycznym, zmieniając jedynie wymiar czasu pracy z całego na ½ . U S. S. ubezpieczona przepracowała dwa miesiące. Dzień pracy rozpoczynała o godzinie 7 w salonie kosmetycznym przyjmując przez cztery godziny klientki, potem dwa – trzy razy w tygodniu przez osiem do dziesięciu godzin pracowała w biurze, gdzie siedzibę ma firma przewozowa płatnika składek. Ubezpieczona nie miała stałych godzin pracy, musiała zrealizować powierzone jej zadania. Czynności wykonywane przez wnioskodawczynię były nadzorowane bezpośrednio przez pracodawcę. Przez pierwsze dwa tygodnie ubezpieczona wdrażała się pod nadzorem S. S. w powierzone jej obowiązki, potem samodzielnie realizowała czynności, których celem było pozyskiwanie nowych klientów. Wnioskodawczyni pracowała głównie w Internecie, dodając ogłoszenia z ofertą usług swojego pracodawcy na różnych portalach, wyszukując negatywne opinie o firmie płatnika i odpowiadając na nie. Klientów pozyskiwała także za pośrednictwem rozmów telefonicznych, także zagranicznych, z uwagi na dobrą znajomość języka angielskiego i niemieckiego. Praca wykonywana przez ubezpieczoną była pozytywnie oceniana przez jej pracodawcę, który jakość jej pracy w stosunku do wypłacanego jej wynagrodzenia oceniał jako atrakcyjną.

Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawczyni dowiedziała się, że jest w ciąży już po zawarciu umowy o pracę ze S. S., na początku lutego 2019 r. Pod koniec marca 2019 r. ubezpieczona przeszła na zwolnienie lekarskie z uwagi na obawę przed warunkami szkodliwymi dla kobiet w ciąży panującymi w salonie kosmetycznym. Jej obowiązki przejął wówczas S. S., następnie zlecał czynności z zakresu promocji i reklamy swojego przedsiębiorstwa firmom zewnętrznym. Strony uzgodniły, iż po zakończeniu urlopu wychowawczego ubezpieczona powróci do pracy na dotychczasowym stanowisku.

Ustalenia stanu faktycznego w sprawie Sąd Okręgowy poczynił na podstawie zeznań świadków: E. W., N. L. i zeznań wnioskodawców D. R. i S. S. oraz w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych i osobowych wnioskodawczyni tj. umowy o pracę, zakresu obowiązków pracownika, orzeczenia lekarskiego, karty szkolenia wstępnego bhp. Sąd I instancji uznał zeznania złożone w sprawie za wiarygodne i szczere oraz znajdujące potwierdzenie przedstawionej przez ubezpieczoną autentycznej dokumentacji.

Powołując się na treść art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 ustawy oraz art. 11 ust 1 i 2 art. 12 ust. 1,oraz art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz.266 ze zm.) Sąd Okręgowy wskazał na przesłanki obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym przez osoby będące pracownikami oraz przytoczył zawartą w art. 22 § 1 kodeksu pracy ustawową definicję stosunku pracy oraz określoną w art. 83 § 1 zdanie 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny definicję pozornego oświadczenia woli.

Sąd Okręgowy przyjął, że w toku postępowania dowodowego D. R. w sposób niebudzący wątpliwości wykazała, że od dnia(...) faktycznie świadczyła pracę na rzecz S. S. w ramach umowy o pracę, będąc pracownikiem w rozumieniu art. 8 ustawy systemowej. Podnosił, że okoliczności faktycznego świadczenia przez wnioskodawczynię pracy na rzecz pracodawcy nie przeczy sama niemożność przedstawienia fizycznych efektów tej pracy, z uwagi na specyfikę powierzonych jej zadań, które realizowała za pośrednictwem Internetu i telefonu. Sąd I instancji podkreślił, że pracodawca po przejściu wnioskodawczyni na zwolnienie lekarskie zlecał wykonywane wcześniej przez nią zadania firmom zewnętrznym płacąc im o wiele wyższe wynagrodzenie i otrzymując jednakowe efekty. Płatnik wskazał również, iż po zakończeniu urlopu wychowawczego chciałby nadal zatrudniać wnioskodawczynię na poprzednim stanowisku.

Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego Sąd I instancji zaznaczył, że nie jest sprzeczne z prawem zawarcie umowy o pracę przez kobietę w ciąży nawet wyłącznie w celu uzyskania zabezpieczenia społecznego, a nawet jeżeli stronom umowy o pracę przyświeca taki właśnie cel, to umowa o pracę jest nieważna. W konsekwencji wnioskodawczynię należało uznać za pracownika w rozumieniu powyższych przepisów, co spowodowało objęcie jej obowiązkowo ubezpieczeniami społecznymi.

Z tego względu Sąd Okręgowy na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., zaskarżając rozstrzygnięcie w całości i zarzucając:

1) naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c. polegające na błędnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci:

a) przesłuchania S. S. i D. R. w zakresie:

- okresu zatrudnienia D. R. u S. S.;

- zakresu wykonywanych czynności;

- ekonomicznego uzasadnienia zatrudnienia D. R. przez S. S.;

- zasadności ustalenia wynagrodzenia na poziomie umówionym przez strony;

- posiadania przez D. R. kompetencji do zatrudnienia na stanowisku wskazanym w umowie o pracę;

- braku pozorności zatrudnienia.

b) braku wszechstronnego rozważenia zgromadzonych w sprawie materiałów dowodowych w postaci dokumentacji z kontroli przeprowadzonej przez ZUS przed wydaniem zaskarżonej decyzji w postaci:

- „Wyjaśnień w sprawie zatrudnienia u płatnika" z dnia 13 czerwca 2019 r. złożonych przez D. R., w zakresie godzin wykonywania pracy;

- zaświadczenia o ukończeniu kursu „Senior manager" z dnia 15 stycznia 2019 r., zakresu obowiązków pracownika,

- świadectwa ukończenia liceum,

- protokołu wyjaśnień S. S. z dnia 14 czerwca 2019 r.,

- list płac;

- informacji dla pracownika na podstawie art. 29 § 3 KP.;

- bilansu firmy za 2018 i 2019 r.,

- wyjaśnień D. R. z dnia 27 czerwca 2019 r. i z dnia 8 lipca 2019 r. list obecności D. R.;

2) błędne zastosowanie art. 6 ust. 1, art.11 ust. 1, art.12 ust. 1, art. 13 pkt 1 i art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 423 ze zm.) poprzez ustalenie, że D. R. jako pracownik u płatnika składek S. S. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od (...).

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołań oraz zasądzenie na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podniósł, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów czyni wrażenie wybiórczej i nie w pełni uwzględniającej całość zebranego materiału dowodowego. Powoływał się na brak działu marketingu w firmie płatnika, rozbieżności w określeniu dni i godzin pracy ubezpieczonej oraz okoliczność, iż płatnik nie złożył żadnych dokumentów sporządzonych przez wnioskodawczynię, które mogłyby potwierdzić okoliczność faktycznego świadczenia przez nią pracy. Wskazywał, że dotychczasowa praktyka tego typu spraw nosi pewne cechy wspólnie wybieranego przez strony modelu zatrudnienia, który opiera się na trudnym do weryfikacji zakresie wykonywanych czynności, braku materialnych efektów zatrudnienia i zawyżonym w stosunku do realiów rynku pracy wynagrodzeniu.

W ocenie apelującego czynności podjęte przez strony składają się z szeregu działań, którym pojedynczo trudno jest przypisać cechę bezprawności czy pozorności ale jeżeli ocenić je kompleksowo, z wykorzystaniem realiów współczesnego rynku pracy oraz doświadczenia życiowego, działania te należy uznać za zmierzające do wytworzenia pozorów wykonywania zatrudnienia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jest nieuzasadniona i z tego powodu podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne, zarówno poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, jak i rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, czyniąc je stosownie do art. 387 § 2 ¹ k.p.c., podstawą własnego rozstrzygnięcia, wobec czego zbędne jest ponowne ich przedstawianie.

Na wstępie należy podnieść, że chybiony jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., który wyraża zasadę, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Określone w tym przepisie granice swobodnej oceny dowodów może naruszać tylko dowolna ocena zebranego materiału, brak wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów lub ich ocena sprzeczna z zasadami logicznego powiązania wniosków z ustalonym stanem faktycznym lub doświadczeniem życiowym (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 listopada 1999 r., I PKN 361/99 Legalis nr 47200; z dnia 16 kwietnia 2002 r., V CKN 1446/00, LEX nr 55167). Ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie powinna odpowiadać regułom logicznego myślenia wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego będące wyznacznikiem granic dopuszczalnych wniosków i stopnia prawdopodobieństwa ich przydatności w konkretnej sytuacji. Tylko w przypadku wykazania, że brak jest powiązania przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd. Nie jest wystarczająca sama polemika wyprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906; z dnia 20 stycznia 2005 r., I UK 137/04, Legalis nr 104938).

Przeprowadzoną przez Sąd I instancji ocenę dowodów należy uznać za prawidłową, w pełni odpowiadającą kryteriom określonym w art. 233 § 1 k.p.c. Apelant nie wykazał uchybień w rozumowaniu Sądu Okręgowego, pozwalających na stwierdzenie, że dokonana ocena dowodów jest błędna.

Skarżący zarzucił Sądowi Okręgowemu nieprawidłową ocenę zeznań wnioskodawców przesłuchanych w sprawie, co doprowadziło do ustalenia, że D. R. wykonywała faktycznie pracę na rzecz płatnika. W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut ten jest bezzasadny.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy prawidłowo uznał zeznania wnioskodawców za wiarygodne i szczere oraz zgodne z pozostałym materiałem dowodowym. Podnoszona przez apelanta okoliczność, że wynikający z dokumentacji w aktach ZUS czas pracy tj. po 4 godziny dziennie przez 5 dni w tygodniu, jest niezgodny z podawanym w toku sprawy czasem pracy wynoszącym po 8-10 godzin dwa, trzy razy w tygodniu, nie może świadczyć, że ubezpieczona faktycznie tej pracy nie wykonywała. Jak zeznał S. S. wnioskodawczyni pracowała w godzinach popołudniowych, nie miała „sztywnych” godzin pracy. Przychodziła do pracy i miała za zadanie wykonać zlecone jej obowiązki: korzystając z F. i I. napisać posty, dać ogłoszenia na różnych portalach, w celu zdobycia nowych klientów, wyszukać negatywne opinie od klientów i na nie odpisać. Z uwagi na dobrą znajomość języków obcych odwołująca się prowadziła rozmowy telefoniczne również z zagranicznymi agencjami pracy. W podobnym systemie pracy, bez ustalenia stałych godzin pracy, w firmie (...) była zatrudniona N. L., sprawująca nadzór nad logistykami. W ocenie pracodawcy, wnioskodawczyni, po dwutygodniowym wdrożeniu do pracy, dobrze wywiązywała się powierzonych jej zadań, zaś wypłacane jej wynagrodzenie było niższe od ponoszonych przez niego obecnie kosztów współpracy z firmami, którym zleca marketing i reklamę swojej firmy. Uwzględniając zasadę autonomii stron umowy o pracę w zakresie jej zawarcia oraz kształtowania jej postanowień, wbrew twierdzeniom apelanta, powołującego się na duże bezrobocie w C., ustalonego wynagrodzenia ubezpieczonej w kwocie 4210 zł brutto nie można uznać za wygórowane.

Odnośnie zarzutu niskich kwalifikacji ubezpieczonej, która ukończyła jedynie dwutygodniowy kurs z zakresu marketingu zauważyć należy, iż wnioskodawczyni była osobą poleconą płatnikowi przez osobę z firmy zajmującej się dla niego wcześniej rekrutacją pracowników. Jak ocenił pracodawca ubezpieczona dobrze wywiązywała się z powierzonych jej zadań.

Brak jest więc przesłanek do uznania zawartej w dniu(...) umowy o pracę za pozorną.

O pozorności umowy nie może świadczyć również podnoszona przez apelanta okoliczność, że stanowisko pracy ubezpieczonej odbiegało od stanowisk pracy pozostałych pracowników ponieważ było wyposażone w stolik i krzesło, a nie biurko i krzesło.

Brak w firmie działu marketingu nie może także determinować braku możliwości zatrudnienia jednej osoby na stanowisku menagera do spraw reklamy, jeżeli takie były potrzeby pracodawcy.

Zeznania D. R. i S. S., na podstawie których Sąd I instancji oparł się ustalając stan faktyczny uznając, iż do dnia (...) ubezpieczona świadczyła pracę na rzecz płatnika, znajdują potwierdzenie w zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków oraz przedstawionej dokumentacji. Apelant nie kwestionował zeznań świadków przesłuchanych w sprawie. E. W. zatrudniająca wnioskodawczynię od 2016 r. w salonie kosmetycznym w C., potwierdziła okoliczność podjęcia przez D. R. dodatkowego zatrudnienia u S. S. w firmie przewozowej i związaną z tym konieczność zmniejszenia wymiaru czasu pracy w salonie kosmetycznym do ½ etatu. N. L., która pracowała z wnioskodawczynią w firmie przewozowej (...), potwierdziła fakt zatrudnienia wnioskodawczyni w lutym 2019 r. na stanowisku związanym z reklamą oraz okoliczność świadczenia przez nią pracy w biurze przedsiębiorstwa. Zeznania świadków, osób obcych dla stron umowy, niezainteresowanych wynikiem sporu, właściwie zostały ocenione przez Sąd Okręgowy jako wiarygodne.

Sąd I instancji prawidłowo uznał, że okoliczności faktycznego świadczenia przez D. R. pracy na rzecz pracodawcy, z uwagi na specyfikę powierzonych jej zadań, które realizowała za pośrednictwem Internetu i telefonu, nie przeczy sama niemożność przedstawienia fizycznych efektów tej pracy, a ubezpieczona w sposób dostateczny wykazała, że jakość realizowanych przez nią obowiązków pracowniczych uzasadniała jej zatrudnienie w przedsiębiorstwie płatnika na powierzonym jej stanowisku i jednocześnie wypłacenie jej wynagrodzenia w kwocie wskazanej w zawartej umowie o pracę. Sąd Okręgowy właściwie stwierdził, że bez znaczenia pozostaje przy tym data, w której płatnik składek zdecydował się zatrudnić nowego pracownika oraz czy data ta pokryła się z momentem zakładania przez płatnika składek nowej działalności gospodarczej.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy prawidłowo nie podzielił stanowiska organu rentowego, że zatrudnienie wnioskodawczyni na podstawie umowy o pracę było fikcyjne i ukierunkowane na nabycie uprawnień do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a skarżąca nie świadczyła pracy w ramach stosunku pracy.

Sąd Apelacyjny podziela, za Sądem Okręgowym, stanowisko wskazane przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2012 r. (I UK 265/11, Legalis nr 483339), zgodnie z którym chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jako motywacja do podjęcia zatrudnienia, nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak na przykład chęć uzyskania środków utrzymania. Sąd Okręgowy zgadza się z tym poglądem, ponieważ nie można wyciągać konsekwencji wobec osoby ubezpieczonej, która podejmuje zatrudnienie nawet wyłącznie z powodu uzyskania tytułu do ubezpieczeń.

Analiza motywów zaskarżonego wyroku wskazuje na prawidłowe uznanie przez Sąd Okręgowy, iż zawarta przez strony umowa o pracę nie była pozorna (art. 83 § 1 k.c.). Do pozorności umowy o pracę - powodującej jej nieważność - dochodzi wyłącznie wówczas, gdy strony umowy o pracę nie zamierzają wywołać skutku prawnego w postaci nawiązania stosunku pracy, a ich oświadczenia, uzewnętrznione umową o pracę, zmierzają wyłącznie do wywołania skutku w sferze ubezpieczenia społecznego. Umowa o pracę jest zawarta dla pozoru, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a osoba określona jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli gdy strony z góry zakładają, że nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22 czerwca 2015 r., I UK 367/14, LEX nr 1771586, z dnia 21 listopada 2011 r., II UK 69/11, LEX nr 1108830 , z dnia 12 lipca 2012 r., II UK 14/12, LEX nr 1216864).

W przypadku pozorności umowy o pracę zamiarem stron nie jest więc faktyczne nawiązane stosunku pracy i realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy przewidzianych w art. 22 § 1 k. p. W sprawie niniejszej nie zaszły wynikające z powołanego art. 83 § 1 k.c. warunki pozorności.

Zgodnie z treścią w art. 22 § 1 k. p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Dokonanych przez Sąd Okręgowy, podzielonych przez Sąd Apelacyjny, ustaleń faktycznych wynika, że strony umowy o pracę miały zamiar nawiązania stosunku prawnego o cechach określonych w art. 22 § 1 k.p., a nadto D. R. wykonywała zatrudnienie w rozumieniu powołanego przepisu, faktycznie świadcząc pracę na rzecz S. S..

Konsekwencją powyższych rozważań i ustaleń jest uznanie, że wnioskodawczyni podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia (...) jako pracownik płatnika składek S. S.. Sąd Okręgowy słusznie uznał, że na zasadzie art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1, art. 11.ust 1 oraz art. 13 ust 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. 2019 r., poz. 300 test jedn. ze zm.) D. R. podlega ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu z tego tytułu. Wobec powyższego brak jest podstaw do uznania za uzasadnione zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego wskazanych w apelacji.

Zarzuty apelacji okazały się więc chybione.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy wydał trafny i odpowiadający prawu wyrok.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w wyroku.