Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z 16.04.2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z 30.03.2020 r. odmówił S. K. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury na podstawie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie złożył nowych dowodów oraz nie ujawnił nowych okoliczności mających wpływ na wysokość kapitału początkowego przyjętej do wyliczenia wysokości emerytury. Decyzją z 14.02.2019 r. przyznano wnioskodawcy emeryturę i zawieszono jej wypłatę wobec zbiegu prawa do więcej niż jednego świadczenia (prawa do emerytury z Wojskowego Biura Emerytalnego).

(decyzja – akta ZUS plik II)

Skarżący, reprezentowany przez radcę prawnego, odwołał się od powyższej decyzji w dniu 21.05.2020 r. Wniósł o zmianę decyzji i przyznanie prawa do przeliczenia emerytury, powołując się na wyrok SN z 24.01.2019 r. (I UK 426/17), stanowiący nową okoliczność w sprawie o charakterze prawnym (zmiana wykładni przepisu art. 95 ust. 2 ustawy emerytalnej polegająca na dopuszczeniu możliwości pobierania przez byłych żołnierzy zawodowych dwóch świadczeń emerytalnych, zarówno emerytury cywilnej jak i emerytury wojskowej). Dodatkowo wydanie decyzji z 14.02.2019 r. o przyznaniu emerytury z ZUS z jednoczesnym zawieszeniem wypłaty świadczenia nastąpiło na skutek błędu organu rentowego, który wadliwie zinterpretował art. 95 ust. 2 ustawy emerytalnej, nie zaliczając ubezpieczonego do kategorii ubezpieczonych, do których nie stosuje się art. 95 ust. 1 ustawy emerytalnej. Tym samym w sprawie doszło do naruszenia przez organ rentowy konstytucyjnej zasady równości wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji, z której wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii).

Nadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych.

(odwołanie k. 3-8)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, argumentując, jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie k. 10-11)

W piśmie procesowym z 7.07.2020 r. pełnomocnik wnioskodawcy sprecyzował stanowisko, wnosząc o zmianę decyzji i nakazanie organowi rentowemu podjęcie i wypłatę zawieszonej emerytury powszechnej.

(pismo k. 20-23)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. K. urodził się (...) W dniu 8.02.2019 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o emeryturę.

(bezsporne, wniosek k. 1-3v akt ZUS plik II).

Ubezpieczony na mocy decyzji Wojskowego Biura Emerytalnego w Ł. z 9.05.2005 r. posiada uprawnienia do emerytury wojskowej. Kwota emerytury wojskowej wynosi dla wnioskodawcy 75 % podstawy wymiaru. Na jego wymiar świadczenia składa się 67,95 % z tytułu 25 lat wysługi emerytalnej oraz 15 % zwiększenia z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą wojskową. Na wysokość emerytury wojskowej ubezpieczonego nie wpłynęły jakiekolwiek okresy ubezpieczenia w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

(bezsporne, decyzja o waloryzacji k. 4 akt ZUS plik II, legitymacja k. 5 akt ZUS plik II)

Decyzją z 14.02.2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił ustalenia kapitału początkowego wobec ustalenia prawa do emerytury z tytułu służby. Według art. 173 ust. la ustawy emerytalnej kapitał początkowy ustala się zwolnionym ze służby żołnierzom zawodowym i funkcjonariuszom ur. po 31.12.1948r., jeżeli pozostawali w służbie przed 1.01.1999 r. i nie mają ustalonego prawa do świadczeń z przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób.

(decyzja k. 1 akt ZUS plik I)

Kolejną decyzją z 14.02.2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał S. K. prawo do emerytury od 1.02.2019 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne (348.754,36 zł) z uwzględnieniem waloryzacji składek zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę (215,60 miesięcy). Emerytura wyliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej wyniosła = 1.617,60 zł brutto [348.754,36 zł : 215,60 = 1.617,60 zł].

Zakład zawiesił wypłatę emerytury wobec zbiegu prawa do więcej niż jednego świadczenia, gdyż może być wypłacane tylko jedno - wyższe lub wybrane przez ubezpieczonego.

Pouczono ubezpieczonego, iż w celu podjęcia wypłaty należy złożyć stosowne oświadczenie co do wyboru jednego świadczenia w terminie 30 dni od daty otrzymania niniejszej decyzji – wyższego lub wybranego (tj. wypłacanego przez Wojskowe Biuro Emerytalne bądź ustalone przez ZUS tą decyzją).

(decyzja k. 6-7 akt ZUS plik II).

Od powyższej decyzji wnioskodawca nie złożył odwołania.

(bezsporne)

W piśmie z 13.02.2020 r. wnioskodawca wniósł o wypłatę zawieszonej emerytury przyznanej na podstawie decyzji z 14.02.2019 r.

(wniosek – akta ZUS plik II)

W piśmie z 24.02.2020 r. zatytułowanym (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. poinformował wnioskodawcę o treści decyzji z 14.02.2019 r., która wobec niezłożenia przez niego odwołania, stała się prawomocna.

(informacja – akta ZUS)

Pismem z 30.03.2020 r. wnioskodawca reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o zmianę decyzji z 14.02.2019 r. o przyznaniu emerytury i przyznanie prawa do wypłaty zawieszonego świadczenia – emerytury z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i ponowne ustalenie prawa do emerytury i jej wysokości, ewentualnie o jej uchylenie i ponowne ustalenie prawa do emerytury i świadczeń.

Jako nową okoliczność istniejącą przed wydaniem decyzji, mającą wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość, powołano treść wyroku SN z 24.01.2019 r. (I UK 426/17).

(wniosek – akta ZUS)

Kolejnym pismem z 30.03.2020 r. wnioskodawca reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o zmianę decyzji z 14.02.2019 r. o odmowie ustalenia kapitału początkowego i ustalenie kapitału początkowego, ewentualnie o jej uchylenie i ponowne ustalenie kapitału początkowego.

Jako nową okoliczność istniejącą przed wydaniem decyzji, mającą wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość, powołano treść wyroku SN z 24.01.2019 r. (I UK 426/17).

(wniosek – akta ZUS)

Zaskarżoną decyzją z 16.04.2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z 30.03.2020 r. odmówił S. K. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury na podstawie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

(decyzja – akta ZUS plik II)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych ZUS załączonych do akt sprawy. Dokumentom zgromadzonym w aktach ZUS Sąd przyznał w pełni walor wiarygodności uznając, że są one rzetelne, kompletne i mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jako niezasadne podlega oddaleniu.

Na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2021 r. poz. 291 z późn. zm.), w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.

Z cytowanego przepisu art. 114 ust. 1 pkt 1 wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442/.

Zwrot "przedłożenie nowych dowodów" oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość. Natomiast użyte w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie "ujawnienie okoliczności" oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Są to określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy, ale także uchybienia przez organ rentowy normom prawa procesowego lub materialnego, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną osoby zainteresowanej (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2014 r., I UK 322/13, LEX nr 1444596 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., III AUa 1087/15, LEX nr 1979499).

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić, że skoro przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w oparciu o wniosek z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, to obowiązkiem organu rentowego a następnie Sądu orzekającego, była w pierwszej kolejności ocena, czy wystąpiły określone w tym przepisie przesłanki umożliwiające merytoryczne rozpoznanie wniosku. Należało zatem ustalić i ocenić, czy wnioskodawca przedłożył nowe dowody mogące mieć wpływ na zmianę poprzedniej decyzji, ewentualnie, czy ujawniły się takie okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mogły rzutować na przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury. Ocena, że przesłanki te nie były spełnione (wnioskodawca nie przedłożył nowych dowodów ani nie ujawnił okoliczności istniejących przed wydaniem tej decyzji, które miały wpływ na prawo do świadczeń) powinna prowadzić do odmowy ponownego ustalenia świadczenia przez organ rentowy oraz oddalenia odwołania przez Sąd, bez potrzeby merytorycznego zbadania wysokości świadczenia przysługującego ubezpieczonemu. Bez spełnienia przesłanek formalnych wniosku z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, prowadzenie postępowania dotyczącego merytorycznej oceny wysokości świadczenia, jest bezcelowe i bezprzedmiotowe.

Środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury i renty, zgodnie z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10 poz. 49 ze zm.), są - dla pracowników - zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków. Wskazana regulacja niewątpliwie wyznacza kierunek postępowania dowodowego, ale nie oznacza, że wysokość uzyskiwanego uposażenia nie może być dowiedziona w inny sposób. W postępowaniu sądowym nie obowiązują bowiem ograniczenia co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty określone w § 20 rozporządzenia / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97 OSNP 1998/11/342/, a tym samym ich wysokość może być ustalona także w oparciu o inne pisemne środki dowodowe – stwierdzające wysokość zarobku lub dochodu, a nawet zeznania świadków.

Dokonując wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału procesowego Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że skarżący w toku postępowania przed organem rentowym wywołanym złożeniem wniosku o ponowne przeliczenie emerytury z 30.03.2020 r., nie spełnił przesłanki wniosku o ponowne ustalenie prawa do emerytury na zasadach określonych w art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skarżący nie przedłożył nowych dowodów na potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed uprawomocnieniem się decyzji z 14.02.2019 r. o przyznaniu emerytury, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia.

Skarżący w toku niniejszego postępowania nie ujawnił również żadnych okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na wysokość emerytury. Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, w toku postępowania przed organem rentowym, wywołanego wnioskiem wnioskodawcy z 30.03.2020 r. nie zostało ujawnione nic nowego, co dawałoby Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych podstawę do ponownego przeanalizowania sytuacji prawnej wnioskodawcy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ma podstaw do ponownego ustalenia emerytury, jeśli zainteresowany nie przedstawi dokumentów lub okoliczności zmieniających jego sytuację (por. wyrok. Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., III UK 150/13, LEX nr 1458793).

Przy czym stosownie do art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać z wszelkich środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy oraz z zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97, opubl. OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. I UK 115/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 17-18, poz. 257, str. 753/. Nie jest natomiast możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996r. sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997 r., z.6-7, poz. 76). Podobnie, w wyroku z 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662, Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od 1 lipca 1996 r. nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Należy wskazać, że ubezpieczony w odwołaniu wniósł o zmianę decyzji i przyznanie prawa do przeliczenia emerytury, powołując się na wyrok SN z 24.01.2019 r. (I UK 426/17), stanowiący nową okoliczność w sprawie o charakterze prawnym (zmiana wykładni przepisu art. 95 ust. 2 ustawy emerytalnej polegająca na dopuszczeniu możliwości pobierania przez byłych żołnierzy zawodowych dwóch świadczeń emerytalnych, zarówno emerytury cywilnej jak i emerytury wojskowej). W toku procesu sprecyzował stanowisko, wnosząc o zmianę decyzji i nakazanie organowi rentowemu podjęcie i wypłatę zawieszonej emerytury powszechnej.

Sąd Okręgowy przeanalizował zasadność roszczenia ubezpieczonego. Stan faktyczny w niniejszej sprawie był bezsporny. Wnioskodawca nie kwestionował sposobu przeliczenia wysokości emerytury. Natomiast wskazać należy, że w świetle powyższych rozważań nie sposób za ujawnioną nową okoliczność istniejącą przed wydaniem decyzji, która ma wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości, uznać powoływany wyrok Sądu Najwyższego z 24.01.2019 r. ( I UK 426/17, LEX nr 2610283). Powołanego wyroku nie można uznać za fakt dotyczący ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Nie stanowi on określonego w przepisach prawa materialnego faktu warunkującego powstanie uprawnień ubezpieczeniowych (tj. przesłanki nabycia prawa do świadczeń) oraz uchybienia normom prawa materialnego lub/i procesowego wpływających na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną ex lege sytuacją prawną zainteresowanego. Przykładowo ustalenie na podstawie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, że wydanie decyzji określającej sposób wyliczenia emerytury było nieprawidłowe jest nową okolicznością. Ten nieprawidłowy sposób istniał już w chwili wydawania poprzedniej decyzji, gdyż niekonstytucyjność istniała od początku, jedynie ujawnienie tej okoliczności nastąpiło dopiero na skutek wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny. Nadto za błąd organu rentowego uznać należy obiektywną niezgodność z prawem decyzji organu rentowego, która to niezgodność wyszła na jaw na skutek orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 czerwca 2020 r., III AUa 747/19, LEX nr 3063271). Jednakże w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z wydaniem orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, mocą którego ustalono, że wydanie decyzji określającej sposób wyliczenia emerytury było nieprawidłowe. Konsekwentnie zatem wbrew stanowisku wnioskodawcy nie można także w przedmiotowej sprawie przyjąć koncepcji błędu organu rentowego.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że powołany wyrok SN z 24.01.2019 r., wydany w określonym stanie faktycznym, nie wiąże Sądu w żaden sposób. Sąd jest niezawisły w orzekaniu, w każdej sprawie czyni własne ustalenia faktyczne stanowiące podstawę do rozstrzygnięcia. Jedyne odstępstwo od zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu cywilnego w postaci wiążącego prejudykatu w postaci skazującego wyroku sądu karnego zostało wprowadzone na mocy art. 11 k.p.c. Nadto orzeczenia Sądu Najwyższego są wiążące tylko wtedy, gdy sąd odwoławczy zada pytanie prawne w kwestii budzącej wątpliwości. Wówczas pogląd prawny wyrażony w uchwale SN wiąże sąd w tej konkretnej sprawie. Inne natomiast orzeczenia SN formalnie sądów niższych nie wiążą.

W konsekwencji decyzję organu rentowego z 16.04.2020 r. uznać należy za prawidłową bowiem w chwili jej wydawania nie zachodziły przesłanki z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Mając powyższe na uwadze odwołanie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., podlegało oddaleniu.

Natomiast, co istotne w sprawie niniejszej, z uwagi na treść zgłoszonego przez ubezpieczonego żądania, wymaga wyjaśnienia, iż w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot postępowania sądowego określony jest treścią decyzji organu rentowego oraz zakresem odwołania od tej decyzji /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 1999 r., sygn. II UKN 204/99, opubl. OSNP 2001, Nr 5, poz. 169/. Przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu wyznacza treść decyzji, od której wniesiono odwołanie /por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1999 r. sygn. II UZ 52/99, opubl. OSNP 2000/15/601/. Dochodzenie wobec tego przed sądem prawa do podjęcia wypłaty zawieszonej emerytury przyznanej na podstawie decyzji z 14.02.2019 r., które nie było przedmiotem decyzji organu rentowego jest niedopuszczalne. Przedmiotem niniejszego postępowania była bowiem ocena zgodności z prawem decyzji organu rentowego odmawiającej wnioskodawcy prawa do przeliczenia emerytury na podstawie art. 114 cytowanej ustawy. Roszczenie o podjęcie wypłaty zawieszonej emerytury jako nie będące przedmiotem skarżonej decyzji nie mogło być przedmiotem rozpoznania sądu. Odwołujący się zgłaszał w toku postępowania przed organem rentowym wniosek o podjęcie wypłaty zawieszonej emerytury powszechnej z 12.02.2020 r. Organ rentowy nie wydał w tym przedmiocie żadnej decyzji (a jedynie pismo z 24.02.2020 r. zatytułowane (...)).

Stąd też zawarty w odwołaniu wniosek ubezpieczonego o podjęcie wypłaty zawieszonej emerytury powszechnej z 12.02.2020 r. podlegał przekazaniu do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych, o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 464 § 1 k.p.c.

Zarządzenie: Odpis wyroku z uzasadnieniem

doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

K.W.