Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2019r.

Sąd Okręgowy Warszawa Praga w Warszawie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Ewa Harasimiuk

Protokolant: Mariola Lipska

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2019r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) w W.

o ustalenie nieistnienia uchwały nr 5/2010

I.  ustala nieistnienie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w W. nr (...) z dnia 30 czerwca 2010 roku w sprawie przyjęcia regulaminu rozliczenia mediów;

II.  zasądza od Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w W. na rzecz R. K. kwotę 560 zł (pięćset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Sygn. akt I C 830/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 sierpnia 2017 roku (data nadania w UP – k. 19) R. K. – reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o ustalenie, na podstawie art. 189 k.p.c. nieistnienia uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w W. z dnia 30 czerwca 2010 roku o numerze (...) w sprawie przyjęcia regulaminu rozliczania mediów i zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że uchwała została podjęta w sposób sprzeczny z prawem powszechnie obowiązującym w dacie głosowania. Podniesiono, że zgodnie z kartą do głosowania, członkowie wspólnoty głosowali z tytułu posiadanego udziału w nieruchomości wspólnej z lokali stanowiących odrębną własność, jak również z tytułu udziału w garażu, jako lokalu niemieszkalnego. Zdaniem Powoda prawo głosu wynikające z udziału we współwłasności garażu powinno być traktowane, jako jeden głos, gdyż nieruchomość lokalowa jest niepodzielnym przedmiotem własności, a z niepodzielności udziału w nieruchomości wspólnej wynika, że w razie głosowania według zasad przyjętych w art. 23 ust. 2 i 2a ustawy o własności lokali, jeden głos przysługuje współwłaścicielom wspólnie. (k. 4 i n. pozew).

W odpowiedzi na pozew z dnia 27 grudnia 2017 roku, pozwana Wspólnota Mieszkaniowa (...) sp. z o.o. wniosła o oddalenie powództwa w całości, z uwagi na brak interesu prawnego powoda w wytoczeniu powództwa o ustalenie w niniejszej sprawie. Ponadto Pozwana wskazała, że brak było nieprawidłowości w liczeniu głosów dotyczących kwestionowanej uchwały 5/2010 z dnia 30 czerwca 2010 roku, zaś zakwestionowane przez powoda głosy, wyrażone udziałami w miejscach postojowych w garażu, oddane pod listą do głosowania nad uchwałą stanowią zdaniem pozwanej zaledwie 2,3636% wszystkich głosów, a zatem pozostawało bez znaczenia dla podjęcia uchwały, którą podjęto większością 53,38% udziałów, a przy uwzględnieniu głosów związanych z udziałem w lokalu garażowym – większością 51,02% ((dot. lokali garażowych (...) – łącznie 12); k. 31 i n., odpowiedź na pozew)).

Powyższe stanowiska strony podtrzymały na rozprawie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. K. jest członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w W.. W dniu 8 kwietnia 2010 r. odbyło się roczne zebranie właścicieli Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w W., przewidujące w swoim porządku obrad głosowanie nad projektem uchwały nr 5/2010 w sprawie przyjęcia regulaminu rozliczania mediów. Wobec braku wymaganego przepisami ustawy quorum podjęto decyzję o kontynuowaniu głosowania nad w/w uchwałą w trybie indywidualnego zbierania głosów. Głosy zebrane w trybie indywidualnego zbierania głosów oraz listy do głosowania z zebrania właścicieli przekazano Administratorowi, tj. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a następnie komisji skrutacyjnej, powołanej podczas zebrania właścicieli, z zastrzeżeniem zwrotu Administratorowi Wspólnoty, wraz z protokołem komisji skrutacyjnej z wynikami głosowania m.in. w sprawie uchwały nr 5/2010. Komisja skrutacyjna w dniu 30 czerwca 2010 r. potwierdziła, iż za uchwałą nr 5/2010 głosowało 53,38% udziałów, przeciwko zaś 0,86% udziałów. Administrator poinformował członków Wspólnoty o podjęciu uchwały (k. 102-104v – lista obecności na zebraniu właścicieli, k. 12 – 18, 38 - 45 kopie uchwały z załącznikiem i kopią listy do głosowania, k. 46 - 48 protokół z zebrania właścicieli z 08/04/2010 r., k. 49 oświadczenie Administratora, zaznania świadków W. G., e-protokół z 23 stycznia 2019 r., 00:22:52 – 00:36:40, k. 93-94, A. R. e-protokół z 23 stycznia 2019 r., 00:38:14 – 00:59:44, k. 94-95, J. S., e-protokół z 23 stycznia 2019 r., 01:06:26 – 01:14:18, k. 95 – 96, W. D., e-protokół z 13 marca 2019 r., 00:10:52 – 00:30:59, k. 181 - 182)

Suma głosów z listy do głosowania nad uchwałą nr 5/2010 z zebrania właścicieli z 8 kwietnia 2010 r. oraz głosów z kart do głosowania w trybie indywidualnego zbierania głosów nie przekracza 30% udziałów oddanych za w/w uchwałą i nawet przy uwzględnienie udziałów w lokalu garażowym nie osiąga wymaganej do podjęcia uchwały większości, gdyż nie przekracza 40% udziałów ( k. 42-45 kopia listy do głosowania, k. 105 – 171v kopie kart do głosowania 192 – 264 uwierzytelnione kopie kart do głosowania)

W dniu 28 marca 2018 r. odbyło się zebranie właścicieli Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ulicy (...) w W.. W jego porządku obrad znalazła się również uchwała nr 6/2018 w sprawie przyjęcia regulaminu rozliczania mediów (k. 54, k. 56 – 60)

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie w/w dokumentów prywatnych, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, uzupełniająco na podstawie zeznań świadków: W. G. (e-protokół z 23 stycznia 2019 r., 00:22:52 – 00:36:40, k. 93-94), A. R. (e-protokół z 23 stycznia 2019 r., 00:38:14 – 00:59:44, k. 94-95), J. S. (e-protokół z 23 stycznia 2019 r., 01:06:26 – 01:14:18, k. 95 – 96), W. D. (e-protokół z 13 marca 2019 r., 00:10:52 – 00:30:59, k. 181 - 182), którym Sąd dał wiarę co do okoliczności potwierdzonych dokumentami złożonymi do akt sprawy, oraz na okoliczność trybu podjęcia uchwały i praktyki dotyczącej zbierania i liczenia głosów ze Wspólnocie w przypadku prowadzenia głosowania w trybie indywidualnego zbierania głosów, a także praktyki związanej z informowaniem członków Wspólnoty o wynikach głosowania nad uchwałami i treści podjętych uchwał.

Podkreślenia wymaga, iż dokumenty w postaci uchwał z podliczonymi wynikami głosowania, listy do głosowania wraz z oddanymi głosami oraz protokoły z zebrań właścicieli Wspólnoty korzystają jedynie z domniemań właściwych dla dokumentu prywatnego, zatem z domniemania autentyczności. Dokumenty prywatne nie korzystają w przeciwieństwie do dokumentów urzędowych z domniemania prawdziwości zawartych w nich oświadczeń. Zostały natomiast wyposażone w domniemanie, iż osoba, która dokument podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokumenty te potwierdzają więc jedynie zdarzenie/fakt nie dowodzą jednakże jego prawdziwości, a zatem nie dowodzą skutecznego podjęcia uchwały objętej pozwem, a zatem nie przesądzają jej istnienia czy też nieistnienia.

Okoliczność skutecznego podjęcia uchwały w razie kwestionowania tego faktu przez członka Wspólnoty powinna wykazać pozwana Wspólnota Mieszkaniowa, zgodnie z ciężarem dowodu wynikającym z art. 6 k.c. Za niewystarczające należy uznać oświadczenie pozwanej Wspólnoty, że brak było nieprawidłowości w liczeniu głosów dotyczących kwestionowanej uchwały 5/2010 z dnia 30 czerwca 2010 roku, zaś zakwestionowane przez powoda głosy, wyrażone udziałami w miejscach postojowych w garażu, oddane pod listą do głosowania nad uchwałą stanowią zaledwie 2,3636% wszystkich głosów, a zatem okoliczność ich uwzględnienie przy liczeniu głosów oddanych za uchwałą pozostawała bez znaczenia dla podjęcia uchwały, którą podjęto zdaniem pozwanej większością 53,38% udziałów, a przy uwzględnieniu głosów związanych z udziałem w lokalu garażowym – większością 51,02%. Niewystarczające jest także twierdzenie, iż dokonywano rozliczenia mediów przez wile lat zgodnie z przyjętym regulaminem, a sam powód zaczął kwestionować uchwałę dopiero w chwili pojawienia się na jego koncie zaległości wynikających z kosztów zarządu nieruchomością wspólną i wystąpienia przez Wspólnotę przeciwko powodowi z roszczeniami o zapłatę z tego tytułu. Podkreślenia wymaga, iż pozwana przedstawionymi dokumentami nie wykazała, iż za uchwałą głosowała wymagana prawem większość udziałów. Z protokołu z zebrania właścicieli z 8 kwietnia 2010 r. wynika jedynie, iż „ze względu na niewystarczającą ilość obecnych na Zebraniu osób, zbieranie głosów nad uchwałami będzie kontynuowane w trybie indywidualnego zbierania głosów” nie wprowadzono natomiast zmiany zasady głosowania, zatem podstawą do oceny, czy uchwała została podjęta jest zliczenie głosów reprezentujących udziały właścicieli w nieruchomości wspólnej oddanych za uchwałą – zgodnie z zasadami obowiązującymi w dacie głosowania i podliczania głosów. Suma głosów z listy do głosowania nad uchwałą w dniu zebrania właścicieli oraz ze złożonych przez pozwaną kart do głosowania w trybie indywidualnego zbierania głosów wskazuje, iż za uchwałą nie głosowała wymagana większość udziałów. Strona pozwana wezwana do złożenia wszystkich kart do głosowania nad uchwałą nr 5/2010 oświadczyła, iż wszystkie karty do głosowania będące w posiadaniu Zarządu (Administratora) zostały złożone do akt sprawy

Wobec powyższego, Sąd zważył, co następuje:

Powód, jako członek pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej ma legitymację czynną do wystąpienia z roszczeniem o stwierdzenie nieistnienia uchwały objętej pozwem. Zdaniem Sądu, ma też interes prawny w ustaleniu nieistnienia uchwały tejże uchwały.

Stosownie do treści z art. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. jest przesłanką materialnoprawną, merytoryczną powództwa o ustalenie na jego podstawie. Zatem brak interesu prawnego prowadzi do oddalenia powództwa. Interes prawny, jako materialnoprawna przesłanka roszczenia przewidzianego w art. 189 k.p.c. jest kategorią obiektywną i musi być wykazany przez powoda. Pojęcie interesu prawnego należy interpretować szeroko, przy czym nie musi to być interes majątkowy, może to być też interes niemajątkowy. Interes prawny powinien istnieć w chwili wytoczenia powództwa. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 września 2015 r., sygn. akt I CSK 773/14 "źródłem interesu prawnego powodów, będącego materialnoprawną przesłanką uwzględnienia powództwa na podstawie art. 189 k.p.c., jest stosunek członkostwa we wspólnocie. Ten status powodów przesądza ich związanie uchwałą podjętą przez organ wspólnoty mieszkaniowej aż do chwili prawomocnego ustalenia jej nieistnienia. Zamiar eliminacji przez powodów stanu niepewności co do ich związania lub braku związania uchwałą wspólnoty mieszkaniowej przesądza istnienie ich interesu prawnego w wytoczeniu powództwa o ustalenie nieistnienia uchwały."

Ma rację pozwana, iż istnienie interesu prawnego decyduje o dopuszczalności badania prawdziwości twierdzeń powoda, że wymieniony w powództwie stosunek prawny lub prawo istnieje, bądź nie istnieje. Dopiero dowiedzenie przez powoda interesu prawnego otwiera sądowi drogę do badania prawdziwości twierdzeń powoda o tym, że dany stosunek prawny lub prawo rzeczywiście istnieje bądź nie istnieje.

Nie istnieje legalna definicja pojęcia interesu prawnego. Jego funkcja wynika z przepisów, zaś treść znaczeniową kształtuje praktyka. W piśmiennictwie i - przede wszystkim - w orzecznictwie utrwalił się pogląd, zgodnie z którym interes prawny rozumieć należy jako obiektywnie występującą potrzebę ochrony sfery prawnej powoda, którego prawa zostały lub mogą zostać zagrożone, bądź też co do istnienia lub treści których występuje stan niepewności. Ocena interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa z art. 189 k.p.c.

Jedną z przesłanek badanych przy rozważaniu celowości wykorzystania powództwa o ustalenie jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda. O występowaniu interesu prawnego świadczy możliwość stanowczego zakończenia na tej drodze sporu, natomiast przeciwko jego istnieniu - możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (vide m.in.: wyrok SN z 15 października 2002 r. II CKN 833/00, Lex nr 483288; wyrok SN z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, Lex nr 346213; wyrok SN z 2 lutego 2006 r. II CK 395/05, Lex nr 192028; wyrok SN z 29 marca 2012 r., I CSK 325/11, Lex nr 1171285; wyrok SN z 5 września 2012 r., IV CSK 589/11, Lex nr 1232242).

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że powód w niniejszej sprawie - jako członek pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej ma interes prawny w ustaleniu nieistnienia uchwały, bo zmierza on w ten sposób do usunięcia stanu niepewności, co do funkcjonowania (bytu) w obrocie prawnym mającej wiązać go uchwały Wspólnoty. Stanowisko judykatury w tym zakresie jest zgodne i konsekwentne również na gruncie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. I tak w wyroku z dnia 15 lipca 2010 roku, w sprawie o sygnaturze IV CSK 24/10 Sąd Najwyższy wskazał, że "(…) interes prawny członka spółdzielni sprzągł się zatem z interesem samej spółdzielni, w której uchwały powinny być podejmowane legalnie i być ważne. Jeśli uchwała jest nieważna, to każdy członek spółdzielni ma interes prawny w tym, aby ją podważyć, zwłaszcza gdy nie podważają jej na drodze prawnej powołane do kontroli organy spółdzielni". W wyroku z dnia 14 marca 2013 roku, wydanym w sprawie I CSK 382/12, Sąd Najwyższy argumentował, iż "źródłem interesu prawnego w rozumieniu art. 189 k.p.c. jest stosunek członkostwa w spółdzielni, z którego wynika m.in. uprawnienie do udziału w walnym zgromadzeniu. Jeżeli członek spółdzielni ma prawo zaskarżyć uchwałę, wytaczając powództwo o jej uchylenie (art. 42 § 3 i 4 ustawy z 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze - t.j. Dz.U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848 ze zm.), to oczywisty staje się jego interes prawny we wniesieniu powództwa ustalającego (art. 189 k.p.c.), mającego taki sam cel unicestwienia uchwały sprzecznej z prawem". Argumentacja zawarta we wskazanych orzeczeniach ma walor na tyle uniwersalny, że odnosi się również do uchwał wspólnot mieszkaniowych.

Nie można zatem podzielić poglądu pozwanego, iż powód nie ma interesu prawnego w ustaleniu nieistnienia uchwały objętej pozwem li tylko na tej podstawie, iż nie zakwestionował jej po podjęciu, a jego obecna postawa zmierza do zdestabilizowania działań zarządu i ma na celu uniknięcie spełnianie świadczenia w należnej wysokości, gdyż Wspólnota wystąpiła przeciwko powodowi w innych postępowaniach o zapłatę z tytułu nieuiszczonych kosztów zarządu oraz opłat na poczet kosztów eksploatacyjnych i funduszu remontowego. Nie można zgodzić się też z twierdzeniami pozwanej, iż powód nie przytoczył faktów uzasadniających jego interes prawny w żądaniu ustalenia ani nie wyjaśnił na czym miałoby polegać jego znaczenie dla obecnych, bądź przyszłych, obiektywnie prawdopodobnych jego praw i stosunków prawnych.

W istocie żądaniem ustalenia nieistnienia uchwały objęte jest domaganie się ustalenia, że dana uchwała w ogóle nie istnieje, że nie została skutecznie podjęta. W orzecznictwie wskazuje się, że przykładem uchwały nieistniejącej jest uchwała wspólnoty mieszkaniowej podjęta bez wymaganego statutem quorum lub bez wymaganej większości głosów (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2006 r., sygn. akt I CK 336/05). Ubocznie Sąd wskazał, że możliwe jest także żądanie stwierdzenia nieważności uchwały wspólnoty i to także po upływie terminu wskazanego w art. 25 ust. 1a u. w. l. dla powództwa o uchylenie uchwały. Przyjęcie bowiem bezwzględnego związania uchwałą, której treść w sposób rażący narusza prawo, prowadziłoby do sytuacji, w której akceptacji podlegałyby skutki wynikające z takiej uchwały rażąco naruszającej obowiązujący porządek prawny, nieważnej z mocy samego prawa już od chwili jej podjęcia. (por. także orzeczenia Sądu Najwyższego dotyczące prawa spółdzielczego: z dnia 9 października 1972 r., II Cr 171/72, OSNC 1973/ 7 - 8/,135; z dnia 14 kwietnia 1992 r., I CRN 38/92, OSNC 1993/ 3/45; z dnia 4 lutego 1999 r., II CKN 804/98, OSNC 1999/ 10/171, czy z dnia 24 czerwca 1994 r., III CZP 81/94, OSNC 1994/12/241, uzasadnienie wyroku SA w Warszawie z dnia 03.09.2013 r., I ACa 250/13).

Zgodnie z art. 23 ustawy o własności lokali, właściciele lokali mają prawo do podejmowania uchwał w trzech przewidzianych trybach ustawowych:

a)  na zebraniu ogółu właścicieli lokali (tryb bezpośredni);

b)  w drodze indywidualnego zbierania głosów (tryb obiegowy);

c)  częściowo na zebraniu, a częściowo w drodze indywidualnego zbierania głosów (tryb mieszany).

Uchwały zapadają większością głosów właścicieli lokali, liczoną według wielkości udziałów, chyba że w umowie lub w uchwale podjętej w tym trybie postanowiono, że w określonej sprawie na każdego właściciela przypada jeden głos. Jeżeli suma udziałów w nieruchomości wspólnej nie jest równa 1 albo większość udziałów należy do jednego właściciela bądź gdy obydwa te warunki spełnione są łącznie, głosowanie według zasady, że na każdego właściciela przypada jeden głos, wprowadza się na każde żądanie właścicieli lokali posiadających łącznie co najmniej 1/5 udziałów w nieruchomości wspólnej. Jeżeli lokal jest przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych, współwłaściciele celem oddania głosu przypadającego na ich lokal w głosowaniu prowadzonym według zasady, że na każdego właściciela przypada jeden głos, obowiązani są ustanowić w formie pisemnej pełnomocnika. Ustanowienia pełnomocnika współwłaściciele lokalu dokonują większością głosów liczoną według wielkości udziałów we współwłasności lokalu.

Ustawa o własności lokali nie przewiduje wymogu quorum – minimalnej liczby właścicieli lokali, których udział w głosowaniu jest wymagany dla skutecznego podjęcia uchwały. Taki wymóg może być dopiero wprowadzony przez samą wspólnotę (np. w umowie, bądź uchwale). Zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o własności lokali, uchwały podejmowane są przez ogół właścicieli lokali większością głosów obliczaną według wielkości udziałów. Ustawa o własności lokali nie różnicuje wspomnianego wymogu w zależności od tego, czy konkretna procedowana uchwała dotyczy czynności zwykłego zarządu, czy czynności przekraczających zwykły zarząd nieruchomością wspólną. Cytowany przepis ustawy o własności lokali dopuszcza głosowanie według zasady "jeden właściciel – jeden głos", które to rozwiązanie może zostać przyjęte umowie właścicieli lokali lub w podjętej przez nich uchwale.

Uchwała będąca przedmiotem niniejszej sprawy zapadła w dniu 30 czerwca 2010 roku, czyli przed wejściem w życie (z dniem 29 sierpnia 2015 roku) ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o własności lokali (Dz.U. 2015, poz. 1168), która uregulowała ciągnący się od wielu lat i podnoszony zarówno przez wspólnoty mieszkaniowe, jak i przez właścicieli miejsc postojowych w wielostanowiskowych lokalach garażowych problem wykonywania prawa głosu. Przed nowelizacją, zgodnie z dominującym stanowiskiem judykatury, wyrażonym najpełniej w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 r., III CZP 82/12, OSNC rok 2013, nr 6, poz. 12, prawo głosu wynikające z udziału w nieruchomości wspólnej związanego z odrębną własnością lokalu przysługiwało niepodzielnie współwłaścicielom tego lokalu. W przypadku podejmowania uchwał, których przedmiotem były czynności przekraczająca zwykły zarząd współwłaściciele lokali użytkowych (garaży) musieli uzgodnić jednolite stanowisko (lub wyznaczyć pełnomocnika), co wynikało z zastosowania art. 199 k.c. (w zw. z art. 1 ust. 2 ustawy o własności lokali). W swoim wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że " nieruchomość lokalowa jest niepodzielnym przedmiotem współwłasności. Udział w nieruchomości wspólnej stanowi część składową lokalu, co przemawia za uznaniem za niepodzielny także tego udziału, ponieważ art. 47 § 1 k.c. wyłącza możliwość uczynienia części składowej rzeczy odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych". Sąd Najwyższy argumentował, że w razie głosowania zgodnie z zasadą jeden właściciel - jeden głos tj. zgodnie z art. 23 ust. 2 i 2a ustawy o własności lokali, głos przysługuje współwłaścicielom lokalu wspólnie, skoro, bowiem udział jest niepodzielny, to niepodzielne jest również wynikające zeń prawo głosu. Podjęcie decyzji, co do wykonania wspólnego prawa jednego głosu jest uprawnieniem przysługującym wszystkim współwłaścicielom lokalu, wynikającym z udziału w nieruchomości wspólnej, jako części składowej lokalu.

Na kanwie rozważań, czy z lokalu będącego przedmiotem współwłasności może być oddany tylko jeden głos, czy też każdy ze współwłaścicieli tego lokalu może głosować oddzielnie (siłę jego głosu wyznacza wtedy iloczyn związanego z danym lokalem udziału we współwłasności nieruchomości wspólnej i udziału tego współwłaściciela we współwłasności lokalu), pojawiła się linia orzecznicza (akceptowana przez część przedstawicieli doktryny), której reprezentanci stali na stanowisku, iż „każdemu współwłaścicielowi lokalu objętego współwłasnością w częściach ułamkowych przysługuje odrębne prawo głosu na zebraniach właścicieli lokali, które może być wykonywane niezależnie od stanowiska pozostałych współwłaścicieli tego lokalu, a siła głosu współwłaściciela lokalu stanowi iloczyn związanego z danym lokalem udziału w nieruchomości wspólnej i udziału danego współwłaściciela w tym lokalu”. (vide: wyroki SA w Krakowie z 28 września 2012 r., w sprawie I ACa 584/12, SA we W. z 7 sierpnia 2008 r. w sprawie I ACa 601/08 i in.). Podkreślenia wymaga, iż nie była to linia wiodąca.

Po nowelizacji, w wyniku wprowadzenia w art. 1a ustawy o własności lokali uniwersalnego rozwiązania, które za właściciela lokalu – w rozumieniu ustawy – uważa także współwłaściciela lokalu w częściach ułamkowych, każdy współwłaściciel lokalu w częściach ułamkowych – zarówno wyodrębnionego, jak i niewyodrębnionego – art. 4 ustawy o własności lokali– może głosować samodzielnie swoim udziałem, którego wagę ustala się w ten sposób, że udział w nieruchomości wspólnej takiego współwłaściciela odpowiada iloczynowi wielkości jego udziału we współwłasności lokalu i wielkości udziału we współwłasności nieruchomości wspólnej przypadającej na ten lokal. Tym samym współwłaściciele lokali w częściach ułamkowych zostali wyposażeni przez ustawodawcę w autonomiczne prawo oddawania swego głosu, bez konieczności uzgadniania wspólnego stanowiska lub głosowania przez pełnomocnika.

Tym niemniej w okolicznościach niniejszej sprawy bez istotnego znaczenia pozostaje opowiedzenie się przez sąd meriti za jednym z w/w poglądów, bowiem z zaoferowanego materiału dowodowego nie wynika, aby uchwała nr 5/2010 została skutecznie podjęta większością udziałów nawet przy uwzględnieniu udziałów wynikających ze współwłasności w lokalu garażowym, a tym bardziej przy uznaniu słuszności wiodącej linii orzeczniczej – co do konieczności uzyskania jednolitego stanowiska wszystkich współwłaścicieli lokalu, aby możliwe było przyjęcie, iż oddano skutecznie głos udziałem w nieruchomości wspólnej wynikającym ze współwłasności lokalu garażowego.

Z powyższych względów bez wątpienia należy przyjąć, iż za uchwałą nie zagłosowała wymagana większość udziałów, a co za tym idzie, jest tzw. uchwałą "nieistniejącą", a zatem powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Sąd podzielił pogląd wyrażony m.in. w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2006 r., I CK 336/05 (Lex nr 424423), i z 30 września 2015 r., I CSK 773/14, LEX nr 1799978), iż wytoczenie powództwa o ustalenie nieistnienia uchwały wspólnoty mieszkaniowej ze względu na brak quorum, bądź brak wymaganej większości głosów nie jest ograniczone terminem, o którym mowa w art. 25 ust.1 ustawy o własności lokali.

Sąd nie znalazł również podstaw do oddalenia powództwa na podstawie art. 5 k.c. (w związku z przytoczoną w stanowisku pozwanej argumentacją), gdyż rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie ma charakter jedynie deklaratywny. Tak więc, za nadużycie prawa ze strony powoda w rozumieniu art. 5 k.c. trzeba byłoby uznać samo wystąpienie z pozwem, co w konsekwencji byłoby sprzeczne z konstytucyjną i konwencyjną zasadą prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności).

Biorąc pod uwagę powyższe orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. - zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu - zasądzając od pozwanej na rzecz powoda łączną kwotę 560 złotych (200 zł z tytułu zwrotu opłaty sądowej od pozwu i 360 złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 8 pkt 1 w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804).