Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan – Karasińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Rempoła

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2021 r. w Warszawie

sprawy A. F. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w W., Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w W.

o zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne, wyrównanie- odsetki w wysokości ustawowej

z udziałem zainteresowanego Urzędu Miasta (...) W.

na skutek apelacji ubezpieczonego, pełnomocnika ubezpieczonego, pełnomocnika organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Północ, VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 stycznia 2019 r. , sygn. VI U 322/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt 3 w ten sposób, że oddala roszczenie o odsetki w wysokości ustawowej od prawa do zasiłku chorobowego;

2.  w pozostałym zakresie oddala apelacje stron;

3.  przyznaje ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie na rzecz adwokata K. W. kwotę 270,00 zł (dwieście siedemdziesiąt) powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za udzielenie pomocy prawnej odwołującemu się A. F. (1) z urzędu przed sądem (...) instancji;

4.  odstępuje od obciążania odwołującego się kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego przed sądem II instancji.

SSO Monika Rosłan – Karasińska

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2019 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wydał wyroku w sprawie z odwołania A. F. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. oraz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 21 lipca 2015 r. znak: (...), z dnia 19 grudnia 2016 r. znak: (...) oraz z dnia 6 sierpnia 2015 r. znak: (...), z udziałem zainteresowanego Urzędu Miasta (...) W., o zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne, sygn. akt VI U 322/15, na podstawie którego:

1.  zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu się od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) oddział w W. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres 12 miesięcy począwszy od 5 marca 2015 r.,

2.  oddalił odwołania w pozostałym zakresie,

3.  przekazał roszczenie o odsetki ustawowe od prawa do zasiłku chorobowego od dnia 3 kwietnia 2015 r. do 23 stycznia 2019 r. Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w W.,

4.  zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz adwokata K. W. kwotę 360 zł plus 23% podatku VAT tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie udzielonego przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu.

W dniu 3 marca 2015 r. wpłynęło odwołanie A. F. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 21 lipca 2015 r. znak (...) o uchylenie przedmiotowej decyzji w całości i zasądzenie wypłaty zasiłku chorobowego za okres od 5 marca 2015 r. do 2 września 2015 r. i dalej w przypadku uzasadnionego świadczenia chorobowego. W uzasadnieniu odwołujący się podał, że powodem jego zwolnień były schorzenia internistyczne i dolegliwości ortopedyczne kręgosłupa L-S, nadto okres chorobowy był liczony z przerwami, co odzwierciedlały daty wystawienia zwolnień lekarskich. Różne były powody wystawienia zwolnień i numery statystyczne choroby. Podniósł, że sam fakt istnienia choroby wiodącej nie wyklucza istnienia odrębnych chorób autonomicznych. Wskazał, że nie pozostawał niezdolny do pracy nieprzerwanie przez 182 dni.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że ustalono okres zasiłkowy w wymiarze 182 dni od dnia 23.06.2014 r. do dnia 5.02.2015 r. (z wyłączeniem okresu od 5.08. do 18.08.2014 r.). Zgodnie z zaświadczeniem lekarskim z dnia 8.08.2015 r. wydanym przez lekarza specjalistę chorób wewnętrznych A. C. okresy niezdolności do pracy od 8.09.2014 r. do 12.09.2014 r., od 29.09.2014 r. do 08.10.2014 r. oraz od 14.07.2014 r. do 18.07.2014 r. pozostają ze sobą w związku i podlegają zliczeniu do jednego okresu zasiłkowego. Niezdolności do pracy w okresie od 09.01.2015r. do 05.02.2015 r. i od 05.03.2015r. do 11.03.2015 r. były spowodowane tą samą chorobą i jednocześnie przerwa pomiędzy nimi nie przekroczyła 60 dni.

W dniu 18 sierpnia 2015 r. odwołujący się wniósł o uchylenie decyzji z dnia 6 sierpnia 2015r. nr (...) - (...) i przyznanie prawa do zasiłku rehabilitacyjnego za okres od 6 lutego 2015 r. do 2 września 2015 r. i dalej w przypadku uzasadnionego świadczenia rehabilitacyjnego. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że orzeczeniem z dnia 29 lipca 2015 r. lekarz orzecznik ZUS uznał odwołującego się za zdolnego do pracy i na tej podstawie wydano zaskarżoną decyzję.

W dniu 30 grudnia 2016 r. odwołujący się wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 19 grudnia 2016 r. nr (...) odmawiającej przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 01.11.2016 r. do 29.11.2016 r. Wniósł o przyznanie mu prawa do zasiłku za ten okres oraz przyznanie tymczasowej renty na czas niezdolności do pracy z wyłączeniem należnego okresu świadczenia rehabilitacyjnego tj. od dnia 6 lutego 2016 r. i nadal. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania, zaś w zakresie orzeczenia o rencie o przekazanie do organu rentowego celem wydania decyzji. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że odmówiono prawa do zasiłku chorobowego za okres objęty decyzją z uwagi na wcześniejsze uznanie upływu okresu zasiłkowego 182 dni z dniem 5 lutego 2015 r. W odwołaniu odwołujący się wykroczył poza granice czasowe decyzji nadto roszczenie jest niezasadne z uwagi na fakt, że zwolnienie lekarskie od dnia 23.06.2014 r. do 5.02.2015r.spowodowane były chorobami współistniejącymi.

W piśmie z dnia 9 stycznia 2017 r. pełnomocnik odwołującego się sprecyzował żądania wskazując, że wnosi o przyznanie zasiłku chorobowego należnego powodowi za okres od 5 marca 2015r. do 2 września 2015 r. w ramach nowego okresu zasiłkowego oraz o wypłatę zaległych świadczeń ewentualnie, w razie uznania powoda w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy należna wypłata świadczenia rehabilitacyjnego, o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego należnego odwołującemu się za okres od 5 marca 2015 r. do 5 marca 2016 r. oraz o wypłatę zaległych świadczeń. Jednocześnie wniósł o wypłatę zaległych świadczeń.

Sąd Rejonowy ustalił, że odwołujący się A. F. (1) pracował zawodowo jako pracownik administracyjno-biurowy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 2 stycznia 1996 r. Od dzieciństwa ma stwierdzony niedowład spastyczny obu kończyn dolnych. W 1973 r. przebył operację wydłużenia obu ścięgien Achillesa oraz tenotomię (uwolnienie) mięśni przewodzicieli obu ud. Od dzieciństwa porusza się z trudnością z pomocą kul łokciowych, ma dolegliwości bólowe stawów skokowych, kolanowych, biodrowych, odcinków szyjnego, piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa. Posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności od urodzenia z uwagi na spastyczny niedowład kończyn dolnych, uraz powypadkowy prawej dłoni.

W 2014 r. nasiliły się dolegliwości bólowe odwołującego się. Od października 2015 r. praktycznie nie wychodził z domu. Z pomocą kul mógł przejść jedynie krótki odcinek i długo później odpoczywał. Miał zaburzenia równowagi.

Odwołujący się w okresie zwolnień lekarskich pobierał zasiłek chorobowy od 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. z przerwami 14 dni zwolnienia lekarskiego na opiekę nad matką A. F. (2) (od 1 do 17 sierpnia 2014 r.) oraz 14 dni urlopu wypoczynkowego w okresie od 18 sierpnia 2014 r. do 1 września 2014 r. Był niezdolny do pracy w następującym czasie z powodu następujących schorzeń:

‒

od 23.06.2014 r. - 18.07.2014 r. z kodem M15 - zwyrodnienie wielostawowe;

‒

od 21.07.2014 r. - 25.07.2014 r. z kodem J02 - ostre zapalenie gardła;

‒

od 28.07.2014 r. - 19.09.2014 r. z kodem G54/I25/M79 - inne choroby tkanek miękkich niesklasyfikowanych gdzie indziej;

‒

od 22.09.2014 r. - 26.09.2014 r. z kodem J20 - ostre zapalenie oskrzeli;

‒

od 29.09.2014 r. - 08.10.2014 r. z kodem M54 - bóle grzbietu;

‒

od 10.10.2014 r. - 17.10.2014 r. z kodem J00 - ostre zapalenie nosa i gardła;

‒

od 09.10.2014 r. - 20.10.2014 r. z kodem G54 - zaburzenia korzeni rdzeniowych i splotów nerwowych;

‒

od 21.10.2014 r. - 05.02.2015 r. z kodem M47 - zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa;

‒

od 30.03.2015 r. - 17.04.2015 r. z kodem J02 - ostre zapalenie gardła;

‒

od 20.04.2015 r. - 24.04.2015 r. z kodem J06 - ostre zakażenie górnych dróg oddechowych;

‒

od 27.04.2015 r. - 08.05.2015 r. z kodem J02 - ostre zapalenie gardła;

‒

od 11.05.2015 r. - 28.05.2015 r. z kodem G54 - zaburzenia korzeni rdzeniowych i splotów nerwowych;

‒

od 28.05.2015 r. - 02.09.2015 r. z kodem M47 - zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa;

‒

od 29.09.2015 r. - 12.10.2015 r. z kodem J40 - zapalenie oskrzeli;

‒

od 13.10.2015 r. - 26.10.2015 r. z kodem F48 - inne zaburzenia nerwicowe;

‒

od 27.10.2015 r. - 14.12.2015 r. z kodem G64 - inne zaburzenia obwodowego układu nerwowego;

‒

od 15.12.2015 r. - 28.12.2015 r. z kodem G54 - zaburzenia korzeni rdzeniowych i splotów nerwowych;

‒

od 28.12.2015 r. - 11.01.2016 r. z kodem G64 - inne zaburzenia obwodowego układu nerwowego;

‒

od 12.01.2016 r. - 26.07.2016 r. z kodem G54 - zaburzenia korzeni rdzeniowych i splotów nerwowych.

W dniu 6 lutego 2015 r. otrzymał zaświadczenie od lekarza medycyny pracy na dotychczasowym stanowisku od dnia 6 lutego 2015 r.

Odwołujący się był niezdolny do pracy od dnia 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. nie z powodu głównie rozpoznawanego od dzieciństwa mózgowego porażenia dziecięcego lecz z powodu zaostrzenia schorzenia narządu ruchu - zaostrzenia zespołu bólowego kręgosłupa.
W okresie od 5 marca 2015 r. do 16 lipca 2015 r. utrzymywały się nadal dolegliwości związane ze schorzeniami kręgosłupa i przejściowo wystąpiły objawy infekcji górnych dróg oddechowych od 12 marca 2015 r. do 8 maja 2015 r. W tym czasie nie odzyskał zdolności do pracy z powodu schorzenia narządu ruchu.

Niedowład spastyczny kończyn dolnych i schorzenia kręgosłupa były ze sobą powiązane. Dolegliwości bólowe i korzeniowe kręgosłupa wynikały z nieprawidłowego obciążenia kręgosłupa w przebiegu zaburzeń mechaniki chodu i niedowładu spastycznego obu kończyn dolnych z ograniczeniem ruchomości stawów biodrowych, kolanowych i skokowych. Z tego powodu schorzenia G54, Ml 5, M47, M54, M79 były ze sobą powiązane przez cały okres niezdolności do pracy. Natomiast schorzenia J00, J02, J06, J20 były schorzeniami infekcyjnymi górnych dróg oddechowych i należały do innej grupy schorzeń Schorzenie narządu ruchu i schorzenie dróg oddechowych występowały u odwołującego się jako schorzenia współistniejące. Infekcja nie miała wpływu na przebieg schorzenia kręgosłupa tylko z nim współistniała.

Organ rentowy ustalił okres zasiłkowy w wymiarze 182 dni od dnia 23 czerwca 2014 r., który upłynął z dniem 5 lutego 2015 r., z wyłączeniem okresu od 5 sierpnia do 18 sierpnia
2014 r. Orzeczeniem lekarza medycyny pracy po dniu 6 lutego 2015 r. odwołujący się odzyskał zdolność do pracy na okres do 5 marca 2015 r. W okresie od 6 lutego 2015 r. do 4 marca
2015 r. odwołujący się pracował zawodowo, po otrzymaniu dopuszczającego orzeczenia
od lekarza medycyny pracy.

W dniu 21 lipca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję, w której
w uznał, że niezdolności do pracy z powodu choroby w okresie: od 23.06.2014 r.
do 04.07.2014 r., od 07.07.2014 r. do 11.07.2014 r., od 14.07.2014 r. do 18.07.2014 r.,
od 21.07.2014 r. do 25.07.2014 r., od 28.07.2014 r. do 31.07.2014 r., od 02.09.2014 r.
do 05.09.2014 r, od 08.09.2014 r. do 19.09.2014 r., od 22.09.2014 r. do 26.09.2014 r.,
od 29.09.2014 r. do 05.02.2015 r., od 05.03.2015 r. do 20.03.2015 r., od 13.04.2015 r.
do 17.04.2015 r., od 20.04.2015 r. do 24.04.2015 r., od 27.04.2015 r. do 30.04.2015 r.,
od 04.05.2015 r. do 08.05.2015 r., od 11.05.2015 r. do 15.05.2015 r. od 18.05.2015 r.
do 22.02.2015 r., od 25.05.2015 r. do 16.07.2015 r. oraz ewentualnej dalszej niezdolności
do pracy z powodu choroby należy ustalić w ramach jednego okresu zasiłkowego. Jednocześnie odmówił prawa do zasiłku chorobowego za okres od 05.03.2015 r. do 20.03.2015 r.,
od 23.03.2015 r. do 27.03.2015 r., od 30.03.2015 r. do 03.04.2015 r., od 07.04.2015 r.
do 10.04.2015 r., od 13.04.2015 r. do 17.04.2015 r., od 20.04.2015 r. do 24.04.2015 r.
od 27.04.2015 r. do 30.04.2015 r., od 04.05.2015 r. do 08.05.2015 r., od 11.05.2015 r.
do 15.05.2015 r., od 18.05.2015 r. do 22.05.2015 r. i od 25.05.2015 r. do 16.07.2015 r. oraz ewentualnej dalszej nieprzerwanej niezdolności do pracy z powodu choroby.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podał, że do okresu zasiłkowego wlicza się okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Organ rentowy podał, że zgodnie z zaświadczeniem lekarskim z dnia 8 kwietnia 2015 r. wydanym przez lekarza specjalistę chorób wewnętrznych A. C. okresy niezdolności
do pracy od 08.09.2014 r. do 12.09.2014 r., od 29.09.2014 r. do 08.10.2014 r. oraz
od 04.07.2014 r. do 18.07.2014 r. pozostają ze sobą w związku. Ponadto z opinii z dnia 17.07.2015 r. z-cy Głównego lekarza Orzecznika (...) Oddziału ZUS w W. wynika, niezdolności do pracy w okresie od 09.01.2015 r. do 05.02.2015 r. i od 05.03.2015 r.
do 11.03.2015 r. były spowodowane tą samą chorobą. Jednocześnie przerwa pomiędzy nimi nie przekroczyła 60 dni.

W dniu 5 czerwca 2015 r. odwołujący się złożył wniosek o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Orzeczeniem z dnia 29 lipca 2015 r. lekarz orzecznik ZUS uznał odwołującego się za zdolnego do pracy. Decyzją z dnia 6 sierpnia 2015 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił odwołującemu się prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W dniu 19 grudnia 2016 r. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję nr (...) odmawiając odwołującemu przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 01.11.2016 r. do 29.11.2016 r., o przyznanie tymczasowej renty na czas niezdolności do pracy z wyłączeniem należnego okresu świadczenia rehabilitacyjnego tj. od dnia 6 lutego 2016 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy, w aktach spraw połączonych, w tym na podstawie dokumentacji lekarskiej, akt rentowych dołączonych do akt głównych oraz akt połączonych z niniejszą sprawą do wspólnego rozpoznania, na podstawie dowodu z opinii biegłych neurologa, internisty, ortopedy oraz na podstawie opinii uzupełniających. Sąd oddalił wniosek odwołującego się o wyłącznie biegłego J. K. nie znajdując podstaw prawnych i faktycznych do jego uwzględnienia.

Sąd oddalił przy tym wniosek dowodowy odwołującego się o przeprowadzenie dowodu z opinii innego lekarza biegłego ortopedy, uznając, że jest to wniosek, który tak naprawdę zmierza do przedłużenia postępowania i nie wnosi nic nowego do sprawy poza tym, że organ rentowy się nie zgadza z opinią biegłego. Sąd uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną, biegły złożył zarówno opinie główną jak i opinię uzupełniającą dlatego wniosek odwołującego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego internisty podlegał oddaleniu.

W tak ustalony stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że odwołanie w zakresie przyznania prawa do zasiłku chorobowego jako nieuzasadnione nie zasługiwało na uwzględnienie, zaś w zakresie ustalenia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego jako uzasadnione zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy wskazał, że kwestię uprawnień do zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego reguluje ustawa z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zgodnie z art. 6 ust 1 w/w ustawy zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Zgodnie z art. 8 w/w ustawy zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Odwołujący się wnosił o przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za okres od 5 marca 2015 r. do 2 września 2015 r. w ramach nowego okresu zasiłkowego, zasiłku za okres od 1 listopada 2016 r. do 29 listopada 2016 r. oraz w ostatnim piśmie procesowym zasiłku chorobowego za okres od 3 marca 2015r. do 22 marca 2016 r. Organ rentowy stał na stanowisku, że niezdolności do pracy w okresie od 09.01.2015r. do 05.02.2015 r. i od 05.03.2015r. do 11.03.2015 r. były spowodowane tą samą chorobą i jednocześnie przerwa pomiędzy nimi nie przekroczyła 60 dni. W zakresie roszczenia o zasiłek chorobowy za okres od 1 listopada 2016 r. do 29 listopada 2016 r. organ rentowy podał, że w odwołaniu odwołujący się wykroczył poza granice czasowe decyzji nadto roszczenie jest niezasadne z uwagi na fakt, że zwolnienie lekarskie od dnia 23.06.2014 r. do 05.02.2015 r. spowodowane były chorobami współistniejącymi.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że zasadniczym celem zasiłku chorobowego jest kompensata utraconego przez ubezpieczonego dochodu (inaczej: rekompensata zarobku) wskutek wystąpienia u niego czasowej, przejściowej niezdolności do zarobkowania w ramach stosunku prawnego objętego ubezpieczeniem. Celem tym nie jest natomiast uzyskanie dodatkowej korzyści obok wynagrodzenia, dlatego zasiłek chorobowy wypłacany jest nie obok, ale zamiast wynagrodzenia. Zarówno warunki nabycia prawa do świadczeń, jak też wysokość tychże świadczeń i zasady ich wypłaty są sformalizowane z uwagi na: bezwzględnie obowiązujący charakter norm prawnych zawartych w przepisach prawa ubezpieczenia społecznego, wyłączenie możliwości ich wykładani z uwzględnieniem reguł słuszności (zasad współżycia społecznego), ukształtowanie treści stosunków ubezpieczeń społecznych ex lege i niedopuszczalność zawierania co do nich ugód, powodując konieczność ich zgodnego z dosłownym brzmieniem stosowania.

Sąd Rejonowy wskazał również, że ustawa zasiłkowa nie definiuje pojęcia „tej samej choroby”. W zaświadczeniu lekarskim o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby informacje o okolicznościach mających wpływ na prawo do zasiłku chorobowego podaje się z zastosowaniem kodów literowych. Pojęcia „ta sama choroba” użytego w art. 9 ust 1 i 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu. Z art. 9 ustawy zasiłkowej wynika, iż okres zasiłkowy liczony jest na nowo wówczas, gdy zachodzi jedna ze wskazanych niżej okoliczności: a) niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy, b) przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni.

W myśl wyżej powołanych przepisów do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy. Po wyczerpaniu 182 dni okresu zasiłkowego, jeżeli dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, ubezpieczonemu może zostać przyznane świadczenie rehabilitacyjne na okres do 12 miesięcy kalendarzowych. Przedmiotowe przepisy mówią o nieprzerwanej niezdolności do pracy, bez rozróżnienia na niezdolność spowodowaną tą samą czy inną chorobą. Wynika zatem z tego, że do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, bez względu na rodzaj choroby. Dopiero wówczas, gdy między poszczególnymi okresami niezdolności do pracy występują przerwy, w których ubezpieczony był zdolny do pracy, wliczanie poprzedniego okresu tej niezdolności zależy od rodzaju choroby. Nowy okres zasiłkowy otwiera kolejna niezdolność do pracy powstała po minimum jednodniowej przerwie od poprzedniej i spowodowana inną chorobą niż uprzednio. Jednakże na przestrzeni ostatnich lat w orzecznictwie sądów powszechnych coraz częściej wyrażany jest pogląd, iż teza, że z tą samą chorobę mamy do czynienia w sytuacji, gdy choroba dotyczy tego samego narządu lub układu w żadnej mierze nie ma charakteru uniwersalnego i nie znajduje prostego zastosowania do oceny dysfunkcji występujących w obrębie rozbudowanych układów. Istotnym przy ocenie, czy mamy do czynienia z tą samą chorobą jest ustalenie czy poprzednia niezdolność do pracy ustała w znaczeniu medycznym, czyli czy doszło do wyleczenia, bowiem zwrot „ta sama choroba” powiązany został z wcześniejszą i następczą niezdolnością do pracy. W praktyce ustalenie, czy poprzednia niezdolność do pracy, spowodowana była tą samą chorobą, co ponowna niezdolność do pracy będzie wymagało zasięgnięcia przez sąd wiadomości specjalnych.

Wobec powyższego Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy chirurga ortopedy, neurologa i internisty w celu ustalenia czy odwołujący się A. F. (1) w okresie od 23 czerwca 2014 r. do dnia 5 lutego 2015 r. był niezdolny do pracy z powodu choroby o tej samej przyczynie co w okresach od dnia 5 marca 2015 r. do 16 lipca 2015 r. i kiedy i czy odzyskał zdolność do pracy dotychczas wykonywanej po dniu 6 lutego 2015 r.

W opinii z dnia 4 lipca 2016 r. biegły neurolog podał, że odwołujący się był niezdolny do pracy od dnia 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. głównie z powodu zaostrzenia schorzenia narządu ruchu. Po krótkim okresie poprawy, następnie od 5 marca 2015 r. utrzymywały się nadal dolegliwości związane z narządem ruchu i przejściowo wystąpiły objawy infekcji dróg oddechowych od 12 marca 2015 r. do 8 sierpnia 2015 r. w tym czasie opiniowany nie odzyskał zdolności do pracy z powodu schorzenia narządu ruchu. Niezdolność do pracy od dnia 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. oraz od dnia 5 marca 2015 r. od 16 lipca 2015 r. była spowodowana tym samym schorzeniem. Po tym czasie opiniowany nadal był niezdolny do pracy do chwili obecnej i nie rokował odzyskania zdolności do pracy przez okres co najmniej roku.

W opinii z dnia 22 września 2016 r. biegły internista po zapoznaniu się z dostępną dokumentacją z leczenia wskazał, że w dniu 6 lutego 2015 r. odwołujący się odzyskał zdolność do pracy na tyle, że kolejne zwolnienie otrzymał po miesiącu. Biegły podał, że w obu okresach zwolnień odwołujący się był niezdolny do pracy z powodu zarówno dolegliwości bólowych kręgosłupa - wielostawowych jak i z powodu zaziębień.

W opinii z dnia 17 października 2016 r. biegły ortopeda uznał odwołującego się za osobę niezdolną do pracy z powodu schorzeń układu ruchu. Biegły wskazał, że niedowład spastyczny kończyn dolnych i schorzenia kręgosłupa są ze sobą powiązane. Dolegliwości bólowe i korzeniowe kręgosłupa wynikają z nieprawidłowego obciążenia kręgosłupa w przebiegu zaburzeń mechaniki chodu i niedowładu spastycznego obu kończyn dolnych z ograniczeniem ruchomości stawów biodrowych, kolanowych i skokowych. Z tego powodu schorzenia G54, Ml 5, M47, M54, M79 są ze sobą powiązane. Należy stwierdzić, że dolegliwości bólowe kręgosłupa (G54, Ml 5, M47, M54, M79) mają związek z nieprawidłową mechaniką chodu spowodowaną niedowładem spastycznym kończyn dolnych. Natomiast schorzenia J00, J02, J06, J20 są schorzeniami infekcyjnymi górnych dróg oddechowych i należą do innej grupy schorzeń.

Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2017 r. Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego chirurga ortopedy w celu ustalenia czy niezdolność do pracy odwołującego się w okresach od dnia 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. oraz w okresach od dnia 5 marca 2015r. do dnia 16 lipca 2015 r. była wywołana schorzeniami współistniejącymi tj. czy schorzenia te występowały jako niezależne jednostki chorobowe czy schorzenia współistniejące.

W opinii uzupełniającej biegły ortopeda wskazał, że niezdolność do pracy od 23 czerwca 2014r. do 5 lutego 2015 r. oraz od 5 marca 2015 r. do 16 lipca 2015 r. była z powodu współistniejących schorzeń układu ruchu. Nadto nie należy wiązać ze sobą chorób infekcyjnych układu oddechowego z powstaniem kręczy karku. Odnośnie powiązania ze sobą chorób infekcyjnych układu oddechowego z zapaleniem nerwu trójdzielnego lub zapaleniem nerwów międzyżebrowych powinien się wypowiedzieć biegły neurolog.

Postanowieniem z dnia 28 marca 2017 r. Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej lekarza neurologa w celu ustalenia czy niezdolność odwołującego się w okresach od dnia 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. oraz w okresach od dnia 5 marca 2015 r. do dnia 16 lipca 2015 r. była wywołana schorzeniami współistniejącymi tj. czy schorzenia te występowały jako niezależne jednostki chorobowe czy schorzenia współistniejące.

W opinii uzupełniającej biegły z zakresu neurologii wskazał, że po przeprowadzonej analizie dokumentacji medycznej i badaniu opiniowanego w dniu 4 lipca 2016 r. ustalił, że opiniowany był niezdolny do pracy od dnia 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. głównie z powodu zaostrzenia schorzenia narządu ruchu - zaostrzenia zespołu bólowego kręgosłupa. W okresie od 5 marca 2015 r. do 16 lipca 2015 r. utrzymywały się nadal dolegliwości związane ze schorzeniami kręgosłupa i przejściowo wystąpiły objawy infekcji górnych dróg oddechowych od 12 marca 2015 r. do 8 maja 2015r. w tym czasie opiniowany nie odzyskał zdolności do pracy z powodu schorzenia narządu ruchu. Biegły podał, że schorzenie narządu ruchu i schorzenie dróg oddechowych występowały u odwołującego się jako schorzenia współistniejące. Wskazał, że zgodnie z jego opinią z dnia 4 lipca 2016 r. powodem niezdolności odwołującego się do pracy nie było rozpoznawane od dzieciństwa mózgowe porażenie dziecięce, tylko zaostrzenie zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz współistniejące infekcje dróg oddechowych. Niezdolność do pracy od dnia 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. oraz od dnia 5 marca 2015 r. do 16 lipca 2015 r. była spowodowana tym samym schorzeniem: zaostrzenia zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Po tym czasie opiniowany nadal był niezdolny do pracy z powodu rozpoznania schorzenia kręgosłupa i nie odzyskał zdolności do pracy na dzień badania 4 lipca 2016 r.

W opinii uzupełniającej biegły z zakresu neurologii, odpowiedział na pytania wskazane przez odwołującego się. Wskazał m. in., że w okresie od 5 marca 2015 r. do 11 marca 2015 r. rozpoznano u niego chorobę wg klasyfikacji ICD G54 - zburzenia korzeni rdzeniowych i splotów nerwowych. Choroby oznaczone kodami ICD M47 M54 G54 dotyczą tego samego schorzenia kręgosłupa. Zespoły bólowe korzeniowe G54 występują w przebiegu choroby zwyrodnieniowo - dyskopatycznej (M47, M54) i wynikają z ucisku na korzenie nerwowe z powodu przemieszczenia uszkodzonego dysku. Choroba powodująca niezdolność odwołującego się do pracy nie była spowodowana mózgowym porażeniem dziecięcym, tylko zaostrzeniem w przebiegu choroby zwyrodnieniowo - dyskopatycznej. W ocenie biegłego pojęcie choroba i schorzenie można stosować potocznie wymiennie i tak kody choroby G54, M54 i M47 stosuje się wymiennie przy zaostrzeniach schorzenia kręgosłupa. Powodem niezdolności do pracy było zaostrzenie choroby zwyrodnieniowo - dyskopatycznej. Obie niezdolności do pracy w określonych w postanowieniu okresach spowodowane były tym samym schorzeniem. Infekcja grypowa nie miała wpływu na przebieg schorzenia kręgosłupa tylko z nim współistniała. Orzeczeniem lekarza medycyny pracy po dniu 6 lutego 2015 r. odwołujący się odzyskał zdolność do pracy na okres do 5 marca 2015 r. i po tym czasie do chwili badania 4 lipca 2016r. nie odzyskał zdolności do pracy, biegły wskazał, że stan zdrowia odwołującego się był czynnikiem uzasadniającym korzystanie z zasiłku chorobowego czy świadczenia rehabilitacyjnego.

W opinii uzupełniającej biegły internista wskazał, że określenie choroba czy schorzenie jest jednoznaczne. Oznaczenia od M00 do M99 oznaczają choroby układu kostno-stawowego, mięśniowego i tkanki łącznej. Biegły podał, że w okresie od 5 marca do 11 marca 2015 r. odwołujący się był niezdolny do pracy z kodu G54 - zaburzenia korzeni nerwowych i splotów nerwowych. W trakcie analizy otrzymywanych zwolnień odwołujący się nie prezentował już objawów choroby układu oddechowego. Zaburzenia korzeni nerwowych i splotów nerwowych - G54 nie zostały wywołane powikłaniami grypowymi. W okresie od 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. był niezdolny do pracy z powodu wielu schorzeń, wymienionych w zestawieniu podobnie jak w okresie od 5 marca 2015 r. do 17 kwietnia 2015r. Zdaniem biegłego po 6 lutego 2014 r. do 30 marca 2015 r. odzyskał zdolność do pracy. Nadto potwierdził wnioski ze swojej opinii z dnia 22 września 2016 r. W piśmie z dnia 23 kwietnia 2018 r. odwołujący się złożył zastrzeżenia do opinii uzupełniającej internisty.

W kolejnej opinii uzupełniającej biegły internista wskazał, że z jego doświadczenia lekarskiego wynika, że skutki porażenia mózgowego dotyczące mięśni klatki piersiowej mogą wpłynąć na rozwinięcie schorzeń układu oddechowego, ale biegły neurolog nie zaobserwował takich zmian. Tak więc z przyczyn internistycznych porażenie mózgowe dotyczące odwołującego się nie spowodowało chorób układu oddechowego.

W toku postępowania sądowego uzyskano szereg opinii biegłych oraz zestawienia zaświadczeń lekarskich złożonych przez organ rentowy. Na ich podstawie, po przeprowadzeniu analizy całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd zważył, że odwołujący się cierpiał na schorzenia ze sobą współistniejące zatem decyzje organu rentowego w przedmiocie prawa do zasiłku chorobowego za objęte decyzjami okresy były uzasadnione, a odwołania nie podlegały uwzględnieniu jako niezasadne. Wnioski odwołującego się co do otwarcia trzech kolejnych okresów zasiłkowych nie znajdują uzasadnienia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie i ustalonym stanie faktycznym.

W ocenie Sądu Rejonowego opinie oraz opinie uzupełniające przedstawione przez biegłych w niniejszej sprawie były logiczne, spójne oraz nie budziły zdaniem Sądu wątpliwości z punktu widzenia metodologii, poprawności, rzetelności i prawidłowości rozumowania. Przedstawione przez biegłego opinie były zgodne z wymogami art. 285 k.p.c. tj. zawierały uzasadnienie i były wyczerpujące, a ponadto były jasne, wyczerpujące i wewnętrznie niesprzeczne. W niniejszej sprawie brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zasadności przedmiotowych opinii jako zgodnych w swojej treści i wnioskach końcowych opinii. Opinie biegłych były zgodne co do przyczyn niezdolności odwołującego się do pracy, jak również w kwestii uznania chorób związanych ze schorzeniami kręgosłupa za choroby współistniejące ze sobą.

Natomiast w zakresie roszczenia o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego Sąd zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. i przyznał odwołującemu się prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy od dnia 5 marca 2015 r.

Zgodnie natomiast z art. 18 ust 1 i 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Warunkiem uzyskania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego jest spełnienie tych dwóch przesłanek: pozostawanie niezdolnym do pracy i rokowanie odzyskania zdolności do pracy przy dalszym leczeniu lub rehabilitacji.

W związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy, odwołujący się wnosił o przyznanie mu świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 5 marca 2015 r. do 5 marca 2016 r. oraz o wypłatę zaległych świadczeń. Jednocześnie wniósł o wypłatę zaległych świadczeń. Sąd, w oparciu o powołane wyżej opinie biegłych uznał, że odwołujący się po dniu 5 lutego 2015 r. był zdolny do pracy zaledwie kilkanaście dni. W okresie od 6 lutego 2015 r. do 4 marca 2015 r. odwołujący się pracował zawodowo, po otrzymaniu dopuszczającego orzeczenia od lekarza medycyny pracy. Od dnia 5 marca 2015 r. stał się ponownie niezdolny do pracy, a z opinii biegłych wynika że obie niezdolności do pracy w określonych w postanowieniu okresach spowodowane były tym samym schorzeniem, zaś odwołujący się rokował odzyskanie zdolności do pracy w okresie maksymalnie 12 miesięcy.

W zakresie roszczenia odwołującego się o zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 3 kwietnia 2015 r. do dnia wydania wyroku (23 stycznia 2019 r.) przekazać do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. jako właściwemu rzeczowo. Zgodnie z art. 464 § 1 k.p.c. odrzucenie pozwu nie może nastąpić z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W tym wypadku sąd przekaże mu sprawę. Postanowienie sądu o przekazaniu sprawy może zapaść na posiedzeniu niejawnym. Jeżeli jednak organ ten uprzednio uznał się za niewłaściwy, sąd rozpozna sprawę. Do właściwości sądu pracy i ubezpieczeń społecznych należy rozpatrywanie spraw z odwołania od decyzji organu rentowego, a w przypadku gdy decyzja nie została wydana, Sąd przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu. Sąd w niniejszym postępowaniu był obowiązany do rozpoznania odwołania od decyzji odmawiającej skarżącemu prawa do zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego, nie zaś do ustalenia odsetek od tego świadczenia. Kierunek i zakres postępowania sądowego wyznacza zatem przedmiot zaskarżonej decyzji. Ubezpieczony może odwołać się do sądu od niewydania w terminie decyzji przez organ rentowy. Pomimo, że wyczerpanie trybu postępowania administracyjnego jest warunkiem dopuszczalności drogi sądowej w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, wystąpienie z roszczeniami bezpośrednio na drogę sądową nie powoduje odrzucenia „pozwu”, lecz sąd przekazuje sprawę organowi rentowemu. Zatem Sąd Rejonowy w zakresie roszczenia o odsetki był obowiązany do przekazania sprawy Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w W. w tym zakresie.

Apelację od powyższego wyroku złożył w dniu 28 lutym 2019 r. odwołujący A. F. (1), zaskarżając rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w części tj. co do pkt 2 wyroku, zarzucając mu naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. oraz Konstytucji RP, przepisów ustawy o świadczeniach w razie choroby i macierzyństwa w zakresie zasiłku chorobowego i wnosząc o zmianę wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w zaskarżonej części oraz naliczenie i wypłatę odsetek. W ocenie odwołującego Sąd I instancji nie uwzględnił jego interesu prawnego, ponieważ nie uzasadnił braku wiary w jego zeznania, zwłaszcza w kontekście wyroku XXI P 146/15 oraz zeznań M P.. Ponadto Sąd Rejonowy dokonał dowolnej, a nie swobodne oceny materiału dowodowego, uznając, że spowodowanie chorób tym samym schorzeniem, czyli mózgowym porażeniem dziecięcym. Wskazał przy tym, że w toku postępowania sądowego uzyskano szereg opinii biegłych oraz zestawienia zaświadczeń lekarskich przesłanych przez stronę przeciwną, przy czym należy podkreślić, że choroby układu oddechowego wywołały niezdolność do pracy i nie były to choroby tożsame z występującym u odwołującego mózgowym porażeniem dziecięcym (apelacja odwołującego k. 544-551 a.s.).

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył również pełnomocnik odwołującego się, zaskarżając rozstrzygnięcie co do pkt 1, 2 i 3, zarzucając skarżonemu wyrokowi:

1.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów z opinii biegłego z zakresu ortopedii i internisty, a w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że odwołujący nie wykazał, iż pomiędzy chorobami uzyskał zdolność do wykonywania pracy i tym samym nabył prawo do otwarcia nowego okresu zasiłkowego;

2.  naruszenie art. 2217, art. 227 i art. 231 k.p.c. poprzez nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego w przedmiocie przesłuchania odwołującego, podczas gdy dowód ten miał dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy kluczowe znaczenie, a przy tym jego powołaniu odwołujący nie dopuścił się zwłoki, nie był on wniesiony celem przedłużenia postępowania, jak również okoliczności, które dowód ten miał potwierdzać, nie były dostatecznie wyjaśnione poprzez przeprowadzenie innych dowodów w sprawie;

3.  naruszenie art. 9 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa polegające na nieuwzględnieniu przerw między nowo otwartymi okresami zasiłkowymi spowodowanymi wystąpieniem różnych chorób i przyjęcie, że odwołujący nie nabył prawa do zasiłku chorobowego.

W oparciu o powyższe zarzuty pełnomocnik odwołującego wniósł o zmianę wyroku w części poprzez zmianę decyzji z dnia 21 lipca 2015 r. znak: (...) oraz zmianę decyzji z 19 grudnia 2016 r. znak: (...) i przyznanie odwołującemu prawa do zasiłku chorobowego, zmianę okresu przysługującego świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 23 marca 2016 r. na okres 12 miesięcy oraz zmianę orzeczenia w zakresie przekazania roszczenia o odsetku ustawowe do rozpoznania ZUS (...) oddział w W. i zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 5 marca 2015 r. do dnia wydania orzeczenia w dniu 23 stycznia 2019 r.

Uzasadniając apelację pełnomocnik odwołującego wskazał, że Sąd Rejonowy wykroczył poza prawidłowego i logicznego wnioskowania na podstawie zgromadzonego w części materiału dowodowego, o czy, świadczy brak prawidłowego zakwalifikowania chorób wskazanych przez biegłych, które powodowały u odwołującego się niezdolność do pracy. Mimo wskazywanych przez odwołującego wątpliwości Sąd przyjął, że z uzupełniającej opinii biegłego internisty wynika, iż skutki porażenia mózgowego dotyczące mięśni klatki piersiowej mogą wpłynąć na rozwinięcie schorzeń układu oddechowego, co nie mogło wpłynąć na otwarcie nowych okresów zasiłkowych. Prawidłowa ocena opinii winna prowadzić do wniosku, że porażenie mózgowe nie spowodowało chorób układu oddechowego. Biegli wskazują na co najmniej dwie choroby, które niezależnie od siebie były przyczyną niezdolności do pracy odwołującego się. Sąd I instancji mimo zasięgnięcia wiedzy specjalistów nie wypowiedział się, czy poprzednia niezdolność do pracy była spowodowana tą samą chorobą, co pierwotna niezdolność do pracy wskazana przez organ rentowy jako dziecięce porażenie mózgowe, czyli choroba wywołująca nieobecność w pracy odwołującego się. W ocenie pełnomocnika mimo otwarcia przed datą 5 marca 2015 r. nowych okresów zasiłkowych niezwiązanych z chorobą układu oddechowego Sąd Rejonowy nie zauważył okoliczności, iż okresy te nie mogą być ze sobą łączone. Prawidłowa ocena zaświadczeń lekarskich powinna prowadzić do wniosków przeciwnych, z których wynika, że niezdolność do pracy nie jest kontynuacją stanu chorobowego, w którym znajdował się odwołujący (apelacja pełnomocnika odwołującego k. 561-569 a.s.).

Ponadto apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł również Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. , zastępowany przez pełnomocnika, zaskarżając wyroku w części tj. co do pkt 1, 3 i 4 i zarzucając mu:

1.  naruszenie art. 18 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez błędne zastosowanie i przyznanie odwołującemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, podczas gdy nie zostały spełnione przesłanki przyznania tego świadczenia określone w ww. przepisie, a mianowicie brak jest ciągłości pomiędzy zakończeniem okresu zasiłkowego a rozpoczęciem niezdolności do pracy warunkującej przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego,

2.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wywnioskowanie ze złożonych do akt sprawy opinii biegłych, że dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza odwołującego rokowały odzyskanie zdolności do pracy, w sytuacji, gdy z opinii biegłego neurologa z 4 lipca 2016 r. wynika, że niezdolność do pracy od 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. i od 5 marca 2015 r. do 16 lipca 2015 r. była spowodowana tym samym schorzeniem, a po tym czasie opiniowany nada był niezdolny do pracy i nie rokował odzyskania zdolności do pracy przez okres co najmniej roku.

W oparciu o powyższe pełnomocnik organu rentowego wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie odwołań w całości oraz zasądzenie kosztów procesu.

Uzasadniając stanowisko organu rentowego pełnomocnik powołała się na orzecznictwo, wskazując, że uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego nie jest uzależnione od istnienia po wyczerpaniu zasiłku chorobowego tej samej choroby, która skutkowała prawem do zasiłku chorobowego, lecz dalszego, nieprzerwanego występowania niezdolności do pracy. W przypadku odwołującego się pomiędzy okresem pobierania zasiłku chorobowego od 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. a początkiem okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przyznanego zaskarżonym wyrokiem brak jest ciągłości, gdyż od 6 lutego 2015 r. do 4 marca 2015 r. ubezpieczony był zdolny do pracy. Powyższe powoduje brak jednej z przesłanek warunkujących przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego. Ponadto ze złożonych do akt sprawy opinii nie wynika, by dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza odwołującego rokowały odzyskanie zdolności do pracy. Dodatkowo pełnomocnik wskazała, że w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy oddalił odwołania od decyzji odmawiających przyznania prawa do zasiłku chorobowego, tym samym niezasadne było przekazanie do organu rentowego roszczenia o odsetki z uwagi na brak roszczenia głównego (apelacja ZUS k. 575-577 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego była częściowo zasadna; jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych przez odwołującego i zastępującego go pełnomocnika w wywiedzionych przez stronę środkach zaskarżenia.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do apelacji strony odwołującej Sąd Okręgowy zważył, iż wskazany w niej przedmiot zaskarżenia koncentrował się przede wszystkim na podważeniu orzeczenia Sądu I instancji w zakresie, w jakim Sąd ten oddalił odwołanie od decyzji z dnia 21 lipca 2015 r. oraz z dnia 19 grudnia 2016 r. na podstawie których organ rentowy odmówił przyznania odwołującemu prawa do zasiłku chorobowego od 5 marca 2015 r. (pkt 1 wyroku).

Przypomnieć należy, że zasiłek chorobowy zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni. Do okresu zasiłkowego – w myśl art. 9 ust. 1 ustawy zasiłkowej – wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Przez określenie „nieprzerwana niezdolność do pracy” należy rozumieć jeden okres niezdolności do pracy, spowodowany tą samą chorobą lub różnymi chorobami, jeżeli nie występuje między nimi przerwa. Innymi słowy pracownik jest niezdolny do pracy
„bez przerwy” i nie odzyskuje tej zdolności, nawet na jeden dzień. Natomiast jeśli między poszczególnymi okresami niezdolności do pracy, spowodowanymi różnymi chorobami, wystąpi choćby jeden dzień przerwy, w którym ubezpieczony był zdolny do pracy, okres zasiłkowy liczy się od nowa. Jeśli niezdolność do pracy trwa bez przerwy (jest nieprzerwana) - to wszystkie dni tej niezdolności wlicza się w całości do jednego okresu zasiłkowego,
bez względu na to, czy spowodowane zostały tą samą, czy inną chorobą. Zatem okres zasiłkowy liczony jest na nowo wówczas, gdy: 1) niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy, 2) przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni.

W tym miejscu zasadne jest przytoczenie orzecznictwa Sądu Najwyższego w zakresie interpretacji powyższych przepisów, w szczególności co do definiowania przyczyn niezdolności w kontekście ustalania okresu zasiłkowego. W wyroku z dnia 6 listopada 2008 r. (II UK 86/09) Sąd Najwyższy wyjaśnił jak należy rozumieć pojęcie „ta sama choroba”, użyte w art. 9 ust. 1 i 2 ww. ustawy nie należy odnosić wyłącznie do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym,
lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - wciąż stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu. Jednocześnie zgodnie z treścią uchwały Sądu Najwyższego
z dnia z dnia 2 września 2009 r., (II UZP 7/09) ustanie „poprzedniej niezdolności do pracy”
w rozumieniu art. 9 ust. 2 ustawy, oznacza ustanie niezdolności do pracy, w znaczeniu medycznym, a nie końca okresu wypłacania zasiłku. W razie zatem każdej niezdolności do pracy powstaje prawo do nowego okresu zasiłkowego, którego długość określa art. 9 ust. 2 ustawy. O tym, czy będzie to pierwszy dzień okresu zasiłkowego, czy kolejny decyduje rodzaj choroby, a w razie tej samej choroby długość przerwy pomiędzy obiema niezdolnościami.
W wyroku z dnia 5 maja 2016 r. (II BU 4/15) Sąd Najwyższy zwrócił również uwagę,
że sumowanie następujących po sobie w krótkich odstępach czasu okresów niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby służy do oddzielenia stanów przemijających od ustabilizowanych, jeżeli bowiem ten sam proces chorobowy czyni pracownika wielokrotnie niezdolnym do pracy w dość krótkich odstępach czasu, to uzasadnione jest przypuszczenie,
że wpływ stanu zdrowia na zdolność do pracy nie ma charakteru czasowego (przemijającego). Tożsamość jednostki chorobowej, prowadząca do zliczania okresu zasiłkowego, jakkolwiek oceniana jest z medycznego punktu widzenia, to jednak powinna być rozumiana zważywszy
na funkcję ustawy zasiłkowej, polegającą między innymi na zakreśleniu rozsądnego czasu,
w którym ubezpieczonemu przysługuje zasiłek chorobowy. Z tego powodu ocena przesłanki
z art. 9 ust. 2 ustawy nie zależy od czynnika zewnętrznego wywołującego schorzenie, abstrahuje również od stricte medycznego podziału statystycznego chorób. Ratio legis wprowadzenia do przepisu pojęcia „ta sama choroba” nakazuje objąć tym terminem wszystkie schorzenia dotykające tego samego organu lub układu wchodzącego w skład organizmu człowieka.

Zarzuty strony odwołującej we wspomnianym wyżej zakresie koncentrowały się na kwestionowaniu dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, w następstwie błędnej oceny dowodów z opinii biegłego ortopedy i internisty. Zgodnie ze stanowiskiem skarżącego Sąd Rejonowy nieprawidłowo zakwalifikował choroby wskazane przez biegłych, które powodowały niezdolność do pracy u odwołującego. Mimo wskazywanych przez odwołującego wątpliwości przyjął, że w uzupełniającej opinii biegłego internisty wynika, że skutki porażenia mózgowego dotyczące mięśni klatki piersiowej mogą wpłynąć na rozwinięcie schorzeń układu oddechowego, co nie mogło wpłynąć na prawo do otwarcia nowych okresów zasiłku chorobowego. Tymczasem prawidłowa ocena opinii powinna prowadzić do wniosku, że porażenie mózgowe dotyczące odwołującego się nie spowodowało chorób układu oddechowego, gdyż biegli wskazywali co najmniej dwie choroby, które niezależnie od siebie były przyczyną niezdolności do pracy odwołującego się. W praktyce, zdaniem skarżącego, Sąd I instancji mimo zasięgnięcia wiedzy specjalistów nie wypowiedział się czy poprzednia niezdolność do pracy odwołującego była spowodowana tą samą chorobą, co pierwotna wskazana prze organ rentowy jako dziecięce porażenie mózgowe.

Stanowisko odwołującego sprowadza się ono przyjęcia, że schorzenie układu oddechowego – jako niezwiązane z występującym u odwołującego dziecięcym porażeniem mózgu – nie może być łączone w ramach jednego okresu chorobowego ze schorzeniem współistniejącym w postaci schorzenia narządu ruchu. Połączenie, czy też jego brak, z pierwotnie istniejącą u odwołującego dysfunkcją, jak wynika z analizy zebranych w sprawie dowodów, nie miało jednak istotnego znaczenia dla oceny, czy odwołujący faktycznie wyczerpał okres zasiłkowy bądź też czy doszło do otwarcia nowego okresu. Nadto, wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy nie uznał, by skutki porażenia mózgowego dotyczące mięśni klatki piersiowej mogą wpłynąć na rozwinięcie schorzeń układu oddechowego. Przeciwnie, w rozważaniach prawnych wprost odwołał się do treści opinii, w której biegły internista – powołując się na doświadczenie zawodowe – sugerował co prawda możliwość wpływu istniejących u odwołującego od urodzenia schorzeń na powstanie chorób układu oddechowego, jednakże nie zostało to zaobserwowane przez biegłego neurologa. W tym też zakresie zarzuty apelacji mijały się z istotą ustaleń, jakie Sąd Rejonowy poczynił w oparciu o opinie biegłych sądowych. Zgodnie z tym ustaleniami, odwołujący był niezdolny do pracy od dnia 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. nie z powodu głównie rozpoznawanego od dzieciństwa mózgowego porażenia dziecięcego lecz z powodu zaostrzenia schorzenia narządu ruchu - zaostrzenia zespołu bólowego kręgosłupa. W okresie od 5 marca 2015 r. do 16 lipca 2015 r. utrzymywały się nadal dolegliwości związane ze schorzeniami kręgosłupa i przejściowo wystąpiły objawy infekcji górnych dróg oddechowych od 12 marca 2015 r. do 8 maja 2015 r. W tym czasie nie odzyskał zdolności do pracy z powodu schorzenia narządu ruchu. Jednocześnie Sąd Rejonowy wskazał, że występujący w okresach zwolnień lekarskich niedowład spastyczny kończyn dolnych i schorzenia kręgosłupa były ze sobą powiązane, co umożliwia ich kwalifikacje jako występujących w ramach tej samej choroby rozumianej jako schorzenie narządu ruchu. Z kolei schorzenia J00, J02, J06, J20 były schorzeniami infekcyjnymi górnych dróg oddechowych i należały do innej grupy schorzeń. Powyższe ustalenia Sądu Rejonowego – przyjęte za podstawę wyrokowania – znajdywały odzwierciedlenie w opiniach biegłych sądowych. Przede wszystkim biegła neurolog – wobec której skarżący nie podnosił zarzutów na tle apelacji – w opinii głównej z 4 lipca 2016 r. jednoznacznie wskazała, że opiniowany był niezdolny do pracy od dnia 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. oraz od dnia 5 marca 2015 r. do 16 lipca 2015 r. głównie z powodu zaostrzenia schorzenia narządu ruchu. Takie stanowisko podtrzymała również na tle opinii uzupełniających z 5 maja 2017 r. oraz z 5 stycznia 2018 r., wyjaśniając dodatkowo, że opisany przez nią wpływ stanu zdrowia odwołującego na zdolność do pracy był spowodowany tym samym schorzeniem w postaci zaostrzeniem zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Podobne wnioski formułował również biegły z zakresu ortopedii w opinii uzupełniającej z dnia 29 stycznia 2017 r., wskazując, że niezdolność do pracy od 23 czerwca 2014 r. do 5 lutego 2015 r. oraz od 5 marca 2015 r. do 16 lipca 2015 r. istniała z powodu współistniejących schorzeń układu ruchu. Analiza przedmiotowych opinii prowadzi do wniosku, że stwierdzona przez biegłą niezdolność do pracy miała charakter ciągły począwszy od 23 czerwca 2014 r., natomiast występujące w tym czasie infekcje dróg oddechowych miały charakter schorzeń współistniejących. Wnioski te – w świetle cytowanego wyżej orzecznictwa – pozwalały odróżnić występujące u odwołującego schorzenie narządu ruchu jako głównego schorzenia wywołującego długotrwałą niezdolność do pracy, od schorzenia dróg oddechowych, które miało charakter okresowy, choć nawracający. Zdaniem Sądu nie stoi temu również na przeszkodzie uznanie przez biegłych, że schorzenia miały charakter współistniejący, gdyż oznacza to jedynie, że występowały w podobnym czasie.

Sąd Okręgowy nie znalazł przy tym podstaw do uwzględnienia jako zasadnego zarzutu naruszenia art. 217 k.p.c., art. 227 k.p.c. oraz art. 231 k.p.c. poprzez nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego w przedmiocie przesłuchania A. F. (1). Podnosząc ten zarzut pełnomocnik odwołującego wskazał, że przesłuchanie odwołującego miało kluczowe znaczenie w sprawie, jednakże w żaden sposób nie uzasadnił tej argumentacji. Natomiast Sąd zważył, że przedmiotowy wniosek został zgłoszony na okoliczność choroby internistycznej odwołującego oraz wystawianych zwolnień lekarskich, przy czym analiza uzasadnienia skarżonego wyroku wskazuje jednoznacznie, że okoliczności te zostały ustalone w oparciu o inne oferowane przez strony dowody – w tym sporządzone przez ZUS zestawienie zwolnień lekarskich odwołującego, a w szczególności opinii biegłych sądowych. W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzenie dowodu z przesłuchania odwołującego (strony) nie było konieczne, a co za tym idzie, brak podstaw do czynienia Sądowi Rejonowemu zarzutu istotnych uchybień procesowych w tym zakresie.

Z perspektywy powyższego Sąd Okręgowy nie podzielił również zarzutu naruszenia art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej i pominięciu przez Sąd Rejonowy przerw w zwolnieniach lekarskich odwołującego. Z opinii biegłych sądowych wynika bowiem jednoznacznie, że odwołujący cierpiał na schorzenia ze sobą współistniejące, tym samym przerwy w zwolnieniach lekarskich nie mogły skutkować otwarciem kolejnych okresów zasiłkowych, jak domagał się tego odwołujący.

Odrębną kwestią wymagającą omówienia było zaskarżenie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w zakresie, w jakim Sąd ten orzekł o zmianie decyzji ZUS i przyznania odwołującemu się prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy od dnia 5 marca 2015 r. Sąd Okręgowy zważył, że brak było podstaw do zmiany tego rozstrzygnięcia – zarówno w oparciu o argumentację odwołującego się, jak i organu rentowego. W odniesieniu do zaskarżenia tej części orzeczenia przez odwołującego należy podkreślić, iż stanowi to konsekwencję uznania apelacji strony za niezasadną w zakresie, w jakim zaskarżony został wyrok w części oddalającej odwołania od decyzji odmawiających przyznania A. F. (1) prawa do zasiłku chorobowego. Z tej perspektywy brak podstaw do zmiany rozstrzygnięcia poprzez ustalenie innej daty początkowej przysługiwania zasiłku chorobowego niż uczynił to Sąd Rejonowy na podstawie skarżonego wyroku. Zgodnie z art. 18 ust. 1 świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Oznacza to, że po wyczerpaniu przez odwołującego okresu zasiłkowego, kolejna niezdolność do pracy, następująca jednocześnie w terminie nie dłuższym niż 60 dni po ustaniu poprzedniej niezdolności do pracy, uzasadnia prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od daty powstania tej kolejnej niezdolności. Sąd Okręgowy miał również na uwadze, że przyznanie odwołującemu świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 23 marca 2016 r. na okres 12 miesięcy nie było możliwe z uwagi na rozstrzygnięcie zapadłe w sprawie toczącej się przed tutejszym Sądem z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt VII U 761/17, na podstawie którego odwołującemu przyznano prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od 30 grudnia 2016 r. na stałe. Na tle przepisów ustawy zasiłkowej nie jest możliwe posiadanie jednocześnie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego oraz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem pierwsze z wymienionych świadczeń jest uwarunkowane istnieniem pozytywnych rokowań co do poprawy stanu zdrowia wskutek dalszego leczenia.

W odniesieniu natomiast do argumentów podnoszonych przez organ rentowy, związku z wątpliwościami co do spełnienia przez odwołującego przesłanek do świadczenia rehabilitacyjnego, Sąd Okręgowy uzupełnił postępowanie dowodowe. Postanowieniem z dnia 18 listopada 2019 r. (k. 651 a.s.) dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych chirurga ortopedy i medycyny pracy celem ustalenia, czy odwołujący się po dniu 4 marca 2015 r. odzyskał zdolność do pracy czy też dalsza rehabilitacja lecznicza rokowała odzyskanie zdolności do pracy. W opinii z dnia 10 października 2020 r. (k. 785-787 a.s.) biegli sądowi z zakresu ortopedii i medycyny pracy stwierdzili, że wnioskodawca nie odzyskał zdolności do pracy po dniu 4 marca 2015 r. Biorąc pod uwagę rodzaj schorzeń, wykształcenie, rodzaj wykonywanej dotychczas pracy i wiek opiniowanego, rokował on odzyskanie zdolności do pracy na dotychczasowym stanowisku (pracownik biurowy, inspektor zatrudniony w Urzędzie Miasta W.) w drodze dalszego leczenia i rehabilitacji. Biegli oceniali zebrany materiał retrospektywnie i mieli wiedzę, że opiniowany w praktyce nie odzyskał zdolności do pracy w okresie 12 miesięcznego świadczenia rehabilitacyjnego – nie doszło do istotnej poprawy narządu ruchu – jednak na dzień 5 marca 2015 r. istniało duże prawdopodobieństwo, opiniowany odzyska tę zdolność i należało rokować zdolność do pracy. Od 5 marca 2015 r. do 11 marca 2015 r. wobec odwołującego ponownie orzeczono czasową niezdolność z powodu schorzeń układu ruchu – zaburzenia korzeni i splotów nerwowych (G54). Następnie od 12 marca 2015 r. do 8 maja 2015 r. odwołujący był niezdolny do pracy z powodu schorzeń układu oddechowego (J02). Od 11 maja 2015 r. ponownie niezdolność do pracy była powodowana schorzeniami układu ruchu. Z powyższej opinii wynika zatem wniosek – zbieżny z treścią opinii neurologicznej sporządzonej w postępowaniu przed Sądem I instancji – zgodnie z którym w przypadku odwołującego spełnione zostały przesłanki pozostawania niezdolnym do pracy i rokowania co do odzyskania zdolności do pracy przy dalszym leczeniu lub rehabilitacji. Powyższa opinia potwierdza zatem stanowisko przyjęte przez Sąd I instancji co do zasadności odwołania w zakresie przyznania odwołującemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy począwszy od 5 marca 2015 r.

Sąd miał przy tym na uwadze powołany w apelacji organu rentowego pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2009 r. II UK 149/08, zgodnie z którym uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego jest uzależnione od dalszego, nieprzerwanego występowania niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą lub inną chorobą, albo też kilkoma współistniejącymi chorobami. Podzielając powyższe stanowisko Sąd Okręgowy zważył jednak, że nie ma ono zastosowania w niniejszej sprawie. Wprawdzie bezspornie odwołujący w okresie od 6 lutego 2015 r. do 4 marca 2015 r. otrzymał orzeczenie od lekarza medycyny pracy dopuszczające go do pracy i pracował zawodowo, co świadczy o czasowym odzyskaniu zdolności do pracy, jednakże po dniu 4 marca 2015 r. nastąpił dalszy okres niezdolności do pracy spowodowany tymi samymi schorzeniami związanymi z dysfunkcją układu ruchu oraz chorobą układu oddechowego.

W odniesieniu z kolei do apelacji organu rentowego Sąd Okręgowy zważył, że była ona zasadna jedynie częściowo – w zakresie, w jakim zmierzała do zmiany rozstrzygnięcia w przedmiocie przekazania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych roszczenia o odsetki ustawowe od prawa do zasiłku chorobowego od dnia 3 kwietnia 2015 r. do 23 stycznia 2019 r. Należy podkreślić, że w sprawie, która dotyczy odsetek o opóźnienie w zapłacie należnych świadczeń z tytułu zasiłku chorobowego materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia stanowi art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 423), zgodnie z którym jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. Zawarte w cytowanym wyżej przepisie określenie „nie ustalił prawa do świadczenia” oznacza zarówno niewydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 października 2010 r., III UK 20/10; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 19 stycznia 2012 r., III AUa 1549/11; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 listopada 2015 r., III AUa 896/15). A contrario do powyższego, opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia lub jego wypłaty z winy Zakładu – a tym samym, ziszczenie się przesłanek do odsetek – nie zachodzi, jeśli brak było podstaw do ustalenia prawa do świadczenia. Zasadnie zatem organ rentowy wskazał w apelacji na brak podstaw do przekazania wg. jego właściwości powyższego roszczenia z uwagi na oddalenie roszczenia o przyznanie prawa do zasiłku chorobowego. Miało ono status roszczenia głównego, tym samym konsekwencją przesądzenia o braku jego zasadności winno być oddalenie roszczenia o odsetki, nie zaś przekazanie sprawy do rozpoznania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Nie znajdując podstaw do wzruszenia rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w tym zakresie Sąd Okręgowy zważył, że zaskarżone rozstrzygnięcie w przedmiocie przekazania sprawy o odsetki organowi rentowemu podlegało zmianie, a samo zaś roszczenie w tym zakresie należało oddalić.

Mając na względzie powyższe, uznając apelację organu rentowego za częściowo zasadną, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił skarżony wyrok w zakresie pkt 3 i orzekając co do istoty oddalił roszczenie o odsetki od prawa do zasiłku chorobowego, o czym orzekł zgodnie z pkt 1 sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany skarżonego wyroku. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego, poczynił ustalenia w zakresie stanu faktycznego oraz zastosował przepisy, skutkiem czego zaskarżony wyrok zawiera trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Uznając apelacje obu stron za niezasadne w pozostałym zakresie, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł o ich oddaleniu zgodnie z pkt 2 sentencji wyroku.

W pkt 3 wyroku Sąd Okręgowy orzekł o przyznaniu wynagrodzenia pełnomocnikowi odwołującego za udzielenie pomocy prawnej odwołującemu z urzędu na podstawie § 15 ust. 2 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18).

W zakresie kosztów procesu, które z racji wyniku postępowania co do zasady winien ponieść odwołujący, Sąd Okręgowy uznał za zasadne odstąpienie od obciążania nimi strony odwołującej na podstawie art. 102 k.p.c. Powyższe jest uzasadnione charakterem niniejszej sprawy, w szczególności zakresem roszczeń dochodzonych przez odwołującego oraz jego przekonaniem co do zasadności egzekwowania roszczeń na drodze sądowej, jak również sytuacją życiową i materialną odwołującego, która uzasadniała zwolnienie go od kosztów w postępowaniu przed Sądem I instancji i która nie ulegał znaczącej zmianie w postępowaniu niniejszym. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt 4 sentencji wyroku na podstawie art. 102 k.p.c.