Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku V Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Leszek Jantowski (spr.)

Sędziowie: SA Wiesław Łukaszewski

SA Anna Strugała

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2021 r. w Gdańsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa PHU (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T.

przeciwko R. R.

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 27 listopada 2020 r., sygn. akt XV C 602/20

1.zmienia zaskarżony wyrok:

a) w punkcie I. (pierwszym) w ten sposób, że uchyla wyrok zaoczny wydany przez Sąd Okręgowy we Włocławku w dniu 20 września 2018 r. , sygn. akt I C 1016/18 w punkcie 1. (pierwszym) także co do kwoty 6.466, 60 zł (sześć tysięcy czterysta sześćdziesiąt sześć złotych i 60/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty i w tym zakresie powództwo oddala oraz w punkcie 2. (drugim) również co do kwoty 670,76 zł (sześćset siedemdziesiąt sześć złotych i 76/100);

b) w punkcie IV. (czwartym) w ten sposób, że ponad zasądzoną w nim kwotę 7.423,70 zł ( siedem tysięcy czterysta dwadzieścia trzy złote i 70/100) zasądza od powoda na rzecz pozwanego dodatkowo kwotę 508,30 zł (pięćset osiemset złotych i 30/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

c) w punkcie V. (piątym) w ten sposób, że ponad kwotę 132.638,64 zł (sto trzydzieści dwa tysiące sześćset trzydzieści osiem złotych i 64/100) nakazuje powodowi aby dodatkowo zwrócił pozwanemu kwotę 7.137,36 zł (siedem tysięcy sto trzydzieści siedem złotych i 36/100) tytułem zwrotu wyegzekwowanego świadczenia;

2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.750 zł (jeden tysiąc siedemset pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Wiesław Łukaszewski SSA Leszek Jantowski SSA Anna Strugała

Sygn. akt V AGa 139/20

UZASADNIENIE

Powódka P.H.U. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. wniosła o zasądzenie od pozwanego R. R. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) we W. kwoty 100.605,19 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W dniu 20 września 2018 r. Sąd Okręgowy we Włocławku wydał w sprawie wyrok zaoczny (na rozprawie), w którym zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 100.605,19 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 10.448 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwany R. R. złożył sprzeciw od wyroku zaocznego wnosząc o uchylenie wyroku zaocznego i oddalenie powództwa w całości. Jednocześnie pozwany wniósł na podstawie art. 338 § 1 k.p.c. o zwrot przez powódkę na jego rzecz wyegzekwowanego świadczenia w wysokości 139.776,00 zł.

Pismem z dnia 29 maja 2019 roku powódka cofnęła pozew w zakresie kwoty 7.098,31 zł, w części dotyczącej żądania zwrotu kosztów postępowania egzekucyjnego.

Pismem z dnia 21 czerwca 2019 roku pozwany sprecyzował żądanie zawarte w sprzeciwie od wyroku zaocznego i wniósł na podstawie art. 338 § 1 k.p.c. o zwrot przez powódkę na rzecz pozwanego wyegzekwowanego świadczenia w wysokości 139.874,95 zł.

W toku sprawy strony spotkały się celem zinwentaryzowania ruchomości powódki znajdujących się u pozwanego, powódka odebrała część ruchomości i ograniczyła powództwo o kwotę 2.913,45 zł.

Wyrokiem z dnia 16 lipca 2020r. Sąd Okręgowy w Toruniu:

I uchylił wyrok zaoczny wydany przez Sąd Okręgowy we Włocławku w dniu 20 września 2018 roku, sygn. akt 1 C 1016/18 w części tj:

- w pkt 1. (pierwszym) ponad kwotę 6.466,60 zł (sześć tysięcy czterysta sześćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

- w pkt 2.(drugim) ponad kwotę 670,76 zł (sześćset siedemdziesiąt złotych siedemdziesiąt sześć groszy),

II umorzył postępowanie co do kwoty 10.011,76 zł (dziesięć tysięcy jedenaście złotych siedemdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami,

III oddalił powództwo w pozostałej części,

IV zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 7 423,70 zł (siedem tysięcy czterysta dwadzieścia trzy złote siedemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

V nakazał powodowi aby zwrócił pozwanemu wyegzekwowaną kwotę 132 638,64 zł (sto trzydzieści dwa tysiące sześćset trzydzieści osiem złotych sześćdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotu wyegzekwowanego świadczenia.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie następujących ustaleń i rozważań:

Powódka P.H.U (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. zajmuje się między innymi sprzedażą wyrobów ceramicznych, szklanych i porcelany. Pozwany R. R. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) we W., której przedmiotem jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Powódka na mocy umowy najmu z dnia 2 stycznia 2010 roku wynajmowała halę magazynową oraz biurowiec przy ul. (...) we W. należących do dawnej Fabryki (...) sp. z o.o. we W.. Powódka w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej prowadziła sprzedaż detaliczną w sklepie znajdującym się w budynku biurowym położonym przy ul. (...) we W.. Obok tego budynku znajdowała się hala magazynowa, w której powódka składowała ruchomości przeznaczone za sprzedaż. Począwszy od 2008 roku powódka sukcesywnie nabywała wyroby, w szczególności ceramiczne, szklane i porcelanowe od Syndyka Masy Upadłości Fabryki (...) Sp. z o.o. w W. oraz (...) sp. z o.o. w P. i składowała je w hali magazynowej. Porcelana z zasobów byłej fabryki (...) sp. z o.o we W. była kupowana na kilogramy w cenie 2,10 zł za kilogram porcelany białej i 2,50 zł za kilogram porcelany dekorowanej.

Wobec ogłoszenia upadłości przez Grupę (...) S.A. we W. (następcę Fabryki (...) sp. z o.o.), Syndyk Masy Upadłości pismem z dnia 26 listopada 2010 roku, wypowiedział powódce wszystkie umowy najmu zajmowanych pomieszczeń w dawnej Fabryce (...) Sp. z o.o. we W. przy ul (...). Pomimo wypowiedzenia umowy powódka nie opróżniła i nie opuściła lokalu. W tej sytuacji pismem z dnia 11 sierpnia 2012 roku Syndyk Masy Upadłości Grupy (...) S.A. we W., w związku z bezumownym korzystaniem przez powódkę z pomieszczeń hali magazynowej wezwał ją do natychmiastowego opróżnienia zajmowanych pomieszczeń i poinformował, że powódka zostanie obciążona kosztami przechowywania towaru. Syndyk zamierzał zbyć nieruchomość, co też uczynił. Powódka nie opróżniła i nie opuściła nieruchomości.

Pozwany w dniu 30 kwietnia 2013 roku nabył od kolejnego właściciela - Fabryki (...) S.A. w B. prawo użytkowania wieczystego nieruchomości wraz z własnością budynku biurowego i hali magazynowej, znajdujących się we W. przy ul. (...). Pozwany uzyskał informację, że syndyk a następnie sprzedawca wypowiedzieli umowę najmu powódce. Po zakupie nieruchomości pozwany w dniu 9 maja 2013 roku złożył ponowne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu, stwierdzając, że termin wypowiedzenia upływa w dniu 31 sierpnia 2013 roku. Budynek magazynowy, w którym powódka składował ruchomości już w czerwcu 2012 roku był przewidziany do rozbiórki i nie nadawał się do użytkowania.

Powódka w lipcu 2013 r. skontaktowała się z pozwanym i uzgodniła z nim, że nadal będzie zajmowała halę magazynową do czasu całkowitej wywózki znajdujących się tam ruchomości. Wywózka miała być zakończona do końca października 2013 r. Z uwagi na planowaną rozbiórkę budynków magazynowych, powódka od lipca 2013 r. rozpoczęła sukcesywną wywózkę ruchomości znajdujących się w zajmowanej przez nią hali. W tym czasie powódka nadal dysponowała kluczami do hali magazynowej, natomiast sam teren nieruchomości przy ul. (...) był ochraniany przez firmę ochraniarską z ramienia pozwanego. Teren nieruchomości przy ul. (...) był ogrodzony i za każdym razem ochroniarz zatrudniony przez pozwanego otwierał pracownikom powódki bramę umożliwiając tym samym dostęp do wspomnianej hali magazynowej. Wjazd samochodów ciężarowych wywożących ruchomości powódki z hali magazynowej na teren wspomnianej nieruchomości, jak i wyjazd z niej następował w związku z tym za wiedzą pozwanego.

W dniu 7 listopada 2013 roku pozwany przesłał powódce e- maila z informacją, że od dnia 12 listopada 2013 roku rozpocznie się rozbiórka budynku biurowego.

W dniu 13 listopada 2013 r. przedstawiciele powódki m.in. M. D. i B. N. załadowywali na samochód ciężarowy kolejną partię ruchomości składowanych w hali magazynowej. W trakcie tych czynności w hali pojawił się pozwany wraz z kilkoma osobami i zażądał natychmiastowego opuszczenia terenu, a następnie zamknął halę magazynową, w której znajdowały się rzeczy powódki używając przy tym własnych kłódek. Zwrot zajętych przez siebie nieruchomości pozwany uzależnił od zapłaty mu przez powódkę kwoty 10.000,00 zł. jako wartości podatku od nieruchomości za okres bezumownie zajmowanych pomieszczeń. Powódka uznając zachowanie pozwanego za bezzasadne zgłosiła powyższe zdarzenie Policji zarzucając pozwanemu przywłaszczenie mienia ruchomego i kradzież wyrobów ze srebra. Śledztwo w tej sprawie prowadziła Komenda Miejska Policji we W., która w trakcie trwania postępowania przygotowawczego przeprowadziła oględziny hali, w której powódka składowała ruchomości zajęte przez pozwanego. Postanowieniem z dnia 27 lutego 2014 roku śledztwo w sprawie zostało umorzone. W postanowieniu wskazano, że sprawa powinna zostać rozstrzygnięta na drodze postępowania cywilnego.

W grudniu 2013 roku zaczęły się prace wyburzeniowe i pozwany był zmuszony do wywiezienia pozostałych ruchomości powódki z terenu przy ul. (...).

W wyniku powyższego konfliktu, powódka wniosła pozew przeciwko pozwanemu o przywrócenie naruszonego przez pozwanego posiadania ruchomości.

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy we Włocławku, w sprawie o sygn. akt V GC 79/14 nakazał pozwanemu przywrócić powódce, utracone przez nią w dniu 13 listopada 2013 roku z terenu magazynu położonego we W. przy ul. (...), posiadanie ruchomości, w postaci: maszyny do cięcia kartonu i laminowania „gilotyna", wagi elektronicznej, ramy do sitodruku (269 szt.), kopioramy (...), owijarki (...) nr (...), palet drewnianych (73 szt.), legarów drewnianych (37 szt.), piecyka gazowego (...), ekranu szklanego (4 szt.), ostrzarki do szlifowania przecieraków (...), półki ze szkła hartowanego (141 szt.), regału sklepowego (49 szt.), gabloty sklepowej (24 szt.), regału o konstrukcji aluminiowej, rurkowej (6 szt.), katalogu firmowego (...) (78 szt.), szafy (2 szt.), regału wysokiego składowania żółto-niebieskigo (74 szt.), regału metalowego „siatka" (8 szt.), regału magazynowego składanego (10 szt.), biurka (4 szt.), segregatora z archiwalnymi dokumentami PZ i Wz (20 szt.), skrzynki wraz z opakowaniami do biżuterii (500 szt.), szklanki (...) 0,27 1 (...) (4800 szt.) pakowane w kartonach po 12 sztuk, szklanki (...) 0,27 1 (...) (2480 szt,) pakowane w kartonach po 12 sztuk, imbryka białego (1568 szt.), satelita-patera na owoce (1056 szt. ), filiżanki wraz ze spodkiem (54 296 szt.) i talerza deserowego (378 szt.).

Po uprawomocnieniu się wyroku, pismem z dnia 2 listopada 2015 roku pozwany wezwał powódkę do natychmiastowego odbioru towaru. Strony rozpoczęły korespondencję e-mailową co do organizacji wywozu ruchomości. Powódka żądał m.in. dostępu do nieruchomości w sobotę i niedzielę oraz kontroli zatrudnionych przez nią pracowników przy opuszczaniu nieruchomości, natomiast pozwany domagał się, aby cały towar został spakowany, a następnie wywieziony (sam wywóz miał odbyć się jednego dnia).

Pozwany udostępnił powódce plandeki i miejsce do pakowania towaru celem umożliwienia sprawnego wywiezienia towaru. Ostatecznie, powódka skierował sprawę na drogę egzekucji komorniczej. Komornik sporządził kilka protokołów z przeprowadzonych czynności. Czynności zostały przeprowadzone w dniach 1 i 2 grudnia 2015 roku oraz 8, 9 i 10 lutego 2016 roku. W protokole z dnia 10 lutego 2016 roku Komornik zawarł stwierdzenie, że wydano pozycję „owijarka (...)” i tytuł wykonawczy został wykonany w całości.

Postanowieniem z dnia 7 marca 2016 roku Komornik Sądowy zakończył postępowanie i zwrócił tytuł powódce.

Pismem z dnia 27 października 2016 roku pozwany wezwał Komornika do natychmiastowego odebrania rzeczy, informując , że ulegają one degradacji.

Do czasu procesu powódka nie podjęła dalszych prób odbioru towaru. W trakcie procesu powódka odebrała ruchomości o wartości 2.913,45 zł.

Na dzień 13 listopada 2019 roku w posiadaniu pozwanego pozostały jedynie potłuczona porcelana różna i potłuczone szklanki.

Na podstawie wyroku zaocznego wydanego w przedmiotowej sprawie powódka wyegzekwowała od pozwanego kwotę 139 874,95 zł.

Nadto Sąd I instancji wskazał, że powyższy stan faktyczny został ustalony głównie w oparciu o przywołane dokumenty, których prawdziwość nie została skutecznie podważona przez strony. Dowód z przesłuchania stron miał drugorzędne znaczenia, chociaż Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania pozwanego oraz za częściowo wiarygodne zeznania powódki.

Zawnioskowany przez powódkę świadek J. W. stawił się na rozprawie w dniu 14 listopada 2019 roku i oświadczył, że wszelkie informacje w sprawie są objęte tajemnicą współpracy klienta z radcą prawnym.

Reprezentant powodowej spółki opisał relacje z pozwanym i utrudnienia w odbiorze towaru. Co istotne reprezentant powódki zeznała, że Komornik wszystko wyegzekwował i nie zabrał jedynie rzeczy zniszczonych i potłuczonych.

Pozwany opisał przebieg wydarzeń podkreślając brak współpracy ze strony powódki i opieszałość w odbiorze towaru.

Sąd pominął wnioski dowodowe pozwanego o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków M. K. i M. U. z uwagi na nieuiszczenie w terminie przez pozwanego zaliczki na koszty stawiennictwa tych świadków (art. 130 ⁴ § 5 k.p.c.). Pełnomocnik pozwanego złożył zastrzeżenie do tego postanowienia ( protokół rozprawy z dnia 24 września 2019 roku).

Sąd pierwszej instancji oddalił wniosek dowodowy powódki o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego celem dokonania wyceny ruchomości powódki wymienionych w piśmie powoda z dnia 31 marca 2020 roku. Ruchomości, co do których powód przedstawił faktury zakupu nie wymagały dowodu. Przeprowadzenie dowodu co do ruchomości objętych umową z dnia 7 sierpnia 2008 roku nie było natomiast uzasadnione bowiem porcelana zakupiona na podstawie tej umowy przez powódkę z zasobów byłej Fabryki (...) sp. z o.o. we W., była kupowana na kilogramy w cenie 2,10 zł za kilogram porcelany białej i 2,50 zł za kilogram porcelany dekorowanej. Pełnomocnik powódki wyjaśnił na rozprawie w dniu 2 lipca 2020 roku, że zakup dotyczy pozycji imbryk biały, satelita patera i filiżanka ze spodkiem i te przedmioty miały być objęte badaniem biegłego. Pełnomocnik nie potrafił wskazać żadnych konkretnych cech tych przedmiotów np. wielkości ani nawet określić czy chodzi o filiżanki do kawy czy do herbaty, czy były one dekorowane czy też nie. Sąd Okręgowy podkreślił, że zgodnie z oświadczeniem pełnomocnika biegły miałby opierać się jedynie na informacjach z akt sprawy. W tych okolicznościach wobec braku jakichkolwiek konkretnych danych co do przedmiotów mających podlegać wycenie, rzetelne przeprowadzenie wyceny nie było możliwe. Pełnomocnik powódki złożył zastrzeżenie do postanowienia zarzucając naruszenie szeregu przepisów procedury.

Powódka dochodziła odszkodowania w kwocie 100.605,19 zł, na którą składała się wartość ruchomości nieodzyskanych przez powódkę od pozwanego mimo wyroku Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 28 listopada 2014 roku, sygn. akt V GC 79/14 nakazującego wydanie ruchomości (łącznie 73 158,84 zł), koszty przetransportowania i zabezpieczenia ruchomości tj. koszty paliwa 629,36 zł, folii strech 94,23 zł, koszty usług związanych z zabezpieczeniem i transportem ruchomości 19.624,51 zł, a także koszty postępowania egzekucyjnego w kwocie 5.285,34 zł i 1.812,91 zł.

Po wytoczeniu powództwa powódka cofnęła żądanie w zakresie poniesionych kosztów postępowania egzekucyjnego - 7 098,31 zł, a następnie w zakresie wartości nieruchomości odebranych w toku procesu - 2 913,45 zł. Sąd uznał cofnięcie pozwu w tym zakresie za dopuszczalne i umorzył postępowanie co do kwoty 10.011,76 zł, na podstawie art. 355 k.p.c.

Jako podstawę swojego żądania powódka wskazała art. 415 k.c. Co do zasady powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Pozwany bowiem naruszył posiadanie ruchomości należących do powódki co zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 28 listopada 2014 roku, sygn. akt V GC 79/14. Pozwany zmienił zamki w nieruchomości i zażądał niezwłocznego opuszczenia nieruchomości przez powódkę. Pozwany zatrzymał ruchomości powódki nie mając do tego podstaw w świetle art. 461 k.c. (bezprawne zatrzymanie). W tej sytuacji na podstawie art. 415 w zw. z art. 461 k.c. roszczenie należało uznać za usprawiedliwione co do zasady. Odnośnie do wysokości roszczenia należy wyjaśnić, iż nie ma wątpliwości, że po wypowiedzeniu umowy najmu (uprzednio przez syndyka, a następnie przez pozwanego) powódka była zobowiązana do opróżnienia i wydania opróżnionego lokalu pozwanemu. Zarówno więc pakowanie jak i wywóz ruchomości były obowiązkiem powódki. Wyrok Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 28 listopada 2014 roku również zobowiązuje pozwanego jedynie do wydania powódce ruchomości w miejscu, gdzie się znajdują. W tej sytuacji nie ma podstaw aby do wartości odszkodowania zaliczyć koszty paliwa, foli strecz, czy usług związanych z zabezpieczeniem i transportem ruchomości - łącznie 20. 348,10 zł. Są to koszty, które w każdym przypadku tj. i opróżnienia i wydania lokalu wynajmującemu i wykonania wyroku SR we Włocławku winna ponieść powódka. W tym zakresie powództwo należało oddalić.

Powództwo należało oddalić również w zakresie wartości owijarki (...) – 14.500 zł, bowiem jak wynika z protokołu z czynności egzekucyjnych z dnia 10 lutego 2016 roku owijarka ta została wydana wierzycielowi. Sąd zwrócił się do Komornika Sądowego z zapytaniem, czy protokół ten został sprostowany i ewentualnie w jaki sposób, a w odpowiedzi Komornik przesłał wszystkie protokoły z czynności sporządzonych w tej sprawie. Wśród przesłanych dokumentów nie ma dokumentu, który zmieniał treść protokołu z dnia 10 lutego 2016 roku i wskazywał, że ruchomość w postaci owijarki nie została wydana.

W ocenie Sądu Okręgowego nie zasługiwało również na uwzględnienie powództwo w zakresie linii do sitodruku – 9.760 zł. Powódka nie wskazała elementów tej linii - nawet ich ilości. W wyroku SR we Włocławku nie ma pozycji o tej nazwie, a pozwany konsekwentnie zaprzeczał, aby był w posiadaniu takiej linii. Powódka argumentowała, że poszczególne elementy wymienione w wyroku stanowią linię do sitodruku, ale ocena czy istotnie tak jest wymaga wiadomości specjalnych, a powódka nie zaoferowała dowodu z opinii biegłego na tą okoliczność. Powódka w istocie nie przedstawiła dowodu, że pozwany kiedykolwiek był w posiadaniu takiej właśnie linii należącej do powódki (art. 6 k.c.).

Powództwo podlegało oddaleniu również w zakresie odszkodowania za filiżanki ze spodkiem – 20.700 zł, paterę na owoce – 2.430 zł oraz imbryk biały 1.300 zł. Ruchomości te zostały zakupione przez powódkę na podstawie umowy z dnia 7 sierpnia 2008 roku zawartej z Fabryką (...) sp. z o.o. we W.. Ruchomości te były kupowane na kilogramy w cenie 2,10 zł za kilogram porcelany białej i 2,50 zł za kilogram porcelany dekorowanej. Powódka w żaden sposób nie wykazała w jaki sposób obliczyła wartość jednej sztuki (która w niektórych przypadkach stanowi połowę wartości kilograma porcelany tj. blisko 1 zł). Dowód z opinii biegłego na okoliczność wyceny ruchomości został oddalony z przyczyn podanych wyżej. Nie ulega wątpliwości, że powód na dzień wydania wyroku przez Sąd Rejonowy we Włocławku znajdował się w posiadaniu wymienionych w tym orzeczeniu ruchomości. Na dzień orzekania w przedmiotowej sprawie, zgodnie z oświadczeniami stron, w posiadaniu pozwanego znajdowały się tylko porcelanowe stłuczki. W okolicznościach sprawy do zapłaty pozostała więc kwota 21.555,33 zł (100 605,19 zł -10 011,76 zł -629,36 zł - 94,23 zł -19 624,51 zł – 9.760 zł - 14 500, zł – 20.700 zł – 2.430 zł – 1.300 zł) jako kwota niewydanych powódce ruchomości, których wartość wynika z faktur zakupu (k.52-66) - palety drewniane, legary, piecyk gazowy, półki ze szkła hartowanego, regały i gabloty sklepowe, katalogi firmowe, szafy i biurka, regały wysokiego składowania por zestawienie powódki. Zważywszy jednak na okoliczności sprawy Sąd I instancji przyjął przyczynienie się powódki do powstania szkody w 70 %. Sąd zwrócił uwagę na zachowanie powódki, która mimo wypowiedzenie jej umowy najmu już przez syndyka w 2010 roku i żądania opróżnienia lokalu skierowanego do powódki latem 2012 roku nie opróżniła lokalu. Pozwany dokonał ustaleń z powódką co do terminów wywozu ruchomości mając na uwadze istotną okoliczność tj. termin rozbiórki nieruchomości, a powódka tych ustaleń nie dotrzymała. Pozwany jako przedsiębiorca miał swoje plany w stosunku do nieruchomości i ponosił konkretne koszty z powodu utrzymywania nieruchomości przeznaczonej do rozbiórki a także konkretną odpowiedzialność za użytkowanie obiektu nie nadającego się do użytkowania. Nawet po otrzymaniu wyroku powódka opieszale odbierała towar i ostatecznie zaprzestała jego odbioru na co wskazuje fakt, że jeszcze w trakcie procesu możliwe było odebranie części porcelany. Pozwany podlegając regułom rynku musiał prowadzić działalność i przenosić ruchomości powódki w kolejne miejsca ponosząc tego koszty. Daty korespondencji e- mailowych oraz czynności podejmowanych przez powódkę świadczą o tym, że powódka istotnie opieszale podchodziła do odbioru towaru. Po zastosowaniu 70 % przyczynienia się powódki do powstania szkody (art. 362 k.c.) Sąd I instancji uznał, że powództwo jest uzasadnione co do kwoty 6.466,60 zł ( 30% z kwoty 21 555,33 zł). W takiej też części Sąd utrzymał wyrok zaoczny Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 20 września 2018 roku w mocy w pkt 1. (art. 347 k.p.c.).Co do odsetek Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione żądanie powódki w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty. Pozwany pozostawał w opóźnieniu z zapłatą odszkodowania (zobowiązanie nieterminowe) od dnia wezwania do zapłaty. Z akt sprawy wynika, że o żądaniu powódki i jego wysokości pozwany dowiedział się w dniu 29 stycznia 2019 roku.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowił art.415 k.c. w zw. z art 461 k.c., art 6 k.c. oraz art 362 k.c. W zakresie kosztów procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. ustalając, że pozwany wygrał sprawę w 93,58 %. Koszty powoda to opłata od pozwu 5.030 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika 5.417 zł. Koszty pozwanego to opłata od sprzeciwu 2.515 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa 5.417 zł. Co do zasady koszty rozprawy zaocznej i sprzeciwu ponosi pozwany, jednak w przedmiotowej sprawie pozwany nie był zawiadomiony na prawidłowy adres o terminie rozprawy, tak więc jego niestawiennictwo było niezawinione (art. 348 k.p.c.). Fakt nieprawidłowego zawiadomienia pozwanego o terminie rozprawy przyznał Sąd Okręgowy we Włocławku w uzasadnieniu postanowienia z dnia 7 lutego 2019 roku.

Pozwany na podstawie art. 338 § 1 k.p.c. wniósł o zwrot świadczenia, które zostało wyegzekwowane od pozwanego na podstawie wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności. Powódka wyegzekwowała kwotę 139.874,95 zł co nie było sporne między stronami. W tej sytuacji należało orzec o zwrocie pozwanemu kwoty 132.638,64 zł (wyegzekwowane świadczenie - kwota utrzymana w mocy).

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w części, tj. w pkt. I. 1 co do kwoty 6.466,60 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 29.01.2019 r. do dnia zapłaty i w pkt I. 2 co do kwoty 670,76 zł, w pkt IV, w pkt. V co do kwoty 6.466,60 zł.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. Błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, które mogły mieć wpływ na treść wydanego wyroku polegające na:

1. uznaniu, iż po stronie pozwanego miało miejsce zawinione zachowanie pozostające w związku przyczynowym z wyrządzeniem szkody powódce - przy czym podkreślić należy, iż powód wskazał na delikt pozwanego w postaci braku przywrócenia posiadania części ruchomości z wyroku Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 28.11.2014 r. sygn. akt V GC 79/14; stąd istnienie winy pozwanego należy badać właśnie w kontekście tego zachowania, a następnie powiązania przyczynowego ze szkodą powódki, czego zdaniem skarżącego Sąd I instancji nie uczynił; mogło mieć to istotne znaczenie dla rozstrzygnięcie sprawy, gdyż szereg okoliczności wynikających z dowodów wykazywało brak winy pozwanego w niewydaniu tych ruchomości, a cześć z nich po prostu nie została odebrana przez pozwaną z uwagi na ich stan, za co nie odpowiadał pozwany (brak adekwatnego związku przyczynowego z zachowaniem pozwanego- zwłoka powódki w odbiorze ruchomości).

2.braku poczynienia ustalenia faktycznego, iż przedstawiciele powódki odmówili odbioru od pozwanego również ruchomości w postaci regałów wysokiego składowania, regałów sklepowych, palet z uwagi na ich stan (zniszczenie, zawilgotnienie), co wynikało z przesłuchania Wiceprezes powódki A. N. na rozprawie w dniu 21.01.2020 r. [00:47:00]. Biorąc pod uwagę prawidłowo ustaloną okoliczność w postaci zwłoki powódki w odbiorze ruchomości, to za brak odbioru tych ruchomości czy też ich stan spowodowany zwłoką powódki, odpowiedzialności nie może ponosić pozwany; w rezultacie nie powinno mieć miejsca uwzględnienie w zakresie szkody ruchomości, których powódka odbioru odmówiła.

3. uznanie, iż szkoda, którą spowodował pozwany na dzień 28.11.2014 r.. t.j, wydania wyroku przez Sąd Rejonowy we Włocławku, opiewa na kwotę 21.555,33 zł (bez przyjętego przyczynienia powódki), mimo iż nie wynikało to z żadnych dowodów zgromadzonych w sprawie. Sąd jedynie zbiorczo określił kwotę odszkodowania w uzasadnieniu wyroku, ale już nawet suma wartości za ruchomości wyliczone w uzasadnieniu wyroku nie pokrywa się z żądaną za te konkretne przez powoda (s.6 pozwu). Nadto powód w pozwie podał kwoty cen brutto (uwzględniające podatek Vat) i to odnoszące się do towarów nowych. Tymczasem dokumenty przestawione przez powoda dotyczące zakupu uwzględnionych prze Sąd ruchomości pochodzą z lat 2003- 2010 r., a więc nie mogą wykazywać szkody majątkowej powódki na 2014 r., czy nawet czas późniejszy (realizacja wyroku), zwłaszcza, iż część ruchomości powódki była używana, a także zakupiona jako ruchomości o obniżonej jakości i wartości. Pełnomocnik pozwanego w uzasadnieniu tego zarzutu wykazuje precyzyjnie przyczyny, dla których dokumenty te nie mogły być uwzględnione dla wykazania wartości odszkodowania, a nadto zupełnie inną wartość wynikająca z sumy kwot netto z tych dokumentów; wykazanie szkody zarówno co do zakresu, jak i wartości obciążało stronę powodową i zdaniem skarżącego ta nie sprostała ciążącemu na niej ciężarowi dowodów (brak sprecyzowania szkody co do zakresu, jak i wartości w toku całego postępowania, mimo kilkukrotnego zobowiązania Sądu w tym zakresie kierowanego do pełnomocnika powódki).

W oparciu o powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku:

1) w pkt. I 1. poprzez uchylenie wyroku zaocznego wydanego przez Sąd Okręgowy we Włocławku w dniu 20 września 2018 r., sygn. I C 1016/19 w całości, tj. również co do kwoty 6.466,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29.01.2019 r. do dnia zapłaty i oddalenie powództwa;,

2) w pkt. I 2. poprzez jego uchylenie,

3) w pkt. IV poprzez zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych w całości w stosunku do wygranej,

4)w pkt. V poprzez nakazanie powódce zwrotu na rzecz pozwanego wyegzekwowanej kwoty w całości, tj. kwoty 139.776 zł (w miejsce kwoty 132.638,64 zł).

Nadto wniósł o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za II instancję według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego strony pozwanej

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja była uzasadniona.

Na wstępie należy wyjaśnić, że w aktualnie obowiązującym modelu postępowania apelacyjnego sąd drugiej instancji, wskutek zaskarżenia apelacją wyroku sądu pierwszej instancji, rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia. Dokonuje własnych ustaleń faktycznych prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestając na zaaprobowanym materiale zebranym w pierwszej instancji, kontroluje prawidłowość postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami procesowymi przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, stosuje przepisy regulujące postępowanie apelacyjne oraz, gdy brak takich przepisów, odpowiednio przepisy dotyczące postępowania przed sądem pierwszej instancji. Sąd odwoławczy samodzielnie ustala podstawę materialnoprawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji, orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania, nie wykraczając poza wniosek zawarty w apelacji i nie naruszając zakazu reformationis in peius oraz rozstrzyga o kosztach postępowania (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. III CZP 49/07- zasady prawnej, OSNC 2008, Nr 6, poz. 55).

Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny zasadniczo podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy i przyjmuje za własne, za wyjątkiem wysnutego na podstawie tych ustaleń wniosku, że „w okolicznościach sprawy do zapłaty pozostała więc kwota 21.555,33 zł (100 605,19 zł -10 011,76 zł -629,36 zł - 94,23 zł -19 624,51 zł – 9.760 zł - 14 500, zł – 20.700 zł – 2.430 zł – 1.300 zł) jako kwota niewydanych powódce ruchomości, których wartość wynika z faktur zakupu - palety drewniane, legary, piecyk gazowy, półki ze szkła hartowanego, regały i gabloty sklepowe, katalogi firmowe, szafy i biurka, regały wysokiego składowania por zestawienie powódki”.

Podkreślenia wymaga bowiem, że w swoich ustaleniach Sąd pierwszej instancji nie wyjaśnił, na podstawie jakich konkretnie dowodów ustalił wartość wyżej wskazanych ruchomości, ustalił natomiast jedynie, że „wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy we Włocławku, w sprawie o sygn. akt V GC 79/14 nakazał pozwanemu przywrócić powódce, utracone przez nią w dniu 13 listopada 2013 roku z terenu magazynu położonego we W. przy ul. (...), posiadanie ruchomości, w postaci: maszyny do cięcia kartonu i laminowania „gilotyna", wagi elektronicznej, ramy do sitodruku (269 szt.), kopioramy (...), owijarki (...) nr (...), palet drewnianych (73 szt.), legarów drewnianych (37 szt.), piecyka gazowego (...), ekranu szklanego (4 szt.), ostrzarki do szlifowania przecieraków (...), półki ze szkła hartowanego (141 szt.), regału sklepowego (49 szt.), gabloty sklepowej (24 szt.), regału o konstrukcji aluminiowej, rurkowej (6 szt.), katalogu firmowego (...) (78 szt.), szafy (2 szt.), regału wysokiego składowania żółto-niebieskigo (74 szt.), regału metalowego „siatka" (8 szt.), regału magazynowego składanego (10 szt.), biurka (4 szt.), segregatora z archiwalnymi dokumentami PZ i Wz (20 szt.), skrzynki wraz z opakowaniami do biżuterii (500 szt.), szklanki (...) 0,27 1 (...) (4800 szt.) pakowane w kartonach po 12 sztuk, szklanki „(...) 0,27 1 (...) (2480 szt,) pakowane w kartonach po 12 sztuk, imbryka białego (1568 szt.), satelita-patera na owoce (1056 szt. ), filiżanki wraz ze spodkiem (54 296 szt.) i talerza deserowego (378 szt.)”.

Z treści pozwu wynika, że powód domagał się odszkodowania m.in. za nieodzyskane : 43 sztuk palet drewnianych wartości 1.836 zł, legary drewniane (37 sztuk) wartości 2.590 zł, piecyk gazowy (...) (179 zł), półki ze szkła hartowanego w ilości 144 sztuk, wartości 2.547 zł, regały sklepowe (49 sztuk) i gabloty sklepowe (24 sztuk), łącznej wartości 8.876 zł, katalogi firmowe (...) (78 sztuk), wartości 1.332,24 zł, szafy i dwa biurka łącznej wartości 100 zł, regały wysokiego składowania (31 sztuk) wartości 831 zł. Suma powyższych kwot wynosi 18.291, 24 zł a nie 21.555,33 zł, jak ustalił Sąd pierwszej instancji. Skarżący trafnie zarzucił, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie zostały wskazane dokładnie kwoty za poszczególne ruchomości, jakie zostały przyjęte dla ustalenia wysokości szkody. Słusznie wskazał skarżący, że skoro Sąd przyjął zbiorczą wysokość odszkodowania na kwotę 21.555,3 zł, to winien dokładnie wyjaśnić, za jakie ruchomości i jakiej wysokości odszkodowanie zostało wyliczone.

Powód dla wykazania wartości utraconych rzeczy przedłożył następujące faktury:

- faktura numer (...) z 23 czerwca 2009 r. (k.52), gdzie wskazano między innymi 33 sztuki palet na łączną kwotę 1.409,10 zł (z VAT),

- faktura numer (...) z 27 lutego 2009 r. (k.53), gdzie wskazano między innymi 28 sztuk palet na łączną kwotę 1.195,60 zł (z VAT).

W obu przypadkach cena jednostkowa wynosiła 35 zł netto za sztukę. Iloczyn 43 sztuk palet i 35 zł wynosi 1.505 zł. Doliczając do tego podatek VAT otrzymuje się kwotę 1.836,10 zł, a więc kwotę dochodzoną pozwem (1.836 zł).

W odniesieniu do pozycji legary drewniane (37 sztuk) wartości 2.590 zł powód powołał się na fakturę VAT nr (...) z 1 kwietnia 2009 r. (k.51, pismo procesowe powoda, k.359v). Z przedmiotowej faktury (k.51) wynika natomiast, że dotyczy ona „zapłaty za profile” w kwocie 5.737,71 zł; nie wynika z niej zatem, aby dotyczyła zakupu „legarów”, a powód tej niejasności w sposób przekonywujący nie wyjaśnił.

Odnośnie do piecyka gazowego (...) (179 zł), powód przedłożył fakturę zakupu VAT numer (...) z 20 listopada 2010 r. (k.56) na kwotę 180 zł, przy czym wynika z niej, że zakup dotyczył „grzejnika olejowego”. Co do półek ze szkła hartowanego w ilości 144 sztuk, wartości 2.547 zł zgodnie z oświadczeniem powoda (k.359 v) ma jej dotyczyć faktura VAT nr (...) z 16 listopada 2010 r. (k.57), jednak faktura ta jest nieczytelna i nie można z niej precyzyjnie wywnioskować, jakich rzeczy ona dotyczy. Z kolei odnośnie do pozycji regały sklepowe (49 sztuk) i gabloty sklepowe (24 sztuk),łącznej wartości 8.876 zł, to wedle twierdzeń powoda (k.359v) dotyczą jej odpowiednio faktury VAT numer (...) z 8 listopada 2010 r. oraz numer (...) z 30 sierpnia 2010 r. Ta pierwsza faktura (k.58) dotyczy nabycia „płyty laminowanej” oraz usługi w postaci „cięcia płyty” na łączną kwotę 6730 zł (wraz z podatkiem VAT); podobnie opisana jest druga faktura (k.59, z 8 września 2010 r.) na łączną kwotę 5.550 zł wraz z podatkiem VAT. Dla wykazania wartości katalogów firmowych (...) (78 sztuk), w kwocie 1.332,24 zł powód przedłożył umowę z 11 sierpnia 2003 r. (k.61-62) zawartą z drukarnią, gdzie ustalono cenę składu, druku i oprawy introligatorskiej katalogu na kwotę 7.000 zł +VAT za 500 egzemplarzy. Z kolei żądanie odszkodowania za utraconą pozycję „szafy i dwa biurka łącznej wartości 100 zł” miała zgodnie z oświadczeniem powoda (k.359v) potwierdzać faktura VAT numer (...) z 23 lipca 2010 r. (k.63). Faktura ta dotyczyła nabycia „wyposażenia kantorka Magazynu Wyrobów Gotowych”. Pozycja „regały wysokiego składowania” (31 sztuk wartości 831 zł, k.359v) miała być udokumentowana fakturą VAT numer (...) z 21 października 2010 r.” (k.64), która w swoim opisie zawierała sformułowanie „wyposażenie sklepu” i opiewała na kwotę 2.000,01 zł.

Analiza powyższych dowodów prowadzi do wniosku, że trafny był zarzut skarżącego pozwanego co do braku udowodnienia przez powoda poniesionej szkody w zaskarżonym zakresie. Po pierwsze, na co trafnie zwrócił uwagę skarżący, faktury te nie mogą być miarodajne dla ustalenia wartości pozycji objętych żądaniem pozwu, skoro dotyczą one nabycia rzeczy nowych i wystawione zostały w latach 2009 – 2010, zaś ewentualna szkoda winna być oceniana według stanu tych rzeczy najwcześniej na dzień utraty ich posiadania, to jest 13 listopada 2013 r. Po wtóre, większość tych faktur nie koresponduje z pozycjami objętymi żądaniem pozwu, zarówno co do przedmiotu, jak i co do wartości.

I tak np., jak już to wcześniej wskazano, dla pozycji legary drewniane (37 sztuk) wartości 2.590 zł powód powołał się na fakturę VAT nr (...) z 1 kwietnia 2009 r. (k.51, pismo procesowe powoda, k.359v), natomiast z przedmiotowej faktury (k.51) wynika że dotyczy ona „zapłaty za profile” w kwocie 5.737,71 zł; nie wynika z niej zatem, aby dotyczyła zakupu „legarów”, a powód tej niejasności w sposób przekonywujący nie wyjaśnił. W przypadku „półek ze szkła hartowanego w ilości 144 sztuk, wartości 2.547 zł faktura VAT nr (...) z 16 listopada 2010 r. (k.57) jest nieczytelna i nie można z niej precyzyjnie wywnioskować, jakich rzeczy ona dotyczy. Z kolei faktury VAT numer (...) z 8 listopada 2010 r. oraz numer (...) z 30 sierpnia 2010 r. dotyczą nabycia „płyty laminowanej” oraz usługi w postaci „cięcia płyty” co nie koresponduje jednoznacznie z pozycją regały sklepowe (49 sztuk) i gabloty sklepowe (24 sztuk), niezależnie od różnicy w kwotach, na które opiewają faktury i dochodzonej pozwem. Podobnie faktura VAT numer (...) z 23 lipca 2010 r. (k.63) dotycząca nabycia „wyposażenia kantorka Magazynu Wyrobów Gotowych” nie koresponduje jednoznacznie z pozycją „szafy i dwa biurka łącznej wartości 100 zł”. Tak samo faktura VAT numer (...) z 21 października 2010 r.” (k.64), która w swoim opisie zawierała sformułowanie „wyposażenie sklepu” i opiewała na kwotę 2.000,01 zł nie koresponduje z pozycją „regały wysokiego składowania” (31 sztuk wartości 831 zł, k.359v). Z kolei faktura mająca dokumentować zakup piecyka gazowego (...) (k.56) dotyczy zakupu „grzejnika olejowego”.

Trudno także przyjąć, że dla wykazania wartości katalogów firmowych (...) (78 sztuk), w kwocie 1.332,24 zł miarodajna mogła być umowa z 11 sierpnia 2003 r. (k.61-62) zawartą z drukarnią, która zawiera zbiorczą kwotę 7.000 zł +VAT za 500 egzemplarzy. Nawet przyjmując, że łączna kwota za 500 egzemplarzy (nowych) wynosiła 8.540 zł (z VAT), cena jednostkowa wynosiła 3,08 zł, to iloczyn 78 i 3,08 zł wynosi 240,24 zł, z zastrzeżeniem, że kwota ta dotyczy nowych katalogów.

W istocie jedynie zakup palet był wystarczająco udokumentowany, jednak faktur numer (...) z 23 czerwca 2009 r. (k.52), gdzie wskazano między innymi 33 sztuki palet na łączną kwotę 1.409,10 zł (z VAT) oraz numer (...) z 27 lutego 2009 r. (k.53), gdzie wskazano między innymi 28 sztuk palet na łączną kwotę 1.195,60 zł (z VAT) nie mogły stanowić przekonywującego dowodu odnośnie do ustalenia wartości ewentualnie utraconych palet, niezależnie od tego, że powód w istocie nie udowodnił, że tych palet nie odzyskał z przyczyn leżących po stronie pozwanego. Z poczynionych ustaleń wynika bowiem, że po wydaniu wyroku w sprawie o ochronę naruszonego posiadania pozwany udostępnił stronie powodowej halę celem zabrania wszystkich rzeczy, jednak pomimo tego zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne. W protokole z dnia 10 lutego 2016 roku Komornik stwierdził, że tytuł wykonawczy został wykonany w całości (k.279) a postanowieniem z dnia 7 marca 2016 roku Komornik zakończył postępowanie i zwrócił tytuł powódce (k.33-34), przy czym pozwany pismem z dnia 27 października 2016 r. (k.195) wezwał Komornika do natychmiastowego odebrania rzeczy, informując, że ulegają one degradacji. Sama przedstawicielka strony powodowej w swoich zeznaniach (k.305, 00:11:09 – 00:35;43) przyznała, że „w naszej ocenie my zabraliśmy wszystkie ruchomości, pozwany nie wskazał, że zostały jeszcze jakieś ruchomości. My nie zabraliśmy tylko rzeczy zniszczonych, potłuczonych”. Nawet jednak przyjmując, że rzeczywiście deklarowana przez powoda ilość palet uległa zniszczeniu (z zeznań przedstawicielki strony powodowej wynika bowiem, że „nawet same palety już się rozpadały”, k.305 v, 00:37:23- 00:48:06) to nie została udowodniona (art. 6 k.c.) wysokość szkody, gdyż przedłożone faktury – z przyczyn wskazanych powyżej – nie mogły być miarodajne dla jej ustalenia. To samo dotyczy piecyka gazowego (...), którego wartość oszacowana została przez powoda na 179 zł, gdy tymczasem taką wartość miał przedmiotowy piecyk w dniu zakupu 20 listopada 2010 r. (k.56), a nie po co najmniej kilkuletnim używaniu.

Już z tego zatem względu apelacja była uzasadniona i skutkowała merytoryczną zmianą rozstrzygnięcia.

Dodatkowo, odnosząc się do zarzutu wadliwego uznania, iż po stronie pozwanego miało miejsce zawinione zachowanie pozostające w związku przyczynowym z wyrządzeniem szkody powódce – który to zarzut w istocie należało oceniać na płaszczyźnie naruszenia prawa materialnego, to jest art.415 k.c. w zw. z art.361 k.c. to zarzutu tego nie można było uznać za trafny. Wprawdzie rzeczywiście, samo wydanie wyroku uwzględniającego roszczenie posesoryjne nie przesądza o zawinieniu naruszyciela posiadania, gdyż w sprawie o ochronę naruszonego posiadania bada się jedynie stan ostatniego spokojnego posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego (art.344 k.c., art.478 k.p.c.), to jednak w okolicznościach niniejszej sprawy nie można uznać, aby uniemożliwienie w dniu 13 listopada 2013 r. dalszego załadunku towarów, zamknięcie hali magazynowej wraz z ruchomościami należącymi do powoda nie było zawinione, zarówno przy uwzględnieniu obiektywnej bezprawności – co przesądził wyrok w sprawie o ochronę naruszonego posiadania - jak i w subiektywnym znaczeniu winy w rozumieniu art.415 k.c., co najmniej w postaci winy nieumyślnej, polegającej na braku dołożenia należytej staranności. Na zmniejszenie stopnia winy oczywiście ma wpływ ustalenie, że w istocie to strona powodowa była w zwłoce w opuszczeniem i opróżnienie przedmiotowej hali, zarówno po wypowiedzeniu umowy dokonanym przez Syndyka Masy Upadłości Grupy (...) S.A. we W. pismem z dnia 26 listopada 2010 roku (k.334-335) oraz wezwaniem z dnia 11 sierpnia 2012 roku do natychmiastowego opróżnienia zajmowanych pomieszczeń (k.336-338). Po nabyciu przez pozwanego prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości wraz z prawem własności budynków na niej się znajdujących, co miało miejsce w dniu 30 kwietnia 2013 r., powódka otrzymała kolejne wypowiedzenie, którego termin upływał 30 sierpnia 2013 r. (k.341). Z deklaracji strony powodowej wynikało, że ostatecznie do końca października 2013 r. opuści i opróżni halę magazynową, jednak termin ten nie został zachowany. W tej sytuacji, jakkolwiek zachowanie pozwanego naruszającego posiadanie powódki należało oceniać w kategorii zawinionego zachowania, jednak nie można abstrahować – co zresztą słusznie zauważył Sąd Okręgowy – że to powodowa spółka była w znacznej zwłoce dotyczącej opuszczenia i opróżnienia hali.

Niemniej jednak podstawową przesłanką, dla której Sąd Apelacyjny uwzględnił apelację był brak udowodnienia po stronie powodowej wysokości poniesionej szkody.

Przesłankami odpowiedzialności z art.415 k.c. jest:

a)  czyn niedozwolony- bezprawny i jednocześnie zawiniony,

b)  szkoda

c)  związek przyczynowy pomiędzy czynem niedozwolonym a szkodą.

W niniejszej sprawie nie została wykazana przesłanka szkody, gdyż powód nie udowodnił faktu jej poniesienia oraz wysokości.

Z tych też względów Sąd Apelacyjny na podstawie wyżej cytowanych przepisów oraz art.386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił wyrok zaoczny wydany przez Sąd Okręgowy we Włocławku w dnu 20 września 2018 r. w punkcie 1. (pierwszym) także co do kwoty 6.466, 60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2019 r. i w tym zakresie oddalił powództwo; w konsekwencji uchylone zostało również rozstrzygnięcie o kosztach w kwocie 670,76 zł.

Konsekwencją zmiany merytorycznej wyroku była także zmiana rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Skoro powództwo zostało oddalone w całości, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda dodatkową kwotę 508,30 zł tytułem kosztów procesu, zgodnie z wyrażoną w art.98 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Suma należnych pozwanemu kosztów obejmowała opłatę od sprzeciwu od wyroku zaocznego w kwocie 2.515 zł oraz koszty zastępstwa procesowego 5.400 zł ustalone na podstawie § 2 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.z 2015 r. poz.1800) a także opłatę od pełnomocnictwa 17 zł. Suma tych kwot wynosi 7.932 zł. Sąd pierwszej instancji zasądził 7.423,70 zł, zaś różnica pomiędzy 7.932 zł a 7.423,70 zł wynosi właśnie 508,30 zł.

Skoro powództwo zostało oddalone w całości, Sąd Apelacyjny uwzględnił także wniosek restytucyjny pozwanego i ponad już nakazaną do zwrotu kwotę 132.638,64 zł, nakazał powodowi dodatkowo zwrócić pozwanemu kwotę 7.137,36 zł – tytułem zwrotu wyegzekwowanego roszczenia (art.338 § 1 k.p.c. w zw. z art.391 § 1 k.p.c.), do sumy wyegzekwowanej kwoty 139.776 zł, zgodnie z wnioskiem apelacji (k.440).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Skoro apelacja została w całości uwzględniona, Sąd zasądził od powodowej spółki na rzecz pozwanego kwotę 400 zł tytułem uiszczonej opłaty sądowej od apelacji oraz 1.350 zł kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt. 4 w zw. z § 10 ust.1 pkt 2. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.z 2015 r. poz.1800).

SSA Wiesław Łukaszewski SSA Leszek Jantowski SSA Anna Strugała

Na oryginale właściwe podpisy.