Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant sekr. sądowy Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2022 r. w Warszawie

sprawy K. K.

z udziałem Ł. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wysokość podstawy wymiaru składek

na skutek odwołania K. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 10 lutego 2021 roku nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 10 lutego 2021 roku nr (...), w ten sposób, że stwierdza, że Pani K. K. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek Ł. J. od 22.09.2020 r. z podstawą wymiaru składek 4.980,65 zł brutto.

SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

K. K. w dniu 15 marca 2021 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 10 lutego 2021 roku nr (...) i wniosła o jej zmianę poprzez ustalenie, że podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek Ł. J. od 22 września 2020 r. z podstawą wymiaru składek 4.980,65 zł.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że ukończyła jedną z najlepszych publicznych szkół wyższych, musiała zdobyć oprócz wiedzy teoretycznej, także doświadczenie praktyczne, zgodziła się nawiązać z zainteresowanym stosunek cywilnoprawny i świadczyć na jego rzecz usługi kosmetologa, za wynagrodzeniem wynoszącym 14,70 zł za godzinę. Do obowiązków K. K., od początku należało zarówno wykonywanie zabiegów kosmetycznych, jak i wykonywanie usług związanych z funkcjonowaniem gabinetu. Zainteresowany widząc, jak dobrze ubezpieczona radzi sobie w pracy, stopniowo powierzał jej nowe zadania związane z zarządzaniem gabinetem. Chciał bowiem sprawdzić czy ubezpieczona w przyszłości mogłaby objąć stanowisko managera gabinetu. Z uwagi na to, że ubezpieczona doskonale radziła sobie z pracą, w tym z managerskimi obowiązkami, K. K. i Ł. J. zawarli kolejną umowę zlecenia w styczniu 2020 r., gdzie wynagrodzenie ubezpieczonej wzrosło do 17,00 zł za godzinę pracy. Zainteresowany stale dążył do tego, by to K. K. objęła w przyszłości stanowisko managerskie. To jej zlecał prowadzenie korespondencji mail dotyczącej funkcjonowania gabinetu, nadzorowanie wydarzeń organizowanych przez (...), takich jak urodziny salonu, wyszukiwanie eventów na terenie W. i kontakt z organizatorami, aby móc pozyskać nowych klientów dla salonu czy wreszcie organizację pracy dwóch innych zleceniobiorców, tj. J. G. i N. L.. Ubezpieczona doskonale radziła sobie z tzw. prowadzeniem gabinetu, miała dobry kontakt zarówno z pracownikami, jak i klientami, których pozyskiwała dla zainteresowanego. Jednocześnie gabinet rozwijał się z miesiąca na miesiąc. (...), jest jedną z największych sieci gabinetów zajmujących się depilacją w Polsce. Założeniem Ł. J. od początku było to, by stale rozwijać i powiększać prowadzoną działalność. Nadto ubezpieczona i zainteresowany prowadzili rozmowy dotyczące otwarcia w przyszłości nowego gabinetu, którym miałaby zarządzać K. K.. Powyższe zaowocowało tym, że 22 września 2020 r., ubezpieczona i zainteresowany zawarli umowę o pracę. Na jej podstawie, K. K. świadczyła pracę na stanowisku managera gabinetu za wynagrodzeniem 4.980,65 zł. Była to trzecia umowa zawarta między ubezpieczoną a zainteresowanym, która stanowiła awans dla K. K., była wyrazem zadowolenia z jej pracy i nadzieją na to, że rozwinie gabinet działający przy ul. (...) w W., a w przyszłości poprowadzi także kolejny. K. K. prowadziła na stronie F. fanpage (...) działający przy ul. (...) w W., prowadziła korespondencję mailową, dbała o zaopatrzenie gabinetu, sprzęt, pozyskiwała nowych klientów i dbała o kontakt z obecnymi, umawiała zabiegi kosmetyczne, nawiązywała współprace z innymi firmami, była odpowiedzialna za realizację założonych planów sprzedażowych produktów i usług, organizowała pracę J. G. oraz N. L.. Opracowywała plan rozwoju gabinetu. W ocenie ubezpieczonej, zaproponowana jej stawka 4.980,65 zł, była wynagrodzeniem godziwym, a przy tym realnie odzwierciedlającym merytoryczne przygotowanie K. K. do stanowiska managera, jak i jej rzeczywisty wkład w funkcjonowanie gabinetu, a także odpowiedzialność za jego rozwój. W listopadzie 2020r. uwagi na zagrożoną ciążę, została „zmuszona” do zaprzestania świadczenia pracy i prowadzenia oszczędzającego trybu życia. Zainteresowany miał nadzieję na to, że stan K. K. ulegnie poprawie i będzie ona mogła kontynuować pracę. Ponieważ tak się nie stało, zainteresowany poszukiwał zastępstwa na stanowisko ubezpieczonej. Od lutego 2021 r., funkcję managera salonu (...) działającego przy ulicy (...) w W., objęła M. M. (odwołanie, k. 3-9 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że po analizie zgromadzonego w sprawie materiału, zdaniem organu rentowego ani płatnik, ani ubezpieczona nie przedstawili w toku postępowania przed organem rentowym dokumentacji potwierdzającej wykonywanie przez K. K. czynności w zakresie, jak wynikałoby to z zakresu obowiązków na stanowisku menager gabinetu i uzasadniałoby ustalenie wynagrodzenia w zadeklarowanej kwocie. Organ rentowy podkreślił, że ubezpieczona była wcześniej zgłoszona do ubezpieczeń przez tego płatnika w okresie od 1 lipca 2019 r. do 22 września 2020 r. jako zleceniobiorca z podstawą wymiaru składek w kwocie 2.672,33 zł. Strony łączyła umowa zlecenia w okresach od 1 lipca 2019 r. do 31 grudnia 2019 r. oraz od 2 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. W ocenie organu rentowego istotna w sprawie pozostaje okoliczność, iż deklarowane wynagrodzenie za K. K. od 22 września 2020 r., znacznie odbiega od wynagrodzenia przyznawanego dotychczas innym pracownikom płatnika składek. Przy czym płatnik składek poza ubezpieczoną zgłasza aktualnie do ubezpieczeń społecznych tylko jednego pracownika zatrudnionego na podstawie umowy o pracę również na stanowisku menagera jednak z minimalnym wynagrodzeniem. W ocenie organu rentowego zwiększenie wynagrodzenia w okresie faktycznego zastoju gospodarki spowodowanego stanem epidemii, w ocenie organu rentowego, pozostaje nieracjonalne. Ustalona wysokość wynagrodzenia od 22 września 2020 r. została ustalona wyłącznie w celu umożliwienia uzyskania wyższych świadczeń z ubezpieczenia chorobowego (w związku z macierzyństwem) i stanowi naruszenie zasad współżycia społecznego. Na tej podstawie, mając na względzie powołane na wstępie przepisy oraz okoliczności sprawy, Oddział stwierdzając nieważność postanowień w zakresie deklarowanego wynagrodzenia, decyzją z dnia 10 lutego 2021 r. Nr (...) orzekł, że K. K. od 22 września 2020r. do 31 grudnia 2020 r. podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia u płatnika składek Ł. J. z podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w wysokości 2.672,33 zł (tj. w wysokości wynagrodzenia jak w przypadku drugiego pracownika zatrudnionego na stanowisku menagera) oraz od 1 stycznia 2021 r. z podstawą wymiaru 2.800 zł (minimalne wynagrodzenie w 2021 r.). Zdaniem organu rentowego w przedmiotowej sprawie ustalone wynagrodzenie dla K. K. od 22 września 2020 r. nie miało na celu odpłaty za pracę wykonywaną, lecz uzyskanie wyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego (odpowiedź na odwołanie, k. 43-45 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. urodzona w dniu (...) posiada wykształcenie wyższe. W dniu 7 czerwca 2019 r. ubezpieczona ukończyła studia magisterskie na kierunku kosmetologia w obszarze nauk medycznych i nauk o zdrowiu oraz nauk o kulturze fizycznej na Uniwersytecie (...) w B. (dyplom z 7 czerwca 2019 r., k. 10 a.s.).

Ł. J. od 24 sierpnia 2007 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) Ł. J. w zakresie dezynfekcji, dezynsekcji i deratyzacji, a także działalność gospodarczą pod nazwą (...) Ł. J. oraz jest wspólnikiem spółki cywilnej (...), którą prowadzi wraz z P. P.. W ramach spółki cywilnej (...) wspólnie z P. P. prowadzi salon przy ul. (...) w W. od 2014 r. (...) otworzyła sieciowe gabinety depilacji laserowych (...). (...) mieści się na ul. (...) (...) w P.. Pozostałe punkty (...) mieszczą się przy ul. (...) w W., ul. (...) w K.. Gabinet (...) przy ul. (...) w W. został otwarty w 2019 r. Prowadzeniem salonów (...) zajmuje się P. P.. Przed zatrudnieniem K. K. płatnik składek w salonie przy ul. (...) w W. nie zatrudniał managera. Dopiero gdy salon posiadał obroty na zadowalającym poziomie i osiągał zyski płatnik składek postanowił zatrudnić managera, który miał zająć się prowadzeniem salonu (wydruk z CEiDG - nienumerowane karty a.r., zeznania Ł. J., k. 154- 156 a.s.).

Po ukończeniu studiów w dniu 1 lipca 2019 r. K. K. została zatrudniona przez (...) Ł. J. z siedzibą w P. jako zleceniobiorca od 1 lipca 2019 r. do 22 września 2020 r. za wynagrodzeniem w wysokości 14,70 zł brutto za godzinę. Przedmiotem umowy zlecenia było świadczenie usług kosmetycznych oraz innych usług związanych z prawidłowym funkcjonowaniem (...), dbałość o higienę miejsca świadczenia usług zgodnie ze standardami operacyjnymi sieci. K. K. i (...) Ł. J. z siedzibą w P. w dniu 2 stycznia 2020 r. zawarli kolejną umowę zlecenia na okres od 2 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. za wynagrodzeniem w wysokości 17,00 zł brutto za godzinę (umowa zlecenia (...), k. 11 -12 a.s., umowa zlecenia (...), k. 17 – 18 a.s., zeznania Ł. J., k. 154- 156 a.s.).

W ramach umowy zlecenia ubezpieczona zajmowała się bieżącą obsługą klienta polegająca na wykonywaniu zabiegów fotodepilacji, fototerapii, depilacji woskiem, kontaktem telefonicznym, obsługą klienta w recepcji, przeprowadzeniem konsultacji z nowymi klientami w salonie i poza salonem na akcjach promocyjnych, a także tworzeniem grafików. K. K. korzystała z adresu e-mail (...) za pomocą którego kontaktowała się z klientami w sprawach wykonywanych zabiegów oraz reklamacji z nimi związanych. Zlecenie ubezpieczona wykonywała przeważnie przez 8 godzin dziennie w godzinach od 9-17 lub 12-20 od poniedziałku do piątku. Wynagrodzenie było przelewane na rachunek bankowy K. K. w zależności od ilości przepracowanych godzin, w styczniu 2020 r. w kwocie 2.158,00 zł, lutym 2020 r. w kwocie 2.158,00 zł, marcu 2020 r. w kwocie 2.158,00 zł, za miesiące kwiecień-maj 2020 r. ubezpieczona otrzymała świadczenie postojowe, w czerwcu 2020 r. w kwocie 2.158,00 zł, w lipcu 2020 r. w kwocie 2.158,00 zł, w sierpniu 2020 r. w kwocie 2.158,00 zł, we wrześniu 2020 r. w kwocie 1.244,41 zł (e-mail Ł. J. z 24 stycznia 2021 r.; listy obecności od stycznia 2020 r. do września 2020 r.; wiadomości e-mail z adresu (...) - nienumerowane karty a.r., zeznania świadka N. L., k. 152 a.s., zeznania Ł. J., k. 154-156 a.s.)

W lipcu 2020 r. płatnik składek zatrudniał w (...) przy ul. (...) w W. na podstawie umowy zlecenia także J. G. na stanowisku kosmetologa w pełnym wymiarze czasu pracy i N. L. na stanowisku kosmetologa w wymiarze ¾ etatu. W sierpniu 2020 r. wynagrodzenie J. G. wynosiło 1.997,50 zł, K. K. wynosiło 2.617,85 zł, N. L. wynosiło 1.938,00 zł. We wrześniu 2020 r. wynagrodzenie J. G. wynosiło 1.708,50,50 zł, K. K. wynosiło 1.870,63 zł, N. L. wynosiło 2.244,00 zł (lista płac za lipiec 2020 r. - wrzesień 2020 r., k. 19-21 a.s., zeznania świadka N. L., k. 152 a.s., zeznania świadka J. G., k. 153 a.s., zeznania Ł. J., k. 154-156 a.s.).

Ł. J. nie nadzorował pracy K. K., N. L. i J. G., zajmowała się tym P. P.. Po kilku miesiącach od otwarcia salonu (...) porozumiał się z P. P., że w salonie w (...) przy ul. (...) w W. należy zatrudnić managera w osobie K. K., która sprawdziła się po powierzeniu jej spraw związanych z eventami i tworzeniem grafików oraz pilnowaniem spraw salonu. K. K. po zaproponowaniu jej stanowiska managera zaproponowała stawkę wynagrodzenia na poziomie 4.000 zł netto, Ł. J. negocjował z K. K. i po przedyskutowaniu sprawy z P. P. zaproponował odwołującej kwotę wynagrodzenia 3.600 zł netto oraz umowę o pracę, na co odwołująca wyraziła zgodę (zeznania Ł. J., k. 154-156 a.s.).

W dniu 22 września 2020 r. K. K. i (...) Ł. J. z siedzibą w P. zawarli umowę o pracę na czas określony od dnia 22 września 2020 r. do dnia 21 września 2022 r. w wymiarze pełnego etatu na stanowisku managera gabinetu w W. za wynagrodzeniem w wysokości 4.980,65 zł (umowa o pracę z 22 września 2020 r., k. 23 a.s.).

K. K. podpisywała listę obecności. Praca była przez nią wykonywana przez 8 godzin dziennie od poniedziałku do piątku. Orzeczeniem lekarskim z dnia 22 września 2020 r. K. K. została uznana za zdolną do podjęcia zatrudnienia na stanowisku managera gabinetu (orzeczenie lekarskie z 22 września 2020 r., k. 111, zeznania K. K., k. 156-158 a.s.).

Do obowiązków K. K. na stanowisku managera gabinetu przy ul. (...) w W. należało: prowadzenie działań promujących salon w social mediach, w tym celu umieszczała posty na F. z profilu (...), W. ul. (...). Ponadto ubezpieczona była odpowiedzialna za zarządzanie pracownikami i ustawianiem celów sprzedażowych, zarządzaniem pracą salonu i przyjmowaniem dostaw, obsługą klientów, kontakt z centralą sieci oraz organizowaniem eventów i braniem udziału w eventach celem pozyskania nowych klientów, zajmowała się także odzyskiwaniem klientów i pilnowaniem stanu kosmetyków. K. K. korzystała z adresu e-mail (...) za pomocą którego kontaktowała się z klientami gabinetu, a także załatwiała sprawy związane z serwisem urządzeń oraz akcjami marketingowymi na potrzeby gabinetu m.in. (...), „(...)”. Od 22 września 2020 r. ubezpieczona podpisywała się pod wiadomościami e-mail K. M. Gabinetu. Ubezpieczona nie świadczyła już pracy jako kosmetyczka (zdjęcia postów zamieszczonych w social mediach; wiadomości e-mail - nienumerowane karty a.r. i k. 24-29 a.s., zeznania świadka N. L., k. 152 a.s., zeznania świadka J. G., k. 153 a.s., zeznania K. K., k. 156-158 a.s.).

Z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę za miesiąc wrzesień 2020 r. ubezpieczona otrzymała wynagrodzenie w kwocie 1.510,60 zł, za październik 2020 r. w kwocie 3.000 zł i 600 zł, za listopad 2020 r. w kwocie 3.000 zł i 84,42 zł oraz 515,58 zł, za grudzień 2020r. 1.374,03 zł (potwierdzenia przelewów - nienumerowane karty a.r.).

Płatnik składek na podstawie umowy o pracę zatrudnia:

- od 1 lutego 2020 r. P. S. za wynagrodzeniem 2.600,00 zł miesięcznie w wymiarze pełnego etatu w (...) przy ul. (...) w K.,

- od 18 stycznia 2021 r. A. W. za wynagrodzeniem 2.100,00 zł miesięcznie w wymiarze 3/4 etatu w (...) przy ul. (...) w K.,

- od 1 maja 2021 r. M. N. za wynagrodzeniem 2.800,00 zł miesięcznie w wymiarze pełnego etatu w (...) przy ul. (...) w K. (wykaz zatrudnienia, k. 68 a.s.).

Płatnik składek na podstawie umowy o zlecenia zatrudnia m.in.:

- od 1 lutego 2021 r. M. M. za wynagrodzeniem 18,5 zł brutto za godzinę w (...) przy ul. (...) w W.,

- od 2 stycznia 2021 r. A. T. za wynagrodzeniem 18,3 zł brutto za godzinę w (...) przy ul. (...) w K. (wykaz zatrudnienia, k. 68 a.s.).

W 2020 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej Ł. J. osiągnął dochód w wysokości 424.389,53 zł. W 2019 r. dochód wynosił 213.090,94 zł (PIT -36L za 2020 r., k. 83-87 a.s., PIT-36L za 2019 r., k. 99-102 a.s.).

Ubezpieczona na wizycie lekarskiej w dniu 15 października 2020 r. była w 6 tygodniu ciąży. W trakcie podpisywania umowy o pracę K. K. była już w ciąży, chociaż mogła o tym nie wiedzieć, z uwagi na nieregularne cykle miesiączkowe. W dniu 9 listopada 2020 r. K. K. stała się niezdolna do pracy z powodu zagrożonej ciąży. W dniach od 4 grudnia 2020 r. do 9 grudnia 2020 r. przebywała w szpitalu z powodu zagrażającego poronienia 14 tygodniowej ciąży i przebywała na zwolnieniu lekarskim. Dziecko urodziła w dniu 25 maja 2021 r. W tym czasie jej obowiązki przejęła M. M. (karta ciąży, k. 126 a.s., odpis skrócony aktu urodzenia, k. 126 a.s., karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 39 -41 a.s., dokumentacja medyczne, k. 161 a.s., zeznania K. K., k. 156-158 a.s.).

W związku ze zgłoszeniem przez K. K. roszczenia o zasiłek chorobowy za okres od 12 grudnia 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wszczął z urzędu postępowanie wyjaśniające na okoliczność zasadności jej zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych na podstawie umowy o pracę zawartej z płatnikiem składek Ł. J.. O wszczęciu postępowania organ zawiadomił płatnika składek i odwołującą pismami z 17 grudnia 2020 r. wzywając ich do przedłożenia określonych dokumentów oraz wyjaśnień. W toku postępowania wyjaśnienia w sprawie złożyli zarówno odwołująca, jak i Ł. J. przedkładając jednocześnie wskazywane przez organ rentowy dokumenty (wniosek o zbadanie okoliczności związanych z ubezpieczeniem, zawiadomienie o wszczęciu postępowania, wyjaśnienia odwołującej z 17 grudnia 2020 r., dokumentacja przedłożona przez płatnika składek i odwołującą w toku postępowania wyjaśniającego – akta organu rentowego).

Po zakończeniu postępowania wyjaśniającego Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał w dniu 10 lutego 2021 r. decyzję nr (...) w której stwierdził, że K. K. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek Ł. J. od 22 września 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. z podstawą wymiaru składek 2.672,33 zł, od 1 stycznia 2021 r. z podstawą wymiaru składek 2.800,00 zł. W uzasadnieniu wydanej decyzji organ rentowy wskazał, że w świetle okoliczności sprawy nie można uznać jakoby sama umowa o pracę łącząca odwołującą i płatnika składek nie była wykonywana, w ocenie organu, zasadne było podważenie tych elementów umowy o pracę, które dotyczyły warunków wynagrodzenia, bowiem były one niezgodne z zasadami współżycia społecznego i tym samym obciążone sankcjami nieważności. Dalej organ rentowy wskazał, że zmiana warunków zatrudnienia w tym wysokości wynagrodzenia została ustalona w celu umożliwienia uzyskania wyższych świadczeń przysługujących z ubezpieczenia chorobowego. Tym samym zgodnie z art. 58 § 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. nastąpiło obniżenie podstawy wymiaru składek do poziomu wynagrodzenia uzyskiwanego w ramach współpracy z płatnikiem na podstawie umowy zlecenia, a od 1 stycznia 2021 r. do kwoty minimalnego wynagrodzenia (decyzja ZUS z 10 lutego 2021 r. -- nienumerowane karty a.r.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych dowodów z dokumentów oraz w oparciu o zeznania świadków N. L. i J. G. oraz odwołującej K. K. i zainteresowanego Ł. J..

Dokumenty, wymienione w części obejmującej ustalenia faktyczne, Sąd uwzględnił jako wiarygodne. Sąd miał przy tym na względzie, że dowody te w dużej mierze pokrywały się z materiałem dowodowym zebranym w trakcie postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego przez organ rentowy. Dodatkowo Sąd uwzględnił dokumentację kadrowo-płacową płatnika składek Ł. J..

Jako wiarygodne zostały ocenione zeznania świadków N. L. i J. G. oraz odwołującej K. K. i zainteresowanego Ł. J., albowiem miały one odzwierciedlenie w przedłożonych dokumentach, były ze sobą spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniały. Zainteresowany oraz świadek N. L. i J. G. w sposób zgodny opisali okoliczności dotyczące charakteru wykonywanej przez odwołującą pracy oraz powierzonego jej zakresu obowiązków przed podpisaniem przez nią umowy o pracę oraz po dniu 22 września 2020 r. Z zeznań tych niewątpliwie wynika, że odwołująca przed podpisaniem umowy o pracę była kosmetyczką wykonującą zabiegi, ale także zajmowała się obsługa klientów, a także tworzeniem grafików, zaś po otrzymaniu awansu nie wykonywała już czynności polegających na wykonywaniu zabiegów, skupiła się głównie na pozyskiwaniu klientów, dokumentacją organizacją pracy kosmetyczek i ustalaniu im planów sprzedażowych oraz wykonywaniu innych czynności managerskich. Wszystkie zadania odwołująca realizowała samodzielnie bez udziału osób trzecich. Powyższy awans na managera salonu potwierdziły zarówno N. L. i J. G., które były kosmetyczkami w salonie i to ich praca była organizowana przez K. K.. Również zainteresowany Ł. J. będący płatnikiem składek szczegółowo opisał zakres czynności wykonywanych przez ubezpieczoną, potwierdzając, że w związku z zawarciem umowy o pracę odwołująca otrzymała obowiązki managerskie polegające na pozyskiwaniu nowych klientów, przygotowywaniu eventów, czuwaniu nad pracą salonu, odzyskiwaniu klientów, pilnowaniu stanu kosmetyków, zaś nie wykonywała już zabiegów. Wyjaśnił także, że po odejściu ubezpieczonej na zwolnienia lekarskie zdecydowała się zatrudnić na jej miejsce nowego pracownika, M. M. na stanowisku managera. Sąd Okręgowy miał także na uwadze, że w dużej mierze relacje świadka, a przede wszystkim stron postępowania, znalazły potwierdzenie w treści zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów, wskazujących na charakter wykonywanych przez ubezpieczoną czynności. Z tego też względu, Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych powodów, aby kwestionować ich wiarygodność w jakiejkolwiek części.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu finansów i księgowości został pominięty. Sąd może dokonywać wszelkich ustaleń samodzielnie, dopiero jedynie gdy uzna, że zachodzi konieczność skorzystania z wiadomości specjalnych biegłego sądowego postanawia o dopuszczeniu takiego dowodu, w tym przypadku konieczność taka nie zachodziła. Okoliczność na którą miał zostać dopuszczony ww. biegły została ustalona przez Sąd samodzielnie, wobec tego dopuszczenie tego dowodu zmierzałoby wyłącznie do przedłużenia niniejszego postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie K. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 10 lutego 2021 roku nr (...), zasługiwało na uwzględnienie.

Spór w rozpatrywanej sprawie dotyczył kwestii wysokości wynagrodzenia K. K.– jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne – wynikającego z umowy o pracę łączącej odwołującą z płatnikiem składek (...) Ł. J. z siedzibą w P.. Zgodnie ze stanowiskiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, wyrażonym w zaskarżonej decyzji, ustalenie przez strony stosunku pracy wynagrodzenia w wysokości 4.980,65 zł brutto było niegodne z zasadami współżycia społecznego oraz równego traktowania ubezpieczonych. Ze stanowiskiem tym nie zgodziła się odwołująca K. K., która powoływała się na adekwatność ustalonego w umowie o pracę wynagrodzenia w kontekście wykonywanych przez nią obowiązków.

Analizując zaistniały między stronami spór, na wstępie wskazać należy, że organ rentowy, który nie zakwestionował samego faktu wykonywania pracy przez K. K. na podstawie umowy o pracę na rzecz płatnika składek (...) Ł. J. z siedzibą w P. a jedynie wysokość wynagrodzenia umówionego przez strony, skorzystał z przysługującego mu prawa kontrolowania wysokości wynagrodzenia w zakresie zgodności z prawem i zasadami współżycia społecznego. Przedmiotem takiej kontroli może być prawidłowość i rzetelność obliczenia, potrącenia i płacenia składek. Zakład ma przy tym prawo badać zarówno tytuł zawarcia umowy, jak i ważność jej poszczególnych postanowień. Nie jest ograniczony do kwestionowania faktu wypłacenia wynagrodzenia we wskazanej kwocie, lecz może też ustalić stosunek ubezpieczenia społecznego na ściśle określonych warunkach. Potwierdził to wyraźnie Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 kwietnia 2005r. (II UZP 2/05), w której stwierdził, że w ramach art. 41 ust. 12 i 13 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład Ubezpieczeń Społecznych może zakwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa (art. 58 k.c.). Nadmierne podwyższenie wynagrodzenia pracownika w zakresie prawa ubezpieczeń społecznych może być bowiem ocenione jako dokonane z zamiarem nadużycia prawa do świadczeń. Wynika to z tego, że nadmiernemu uprzywilejowaniu płacowemu pracownika, które w prawie pracy mieściłoby się w ramach art. 3531 k.c., w prawie ubezpieczeń społecznych, w którym pierwiastek publiczny zaznacza się bardzo wyraźnie, można przypisać – w okolicznościach każdego konkretnego wypadku - zamiar nadużycia świadczeń przysługujących z tego ubezpieczenia, albowiem alimentacyjny charakter tych świadczeń oraz zasada solidaryzmu wymagają, żeby płaca - stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki - nie była ustalana ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie oraz żeby rażąco nie przewyższała wkładu pracy, a w konsekwencji, żeby składka nie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 20 września 2012 r., III AUa 420/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 października 2013 r., III AUa 294/13).

Ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne może być w konkretnych okolicznościach uznane za nieważne z mocy art. 58 § 3 k.c. w związku z art. 300 k.p. jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego. W konsekwencji nieważnością mogą być dotknięte jedynie uzgodnienia stron umowy dotyczące wynagrodzenia za pracę, przy zachowaniu ważności pozostałych postanowień umownych, ponieważ zgodnie z art. 58 § 3 k.c., jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, że bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 sierpnia 2005 r., II UK 16/05, OSNP 2006 nr 11-12, poz. 191, z dnia 9 sierpnia 2005 r., III UK 89/05, z dnia 6 lutego 2006 r., III UK 156/05 oraz z dnia 5 czerwca 2009 r., I UK 19/09).

Wprawdzie w prawie pracy obowiązuje zasada swobodnego kształtowania postanowień umownych, jednak bezspornym pozostaje, że wolność kontraktowa realizuje się tylko w takim zakresie, w jakim przewiduje to obowiązujące prawo. Należy bowiem pamiętać, że autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Powyższe wynika przede wszystkim z treści art. 353 ¹ k.c., który ma odpowiednie zastosowanie do stosunku pracy. Z kolei odpowiednie zastosowanie art. 58 k.c. pozwala na uściślenie, że postanowienia umowy o pracę sprzeczne z ustawą albo mające na celu jej obejście są nieważne, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, a postanowienia umowy o pracę sprzeczne z zasadami współżycia społecznego są nieważne bezwzględnie. Dopuszczalność oceniania ważności treści umów o pracę według reguł prawa cywilnego, na podstawie art. 58 k.c. w związku z art. 300 k.p., nie jest w judykaturze kwestionowana (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2004 r., I PK 203/03, oraz z dnia 28 marca 2002 r., I PKN 32/01).

Ocena wysokości wynagrodzenia umówionego przez strony stosunku pracy powstaje także na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych, w którym ustalanie podstawy wymiaru składki z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oparte jest na zasadzie określonej w art. 6 ust. 1 i art. 18 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 i art. 4 pkt 9, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z tymi przepisami, podstawą składki jest przychód, o którym mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, a w szczególności wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została ustalona z góry, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, na co wskazuje art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012r. poz. 361 ze zm.). Z tego względu dla ustalenia wysokości składek znaczenie decydujące i wyłączne ma fakt dokonania wypłaty wynagrodzenia w określonej wysokości. Należy jednak pamiętać, że umowa o pracę wywołuje skutki nie tylko bezpośrednie, dotyczące wprost wzajemnych relacji między pracownikiem i pracodawcą, lecz także dalsze, pośrednie, w tym w dziedzinie ubezpieczeń społecznych. Kształtuje ona bowiem stosunek ubezpieczenia społecznego, określa wysokość składki, a w konsekwencji prowadzi do uzyskania odpowiednich świadczeń. W konsekwencji przepis art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym oraz przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.) - musi być uzupełniony w ramach systemu prawnego stwierdzeniem, że podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy. Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1999 roku, I PKN 465/99). Takie rozumienie godziwości wynagrodzenia odpowiada kryteriom ustalania wysokości wynagrodzenia z art. 78 § 1 k.p., który nakazuje ustalenie wynagrodzenia za pracę tak, aby odpowiadało ono w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że do oceny ekwiwalentności wynagrodzenia należy stosować wzorzec, który w najbardziej obiektywny sposób pozwoli ustalić poziom wynagrodzenia za pracę o zbliżonym lub takim samym charakterze, który będzie uwzględniał również warunki obrotu i życia społecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2014r. I UK 302/13). Stąd też zasadne jest wskazanie, że ustalenie wynagrodzenia powinno nastąpić nie w oderwaniu od zakresu obowiązków, lecz w powiązaniu z nim. Wynagrodzenie powinno być adekwatne do rodzaju, charakteru oraz intensywności pracy wykonywanej przez pracownika, jego kompetencji, jak również kondycji finansowej pracodawcy. Pamiętać jednak należy, że ingerencja Sądu w umówione przez strony stosunku pracy wynagrodzenie powinna mieć miejsce tylko w wypadku rażąco wysokiego pułapu wynagrodzenia za pracę w stosunku do okoliczności danego przypadku (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2009 r., III UK 7/09).

W rozpatrywanej sprawie powodem przeprowadzenia przez organ rentowy postępowania wyjaśniającego, które zakończyło się wydaniem zaskarżonej decyzji, był fakt ciąży K. K. i wystąpienia w związku z tym z wnioskiem o zasiłek chorobowy. W orzecznictwie akcentuje się, że sam fakt podjęcia pracy przez kobietę w ciąży czy też zatrudnienie kobiety w takim stanie nie stanowi naruszenia prawa. Jednak ustalenie wysokości jej wynagrodzenia na znacznym, zawyżonym poziomie w celu uzyskania wyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego stanowi naruszenie zasad współżycia społecznego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2006 r., III UK 156/05). Podkreśla się przy tym, że cel zawarcia umowy o pracę w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą, ale nie może to oznaczać akceptacji dla nagannych i nieobojętnych społecznie zachowań oraz korzystania ze świadczeń z ubezpieczeń społecznych, przy zawarciu umowy o pracę na krótki okres przed zajściem zdarzenia rodzącego uprawnienie do świadczenia i ustalenia wysokiego wynagrodzenia w celu uzyskania świadczeń obliczonych od tej podstawy. Taka umowa o pracę w części ustalającej wynagrodzenie wygórowane i nieusprawiedliwione rzeczywistymi warunkami świadczenia pracy jest nieważna jako sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 października 2005 r., II UK 43/05; wyrok Sądu Najwyższego z 12 lutego 2009 r., III UK 70/08).

Mając na względzie zaprezentowaną argumentację, Sąd w rozpatrywanej sprawie dokonał ustaleń faktycznych odnośnie charakteru pracy ubezpieczonej, zakresu jej obowiązków, intensywności wykonywanych zadań oraz innych kwestii, które mają wpływ na wysokość wynagrodzenia. Po dokonaniu ich analizy, Sąd stwierdził, że niezgodnie z prawem została wydana zaskarżona decyzja, a stanowisko odwołującej K. K. było uzasadnione.

Stwierdzając powyższe, Sąd wziął pod uwagę okoliczności związane z zatrudnieniem K. K. u Ł. J. w jednym z salonów (...) działającego przy ulicy (...) w W., który był prowadzony przez płatnika składek i jego wspólniczkę P. P.. Jak wynika z zeznań zainteresowanego Ł. J. salon (...) przy ul. (...) w W., został otwarty w 2019 r. i została w nim zatrudniona K. K. na podstawie umowy zlecenia od dnia 1 lipca 2019 r. początkowo za wynagrodzeniem w wysokości 14,70 zł brutto za godzinę, a od 2 stycznia 2020 r. za wynagrodzeniem w wysokości 17,00 zł brutto za godzinę. W ramach umowy zlecenia ubezpieczona zajmowała się bieżącą obsługa klienta polegająca na wykonywaniu zabiegów fotodepilacji, fototerapii, depilacji woskiem, kontaktem telefonicznym, obsługą klienta w recepcji, przeprowadzeniem konsultacji z nowymi klientami w salonie i poza salonem na akcjach promocyjnych, a także tworzeniem grafików. Oprócz K. K. w salonie były zatrudnione N. L. i J. G.. Ł. J. nie nadzorował pracy K. K., N. L. i J. G., zajmowała się tym P. P.. Po kilku miesiącach od otwarcia salonu (...) porozumiał się z P. P., że w salonie w (...) przy ul. (...) w W. należy zatrudnić managera w osobie K. K., która sprawdziła się po powierzeniu jej spraw związanych z eventami i tworzeniem grafików oraz pilnowaniem spraw salonu. K. K. wynegocjowała z Ł. J. zawarcie umowy o pracę i wynagrodzenie w wysokości 3.600 zł netto. W dniu 22 września 2020 r. K. K. i (...) Ł. J. z siedzibą w P. zawarli umowę o pracę na czas określony od dnia 22 września 2020 r. do dnia 21 września 2022 r. w wymiarze pełnego etatu na stanowisku managera gabinetu w W. za wynagrodzeniem w wysokości 4.980,65 zł. Po podpisaniu umowy o pracę ilość obowiązków K. K. zwiększyła się. Odwołująca nie zajmowała się już wykonywaniem zabiegów, zabiegi były wykonywane przez N. L. i J. G.. K. K. jako manager była odpowiedzialna za prowadzenie działań promujących salon w social mediach, w tym celu umieszczała posty na F. z profilu (...), zarządzała pracownikami i ustawiała cele sprzedażowe, zarządzała pracą salonu i przyjmowała dostawy, obsługiwała klientów, kontaktowała się z centralą sieci oraz organizowała eventy oraz brała w nich udział celem pozyskania nowych klientów, zajmowała się także odzyskiwaniem klientów i pilnowaniem stanu kosmetyków. K. K. korzystała z adresu e-mail (...) za pomocą którego kontaktowała się z klientami gabinetu, a także załatwiała sprawy związane z serwisem urządzeń oraz akcjami marketingowymi na potrzeby gabinetu m.in. (...), „(...)”.

W ocenie Sądu, opisane okoliczności, miały wpływ nie tylko na podjęcie decyzji o zatrudnieniu odwołującej przez płatnika składek, lecz również na wysokość ustalonego w umowie o pracę wynagrodzenia, jakie miało przysługiwać K. K.. Nie można również zapominać, że propozycja zatrudnienia odwołującej wyszła od płatnika składek Ł. J., który wysoko oceniał kompetencje odwołującej i był przekonany co do tego, że w salonie (...) konieczne jest zatrudnienie osoby, która sprawdziła się wcześniej w tworzeniu grafików i pilnowaniu spraw salonu. Wymaga przy tym zaznaczenia, że odwołująca była jedynym pracownikiem, który miał wykonywać tego rodzaju pracę. Przed jej zatrudnieniem czynności w tym zakresie wykonywała P. P., która zarządzała także innymi salonami sieci (...). W ocenie Sądu odwołująca niewątpliwie po podpisaniu umowy o pracę od 22 września 2020 r. posiadała szerszy zakres odpowiedzialności i obowiązków, które przekładały się na wysokość jej wynagrodzenia.

Odnosząc się bezpośrednio do kwestii wysokości spornego wynagrodzenia, Sąd zważył, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji budziło wątpliwości co do motywów, jakimi organ rentowy kierował się oceniając je jako zawyżone. W istocie argumentacja organu rentowego w tym zakresie skupia się na stwierdzeniu, że wynagrodzenie jest niegodne z zasadami współżycia społecznego, w tym z zasadą równego traktowania ubezpieczonych. Samo jednak odwołanie się do ww. zasad, bez jednoczesnego wyjaśnienia w jaki sposób ustalenie przez strony stosunku pracy wysokiego wynagrodzenia w danym przypadku miałoby zasady te naruszać, zdaniem Sądu, nie może stanowić skutecznej argumentacji, której konsekwencją mogłoby być obniżenie wysokości wynagrodzenia.

Analiza uzasadnienia ocenianej w tym postępowaniu decyzji daje podstawy do przyjęcia, że okolicznością, jaką organ rentowy wziął pod uwagę wydając zaskarżone rozstrzygnięcie, był fakt, że K. K. poprzednio była zatrudniona na podstawie umowy zlecenia za wynagrodzeniem w wysokości 17 zł brutto za godzinę, zbliżonym do minimalnego wynagrodzenia za pracę. Organ rentowy wskazywał również na okoliczność, że wynagrodzenie odwołującej zostało ustalone w oderwaniu od realiów wynagradzania u płatnika składek, który zatrudnia w oparciu o umowę o pracę managera świadczącego pracę w innej lokalizacji za wynagrodzeniem równym minimalnemu. Argumentacja ta nie uwzględniała jednak wszystkich aspektów dotyczących warunków wynagradzania odwołującej, które odnosiły się do zwiększonego zakresu obowiązków oraz odpowiedzialności jakie powinny zostać wzięte pod uwagę. W szczególności dotyczy to czynności, których odwołująca wcześniej nie wykonywała polegających mi.n na prowadzeniu działań promujących salon w social mediach, zarządzanie pracownikami i ustawianie celów sprzedażowych, zarządzanie pracą salonu i przyjmowanie dostaw, pilnowanie stanu kosmetyków, zgłaszanie napraw serwisowych urządzeń, obsługa klientów, kontakt z centralą sieci, organizacja eventów oraz pozyskiwanie nowych klientów, odzyskiwanie klientów i pilnowaniem stanu kosmetyków. Wszystkie te czynności powodują, że zakres odpowiedzialności K. K. był dużo większy niż w czasie kiedy wykonywała umowę zlecenie. Wcześniej jej obowiązki obejmowały poza wykonywaniem zabiegów niewielki zakres prac managerskich, a mianowicie tworzenie grafiku innym pracownikom i udział w eventach celem promowania salonu. Dysproporcje w obowiązkach, które odwołująca wykonywała na podstawie umowy zlecenia, od tych które powierzono odwołującej po podpisaniu umowy o pracę są znaczące i zdaniem Sądu uzasadniały w wynagrodzenie w kwocie 4.980,65 zł.

W ocenie Sądu wysokość wynagrodzenia odwołującej nie mogła być zasadnie kwestionowana przez organ rentowy również w związku z siatką wynagrodzeń innych pracowników (...). Porównanie warunków płacowych odwołującej do wysokości wynagrodzeń pozostałych zatrudnionych w (...) wymagało jednak uwzględnienia zależności między miejscem wykonywania pracy a kwotą wynagrodzenia. Z przedstawionych przez Ł. J. zestawień wynika, że organ rentowy powoływał się na minimalne wynagrodzenie za pracę, które otrzymuje inny pracownik płatnika składek na tym samym stanowisku managera. Organ rentowy zwrócił przy tym uwagę, że pracownik ten jest zatrudniony w innej lokalizacji, jednak nie odniósł się do tego w żaden sposób. Organ rentowy zdaje się pomijać okoliczność, że inna lokalizacja (...), w której płatnik składek zatrudnia pracowników mieści się w innym mieście. W (...) przy ul. (...) w K., zatrudniona jest od 1 lutego 2020 r. P. S. za wynagrodzeniem 2.600,00 zł miesięcznie w wymiarze pełnego etatu, od 18 stycznia 2021 r. A. W. za wynagrodzeniem 2.100,00 zł miesięcznie w wymiarze 3/4 etatu i od 1 maja 2021 r. M. N. za wynagrodzeniem 2.800,00 zł miesięcznie w wymiarze pełnego etatu. Owszem wynagrodzenia te różnią się od tego otrzymywanego przez odwołująca, jednak w ocenie Sądu nie jest uzasadnionym porównywanie wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w dwóch różnych miastach. Należy bowiem mieć na uwadze, że w dużym mieście takim jak W. zarobki, a co za tym idzie koszty życia znacznie różnią się od tych, jakie występują w mniejszych miastach takich jak K.. W tym kontekście porównywanie dysproporcji wynagrodzeń w obu salonach nie będzie miało żadnego uzasadnienia. Z kolei analizując wysokość wynagrodzenia K. K. w kwocie 4.980,65 zł brutto miesięcznie, zdaniem Sądu biorąc po uwagę jej wykształcenie w kierunku kosmetologii, dotychczasowe doświadczenie i wiedzę na temat działalności salonów (...), a także realia W., nie jest to wygórowane wynagrodzenie, a adekwatne do zajmowanego stanowiska i ilości obowiązków oraz kwalifikacji i posiadanego doświadczenia.

Zdaniem Sądu wysokość wynagrodzenia odwołującej nie budziła również zastrzeżeń w kontekście sytuacji ekonomicznej płatnika składek Ł. J. w 2020 r. W tym kontekście Sąd miał na względzie, że w 2020 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej Ł. J. osiągnął dochód w wysokości 424.389,53 zł. Wobec tego, według stanu finansów płatnik składek dysponował środkami pieniężnymi umożliwiającymi zatrudnienie odwołującej z zakwestionowanym przez ZUS wynagrodzeniem.

Uwzględniając powołane okoliczności, Sąd ocenił, że ustalenie przez odwołującą i Ł. J. wynagrodzenia w wysokości 4.980,65 zł brutto miesięcznie wbrew twierdzeniom organu rentowego, nie miało na celu wyłącznie uzyskania świadczeń z ubezpieczeń społecznych i nie było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Nie przemawia za tym okoliczność, że odwołująca w trakcie podpisywania umowy o pracę była już w ciąży, chociaż mogła o tym nie wiedzieć, z uwagi na nieregularne cykle miesiączkowe. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem samo zawarcie umowy o pracę z kobietą w okresie ciąży, choćby nawet głównym motywem tego zatrudnienia było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego bądź też innych świadczeń z systemu ubezpieczeń społecznych, nie jest naganne ani tym bardziej sprzeczne z prawem (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2006r., III UK 156/05). W takim przypadku – jak już wcześniej zostało wskazane - ustalenie wysokości wynagrodzenia na poziomie znacznie zawyżonym może stanowić naruszenie zasad współżycia społecznego, jednakże taki przypadek w przedmiotowej sprawie nie wystąpił.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy stwierdził zatem, że stanowisko organu rentowego wyrażone w zaskarżonej decyzji, jest niezasadne. Całokształt okoliczności faktycznych ustalonych w oparciu o przeprowadzone postępowanie dowodowe, dał podstawy do przyjęcia, że wynagrodzenie K. K. ustalone od 22 września 2020 r. w kwocie 4.980,65 zł brutto miesięcznie zł jest wynagrodzeniem godziwym i adekwatnym do posiadanych przez nią kwalifikacji zawodowych, doświadczenia, powierzonego jej stanowiska, zakresu wykonywanych obowiązków oraz sytuacji finansowej pracodawcy. Tym samym brak podstaw do oceny, że było zawyżone i niegodziwe, a zarazem naruszające zasady współżycia społecznego.

W konsekwencji powyższego Sąd Okręgowy ocenił odwołanie K. K. za zasadne, co skutkowało jego uwzględnieniem i stosowną zmianą zaskarżonej decyzji, o czym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzeczono w sentencji wyroku.