Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka Midziak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 grudnia 2021 r. w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko S. R.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 867,65 zł. (sześć tysięcy osiemset sześćdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 października 2019r do dnia zapłaty;

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2300 zł. (dwa tysiące trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3. nakazuje ściągnięcie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 767,20 zł. (siedemset sześćdziesiąt siedem złotych dwadzieścia groszy) tytułem kosztów kuratora.

Sygnatura akt: I C 1087/19

UZASADNIENIE

Gmina M. G. wniosła pozew przeciwko S. R. o zapłatę kwoty 6.867,65 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...), zaś pozwany użytkuje tenże lokal bez tytułu prawnego. Wcześniej pozwany użytkował wyżej wskazany lokal wraz z R. M., który posiadał tytuł prawny do przedmiotowego lokalu. W dniu 21 marca 2019r. R. M. zmarł. Pozwany zalega z płatnością należności z tytułu bezumownego korzystania, które na dzień 28 lutego 2019r. wynoszą 6.867,65 zł, na co składa się należność główna w kwocie 6.270,57 zł oraz odsetki w kwocie 597,08 zł. Należność główna obejmuje okres od 1 stycznia 2016r. do 28 lutego 2019r., zaś odsetki okres od 11 stycznia 2016r. do 28 lutego 2019r. Pozwany mimo upomnień i wezwania do zapłaty nie uregulował należności ani nie skorzystał z możliwości spłaty zadłużenia w ratach.

(pozew k. 3-4)

Kurator ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego wniósł o oddalenie powództwa.

(odpowiedź na pozew k. 86)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 lutego 2010r. pomiędzy powodem Gminą M. G. (jako wynajmującym) a R. M. (jako najemcą) została zawarta umowa najmu lokalu mieszkalnego (socjalnego) nr 421 przy ul. (...) w G.. Powódka jest właścicielem przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

(dowód: umowa najmu z dnia 23 lutego 2010r. k. 9-10)

W przedmiotowym lokalu wraz z najemcą zamieszkiwał pozwany S. R..

(dowód: oświadczenie najemcy k. 12-13)

W dniu 21 marca 2019r. R. M. zmarł.

(dowód: wydruk z systemu informatycznego powoda k. 11)

W okresie od 1 stycznia 2016r. do 28 lutego 2019r. stawka odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu wynosiła 1 zł/m ², a wysokość odszkodowania wynosiła 19,35 zł miesięcznie. Zadłużenie pozwanego z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystania z wyżej opisanego lokalu oraz kosztów mediów naliczona za wyżej podany okres wynosi łącznie 6.270,57 zł, natomiast suma odsetek za opóźnienie 597,08 zł.

(dowód: zawiadomienia o wysokości opłat 14-19, historia zadłużenia k. 20-23, 117-119)

Powódka wielokrotnie m.in. pismami z dnia 6 czerwca 2017r., 29 stycznia 2018r., 10 stycznia 2019r. wzywała pozwanego do zapłaty zadłużenia. Pismem z dnia 20 marca 2019r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty zadłużenia w kwocie 6.867,65 zł (w tym z tytułu należności głównej 6.270,57 zł) w terminie 7 dni od doręczenia wezwania. Jednocześnie powódka zaproponowała pozwanemu spłatę zadłużenia w ramach ugody. Wezwanie okazało się bezskuteczne.

(dowód: wezwania do zapłaty k. 24-30)

Pozwany nadal zamieszkuje w lokalu przy ul. (...) w G..

(dowód: zawiadomienie Komornika k. 46, pismo MOPS k. 82)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową oraz wezwane organy i instytucje. Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Podkreślić bowiem należy, iż dowody w postaci pism MOPS, Komornika mają charakter dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 244 kpc i w związku z tym korzystają z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń, których żadna ze stron nie kwestionowała w trybie art. 252 kpc. Ponadto, za w pełni wiarygodne Sąd uznał także dokumenty prywatne w postaci zawiadomień o wysokości odszkodowania i opłat za media, historii zadłużenia, umowy najmu oraz oświadczeń najemcy o liczbie osób zamieszkujących w lokalu. Zważyć należy, iż dokumenty te nie były kwestionowane przez kuratora, a ich forma nie budzi żadnych zastrzeżeń co do autentyczności i pochodzenia wyrażonych w nich oświadczeń.

Podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2020 r. poz. 611 ze zm.). Zgodnie z treścią ust. 1 powołanego przepisu osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Natomiast w myśl ust. 2 odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. W świetle powołanych powyżej przepisów nie budzi wątpliwości, że obowiązek uiszczania odszkodowania jest skorelowany z zajmowaniem lokalu przez osobę nieposiadającą do niego tytułu prawnego. Jak wskazuje się w doktrynie dla ustalenia wysokości odszkodowania o jakiej mowa w ust. 1 miarodajna jest wysokość czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu, natomiast odszkodowanie uzupełniające obejmuje opłaty niezależne od właściciela (por. K. Osajda (red.), Ustawa o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Komentarz, 2020).

W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, iż Sąd nie znalazł podstaw, działając z urzędu, do oddalenia powództwa z uwagi na przedawnienie roszczenia. Zważyć należy, iż określone w art. 18 ust. 1 ustawy dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014r. poz. 150) roszczenia odszkodowawcze przedawniają się w terminie trzyletnim, przewidzianym w art. 118 kc dla roszczeń o świadczenia okresowe (por. wyrok SN z dnia 7 marca 2014r., IV CNP 33/13, L.; wyrok SN z dnia 9 listopada 2012r., IV CSK 303/12, L.). Zgodnie z art. 117 § 2 ¹ kc po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. W doktrynie wskazuje się, że wyznaczające zakres zastosowania art. 117 § 2 ¹ sformułowanie "roszczenie przysługujące przeciwko konsumentowi" musi być interpretowane z uwzględnieniem definicji legalnej pojęcia "konsument" zawartej w art. 22 ¹ kc. Zgodnie tą definicją, za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Tak więc to nie sama kwalifikacja powoda jako przedsiębiorcy, a pozwanego jako osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej, nakazuje uwzględnienie z urzędu upływu terminu przedawnienia, ale charakter dochodzonego roszczenia. O statusie konsumenta można bowiem mówić tylko wówczas, gdy między osobą fizyczną a przedsiębiorcą dokonana została czynność prawna. Tak więc art. 117 § 2 ¹ kc nie znajdzie zastosowania do roszczeń powstających z innych źródeł niż czynność prawna (z czynów niedozwolonych, bezpodstawnego wzbogacenia, roszczeń z tytułu rozliczeń związanych z korzystaniem z cudzej rzeczy, regulowanych prawem rzeczowym itp.), bo w tych stosunkach osoba fizyczna nie jest konsumentem (por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 9, Warszawa 2019). Dochodzone w niniejszej sprawie roszczenie nie wynika z czynności prawnej dokonanej między osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej bądź zawodowej a przedsiębiorcą, lecz jest roszczeniem dotyczącym rozliczeń związanych z korzystaniem z cudzej rzeczy. W związku z tym brak było podstaw do badania przez Sąd z urzędu ewentualnego przedawnienia roszczenia (art. 117 § 2 ¹ kc). Kurator natomiast nie podniósł w toku niniejszego postępowania takiego zarzutu.

Przesądziwszy powyższe, w dalszej kolejności należy wskazać, że kurator nie kwestionowała ani tego, że w okresie objętym żądaniem pozwu tj. od 1 stycznia 2016r. do 28 lutego 2019r. pozwany S. R. zajmował bez tytułu prawnego lokal mieszkalny położony przy ul. (...) w G., ani też nie kwestionowała wysokości odszkodowania oraz odszkodowania uzupełniającego. Powyższe okoliczności nie budziły również żadnych wątpliwości Sądu. Jak bowiem wynika z przedłożonych dokumentów pozwany z dużym prawdopodobieństwem dalej zajmuje lokal (w dniu 25 lutego 2021r. pracownik MOPS złożył pozwanemu wizytę w miejscu zamieszkania k. 82). Powód wykazał też za pomocą dokumentów prywatnych wysokość stawki odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, jak również wysokość zadłużenia obejmującego - poza samym odszkodowaniem - także opłaty za media. Zdaniem Sądu wskazana stawka odszkodowania jest adekwatna dla lokalu socjalnego. Łączne zadłużenie pozwanego tytułu odszkodowania i odszkodowania uzupełniającego (czyli opłat za media, niezależnych od właściciela lokalu) wynosi 6.270,57 zł. Z przedłożonych dokumentów wynika, że dokonując wyliczenia zaległości powód uwzględnił również dokonane przez pozwanego wpłaty. Kurator nie kwestionował rzetelności rozliczenia, ani też tego, że powód nie uwzględnił jakichkolwiek wpłat dokonanych przez osobę zajmującą lokal bez tytułu prawnego. Nadto, zgodnie z art. 481 kc powodowi należały się odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie poszczególnych świadczeń okresowych. Łączna suma odsetek wynosi 597,08 zł.

Mając powyższe na względzie, na mocy art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.867,65 zł. Od tej kwoty – na podstawie art. 481 kc – Sąd zasądził także odsetki ustawowe za opóźnienie od wniesienia pozwu tj. dnia 3 października 2019r. do dnia zapłaty. Sąd miał bowiem na względzie, że wszystkie świadczenia okresowe stały się wymagalne przed wniesieniem pozwu (wykazano, że wcześniej pozwany był wzywany do zapłaty). Zważywszy, iż powód żądał odsetek od zaległych odsetek od dnia wniesienia pozwu, roszczenie nie narusza zakazu anatocyzmu (art. 482 § 1 kc).

O kosztach Sąd orzekł na mocy art. 98 kpc i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającego niniejszy spór pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.300 zł, na którą składają się: opłata sądowa od pozwu (400 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika będącego radcą prawnym w stawce minimalnej wynoszącej 1.800 zł, zgodnie z treścią 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, a także koszty doręczeń (100 zł).

Na podstawie art. 98 kpc w zw. z art. 5 ust. 1 ust. 3, art. 8 ust.1 i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Sądu Rejonowego – Skarbu Państwa w G. nieuiszczone koszty wynagrodzenia kuratora, które zostały tymczasowo wypłacone ze Skarbu Państwa tj. w łącznej wysokości 767,20 zł.