Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2022 r. w Piszu na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. H.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda M. H. kwotę 1 549,80 zł (jeden tysiąc pięćset czterdzieści dziewięć złotych 80/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28.11.2019 r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda M. H. kwotę 1693 zł ( jeden tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia orzeczenia do dnia zapłaty.

III.  Nakazuje zwrócić powodowi M. H. kwotę 124 zł (sto dwadzieścia cztery złote) z tytułu nie wykorzystanej zaliczki.

Sygn. akt I C 146/21

UZASADNIENIE

M. H. wytoczył powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 1 549,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 listopada 2019 roku.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 3 września 2019 roku doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzony został należący do Z. L. pojazd marki O. (...) o nr rej (...). Sprawca kolizji był ubezpieczony w Towarzystwie (...) pozwanego.

W dniu 6 września 2019 roku Z. L. zawarł z powodem umowę najmu, która trwała do dnia 20 września 2020 roku. Powód poinformował pozwanego o rozpoczęciu najmu pojazdu zastępczego.

Powód dochodzi od pozwanego należności za czas trwania najmu pojazdu zastępczego od dnia 6 września 2019 roku do dnia 20 września 2019 roku. Legitymację czynną powoda stanowi umowa cesji wierzytelności z dnia 16 października 2019 roku przenosząca uprawnienia do dochodzenia roszczeń przez powódkę w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Powód wystawił fakturę VAT w dniu 16 października 2019 roku za najem pojazdu zastępczego na kwotę 3 444 złotych brutto. Pozwany uznał roszczenie co do zasady i przelał na rachunek powoda kwotę 1 894,20 złotych. Tym samym do zapłaty pozwanemu pozostała kwota 1 549,80 złotych.

Ze względu na fakt, że pozwany zakwalifikował szkodę w pojeździe jako całkowitą, żądanie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego jest uzasadnione. Poszkodowany zwrócił pojazd niezwłocznie po otrzymaniu odszkodowania z tytułu szkody całkowitej. Pozwany uznał cały okres najmu pojazdu zastępczego, jednakże zweryfikował stawkę do kwoty 110 złotych netto.

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana wskazała, że zgłaszający szkodę jest informowany o zasadach wynajmu pojazdu zastępczego wraz z podaną wysokością stawek akceptowanych przez (...) Spółkę Akcyjną. Pozwana wysłała do poszkodowanego pismo z dnia 14 grudnia 2020 roku zawierające m. in. informację o zasadach wynajmu pojazdu zastępczego wraz z podaną wysokością stawek akceptowanych przez (...) S.A.

W toku obsługi szkody pozwana wyliczyła poszkodowanemu odszkodowanie na kwotę 1 894,20 złotych tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego za 14 dni najmu pojazdu w oparciu o stawkę 135,30 złotych brutto (110 złotych netto).

Pozwana nie zgodziła się z roszczeniem o zapłatę dodatkowej kwoty tytułem zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. W szczególności niezasadne było wynajmowanie przez poszkodowanego pojazdu przy stawce 246 złotych brutto (200 złotych netto). Poszkodowany nie dołożył możliwych starań do zmniejszenia rozmiaru szkody, na którą składają się koszty najmu pojazdu zastępczego. Pracownik pozwanej poinformował zgłaszającego szkodę o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego w ramach sieci (...).

Poszkodowany nie skorzystał z oferty, oczekując, że ubezpieczyciel pokryje każdą kwotę z tego tytułu. Poszkodowany naruszył zasadę, zgodnie z którą osoba uczestnicząca w zdarzeniu objętym ubezpieczeniem obowiązkowym jest obowiązana do zapobieżenia, w mirę możliwości, zwiększeniu się szkody.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 3 września 2019 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został samochód marki O. o nr rej. (...) stanowiący własność Z. L..

Sprawca zdarzenia objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w (...) S. A..

W dniu 6 września 2019 roku Z. L. wynajął od M. H. prowadzącego Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...) samochód marki F. (...) o nr rej. (...) za cenę najmu 246 złotych brutto za dobę. Najem trwał od 6 września 2019 roku do 20 września 2019 roku. Łączny koszt najmu wyniósł 3 444 złotych.

W dniu 6 września 2019 roku Z. L. poinformował ubezpieczyciela o rozpoczęciu najmu pojazdu zastępczego na podstawie umowy najmu zawartej z PUH (...)

(...) Spółka Akcyjna poinformowała poszkodowanego Z. L. o możliwości wynajęcia samochodu za jej pośrednictwem już po wynajęciu samochodu od M. H..

W dniu 7 września 2019 roku Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...) zawiadomiło ubezpieczyciela o najmie pojazdu zastępczego przez Z. L.. Zawiadomienie zawierało informację o marce najętego pojazdu oraz koszcie wynajęcia w ujęciu dobowym.

W dniu 16 października 2019 roku pomiędzy M. H. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...), a Z. L. została zawarta umowa cesji wierzytelności na mocy której Z. L. przelał na rzecz M. H. swoją wierzytelność – prawo do odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie wynikającej z faktury VAT z dnia 16 października 2019 roku przysługująca mu z tytułu polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 3 września 2019 roku.

(dowód: umowa najmu k. 11-15, oświadczenie najemcy k. 16, zgłoszenie najmu ubezpieczycielowi k. 17, zawiadomienie o najmie pojazdu zastępczego k. 17, umowa cesji wierzytelności k. 19, faktura VAT k. 20, akta szkody (...) k. 63 zeznania świadka Z. L. k. 90-91)

Pismem z dnia 17 października 2019 roku prowadzący Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...)przekazał ubezpieczycielowi fakturę VAT na kwotę 3 444 złotych, wzywając do zapłaty należności w terminie 30 dni.

(...) Spółka Akcyjna wszczęła postępowanie likwidacyjne szkody, uznała swoją odpowiedzialność i decyzją z dnia 29 października 2019 roku przyznała odszkodowanie w kwocie 1 894,20 złotych, przyjmując stawkę 110 złotych (netto) za dobę.

Pismem z dnia 28 lutego 2020 roku M. H. złożył reklamację wobec braku uznania pełnego roszczenia.

Ubezpieczyciel pismem z dnia 9 marca 2020 roku nie uwzględnił reklamacji.

(dowód: pismo z dnia 17.10.2019r. k. 21-24, decyzja z dnia 29.10.2019r. k. 25; reklamacja z 28.02.2020r. k. 29-31, pismo z 9.03.2020r. k. 32-33)

Uszkodzony samochód poszkodowanego O. (...) należy do klasy (...) – jest to klasa średnia. Do tej samej klasy pojazdów przynależy wynajmowany pojazd zastępczy F. (...).

Dobowe stawki najmu pojazdu klasy (...) na rynku lokalnym poszkodowanego kształtują się w przedziale ok. 149-412 złotych brutto (netto odpowiednio 121-335 złotych) – stawka przyjęta przez wynajmującego wynosi 246 złotych brutto (200 złotych netto)

(dowód: opinia biegłego M. Z. z zakresu techniki motoryzacyjnej, wyceny wartości pojazdów, kosztorysowania i oceny jakości napraw k. 144-148)

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności zdarzenia drogowego zaistniałego 3 września 2019 roku oraz istnienie legitymacji procesowej biernej po stronie pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Spółki Akcyjnej, pozostawały poza sporem.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Stosownie do treści art. 34 ust. 1 i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., Nr 124, poz. 1152), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie ma zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c.

W doktrynie spornym zagadnieniem jest, czy szkodą majątkową, o której mowa w art. 361 k.c., jest niemożność korzystania przez posiadacza pojazdu mechanicznego z tego pojazdu, spowodowana jego uszkodzeniem bądź zniszczeniem. Sąd podziela w tej kwestii stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie III CZP 5/11 - które także wcześniej było przyjmowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego - według którego poniesione przez posiadacza uszkodzonego pojazdu mechanicznego celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego stanowią szkodę majątkową, o której mowa w art. 361 § 2 k.c. Niemożność korzystania z pojazdu mechanicznego, jako składnika majątkowego niewątpliwie stanowi źródło szkody o charakterze niemajątkowym, polegającej na dyskomforcie spowodowanym niedogodnościami posiadacza pojazdu wynikającymi z niemożliwości korzystania z tego składnika majątkowego. Ponadto niemożność korzystania z pojazdu może być źródłem szkody o charakterze majątkowym wówczas, gdy spowoduje wydatki posiadacza uszkodzonego lub zniszczonego pojazdu na najem pojazdu zastępczego. Stratę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. stanowią bowiem wydatki, które służą ograniczeniu negatywnych następstw doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia bądź zniszczenia rzeczy.

Niezależnie od sposobu naprawienia szkody przewidzianego w art. 363 § 1 k.c., powinno ono prowadzić do tego, aby poszkodowany był w takiej samej sytuacji majątkowej, w jakiej znajdowałby się, gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego (vide m.in. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 1 września 1970 r. w sprawie III CR 371/00, z dnia 3 lutego 1971 r. w sprawie III CRN 450/70, z dnia 20 lutego 2002 r. w sprawie V CKN 903/00 i z dnia 15 października 2010 r. w sprawie V CSK 78/10).

Reasumując, poniesione przez poszkodowanego i scedowane na powoda koszty najmu samochodu zastępczego wchodzą w zakres szkody 3 września 2019 roku, a pozwana jest zobowiązana do ich sfinansowania.

Spór koncentrował się na ustaleniu wysokości dobowej stawki czynszu najmu samochodu zastępczego.

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zaistnienie zdarzenia, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą. W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Na gruncie sprawy niniejszej powód powinien zatem wykazać istnienie następujących przesłanek: wystąpienie zdarzenia szkodowego, istnienie związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem i szkodą, fakt doznania szkody w określonej wysokości. Pierwsza ze wskazanych wyżej okoliczności była między stronami bezsporna. Wskazać należy, że poszkodowany mógł dokonać swobodnego wyboru podmiotu, od którego wynajmie pojazd zastępczy. W szczególności nie musiał poszukiwać firmy najtańszej. Podkreślić należy, że odpowiedzialność ubezpieczyciela ogranicza się do zwykłych następstw zdarzenia szkodowego. Normalnym następstwem wystąpienia szkody jest podjęcie przez poszkodowanego decyzji o wynajęciu pojazdu zastępczego ze zobowiązaniem się do zapłaty czynszu w zwykłej wysokości rynkowej. Ubezpieczyciel nie ma obowiązku zwrotu kosztów nadmiernych, rażąco wygórowanych.

Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale w sprawie III CZP 20/17, w uzasadnieniu której Sąd Najwyższy wyjaśnił, że jeżeli ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione".

Co prawda, pozwana podniosła, że poinformowała poszkodowanego o możliwości najmu pojazdu zastępczego, jednak w momencie przekazania informacji poszkodowany czekał już na zamówiony samochód zastępczy. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że informacja przekazana przez pozwaną nie zawierała żadnych konkretnych warunków. Pozwana poinformowała poszkodowanego jedynie o tym, że może skorzystać z samochodu zastępczego zorganizowanego przez ubezpieczyciela. Jednocześnie pozwana wskazała, że w przypadku, gdyby poszkodowany skorzystał z ofert innej firmy, ta zweryfikuje okres najmu samochodu zastępczego oraz pokryje tylko uzasadnione koszty wynajmu samochodu – w kwocie 130 złotych netto za dobę najmu, a nie jak twierdzi pozwana w odpowiedzi na pozew 110 złotych netto. Wszystkie te okoliczności, musiały, w ocenie Sądu, skutkować uznaniem, że ubezpieczyciel nie poinformował w sposób właściwy poszkodowanego podczas zgłoszenia szkody o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego.

Należy wskazać, że oceny czy poniesienie określonych kosztów, związanych z najmem pojazdu zastępczego, mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać zawsze na podstawie konkretnych okoliczności sprawy (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00, LEX nr 55515, a także uzasadnienie uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012, nr 3, poz. 28).

W kwestii podważanej przez pozwaną stawki za najem ponad kwotę 110 zł za dobę należy zaaprobować pogląd, że poszkodowany co do zasady ma możliwość wyboru dowolnej oferty spośród takich, w których stawka czynszu najmu pozwanego nie przekracza rażąco cen rynkowych (oferowanych na rynku lokalnym) i braku obowiązku poszukiwania oferty najtańszej. W orzecznictwie za ugruntowany należy uznać pogląd, zgodnie z którym odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej pojazdu mechanicznego obejmuje ekonomicznie uzasadnione koszty likwidacji szkody, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku, przy czym kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi” są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51). Poszkodowany co do zasady nie ma bowiem obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego najtańsze usługi, ubezpieczyciel powinien zatem pokryć koszty stosowane przez wybrany przez poszkodowanego podmiot, niezależnie od tego, że mogą być one wyższe od cen przeciętnych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2002 r.. I CKN 1466/99, OSNC 2003, nr 5 poz. 64).

Wprawdzie cytowane wyżej orzeczenia dotyczą kosztów naprawy pojazdu, niemniej, w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, należy je również odnieść do cen stosowanych na lokalnym rynku przez wypożyczalnie samochodów zastępczych. Niewątpliwie, zgodnie z dyspozycją art. 361 § 1 i 2 k.c., poszkodowany ma prawo do pełnej rekompensaty poniesionej szkody, z drugiej zaś strony ciąży na nim obowiązek współpracy z ubezpieczycielem poprzez przeciwdziałanie zwiększeniu szkody i minimalizowanie jej skutków (art. 354 § 2 k.c.). Obowiązek ten nie może jednak, w ocenie Sądu, być w związku z tym poczytywany za równoznaczny z obligacją do poszukiwania najtańszej oferty najmu samochodu zastępczego. Przypisanie poszkodowanemu naruszenia obowiązku współpracy z ubezpieczycielem jest bowiem możliwe jedynie wtedy, gdy świadomie lub przez niedbalstwo skorzystał on z usług droższych, np. w sytuacji, kiedy zostanie wykazane, że poszkodowany, znając podmiot wynajmujący pojazdy po cenach niższych, wynajął pojazd zastępczy tam, gdzie wynajmowano je drożej. Zarzut uchybienia obowiązkowi z art. 354 § 2 k.c. mógłby zatem wchodzić w grę tylko w razie wykazania świadomości i niedbalstwa poszkodowanego przy skorzystaniu z podmiotu stosującego stawki wygórowane (i to rażąco).

W konsekwencji, to na pozwanym ubezpieczycielu spoczywał ciężar udowodnienia, że poniesiony przez poszkodowanego wydatek rażąco przewyższał ceny rynkowe (oferowane na rynku lokalnym), skoro z tego faktu wywodził on korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6 k.c.).

Powołany na wniosek strony powodowej biegły sądowy z zakresu techniki motoryzacyjnej, wyceny wartości pojazdów, kosztorysowania i oceny jakości napraw, a także szacowania szkód pojazdów z ubezpieczeń, M. Z., w sporządzonej na piśmie opinii stwierdził, że stawki najmu pojazdu segmentu (klasy) (...) na rynku lokalnym poszkodowanego kształtują cię w przedziale około 149-412 brutto (121-335 zł netto). Opinia ta nie była kwestionowana przez strony.

Sąd w pełni podziela opinię biegłego M. Z., bowiem spełniała ona stawiane jej wymogi, odzwierciedlała staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadała w sposób wyczerpujący, stanowczy i zrozumiały na postawione pytania, a przytoczona na jej uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. W ocenie Sądu opinia powyższa sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Jest rzeczowa i logiczna.

Wobec powyższego Sąd przyjął stawkę najmu przedmiotowego pojazdu 246 złotych brutto, uznając ją w niniejszej sprawie za adekwatną.

Odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty należały się od daty wymagalności (art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych [tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r., poz. 2214 ze zm.]). Pozwana zawiadomienie o szkodzie otrzymała 6 września 2019 roku, tym samym roszczenie powódki o zadośćuczynienie stało się wymagalne po upływie 30 dni, a zatem w dniu 7 października 2019 roku. Sąd nie mógł jednak wyjść ponad żądanie pozwu, dlatego zasądził odsetki od daty wskazanej przez powoda, to jest 28 listopada 2019 roku.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 270 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 100 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 265) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 200 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu oraz kwota 576 złotych tytułem zwrotu zaliczek uiszczonych przez powoda na poczet wynagrodzeń biegłych sądowych.

Na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2020r., poz. 755), Sąd zwrócił powodowi M. H. kwotę 500 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na opinię biegłego, zaksięgowaną pod pozycją (...).